του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η διεθνής κοινότητα – μαζί της φυσικά και η Ελληνική κοινωνία – έχει στραμμένη την προσοχή της στο Ουκρανικό και ανησυχεί δικαιολογημένα για την πιθανότητα να τεθούν οι εξελίξεις εκτός ελέγχου, γεγονός που θα έχει επιπτώσεις ευρύτερες στην περιφερειακή σταθερότητα, στην ασφάλεια και φυσικά στην Παγκόσμια Οικονομία…
Η πολιτική ηγεσία του τόπου μας, εμφανίζεται απρόθυμη και ενδεχομένως ανίκανη να κατανοήσει την μεγάλη εικόνα και τις κρίσιμες παραμέτρους που την συναποτελούν. Ενσωματώνεται έτσι σ’ έναν ρόλο συμπληρωματικό στην διπλωματική διαχείριση μιας στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεσης, επιδιώκοντας να συμβάλλει στην προώθηση των Αμερικανικών εκβιασμών και μιας καθ’ όλα αμφιλεγόμενης όσο και αντιφατικής Ευρωπαϊκής ατζέντας.
Να ξεκαθαρίσουμε προκαταβολικά ότι δεν θεωρούμε πως είναι εξ ορισμού λαθεμένη η ανάληψη ενός διπλωματικού ρόλου στην διαχείριση μιας περιφερειακής κρίσης με ευρύτερο στρατηγικό αποτύπωμα. Είναι όμως σε κάθε περίπτωση ανεπίτρεπτο, το να μετατρέπεται η χώρα μας σε διπλωματικό βαποράκι για την προώθηση ενός συγκεκριμένου πακέτου «ιδεών», διότι μια τέτοια επιλογή, ακυρώνει το συγκριτικό πλεονέκτημα που προσφέρει η ανάληψη αυτού του ρόλου, τον οποίο αρκετοί περιφερειακοί δρώντες θα επιζητούσαν προσβλέποντας σε συγκεκριμένα ωφελήματα όπως…
- Στην αναβάθμισητης θέσης τους έναντι όλων…
- Στην διαμόρφωση ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντοςγια τις κρίσιμες εθνικές τους προτεραιότητες. Και…
- Στην δημιουργία μιας σημαντικής γεωπολιτικής «αποταμίευσης»που είναι άκρως απαραίτητη για την διαχείριση των προκλήσεων της επόμενης μέρας.
Όλα αυτά, η πατρίδα μας θα μπορούσε να τα διασφαλίσει, διαμηνύοντας ταυτόχρονα στους πάντες, ότι πορεύεται στο Ευρωπαϊκό στερέωμα, με στρατηγική αυτοπεποίθηση και με απολύτως ενηλικιωμένη την Εξωτερική της πολιτική.
Η Ελλάδα είχε την πολυτέλεια μέσα σε δυο μήνες να συναντηθεί ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ σε ανώτατο επίπεδο (πρωθυπουργού και ΥΠΕΞ) με την Ρωσική πολιτική ηγεσία, στο Ρωσικό έδαφος και μεσούσης της Ουκρανικής κρίσης. Για οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, η συγκεκριμένη εξέλιξη στην συγκεκριμένη γεωπολιτική συγκυρία, δεν συνιστά ένα ατυχές γεγονός μέσα στο οποίο ήταν καταδικασμένος να συνθλιβεί ο ιδιαίτερος δικός της διπλωματικοπολιτικός σχεδιασμός, αλλά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία που θα μπορούσε να αναβαθμίσει ουσιαστικά ΚΑΙ τον σχεδιασμό της αλλά ΚΑΙ την ίδια σε σοβαρό περιφερειακό δρώντα. Δυστυχώς, αυτήν την ευκαιρία η πατρίδα μας ΔΕΝ την αξιοποίησε. Πρωτίστως γιατί τα διπλωματικοπολιτικά της επιτελεία δεν τα απασχόλησε…
ΟΥΤΕ ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να διευρύνει την προστιθέμενη αξία της ως χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και «στρατηγικός» εταίρος των ΗΠΑ εν μέσω εξελίξεων, αποσπώντας σαφή πολιτικά ανταλλάγματα…
ΟΥΤΕ η δυνατότητα δημιουργίας ενός άτυπου μπλόκ με την Γαλλία για την επεξεργασία και την από κοινού προώθηση ενός σχεδίου συνολικής διευθέτησης που θα μπορούσε να περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους ασφαλείας ειδικού ενδιαφέροντος…
ΟΥΤΕ τα εργαλεία με τα οποία θα μπορούσε να εδραιώσει τη θέση της ως στρατηγικός διαμεσολαβητής μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, «πουλώντας» έτσι τον ιδιαίτερο ρόλο που οι ίδιοι οι Ρώσοι της αναγνώρισαν σε αυτό το διπλωματικό μπρα ντε φερ…
ΟΥΤΕ οι ενδεδειγμένοι χειρισμοί που θα μπορούσαν να αναδείξουν την ανάγκη μιας συνδυασμένης απάντησης στα ζητήματα της περιφερειακής ασφάλειας, στην βάση ενός ευρύτερου σχεδιασμού που θα συμπεριλαμβάνει ολόκληρη την θαλασσοχερσαία ζώνη από την Ουκρανία, τον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο, την Κύπρο, την ΝΑ Μεσόγειο, έως την Συρία και την Λιβύη, θέτοντας επί τάπητος και με σαφείς όρους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους, αντί να αρκείται στο αναμάσημα μιας στείρας και άγονης διεθνοδικαιικής λαγνείας που δεν οδηγεί πουθενά.
Και το χειρότερο όλων, είναι πως στον απόηχο της συνάντησης Δένδια – Λαβρώφ, ο πρωθυπουργός της χώρας εμφανίστηκε στις Βρυξέλλες, μετά την ολοκλήρωση της άτυπης συνόδου των Ευρωπαίων ηγετών για το Ουκρανικό, να απειλεί την Ρωσία με αντιδράσεις συντονισμένες, «καίγοντας» ουσιαστικά το όποιο διπλωματικό κεφάλαιο θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει ο Δένδιας, έστω και κατά παρέκκλιση των οδηγιών του.
Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα… Αυτή δεν είναι σοβαρή πολιτική… Ο πρωθυπουργός της χώρας εργαλειοποιεί με τρόπο προκλητικό την ίδια του την πατρίδα, προθυμοποιούμενος να εξαργυρώσει τα πάντα για να εξασφαλίσει μια συνάντηση με την Καμάλα και μια πρόσκληση να επισκεφτεί την Ουάσιγκτον, προκειμένου να πλουτίσει με φωτογραφίες το πρωθυπουργικό του βιογραφικό.
Την ίδια στιγμή, στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά η κατάσταση επιδεινώνεται. Οι περιφερειακές συνευρέσεις στις οποίες συμμετέχει η χώρα, επανεξετάζουν τα ρευστά φυσιογνωμικά τους χαρακτηριστικά και οι συμπρωταγωνιστές μας σε αυτές, από τις Αραβικές χώρες μέχρι και το Ισραήλ, αποκαθιστούν και επαναπροσδιορίζουν το εύρος των σχέσεών τους με την Τουρκία.
Η ίδια η Τουρκία κλιμακώνει έτι περαιτέρω τις πιέσεις της… Εκτραχύνει την ρητορική της… Αναβαθμίζει την επιθετικότητά της ΚΑΙ με διπλωματικές πρωτοβουλίες στο επίπεδο των Διεθνών Οργανισμών… ΚΑΙ με ευθεία αμφισβήτηση ακόμη και του καθεστώτος κυριαρχίας των νήσων… Αλλά ΚΑΙ με κλιμάκωση στο πεδίο με αλλεπάλληλες παραβιάσεις και υπερπτήσεις. Η Κύπρος αλώνεται. Το ισοζύγιο…
- Των «παροχών»με τις οποίες ισχυροποίησε η χώρα μας την Δυτική συμμαχία…
- Της προθυμίαςμε την οποία διαχειρίστηκε τον Ευρωπαϊκό της μικρομεγαλισμό…
- Των ευκαιριώνπου δεν αξιοποίησε για να αναβαθμίσει την γεωστρατηγική της υπόσταση μέσα στην κρίση…
- Και των δηλώσεων «στήριξης» που διασφάλισε,έναντι των απροκάλυπτων Τουρκικών απειλών που έχουν ως στόχο την ίδια την εδαφική της ακεραιότητα…
Είναι κατάφορα ελλειμματικό σε βάρος της πατρίδας μας. Και αυτή η υστέρηση, ΔΕΝ αντισταθμίζεται με την πολυπόθητη πρόσκληση στην οποία προσβλέπει ο κύριος πρωθυπουργός.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου αυτοθαυμάζεται «ως παράγοντας ασφαλείας, αξιόπιστος σύμμαχος και εταίρος» σε ένα πρωτοφανές παραλήρημα που στηρίζει αναφανδόν την Αμερικανική υστερία, ενώ την ίδια στιγμή η θέση της υπονομεύεται με στοχευμένες και διαρκείς Τουρκικές παρεμβάσεις.
Η Ουκρανική κρίση αργά ή γρήγορα θα έχει την όποια έκβαση. Σε ότι μας αφορά έχουμε προειδοποιήσει ότι «Αυτή η κρίση ΔΕΝ ορίζεται ως μια παραδοσιακή διμερής σύγκρουση, αλλά ως μια ευρύτερη συστημική συγκρουσιακή διεργασία, όχι τόσο στο πεδίο όσο κυρίως στην στρατηγική των πραγμάτων προσέγγιση, και η τελική έκβασή της θα τροποποιήσει ριζικά την φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου». (Βλέπε περισσότερα ΕΔΩ).
Θα είναι η στιγμή που οι πάντες – ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ – θα κληθούν να κάνουν ταμείο. Για την συμβολή τους στην όποια λύση… Για τα κέρδη ή τις ζημίες που αποκόμισαν… Για την θέση και τον ρόλο που τους επιφυλάσσεται στην νέα ισορροπία ισχύος. Ειλικρινά δεν μπορούμε να ξέρουμε σε τι προσβλέπει και ποιες είναι οι προσδοκίες αυτής της κυβέρνησης.
Αυτό που βλέπουμε είναι πως ο Ερντογάν αυτήν την στιγμή κάνει παιχνίδι μονάχος και όταν θα σβήσουν τα φώτα του ξέφρενου αντιρωσικού παραληρήματος, η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με καινούρια τετελεσμένα, αφού η κυβέρνησή της επέλεξε, αντί να προετοιμάζει τους πολίτες και τα επιτελεία για την συντριπτική Ελληνική απάντηση στον Τουρκικό τσαμπουκά, να καταγίνεται με την προετοιμασία συντριπτικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας.
