Γιώργος ΘωμαΐδηςΌποιος γυρίζει από την Δυτική πλευρά του νομού Θεσσαλονίκης όπου βρίσκεται η περιοχή της υψηλότερης οικονομικής δραστηριότητας ή από την Πιερία στην πόλη, έχει να διανύσει κάθε μέρα μία κόλαση 3 χιλιομέτρων.
Αυτήν που φαίνεται στο χάρτη.
Το μεγάλο πρόβλημα κίνησης της Θεσσαλονίκης είναι το τεράστιο μεσημεριανό και απογευματινό μποτιλιάρισμα, το οποίο δημιουργείται κατά την είσοδο χιλιάδων αυτοκινήτων από τις απομακρυσμένες από την πόλη ζώνες υψηλής οικονομικής δραστηριότητας που βρίσκονται στην περιφέρεια της και οι οποίες δεν συνδέονται με κανένα άλλο μέσο με την πόλη εκτός από ιδιωτικό αυτοκίνητο και τις συγκοινωνίες του ταλαίπωρου ΟΑΣΘ.
Για αυτό το πρόβλημα δεν έχει ληφθεί κανένα απολύτως μέτρο από καμία αρχή της πόλης εδώ και πάνω από 20 χρόνια.
Μπορεί το μέτρο να είναι αναγκαίο για να βοηθήσει σε ορισμένες δραστηριότητες της πόλης (Αν και είναι εξαιρετικά αμφίβολο πόσο θα ελαττώσει τα προβλήματα όσων έχουν ανάγκη από αυτοκίνητο για την μετακίνηση τους), αλλά η πόλη δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στα έργα του μετρό. Όλα αυτά τα χρόνια που γίνεται όλη αυτή η προσπάθεια για να σκαφτεί η πόλη και το γεφύρι της Άρτας δεν τελειώνει ποτέ, θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί μεγάλα δίκτυα σύνδεσης των κύριων ζωνών οικονομικής δραστηριότητας με την πόλη και στα σημεία συνάντησης αυτών των δικτύων με την Δυτική είσοδο να υπάρξουν μεγάλα πάρκινγκ στα οποία οι πολίτες θα μπορούσαν να αφήσουν το αυτοκίνητό τους και να πάρουν το μεταφορικό μέσον Ή ακόμα καλύτερα να ληφθεί πρόνοια για την τελική κατάληξη των δικτύων συγκοινωνίας για παράδειγμα με επιπλέον τρένα με τον σταθμό της Θεσσαλονίκης στον οποίο θα βρίσκεται το μέτρο.
Κανένα από αυτά τα σχέδια δεν έχει συζητηθεί και ένα πάρα πολύ δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού της πόλης χάνει κάθε μέρα ώρες από την ζωή του τα χρήματα του και την υγεία του γνωρίζοντας ότι αυτό δεν θα σταματήσει για όλη του τη ζωή. Για να δείτε πόσο παράλογο είναι αυτό, ένας γιατρός που δουλεύει στο κέντρο υγείας Κατερίνης ή στο νοσοκομείο Κατερίνης, θα μπορεί σε ένα περίπου χρόνο να κινείται από το ανατολικό τμήμα της πόλης μέχρι την Κατερίνη μόνο με μετρό και τρένο και με σχετικά χαμηλό κόστος.
Αντίθετα ένας εργαζόμενος στο Καλοχώρι ή στη Σίνδο, δεν διαθέτει κανέναν άλλο τρόπο να φτάσει στο κέντρο της πόλης ή στα ανατολικά, εκτός από τη Δυτική είσοδο ενώ θα μπορούσε να υπάρχει τρένο που να συνδέει την καθεμία από αυτές τις περιοχές με τον σταθμό και σύντομα μέσω του μετρό με τις υπόλοιπες περιοχές του κέντρου και του ανατολικού τμήματος της Θεσσαλονίκης. Τα υπέργεια τρένα όμως δεν είναι εντυπωσιακά και δεν προσφέρονται για φωτοβολίδες. Επίσης απαιτούν γραφειοκρατικές ρυθμίσεις τις οποίες δεν θέλει να κάνει το μαθημένος τα εύκολα πολιτικό προσωπικό της χώρας. Όσο για τους πολίτες της πόλης έχουν δεχθεί ήδη ότι περίπου μέχρι τα μέσα του εικοστού πρώτου αιώνα υπάρχει το ενδεχόμενο να υπάρχει η επέκταση του Μετρό προς τα δυτικά. Ίσως αυτό να είναι ανοιχτό αν έχεις μάθει να ζήσει με τα λιγότερα ή αν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις την υπόλοιπη μέρα σου. Είναι όμως απολύτως εχθρικό για τα νέα και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας της πόλης τα οποία δεν θέλουν να περάσουν τη ζωή τους μέσα σε ένα αυτοκίνητο και να τρώνε πάντοτε κρύο το φαγητό τους σε ένα σπίτι όπου όλοι θα κοιμούνται τον απογευματινό τους ύπνο.
Απο τη σελίδα του κ. Γιώργου Θωμαϊδη στο facebook
