του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Ο Τσίπρας και ο Συριζα πρέπει να έδωσαν τη χαριστική βολή στην περιπλανώμενη στους προθαλάμους της εξουσίας μεταπολιτευτική αριστερά στην Ελλάδα. Κάτι που στην Ευρώπη, και σε αρκετά άλλα μέρη του κόσμου, έγινε το 1989, όταν η επαγγελία μιας ουτοπικής επανάστασης κατέληξε στα γκουλάγκ και τις νομενκλατούρες και κατέρρευσε.
Για λόγους ακατανόητους, τα ιδεολογήματα που απέρριψαν από την άμεση εμπειρία που είχαν οι ευρωπαϊκοί λαοί, επιβίωσαν στην Ελλάδα. Η συριζαία εμπειρία θα προβλημάτισε πολλούς.
Ωστόσο, αριστερές σέχτες επιβιώνουν υποσχόμενες ουτοπικούς παραδείσους ως μέσο για την επιβολή μιας διχαστικής ιδεολογίας.
Ο μαρξισμός στηρίχθηκε σε δύο έννοιες: της υπεραξίας και της ταξικής πάλης. Οι ιδιοκτήτες των Μέσων 
Παραγωγής, εκμεταλλευόμενοι την εργατική δύναμη προσθέτουν υπεραξία στα εμπορεύματα και συσσωρεύουν πλούτο. Ο πλούτος δημιουργεί ανισότητες οι οποίες αποκαθίστανται με την πάλη των τάξεων.
Η διαφορετική αντίληψη της πάλης των τάξεων, οδηγεί στη δημιουργία ενός ευρέως φάσματος κομμάτων της αριστεράς, από τα επαναστατικά, μέχρι τα μεταρρυθμιστικά. Όλα, όμως, βασίζονται στην ταξική πάλη, στο μίσος, δηλαδή, και τον κοινωνικό διχσμό.
Αυτή η αριστερά η οποία δεν μπόρεσε πουθενά να επιβιώσει φαίνεται να περνά στα βιβλία της ιστορίας. Έφθασε στο τέλος της. Ο φόβος της, επέφερε κάποια ισορροπία στις ακραία φιλελεύθερες πολιτικές που οδηγούσαν και αυτές σε πολώσεις την κοινωνία. Και οι πολώσεις δημιουργούν και αυτές διαχωρισμούς και διχόνοιες.
Επιτέλους, είναι ώρα να προβληματιστούμε που θέλουμε να οδηγηθούμε ως κοινωνία. Διαφαίνεται μια πολιτική αλλαγή σε λίγες εβδομάδες αλλά δεν υπάρχει η αίσθηση ότι το πολιτικό προσωπικό, η ελληνική διανόηση και η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμα να ανοίξουν το νέο κεφάλαιο που διαμορφώνεται από την καταλυτική εξέλιξη των νέων τεχνολογιών.
Η επανάληψη του όρου έχει κουράσει αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε πως οι πολιτικές και κοινωνικές έννοιες που καθόριζαν τη ζωή μας θα αλλάξουν ριζικά σε πέντε με δέκα χρόνια.
Για να μην περιπλανόμαστε σε ανούσιες φαντασιώσεις, εκείνο που θα αλλάξει είναι η ενίσχυση της δράσης του ανθρώπου από την τεχνολογία. Όχι η παραγωγή μιας ευφυούς και αυτοαναπαραγώμενης Τεχνητής Νοημοσύνης. Αυτήν την τελευταία, οι επιστήμονες δεν την αποκλείουν αλλά και δεν μπορούν να προσδιορίσουν χρονικά πότε θα εμφανιστεί.
Το ερώτημα προς τους μαρξιστές, των οποίων η θεωρία βασίζεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, είναι σε ποιόν θα ανήκουν τα αυτοαναπαραγώμενα ρομπότ και ποια η ηθική βάση της εκμετάλλευσης της λειτουργίας τους; Τον προλετάριο τον εκμεταλλεύεται ο ιδιοκτήτης των Μέσων Παραγωγής. Το ρομπότ;
Αν και θα μπορούν να δημιουργηθούν ρομπότ με συνείδηση εκείνο που προέχει είναι να αρχίσουμε να διακρίνουμε πως και με ποια ιδεολογία θα οργανώσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή που βρίσκεται στο προσδόκιμο του βίου μας.
Και η οργάνωση αυτή θα είναι και λίγο σοσιαλιστική. Αλλά συναινετικά σοσιαλιστική με όλη την κοινωνία παρούσα. Όχι διχαστική.
Θα σας συνιστούσα να διαβάσετε με προσοχή το βιβλίο του Max Tegmark Life 3, από το οποίο σας παραθέτω 
ορισμένα στοιχεία.
Ο Tegmark επικαλείται τον «πολιτισμό τέταρτης γενιάς» που περιέγραψε στο βιβλίο του Mamma ο Μάρσαλ Μπρέιν το 2003 σύμφωνα με το οποίο άνθρωποι, σάιμποργκ και μεταφορτωμένοι οργανισμοί συνυπάρχουν ειρηνικά όχι εξαιτίας κάποιων ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων αλλά επειδή η ιδιοκτησία και το εγγυημένο εισόδημα έχουν καταργηθεί.
Η βασική ιδέα είναι δανεισμένη από το κίνημα του λογισμικού ανοικτού κώδικα: αν το λογισμικό μπορεί να αντιγραφεί ελεύθερα, τότε όλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν ό,τι ακριβώς θέλουν από αυτό και τα ζητήματα ιδιοκτησίας και κυριότητας αποκτούν ακαδημαϊκή μόνο αξία. Η ιδέα ανάγεται στον Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος έχει γράψει ότι «αν ένα πράγμα δεν μειώνεται όταν το μοιραζόμαστε με άλλους, τότε δεν ανήκει ουσιαστικά σε κάποιον αν αυτός δεν το μοιράζεται ακόμα και αν του ανήκει».
Σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης το κόστος αντανακλά τη σπανιότητα- άρα αν η προσφορά είναι ουσιαστικά απεριόριστη, η τιμή γίνεται αμελητέα.
Σε αυτό το πνεύμα, όλα τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας έχουν εδώ καταργηθεί.
Τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας παρουσιάζονται και εξυμνούνται μερικές φορές θαρρείς και είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργικότητα και την επινοητικότητα.
Ωστόσο, ο Μάρσαλ Μπρέιν επισημαίνει ότι κίνητρο για τα πιο φίνα παραδείγματα ανθρώπινης δημιουργικότητας- από τις επιστημονικές ανακαλύψεις μέχρι τη δημιουργία λογοτεχνικών, μουσικών και εικαστικών έργων – δεν υπήρξε το κέρδος αλλά κάποια ανθρώπινα συναισθήματα, όπως η περιέργεια, το πάθος για δημιουργία και η ανταμοιβή της αναγνώρισης από το περιβάλλον σου.
Ο Αινστάιν δεν σκεφτόταν τα χρήματα για να επινοήσει την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας περισσότερο από όσο τα σκεφτόταν ο Λάινους Τόρβαλντς όταν δημιουργούσε το ελεύθερο λειτουργικό σύστημα Linux.
Χάρη στην προηγμένη ρομποτική, αυτή η ιδέα της μη ιδιοκτησίας δεν αφορά, μόνο, τα προϊόντα της πληροφορίας, όπως το λογισμικό, τα βιβλία, οι ταινίες και τα σχέδια αλλά και υλικά προϊόντα όπως τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα και οι υπολογιστές.
Όλα τα προϊόντα είναι, απλώς, άτομα αναδιατεταγμένα με συγκεκριμένους τρόπους και φυσικά, τα άτομα αφθονούν, συνεπώς, όποτε κάποιος θέλει ένα συγκεκριμένο προϊόν, ένα δίκτυο ρομπότ χρησιμοποιεί ένα από τα διαθέσιμα σχέδια ανοικτού κώδικα για να του το κατασκευάσει δωρεάν.
Τα ίδια ρομπότ κατασκευάζουν, επίσης, και συντηρούν αρκετούς ηλεκτροπαραγωγικούς σταθμούς με 
ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ηλιακή, αιολική κλπ) με αποτέλεσμα η ενέργεια να παρέχεται ουσιαστικά δωρεάν.
Για να αποφευχθεί η υπερβολική απόκτηση προϊόντων ή γης από συγκεκριμένα άτομα, έτσι ώστε να λείψουν από άλλα, κάθε άτομο εισπράττει από την κυβέρνηση ένα βασικό μηνιαίο εισόδημα το οποίο μπορεί να ξοδέψει όπως θέλει σε προϊόντα και στην ενοικίαση σπιτιού.
Ουσιαστικά, κανείς δεν έχει κίνητρο να προσπαθήσει να κερδίσει περισσότερα χρήματα, αφού το βασικό εισόδημα φτάνει και περισσεύει για να καλύψει όλες τις ανάγκες ενός ατόμου.
Επι πλέον, μια τέτοια προσπάθεια δεν θα είχε καν νόημα αφού έτσι θα έπρεπε να ανταγωνιστεί ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν δωρεάν τα πνευματικά προϊόντα τους και ρομπότ που παράγουν δωρεάν υλικά αγαθά.
Να, λοιπόν, μια πολιτική πρόταση που βασίζεται στην ιδεολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης της οποίας τα χαρακτηριστικά δεν είναι μαρξιστικά, δηλαδή, συγκρουσιακά και διχαστικά. Η αφετηρίας της, μάλιστα, είναι θεολογική (Άγιος Αυγουστίνος) και η εφαρμογή της ελεύθερη και συναινετική. Δεν ψάχνει τους αστούς για να τους κρεμάσει, επιδιώκει και εφαρμόζει αποτελεσματικά την ισότητα.
Αλλά αυτά δεν μπορούν να τα εφαρμόσουν πολιτικές ομάδες που δίνουν τον πολιτικό τους αγώνα στην μεσαιωνική αντίληψη «ή εμείς ή αυτοί» και της οποίας ο ηγέτης δεν μπορεί να καταλάβει πως αν κάνεις στροφή 360 μοιρών θα βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο που ξεκίνησες.
Οι πολιτικές προτάσεις θα βγουν απο την επεξεργασία των κοινωνικών αναγκών στα επιστημονικά εργαστήρια. Η εποχή της ΚΟΒΑΣ έχει περάσει. Προβλήματα, ασφαλώς, θα υπάρξουν. Αλλά μπορούν να λυθούν. Ελεύθερα και συναινετικά.
Ο κόσμος αλλάζει. Καιρός να αλλάξουμε και εμείς.
Ωραια ολα αυτα αλλα δεν ειναι καθολου σιγουρο αν θα φτασει ποτε η τεχνολογια σε τετοιο επιπεδο ωστε να δημιουργηθουν πολυπλοκες A.I και ρομποτικη οργανισμοι.Και αν δημιουργηθουν πως ειστε σιγουρος οτι θα χρησιμοποιηθουν για το καλο της κοινωνιας.Δεν ειναι καθολου σιγουρο που θα οδηγηση μια τετοια τεχνολογικη επανασταση, μπορει να οδηγησει οντως σε αυτα που αναφερετε απο την αλλη μπορουμε να φτασουμε σε δυστοπιες οπως αυτες που αναφερουν σε βιβλια τους συγγραφεις της cyberpunk λογοτεχνιας(wiliam gypson.Philip K. Dick).Οταν αναφερεστε σε δυχαστικα και συγκρουσια ιδελογηματα γιατι ριχνετε την ευθυνη στους μαρξιστες.Δηλαδη η συγκρουση και ο διχασμος ξεκιναει απο αυτους που θελουν το συστημα να ειναι ιδιοκτησια της κοινωνιας ή απο αυτους που πιστευουν οτι ειναι λογικο το 1% να κατεχει το 60% του παραγωμενου πλουτου.Αν κυριε σαββιδη το 97% του παγκοσμιου πληθυσμου δεν μπορει να κατανοησει πιο ειναι το συμφερον του τοτε δεν του φταιει κανενα ιδεολογιμα.
Ξεκινάμε να διαβάζουμε κάτι που μοιάζει με πολιτική ανάλυση, κάνουμε ένα γρήγορο πέρασμα από επιστημονική φαντασία που εκλαμβάνεται ως επιστημονικό δεδομένο και καταλήγουμε σε αβέβαια πολιτικά συμπεράσματα. Σουρεαλιστική αρθρογραφία. Το ‘χεις πάει σε άλλο επίπεδο κύριε Σαββίδη. Κρίμα που δεν είναι εδώ η παλιοπαρέα να σχολιάσουμε.
Σοβαρά τώρα τα πιστεύεις αυτά που γράφεις ή κάνεις πλάκα; Ποια ρομπότ, ποιος διχαστικός μαρξισμός; Ποιος είναι μαρξιστής τη σήμερον ημέρα; Τι είναι η ΚΟΒΑ;
Ποιοι δαίμονες του παρελθόντος σε κυνηγάνε άνθρωπε μου;
Αυτό το οποίο καταλαβαίνω απ’ τα γραφόμενά σου είναι ότι αντιμετωπίζουμε την ίδια βλάβη συστήματος με τις ιστορικές υλοποιήσεις του μαρξισμού. Η ιδεολογία του συστήματος γίνεται ολοένα και πιο αυτιστική, δεν επικοινωνεί με τον άνθρωπο. Ακόμα περισσότερο, δεν κατανοεί τον άνθρωπο στο όνομα του οποίου μιλάει. Τελικά γκρεμίζεται μέσα στην αλαζονεία της αποξενωμένη από τον ίδιο τον σκοπό της.
Υποψιάζομαι κ. Άφαντε πως αν ο Συριζα χάσει την κυβερνητική εξουσία, θα επιστρέψουν. Πρέπει να συντρόφια να πήραν κάποια κυβερνητική θέση. Όσο για το κείμενο,θα συνεχίσω στο ίδιο κλίμα και μερικές απο τις απορίες σου θα λυθούν.
Γειά σου βρε Άφαντε !
Λοιπόν, κι εγώ τσίμπησα εκεί που κατακεραυνώνειο κ. Σαββίδης τις ουτοπιες και μετά λέει “Όλα τα προϊόντα είναι, απλώς, άτομα αναδιατεταγμένα με συγκεκριμένους τρόπους και φυσικά, τα άτομα αφθονούν, συνεπώς, όποτε κάποιος θέλει ένα συγκεκριμένο προϊόν, ένα δίκτυο ρομπότ χρησιμοποιεί ένα από τα διαθέσιμα σχέδια ανοικτού κώδικα για να του το κατασκευάσει δωρεάν”
Αλλά πρόλαβε στην απάντησή του προς εσένα να καταστείλλει τις απορίες καθότι θα επανέλθει με την συναρπαστική πιστεύω συνέχεια.
Ευφυές βρίσκω το ‘όλα τα προϊόντα είναι απλώς άτομα αναδιατετεγμένα” , αν και αυτό αναδεικνύει το γεγονός ότι είναι οι ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ που προσδίδουν την αξία.
Πάνω που πήγαινα να πω η ΚΟΒΑ βάσει του κειμένου θα πρέπει να είναι Κομμουνιστική Οργάνωση Βάσης Ανοησιών με πρόλαβε ο Ασπίκ με το :
“αυτό που αυξάνει όταν το μοιραζόμαστε είναι μόνο η ανοησία.” και γέλασα πολύ αν και τα πράγματα δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ γiα γέλια…
Γειά σου Άσπίκ !
υ.γ. Το πρόβλημα με τις ουτοπίες δεν είναι ότι είναι ουτοπίκές, αλλά ότι είναι απελπιστικά ατελείς και στενόμυαλες εξου και το “ου”.
Εντοπίες , καλύτερα..
Αν την σημερον ημεραν ανθρωποι που περασαν την κρισιμη ηλικια των 30 ετων , -απο την οποιαν παυουν να μετεωριζονται και να προσπαθουν να λυσουν κοινωνικα προβληματα που εχουν λυθει απο τους αρχαιους Ελληνες φιλοσοφους- δεν εμαθαν οτι σημερα η μονη κυριαρχη ιδεολογια ειναι ο φιλελευθερισμος -χωρις αλλα επιθετα-ο οποιος το 1945 κατενικησε τον Φασισμο στα πεδια των πολεμικων συγκρουσεων ,και οτι ο Κομμουνισμος αυτοκαταλυθηκε γελοιοποιουμενος μπροστα στα ματια των οπαδων του ,δεν αποκλειεται αυτο να το διδαχθουν απο τα ρομποτ , που θελουμε -δεν θελουμε θα μπουν στην ζωη μας , εστω και απο ”γινατι” των”μανιακων” τεχνοκρατων και οπως και τα γενοσημα σε προιοντα και φαρμακα θα λιγοστεψουν τις αναγκες των ανθρωπων , που θελουμε-δεν θελουμε θα ξεπερασουν το δισεκατομυριο οχι μονο στην Κινα ,αλλα και στην Ινδια , δισεκατομυρια τα οποια να προσευχομαστε απο τωρα να μη κινηθουν προς Δυσμας στην ”ντελικατη” Ευρωπη μας, οποτε θα ξεχασουμε ολα τα δικαιωματα , που μας χαρισε ο φιλευθερισμος με την Ελληνοχριστιανικη του διασταση απο το 1957 , ετος ιδρυσεως της ΕΟΚ-Ευρωπαικης Ενωσεως , η οποια και θρεφει ολους τους λαους της , παρ’οτι ορισμενοι εκλεγμενοι ηγετες τους- τεμετερος κ. Τσιπρας μεχρι της 13 Ιουλιου 2015- συμπεριφερονται ως εσωγαμπροι ,που παραπονουνται ,αλλα τρεφονται και ζουν αρμονικα μαζι της .
Στο ερωτημα ποιος διχαζει τους λαους και τις κοινωνιες τους, η απαντηση ειναι πανευκολη.
Οι νικημενοι το 1945 φασιστες και οι αυτοκαταλυμενοι το 1989 κομμουνιστες , που ζουν πια ”στα μικρα μουσεια ”της Βορειας Κορεας , της Κουβας και της Κολομβιας και αν ποτε επανελθουν στο προσκηνιο θα επανελθουν ταυτοχρονως , οπως συνεβη απο το 1917-1945-1989 , για να επιβεβαιωθει και η αρχαια ρηση ”πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται”.
”παυουν να μετεωριζονται και να προσπαθουν να λυσουν κοινωνικα προβληματα που εχουν λυθει απο τους αρχαιους Ελληνες φιλοσοφους-”
To ότι βρήκαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι ένα σύστημα διακυβέρνησης δεν σημαίνει πως έλυσαν και τα κοινωνικά προβλήματα.Κι αν ακόμα τα είχαν λύσει στην εποχή τους, δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν την εξελιξη των κοινωνιών και των πληθυσμών αλλά και των προβλημάτων.
Επειδή ο φιλελευθερισμός και όχι μόνο αυτός ξέχασε ότι απευθύνεται σε κοινωνίες ανθρώπων, γι’ αυτό έρχονται τα ρομπότ να μας δείξουν πόσο πιο πολύπλοκα μπορούν να γίνουν τα πράγματα.
Στο ερωτημα ποιος διχαζει τους λαους και τις κοινωνιες τους, η απαντηση ειναι πανευκολη: ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, αφού αυτός είναι και ο σκοπός υπάρξεώς των. Άλλωστε, και η λέξη αυτό σημαίνει, κομμάτι, μεράδι.
Τα κόμματα και το κομματικό σύστημα, ο κοινοβουλευτισμός, είναι εφεύρεση των Άγγλων ευγενών, οι οποίοι τα πάσαραν στον λαό, για να τον διχάζουν, ώστε να μπορούν αυτοί να κυβερνούν ανενόχλητοι.
Σωστό, μόνο που πολύ φοβάμαι ότι και χωρίς κόμματα θα βρεθεί άλλος τρόπος διχασμού κι επιβολής.
Καλή ώρα ρομποτ εναντίον ανθρώπων…
Ας βρεθεί άλλος τρόπος και βλέπομε. Τα si-fi δεν μ’ απασχολούν.
Άφαντοςςςςςςςςςς,που σαι ρε; Γύρισες ή δέν έφυγες καθόλου;
Είχα μπεί τις προάλλες στην σελίδα του σαββιδη να δώ που είσαι,γιατί υπήρχαν φήμες πώς είχατε φύγει με την μαρία σε εξωτικό νησί να ζήσετε τον έρωτά σας και ότι ο νικόλας μπάρκαρε σε πλοίο φορτηγό αναζητώντας σας απο λιμάνι σε λιμάνι. Αλλά με έπιασε απο τη μύτη ο κυρ παντελής και δέν πρόλαβα να ρωτήσω.
Ξαναμπήκα τώρα και σε βρήκα. Η αλήθεια είναι βέβαια πώς μπήκα και για να δώ μήπως βρήκε τα λογικά του ο σαββίδης τώρα που θα βγεί πάλι κυβέρνηση η πολυαγαπημένη του δεξιά. Αλλά που,χειρότερα έχει γίνει.Δίκιο έχουν οι ψυχίατροι που λένε άμα τα χάσεις μία τα λογικά σου τα χάνεις για πάντα.
Και απόδειξη το αλλοπρόσαλο κειμενό του στο οποίο
ο υσιαστικά η πάλη των τάξεων αντικαθίσταται απο την πάλη ζόμπι εναντίον ρομπότ,απο την οποία παράγονται κρυπτονόμισματα ανοιχτού κώδικα που σπεύδει η άρχουσα τάξη να μοιράσει στην μεσοαστική για να γίνουν περισσοτερα με τις ευλογίες του αγίου αυγουστίνου που το χει προβλέψει.
Διότι όπως έλεγε και ο άγιος φανούρης, αυτό που αυξάνει όταν το μοιραζόμαστε είναι μόνο η ανοησία.
Για σένα Ασπίκ ! Τι ΚΟΒΑ τι ΚUMO…
Περιλαμβάνει, ελληνική μυθολογία , ανθρώπινη συνεργασία και καλλιτεχνική δημιουργικότητα
Τα όνειρά σου πραγματοποιούνται….
https://www.secnews.gr/159691/la-machine-show-2-giant-robots/
https://www.youtube.com/watch?v=VJFvT4fiRXg
Γιγάντιες κατασκευές που απαιτούν την συνεργασία αμέτρητων ανθρώπων. Μετά το 1,5ο λεπτό.
Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος η οι …εξωγήινοι θα φαντάζονται ότι ο πλαανήτης Γη είναι ένας τρισευτυχισμένος πλανήτης.
http://www.pontos-news.gr/article/168294/poioi-fovoyntai-ta-rompot-dolofonoys
https://www.amna.gr/home/article/338012/To-proto-rompot-pou-didaskei-ti-sumponia-se-iaponiko-boudistiko-nao
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ….μηχανικά.
Ἕνα οὐσιαστικό ἐρώτημα εἶναι ποιό εἶναι τό κίνητρο γιά νά γίνεται ὁ ἄνθρωπος καλύτερος. Ἡ πάλη τῶν τάξεων προέκυψε ἀπό μία ἀναγκαιότητα ἤ ἀπό μία πραγματικότητα;
Αὐτό πού καταλαβαίνω ὅτι ἐννοεῖ ὁ Παντελῆς εἶναι πώς θά ἔχει λυθεῖ ἡ πάλη τῶν τάξεων καί ἀντί νά γίνεται ὁ ἄνθρωπος καλύτερος, θά βλέπει σάν ἐχθρούς τά ρομπότ.
Καί τά ρομπότ θά ἔχουν σχέσεις, μητρική σχέση, ἀδελφική σχέση, πατρική σχέση, ἐρωτική σχέση; Οἱ σχέσεις ἔχουν μνήμη, προϋποθέτουν μνήμη, συντηροῦν τή μνήμη.
Τά ἀδέλφια ἔχουν μνήμη, συναισθηματικό δέσιμο, κοινές ρίζες. Τά ζευγάρια νιώθουν ἓλξη. Ὁ ἔρωτας προϋποθέτει μνήμη καί ἰδιαίτερα τήν μνήμη τοῦ ἐαυτοῦ μας. Εἶναι ἕνα κίνητρο γιά καλυτέρευση. Τά ρομπότ θά μᾶς βοηθᾶνε στίς δουλειές ἤ θά ἐρωτεύονται γιά ἐμᾶς, θά μοιράζονται καί τίς στενοχώριές μας;
Τό κίνητρο γιά δημιουργία, γιά ζωή, χωρίς ἔρωτα ὑπάρχει; Αὐτό πού λέμε ἐργασία καί χαρά, ὑπάρχει ἄν δέν χαίρεται ἡ ψυχή;
Γειά σου Ελένη Π. !
https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-samantha-einai-e-prote-yenaika-rompot-poe-mporei-na-arnethei-sex-me-ton-sentrofo-tes_gr_5b3897c5e4b0f3c221a18ffb
Προφανώς μπορέι να έχει σχέση ερωτική…..
Ἄρσεν καί θῆλυ, ἀνδρόγυνο, ἡ σειρά ὁρίζει πρῶτα τόν ἄνδρα.
Πολλοί πολιτισμοί, πολλές συνήθειες πού μπορεῖ νά φαίνονται ἀνούσιες, ἀλλά μπορεῖ νά ὑπάρχει λόγος σοβαρός. Κι οἱ δομές, ὅπως λέει κι ὁ aspic, διέπονται ἀπό ἀρχές τῆς φύσης, γνωστές ἤ ἀκατανόητες, ὅπως ὁ μύθος τῆς γέφυρας τῆς Ἄρτας, τά κοκόρια στά θεμέλια. Δέν ἀναμιγνύονται οἱ διάφορες φυλές, οἱ διάφορες θρησκεῖες ἔτσι χωρίς γνώση, πού σημαίνει ὑποδομή, δομή, σκοπό, μέτρα, τρόπο, τόπο, χρόνο κλπ. Οἱ γάμοι τῶν ὀρθοδόξων εἶναι διαφορετικοί ἀπό τούς γάμους τῶν καθολικῶν ἤ τῶν ἄλλων θρησκειῶν, πρός σκέψη. Πῶς ἐρωτεύονται οἱ ἄνθρωποι, πῶς γεννιῶνται τά παιδιά, πῶς ἐπιλέγουν νά γεννηθοῦν ἐκεῖ πού γεννιῶνται; Ἡ θέση τῆς γυναίκας δέν εἶναι ἴδια πάντα, ἔδωσε καί δίνει μάχη ἐνάντια στίς προκαταλήψεις καί τήν ἄγνοια καί ἔχει πολύ δρόμο νά διανύσει γιά νά εἶναι ἰσότιμη μέ τόν ἄνδρα, ἤ βοηθός τοῦ ἄνδρα, ἤ καί νά συνεργάζεται, νά μήν ὑποτιμᾶ τόν ἄνδρα, γιατί συμβαίνει καί αὐτό. Ὁ ἄνθρωπος δέν φτιάχθηκε νά εἶναι μόνος του.
Ὁ Ἐλύτης ξέρει
“Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ”
ὁ παράδεισος ἔχει πρόσωπο, εἶναι γιά ὄλους.
Καλώς τους,τον ερωτών και την ελένη. Καιρό είχαμε να βρεθουμε να πούμε καμμιά κουταμάρα και μου λείψατε τελικά. Και ποιά ευκαιρία καλύτερη να το κάνουμε αυτό,απο το σχολιασμό στις τρελλαμάρες του σαββίδη;
Αλλά μέχρι να συνεχίσει να δούμε μέχρι που μπορεί να το τραβήξει,να ξέρουμε άν θα φωνάξουμε τον ψυχίατρο ή τον παπά,μου επιτρέπεται να κάνω μερικά σχόλια στο κειμένο του έ;
Κατ αρχήν η πάλη των τάξεων δέν είναι προταση ή επιθυμία του μάρξ και του κομμουνισμού,αλλά μιά φυσική ροπή που ο μάρξ και ο κομμουνισμός διαπιστώνουν. Αλλοιώς πώς θα ερμηνεύαμε την γαλλική επανάσταση για παράδειγμα.
Μετά,ποιά είναι και που υπάρχει αυτή η τεχνολογία των αναδιατεταγμένων ατόμων που σε πέντε δέκα χρόνια όπως λέει ο σαββίδης θα μπορεί να δημιουργεί απο το τίποτα αγαθά; Ακόμη και ο τρισδιάστατος εκτυπωτής χρειάζεται ενέργεια και υλικά για να δημιουργήσει κάτι και φυσικά κανείς δέν σκέπτεται ακόμη ότι μπορεί να φτειάξει ένα αυτοκίνητο στον εκτυπωτή.
Αλλά και άς πούμε ότι κάτι ξέρει ο σαββίδης και ο tegmark που δέν ξέρουμε εμείς και όντως θα υπάρχει αυτή η τεχνολογία σε δέκα χρόνια,τι είναι αυτό που τους κάνει να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι θα αρκουνται στο βασικό εισόδημα που θα καλύπτει τις ανάγκες τους και δέν θα επιθυμουν κάτι περισσότερο;
Η ιστορία λέει ακριβώς το αντίθετο ότι οι άνθρωποι θέλουν πάντα όσα παραπάνω γίνεται για να εξουσιάσουν τους άλλους.
Αλλοιώς τι εμποδίζει τώρα τους πλούσιους να δώσουν τα περισσεύούμενά τους στους φτωχούς και να αρκεστούν απλώς σε ένα βασικό εισόδημα κάλυψης των αναγκών τους;
Γιατί δέν το κάνουν,επειδή δέν το λέει ο άγιος αυγουστίνος;
Επίσης αμφιβολίες υπάρχουν και για τα λογισμικά ανοικτού κώδικα,στα οποία μάλλον ο σαββίδης και ο συγγραφέας του βιβλίου ερμηνεύουν με αφέλεια το free που σημαίνει ελευθερία αντιγραφής και όχι και δωρεάν διάθεση απαραίτητα.
Αλλά και δωρεάν διάθεση να υπάρχει,δέν αρκεί η σύλληψη και ο σχεδιασμός για να κατασκευαστεί ένα αυτοκίνητο ή ένας ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός που λέει ο σαββίδης,χρειάζονται πόροι,ενέργεια,και κυρίως δουλειά. Ακόμη και στην περίπτωση αφηρημένων αξιών όπως είναι τα κρυπτονομίσματα ανοιχτού επίσης κώδικα,αυτά υπάρχουν πάντα σε σχέση με τα πραγματικά (νομίσματα).Άμα τα πραγματικά γίνουν καπνός,πάπαλα και τα εικονικά νομίσματα. Άμα τραβήξουμε την πρίζα απο τον υπολογιστή πάπαλα ο υπολογιστής και άμα ανατινάξουμε τους ηλεκτρικούς σταθμούς πάπαλα και το διαδίκτυο. Τίποτα δέν υπάρχει έτσι μετέωρο στο πουθενά,τα πάντα στερεώνονται πάνω σε πραγματικές υποδομές,που προέκυψαν όχι απο αναδιανομή ατόμων αλλά απο κατανομή εργασίας και πόρων.
Όταν αγοράζουμε κάτι απο το διαδίκτυο,αυτό δέν εμφανίζεται ώς δια μαγείας στην πόρτα μας,αλλά έχει διανύσει απίστευτα τεράστιες αποστάσεις απο τον τόπο παραγωγής στις αποθήκες της ιστοσελίδας και μετά στο σπίτι μας. Που μαζί με την παραγωγή του,και η μεταφορά του άφησε ένα σημαντικό αποτύπωμα στο περιβάλλον. Ο περικλής ο τσαγκάρης που πιθανόν το κλεισε το κλεισε πιά το μαγαζί του στην γειτονιά μας,επιβάρυνε πολύ λιγότερο το περιβάλλον,ήταν πολύ πιο αξιόπιστος στο αγαθό που μας πρόσφερε και κυρίως συνολικά ήταν πολύ πιο οικονομικός απο κάποιο ανάλογο ιντερνετικό τσαγκαράδικο. Γιατί όμως αναγκάστηκε να τα παρατήσει; Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Μοιάζουν όλα αυτά τα όντως ουτοπικά που λεει ο σαββίδης σάν μιά ακόμη απάτη του καπιταλισμού,ανάλογη του χρηματιστηρίου που θα προσφέρει εύκολο πλούτο,της χημικής βιομηχανίας που θα νικήσει την πείνα και την αρρώστεια,της ρομποτικής και της βιογενετικής που θα απαλλάξει τον άνθρωπο απο την δυστυχία του και λοιπά και λοιπά,και που όχι μόνο δέν κατόρθωσαν τίποτα απο αυτά που υποσχέθηκαν βέβαια,αλλά αντιθέτως μεγάλωσαν ακόμη πιο πολύ τα χάσματα και το άδικο και κυρίως λεηλάτησαν τον πλανήτη απειλώντας τον με κατάρρευση (γιατί εκτός απο ρομπότ που θα μας φτειάχνουν δωρεάν σπίτια παίζει και το άλλο σενάριο σε δέκα είκοσι χρόνια να ψάχνουμε τρύπα να κρυφτούμε απο τον πλανήτη που θα καταρρέει γύρω μας).
Κλείνοντας για να μήν το παρακάνω πρώτη μέρα που σας ξαναβρήκα σήμερα και φύγετε αμέσως και δέν ξαναπατήσετε εδώ,
υπάρχουν τρία κοινωνικά στρώματα,οι πλούσιοι οι μεσοαστοί και οι φτωχοί (αυτά ανιχνεύονται και γεωγραφικά ώς αναπτυγμένος αναπτυσόμενος και υπανάπτυκτος κοσμος).
Αυτό είναι το μοντέλο που κινεί τον κόσμο απο τα πανάρχαια χρόνια και όπως φαίνεται θα κρατήσει πολύ ακόμη (άν και παλιότερα είχε την μορφή μόνο πλούσιων και φτωχών ευγενών και λαικών,αφεντικών και δούλων κλπ).
Οι πλούσιοι εξουσίαζαν και εκμεταλεύοντουσαν τους φτωχούς και οι φτωχοί όπου και όποτε μπορούσαν κάναν καμμιά εξέγερση.
Τους τελευταίους δυό τρείς αιώνες μας προέκυψε και η μεσαία τάξη. Αυτή μισεί τους φτωχούς και ονειρεύεται την θέση της στους πλούσιους. Άν και είναι το πολυπληθέστερο στρώμα απο τα άλλα δύο,δέν είναι πηγαίο,δέν υπάρχει για υπαρξιακούς λόγους δηλαδή,αλλα είναι μιά κατασκευή του πλούσιου στρώματος που ουσιαστικά την συντηρεί,ενώ κατα καιρούς μεταφέρει κάποια κομμάτια της,τα ασθενέστερα, στο φτωχό στρώμα ή και το αντίθετο αναλόγως τις συνθήκες και τα συμφέροντά του.
Γιατί το κάνει αυτό; Διότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπορεί να διεκπεραιώνει τις βρώμικες δουλειές του.Η μεσαία τάξη μέσα απο τις “δημοκρατικές ” διαδικασίες,ελέγχεται και κατευθύνεται πολύ πιο εύκολα απο ότι ο βασιλιάς ή ο αρχιερέας στις παλιότερες φεουδαρχικές η θεοκρατικές κοινωνίες. Η μεσαία τάξη είναι τόσο απρόσωπη και παθητική που εύκολα μπορεί να πιστέψει ακόμη και αυτά που της λ έει τώρα ο σαββίδης και ο tegmark. Για αυτό και η μεσαία τάξη παρομοιάζεται σάν χοιροστάσιο,όσο πιο πολύ λάσπη της ρίξεις,τόσο πιο προθυμη είναι να κυλιστεί μέσα της σάν τα γουρούνια.Η πολύ λάσπη δέν τα αναβαθμίζει,απλώς τα αναδιατάσει,σάν τα αναδιατεταγμένα άτομα της αειφορίας των νέων καπιταλιστικών θεωριών του σαββίδη που δέν το πε αλλά θα το πεί στο δεύτερο μέρος “ψηφίστε μητσοτάκη,θα ζοριστούμε λίγο στην αρχή αλλά σε πέντε δέκα χρόνια θα καθόμαστε και τα ρομπότ θα μας φέρνουν στα πόδια μας ότι θέλουμε”.
Άσε σαββίδη,θα προτιμήσω και αυτή τη φορά τις ταπεινές και χ ωρίς φαντασία 120 δόσεις.Να μήν χρωστάω να μαι σίγουρος μή μου πάρουν το σπίτι και σας χαρίζω όλα δικά σας τα αναδιατεταγμένα σπίτια όταν σαν τα φτειάξουν τα ρομπότ.
Εσείς παιδιά είστε διατεθιμένοι να αφήσετε το σπίτι σας που έχετε για να περιμένετε μετά να σας φτειάξουν καινούργιο τα ρομπότ;
Πώς βρεθήκαμε ξανά όλοι εδώ μέσα ρε παιδιά; Μιλάμε για τηλεπάθεια.
Γεια σου ερωτώντα, γεια σου Ελένη. Ωραία η ανάλυσή σου aspic αλλά ως συνήθως άστοχη.
Ας περιμένουν οι γυναίκες, σκηνοθεσία Σταύρος Τσίωλης, σκηνή στην παραλία, ο Αργύρης Μπακιρτζής εξηγεί στον Ζουγανέλη γιατί δεν μπορεί να είναι ζευγάρι με την Αγγελική Ηλιάδη (με παρακολουθείς;) κι αφού του έχει εκθέσει όλα τα λογικά επιχειρήματα -γιατί θα διαλύσεις την οικογένεια σου, θα καταστραφείς οικονομικά, θα καταλήξεις στη φυλακή- του λέει το κορίτσι είναι από Φάληρο και την Κυριακή πηγαίνετε στο γήπεδο να δείτε Ολυμπιακό και βουτάει ο Ίβιτς έξω από την περιοχή και οι γαύροι ζητάνε πέναλτι και πετάγεται κι αυτή και φωνάζει πέναλτι εσύ μία ζωή κερκίδα ΠΑΟΚ τι κάνεις τότε; και ουρλιάζει ο Ζουγανέλης “την πνίγω” και μετά από λίγο παθαίνει νευρικό κλονισμό και βουτάει στη θάλασσα.
Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ταξική πάλη και τα ρομπότ του Σαββίδη. Έχουν, αλλά επειδή βαριέμαι να σου εξηγώ θα περάσω απευθείας στο συμπέρασμα.
Οι πολιτικές επιλογές όπως κι όλα τ’ άλλα έχουν ανορθολογική βάση. Κι ας προσπαθείς εσύ να μας πείσεις ότι θα ψηφίσεις σύριζα για τις 120 δόσεις ο Θεοδόσης. Παρεμπιπτόντως, έχει πλάκα πως ξαφνικά οι αριστεροί γίνανε ρεαλιστές κι ενδιαφέρονται για τις μικροβελτιώσεις της ζωής και οι δεξιοί γίνανε οραματικοί και προβλέπουν ρομποτικές ουτοπίες.
Για να το πούμε και πιο απλά ψηφίζεις σύριζα ή κάποιο άλλο συριζοειδές κόμμα γιατί δεν πάει το χέρι να ψηφίσει Μητσοτάκη, τέλος. Κι για ένα λεπτό κλείσε τα μάτια και φαντάσου τον εαυτό σου μέσα στον παραβάν μπροστά στην κάλπη να βάζεις στο φάκελο το ψηφοδέλτιο της ΝΔ και θα νιώσεις μία βαθιά, σχεδόν σωματική αποστροφή. Είναι το ίδιο με τ΄ ότι δεν μπορείς με τίποτα να πανηγυρίσεις γκολ του Παναθηναϊκού αν είσαι Ολυμπιακός, όσο καλή ομάδα κι αν έχει, όσο υψηλή κι αν είναι η ευρωπαϊκή διάκριση, όσο κι αν προσπαθείς να το παίξεις ανώτερος , βαθιά μέσα σου το ξέρεις και σου γυρνάνε τ’ άντερα, ότι θα ήθελες να φάει πέντε γκολ και να γυρίσει πίσω ταπεινωμένος κι εσύ να χαίρεσαι, να χαίρεσαι Θεέ μου. Έτσι και με την πολιτική, έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα χίλιες δύο απίθανες εξηγήσεις από αριστερούς γιατί θα ψηφίσουν ξανά Τσίπρα και φαίνεται ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να λένε στους εαυτούς τους αυτά τα πράγματα, έχουν ανάγκη δηλαδή να πλαισιώνουν το ανορθολογικό της επιλογής με λογικές περικοκλάδες γιατί αν έβλεπαν την πραγματικότητα των κινήτρων τους μπορεί να πάθαιναν και νευρικό κλονισμό όπως ο Ζουγανέλης στην ταινία.
Πολλές φορές μάλιστα αυτή η επιλογή δεν έχει λάβει καν χώρα στη διάρκεια της ζωής του ατόμου αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πίσω, πιθανότατα κάπου στον εμφύλιο, όταν ένας δεξιός χωριανός σκότωσε έναν ξάδερφο από την μεριά του πατέρα του κι από τότε ολόκληρο το σόι γίνανε γκάγκαροι αριστεροί κι ογδόντα χρόνια μετά εσύ νιώθεις υποχρεωμένος να ψηφίζεις αριστερά κι νιώθεις μια παράξενη ταραχή κάθε φορά που περνάει έστω ξώφαλτσα από το μυαλό σου να ψηφίσεις κάτι άλλο.
Είναι όπως μία ιστορία που μου έλεγε ένας ότι η γυναίκα του κάθε φορά που έφτιαχνε κοτόπουλο με πατάτες έδενε τα πόδια του κοτόπουλου μεταξύ τους με σπάγκο. Κάποια στιγμή τη ρώτησε γιατί το κάνει κι εκείνη του απάντησε γιατί αυτό έκανε η μάνα της χωρίς όμως να ξέρει το λόγο. Έτσι και τη ρώτησε κι ανακάλυψαν ότι στο πατρικό της παλιότερα είχαν ένα μικρό ταψί που δεν χώραγε το κοτόπουλο κι έπρεπε να του δένουν τα πόδια για να μην εξέχουν. Κάπως έτσι έχουμε γίνει αριστεροί, δεξιοί, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, Χριστιανοί, Έλληνες, ακόμη ακόμη Άφαντοι και aspic. Κι όσο πιο καταχωνιασμένη στα βάθη της αμνησίας είναι η πηγή μίας ταυτότητας τόσο πιο πολύ γαντζωνόμαστε από πάνω της.
Και θα μου πεις εσύ σίγουρα γιατί σου αρέσει να επαναλαμβάνεσαι το παλιό και καλό ότι το να είσαι αριστερός ή δεξιός είναι υπαρξιακή κατάσταση κι όχι πολιτική ταυτότητα. Και ναι δίκιο έχεις αλλά δεν ξέρω αν έχεις παρατηρήσει πως πολώνονται μυστηριωδώς τα πράγματα, πως όταν κάποιος παίρνει μία θέση κάποιος άλλος παίρνει την αντίθετη λες και πρόκειται για σωματίδια αρνητικά ή θετικά φορτισμένα. Θα το πήγαινα ακόμα παρά πέρα λέγοντας πως δεν θα μου έκανε εντύπωση αν ψήφιζες σ’ αυτές τις εκλογές Μητσοτάκη κάποιος άλλος δεξιός αμαντάμ μπαμπαντάμ σε κάποιο άλλο, άσχετο σημείο της Ελλάδας θα πάθαινε μία περίεργη συνειδησιακή κρίση και θ’ αποφάσιζε να ψηφίσει Σύριζα. Τόσο αλληλένδετα είναι μεταξύ τους τα πράγματα έτσι ώστε στο τέλος δεν έχει σημασία τι θα ψηφίσεις γιατί το αποτέλεσμα έχει κάτι το αμετάβλητο. Όπως έλεγε κι ο Ηράκλειτος είτε πάρεις τον πάνω δρόμο είτε τον κάτω, στο τέλος στο ίδιο μέρος θα καταλήξεις.
Και το ερώτημα είναι αν οι ανωτέρω συλλογισμοί είναι σωστοί, τι οφείλει να κάνει ο άνθρωπος; Να πάει να ψηφίσει, να μην πάει, να παραιτηθεί, να κινητοποιηθεί, ν’ αποσυρθεί από την πράξη και να το ρίξει στη σκέψη, τι να κάνει;
ΥΓ. Κι άντε τώρα να το δεις αυτό εκεί κάτω που έχει φτάσει το τόπικ. Σε κάθε περίπτωση, χάρηκα που τα είπαμε.
ΥΓ2. Κι εγώ τον παρακολουθώ τον Σαββίδη, θέλω να δω πως θα κινηθεί μετ’ εκλογικά. Αν θα τον αποκαταστήσουν στην ΕΤ3 ή αν η ρομποτομάνα Θεσσαλονίκη θα τον πουλήσει πάλι.
ΥΓ3. Ά και κάτι άλλο κύριε Σαββίδη, σχετικά με το μετρό. Έ τώρα αφού θα έρθουν τ’ αυτοαναπαραγώμενα ρομπότ σε πέντε δέκα χρόνια, άσε θα το φτιάξουν αυτά, μην κουραζόμαστε εμείς άνθρωποι πράγμα να σκάβουμε εκεί κάτω.
Ναι, Άφαντε, σαν να υπάρχει τηλεπάθεια…Μετά μια μακρά περίοδο περισυλλογής, μοιάζει να συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε τι νέο ανακαλύψαμε.
‘Παρεμπιπτόντως, έχει πλάκα πως ξαφνικά οι αριστεροί γίνανε ρεαλιστές κι ενδιαφέρονται για τις μικροβελτιώσεις της ζωής και οι δεξιοί γίνανε οραματικοί και προβλέπουν ρομποτικές ουτοπίες.”
Καλά , έτσι είναι , αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα. Όποιος δεν έχει βγεί απ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, βρίσκεται ακόμα βαθιά νυχτωμένος.
Γι’ αυτό προκαλεί μεγάλη εντύπωση που ο κ. Σαββίδης κι ο Ασπίκ κοντραρίζονται σε κομματικό επίπεδο . Και καλά, ας πούμε ότι ο Ασπίκ είνοι ένα πληρωμένο τρολ…. ο κ. Σαββίδης με τέτοια εμβέλεια γνώσεων, ΠΩΣ ΤΣΙΜΠΑΕΙ πέφτοντας στο επίπεδο των κομματικών αντιπαραθέσεων ; Πραγματικά αυτό με ξεπερνάει….Εκτός αν αν το άρθρο τούτο σηματοδοτεί την τελική υπέρβαση από πλευράς κ. Σαββίδη την πέρα για πέρα στημένη διελκυστίνδα των κομματικών αντιθέσεων. Μακάρι…
Αποδεικνύεται εναργώς το κοινώς λεγόμενο ότι “Αμα θέλεις δεξιά πολιτική , ψηφίζεις αριστερή κυβέρνηση κι άμα θες αριστερή/σοσιαλιστική πολιτική, ψηφίζεις δεξιά κυβέρνηση”….. Δεν έχει καμιά σημασία να ψηφίσει κανείς “προγράμματα πολιτικά” αφού είναι αποδεδειγμένο πέραν ΠΑΣΗΣ αμφιβολίας, ότι αλλού το…. πρόγραμμα κι αλλού το θαύμα. Πιο μεγάλη επιτυχία θα είχε κανείς παίζοντας ΛΟΤΤΟ ή JOKER.
Εχεις πολύ μεγάλο δίκιο Άφαντε στην ανάλυσή σου περί “εθιμικής” συμπεριφοράς και τοποθέτησης των ανθρώπων. Βέβαια το παράδειγμα με το κοτόπουλο θυμάμαι ότι το είχες αναφέρει πολύ παλιότερα. Καλό παράδειγμα, αλλά κι εσύ επαναλαμβάνεσαι… Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως, βέβαια.
Εξοκολουθώ να μη μπορώ να παρακολουθήσω τα καλλιτεχνικο-κινηματογραφικά συνθηματικά που μοιραζόσουν ανέκαθεν με τον Ασπίκ, και με τον Νικόλα (αλήθεια, που είν’ αυτός;) , αλλά δεν πειράει , δεν μπορούμε όλοι να τα καταλαβαίνουμε όλα. Μερικοί από μας , δε, είμαστε πλέον ευχαριστημένοι που μπορούμε να καταλαβαίνουμε έστω “μερικά”….εδώ που φτάσαμε.
Λες επιπλέον “Και το ερώτημα είναι αν οι ανωτέρω συλλογισμοί είναι σωστοί, τι οφείλει να κάνει ο άνθρωπος; Να πάει να ψηφίσει, να μην πάει, να παραιτηθεί, να κινητοποιηθεί, ν’ αποσυρθεί από την πράξη και να το ρίξει στη σκέψη, τι να κάνει;”
Επειδή οι ανωτέρω συλλογισμοί σου κατ’ εμέ είναι απόλυτα σωστοί, επίτρεψέ μου να πω που κατέληξα εγώ μετά από τόσες δοκιμές. Επειδή το πραγματικό άιτιο των αυτόματων πολώσεων βρίσκεται σ’ ένα εντελώς άλλο επίπεδο απ’ αυτό που παρουσιάζεται στην βαρετή καθημερινή πολιτική ζωή μας, παύω να δίνω σημασία στους αντιπερισπασμούς και ρίχνω το βάρος στη προσωπική σκέψη. Αλλά, για να μη θεωρηθεί ως αδιαφορία, έχω αποφασίσει οπωσδήποτε να ψηφίζω, αλλά χωρίς να υποκύπτω πλέον στους έμμεσους εκβιασμούς συνείδησης : “κενό εξουσίας”, “ενίσχυση πρώτων κομμάτων με λευκό αποχή ή άκυρο”, “κάποιοι είναι λίγο καλύτεροι απ τους άλλους”, κλπ κλπ.
Αν οι εκλογές ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να αποτυπώσουν τη πραγματική μου θέληση, που είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ κανέναν απ’ αυτούς ή τις ιδεολογίες ρετάλια που εκπροσωπούν, θα εκφράσω αυτό που πραγματικά νιώθω. Θα ψηφίσω μεν , αλλά σταθερά λευκό. Κι αν κάποιοι διαμαρτυρηθούν ότι αυτό ευνοεί το τρεχον σύστημα, τότε, ν’ αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Δεν θα παίζω Λόττο πια με την λογική να μαντεύω με μαθηματικές φόρμουλες ποιοί αριθμοί θα βγούν, αλλά παίζω συστηματικά τους “αριθμούς” που έχω επιλέξει μέσα μου (δηλαδή κανέναν και κανένα κόμμα απ αυτό το σάπιο σύστημα που συμβολίζεται ας πούμε με την σταθερή επιλογή του 1, 2, 3, 4, 5, 6) κι’ όποτε τους βγάλει η κληρωτίδα.
Παιχνίδια τέλος. Η θεωρία παιγνίων άλλωστε, νομίζω πως αναφέρει πως η σταθερή στρατηγική μειώνει τις πιθανότητες νίκης του αντιπάλου.
Βέβαια, δεν έλαβα αυτή την απόφαση εξαιτίας αυτού -αν το κατάλαβα και καλά κιόλας- αλλά γιατί είναι υποτίμηση της νοημοσύνης, ο, τιδήποτε άλλο.
Ζοῦμε σέ μία ἐποχή πού ἡ ἐπιστήμη ἔχει προχωρήσει πολύ, σέ σημεῖο νά προβλέπει τίς τάσεις αὐτῶν πού θέλουν νά ψηφίσουν, αὐτῶν πού τό σκέφτονται, αὐτῶν πού ἀπέχουν, ἀλλά καί μπορεῖ νά ἐπιρρεάζει. Ἐπιρρεάζει τόν ἄνθρωπο ὅπως τόν βρίσκει.
Νά σκεφτοῦμε πῶς εἶναι στήν χώρα μας ὁ ἄνθρωπος, πόσο αὐθεντικός εἶναι.
Ἡ αὐθεντικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ζητούμενο. Ἴσως φτάσει κάποτε ἡ ἐπιστήμη νά πιστοποιεῖ τήν μοναδικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἔχει φθάσει νά γνωρίζει ὅτι ὑπάρχουν διαφορές μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν στά γονίδια
https://www.protothema.gr/zoi/article/676719/i-mahi-ton-duo-fulon-6500-gonidia-diaferoun-stous-adres-apo-tis-gunaikes/.
Ἡ αὐθεντικότητα ὅμως τοῦ ἀνθρώπου ἀρκεῖ; ἔνας ἄνθρωπος αὐθεντικός χωρίς καλλιέργεια, χωρίς παιδεία, χωρίς ὄνειρα δικά του, χωρίς ἀντιστάσεις, πῶς ζεῖ σέ μία κοινωνία καί πῶς νοεῖται κοινωνία πού δέν προβλέπει παιδεία;
Τό συγκρίνω μέ τήν κοινωνία ὅπως τήν βιώσαμε ἡ γενιά μου στήν χώρα αὐτή, μέ τήν αὐστηρότητα, τίς ἀρχές καί ὅσα γνωρίζουμε. Μπορεῖ νά ὑπῆρχε δεξιά, ἀριστερά, ἰδεολογίες ποῦ μπορεῖ νά ἀποδείχθηκαν οὐτοπικές ἤ νά ξεπεράσθηκαν ἀπό τίς ἐξελίξεις, ἤ στήν θρησκεία ἑρμηνεῖες καί παρερμηνεῖες πού ὁδήγησαν, ἀντί σέ ἐμβάθυνση περαιτέρω, σέ ἀπαξίωση, ἀλλά ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἤταν πιό κυρίαρχος τοῦ ἑαυτοῦ του, καί εἶχε μία γνώση ἑαυτοῦ τέτοια πού τοῦ ἐπέτρεπε νά ἔχει πλάνο ζωῆς. Ἡ ψυχή ἔχει μπούσουλα. Ἡ ἐξάσκηση στίς δυσκολίες τοῦ ἀσκοῦσε τόν νοῦ καί τήν ψυχή, τόν βοηθοῦσε στήν ὑπομονή, στήν ἐπιμονή, στήν ἐγκράτεια. Τα εὔκολα κάνουν τόν ἄνθρωπο νά βαριέται καί νά μήν σκέφτεται, ὅπως καί οἱ ὑπερβολικές δυσκολίες χρειάζονται ἀνάλυση καί ὑποστήριξη.
Μποροῦμε νά βγάλουμε συμπεράσματα, εἰδικά ἡ γενιά μας πού βλέπει τήν ἐξέλιξη ἀπό μία ἀργή φυσική πορεία σέ μία ὄλο καί πιό τεχνητή καί ἀφύσικη.
Ελένη Π. , οι δυσκολίες αυξάνονται μ’ εκθετικούς ρυθμούς, εν μέσω “ευκολιών”. Οι σημερινές γενιές πρέπει να πλοηγηθούν σ’ έναν απίστευτο όγκο συσσωρευμένης γνώσης αλλά και ποικιλίας ιδεών. Η αίσθηση το εαυτού καθίσταται δύσκολη, όχι εξαιτίας των ανέσεων αλλ’ εξαιτίας του κατακλυσμού πληροφορίας. Παλεύει η ψυχή πολύ περισσότερο απ’ ό, τι στο παελθόν.
Έχω όμως μια απορία . Πόθεν βγάζεις το συμπέρασμα ότι τα παιδιά “επιλέγουν που θα γεννηθούν” με αποτέλεσμα ν’ αναρωτιέσαι πώς το επιτυγχάνουν ;
“πῶς ἐπιλέγουν νά γεννηθοῦν ἐκεῖ πού γεννιῶνται;” βλ 7.1.1
Μα δεν επιλέγουν, κι αυτό ειναι μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Σχετικά με τις ΟΥΤΟΠΙΕΣ : Υπάρχει έντονη δραστηριότητα γύρω απ’ το θέμα των ουτοπιών μέσα απ’ τις “UTOPIAN STUDIES” δλδ ….”ουτοπικές σπουδές” π.χ http://utopian-studies-europe.org/
Για να παραμένουμε στη θεματολογία του άρθρου.
Φίλε ερωτων, δηλαδὴ γιατί ἐπέλεξα νά γεννηθῶ κορίτσι, στό συγκεκριμένο περιβάλλον κλπ καί ἄν τό ἐπέλεξα. Διερωτῶνται ἄραγε ὅλοι ὁ ἄνθρωποι γιά τήν ἀναλογία τύχης, σύμπτωσης, συνθηκῶν τῆς γέννησής τους; Πάντως βλέπουμε περιπτώσεις ἀνθρώπων πού σέ δυσμενῆ περιβάλλοντα κάνουν θαύματα καί ἄλλους πού μέ τά καλύτερα ἐφόδια δυσκολεύονται νά βροῦν τόν σκοπό τῆς ζωῆς τους. Θεωρῶ ὅτι ὁ καθένας ἔχει χρέος αὐτό πού γράψατε στά περί ἀριστείας “”η αριστεία δέν έχει να κάνει με συναγωνισμό,ανταγωνισμό ούτε καν με ευγενή άμιλλα,παρά μόνο με την θέληση κάποιου να φτάσει στο ανώτερο σημείο των δυνατοτήτων του.”
Κι ἐπειδή ἀναφέρθηκα στό γυναικεῖο φύλο, κάτι πού βρῆκα
http://ikee.lib.auth.gr/record/66081/files/gri-2007-1017.pdf
γιατί ὑπάρχει κίνητρο, ὁ ἔρωτας, γιά νά ὑπάρχει θέληση νά γίνεσαι καλύτερος γιά τόν ἄλλον. Πόσο συνειδητό εἶναι αὐτό τό κίνητρο εἶναι ἐρώτημα. Δέν εἶναι ἄσχετο μέ τό θέμα, γιατί θεωρῶ ὅτι καί οἱ ἡγέτες, οἱ πολιτικοί μᾶς δίνουν παράδειγμα.
Eλένη Π. εξαιρετικά χρήσιμο το λινκ σου- όχι βέβαια ότι μπορεί κανείς να το διαβάσει όλο , αλλά από τη σελίδα 339 και κάτω, στο κεφάλαιο περί κοσμοθεωρίας του Ελύτη, βρήκα πάρα πολλά σημαντικά με τα οποία μπορώ να συμφωνήσω. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο απ’ αυτό και γι’ αυτό αναγκαζόμαστε να συζητάμε με πολύ πιο πεζούς όρους για πράγματα εξίσου “υψηλά”.
Όσο για τους ηγέτες, άσ’το – παρακολουθούμε ένα κουκλοθέατρο. Παράκαμψε τους ηγέτες, μόνο εμπόδια μπορούν να φέρουν στη πρόοδο της σκέψης. Άλλωστε, θα εκπαιδέυονται πλέον απ’ τους δημουργούς της τεχνητησ νοημοσύνης. Το πράγμα έχει ήδη ξεφύγει…
Ναι αλλά καθήστε τώρα γιατί εγώ έχω πρόβλημα με την εξήγηση του κοτόπουλου.Και η δική μου μάνα του έδενε τα πόδια,αλλά το ταψί ήταν μεγάλο και χώραγε άλλα δυό κοτόπουλα μέσα.
Η εξήγησή της ήταν ότι το έδενε για να μήν φύγουν απο τη κοιλιά τα κεφαλοτύρια που το στούμπωνε.
Λέτε να μήν ήταν αυτός ο λόγος; Μας έλεγε ψέμματα η μανούλαααααααα; Μήπως της γιαγιάς το ταψί ήταν μικρό;
Σορρυ παιδιά αλλά βρίσκομαι σε πρόσκαιρη κρίση,οι βεβαιότητες της παιδικής μου ηλικίας αμφισβητούνται. Γαμημένα κοτόπουλα πώς επιστρέφετε έτσι στις ζωές μας και ζητάτε απαντήσεις για την βασανισμένη σας ζωή.
Δέν σχολιάζω τα υπόλοιπα,δέν μπορώ να σκεφτώ τώρα,μόνο θα πώ ότι ο άφαντος παραμένει όπως ήταν πάντα απολαυστικός,έχει δίκιο για τις αλληλοετεροκινούμενες πολώσεις και τις μεταθέσεις,άν ήταν σύριζα ο σαββίδης πάλι αντίθετος θα ήμουν μαζί του,όντως το σκέφτηκα και εγώ ότι η ρομποτοθεωρεία του σαββίδη είναι μαρξιστικότερη του μαρξισμού,μεγαλώνοντας όμως και χάνοντας λίγη απο την ορμή της νοιότης (τουτέστιν χάνοντας λίγη απο την αισιοδοξία της ύπαρξης),αρχίζω να συμφωνώ περισσότερο με τον στίνη τον μέντορα του καστοριάδη,πώς η αριστερά όντως υπαρξιακή κατάσταση,βρίσκεται στα πρακτικά και ταπεινά πράγματα και όχι στα μεγάλα τα ουτοπικά και τα θεωρητικά. 120 δόσεις είναι 120 δόσεις ρε φίλε,τι να πούμε τώρα.
Ότι θα πληρώσουμε θα πληρώσουμε τελικά,δέν ξεφεύγουμε,το φιλοσόφησα χρόνια και κατέληξα,δέναμε τα πόδια στα κοτόπουλα,ένοχοι,θα πληρώσουμε.Τουλάχιστον άς πληρώσουμε με ευκολίες.Η διαφορά μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού είναι ότι στον πρώτο πληρώνεις τοις μετρητοίς και στον δεύτερο με δόσεις,το φιλοσόφησα χρόνια και αυτό και κατέληξα.
Δέν μας χώραγε ο κόσμος και μας δέσανε χειροπόδαρα μήν πέσουμε έξω του,εντάξει,αλλά κάτι θα μας μείνει απο τα κασέρια που μας παραγέμιζαν τα μυαλά,δέν θα μας μείνει;
Πάντα αναρωτιόμουν το ποντίκι πρίν το συνθλίψει η φάκα προλαβαίνει να γευτεί κάτι απο το τυρί που έχει στο στόμα του;Προλαβαίνει να καταπιεί κάτι;
Είναι κι αυτή μία κάποια λύση ερωτώντα. Το λευκό εννοώ.
Και συνδέεται με κάτι άλλο που σκεφτόμουν τελευταία. Έχει αρχίσει να σχηματίζεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων μία ιδέα που παλιότερα θα φάνταζε αδιανόητη, ότι η πολιτική όπως ασκείται παραδοσιακά στις ανθρώπινες κοινωνίες δε μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα της ζωής τους. Όλη αυτή η εσωτερική πάλη των κοινωνιών έχει κάτι το αδιέξοδο και θα πρέπει ν’ αναζητήσουμε κάποια άλλη πηγή διακυβέρνηση. Δειλά δειλά μπαίνει στο τραπέζι το θέμα των “ειδικών”, των τεχνοκρατών, βλέπε Μακρόν. Τα προβλήματα όπως λέτε με την Ελένη έχουν γίνει υπερβολικά πολύπλοκα για να τα διαχειριστεί το μέτριο μυαλό ενός μέσου πολίτη και να λάβει τις σωστές αποφάσεις. Σταδιακά αποκαλύπτεται ότι τα πολιτικά προβλήματα είναι προβλήματα τεχνικής φύσεως, προβλήματα αποτελεσματικότητας, αποδοτικότητας ενός συστήματος. Όταν αποτυγχάνεις ξανά και ξανά να δώσεις λύσεις προβάλει δελεαστικό το ενδεχόμενο κάποιος άλλος, έξω από σένα να πάρει τις σωστές αποφάσεις για σένα. Οι κοινωνίες πέφτουν σαν ώριμα φρούτα στα χέρια των ειδικών, των πάσης φύσεως οικονομολόγων, βιοτεχνολόγων, επιστημόνων της πληροφορικής. Κι από εκεί ποιος ξέρει, ίσως κάποια χρόνια στα χέρια ενός αλγόριθμου που να μπορεί να πάρει καλύτερες αποφάσεις για σύνθετα θέματα όπως η κλιματική αλλαγή ή η παγκόσμια κατανομή εισοδήματος. Η τεχνολογία μετατρέπεται σ’ ένα είδος θεού που καθορίζει το περιεχόμενο της ανθρώπινη ζωής.
Μιας και μιλάτε για έρωτα και παιδιά, φαντάσου έναν αλγόριθμο που χρησιμοποιώντας το γενετικό και ψυχικό προφίλ του ανθρώπου να μπορεί μέσα από μία τεράστια δεξαμενή πληροφοριών να βρει το ιδανικό ταίρι, εκείνο το ζευγάρωμα που κατά 96,7% να μπορεί να εξασφαλίσει μία ευτυχισμένη ερωτική σχέση και την απόκτηση υγιών απογόνων. Μπορεί οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος με κάποια εμπειρία ζωής να ισχυριστεί ότι ο παλιός καλός έρωτας εξασφαλίζει τέτοια ποσοστά επιτυχίας; Με τίποτα.
Θα μου πεις βέβαια αυτά δεν πρόκειται να συμβούν ούτε σ’ εκατό χρόνια, ότι πέφτω στην ίδια παγίδα που έπεσε ο Σαββίδης κι όντως έτσι είναι, τα σενάρια είναι πολύ μακρινά και πιθανότατα δεν θα συμβούν ποτέ, όμως η τάση παραμένει, τα προβλήματα του ανθρώπου μετατοπίζονται από το υπαρξιακό πεδίο σ’ αυτό της διαχείρισης. Αν για παράδειγμα περνάς μία παρατεταμένη περίοδο κατάθλιψης αυτό για την σύγχρονη επιστήμη μεταφράζεται σε μία πτώση των τιμών της σεροτονίνης κι αντιμετωπίζεται με τη χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Έτσι μπορείς να συνεχίσεις να ζεις την ζωή σου κανονικά όπως και πριν όμως πλέον χαρούμενος ή τέλος πάντων με αυξημένα επίπεδα λειτουργικότητα.
Είναι εύκολα παρατηρήσιμο ότι αυτή η σχάση του ανθρώπου από τον εαυτό του, τα συναισθήματά του, τον ψυχισμό του, τις σωματικές του ανάγκες, εφαρμόζεται παντού, από τη μυστηριώδη εργασιομανία της εποχής μας μέχρι τον καταιγισμό εικόνων και πληροφοριών στις οποίες είμαστε εθισμένοι σαν πρεζόνια. Κάθε στιγμή είμαστε παντού εκτός από εκεί που πραγματικά είμαστε, μέσα στο σώμα μας, μέσα στο μυαλό μας, μέσα στις αναμνήσεις μας, εξ ου και η δυσκολία συγκρότησης του εαυτού όπως λέει η Ελένη. Μοιάζει να είναι μία επικίνδυνη κατάσταση, κυρίως γιατί δεν κατανοούμε την έκταση και το βάθος των μεταβολών, όμως όλες οι αλλαγές συνεπάγονται κινδύνους και πόνους.
Στον αντίποδα αυτής της πορείας υπάρχει ένας άλλος τρόπος σκέψης, όπως εκφράστηκε για παράδειγμα από τον Χάιντεγκερ που υπήρξε εξαιρετικά καχύποπτος προς την τεχνολογία κι επικεντρώνεται στο ερώτημα περί του Είναι. Τι είναι το Είναι, γιατί να υπάρχει το Είναι, τι σημαίνει υπάρχει το Είναι κι άλλα τέτοια. Όμως φαίνεται ότι ιστορικά αυτά τα ερωτήματα στη Δύση έχουν απορριφθεί και τρέχουμε ολοταχώς προς τις ρομποτικές επαναστάσεις.
Ασπίκ, έχεις δίκιο, σ’ αυτό ο βασικός μηχανισμός αυτός είναι, άλλωστε η ίδια η φύση λειτουργεί έτσι. Απ’ την άλλη, εκ των πραγμαάτων δεν γίνεται να μείνουν όλα στάσιμα, η ζωή έχει τις δικές της ανάγκες και όνειρα, κι θα σπρώχνει προς τα μπρός. Πάλι όμως ισχύει αυτό που λες “Όμως φαίνεται ότι ιστορικά αυτά τα ερωτήματα στη Δύση έχουν απορριφθεί και τρέχουμε ολοταχώς προς τις ρομποτικές επαναστάσεις.” . Καθόλου καλή εξέλιξη, δεν το λέω από τεχνοφοβία, αλλά γιατί είναι ένα εξαιρετικά ατελές σύστημα που συνδυάζεται με την εξουσία, έτσι που το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό.
Να, ακόμα κι ο Άφαντος από κει στο τόπικ ΚΟΒΑ ερωτοτροπεί με την τεχνολογική υπερνοημοσύνη κι ας φωνάζουν μερικοί.
https://www.anixneuseis.gr/%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84/
Αυτό που εγώ επεξεργάζομαι τα τελευταία χρόνια έχει σχέση με την υπερ-Συνείδηση ως πιθανή λύση όχι τεχνητά , αλλά φυσικά, που να μπορέι να λαμβάνει υπόψιν όλα τα δεδομένα. Τώρα που “παραπαίει” ο Άφαντος, θα δοθεί ευκαιρία να το συζητήσουμε, φαντάζομαι.
SΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΤΟΠΙΚ ΤΟ ΑΝΗΡΗΤΗΣΑ, ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΠΙΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΤΡΟΠΗ ΑΡΙΣΤΕΙΑ.
Άφαντε, τα έκανα λίγο σαλάτα, πήρα την τελευταία φράση τη δική σου , νομίζοντας ότι ήταν του ασπίκ στο άλλο τόπικ γιατί ήμουν σε λάθος σελίδα. Πάντως το νόημα το ίδιο είναι.
Ήθελα να σου πω “Στώμεν καλώς !”….. ναι μεν έχεις δίκιο ότι δεν γίνεται να είναι τόσο χύμα τα πράγματα κι αποδιοργανωμένα ,και δυσλειτουργικά γιατί κι αυτό κοστίζει σε απώλεια ζωής καθώς και της ποιότητάς της, αλλά και τούτο “Η τεχνολογία μετατρέπεται σ’ ένα είδος θεού που καθορίζει το περιεχόμενο της ανθρώπινη ζωής”, δεν είναι λύση. Ενδεικτικά :
https://www.anixneuseis.gr/silicon-valey-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF/comment-page-1/#comment-848560
και
https://tvxs.gr/news/sci-tech/o-theos-tis-texnitis-noimosynis-i-gennisi-mias-neas-thriskeias
Ας συμφωνήσουμε ότι πράγματι η ζωή δεν πρέπει να είναι έτσι, να τελειώνουμε με τις εκλογικεύσεις τύπου “υπάρχει κάποιος λόγος που γίνεται το κάθε τι” και έτσι είναι η ζωή’ και ” δεν υπάρχει λύση, έτσι τα έφτιαξε ο θεός ” κλπ. ΑΛΛΑ προσοχή στις προτεινόμενες λύσεις οι οποίες εν προκειμένω δεν είναι προτεινόμενες αλλά βίαια εφαρμοζόμενες.Πρόσεξε πως στη silicon valley, οι μεγάλες κατακτήσεις συνέπεσαν με τις μεγάλες κρίσεις- γύρω στο 2008.
Αυτό που λες είναι σωστό μέχρι ενός σημείου :
“Μιας και μιλάτε για έρωτα και παιδιά, φαντάσου έναν αλγόριθμο που χρησιμοποιώντας το γενετικό και ψυχικό προφίλ του ανθρώπου να μπορεί μέσα από μία τεράστια δεξαμενή πληροφοριών να βρει το ιδανικό ταίρι, εκείνο το ζευγάρωμα που κατά 96,7% να μπορεί να εξασφαλίσει μία ευτυχισμένη ερωτική σχέση και την απόκτηση υγιών απογόνων. Μπορεί οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος με κάποια εμπειρία ζωής να ισχυριστεί ότι ο παλιός καλός έρωτας εξασφαλίζει τέτοια ποσοστά επιτυχίας; Με τίποτα.”
Πράγματι τα ποσοστά επιτυχίας του παλιού καλού συστήματος ήταν χαμηλά.Αλλά μη μου πεις ότι δεν έφταιξαν πολιτισμικοί παράγοντες που υποβίβαζαν τον έρωτα σε κάτι μηχανιστικό. Αλλά πες πως οι πολιτισμικοί παράγοντες δεν υπήρχαν, ναι, πάλι η δεξαμενή πληροφοριών γα τον κάθε άνθρωπο θα ήταν περιορισμένη. Μοιάζει , όχι μόνο σ’ αυτό το θέμα αλλά σε πολλά άλλα να είναι απαραίτητος ένας κεντρικός επεξεργαστής. Άντε και γίνεται το τελειο ταίριασμα, πάλι δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να δουλέψει με τον εαυτό του για να λειτουργήσει το ταίριασμα ; Αλλά το χειρότερο , δεν είν’ αυτό, είναι ότι μέσα απ’ όλη αυτή την μηχανιστική τελειότητα, μένει απέξω το πιο ουσιώδες κομματι της έμβιας φύσης που είναι το συναίσθημα, ο ίδιος ο έρωτσς. Δηλαδή μια και μιλάτε για κοτόπουλο στο φούρνο, ε, αυτό θα ήταν “κοτόπουλο στο φούρνο….. χωρίς κοτόπουλο”
Ναι μεν, το συναίσθημα κι ο έρωτας διαμεσολαβούνται από ορμόνες και ενδογενείς ουσίες που μπορούν σε κάποιο βαθμό να υποκατασταθούν φαρμακευτικά, αλλά δεν εξαντλούνται σ’ αυτό. Είναι πολύ πιο πολύπλοκες διαδικασίες που συναποτελούν ένα σύνολο, μαζί με τη πύρινη θέληση ας πούμε, τις αισθήσεις, τη σκέψη, το σώμα, την υπόλοιπη φύση, την Ωραιότητα. Αυτά δεν μπορούν να υποκατασταθουν φαρμακευτικά ή από έναν μηχανιστικό αλγόριθμο.
Δεν αντιλέγω ότι και η φύση λειτουργεί με αλγόριθμους κατά κάποιον τρόπο, αλλά άλλο το ολοκληρωμένο φυσικό κι άλλο το επιμερισμένο μηχανιστικό.
Αλλιώς, αν δεν μας νοιαζει το σύνολο της ύπαρξης, πάμε στον μετ-ανθρωπισμό και τελικά θα καταλήξουμε με τους εγκεφάλους μας μέσα σε δεξαμενές γεμάτες…σεροτονίνη. Ε, εντάξει, αντι-αισθητικό, αν μη τι άλλο.
Τέλος πάντων, πιστεύω θα υπάρχει η ευκαιρία να τα συζητήουμε πιο εμπεριστατωμένα τώρα που θα μας κυνηγάνε με τις τεχνολογικές ουτοπίες….
Να σημειώσω δε, ότι οι φυσικές ουτοπίες δεν μας άρεσαν, μόλις έρχεται η ουτοπία σε πακέτο φαστ-φουντ, εντυπωσιαζόμαστε.(Κάποιοι).
E,να…πρέπει να γίνει αυτό εκείνο το άλλο, εν δυο, τρία για να εμπεδωθεί η Δημοκρατία. Ένας κατάλογος από “δέοντα” με ταχείς ρυθμούς, μονόδρομος.
Ποιά Δημοκρατία χωρίς τον Δήμο ;
Ποιός μας λέει ότι δεν δημιουργήθηκαν τεχνητές κρίσεις, πέραν των ήδη υπαρχόντων προβλημάτων για να δεχθούμε με το στανιό την τεχνολογική λύση η οποία, σημειωτέον είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ άνευ προηγουμένου μπίζνα ;
Τεχνητοί διχασμοί ως τώρα με δεξιούς κι αριστερούς, για να μας πούνε στο τέλος “Α, ξέρετε, δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά, πια, αλλάξαμε τους κανόνες του παιχνιδιού ! Τώρα αριστερό και δεξί έχουν γίνει ένα μέσα απ την τεχνολογία που θα την υποστείται. Εσείς με τα “αριστερά” σας ζητούμενα (ανθρωπιστικά) κι εμείς με τα δεξιά μας ζητούμενα (πραγματιστικά/οικονομικά), όλα σ’ ένα κι έτσι όλοι ευχαριστημένοι”
Το πόσοι θυσιάστηκαν καθοδόν για τούτα τα παιχνιδάκια δεν ενδιαφέρει κανέναν.Ούτε την τεχνητή νοημοσύνη.
https://www.anixneuseis.gr/%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1/#comments
Λέω κι εγώ, γιατί μου τη λέει έτσι ο ρωτώντας;
Πάντως δεν ξέρω αν κατάλαβες ότι δεν συμφωνούσα υποχρεωτικά μ’ αυτά που έλεγα, απλώς τα κατέγραφα, ότι κατά τη γνώμη μου προς τα κει πάει το πράγμα. Και θα σου πω γιατί δεν συμφωνώ χρησιμοποιώντας την σκηνή από μία ταινία και θα δεις ότι πάνω κάτω τα ίδια λέμε.
Άλιεν, 1979, σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ, αριστούργημα (το πρώτο μισάωρο), είμαι σίγουρος ότι το έχετε δει όλοι, το alien κυνηγάει το πλήρωμα του εμπορικού διαστημόπλοιου Νοστρόμο μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του κι αφού έχει φάει κάνα δύο ο κυβερνήτης Τομ Σκέριτ απευθύνεται στον κεντρικό υπολογιστή του ζητώντας πληροφορίες για το ον το οποίο αντιμετωπίζουν και τις προτεινόμενες στρατηγικές αντιμετώπισής του για να λάβει την μονότονη απάντηση does not compute, δηλαδή ανεπαρκή δεδομένα, δε μπορώ να δώσω απάντηση, το γνωστό δεν ξέρω δεν απαντώ. Όταν το Άλιεν σκοτώνει και τον Σκέριτ ενώ το ανθρωποειδές που συνοδεύει την αποστολή αρχίζει να παρουσιάζει περίεργη συμπεριφορά η Σιγκούρνι Γουίβερ απευθύνεται ξανά στον υπολογιστή ζητώντας απαντήσεις, καταφέρνει να κάνει overide το σύστημα και διαπιστώνει ότι τα πρωτόκολλα του έχουν διαφοροποιηθεί, ότι ο βασικός στόχος της αποστολής έχει γίνει η επιστροφή του alien στην εταιρία κι το πλήρωμα χαρακτηρίζεται αναλώσιμο.
Τι θέλω να πω;
Όπως έχουν αναλύσει αρκετοί θεωρητικοί, όσο ουδέτερη κι δείχνει η τεχνολογία, δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Έχει μέσα της ένα πυρήνα θέλησης. Τη θέληση εκείνου που την κατασκεύασε. Ποτέ δεν πρόκειται να φτιαχτεί ένας αλγόριθμος που θα καλύπτει τους πάντες. Αντιθέτως, θα εξυπηρετεί τη θέληση του δημιουργού του. Κι όπως στο alien, το πλήρωμα είναι πάντα αναλώσιμο. Ακόμα περισσότερο, είναι το μέσω εκκόλαψης του alien.
Επομένως είναι μία παράλογη ελπίδα οι πάσης φύσεως ρομποτικές ουτοπίες, ειδικά για εμάς τη μαρίδα που τυχεροί θα είμαστε αν δε μας φάνε τα ρομπότ με πατάτες στο φούρνο. Αλλά και η ανθρωπότητα στο σύνολό της, οι μεγαλύτερες διάνοιες που έχει αναδείξει έχουν άγνοια για τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μόνο που έχουμε είναι κάποιες μετέωρες ερωτήσεις κι αυτές μισοδιατυπωμένες ενώ παράλληλα κατασκευάζουμε τέρατα, όπως τα πυρηνικά όπλα ή οι προηγμένες τεχνητές νοημοσύνες ελπίζοντας ότι δε θα μας φάνε, ενώ ανθρωποειδή αγνώστων κινήτρων τα διαφημίζουν στο ίντερνετ μυστηριωδώς σαγηνεμένα απ’ αυτά.
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, το alien βρίθει ψυχαναλυτικών αναφορών. Το λέω αυτό μήπως τηλεπαθητικά ενεργοποιηθεί η Μαρία κι εμφανιστεί από το υπερπέραν.
ΥΓ. Όπως είπε και ο Τσίπρας στη Βουλή, το ερώτημα μου είναι ρητορικό, παρακαλώ απαντήστε κύριε Μητσοτάκη οπότε απαντάω κι εγώ aspic και λέω ότι το ποντίκι βιώνει κάποια απόλαυση πριν του έρθει ο ουρανός σφοντύλι. Προλαβαίνει να μπουκώσει λίγο τυρί. Παρόλα αυτά μόλις το ελατήριο εκτοξευτεί και πέσει το σίδερο το τυρί του βγαίνει πάλι στο στόμα κι εκεί το βρίσκουμε εμείς. Είναι όπως το καλοκαίρι του 15 στο δημοψήφισμα. Νομίζω όλοι ξέραμε τι επακολουθούσε, δεν είμαστε τόσο αφελής όσο δείχνουμε αλλά είπαμε δε γαμιέται, αφού θα τη φάμε που θα τη φάμε ας το απολαύσουμε τουλάχιστον. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ποντίκια. Τα τρωκτικά εν γένει είναι πανέξυπνα ζώα δε μπορώ να πιστέψω ότι τόσες γενιές δεν έχουν καταλάβει τι ρόλο παίζει η φάκα. Παρόλα αυτά σε μία κρίση νοήματος ή μέσης ηλικίας λένε κι αυτά δε γαμιέται, πάω να φάω το τυράκι μου, μη το κουράζουμε κιόλας.
Άφαντε, ναι, έτσι είναι, αλλά για να μην κάνουμε απλώς γκρίνια , ας πάμε τον προβληματισμό 2-3 επίπεδα πιο πάνω.
Πρώτον , φαντάζομαι θα έχεις παρατηρήσει το εκνευριστικό φαινόμενο, όπου επί σειρά ετών ή δεκαετιών, υπάρχει η γενικευμένη προπαγάνδα εναντίον κάποιας πιο ανθρώπινης λογικής , μιας πιο φιλικής προς τη ζωή στάσης. Π.χ έλα μωρέ με τις ψυχολογίες και τις φιλοσοφίες και τις θρησκείες, όλα αυτά είναι ουτοπικά πράγματα, εδώ εμείς παράγουμε πλούτο, δομές, το’ να τ’ άλλο. Κάποια στιγμή τον παίρνει τον κόσμο από κάτω και λέει “βρε μπας κι έχουν δίκιο ; αφού όλα ακολουθούν τους φυσικούς νόμους, έτσι είναι τα πράγματα”. Κι΄αφού έχει πέσει εντελώς το ηθικό όλων και σερνονται, ξαφνικά ΤΣΟΥΠ ! έρχονται οι ΙΔΙΟΙ που τις λοιδορούσαν ,με νέες ουτοπίες ακόμα χειρότερες απ τις πρώτες και πολύ πιο αφελείς και στενόμυαλες. Ε, αυτό δεν μπορώ να το φάω ούτε αν είναι τυρί κι εγώ ποντίκι…. Δηλαδή ΠΑΝΤΟΤΕ παρουσιάζουν ως “καινοτομία” εκείνο που λοιδορούσαν όταν έχουν βρει το τρόπο να βγάλουν όχι λεφτά αλλά τ’ άντερά τους απ’ αυτό. Η συναισθηματική νοημοσύνη έγινε σούπερ-ανακάλυψη, όταν βρήκαν τρόπο μέσω της αξιοποίησής της ν’ αυξάνει τα κέρδη μιας εταιρείας κατά 200%.
Γι’ αυτό δεν είναι να πάίρνουμε στα σοβαρά όλη αυτή την υστερία με τις μεγάλες ιδέες και τα μεγάλα μυαλά που φροντίζουν για μας. Δηλαδή είναι πέρα από κωμικό και δυστυχώς νομιζω η διανόηση σε μεγάλο μέρος παίζει αυτό το παιχνίδι. Δεν ειναι ότι δεν έχουν καταλάβει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης- εκτός αν είναι ανόητοι- αλλά τον έχουν καταλάβει και τον χειρίζονται αναλόγως.
Αν πουλάνε αυτοί τρέλα μπορούμε κι εμείς….
Το κεντρικό σημείο αυτών που είπες είναι ότι οι άνθρωποι στο σενάρι αυτό είναι αναλώσιμοι. Το τρομακτικότερο όλων όμως είναι ότι η ίδια η φύση μας αντιμετωπίζει ως αναλώσιμους όπως και κάθε έμβιο ον. Όταν λοιπόν προβάλλω το “φυσικό” έναντι του “τεχνητού”, δεν είναι από νατουρλιστική διάθεση. Η φύση οπως είναι , σαφώς ενσωματώνει πολύ περισσότερα στοιχεία απ’ ο, τιδήποτε τεχνητό, εντούτοις όμως απέχει πολύ απ’ του να είναι τέλεια. Επίσης η φύση δεν διαθέτει ηθική , όχι με την στενή έννοια, αλλά με την έννοια του ήθους απέναντι στην αξία της ζωής. Ε, πάνω σ’ αυτά τα δόγματα πατάνε και φτιάχνουν μια μικρογραφία της κολασης που ήδη υπάρχει, αλλά πιο συμπυκνωμένης κι ασφυκτικής. Βέβαια, αυτό έχει και την αναπάντεχα θετική πλευρά, ότι μπορούμε να σκεφτούμε περαιτέρω δυνατότητες που ενδεχομένως ενυπάρχουν στο ίδιο το σύμπαν.
Αφού λοιπόν για τη φύση είμαστε αναλώσιμοι, αφού υπάρχουμε μέσα απ’ ένα καννιβαλιστικο ενεργειακό (φυσικό) μοντέλο, αφού η φύση δεν έχει ηθος δηλαδή κεντρικό επεξεργαστή, αφού ο πυρήνας του ανθρώπου ενδόμυχα αναζητεί μια άλλη ποιότητα ζωής, αφού η τεχνολογία ξέρουμε που θα καταλήξει γιατί θα είναι έρμαιο μεμονωμένων ανθρώπινων θελήσεων, τι επιλογές έχουμε ;
Καθόλου ρητορικό το ερώτημα.
Μέχρι και τα πρόβατα ξύπνησαν :
https://www.alfavita.gr/epistimi/236892_probata-ikana-na-anagnorisoyn-prosopa-apo-fotografies
Έ τώρα ερώτηση είναι αυτή που μου κάνεις ερωτώντα;
Ούτε ο aspic δε θα μπορούσε ν’ απαντήσει.
Νομίζω σε προσωπικό επίπεδο λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος κι αυτά αφορούν τον ίδιο, δηλαδή πως να ζει λίγο καλύτερα, όχι ότι θ’ αλλάξει τον κόσμο. Κυρίως να κερδίσει κάποια απόσταση ανάμεσα στον εαυτό του και τις μεγάλες στρεβλώσεις που τον περιτριγυρίζουν και τον καταπιέζουν.
Κάτι που θα μπορούσα να επισημάνω πάνω στα λεγόμενά σου είναι ότι η φύση όντως δείχνει αδιαφορία προς τον άνθρωπο και η σκληρότητά της σε πολλές περιπτώσεις είναι αυτή που έχει επιβάλλει τις στρεβλώσεις στην κατανόηση του όμως ο μόνος τρόπος που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος είναι κατά φύσιν.
Είμαι σίγουρος ότι θεωρείς τον θάνατο ένα από τα μεγαλύτερα ανθρώπινα προβλήματα και μία από τις κύριες αιτίες των διανοητικών και κοινωνικών δυσλειτουργιών. Πιστεύω όμως ότι θα συμφωνήσεις ότι όταν ένας άνθρωπος έχει ζήσει μία πλήρη, δημιουργική, ευτυχισμένη ζωή και φτάνει σιγά σιγά στα όρια της εξάντλησης του αυτό δεν είναι ένα τόσο δραματικό γεγονός, είναι σχεδόν φυσιολογικό και το αποδέχεται και ο ίδιος και ο περίγυρος του. Αυτό που κατατρώει τον άνθρωπο δεν είναι η προοπτική του τέλους, αλλά ότι ελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν να ζήσουν αυτήν την πλήρη, δημιουργική, ευτυχισμένη ζωή, οι περισσότεροι ζουν μία σκατένια, μισερή, αποξενωμένοι από τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Γυρίζουν ξανά και ξανά στα ίδια μέρη όχι γιατί τους άρεσε πολύ και θέλουν να την ξαναζήσουν αλλά γιατί σαν φαντάσματα αποζητούν κάποια επανόρθωση. Κι αυτό σε μεγάλο βαθμό έχει κοινωνική προέλευση. Η κοινωνία έχει πάρει από τη φύση τα ινία της ανθρώπινης καταπίεσης.
Το ερώτημα για εμένα είναι μπορεί να υπάρξει μία κοινωνική οργάνωση ή μία προσωπική διδασκαλία που θα επιτρέπει στον άνθρωπο να πραγματοποιήσει μία πλήρη διαδρομή, να εξελιχθεί και να προσφέρει αυτό που πραγματικά έχει και στη συνέχεια να διαλυθεί, κατά φύση, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι το τέλος δεν είναι μία παρά φύση κατάσταση, η εν ζωή ματαίωση του ανθρώπου είναι.
Έτσι όπως το λέει ο ερωτώντας,για να βγάλουνε κέρδη οι εταιρίες γίνεται όλη η ιστορία.
Βασικά μιλάμε για απομαγευμένες ανασυσταθείσες ανθρώπινες ταυτότητες,κάτι ανάλογο με τα αποβουτυρωμένα ανασυσταθέντα γάλατα στα παγωτά.
Και όπως οι παγωτοβιομηχανίες λένε πώς το κάνουν για καλύτερη υφή και ομοιογένεια στα παγωτά έτσι και αυτοί,σάν τον σ αββίδη, θα λένε ότι το κάνουν για καλύτερη συνοχή και πρόοδο στην κοινωνία.Η αλήθεια όμως ειναι ότι το κάνουν για το κέρδος.Και σε μάς μένει ένα άνοστο παγωτό σε μιά άνοστη ζωή,τίγκα στις χοληστερίνες και στο ναρκισσισμό.
Και για την φύση που λές ερωτώντα,κάπως έτσι είναι και ακόμη χειρότερα. Βασικα τώρα σάν ένα τρωκτικό με κρίση νοήματος της μέσης ηλικίας όπως σωστά με λέει ο άφαντος,αρχίζω και πιστεύω πώς η φύση μας ξεγελάει. Δίνει ομορφιά,δύναμη,ενέργεια κλπ,στα πλάσματα όσο είναι νέα,τους βάζει διάφορα δολώματα να τσιμπήσουν και μόλις τους αποσπάσει αυτό που θέλει (προφανώς τα γονίδιά τους που θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή της,της φύσης) τα παρατάει στην τύχη τους,χωρίς τουλάχιστον ούτε καν να προνοήσει να τα απαλλάξει απο την δυστυχία τους,να τους πάρει την ζωή όσο είναι νέα ακόμη. Αλλά τα πετάει στο περιθώρειο,στα γεράματα και στην ανημπόρια τους να τα βγάλουν πέρα μοναχά τους.Το ότι είναι τόσο ευρηματική στην πρώτη περίπτωση και τόσο ουδέτερη και αδιάφορη στην δεύτερη,αυτομάτως την εντάσει σε μιά κλίμακα ηθικής,που απο το ένα έως στο δέκα βαθμολογείται λίαν επιεικώς με 0 (ΜΗΔΕΝ)δηλαδή κατέχει την θέση του απόλυτου κακού.
Άν όμως την ευρηματικότητά της την έδειχνε και στην δεύτερη περ ίπτωση τότε θα έπαιρνε πολύ ψηλότερο βαθμό,μήν σας πώ ότι θα έπαιρνε και αριστείο σάν αυτό στο άλλο τόπικ.
Επειδή όμως κατηγορούμε το κεφάλαιο,κατηγορουμε την εξουσία,κατηγορούμε την επιστήμη,κατηγορούμε τον θεό,κατηγορουμε ότι μιλάει,σκέφτεται και κινείται,δέν μπορούμε να κατηγορουμε και την φύση,γιατί θα είμαστε υπερβολικοί και θα μας πούν μίζερους και ξυνισμένους ανθρώπους που τους φταίνε όλα.
Για αυτό άς κάνουμε τον συνήγορο του διαβόλου μήπως γλυτώσουμε την φύση τουλάχιστον,μιάς και ο σύριζα δέν σώζεται με τίποτα.
Επειδή λοιπόν όντως η λογική με την οποία αναλύουμε και κρίνουμε τα πράγματα είναι χαρακτηριστικό των συστημάτων,όπως είναι ο εγκέφαλός μας,το σώμα μας,όπως είναι και η φύση κλπ,και επειδή είμαστε εντός της φύσης την οποία θέλουμε να κρίνουμε,για να είμαστε δίκαιοι μαζί της θα πρέπει να αφήσουμε την λογική,να βγουμε εκτός φύσης δηλαδή για να μπορέσουμε να την κρίνουμε αντικειμενικά στο συνολό της.
Βγαίνω λοιπόν εκτός λογικής,βλέπω την φύση και την κρίνω και γυρίζω πίσω στην λογική για να σας πώ τι είδα σε ελεύθερη μετάφραση άλογου σε λογικό λόγο (γιατι αλλοιώς δέν γίνεται),χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του ποντικού με τη φάκα.
Το αξιότιμον και αξιοσέβαστον όν ζμππζβββτζζζζ πηγαίνει στο κατάστημα γεύσεων και απολαύσεων της γαλαξιακής γειτονιάς του και ζητάει απο τον πωλητή μιά γεύση παρμεζάνας γιατί ο ξάδελφός του ο μπζζζββτζζζζζ που την δοκίμασε είπε ότι ήταν πολύ ωραία.
Ο πωλητής του λέει πώς οι γεύσεις παρμεζάνας αυτή την εποχή είναι πολύ ακριβές και θα πρέπει να τις πληρώσει μέ μιά ανθρώπινη ζωή και μάλιστα στον αναπτυγμένο κόσμο. Ο ζμππζβββτζζζζ δυσανασχετεί,λεει “άν είναι δυνατόν!!” χαιρετάει και γυρίζει στην έξοδο να φύγει.
Ο πωλητής τον διακόπτει όμως φωνάζοντάς του να περιμένει γιατί σήμερα όπως βλέπει στον υπολογιστη η εταιρία που συνεργάζεται έχει μερικές προσφορές σε γευση παρμεζάνας.
Έχει έναν αφρικάνο με διάρκεια ζωής 25 χρόνια,κάτι πιο φθηνό τον διακόπτει ο ζμππζβββτζζζζ,έναν σκύλο με ζωή δεκαπέντε χρόνια…κάτι πιο φθηνό διακόπτει πάλι ο ζμππζβββτζζζζ…α,ορίστε και έναν ποντικό με λίγους μήνες ζωή πραγματική ευκαιρία….χμμμμ,ο ξάδελφός μου ο μπζζζββτζζζζζ αγόρασε μύγα όμως με λίγες μέρες ζωή….μύγα δέν έχουμε,το καλύτερο που μπορουμε να σας προσφέρουμε είναι ποντικός.
Το αξιότιμον ον ζμππζβββτζζζζ δέχεται την προσφορά και ορίστε ο ποντικός του παραδείγματός μας που τρώει το τυρί και πέφτει στην φάκα. Πληρώνει την γεύση παρμεζάνας με λίγους μήνες ζωής και ένα σχετικά οδυνηρό αλλά σύντομο θάνατο.
Και το ίδιο προφανώς θα ισχύει με όλα εμάς τα αξιότιμα πλάσματα που κάποια απόλαυση σε προσφορά ή μη αγοράσαμε.
Δοκιμάσαμε την γεύση που θέλαμε (ή θα την δοκιμάσουμε) και ταυτόχρονα την πληρώνουμε με την διάρκεια της βαρειάς και ασήκωτης ζωής μας.
Ο άφαντος θα ρωτήσει όμως άν είναι έτσι γιατί δέν νοιώθουμε ολοκληρωμένοι όταν δοκιμάζουμε την απόλαυση για την οποία ήρθαμε,και η απάντηση είναι απλή διότι για να αισθανθούμε ολοκληρωση θα πρέπει να την πληρώσουμε κιόλας,άρα μετά τον θάνατό μας.
Και ο ερωτώντας πιο πρακτικός θα ρωτήσει,άς υποθέσουμε για παράδειγμα πώς πήραμε και εμείς γεύση παρμεζάνα, εγώ (ο ερωτών δηλαδή) έχω φάει σίγουρα πάνω απο μιά φορά παρμεζάνα,θα πληρώσω περισσότερα; Άν δέν πληρώσω τότε η προσφορά μου ήταν καλύτερη απο του ποντικού,γιατί μπορεί μεν η διάρκεια ζωής να ήταν μεγαλύτερη απο αυτού,αλλα έχω την δυνατότητα να γευτώ δεκάδες και εκατοντάδες φορές παρμεζάνα ενώ αυτός μόνο μία.
Συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω ερωτώντα,αλλά τις γαλαξιακές εταιρίες δέν τις πιάνεις κορόιδα όπως νομίζεις.
Την απόλαυση που πληρώνουμε την γευομαστε μόνο μία φορά,την πρώτη.Όλες οι επόμενες φορές είναι υποδεέστερες μνήμες της πρώτης, μέρος του τιμήματος της αποπληρωμής και αυτές,που περισσότερο μας κάνουν δυστυχείς,αφού μας βάζουν σε ένα τριπάκι αναζήτησης για κάτι που χάθηκε οριστικά όταν το βρήκαμε και επειδή το βρήκαμε.
Ο ποντικός δηλαδή,το αξιότιμο ον ζμππζβββτζζζζ, πήρε φοβερή προσφορά.Γεύτηκε την παρμεζάνα και αμέσως ολοκλήρωσε και την αποπληρωμή και έφυγε. Μακάρι να χαμε πετύχει και εμείς τέτοιες προσφορές που όπως φαίνεται ψωνίσαμε απο χέρι.
ΥΓ Για αυτό και εγώ παιδιά,τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιώ φάκες με τυρί μόνο αυτές που κλείνει το πορτάκι χωρίς να σκοτώνει το ποντίκι. Γιατί δέν γουστάρω δηλαδή κάποια κωλόφαρδα ποντίκια να χουν πετύχει τέτοιες προσφορές και εμένα να με πιάσανε κορόιδο .Και επειδή είμαι αληθινά κακός δηλαδή μερικές φορές με αυτά,το πάω πάνω στη πεντέλη ή στην πάρνηθα και το ελευθερώνω,τόσο κακός μπορώ να γίνω!!. Να του μάθω εγώ του βρωμοπόντικα,του κάθε αξιότιμου όντος ζμππζβββτζζζζ,ότι ακόμη και άν πέτυχε προσφορά,πάντα θα βρίσκεται ένας μαλάκας σάν και μένα να του την χαλάω.
Σε αυτό το σύμπαν τίποτα και κανένας δέν είναι σίγουρος και κανένας δέν είναι καλός τζάμπα.Όποιος αγόρασε ακριβό πακέτο απόλαυσης έχει κάθε δικαίωμα να είναι κακός,θα πληρώσει που θα πληρώσει άς το χαρεί τουλάχιστον.
Ναι, το έχεις πιάσει απ’ όλες τις μεριές σωστά. Αφήνεις βέβαια απ’ έξω το θέμα των ζώων που κι αυτά έχουν συναίσθηση. Κοίτα το προβατάκι στο πάνω λινκ και σκέψου ότι έρχεται στην ύπαρξη απλώς για να μπει στη σούβλα κάποιου που μάλιστα γιορτάζει τη ζωή (…και τη νίκη του θανάτου) . Οξύμωρο. Είναι και όλα τα υπόλοιπα ζώα που εμπλέκονται στη τροφική αλυσίδα, όχι μόνο ο άνθρωπος. Τι χτυποκάρδια κι εκεί.
Πράγματι, ΑΝ, λέμε ΑΝ θα μπορούσαν όλοι να περάσουν όπως λες μια ήρεμη ζωή, και να ζήσουν τέλος πάντων μέχρι μια σεβαστή ηλικία , σ’ εγρήγορση όμως, όχι μισοπεθαμένοι για τα τελευταία 20 τόσα χρόνια της ζωής τους , ναι, θα “τρωγόταν”. Έλα όμως που:
“Αυτό που κατατρώει τον άνθρωπο δεν είναι η προοπτική του τέλους, αλλά ότι ελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν να ζήσουν αυτήν την πλήρη, δημιουργική, ευτυχισμένη ζωή, οι περισσότεροι ζουν μία σκατένια, μισερή, αποξενωμένοι από τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Γυρίζουν ξανά και ξανά στα ίδια μέρη όχι γιατί τους άρεσε πολύ και θέλουν να την ξαναζήσουν αλλά γιατί σαν φαντάσματα αποζητούν κάποια επανόρθωση. Κι αυτό σε μεγάλο βαθμό έχει κοινωνική προέλευση. Η κοινωνία έχει πάρει από τη φύση τα ινία της ανθρώπινης καταπίεσης.”
Άσε που, ακόμα και στις καλύτερες δυνατές συνθήκες , δεν προλαβαίνει ο άνθρωπος να δει παρά ένα απειροελάχιστο μέρος του πλανήτη που τον γέννηση, να μάθει όλα όσα αφορούν στη ζωή. Σαν να υπάρχουν όλα εις μάτην. Μια τεράστια σπατάλη “δημιουργικής” ενέργειας του σύμπαντος για το τίποτα. Μακροσκοπικά να το δεις, είναι μια χλαπάτσα. Για φαντάσου να έπρεπε να περάσουν κάπου 14 δις χρόνια εξέλιξης για να προλάβουμε ν’ αγοράσουμε όσα γκατζετάκια μπορούμε, αφού μάθουμε να τα φτιάχνουμε, να ψηφίσουμε όσες απατηλές πολιτικές προλάβουμε,να στήσουμε όσα μνημεία θεωρούμε απαραίτητα, να γράψουμε όσες εργασίες και ιδέες και μυθιστορήματα μπορούμε κλπ κλπ και μετά πάπαλα. Από απόσταση -δεν μοιάζει πολύ έξυπνο το όλο φαινόμενο. Τζάμπα η επίπονη εξέλιξη τόσης φαιάς ουσίας…
Το πρόβλημα αρχίζει εδώ :”Το ερώτημα για εμένα είναι μπορεί να υπάρξει μία κοινωνική οργάνωση ή μία προσωπική διδασκαλία που θα επιτρέπει στον άνθρωπο να πραγματοποιήσει μία πλήρη διαδρομή, να εξελιχθεί και να προσφέρει αυτό που πραγματικά έχει και στη συνέχεια να διαλυθεί, κατά φύση”
Αυτό δεν μπορεί να το πετύχει, γιατί οι ίδια η φύση δεν του το επιτρέπει. Πέρα απ την ενίσχυση των δεινών απ την κοινωνία, συνεχίζει να ισχύει το μακελειό της τροφικής αλυσίδας, των ασθενειών, των ατυχηματων, των καταστροφών, οπότε πάλι θα περιορίζεται απ αυτά, και θ’ ασχολείται αναγκαστικά με την αντιμετώπισή τους αντί ας πούμε ν’ απολαμβάνει τη φύση και τη δημιουργική απασχόληση. Άσε που μια κοινωνική οργάνωση και μια προσωπική διδασκαλία αφήνουν απέξω το ερώτημα των ζώων . Ασε το ότι μένει ανέπαφο το καννιβαλιστικό ενεργειακό μοντέλο κατά το οποίο υποχρεωτικά τρεφόμαστε/συντηρούματε απ’ τη θνητότητα (με την ευρεία έννοια-όχι ότι τρώμε πτώματα) των άλλων, κι αυτοί απ’ τη δική μας. Η όποια κοινωνική οργάνωση, πάλι αυτό θα περιλαμβάνει – θέμα χρόνου μέχρι να εκτραχυνθεί πάλι.
Όχι, όλα αυτά τα φαινόμενα είναι μη-συμβατά με το γεγονός ότι σταδιακά εξελίχθηκε Συνειδηση , ακόμα κι αν συνείδηση είναι τελικό προϊον της εντροπίας (της φθοράς), όπως λένε μερικοί. Το τελικό προϊόν αντιστρατεύεται τους μηχανισμούς μέσα απ τους οποίους προέκυψε, έστω αν αυτό εκδηλώνεται με ψυχολογικά ή άλλα συμπτώματα ή με τάση απώθησης απ τη σκέψη.
Εν ολίγοις , έχουμε πρόβλημα σοβαρό.Δεν είναι στις “λεπτομέρειες”, αλλ’ επί της ουσίας.
Πάντως έχω λύσει μέσα μου επιτέλους το γιατί οι άνθρωποι δεν ασχολούνται περισσότερο μ’ αυτό το θέμα – είναι γιατί το ενεργειακό κόστος είναι εντελώς ασύμφορο, χωρίς παράλληλα καμιά εγγύηση λύσης, ενώ με ό,τι άλλο να καταπιαστεί κανείς, θα τα φέρει από δω θα το φέρει από κει, κάτι θα προχωρήσει.
Επιπλέον εδώ, ισχύει αυτό που είπε ο υπερυπολογιστής στη ταινία -όπως και στο μυθιστόρημα του Ισαάκ Ασίμωφ , βέβαια- ό, τι “δεν επαρκούν τα δεδομένα”.
Χρειάζεται νέο δεδομένο να πάει παρακάτω το ”computing”…
To επόμενο ερώτημα είναι : “μήπως πρέπει το νέο δεδομένο να το δημιουργήσουμε /προκαλέσουμε εμείς ;”
Το μεθεπόμενο ερώτημα είναι : Αν υποθετικά το νέο δεδομένο μπορούσε να εξασφαλιστεί για να προχωρήσει παρακάτω η επεξεργασία, είναι κάτι που το θέλουμε ή είναι “μια χαρά” όπως ειναι τα πράγματα – αρκεί να μην αγνοούν τις “γκρίνιες” μας ;
Kαθόλου ρητορικά τα ερωτήματα .
Ασπίκ 23 (μοιάζει με όνομα γαλαξία..)
Xα, χα καλό…
Ναι, αλλά σοβαρά έτσι περίπου λειτουργεί η φύση.
“Ο άφαντος θα ρωτήσει όμως άν είναι έτσι γιατί δέν νοιώθουμε ολοκληρωμένοι όταν δοκιμάζουμε την απόλαυση για την οποία ήρθαμε,και η απάντηση είναι απλή διότι για να αισθανθούμε ολοκληρωση θα πρέπει να την πληρώσουμε κιόλας,άρα μετά τον θάνατό μας.”
Αυτό, μαζί με την περιγραφή του διπόλου “ηδονής-οδύνης”, σε κάνει να μοιάζεις με Επίσκοπο της Εκκλησίας….
Αν κατάλαβα καλά το υπονούμενο στο τέλος με το υστερόγραφο, είναι ότι ο μόνος τρόπος να κάνεις χαλάστρα (κακό) στο απάνθρωπο μαγαζάκι της φύσης, είναι να φερθείς με συμπόνοια στα όντα.
Ναι, αλλά αν αυτό, η Συνείδηση το “τερματίσει” (και με τις 2 σημασίες, ταχύτητα και τέλος) , θα μπορούσε ν’ αλλάξει τα δεδομένα ; Δεν λέμε θρησκοκοινωνικές χλιαρότητες, αλλά συνειδησιακή επανάσταση.
Νομίζω το καταλαβαίνει ο καθένας πια, ότι τούτη η σαχλαμάρα που σέρνεται στους αιώνες έχει παααααραγίνει.
Δηλαδή όταν έχεις καταλάβει το παιχνίδι , τι άλλο να πεις ; “Κάνω το κορόιδο και παριστάνω ότι ψάχνω λύση στη …παιδεία/πολιτική(ας πούμε) ;”
Όχι,αυτό που θέλω να πώ είναι ότι δέν μπορώ να κάνω ζημιά στο απάνθρωπο μαγαζάκι της φύσης,γιατί απλούστατα θα κάνω ζημιά και στον εαυτό μου.Αυτό που μας καταστρέφει είναι κολλημένο πάνω μας δηλαδή.Το οξυγόνο που μας ζεί είναι και αυτό που μας σκοτώνει.Όσο περισσότερο κυνηγάς την ευτυχία τόσο πιο δυστυχισμένος γινεσαι,και μήν μου πείς κυνήγα την δυστυχία για να γίνεις ευτυχής.Τουτέστιν η λογική αδυνατεί να μας βρεί λύση,γιατί δέν υπάρχει καμμιά λογική λύση.Η ζωή είναι μιά κατάσταση καταδίκης,ευτυχώς όχι οριστικής αφού κάποτε τελειώνει.Όποιος αναζητάει συστήματα,προγράμματα,ουτοπίες κλπ,για να καταστήσει την ζωή ευτυχή,είναι ηλίθιοοοοοοος.
Και για το άλλο περι δεδομένων που σου λέει ο άφαντος ,η μόνη περίπτωση να υπάρξει τεχνητή νοημοσύνη με συνείδηση,είναι η ίδια η μηχανή να μπορεί να προγραμματίζει τον εαυτό της με νέα δεδομένα,πράγμα εντελώς αδύνατον,αφού εκτός των άλλων προβλημάτων,θα πρέπει να καταπατήσει και τον πρώτο ρομποτικό νόμο του ασίμωφ ,να μήν εναντιωθεί στον άνθρωπο δημιουργό της. Ένα ρομπότ συνειδησιακά πάντα δέν θα είναι τίποτα περισσότερο απο μιά ηλεκτρική σκούπα. Το ερώτημα δέν είναι άν τα ρομπότ γίνουν άνθρωποι γιατί αυτό το ξέρουμε ότι δέν πρόκειται να γίνουν ποτέ,το ερώτημα είναι άν οι άνθρωποι γίνουν ρομπότ,πράγμα που είναι εφικτό.
Κάνοντας σύνθεση του ανέφικτου στην εναντιωση στην φύση και του ανέφικτου τεχνητής νοημοσύνης με συνείδηση,εύκολα καταλήγουμε στον συμπέρασμα πώς είναι αδύνατον να οργανώσουμε μιά ευτυχισμένη ζωή,διότι αυτό απαιτεί να εισάγουμε νέα δεδομένα στον προγραμματισμό της φύσης τα οποία όμως μας απαγορεύονται,ανάλογο του πρώτου ρομποτικού νομου,ο πρώτος ανθρωπικός νόμος εγγεγραμένος μέσα μας που λέει άνθρωπος δέν εναντιώνεται στην φύση,γιατί αυτόματα θα αυτοκαταστραφεί.
Πράγμα που σημαίνει όπως κατάλαβες ότι αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη ελεύθερη βουληση και συνείδηση δέν υπάρχει,και είναι μιά μεγάλη παπαριά. Είμαστε “ρομποτάκια” προγραμματισμένα με συγκεκριμένα δεδομένα στο περιβάλλον της φύσης. Η μόνη διαφυγή ειναι μόνο η αυτοκαταστροφή μας,αλλά τι θα κερδίσουμε.Οπότε άς την βγάλουμε όπως μπορούμε με ψίχουλα,με καμμιά μικροαπόλαυση καμμιά δόση απο τις 120 και να λέμε και ευχαριστώ. Γιατί μας πιάνει μεγαλομανία και θέλουμε να ευτυχήσουμε;Ούτε θεοί είμαστε,και σε λίγα χρόνια όπως πάει το πράγμα δέν θα είμαστε ούτε άνθρωποι και θα χάσουμε και αυτές τις μικροαπολαύσεις. Όσο βρίσκω παγωτό απο φρέσκο αληθινό πρόβειο γάλα,εγώ μιά χαρά είμαι και δέν θέλω τίποτα περισσότερο,ούτε υφές,ούτε δομές ούτε ομοιογένειες και ανασυστάσεις.Όσο έχω το τυρί μου είμαι θεός στο κλουβί μου,γιατί να κοιτάξω παραπέρα,χαζός είμαι;
Και για να δείς πόσο ρομποτάκια είμαστε,υπάρχει αποτρεπτικός μηχανισμός αυτοκαταστροφής μέσα μας. Διότι τους αισθητήρες και τους αμυντικούς μηχανισμούς που ενσωμάτωσε μέσα μας ο κατασκευαστής για προστασία απο εξωτερικούς παράγοντες, τους αφήνει ενεργούς ακόμη και εναντίον ημών των ίδιων,πράγμα φαινομενικά παράλογο,που δείχνει όμως ότι οι κατασκευαστές μας δέν μας θεωρούν ιδιοκτήτες του εαυτού μας,και επειδή είμαστε δικη τους κατοχή μας αποτρέπουν να προκαλέσουμε βλάβες στους εαυτούς μας. Δεύτερος ανθρωπικός νόμος.
Ο τρίτος ανθρωπικός νόμος δικός σου.
Διόρθωση στα παραπάνω,τρίτος ανθρωπικός νόμος,ο δεύτερος δικός σου.
Eντάξει, τώρα τα έχω δει(σχεδόν) όλα – όχι μόνο τον “νέο μαρξισμό” του ακραίου καπιταλισμού που λέει ο Σαββίδης αλλά και τον “νεο δημιουργισμό” του κολλημένου αριστερού Ασπίκ ο οποιος τώρα πιστεύει σε “κατασκευαστές” μας….
Να γιατί πρέπει να σωθεί αυτό το σύμπαν απ’ την αυτοκαταστροφικότητά του -για να δω που θα το πας επιτέλους !
Πρώτον δεν μίλησα για “λογική” αλλά συνείδηση που περιλαμβάνει έναν άλλο παράγοντα , την συναισθηματική νοημοσύνη και τελικά το συναίσθημα.
Το να “κάνεις ζημιά” στο ενεργειακό μαγαζάκι της φύσης, δεν συνεπάγεται ότι την καταστρέφει, άρα και τον εαυτό σου. Η συνείδηση, έστω κι αν προέκυψε μέσα απ την “προσπάθεια’ τη φύση να επιταχύνει την αύξηση τη συνολική εντροπία του σύμπαντος ολοταχώς προ τον θερμικό θάνατο-όπω θα μα έλεγαν οι φυσικοί -εντούτοις μα επιτρέπει παραδόξως να σταθούμε κριτικά απέναντι στο όλο φαινόμενο. Με το λογικό, μαθηματικό μέρος τη συνείδησης, αντιλαμβανόμαστε του μηχανισμούς, αλλά με το συναισθηματικό μέρος παίρνουμε μια “θέση” απέναντι σ’ αυτούς, δηλαδή του κρίνουμε ποιοτικά. Και ναι μεν μπορεί κανείς να είναι φυσιολάτρης και να δοξάζει τη φύση αλλά τη στιγμή που θα ορθώσει λόγο ή θα παραπονεθεί για απάνθρωπα κοινωνικά φαινόμενα, έχει ήδη κρίνει του μηχανιμσούς της. Συστήματα και προγράμματα δεν αναζητούμε, γιατί στηρίζονται στο γνωστό ενεργειακό πρότυπο, αλλά έχει ακόμα ένα περιθώριο η συνειδηση ν’ αντισταθεί και να επιθυμησει μέσα απ’ το συναίσθημα, όχι ατομικιστικές ουτοπίες, αλλά κάποια ουτοπία που να δικαιώνει την όλη εξέλιξη του σύμπαντος. Γιατί αν δεν δικαιωθεί η ύπαρξή του , τότε είναι το σύμπαν ηλίθιοοοοοο κι όχι αυτός που θέλει να το “δικαιώσει”. θα έχει παράξει πολλή φασαρία και απέραντο πόνο για το τίποτα….
Καλά παρακάμπτω αυτά που λες για ρομποτ κλπ, δεν εννοούσα συνείδηση μεσα από ρομπότ, ωστόσο ο άνθρωπο χωρίς αξιοποίηση της συνείδησης είναι ήδη ρομποτ.
“διότι αυτό απαιτεί να εισάγουμε νέα δεδομένα στον προγραμματισμό της φύσης τα οποία όμως μας απαγορεύονται,ανάλογο του πρώτου ρομποτικού νομου,ο πρώτος ανθρωπικός νόμος εγγεγραμένος μέσα μας που λέει άνθρωπος δέν εναντιώνεται στην φύση,γιατί αυτόματα θα αυτοκαταστραφεί.”
Ναι απαιτεί εισαγωγή νέων δεδομενων στον “προγραμματισμό” της φύση, αλλ’ αυτά δεν ειναι εξωγενή είναι δια τη συνείδησης που παρήγαγε η φύση , η οποία όμως ναι μεν είναι ανήθικη, αλλά δεν είναι ακριβώ ρομπότ. Μοιάζει με κάτι σαν προ-συνείδηση, κάτι που φέρει μέσα τη στοιχεία νοημοσύνη π.χ. μαθηματικά εξ’ ου και οι επιστήμες, αλλά που δεν ΕΙΝΑΙ νοημοσύνη ή συνείδηση ολοκληρωμένη. Πιο συγκεκριμένα , τα “νέα δεδομένα” που χρειάζονται αφού δεν είναι εξωγενή, προκύπτουν ίσως από ενεργοποίηση ; αυτοοργάνωση ; αναδυση ; Πάντω υπάρχει μια πλαστικότητα στη φύση, δεν είναι εντελώς….στόκος.
Λες θ’ αυτοκαταστρεφόμασταν….μα τι χειρότερο να πάθουμε μετά από τούτη τη μουρλοκατάσταση ; Εδώ γίνεται της κακομοίρας…η συνείδηση με το στοιχείο της συναισθηματικής νοημοσύνης θα μας έβλαπτε ;
Άλλο αν ενδεχομένως δεν μπορεί να γίνει – πάντως “λογικό” με την ευρεία έννοια είναι να δοκιμαστεί ιδίως τώρα που έχει διαλυθεί η ομίχλη των μύθων και είμαστε ολόγυμνοι μπροστά στο πρόβλημα.
https://www.huffingtonpost.gr/george-efstathiou/-_1777_b_8219544.html
“Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, εικάζω πως η ανθρωπότητα θα εξελιχθεί, αρκετά σύντομα, σε όντα που μοιάζουν με σάιμποργκ με υπολογιστές εμφυτευμένους στα κεφάλια μας, ρομποτικά χέρια, πόδια κτλ. Υπολογιστές/ρομπότ μπορεί ακόμα και να αντικαταστήσουν το ανθρώπινο είδος.”
Αυτά τα λέει ένας απ’ τους εφτά σοφούς του κόσμου;
Φέρτε μας αμεσως έναν απ’ τους επτά βλάκες του κόσμου, να δούμε τι έχει να πει κι αυτός…
Ἄς ποῦμε ὅτι κάποιος κάνει μία πράξη, ἡ ὁποία σύμφωνα μέ κάποιο ἀξιακό σύστημα φαίνεται λανθασμένη. Μετά ἀνακαλύπτεται κάτι νέο πού φέρνει ἕνα ἄλλο ἀξιακό σύστημα ἀλλά ἡ πρώτη πράξη ἔχει ἀφήσει ἀποτύπωμα καί σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς φύσης δημιουργεῖ κάρμα πού προκαλεῖ δρὰση. Κάποιοι βλέποντας τήν δράση τήν θεωροῦν πρώτη δράση καί ἀρχίζει μία σειρά δράσεων- ἀντιδράσεων, μέ συνεχόμενη πρόκληση ἀρνητικῆς ἐνέργειας. Κάποιοι ἄλλοι σκέφτηκαν, ἀνέλυσαν τή φύση καί τόν ἄνθρωπο καί δημιούργησαν δημιουργικές διεξόδους καί λύσεις, ὥστε νά τονίζονται τά δύσκολα σημεῖα καί νά μήν ξαναδημιουργεῖται μπέρδεμα καί ἀρνητική ἐνέργεια. Ἀργότερα ξεχάστηκε ἡ γνώση, ἡ πορεία, οἱ δημιουργικές λύσεις καί κάποιοι προσπαθοῦν νά λύσουν τά λυμένα προβλήματα γιατί τούς φαίνονται μή λυμένα, προσθέτοντας ἀρνητική ἐνέργεια. Ὅλη αὐτή ἡ ἀρνητική ἐνέργεια ἴσως προσλαμβάνεται καί ἀπό τά ζῶα.
Ελένη Π., σίγουρα υπάρχει στο πέρασμα του χρόνου συσσώρευση λαθών, αλλά η έννοια του “κάρμα” παρμένη από την ανατολική φιλοσοφία, δεν είναι κάτι που αποδέχομαι, αφού η ανατολική φιλοσοφία υποστηρίζει την ανακύκλωση των ψυχών μέσα απ’ την μετεμψύχωση /μετενσάρκωση. Είναι απλώς μια απέλπιδα προσπάθεια, πολύ της μόδας στα νεοεποχίτικα ρεύματα , να παρουσιαστεί ως “λυμένο” κάτι που είναι εμφανώς άλυτο – κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κάνει κι ο χριστιανισμός που “δηλώνει” ότι ο θάνατος ήδη καταργήθηκε… κι άρα είναι όλα “λυμένα”. Εντάξει, ωραία αυτά τα νοητικά παιχνιδάκια, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος από τότε που υπάρχει, τρέχει υποσυνείδητα να λύσει προβλήματα τα οποία έχει δεχθεί ως λυμένα τάχα. π.χ. “το παίρνουμε απόφαση ότι έτσι είναι το σύμπαν, με τους νόμους της θερμοδυναμικής, που θα καταλήξει στον θερμικό θάνατο όπως και η κάθε ζωή που υπάρχει μέσα του” , αλλ’ απ’ την άλλη δημιουργούνται εξωφρενικά συστήματα για την προστασία της ζωής, την επιμήκυνσή της, την επέκτασή της και την βελτίωσή της. Αυτά δεν μου θυμίζουν ενέργειες όντων που έχουν αποδεχτεί τους βασικούς νόμους της φυσης /συμπαντος με αποτέλεσμα να φτάνουμε στα εξωφρενικά που ανήρτησα παραπάνω, τουτέστιν σάιμποργκ με υπολογιστές εμφυτευμένους στα κεφάλια μας…
Το διαχρονικό πρόβλημα είναι, το χω ξαναγράψει και δεν θελω να κουράζω, είναι ότι μέσα σ’ ένα σύμπαν που δεν διαθέτει ολοκληρωμένη τουλάχιστο συνείδηση, αναπτύχθηκε σταδιακά συνείδηση στα έμβια όντα (στο καθένα αναλόγος του βαθμού πολυπλοκότητας του νευρικου του συστήματος). Εάν είχαν προκύψει μέσα απ’ τη φύση ρομπότ, δεν θα υπήρχε ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα. Θα έκαναν μηχανικά ό, τι ήταν προγραμματισμένα να κάνουν, ή θα ανέπτυσσαν καινούργιες δεξιότητες μέσα απ τη μηχανική μάθηση, δεν θα αισθάνονταν ούτε λύπη ούτε πόνο, ούτε χαρά ούτε περιέργεια,κάποια στιγμή θα σκούριαζαν, θα “πέθαιναν” κι όλα καλά. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αναπτύχθηκαν ΕΜΒΙΑ όντα που σημαίνει , αισθάνονται το κάθετί, έχουν δικες τους ελπίδες και ονειρα, μαθαίνουν , κατανοούν,, φαντάζονται, νιώθουν χαρά, λύπη, φόβο , ανελευθερία , περιέργεια και πάει λέγοντας. Όλα μια χαρά αυτά, μια εκπληκτική ποικιλομορφία βιωμάτων. Έλα όμως, που πέρα από κάποια βασικά πράγματα, οι μηχνιστικοί νόμοι της φύσης είναι απροετοίμαστοι να φροντίσουν τις ανάγκες αυτών των όντων , με αποτέλεσμα να προσπαθούν μόνα τους να καλύψουν το κενό ; Τα ζώα μεν υπομένουν την μοίρα τους ή τρέχουν να σωθούν, ο άνθρωπος που έχει πολύ περισσότερες νοητικές, “ψυχικές” (δεν το λέω με δυιστική σημασία) ανάγκες κάνει ό, τι μπορεί να καλύψει αυτό το χάσμα. Έτσι φτιάχνει φιλοσοφίες, θρησκείς, κοινωνίες, τεχνολογίες και ανακαλύπτει επιστήμες. Ναι μεν όλα αυτά έχουν το ενδιαφέρον τους, είναι παρατηρημένο πως κάθε φορά που πάει τάχα να λύσει ένα πρόβλημα ή ζητούμενο, ξεπηδάνε άλλα 10. Με αποτέλεσμα η συνολική ποσότητα δυστυχίας στον κόσμο ν’ αυξάνεται. Ακόμα και πίσω απ’ τα σάϊμποργκ υπάρχει η επιθυμία του ανθρώπου ν’ “απελευθερωθεί” απ’ τους περιορισμούς του σώματος. Ας αφήσουμε δε το γεγονός ότι η τροφική αλυσίδα δεν ταιριάζει στην ύπαρξη συνείδησης.
Τιποτ’ απολύτως λοιπόν δεν είναι λυμένο μέσα στο σύμπαν. Ποτέ δεν λύθηκε, και σίγουρα δεν θα λυθει με τον τρόπο που το πάει ο πολιτισμός μας τώρα. Δεν είναι ΚΑΝ γνωστό αν λύνεται. Αυτό συζητάμε.
Φίλε ερωτων, ἄς προσπαθήσουμε νά διευκρινίσουμε τήν ἔννοια κάρμα. Οἱ ἀνατολικές φιλοσοφίες ἔχουν τήν ἔννοια κάρμα. Ἡ ὀρθοδοξία ἔχει τήν ἔννοια πρόσωπο, οἱ ἀνατολικές φιλοσοφίες πιστεύουν σέ μία πορεία τῆς ψυχῆς, δέν καταλαβαίνω τί ἐννοεῖς ‘ ανακύκλωση των ψυχών μέσα απ’ την μετεμψύχωση /μετενσάρκωση’.
Ἡ ἔννοια κάρμα πιστεύω ὅτι ὑπάρχει καί στήν ὀρθοδοξία, ἀφοῦ ἐνδιαφέρει ἡ μετάνοια, ἡ γνώση ὅτι ὅλα πληρώνονται, κλπ.
Μέ τήν ἔννοια τῆς ὀρθοδοξίας ἄν ὀ ἕνας ἀπό τό ζευγάρι ἤ ἡ μία κάνει μία πράξη, αὐτή ἡ πράξη καλή ἤ κακή ἔχει ἀντίκτυπο στό ἕτερο ἥμισυ;
Ἄν κάποιος κάνει πόλεμο αὐτή ἡ πράξη ἔχει ἀντίκτυπο στήν ψυχή του;
Ἡ ἀναφορά ἀφορᾶ τόν ἔρωτα .
Ἡ τροφική ἀλυσίδα ἔχει διάφορες περιόδους, πού ἀφοροῦν διαφορετικές γλῶσσες.
Οἱ παραγωγικοί θεοί ὅπως ἡ θεά Ἀθηνᾶ, ἡ Δήμητρα, ὁ Διόνυσος ἐκπαιδεύουν στήν παραγωγική διαδικασία, πού σημαίνει οἰκονομία τῆς φύσης, οἰκιακή οἰκονομία, προετοιμασία, σεβασμό στή φύση, στίς ἐποχές, ἀνάληψη εὐθυνῶν ἀπό τόν ἄνθρωπο καί ἄλλα πολλά.Ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος καί ἡ φύση. Ὁ ἄνθρωπος παράγει καί ζεῖ. Δέν χρεώνεται ἐπειδή εἶναι παραγωγικός οὔτε ἀμείβεται καθήμενος. Οἱ Ἕλληνες εἶναι παραγωγικός λαός. Ἀναφέρομαι στήν παραγωγική γλώσσα γιατί ἐκεῖ δημιουργούνται πολλά μπερδέματα, ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος, ὑπάρχει ἡ φύση, ὑπάρχει καί ἡ ἐργασία, καί κατά τήν γνώμη μου ἐπιβραβεύεται ἡ ἐργασία, ὄχι ὡς κάτι ἀπρόσωπο.
Ελένη, είπαμε η συσσώρευση αρνητικών συνεπειών που διατρέχουν γενεές ολόκληρες είναι γεγονός. Αλλά το “πρόσωπο” δεν έχει καμιά σχέση με την όλη φιλοσοφία των ανατολικών θρησκειών που θα γνωρίζεις ότι στηρίζονται στις έννοιες μετενσάρκωση.μετεμψύχωση, που καταλύει την έννοια του προσώπου. Είναι τελείως αντίθετες στάσεις ζωής στον πυρήνα τους, πέρα απ τις επιμέρους, επιφανειακές διαφορές.
Αλλ’ αυτό το αναφέρω παρεμπιπτόντως, δεν έχει σχέση με το θέμα μας.
Τι εννοείς “Ἡ τροφική ἀλυσίδα ἔχει διάφορες περιόδους, πού ἀφοροῦν διαφορετικές γλῶσσες.” ;
Πάλλον δεν κατάλαβες τι σημαίνει τροφική αλυσίδα -δεν έχει σχέση με τα σπαρτά και το όργωμα των χωραφιών, αλλά το ότι ενώ προέκυψε μέσα απ την εξέλιξη του σύμπαντος και της φύσης συνείδηση, εντούτοις όλα ή τα περισσότερα έμβια όντα υποχρεώνονται απ’ τη φύση τους να τρώνε το ένα το άλλο , καταστρέφοντας άλλες συνειδήσεις (πιο στοιχειώδεις ΄΄η πιο ολοκληρωμένος όπως αυτή του ανθρώπου). Αυτό που λέμε απλά “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Μπορεί μεν, να μην υπάρχει απροκάλυπτος “καννιβαλισμός” αλλά υποχρεωνόμαστε να τρώμε τα ζώα που κατά τ’ άλλα αγαπάμε και πολλα απ’ αυτά τρώγονται υποχρεωτικά μεταξύ τους. Επιπλέον, ΟΛΕΣ οι ανθρώπινες δραστηριότητεςεπιβίωσης, εξαιτίας της δομής της φύσης, μας υποχρεώνουν να ζούμε εμμέσως απ’ την θνητότητα ή την αδυναμία/έλλειψη του άλλου.
Αυτό, δεν διορθώνεται ούτε με ηθικολογία, ούτε με βέγκαν πρακτικές και είναι ο λόγος για τον οποίον κάθε τι “καλό” που προκύπτει, βλέπε την ουτοπία που εκτίθεται στο παραπάνω άρθρο,θα έχει μοιραία αρνητικές συνέπειες στη ζωή πολλών άλλων -όπως βέβαια ΚΑΘΕ ουτοπία και σύστημα. Γιατί έτσι είναι το ενεργειακό πρότυπο της φύσης. Είναι ένα ανακυκλούμενο σύστημα.
Δηλαδή η ανάδυση της συνείδησης φέρνει τα συνειδητά όντα αντιμέτωπα με τους βασικούς μηχανισμούς της φύσης οι οποίοι επιτάσσουν ένα “καννιβαλιστικό” ενεργειακό μοντέλο -κι αυτό δεν μπορεί παρά να έχει συνέπειες καθώς “εκβιάζεται” η συνείδηση.
Και καθώς “εκβιάζεται” η συνείδηση , αρχίζουν άλλα συμπτώματα.
Είπαμε αυτό δεν διορθώνεται ούτε με ποίηση, ούτε με ηθική, ούτε με πολιτική κλπ κλπ Είναι μια βαθιά αντινομία της φύσης των πραγμάτων. Αν δεν είχε προκύψει η συνείδηση, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όμως η ύπαρξή της την φέρνει αντιμέτωπη με τους ίδιους τους μηχανισμούς που τη γέννησαν.Δηλαδή σαν η φύση να κάνει “αυτοκριτική” μέσα απ’ την συνείδηση.
Το αναφέρω πρωτα σαν απλή συνειδητοποίηση για να μην τρέφουμε ψεύτικες ελπίδες ότι οποιοδήποτε σύστημα που στηρίζεται σ’ αυτό το αναγκαστικό ενεργειακό μοντέλο θα φέρει λύσεις ευνοϊκές για όλους και όλα και δεύτερον, σαν αφορμή εκ βαθέων προβληματισμού για το πως μπορεί να προέκυψε μια τέτοια αντινομία -αντίφαση και πως μπορούμε να την επεξεργαστούμε περαιτέρω.
Επειδή η συνείδηση είναι ένα εκπληκτικό “εύρημα” της φύσης , σαφώς δεν εννοώ να τη καταργήσουμε, αλλά πάντως κάτι πρέπει να γίνει, γιατί κάθε μέρα τσαλαπατώνται δισεκατομμύρια συνειδήσεων.
Μετά από μια διαδρομή δισεκατομμυρίων ετών, το τελικό αποτέλεσμα που βλέπουμε στον κόσμο μας, δεν δικαιώνει μέχρι στιγμής την εξέλιξη της πολυπλοκότητας του σύμπαντος.
διόρθωση : επιμέρους, επιφανειακές διαφορές => ομοιότητες
Φίλε ερωτων, ἀνέφερα ‘Ἡ ὀρθοδοξία ἔχει τήν ἔννοια πρόσωπο’.
Τί σημαίνει πρόσωπο; σημαίνει ὅτι ἡ μητέρα πού σέ γέννησε ἔχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μυρωδιά, τρόπους κλπ πού διαμόρφωσαν καί ἐσένα, ὁ πατέρας σου ἀνάλογα καί κάποια ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά πού ἔχεις ἀνεξάρτητα ἀπό αὐτούς, ὅλα αὐτά πού σέ κάνουν μοναδικό. Αὐτή ἡ μάνα καί αὐτός ὁ πατέρας δέν θά ἀλλάξουν ποτέ γιά σένα. Δέν ξέρω ἄν τό ἐκφράζω κατανοητά.
Δέν σέ πειράζει νά τρῶς χορταρικά, ἀποδέχεσαι δηλαδή τή φύση ;
Ἡ παραγωγική διαδικασία διέφερε ἀπό τήν φάση τροφοσυλλεκτῶν καί πιστεύω ὅτι εἶναι καί μία διαφορετική θεώρηση καί ἑρμηνεία τοῦ κόσμου. Εἶναι σάν τή γεωμετρία πού ὑπολογίζεις ἀποστάσεις. Δέν βλέπεις δηλαδή ἕναν καρπό καί τόν παίρνεις, ἀλλά πρέπει νά γίνεις παραγωγός, δηλαδή νά ἔχεις νά δώσεις πρῶτα ἤ νά ἔχεις κάνει προετοιμασία πρίν θελήσεις νά πάρεις. Ὑπάρχει ἡ ἀνταπόδοση στή γῆ, κάποιοι τούς
πρώτους καρπούς τούς προσφέρουν στό δέντρο γιά τροφή του καί γιά εὐχαριστία.
Εἶναι βεβαίως καί ὁ τρόπος παραγωγῆς. Ἡ μαμά μου ὅταν μαγείρευε μοσχομύριζε ὅλη ἡ γειτονιά, γιατί; γιατί μαγείρευε μέ ἀγάπη καί ἔβαζε τά κατάλληλα ὑλικά στήν ὥρα τους.
Ελένη, σου είπα δεν μιλάω για τη παραγωγική διαδικασία και τη μαγειρική, λέμε ότι ενεργειακά, όλη η βιολογία στηρίζεται εγγενώς δηλαδή όχι από επιλογή, σ΄ένα “καννιβαλιστικό” ενεργειακό πρότυπο. Δηλαδή το ένα είδος ζώου, εκτός από τα χορτοφάγα στηρίζεται αναγκαστικά στο θάνατο και την κατανάλωση κάποιου άλλου είδους ή ειδών. Μόνο που αυτά τα είδη που καταναλώνονται είναι συναισθανόμενες υπάρξεις με λιγότερη ή περισσότερη συνείδηση. Ε, αυτό που λέω είναι ότι όλη αυτή η εγγενής στη φύση βία ξεβράζει αναγκαστικά και στις δικές μας κοινωνίες. Όσες ευχαριστίες και να δώσει μια μαμά στη φύση που της επέτρεψε να ψήσει το αρνί γα τα παιδιά της, δεν παύει το αρνί να ήταν μια συναισθανόμενη ύπαρξη . Δεν φταίει μια μαμά γι’ αυτό,γιατί κι αυτή να μην το έψηνε, θα το έτρωγε ο λύκος το αρνί, ωστόσο διαπιστώνεται μια αντινομία μεσα στη φύση καθώς αναδύεται συνείδηση που έρχεται κάποια στιγμή σε αντίθεση με τους βάρβαρους μηχανισμούς που τη “γέννησαν”. Ε, αυτή η αναγκαστική πάλη της συνείδησης με τους μηχανισμούς που τη γέννησαν είναι εκτός από ένα μεγάλο αίνιγμα (πως δηλαδή μπόρεσε ν’ αποκτήσει “άποψη” η συνείδηση), και μια από τις βασικές αιτίες που υπάρχουν άλυτα θέματα υπαρξιακά, κοινωνικά , πολιτικά κλπ.
Μία θεώρησή μου εἶναι ὅτι ἡ φύση ἀποτελεῖ προστατευτικό ἀπορροφητικό στρῶμα ἐνεργειακό τῆς ἀνθρώπινης ἐνέργειας καί βλέπω πολύ περισσότερο “καννιβαλισμό ” ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων λόγω τῆς ἄγνοιας τῶν κανόνων τῆς φύσης καί τῆς ζωῆς. Δηλαδή στή φάση αὐτή νομίζω ὅτι οἱ δραστηριότητες τῶν ἀνθρώπων ἐπιβαρύνουν τή φύση. Εἶναι συγκινητική ἡ προσπάθεια τῶν ζώων νά ἀπορροφήσουν ἀρνητική ἐνέργεια γιά τόν ἄνθρωπο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τά σέβεται. Ὑπάρχει δηλαδή ἡρωϊσμός καί στά ζῶα, ὅπως ὅταν πολεμᾶνε οἱ ἄνθρωποι γιά ἀνώτερα ἰδανικά. Πῶς βαθμολογοῦμε τή συνολική συμπεριφορά πρός τή φύση καί τί περιμένουμε σάν ἐνέργεια ἀπό αὐτήν; Ἡ προετοιμασία γιά παραγωγή, δίνει τόν χρόνο στά εἴδη νά προστατευθοῦν, ἡ οἰκιακή οἰκονομία ἔχει ἄμεση συνάρτηση μέ τήν οἰκονομία τῆς φύσης. Δέν ἀλλάζει αὐτή ἡ θεώρηση τούς κανόνες τῆς φύσης ὅπως τήν ξέρουμε, κάπου εἶχα διαβάσει ὅτι τό γήϊνο πεδίο εἰναι πολύ ΄βαρύ ‘ γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἐδῶ εἴμαστε, πιθανόν γιά κάποιους λόγους καί ὀφείλουμε νά μάθουμε καί νά κάνουμε τό καλύτερο ὤστε νά διαφυλάξουμε αὐτό πού ἔχουμε. Ἄν σκεφτοῦμε ὅτι ἡ φύση μᾶς προστατεύει, πρέπει νά τήν προστατεύσουμε κι ἐμεῖς.
Δεν παίζουμε κάποιο blame game εδώ τύπου “ποιός φταίει περισσότερο, ο άνθρωπος ή η φύση;”, απλώς προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι όλα τα όντα εξαρτώνται για την τροφή και την ανάπτυξή τους υποχρεωτικά, κι όχι κατ’ επιλογήν, από τον θάνατο των άλλων. Μιλάω για την βασική θερμιδική ενέργεια και τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται ο κάθε οργανισμός να επιβιώσει. Με αυτήν την έννοια εννοώ ότι υπάρχει ένα καννιβαλιστικό ενεργειακό μοντέλο εντός σύσσωμης της βιολογίας. Δεν αναφέρομαι στην αόριστη έννοια της “καλής και καής ενέργειας” που είναι τόσο δημοφιλής στα νεοεποχίτικα ρεύματα και στις ανατολικές παραδόσεις. Ίσως αν εμπλεκόσουν λιγότερο μ’ αυτά να καταλάβαινες πιο άμεσα αυτό που λέω. Εδώ μιλάμε για μια σκληρή πραγματικότητα μέσα στην οποία βρεθήκαμε, δεν την φτιάξαμε εμείς ξεχνώντας να κάνουμε “γιόγκα’ το πρωί. Ακόμα και τα φυτά που τρέφονται κυρίως με ήλιο και νερό, όλο και λιπαίνονται όταν αποσυντεθού πλήρως ζωικές σάρκες.
Αυτός λοιπόν ο κύκλος, ναι μεν είναι φυσικός, αλλά είναι εξαιρετικά βίαιος , που σημαίνει ότι αυτή η βιαιότητα (ο πάγιος νόμος που υπαγορεύει “ο θάνατός σου η ζωή μου”), επηρεάζει μοιραία τις κοινωνίες μας αφού είμαστε μέρος οργανικό μέρος αυτού του βίαου φυσικού κύκλου. Γι’ αυτό δεν μπορέι να βρεθεί λύση με τα συστήματά μας.
Αυτός ο κύκλος της φυσικής βίας, πέρα από κάποιες επιφανειακές βελτιώσεις, δεν εξαλείφεται ούτε με παιδέια, ούτε με πολιτική, ούτε με καλή συμπεριφορά κλπ Καθόμαστε ως ανθρωπότητα αναγκαστικά μέσα και πάνω της. Που σημαίνει, δεν πρέπει ν’ απορούμε που τελικά συμβαίνουν όσα συμβαίνουν και κανένα σύστημα δεν βρίσκει άκρη. Και πάλι καλά που στεκόμαστε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει κανεις να φιλοσοφεί πάνω σ’ αυτό αλλά να μην τρέφουμε αφελείς προσδοκίες ότι οποιοδήποτε σύστημα θα μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα που προκύπτουν μέσα από μια τεράστια γεννήτρια βίας (και ομορφιάς βέβαια) που είναι η φύση. Ναι , καταστρέφει ο άνθρωπος τη φύση αλλά πόσες μαζικές καταστροφές ανθρώπων και ζώων έχει προκαλέσει η φύση.
Δεν λέω να σταματήσεις να ψάχνεις να βρεις απαντήσεις και λύσεις, αλλά να το κάνεις μόνο με την προϋπόθεση ότι έχεις κατανοήσει την εκταση και το βάθος του προβλήματος. Εδώ ΔΕΝ μιλάμε γι’ αρνητική ενέργεια τύπου “η κακή συμπεριφορά του άλλου μ’ έκανε να μελαγχολήσω”. Εδώ μιλάμε για μεγάλης κλίμακας βία και θάνατο.
Γι’ αυτό, τελικά καμιά πολιτική δεν στεριώνει κι απορούμε γιατί υπάρχουν συνέχεια αναβρασμοί και χάος.
Δυο μέρες έλειψα, πουτάνα μου την κάνατε τη συζήτηση.
Ρωτώντα, τα ‘χεις μπερδέψει πολύ τα πράγματα. Αναρωτιέσαι, γιατί ν’ αναπτυχθεί συνείδηση μέσα σ’ ένα τόσο σκληρό και άκαρδο σύμπαν.
Καταρχήν, δεν είμαι σίγουρος πως εννοείς τη συνείδηση. Και να κάνω εδώ μία παρένθεση πριν καλά καλά ξεκινήσω παρατηρώντας ότι μιλάμε μιλάμε μιλάμε με μία γλώσσα τόσο ασαφή σαν αν προσπαθούμε να χτίσουμε κάστρα πάνω στην άμμο. Η σαθρότητα της πραγματικότητας που βιώνουμε είναι η σαθρότητα της γλώσσας μας. Πατάμε πάνω σε σάπια σανίδια βαθιάς διανοητικής και υπαρξιακής ασυνεννοησίας.
Η συνείδηση λοιπόν όπως την καταλαβαίνω εγώ είναι ένα εξελικτικό εργαλείο. Ο άνθρωπος συν-ειδέναι σημαίνει ότι έχει βρει τρόπους εκτός από αυτό που βλέπει να γνωρίσει και αυτό που βλέπει ο άλλος. Έτσι εγώ έχω κάτι στο μυαλό μου, εσύ έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου, προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε και να ενοποιήσουμε αυτές τις δύο πραγματικότητας. Είπα ότι έχει εξελικτική/επιβεβαιωτική βάση γιατί αυτό μου θυμίζει κάτι που είχα διαβάσει για τους αμερικανούς πεζοναύτες οι οποίοι λέει λειτουργούν σε ομάδες είτε των έξι είτε των δώδεκα ατόμων κι όταν μπαίνουν σ’ έναν εχθρικό χώρο ο καθένας καλύπτει μία ξεχωριστή γωνία, έτσι δώδεκα άτομα λειτουργούν σαν ένα, σαν ένα τέρας με δώδεκα κεφάλια, δώδεκα όπλα, εικοσιτέσσερα μάτια κτλ. με πολύ γρηγορότερους χρόνους απόκρισης κι αποτελεσματικότητα κι έλεγε κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον, ότι η γωνία που καλύπτει ο καθένας δεν είναι αυτή που προστατεύει τον εαυτό του αλλά κάποιον άλλον από την ομάδα του.
Έτσι κι ο άνθρωπος διαπίστωσε κάποια στιγμή ότι μέσα από την επικοινωνία, την συνείδηση, την συναίσθηση γίνεται πιο αποτελεσματικός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του. Γίνεται όπως θα έλεγες εσύ πιο αποτελεσματικός απέναντι στην μηχανιστική βία της φύσης.
Κι έρχεσαι εσύ ως σκεπτόμενος, συναισθανόμενος άνθρωπος, βλέπεις όλα τα ζώα ν’ αλληλοσπαράζονται και να υποφέρουν και λες τι φρίκη είναι αυτή, τι τερατώδης κόσμος είναι αυτός μέσα στον οποίο ζούμε και θες να το αλλάξεις και να κάνεις τα πάντα άφθαρτα όπως λέγαμε παλιότερα και υπέροχα. Ή μπορεί πλέον να μην θες και να νιώθεις απλά την ανάγκη να διατυπώσεις την αντίθεσή σου σ’ αυτήν την τερατωδία η οποία πολλές φορές τείνει ν’ αποσιωπάται (νομίζω αυτό σου την βαράει) και από μία καταπιεστική, θετική διαστρέβλωση.
Να πω βέβαια εδώ, ότι όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, για κάποιους ο κόσμος είναι καλός και ωραίος, για κάποιους άλλους κακός και άσχημος κι αυτό εξαρτάται από την μοίρα του καθενός, το μερίδιο, τη μοιρασιά. Το λέω αυτό για να περάσει έστω ξώφαλτσα από το μυαλό ότι δεν υπάρχει μόνο αυτό που βλέπεις εσύ, αλλά υπάρχουν κι άλλα. Κάποιος ο οποίος τρώει για παράδειγμα ένα σαργό σ’ ένα όμορφο νησί κι έχει απέναντί του μία επίσης όμορφη γυναίκα κτλ κτλ δε σκέφτεται εκείνη την ώρα τον καημένο το σαργό που πιάστηκε στο δίχτυ, σκέφτεται μήπως θα έπρεπε να παραγγείλει και μία αστακομακαρονάδα. Κι αν το δεις εξωτερικά αυτή η σκηνή δεν έχει κάποιο ηθικό πρόσημο, αποκτά ηθικό περιεχόμενο αν κάποιος έχει πιαστεί κι αυτός από κάποιο άλλο δίχτυ και προβάλει πάνω στον σαργό το δικό του πόνο και την δικιά του αγωνία.
Εδώ λοιπόν υπάρχουν μία σειρά από προβλήματα, όπως ότι ο σαργός αδιαφορεί για τις αγωνίες σου. Η υπαρξιακή αγωνία είναι του ανθρώπου, ο σαργός περιορίζεται σ’ έναν σωματικό σπασμό. Ο άνθρωπος λειτουργεί πάνω σ’ ένα φυσικό υπέδαφος, η προϊστορία του είναι φυσική, το παρόν του όμως είναι κάτι άλλο. Είναι ένα αφύσικο ον. Ένα από τα στοιχεία της αφυσικότητάς του είναι η ικανότητά του να μιλά.
Και μέσα απ’ αυτήν την λειτουργία να παρατηρεί την παραδοξότητα της ύπαρξης του, ότι είναι εκεί και δεν είναι ταυτοχρόνως. Ότι τρέχουν ρουτίνες στο πίσω μέρος του μυαλού του που παρότι τις εκτελεί δεν τις συνειδητοποιεί. Ότι μιλάει για Είναι, χωρίς να μπορεί να ορίσει το Είναι κι άλλα τέτοια.
Ότι έχει ένα αυτογνωσιακό έλλειμμα διαρκείας. Η Ελένη ανέφερε κάτι για κάρμα και προηγούμενες ζωές κι εσύ το απέρριψες αμέσως ως new age ανοησία. Αν το σκεφτείς όμως, έχεις ζήσει σίγουρα ξανά, χιλιάδες φορές σαν άνθρωπος κι εκατομμύρια σε απλούστερες μορφές ζωής. Ένα ον είμαστε το οποίο αναπαράγεται και διαχωρίζεται ξανά και ξανά. Πόσο σημαντικό θα ήταν να μπορέσει κάποιος ν’ ανιχνεύσει το καρμικό του φορτίο ή έστω να συναισθανθεί ότι υπάρχει τέτοιο για τις επιλογές της ζωής του; Κι ακόμη περισσότερο ότι ο ίδιος είναι ο κρίκος μίας αλυσίδας (κι όχι ο αυτοτελής σκοπός της ύπαρξης) η οποία επεκτείνεται προς το μέλλον;
Άφαντε ” Πατάμε πάνω σε σάπια σανίδια βαθιάς διανοητικής και υπαρξιακής ασυνεννοησίας.” Πολύ σωστά.
“Έτσι κι ο άνθρωπος διαπίστωσε κάποια στιγμή ότι μέσα από την επικοινωνία, την συνείδηση, την συναίσθηση γίνεται πιο αποτελεσματικός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του. ”
Τόσο αποτελεσματικός που έχουν γραφτεί 100 τρισεκατομμύρια τόμοι βιβλίων και σοκαριστικών ειδήσεων καταγγέλλοντας τα κακώς κείμενα.
Εγώ να συμφωνήσω μαζί σου , ότι είναι όλα καλά και τζάμπα ασχολούμαστε. Γιατί λοιπόν δεν αρπάζει ο καθένας την ασταμακαρονάδα του και να το βουλώσει να ησυχάσουμε ολοι ;
“να διατυπώσεις την αντίθεσή σου σ’ αυτήν την τερατωδία η οποία πολλές φορές τείνει ν’ αποσιωπάται (νομίζω αυτό σου την βαράει)”
Α, γειά σου, σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη εκκρεμεί το ζητούμενο του τι θα γίνει τελικά. Η θα το αποσιωπόυμε ή θα τσιρίζουμε συνέχεια επίσήμως και περισπόυδαστα για τις άπειρες συνέπειες που απορρέουν απ’ αυτό ; Προς τι η ιστορία λοιπόν ; Ωραία , έγινε ο Β’ΠΠ για παράδειγμα, ήταν μια κακιά στιγμή απέτυχαν οι …πεζοναύτες να αποσοβήσουν το κακό παρά το ότι η γωνία που κάλυπτε ο καθένας προστάτευε την θέση του άλλου, ας ζήσει τώρα ο καθένας με τη μοίρα του κατά Ηράκλειτο. Problem solved. Τα κάμποσα εκατομμύρια στους “φούρνους” κι εμείς με την αστακομακαρονάδα μας. Ας μην ήταν τόσο άτυχοι. Έλα όμως που η συν-είδηση αφορά και παρελθόντα γεγονότα, κι έρχονται oι άλλοι, με ιστορίες, πολιτικές, διατριβές και κινήματα αναγνώρισης γενοκτονιών και δεν μ’ αφήνουν ν’ απολαύσω τον σαργό μου κι εγώ ;Θέλουν οι συν-ειδήσεις κάτι να κάνουμε. Αλλά τι ;
Και δεν είναι μόνο αυτό, η συν-είδηση δεν κάθεται στ’ αβγά της έστω ώστε ν’ ασχολείται με τους τρέχοντες άμεσους κινδύνους,ή στους παρελθόντες, τρέχει και στο μέλλον.
Την ώρα που εμείς γράφαμε τα κουρελοσέντονα περί ανεδαφικής αφθαρσίας, οι άλλοι , ΚΟΒΑνε και ράβανε το μέλλον με αποτέλεσμα ο νέος “μαρξισμός” για τον οποίον μας πληροφορεί ο κ. Σαββίδης να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – καθώς άλλοι πολύ πιο συν-ειδητοποιημένοι από μένα επιδιώκουν την αφθαρσία στην πραγματιστική πραγματικότητα με cyborgs, γενετική μηχανική, uploading συνείδησης ,μετανθρωπισμούς και άλλα πολλά επιστημονικής φαντασίας που όμως δεν είναι πια φαντασία. Κι όταν θα τρώω τον σαργό μου, θ’ αναρωτιέμαι αν είναι πραγματικός σαργός ή εκτυπωμένος σε 3d εκτυπωτή..
Και άσε που η συνείδηση διαρκώς διευρύνεται και αντιλαμβάνεται πως πέρα απ τους σαργούς υπάρχουν ζώα πιο περίπλοκα που συναισθάνονται όπως κι εμείς τον πόνο αλλά και μερικές απ τις αγωνίες μας. Μπορεί να μη καταλαβαίνουν περισσότερα , αλλά νιώθουν. Η συν-ειδηση πρέπει πλέον τα συμπεριλάβει ΚΑΙ αυτά. Πρέπει ο ένας πεζοναύτης να κοιτάει προς αυτή τη κατεύθυνση.
Αλλά κι απ την άλλη η συν-είδηση δεν είναι μόνο το εξελικτικό εργαλείο που σε επικοινωνία με τον άλλον αντιμετωπίζουμε κοινές απειλές. Και καμιά απειλή να μην υπάρχει, η συν-είδηση έχει περιέργεια, θέλει να μάθει τι γίνεται μέσα στο κόσμο κι από τι αποτελείται και τι θέση έχουμε εμείς μέσα σ’ αυτον και ποοί είμαστε οι ίδιοι ; Κι όπως βλέπεις, όπως υπονοείς κι εσύ σιγά σιγά τα πράγματα περιπλέκονται -από μόνα τους. Τόσο που η συν-είδήσεις πληροφορούν η μία την άλλη ότι πλέον κινδυνεύει η ίδια η συν-είδηση. Και τότε, δεν βοηθάνε οι πεζοναύτες. Πώς να προστατεύσει τη συνείδηση το “12 κέφαλο τέρας” ; (Παρεμπιπτόντως μου θύμισε αυτό στην Αποκάλυψη για το τέρας με της 7 κεφαλές- τη ξεπεράσαμε κι αυτή !)
Ναι είναι “αφύσικο” ον ο άνθρωπος, με την έννοια ότι με το που αναδύθηκε ομιλία και κατ’ επέκταση συνείδηση είναι εξ’ ορισμού αντιμέτωπος με τους μηχανισμούς της φύσης. Βέβαια , για το ότι η συνείδηση συνέχεται με τη φύση και δεν είναι ολότελα ξένο στοιχείο, μας πληροφορούν τα ζώα που σε πιο περιορισμένη κλίμακα την έχουν κι αυτά.
Με την Ελένη, δεν αμφισβήτησα την συσσώρευση προβλημάτων που εκφράζονται στις επόμενες γενιές, αλλά αντέδρασα με την έννοια της λέξης κάρμα που εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη κοσμοθεώρηση που στηρίζεται πάνω στην ανακύκλωση ψυχών. Αυτό είναι άλλη κουβέντα πολύ μεγάλη, πάντως δεν μας βοηθάει να επεξεργαστούμε το πρόβλημα της βίας, απλώς το μεταθέτει.
Άς πούμε ότι είμαστε όπως λες κρίκοι σε μια αλυσίδα κι ότι είμαστε όλοι ένα ον. Δεν πρέπει ν’ αναρωτηθούμε, μια κι έχουμε τη δυνατότητα μήπως το ον είναι ενας καννίβαλος με αυτοκτονικές τάσεις που έχει δέσει ασφυκτικά την αλυσίδα γύρω απ το λαιμό του ; Κι αν ναι, τι μπορούμε να κάνουμε για να το βοηθήσουμε ; Να το βοηθήσουμε ν’ αυτοκτονήσει μια ώρα αρχύτερα να τελειώνει η φασαρία ή να του κάνουμε ψυχοθεραπεία μήπως βρει το δρόμο του ; Ιδού το ερώτημα.
Όσον αφορά δε στη προβολή ίδιων βιωμάτων πάνω σε άλλους ή άλλα ζώα, σου το είχα πει νομίζω και παλιότερα, ότι σίγουρα πολλές φορές μπορέι να πέφτουμε έξω νομίζοντας σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια ότι κάποιος υποφέρει κι ο άλλος να είναι μια χαρα. Ωστόσο, πρώτον ξέρουμε ότι ανα πάσα στιγμή κι εκεινος κινδυνεύει, ας πουμε να του σταθεί η …..αστακομακαρονάα στο λαιμό ή σε κάποιο μεταγενέστερο χρονικό διάστημα είναι πιθανό να πάθει κάτι σοβαρό ένας δικός του και η ανάμνηση της αστακομακαρονάδας να ξεθωριάσει. Όχι βέβαια ότι ευχόμαστε κάτι τέτοιο ! Επιπλέον, όσες φορές και ν’ αποδεικνύεται άστοχη η προβολή, είναι γνωστικά -όχι συναισθηματικά- τεκμηριωμένο ότι έχουν υπάρξει τόσες φρικαλεότητες στην ιστορία της ανθρωπότητας και των όντων, που ακόμα κι αν πέφτουμε έξω ως προς ορισμένα πρόσωπα, ξέρουμε ότι έχουμε κατά νου εκ των πραγμάτων μόνο ένα απειροελάχιστο μέρος της βίας.
Λέω λοιπόν, θα συνεχίσουμε να φωνασκούμε για όλες τις επιμέρους συνέπειες του ενεργειακού μοντέλου της φύσης ; Θα συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε λες κι αυτά τα εκρηκτικά πολιτικά/κοινωνικα κλπ κλπ προβλήματα δεν συνδέονται με το ενεργειακό μοντέλο της φύσης; Δηλαδή έχουμε “πνευματικές” απαιτήσεις από συστήματα που γεννήθηκαν κι εδράζονται σ’ ένα βίαιο φυσικό περιβάλλον , κι επιπλέον δεν θέλουμε να τα ξεκαθαρίσουμε όλα αυτά, όπως σωστά μίλησες για την ασυνεννοησία.
Γιατί οι “πνευματικές απαιτήσεις” , δικαιοσύνη , εντιμότητα, κλπ μέχρις ενός σημείου μπορούν να καλύψουν τη βιαιότητα. Από κάτω βράζει το καζάνι.
Πάντως κάποιοι τα ‘χουν σκεφτεί πριν από μας χωρίς εμάς και σχεδιάζουν ευρείας κλίμακας γενετική μηχανική στα ζωικά είδη προκειμένου να πάψουν να είναι σαρκοβόρα, όσα είναι.
Ε, προφανώς Άφαντε δεν είχα υπόψη μου κάτι τέτοιο.
Εν τέλει, ενώ ο πολιτισμός προβάλλει ότι αισθάνεται “ασφαλής” με τους μηχανισμούς της φύσης, και τους χαίρεται, εντούτοις οι κάμερες παντού, τα τσιπάκια στον εγκέφαλο , oι σάιμποργκ τεχνολογίες, τα σουρρεαλιστικά οπλικά συστήματα, τα drones , τα νανορομποτ , η καθ’ υπερβολήν γενετική μηχανική, η προσπάθεια δημιουργίας υπερευφυους τεχνητής νοημοσύνης που θα “λύσει τα προβλήματα” κλπ προδίδουν ότι κατι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Θ’ αρκούσε αν είχαμε συμβιβαστεί ειρηνικά με την αγριότητα της φύσης, να έχουμε από ένα ρόπαλο ΄στο χέρι σε ομάδες των 12 ν’ αποτρέπουμε καμιά αγέλη λύκων ή τσακαλιών.
Tούτο δω το “Έλα μωρέ τι λες τώρα , έτσι είναι η φύση , την αποδεχόμαστε,chill out ” και μετά να βλέπεις όλον αυτόν τον πανζουρλισμό εξόφθαλμης ανασφάλειας που μέχρι και οι εξωγήινοι κοντεύουν να την νυριστούν, ε, ναι μου την βαράει, που λες κι εσύ. Δεν αποκλείεται δηλαδή ο τύπος του παραδειγματός σου που δεν του καιγόταν τάχα καρφί τι γίνεται μέσα στη φύση, να πήγαινε την επόμενη μέρα στη δουλειά σε βιομηχανία παραγωγής οπλισμένων drones. Δηλαδή γίνεται μια μετάθεση και μεταβίβαση του φόβου ,όχι του απλού θανάτου, αλλά του βίαιου και άκαιρου θανάτου, σ’ ένα υπερσύστημα που νομίζουμε όλοι ότι μας προστατεύει. Αν τα δώδεκα κεφάλια πεζοναυτών σχημάτιζαν ένα “τέρας” με 24 μάτια κλπ, μπορείς να φανταστείς τι τέρας έχουν δημιουργήσει δισεκατομμύρια ανθρώπων ; Είναι τέτοια υπερκατασκευή , που δεν είναι πλέον ορατός ο “εχθρός”. Μέχρι και στο διάστημα εκτείνεται και στο υπερπέραν. Και μια μέρα, λέει, τραβάει η φύση τη πρίζα. “Σκασίλα μας ” θα πουν, εμείς τώρα έχουμε άλλη τεχνολογία που μας επιτρέπει ν’ αποδεσμευτούμε απ’ τη Γη στο διαστημόπλοιό μας…..
Ε, ναι , απ’ την πολλή “ψυχραιμία” θα φτάσουνε στο υπερπέραν ξεπερνώντας τον Κογιότ που πήδαγε 20 μέτρα στον αέρα όποτε ερχόταν ο Ρόουντ Ράνερ από πίσω του και τον τρόμαζε.
Κι ενώ οι άλλοι έχουν φτάσει στο υπερπέραν, καθόμαστε και συζητάμε, πόσο καλό ειναι το ένα σύστημα και πόσο το άλλο, αγνοώντας και πάλι ότι κανένα δεν μπορεί να σταθεί πάνω στην αεί κοχλάζουσα βία.
Να μην έχουμε κανένα σύστημα ; Δεν είναι δυνατόν, αλλά σε πρώτη φάση να σταθούμε σε απόσταση να δούμε την υφή και το μέγεθος του προβλήματος -μη βάζουμε δηλαδή τη “καρδιά” μας σ’ οποιοδήποτε σύστημα με αφελή ενθουσιασμό. Αυτή θα χρειαστεί για να βρει εναλλακτικές λύσεις.
Γιατί τούτο που ζει ο πλανήτης αλλά και η συνείδηση οδηγεί σε αδιέξοδο.
Προφανές νομίζω – αν δεν είναι κανεις σαργός.
Δε σε πιάνω ρε ρωτώντα.
Λες ότι το μοντέλο της φύσης απ’ το οποίο γεννήθηκε ο άνθρωπος είναι κανιβαλιστικό, δολοφονικό, αιμομικτικό προσθέτω εγώ. Τρεις στους τέσσερις εδώ μέσα συμφωνούμε σ’ αυτό, εσύ, εγώ, ο aspic κι η Ελένη αμφιταλαντεύεται.
Στο προηγούμενο σχόλιο στο τέλος ρώτησα τι αλλαγές θα επέφερε σ’ έναν άνθρωπο η κατανόηση ότι αποτελεί όχι αυτοτελή ύπαρξη αλλά μέρος μίας αλυσίδας.
Κι υπονοώ ότι μία τέτοια συνειδητοποίηση μπορεί να προκαλέσει συνειδησιακές μεταβολές κι υπό προϋποθέσεις θετικές ακόμα και σε κοινωνική κλίμακα. Μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί να λέω και μαλακίες, δε θα είναι και η πρώτη φορά, όμως αυτό πιστεύω. Μου έρχεται στο μυαλό το παράδειγμα της Νορβηγίας με τα πετρέλαια που διαθέτει κι έχει φτιάξει ένα σχέδιο αλληλεγγύης γενεών που λέει ότι ο ρυθμός εξόρυξης θα είναι τέτοιος που να φτάσει για τις επόμενες αν θυμάμαι καλά έξι γενιές, ενώ άλλες κοινωνίες το εξορίσουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Πιθανότατα το πετρέλαιο δε θα έχει καμία αξία σε διακόσια χρόνια γιατί θα έχουν ανακαλυφθεί άλλες πηγές ενέργειας γι’αυτό φαίνεται ότι αυτή η επιλογή έχει ένα άλλο, υπαρξιακό νόημα, είναι μία δήλωση συνειδητοποίησης ότι υπάρχει κι αύριο όπως υπήρχε και χθες κι ότι θα έρθουν άλλοι που κι αυτοί θα είναι εγώ κι η διαχείριση του σήμερα θα καθορίσει τη μελλοντική τους ευτυχία ή δυστυχία.
Εσύ αν καταλαβαίνω καλά λες ότι αρκεί να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η φύση είναι κανιβαλιστική για να επέλθει κάποια συνειδησιακή μεταβολή κι ότι πρέπει το μυαλό να μείνει εκεί, σ’ αυτό το γεγονός.
Σωστά καταλαβαίνω;
Τι είδους μεταβολή θα είναι αυτή;
Και μη φανταστείς ότι είμαι που θέλουν να επιβάλλουν ένα θετικιστικό αφήγημα στους άλλους. Δες το αρνητικά, δες το μαύρα, δες το όπως θες. Πως το βλέπεις όμως πες μου.
ΥΓ. Τον aspic δε χρειάζεται να τον ρωτήσω, το έχω κάνει ήδη εικόνα. Ο aspic μπροστά από μία πετρελαιοπηγή μ’ ένα αναπτήρα στο χέρι, ένα μακρινό, πανοραμικό πλάνο από πίσω, o aspic κοιτάζει μαγνητισμένος τη φωτιά να καίγεται με μανία.
Μπορεί να μην το εξέφρασα σωστά. Συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτό που περιγράφεις για Νορβηγία κλπ, απλά προσθέτω ότι σ’ ένα ακόμα πιο βαθύ επίπεδο και παράλληλα με το προηγούμενο , όχι αντί αυτού, να συνειδητοποιούμε το καννιβαλιστικό πρότυπο , πρώτον για να μην απορούμε γιατί τα συστήματα είναι εξ’ ορισμού ανεπαρκή και να μη σπαταλάμε δυνάμεις εκεί υπερ το δέον, και δεύτερον ως συνειδησιακό ανάχωμα απέναντι στον ανεξέλγκτο θάνατο – μήπως προκύψει μέσα απ’ αυτό μια νέα αντίληψη. αίσθηση, πυξίδα, επιθυμία -whatever.
Xρειάστηκε απλώς να το υπερτονίσω το καννιβαλιστικό γιατί τείνουμε να το προσπερνάμε. Είναι πολύ δύσκολη η “εμπέδωσή” του εκ των πραγμάτων.
¨Ο άνθρωπος συν-ειδέναι σημαίνει ότι έχει βρει τρόπους εκτός από αυτό που βλέπει να γνωρίσει και αυτό που βλέπει ο άλλος.¨
Πιστεύω, πώς σέ μία σχέση δύο φίλων ἤ ζεύγους, δέν ἀρκεῖ νά βλέπει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἀλλά πρέπει νά βλέπουν καί πρός τόν κόσμο, καί αὐτό ἔχει μεγάλη σημασία στήν δράση, στήν ἐπικοινωνία, στήν ἐνέργεια καί στήν σχετική αὐτονομία.
Σχετική γιατί τό γήινο πεδίο εἶναι ἕνα κλειστό σύστημα, μέ ὅρια δηλαδή καί ὅπως ἔχουμε ξαναπεῖ ἡ δράση φέρνει ἀντίδραση ἀλλά ἔχει τήν δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νά βρίσκει τρόπους νά διορθώνει τίς πράξεις του μέ τρόπο ἐποικοδομητικό καί ἔτσι νά τροποποιεῖ καί τό κάρμα του.
Γιά τό καρμικό φορτίο συμφωνῶ μέ τόν Άφαντο, γιατί γιά ὅσους ἰσχύει καί τό πιστεύουν καί ὅπως καί μέ τήν ὀρθόδοξη θρησκεία, ἄν δέν ἐνημερωθοῦν, ἄν δέν φροντίσουν γιά τήν ψυχή τους, πῶς θά ἀντιμετωπίσουν τά ἐπακόλουθα; Φαντάζομαι μποροῦμε νά ὑποθέσουμε μέ αὐτή τή λογική πώς ἡ ψυχή ἔρχεται μέ κάποιο φορτίο μνήμης καί πώς αὐτή τή μνήμη δέν τήν κουβαλάει κανένας ἄλλος. Δηλαδή ἐσύ ὁ ἴδιος ερωτων, ἄν ἔχεις ξαναζήσει κι ἂλλες ζωές, θά ἔχεις μνῆμες, ταλέντα, φοβίες ἀπό πρίν. Ἄς ποῦμε ἐπειδή εἶναι ἐπίκαιρο πώς ὁ Εὐ. Βενιζέλος εἶναι ἕνας καλός πολιτικός καί δέν χρειάζεται νά τόν συγκρίνουμε μέ τόν Ἐλ. Βενιζέλο.
Προφανῶς καί καταλαβαίνω ερωτων αὐτά πού συνεχῶς ἐπισημαίνεις, ἀλλά ὑπάρχουν καί πολλά συναφῆ θέματα πού φαίνονται ἄσχετα ἀλλά εἶναι σχετικά.
Τό θέμα τοῦ ἔρωτα πού δέν ἐπισημαίνεται. Ἡ ἐνέργεια πού ἔρχεται ἀπό τόν ἄνδρα πρός τή γυναίκα ἤ ἀπό τήν γυναίκα πρός τόν ἄνδρα εἶναι ἀκόμα δυσερμήνευτη. Θέμα τεράστιο. Καί δέν εἶναι καθόλου ἴδια ἐνέργεια μέ αὐτήν τῆς μάνας πρός τόν γιό, τοῦ πατέρα πρός τήν κόρη, τοῦ ἀδελφοῦ πρός τήν ἀδελφή.
Ἱστορικά καί ὄχι μόνο, τό ἔργο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου πῶς προσεγγίζεται, πῶς ἑρμηνεύεται; Ἀφορᾶ λαούς, ὀντολογία καί ἄλλα.
Μήπως ἔχουμε ἑρμηνεύσει τό βήχα τοῦ Ἰουστινιανοῦ γιά νά κατανοήσουμε τό Βυζάντιο;
¨ο πάγιος νόμος που υπαγορεύει “ο θάνατός σου η ζωή μου” ¨ αὐτό εἶναι ἕνας τρόπος σκέψης, ἀλλά ἔχω δεῖ ἀνθρώπους νά προσπαθοῦν γιά τό ἀντίθετο, δηλαδή προστατεύοντας τή ζωή νά κερδίζουν περισσότερα, ἔστω καί μέ τήν ἐσωτερική χαρά.
Τό ὅτι ὀδηγηθήκαμε στά πρόσφατα χρόνια στήν εὕρεση τοῦ διαδικτύου, τήν ἀνάπτυξη ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν, βοηθῶν στό ἔργο τῶν ἀνθρώπων, στήν προσπάθεια γιά παιδεία ὅλο καί καλύτερη γιά ὅλους εἶναι ἕνα βῆμα τεράστιο. Σέ αὐτό τό σημεῖο θά ἔπρεπε νά σταθοῦμε καί νά κάνουμε τή ζωή πιό ἀνθρώπινη γιά ὅλους, ὄχι καταπιέζοντάς τους.
Ελένη : “Πιστεύω, πώς σέ μία σχέση δύο φίλων ἤ ζεύγους, δέν ἀρκεῖ νά βλέπει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἀλλά πρέπει νά βλέπουν καί πρός τόν κόσμο, καί αὐτό ἔχει μεγάλη σημασία στήν δράση, στήν ἐπικοινωνία, στήν ἐνέργεια καί στήν σχετική αὐτονομία.
Σχετική γιατί τό γήινο πεδίο εἶναι ἕνα κλειστό σύστημα, μέ ὅρια δηλαδή καί ὅπως ἔχουμε ξαναπεῖ ἡ δράση φέρνει ἀντίδραση ἀλλά ἔχει τήν δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νά βρίσκει τρόπους νά διορθώνει τίς πράξεις του μέ τρόπο ἐποικοδομητικό καί ἔτσι νά τροποποιεῖ καί τό κάρμα του.”
Συμφωνώ, με διαολίζει βέβαια η λέξη “κάρμα” , όχι με την έννοια του φορτίου που επωμίζεται κανείς απ’ τις προηγούμενες γενιές αλλά επειδή συνδέεται με τα παρακάτω που λες. Παρεμπιπτόντως το κάρμα καμιά σχέση δεν έχει με την ορθοδοξία , παρ’ όλο που εδώ δεν υπερασπίζομαι την ορθοδοξία, απλά για να μην μπερδευόμαστε.
“Δηλαδή ἐσύ ὁ ἴδιος ερωτων, ἄν ἔχεις ξαναζήσει κι ἂλλες ζωές, θά ἔχεις μνῆμες, ταλέντα, φοβίες ἀπό πρίν. Ἄς ποῦμε ἐπειδή εἶναι ἐπίκαιρο πώς ὁ Εὐ. Βενιζέλος εἶναι ἕνας καλός πολιτικός καί δέν χρειάζεται νά τόν συγκρίνουμε μέ τόν Ἐλ. Βενιζέλο.”
Να τα μας…. να γιατί με διαολίζει το κάρμα, γιατί συνδεεται με την έννοια των “προηγούμενων ζωών” την οποίο απορρίπτω μετά βδελυγμίας. Δηλαδή δεν φτάνει που είμαστε ανακυκλώσιμοι ως βιολογικές υπάρξεις, θέλουμε και η προσωπικότητα (όχι η ψυχή) να είναι ανακυκλώσιμη. Άσε που δεν δέχομαι τον δυϊσμό ψυχής -σώματος , βρε τι έχει τραβήξει η ανθρωπότητα εξαιτίας των δυϊστικών αντιλήψεων. ! Όπου “ψυχή” εκεί και το σώμα. Τώρα, πως μια οικουμένη που βαριέται ν’ ανακυκλώσει συσκευασίες και τενεκεδάκια, αποδέχεται έτσι αμάσητα την ανακύκλωση σωμάτων και προσωπικοτήτων, είναι κάτι που με ξεπερνά. Θα έλεγε κανείς πως με τέτοιο εθισμό στις έννοιες ανακύκλωση και αναλώσιμο συναισθανόμενων υπάρξεων, θα έτρεμαν μη τυχόν και τους ξέφευγε κανένα χαρτάκι χωρίς να μπει στην ανακύκλωση. Αντιθέτως όμως….. Τώρα αυτό με τους Βενιζέλους που δεν χρειάζεται να τους συγκρίνουμε υπονοώντας ότι άλλους μπορούμε ή χρειάζεται να τους συγκρίνουμε, δεν το κατάλαβα. Αλλά άσε μη μου το “εξηγήσεις”, θα με πιάσει πονοκέφαλος….
Βλέπεις Άφαντε τώρα, γιατί επιμένω τόσο πολύ με τον εθισμό στον “καννιβαλισμό” ; Ή όχι ακόμα ;
“Τό θέμα τοῦ ἔρωτα πού δέν ἐπισημαίνεται. Ἡ ἐνέργεια πού ἔρχεται ἀπό τόν ἄνδρα πρός τή γυναίκα ἤ ἀπό τήν γυναίκα πρός τόν ἄνδρα εἶναι ἀκόμα δυσερμήνευτη. Θέμα τεράστιο. Καί δέν εἶναι καθόλου ἴδια ἐνέργεια μέ αὐτήν τῆς μάνας πρός τόν γιό, τοῦ πατέρα πρός τήν κόρη, τοῦ ἀδελφοῦ πρός τήν ἀδελφή.”
Ελένη, συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτά, και το έχω τονίσει άπειρες φορές αλλά δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει ότι πέρα απ’ τις θεμιτές ελευθερίες που δικαιούνται άνθρωποι που έχουν όντως ιδιομορφίες εκ φύσεως ως προς το φύλο τους, εδώ γίνεται μια ανελέητη προπαγάνδα εν είδει επιβεβλημένης μόδας που φτάνει ως το σημείο να θεωρείται κακοποίηση να προσδιορίσεις κάποιον ως άνδρα ή γυναίκα απ’ το φαινότυπό του. Τα παιδιά θα είναι ουδέτερα -όλα- μέχρι ν’ αποφασίσουν μόνα τους με ποιό φύλο επιλέγουν να ταυτιστούν, ανεξαρτήτως του αν φέρουν σαφή χαρακτηριστικά αγοριού ή κοριτσιού… Όχι ότι τα παραδοσιακά στερεότυπα δεν είχαν τραγικά σφάλματα , αλλά ήταν στραβό το κλίμα το ‘φαγε τώρα κι ο γάιδαρος ….
Σε λίγο θα θεωρείται ατόπημα να διακρίνουμε το δέντρο απ’ την καμήλα, μη και παρεξηγηθεί το δέντρο… και το θεωρήσει ρατσισμό. Τόσο που αν -λέμε τώρα- μετενσαρκωνόταν ο Λινναίος θα πάθαινε έμφραγμα και δεν θα ήταν λόγω χοληστερόλης..
Όλα αυτά τα τραγελαφικά δεν θα ήταν δυνατά αν δεν είχε “πουλήσει” τόσο πολύ η ανατολική παραδοση περί δήθεν μετενσάρκωσης και μετεμψύχωσης. Βλέπεις ότι τελικά, αυτό που η ίδια θεωρείς σημαντικό για τη σχέση των φύλων -και είναι- υπονομεύεται απ την παράλληλη και απερίσκεπτη θα έλεγα πίστη σου στις ανωτέρω δοξασίες που δεν έχουν άλλο σκοπό απ το να διαλύσουν κάθε αίσθηση εαυτού και να παραπέμψουν στις καλένδες την πάλη με τα υπαρξιακά ερωτήματα, προεκτείνοντας τεχνητά κι απατηλά τον χρόνο που έχουμε μπροστά μας προκειμένου να παλέψουμε με τα υπαρξιακά θέματα. Άμα νιώθω πως έχω άλλες 200 ζωές -ευκαιρίες μπροστά μου, στο μεταξύ κάποιοι άλλοι θα έχουν αποσυναρμολογήσει το σύμπαν, που λέει ο λογος.
Άφαντε βλέπω κάνεις τη πάπια τώρα, αλλά θα μπορούσες παρακαλώ θερμά να το αναβάλλεις για την επόμενη ζωή σου; Γιατί προς το παρόν έχουμε σοβαρό θέμα συνεννόησης οι άνθρωποι μεταξύ μας, πράγμα το οποίο τόνισες κι εσύ όσο ήσουν άνθρωπος…
Πολλά δεν ερμηνεύονται Ελένη, η ζωή είναι απίστευτα περίπλοκη, αλλά το να ”εκλογικεύουμε” πράγματα παραλογιζόμενοι δεν είναι λύση. Ο Μέγας Αλέξανδρος κι ο Ιουστινιανός -δεν το κατάλαβα αυτό περί του βήχα- δεν χρειάζονται ερμηνεία μέσα από ανατολικές φιλοσοφίες, περισσότερο από ό, τι ένα υπεραιωνόβιο ελαιόδεντρο.
“¨ο πάγιος νόμος που υπαγορεύει “ο θάνατός σου η ζωή μου” ¨ αὐτό εἶναι ἕνας τρόπος σκέψης, ἀλλά ἔχω δεῖ ἀνθρώπους νά προσπαθοῦν γιά τό ἀντίθετο, δηλαδή προστατεύοντας τή ζωή νά κερδίζουν περισσότερα, ἔστω καί μέ τήν ἐσωτερική χαρά.”
Εννοείται ότι υπάρχουν πάρα πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι, δεν αμφισβητείται, αλλά στο τέλος συνθλίβονται ή στεναχωρούνται γιατί αυτός είναι ο ”τρόπος σκέψης’ ολόκληρης της φύσης καθώς και πολλών άλλων ανθρώπων . Κι εγώ για προστασία της ζωής μιλάω και της γενικότερης ποιότητάς της. Γι’ αυτό χτυπιέμαι.
Ναι Ελένη, καλό το ίντερνετ και πολλά άλλα, αλλά η ξέφρενη ταχύτητα των τεχνολογικών εξελίξεων δεν συμβαδίζει με την ταχύτητα ωρίμανσης/συναισθηματικής καλλιέργειας των ανθρώπων και δημιουργείται έτσι ένας άκρως επικίνδυνος συνδυασμός. Σαν να παίζει ένα παιδί και μάλιστα ιδιαζόντως ανώριμο, μ’ εκρηκτικά.
Τώρα,και που τα συζητάμε αυτά, ολόκληρος ο κόσμος είναι στον αυτόματο πιλότο….
“όχι με την έννοια του φορτίου που επωμίζεται κανείς απ’ τις προηγούμενες γενιές”
“θέλουμε και η προσωπικότητα (όχι η ψυχή) να είναι ανακυκλώσιμη. Άσε που δεν δέχομαι τον δυϊσμό ψυχής -σώματος , βρε τι έχει τραβήξει η ανθρωπότητα εξαιτίας των δυϊστικών αντιλήψεων. ! Όπου “ψυχή” εκεί και το σώμα.”
Συμφωνῶ φίλε ερωτων, δέν ἀμφισβητῶ τήν ψυχή μέ τήν ἔννοια τῆς ὕπαρξης, συμφωνῶ μέ τό ΄Όπου “ψυχή” εκεί και το σώμα.”΄, τά ταλέντα, οἱ ἐμπειρίες, ἀφοροῦν συγκεκριμένη σωματοψυχή καί μέ αὐτή τήν ἔννοια τό κάρμα δέν εἶναι γενικό καί ἀόριστο. Σχετικά μέ τήν ὀρθοδοξία ἔχω ξανααναφερθεῖ σέ κάποια βιβλία πού ἔχουν ἐνδιαφέρον καί ἀναλύουν τά ἀνώτερα κέντρα τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι σχετικό μέ τήν ὀντολογία.
΄΄Τώρα, πως μια οικουμένη που βαριέται ν’ ανακυκλώσει συσκευασίες και τενεκεδάκια, αποδέχεται έτσι αμάσητα την ανακύκλωση σωμάτων και προσωπικοτήτων, είναι κάτι που με ξεπερνά. Θα έλεγε κανείς πως με τέτοιο εθισμό στις έννοιες ανακύκλωση και αναλώσιμο συναισθανόμενων υπάρξεων, θα έτρεμαν μη τυχόν και τους ξέφευγε κανένα χαρτάκι χωρίς να μπει στην ανακύκλωση.΄΄
Προφανῶς κατά τήν γνώμη μου, ἀνακυκλώνοντας συσκευασίες καί τενεκεδάκια βοηθᾶμε τήν διατήρηση τῆς ζωῆς στόν πλανήτη.
Σχετικά μέ τόν ἔρωτα θεωρῶ ὅτι τό κάθε σῶμα εἶναι διακριτό, δηλαδή ἄλλο σκελετό καί μορφή καί χαρακτηριστικά διαθέτει ὁ ἄνδρας καί ἄλλο σκελετό καί μορφή καί χαρακτηριστικά διαθέτει ἡ γυναίκα. Ὁ Ἔρωτας ὅμως δέν εἶναι ἀδελφική σχέση, δέν εἶναι σχέση πατέρα καί κόρης οὔτε μητέρας καί γιοῦ. Δέν ταιριάζει δηλαδή ὁ κάθε ἄνδρας μέ τήν κάθε γυναίκα. Εἶναι γνωστό πώς ἡ Παναγία εἰναι ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ ἄγιοι Κωνσταντῖνος καί Ἐλένη ὅπως φαίνονται στήν εἰκόνα μέ τόν Σταυρό στή μέση εἶναι γιός καί ἡ μητέρα του.
Ἀπό τήν Γένεση οἱ ἀναφορές
΄καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς.΄
καί
΄αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη·΄
δέν ἀμφισβητοῦν, ὅπως τά ἀντιλαμβάνομαι ἐγώ, ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι διαφορετική σωματοψυχή ἀπό τόν ἄνδρα.
΄Ο Μέγας Αλέξανδρος κι ο Ιουστινιανός -δεν το κατάλαβα αυτό περί του βήχα- δεν χρειάζονται ερμηνεία μέσα από ανατολικές φιλοσοφίες, περισσότερο από ό, τι ένα υπεραιωνόβιο ελαιόδεντρο.΄
Συμφωνῶ. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἀφορᾶ τήν ἐθνική μας ἱστορία καί διεκδικεῖ τό ἔργο του.
Ὁ βήχας τοῦ Ἰουστινιανοῦ, εἶναι φράση ἀπό τό ¨Ἐκ τοῦ πλησίον” τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη καί ἡ ἀκριβής φράση εἶναι “Ο βήχας του Ιουστινιανού δεν έχει μεταφραστεί ακόμη”, μέ τήν ἔννοια, ὅπως τό κατανοῶ ἐγώ, πόσο δέν ἔχει μελετηθεῖ τό Βυζάντιο ἀλλά καί ἡ Ὀρθοδοξία.
Αὐτά καί καλημέρα.
Κατέβασα μιά ταινία που λέτε προχθές,που σχετίζεται και με τα τρία τόπικ που συζητάμε ερωτώντα (αυτό που βρισκόμαστε,την αριστεία και την μη ευθύνη της νέας γενιάς).
Ο κόσμος τέλειωσε απο μόλυνση και υπάρχει ένας σταθμός με 60 χιλιάδες κατεψυγμένα έμβρυα και μιά μαμά ρομποτίνα που κάθε τόσο αποψύχει ένα.Αυτή τη φορά το έμβρυο έχει γίνει έφηβη όλα κυλούν ήρεμα και ειρηνικά με τη ρομποτίνα να φροντίζει και να διδάσκει την νεαρή,μέχρι που εμφανίζεται ένα ποντίκι και τρώει τα καλώδια. Η ρομποτίνα το πετάει στον κλίβανο να καεί μήν μολύνει τον σταθμό,αλλά λίγες μέρες αργότερα εμφανίζεται μιά τραυματισμένη γυναίκα που της ανοίγει η κόρη της ρομποτίνας και όταν μπαίνει μέσα της λέει ότι η τενεκεδομαμά είναι κακή και ένα σωρό τενεκέδες έξω κυνηγάνε και σκοτώνουν τους ανθρώπους.
Η κοπέλα τα λέει όλα στη μαμά της,αλλά αυτή τα διαψεύδει και της θέτει ένα δίλλημα,άγνωστο γιατί,το εξής: Άν σε ένα νοσοκομείο υπάρχουν τέσσερεις ασθενείς που χρειάζονται μεταμόσχευση οργάνων και μιά μέρα έρχεται ένας πέμπτος ασθενής του οποίου τα όργανα είναι συμβατά με τους προηγούμενους τέσσερεις,τότε θα πρέπει οι γιατροί να τον κάνουν καλα ή να τον α φήσουν να πεθάνει για να του πάρουν τα όργανα και να σώσουν τους άλλους τέσσερεις;
Η κοπέλα δέν απαντάει και η ρομποτίνα λέει πώς πρέπει να τον αφήσουν να πεθάνει για να σώσουν τους τέσσερεις.
Η νεαρή τότε ρωτάει τη μαμά,και πώς ξέρουμε άν αυτοί οι τέσσερεις δέν είναι κακοί και όταν γίνουν καλά πάνε και σκοτώσουν άλλους δεκατέσσερεις,ενώ ο πέμπτος που θα τον αφήσουν να πεθάνει είναι καλός;
Το ποιοτικό κριτήριο που θέτει η μικρή απέναντι στο ποσοτικό της ρομποτίνας δέν παίρνει απάντηση απο την δεύτερη καθώς αυτή την στιγμή μπαίνει τρελλαμένη η γυναίκα και επιτίθεται στην μαμά ρομποτίνα με ένα κατσαβίδη για αυτό και η ρομποτίνα την κλειδώνει σε ένα δωμάτιο.
Τέλος πάντων γίνονται διάφορα,με την νεαρή κοπέλλα να είναι διχασμένη ανάμεσα στην μαμά ρομποτίνα και στην γυναίκα για το ποιά πρέπει να πιστέψει (βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα σε δύο μαμάδες δηλαδή,μιά ανθρώπινη και μιά μηχανική),μέχρι που στο τέλος (σάς λέω το τέλος γιατί δέν προκειται να την δείτε),κερδίζει η μαμά ρομποτίνα που την πείθει πώς πρέπει να αναγεννήσουν το ανθρώπινο είδος πολύ πιο ανώτερο και ικανό απο αυτό,το παλιό,που χάνεται. Και η νεαρή παίρνει τη θέση της ρομποτίνας και αναλαμβάνει τον ρόλο της,της μεγάλης μαμάς που θα κάνει επιλογή των κατάλληλων εμβρύων και με την πρέπουσα εκπαίδευση,αυτήν που πήρε και η ίδια απο την ρομποτίνα, θα οδηγήσει το νέο ανθρώπινο είδος στην τελείωση.
Σημείωση,για να πάρει η νεαρή την θέση της ρομποτίνας,πείστηκε απο αυτήν να την απενεργοποιήσει,αλλά έξω απο τον σταθμό υπάρχει ένας μεγάλος στρατός,όλες μαμάδες ρομποτίνες,μιά εκ των οποίων σκοτώνει την γυναίκα που εν τω μεταξύ είχε εγκαταλείψει τον σταθμό.
Τι καταλάβατε απο την ταινία;
Τίποτα γιατί δέν έχει και κάτι να καταλάβετε.
Εξ αφορμής όμως αυτής να κάνω μερικά σχόλια στα δικά σας.
Είναι χαζό να σπαταλάμε χρόνο και φαιά ουσία για να βρούμε ποιό είναι το νόημα της ζωής και πώς πρέπει να εξελιχθεί,διότι η ζωή ούτε νόημα έχει ούτε σκοπιμότητα να εξελιχθεί κάπου ούτε κάρμα βέβαια .Άσε που άμα ψάχνουμε σκοπιμότητα ή νοημα στη ζωή γινόμαστε φοβικοί σάν τους δώδεκα αμερικανούς πεζοναύτες στο εχθρικό έδαφος που φυλάνε ο ένας τη γωνία του άλλου,μέχρι να πεταχτούν οι βιετναμέζοι απο μιά τρύπα μέσα απο τις υπόγειες στοές που έσκαβαν και οι πεζοναύτες να αποσυντονιστούν και να πυροβολούν ο ένας την γωνιά του άλλου μέχρι να σκοτωθούν όλοι μεταξύ τους.
Η ζωή θα μπορούσε οτιδήποτε να είναι και οπουδήποτε να οδηγηθεί,όλες οι αλήθειες μας θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν εξίσου, διότι το πρόβλημα δέν είναι το εφικτό αυτής της ίδιας της αλήθειας,αλλά στο κατά πόσο θα μπορούσε η φύση όλη και εμείς όλοι μαζί βέβαια,να αποδεχθουμε μιά κοινή αλήθεια. Θεός,νόμοι,εξουσία,επιστήμη,θρησκεία κλπ,αδυνατούν μέχρι τώρα να δώσουν μιά κοινή αλήθεια των πάντων. Έτσι συνεχίζουμε να προχωράμε σάν τους πεζοναύτες σε εχθρικό έδαφος αλληλοκαλυπτόμενοι,με την συνείδηση να μήν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμη όπλο άμυνας (ή και επίθεσης) στον εχθρό.
Διότι όσο δέν μπορεί να υπάρξει μιά κοινή αποδεκτή αλήθεια,τότε το παρόν πραγματοποιείται απο αυτό που είναι εφικτό να το διαμορφώνει,την βία. Η οποία βία υπάρχει πίσω απο τον νόμο,πίσω απο τον θεό,πίσω απο κάθε επινόημα της συνείδησής μας και της διάννοιάς μας,υπάρχει μόνο η φυσική βία.
Τουτέστιν,είτε σκοτώσουμε έναν καλό ασθενή για να σ ώσουμε τέσσερεις κακούς,είτε σώσουμε τον καλό και σκοτώσουμε τους κακούς,είτε ακόμη και να τους σκοτώσουμε όλους καλούς και κακούς, είναι ακριβώς το ίδιο και το αυτό,βία και φόνος.
Η συνείδηση μπορεί να το αντιλαμβάνεται,αλλά δυστυχώς δέν μπορεί να κάνει κάτι άλλο απο το να ακολουθήσει την βία και αυτή,για αυτό θα επαναλάβω πάλι,πώς όσοι νομίζουν πώς μπορούν να εξελίξουν αυτόν τον κόσμο σε κάτι καλύτερο είναι….ανόητοιοιοιοιοιοι….
Όμως μπορεί ο κόσμος να εξελιχτεί σε κάτι πολύ χειρότερο μέσα από ολοένα αυξανόμενη πολυπλοκότητα, κι αυτό το λες έξυπνο ;
Κοίτα , ακόμα και η ταινία που περιέγραψες, μια από τις εκατοντάδες αυτού του τύπου,και κάποιες πολύ παλιότερες δείχνουν πόση μεθοδική προσπάθεια , προπαγάνδα , προετοιμασία, promotion, χρειάστηκαν δεκαετίες τώρα για να καταστήσουν τα ρομποτ σώνει και καλά συνώνυμο της ζωής. Δηλαδή δεν στεκόμαστε σε κάποιο ουδέτερο έδαφος, τούτο είναι μπουλντόζα. Τέλος πάντων, απλώς μου τη δίνει όλη αυτή η φρενίτιδα με την δήθεν εξέλιξη και μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά στην απόλυτη κουταμάρα με τεράστιες όμως συνέπειες. Τουλάχιστον όσοι ψάχνουν πιο καλμαρισμένα το νόημα ενώ ενδεχομένως αυτό να μην υπάρχει,ή μάλλον να μην είναι δυνατόν να υπάρξει, δεν προκαλούν όλο αυτό τον πανζουρλισμό που έχει τεραστιες συνέπειες.
Γιατί όλα αυτά τα επιμέρους νοήματα που βρίσκουν οι πολύ βιδωμένοι με την εξέλιξη, στην ουσία δεν έχουν νόημα και το νιώθουν κι αυτοί και γι’ αυτό τρέχουν όλο και πιο γρήγορα. Οπότε τι είναι πιο έξυπνο ; Να ψάχνεις το ανύπαρκτο όπως λες νόημα με ανώδυνες ,μη βίαιες μεθόδους ή να ανατινάξεις το σύμπαν πρώτα και να αιματοκυλήσεις τον κόσμο για να καταλάβεις ότι τελικά τίποτα δεν έχει νόημα ;
Τέλος πάντων έχεις δίκιο ότι σε όλα από πίσω υπάρχει βία- όχι βία τύπου παίζουμε ξύλο ή πατάμε κανά βρισίδι, μιλάμε για βια αδιανότητων διαστάσεων. Αυτό λέω κι εγώ, γιατί η βία είναι το ψωμοτύρι της φύσης. Για ν’ αλλάξει ο, τιδήποτε ουσιαστικά, ναι πρέπει να εξελιχθεί η φύση. Να γίνει από λίαν καλή, αριστη.Να θέσει υπό έλεγχο την εμτροπία της, τον “διάβολο” που έχει μέσα της, που αντιπροσωπεύει τα πάθη της. Ναι , δεν έχει συνείδηση η φύση αλλά απ την άλλη τη φέρει μέσα της, και δεν μπορεί πια να συμπεριφέρεται με τον παλιό “καλό” τρόπο τότε που δεν υπήρχαν ακόμα συνείδησεις εντός της. Μεγάλωσε πια κι αυτή, καιρός να ωριμάσει.Τώρα θα πεις, κι επειδή διαπιστώνουμε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε ν’ αλλάξει κάτι ουσιαστικά σημαίνει ότι θα γίνει ;
Όχι, αλλά τουλάχιστο συνεννούμαστε ως προς τις διαστάσεις του προβλήματος οι οποίες διαστάσεις μετρούνται σε αριθμό βασανισμένων. Πως το είπε ο Χέγκελ ; Η ζωή είναι ένα απέραντο σφαγείο. Το επανέλαβε κι ο Λιαντίνης . Παρεμπιπτόντως, https://www.aixmi.gr/index.php/skepseis-pano-se-mia-dialexi-tou-dimitri-liantini/
Έχουμε δει κανένα ζώο να χρειάζεται να σωρεύει τόσες γνώσεις για να πεθάνει “καθώς πρέπει” ;. Δηλαδή το ζώο δέχεται πιο εύκολα και φιλοσφημένα τελικά τον θάνατο παρόλο που προσπαθεί να σώσει τη ζωούλα του σε φάσεις κινδύνου.
Και μην πεις Ασπίκ, ότι με την αντίσταση δια της καθολικής συνείδησης, στη λογική του θανάτου είναι αθέμιτη προσπάθεια “ελέγχου” της φύσης, γιατί ΚΑΘΕ εκδήλωση της ζωής, από αθλητισμό, φιλοσοφία, γραμματική πολιτική, επιστήμη, τέχνη, οικονομία, καλλιέργεια γης και νοός, τεχνολογία μέχρι συζήτηση κλπ κλπ κλπ κλπ δεν είναι παρά έλεγχος και χειρισμός των νόμων της φύσης στην υπηρεσία των επιθυμιών μας. Αντε μπράβο, με τις αμπελοφιλοσοφίες του κόσμου επιτέλους.
Δεν καταλαβαίνω, μα την αλήθεια γιατί τέτοια άνευ όρων υποτέλεια στον Αυτοκράτορα , Παντοκράτορα θάνατο. Δηλαδή αν αυτό δεν είναι θρησκεία τι είναι ;
Ο Αυτοκράτορας όμως είναι γυμνός. Μπορεί να είναι Πανίσχυρος αλλά δεν χρειάζεται να κολακεύουμε και τα ρούχα που δεν έχει.Καταντάει κωμικό.
Εντάξει, δεν έχω τι άλλο να πω.
Επειδή δεν μπορώ να τα βάλω με ένα μυαλό σαν του Λιαντίνη, ό, τι πείτε.
Μόνο μη ξαναδιαβάσω γκρίνιες δια των άρθρων ή σχολίων για την κατάσταση στην Ελλάδα, στη πολιτική, στην Ευρώπη , στη κοινωνία , στη παιδεία ή στον Κόσμο.Ακόμα και στο σύμπαν αν τυχόν έρχονται αστεροειδείς ή …εξωγήινοι.
Θα φοράτε ένα χαμόγελο, και για Ο, ΤΙ συμβαίνει θα λέτε “Μα είναι όλα υπέροχα! Δόξα σοι ο θεός για τις ταλαιπωρίες. Γουστάρουμε, αντέχουμε κι άλλες !”.
Τουλάχιστον έτσι θα υπάρχει μια στοιχειώδης αυτοσυνέπεια !
Άντε γιατί πήρα ανάποδες τώρα…… !
Mια κι έτυχε ν’ αναφερθώ στον “καννιβαλισμό” της τροφικής αλυσίδας, θα έχετε προσέξει την διαφήμιση κάποιας εταιρείας Origene που to τελευταίο μεγάλο διάστημα διαφημίζει στ’ αγγλικά “πρωτεϊνες από ανθρώπινα κύτταρα” .
Εθισμός στον θάνατο.
Πρώτα ας ξεπεραστεί ο εθισμός σ’ αυτόν και μετά αποδεχόμαστε ο, τι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε.
Για την ακρίβεια λέει “σερβίρουμε πρωτείνες φτιαγμένες από ανθρώπινα κύτταρα”.
Έφυγα. Να είστε καλά.
Τον τρελάνατε τον άνθρωπο μ’ αυτά που του λέγατε και σηκώθηκε κι έφυγε.
Ποιος είναι ο τίτλος της ταινίας με τα ρομπότ aspic;
Χθες έβλεπα το double indemnity, αγέραστο νουάρ διαμάντι. Σήμερα συνεχίζω με Sunset Boulevard. Μετά Vredens Dag, Καρλ Θίοντορ Ντάγερ, να σπάσει λίγο η αμερικανίλα. Το πάω ανάποδα τελευταία και διαπιστώνω ότι οι σύγχρονες ταινίες δεν βλέπονται φίλε. Πίσω ολοταχώς.