Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς
Γεωπολιτικός – Ιστορικός αναλυτής
«Το γεγονός ότι τέτοια αίσχη (οι τουρκικές θηριωδίες του 19ου αιώνα) μπόρεσαν να διαπραχθούν έστω και μία φορά, αποτελεί ανάθεμα για την μερίδα του γένους μας που τα διέπραξε, έγραφε το 1876 ο W. E. Gladston, προειδοποιώντας πως «αν αφήσουμε ανοιχτή την πόρτα, έστω και στην παραμικρή πιθανότητα επανάληψής τους, θα σκορπίσουμε το ανάθεμα αυτό σε ολόκληρη την ανθρωπότητα».[1] Ο «πολιτισμένος κόσμος» της Δύσης όχι μόνο αγνόησε αυτή την προειδοποίηση, αλλά έθεσε έκτοτε την Τουρκία υπό ένα καθεστώς ανοχής και ατιμωρησίας, στο πλαίσιο του οποίου τα τουρκικά καθεστώτα διέπραξαν μερικά από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα εις βάρος του ανθρωπίνου γένους κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα.
Η Τουρκία αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωατλαντικής γεωστρατηγικής, οι καταστροφικές επιλογές της οποίας σε Μ. Ανατολή, Βαλκάνια και Β. Αφρική ευνόησαν την γιγάντωση του τουρκικού αναθεωρητισμού και την εκκόλαψη του πανισλαμικού οράματος του Ταγίπ Ερντογάν. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα σύμπλευσης δυτικών και τουρκικών συμφερόντων αποτελεί η – δια πληρεξουσίων – επιχείρηση εξόντωσης του Μπασάρ Αλ Άσσαντ, η οποία, παρ’ ότι απέτυχε παταγωδώς, εν τούτοις έχει λάβει διαστάσεις ανομολόγητης γενοκτονίας. Είναι άλλωστε γνωστό πως «το Ν.Α.Τ.Ο., σε συνεργασία με την ανώτατη τουρκική διοίκηση, εμπλέκεται ήδη από τον Μάρτιο του 2011 στον συντονισμό της στρατολόγησης των τζιχαντιστών πού αποστέλλονται στην Συρία».[2]
Η.Π.Α., Ν.Α.Τ.Ο. και Ε.Ε. έγιναν οι ηθικοί αυτουργοί και η Τουρκία το εκτελεστικό όργανο ενός ασύλληπτου εγκλήματος, συνέπεια του οποίου ήταν η εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρωπίνων ψυχών και ο εκτοπισμός εκατομμυρίων άλλων. Ένας μεγάλος αριθμός εκτοπισθέντων έχουν πλέον επιστρέψει στις απελευθερωμένες περιοχές της συριακής επικράτειας. Ένα άλλο μέρος, όμως, εγκλωβίστηκε στην Τουρκία, υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται έναν ειδεχθή διανοητικό εκτουρκισμό και αποτελεί εργαλείο στον υβριδικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει ο Ερντογάν κατά της Ελλάδος τις τελευταίες ημέρες. Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαριστούν δύο θέματα:
α. το τουρκικό καθεστώς διοχετεύει στα ελληνικά σύνορα έναν στρατό μεταναστών με προέλευση το Τουρκεστάν, την Μ. Ανατολή και την Αφρική, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με τον γηγενή πληθυσμό της Συρίας. Μεταξύ αυτών εντοπίζεται ένα ελάχιστο ποσοστό «προσφύγων», το οποίο αξιοποιείται για προπαγανδιστικούς λόγους που αποσκοπούν στον διεθνή στιγματισμό της Ελλάδος, μέσω στοχευμένων επικοινωνιακών πληγμάτων.
β. ένα θέμα το οποίο δεν έχει προβληθεί στην Ελλάδα και η γνωστοποίηση του οποίου είναι αρκετή για να λήξει οιαδήποτε συζήτηση περί «προσφυγικού ζητήματος» είναι το γεγονός πως «η Άγκυρα (εκμεταλλευόμενη την Οδηγία 2001/55/ΕΚ της Ε.Ε.) δεν αναγνωρίζει στους Σύριους – και ούτε πρόκειται να τους αναγνωρίσει – το καθεστώς του πρόσφυγα, αλλά τους εντάσσει στο καθεστώς προσωρινής προστασίας . Για τον λόγο αυτό, σε όλα τα επίσημα έγγραφά τους, οι Τούρκοι αναφέρονται μόνο σε “μετανάστες ή μεταναστευτικό” και ποτέ δεν αναγράφουν “πρόσφυγες ή προσφυγικό”».[3] Παρ’ ότι, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε ορθώς από τον Έβρο για «ασύμμετρη απειλή», χαρακτηρίζοντας παράλληλα την Τουρκία «κράτος διακινητή», γιατί οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. συνεχίζουν να μιλούν για «προσφυγικό ζήτημα»; Αγνοούν το γεγονός πως η Τουρκία αξιοποιεί τις διατάξεις μίας ευρωπαϊκής κοινοτικής οδηγίας, προκειμένου να αποφύγει την αναγνώριση προσφυγικού καθεστώτος; Και εφ’ όσον δεν το αγνοούν, για ποιο λόγο παρέχουν καθεστώς ανοχής στους τουρκικούς εκβιασμούς, ενθαρρύνοντας εμμέσως τον Τούρκο Πρόεδρο να αναλάβει πρωτοβουλίες που στρέφονται ανοιχτά κατά του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μέσω της επιχειρούμενης προωθήσεως ενός τεράστιου σε μέγεθος ισλαμικού λαθρομεταναστευτικού ρεύματος;
Αξιοσημείωτο είναι δε το γεγονός πως οι Η.Π.Α, Μ. Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία, τα συμφέροντα των οποίων πλήττονται από την σταδιακή απελευθέρωση της Συρίας και την σταθεροποίηση της νόμιμης συριακής κυβέρνησης, έχουν πλέον υιοθετήσει την ερντογανική ατζέντα και ρητορική ως προς το ζήτημα του Ιντλίμπ. Σε πρόσφατη συνεδρίαση του Σ.Α. του Ο.Η.Ε., οι αντιπρόσωποι των παραπάνω κρατών πρότειναν την δημιουργία ανθρωπιστικού διαδρόμου, μέσω της Tell Abyad, για την διάσωση των «εκατομμυρίων προσφύγων» που εκτοπίζονται από τους ρωσικούς και συριακούς βομβαρδισμούς (ουδέν αναληθέστερο) στον τρομοκρατικό θύλακα του Ιντλίμπ. Επισημαίνουμε πως η Tell Abyad βρίσκεται εντός της τουρκικής «ζώνης ασφαλείας» της Β. Συρίας, η οποία δημιουργήθηκε με το πέρας της επιχείρησης «Πηγή της Ειρήνης». Η υλοποίηση αυτής της πρότασης, θα συνιστούσε de facto διεθνή αναγνώριση της τουρκικής κατοχής επί συριακών εδαφών και θα άνοιγε τον δρόμο για την εντατικοποίηση των τουρκικών μεθοδεύσεων και σε άλλες περιοχές που εντάσσονται στο «νεο-οθωμανικό όραμα».
Έχουμε, άραγε, κάποια συγκεκριμένη περιοχή κατά νου; Απέχουμε, άραγε, πολύ από μία τουρκική προβοκάτσια εις βάρος της Ελλάδος, συνέπεια της οποίας θα είναι ο θάνατος δεκάδων ή εκατοντάδων «προσφύγων»; Το γεγονός αυτό δεν θα ήταν αρκετό για να εγερθεί μία διεθνής κατακραυγή εις βάρος της πατρίδας μας, σε συνδυασμό με μία εκτεταμένη πολιτική κρίση, η οποία θα χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση εκ μέρους του τουρκικού καθεστώτος, για την δημιουργία μίας – αντίστοιχης με την συριακή – ζώνης ασφαλείας σε Θράκη και Αιγαίο, στην οποία θα σπεύσει η Τουρκία ως εγγυητής και υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των «προσφύγων»;
Ο Πρόεδρος Άσσαντ είχε προειδοποιήσει τον Ιούνιο του 2013 πως «η τρομοκρατία δεν θα περιοριστεί στην Συρία, αλλά θα εξαχθεί στην Ευρώπη μέσω της παράνομης μετανάστευσης». Η ελληνικές κυβερνήσεις από το 2011 και εντεύθεν αγνόησαν το πραγματικό μαρτύριο του συριακού λαού και γύρισαν την πλάτη τους σε μία χώρα, με την οποία μας συνδέουν άρρηκτοι γεωπολιτισμικοί δεσμοί. Επέλεξαν την οδό του αυτοεγκλωβισμού της πατρίδας μας σε μία ανορθολογική και αδιέξοδη πολιτική πλήρους ευθυγραμμίσεως με την ευρωατλαντική αντίληψη, την ίδια ώρα που αυτή ευθυγραμμιζόταν πλήρως με την νεο-οθωμανική ατζέντα. Εφ’ όσον, λοιπόν, έχουμε απωλέσει την σύνεση, η οποία σύμφωνα με τον σοφό Πιττακό, είναι η αναγκαία αρετή για την αποτροπή των δυσχερών καταστάσεων, ας κατανοήσουμε πως πλέον είμαστε υποχρεωμένοι να αναδείξουμε την ανδρεία, η οποία απαιτείται για την ορθή διαχείρισή τους.[4]
Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς
Γεωπολιτικός – Ιστορικός αναλυτής
Δημοσιεύτηκε στη “Μακεδονία”. 8 Μαρτίου 2020.
[1] W. E. Gladston – Bulgarian horrors and the question of the East
[2] Mark Taliano – Voices from Syria, Σελ. 7
[3] Χρήστος Μηνάγιας – Τουρκία/Αναθεωρητισμός και Συγκρούσεις, Σελ. 555
[4] «Συνετῶν ἀνδρῶν (ἐστί) πρὶν γενέσθαι τὰ δυσχερῆ προνοῆσαι ὃπως μὴ γένηται, ἀνδρείων δέ, γενόμενα, εὖ θέσθαι» – Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος
