του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Το έγκλημα στην Marfin με αθώα θύματα της αχαλίνωτης βίας 2 – 3 εγκληματιών τρείς εργαζόμενους της τράπεζας, συνέβη στις 5 Μαΐου 2010. «Δεν ξέρουμε αν δικαιωθεί στο τέλος το ΚΚΕ, που από την πρώτη στιγμή έκανε λόγο για προβοκάτσια ολκής από σκοτεινούς κύκλους ή αν επρόκειτο για άτομα που φαντασιώνονταν τον αναρχικό μηδενισμό τύπου Νετσάγεφ και δρούσαν σαν φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής» έγραφε ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου τον Μάιο του 2020 στο εξαιρετικό άρθρο του «Μία ημέρα, τρεις επέτειοι» στο blog του. Πέτυχε όμως τους στόχους του, δηλαδή την αποδυνάμωση της λαϊκής διαμαρτυρίας για τα μνημόνια που ενώ αναμένονταν να ενταθεί, αντίθετα έκτοτε αποδυναμώθηκε. Η αστυνομία ακόμη ψάχνει τους ενόχους όταν με την αξιοποίηση της τεχνολογίας μπορεί σήμερα να εντοπίσει ακόμη και “ψύλλους στα άχυρα”. Όμως, για πρώτη φορά θυμήθηκαν τη μνήμη των αδικοχαμένων δέκα χρόνια μετά, το 2020, η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την παρουσία και της προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ήταν η ΝΔ τόσα χρόνια κυβέρνηση με τον κ. Σαμαρά, δεν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση; Δεν μπορούσε επί μια δεκαετία να τιμήσει τα θύματα της δολοφονικής ενέργειας;
Το έγκλημα στη Marfin συνεχίζει να αξιοποιείται έκτοτε για την αποδυνάμωση του λαϊκού κινήματος με την επιλεκτική αναμνημόνευση των γεγονότων. Τί συνέβη εκείνη την ημέρα; Οι εκατοντάδες χιλιάδες που μέσα στα συνταγματικά πλαίσια διαδήλωναν κατά του πρώτου μνημονίου είχαν σχέση με τη βία, την τρομοκρατία;; Διότι με τον τρόπο που αναφέρονται στο συμβάν, αναφερόμενοι στη “μισαλλοδοξία” και στο “διχασμό”, ουσιαστικά αποδίδουν μομφή και σε όλους όσους συμμετείχαν στη διαδήλωση, στοχεύοντας έτσι το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών στη διαμαρτυρία. «Όμως αυτή η θεώρηση του παρελθόντος που εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στα θύματα, μας λέει ο Ένζο Τραβέρσο, δεν είναι χωρίς κινδύνους καθώς κινδυνεύει να μετατραπεί σε παραμορφωτικό πρίσμα που φτωχαίνει την ιστορία….Ο οίκτος για τους νεκρούς συσκοτίζει το τοπίο και ορθώνεται εμπόδιο στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης ιστορικής συνείδησης». Αυτό επιχειρείται από το 2020 με την αναμόχλευση της Μαρφίν που απευθύνεται μόνον στο θυμικό. Υπάρχει άνθρωπος που να μη θρηνεί για τον άδικο χαμό τριών νέων ανθρώπων; Υπάρχουν γονείς που να μη σκέφθηκαν ότι στη θέση των θυμάτων μπορούσε να είναι το δικό τους παιδί; Όμως, γιατί εκείνη τη μέρα ξεχύθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους; Αυτό αποσιωπάται. Τα μνημόνια δεν ήσαν αυτά που οδήγησαν εκατοντάδες χρεοκοπημένους έλληνες στην αυτοκτονία; Τα μνημόνια δεν ήταν αυτά που έστειλαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους μετανάστες και πολύ περισσότερους στην ανεργία; Είχε γράψει η πρόεδρος της Δημοκρατίας στο twitter με αφορμή τα 10 χρόνια από την τραγωδία στη Marfin: “…τρεις ανθρώπινες ζωές θυσία στο βωμό της μισαλλοδοξίας και του διχασμού…”. Μισαλλοδοξία, γιατί, από πού προκύπτει; Εργαζόμενοι ήσαν οι χιλιάδες διαδηλωτές όπως και οι υπάλληλοι της τράπεζας. Διχασμός;; Η πρόεδρος, μέσα από το λειτούργημα που ασκούσε επί χρόνια, θα έχει αντιληφθεί ότι η κοινωνία είναι ταξική. Και επειδή είναι ταξική, γιαυτό εκατοντάδες χιλιάδες νέοι βρέθηκαν μετανάστες, γιαυτό το ποσοστό ανεργίας είχε εκτοξευθεί στο 27% ενώ το σημερινό ποσοστό που ανακοινώνεται είναι πλασματικό λόγω των ευέλικτων μορφών εργασίας, γιαυτό εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βγήκαν να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στη μνημονική πολιτική.
Όμως, έτσι, με αυτόν τον τρόπο με τη δυσφήμισή τους ή την τρομοκράτηση των ειρηνικών διαδηλωτών αποδυναμώνονται τα μαζικά κινήματα των εργαζομένων.. Αυτό δεν έγινε με τους «Αγανακτισμένους»; Όταν είδαν ότι χιλιάδες εργαζόμενοι, ακόμη και οικογένειες με τα παιδιά τους, γέμιζαν καθημερινά την πλατεία και την περιοχή του Συντάγματος, επιστράτευσαν τους μπαχαλάκηδες και ο πόλεμος με τα μάρμαρα που εκσφενδονίζονταν από τους κουκουλοφόρους και τα χημικά από τα ΜΑΤ αποδυνάμωσε και διέλυσε το αυθόρμητο κίνημα.
«Η αποκλειστική εστίαση στη μνήμη των θυμάτων κινδυνεύει να ακρωτηριάσει την ανασύνθεση και την ανάγνωση ενός γεγονότος. Πρέπει να αποφύγουμε δύο σκοπέλους, μας λέει ο Ραούλ Χίλμπεργκ: Αφενός την “ταύτιση” με τους εκτελεστές, αφετέρου τη μονόπλευρη ταύτιση με τα θύματα διότι μπορεί να ακυρώσει την κριτική απόσταση, απαραίτητη στον ιστορικό, μετατρέποντας τον σε συνήγορο της μνήμης, ο οποίος “συμπάσχει” αντί να αναλύει και να κατανοεί». Να κατανοήσει τί; Ότι τα μνημόνια, που πυροδότησαν όλα αυτά τα γεγονότα, ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής που άσκησαν μεταπολιτευτικά κόμματα τα οποία κυβέρνησαν αυτοδύναμα και οδήγησαν με την πολιτική τους τη χώρα και τους πολίτες σε αδιέξοδα. Κόμματα τα οποία εμφανίζονται σήμερα ως επικριτές και κατήγοροι, να θρηνούν για τα θύματα, για να αποσείσουν τις ενοχές τους. Διότι υπάρχουν και ηθικοί αυτουργοί.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
9/5/2022
