ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ;

του Παντελή Σαββίδη

Ολοένα και περισσότερο ακούγονται στην Ευρώπη φωνές που επισημαίνουν τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου. Προφανώς, με τις  «δυνάμεις του κακού», Ρωσία, Κίνα, Ιράν και όποιες άλλες τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά κέντρα υποδεικνύουν. Χθες ο Πολωνός πρωθυπουργός Τούσκ το επισήμανε μετ επιτάσεως λέγοντας πως βρισκόμαστε σε μια εποχή όπως πριν τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αλλά η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη για πόλεμο και πρέπει να ετοιμαστεί.

Αν όλη η φασαρία γίνεται για να αποδεχθεί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη την στρατιωτικοποίηση της ηπείρου και την αποστολή όπλων στην Ουκρανία ας το κάνουν. Το γεωπολιτικό αποτύπωμα της Ευρώπης είναι μικρό και πρέπει να μεγαλώσει. Και χωρίς στρατιωτική ισχύ γεωπολιτικό αποτύπωμα δεν έχεις. (Αυτή η ψευδαίσθηση καλλιεργείται, μόνο, στην Αθήνα).

Υποστήριξη στην Ουκρανία για να αποφύγει την ήττα, επίσης, ας δώσουν. Σε ολοκληρωτικό πόλεμο η Ευρώπη γιατί να εμπλακεί; Αν τον διαβλέπουν ας κάνουν οτιδήποτε να τον αποφύγουμε. Εκτός και αν τον θέλουν. Εκτός και αν ένας γενικευμένος πόλεμος είναι στις επιλογές τους. Γιατί; Γιατί επιδιώκουν μια νέα γεωπολιτική ανακατάταξη με επιβεβαίωση της αμερικανικής ηγεμονίας. Και καλά να το θέλουν οι Αμερικανοί. Οι Ευρωπαίοι γιατί προστρέχουν όταν είναι γνωστό ότι αυτοί θα υποστούν τις συνέπειες;

Ένα φιλειρηνικό κίνημα που εν πρώτοις θα απαιτεί ειρήνευση στην Ουκρανία και στη Γάζα είναι η πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα των Ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο σύνθημα στις επερχόμενες ευρωεκλογές.

Να υποστηριχθούν κόμματα και κινήματα που πιέζουν για την ειρήνη.

Υπάρχει, πράγματι, πρόβλημα;

Ναι. Αλλά την ευθύνη της κλιμάκωσης την φέρει η Δύση.

Η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία είναι απολύτως καταδικαστέα ενέργεια. Δεν μπορεί να αποδεχθεί η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια κοινή γνώμη επεμβάσεις που καταπατούν την κυριαρχία ανεξάρτητών κρατών.

Υπάρχει, όμως, ένα αλλά το οποίο ναι μεν δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό ως δικαιολογία αλλά οι σοβαρότεροι δυτικοί αναλυτές και ακαδημαϊκοί, κυρίως Αμερικανοί, το επισημαίνουν και το θεωρούν αναμενόμενη αντίδραση από τη Μόσχα. Είναι η στρατιωτική και γεωπολιτική περικύκλωσή της και, μάλιστα, τόσο κοντά στα σύνορά της.

Και, επαναλαμβάνω, οι σχετικές αναλύσεις είναι αμερικανικές.

Θα μου πείτε αυτό έγινε, τώρα, που βρίσκεται το πρόβλημα;

Το πρόβλημα βρίσκεται από τη μια στο ότι η Δύση δεν είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει την πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στην Ουκρανία ώστε να επιδιώξει μια ορθολογική, και για τα δύο μέρη, ειρήνευση και στο ότι συνεχίζει την ρωσική περικύκλωση.

Για το πρώτο σκέφτεται, και αυτό έγινε σαφές με τη δήλωση του Γάλλου προέδρου, να στείλει στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία τα οποία θα τοποθετηθούν γύρω από πόλεις όπως το Χάρκοβο, η Οδησσός και το Κίεβο ώστε να λειτουργήσουν αποτρεπτικά σε ενδεχόμενη ρωσική επίθεση. Με τη λογική ότι ο Πούτιν δεν θα διατάξει να χτυπηθούν ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα. Αν η Ρωσία απειληθεί θα κλιμακώσει απέναντι και στο ΝΑΤΟ. Και έχει δηλώσει πως αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσει και πυρηνικά. Το ερώτημα εδώ είναι ποιος θα δώσει αφορμή για την κλιμάκωση; Μήπως η Δύση αν στείλει στρατεύματά της στην Ουκρανία;

Θα μπορούσε να αντιταχθεί το επιχείρημα πως εντάξει, στρατό δεν θα στείλει η Δύση. Θα μπορούσε, όμως, να ενισχύσει τους ουκρανούς με πυραύλους Storm Shadow, (βρετανικούς), Scalp, (γαλλικούς) και Tauras (γερμανικούς) ώστε η Ουκρανία να καταφέρει πλήγματα στο εσωτερικό της Ρωσίας. Και φυσικά  F-16 για την εκτόξευσή τους.

Τους πυραύλους αυτούς δεν μπορούν να τους διαχειριστούν οι Ουκρανοί. Ή δεν θέλουν οι δυτικοί να τους αφήσουν στα χέρια των ουκρανών. Άρα θα χρειαστεί η παρουσία δυτικού στρατιωτικού προσωπικού για την χρήση τους.

Κοιτάξτε, όμως, ποιο είναι το πρόβλημα. Όπως γράφει σε άρθρο του που αναδημοσιεύουν σήμερα οι Ανιχνεύσεις, ο Michael Brenner,  Αμερικανός, ομότιμος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ και μέλος του Κέντρου Διατλαντικών Σχέσεων στο SAIS/Johns Hopkins, «η Γαλλία έχει από καιρό αναπτύξει μέλη των ενόπλων δυνάμεών της στην Ουκρανία, όπου προγραμμάτισαν και χειρίστηκαν εξελιγμένο εξοπλισμό, ιδιαίτερα τους πυραύλους κρουζ SCALP. Πριν από λίγους μήνες, δεκάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν ρωσικό χτύπημα αντιποίνων κατέστρεψε τη βάση τους. Το Παρίσι φώναξε «ιερό έγκλημα» μπροστά στην αθέμιτη συμπεριφορά της Μόσχας, να απαντήσει σε όσους της επιτέθηκαν. Επρόκειτο για αντίποινα για τη γαλλική συμμετοχή στον φονικό βομβαρδισμό της ρωσικής πόλης Belgorod».

Και εδώ είναι το πρόβλημα. Οι πύραυλοι αυτοί είναι μεγάλου βεληνεκούς και το σκεπτικό της χρήσης τους είναι να πληγεί η Ρωσία στο έδαφός της, όχι στις περιοχές που κατέλαβε και κατέχει στην Ουκρανία. Η Ρωσία θα αντιδράσει σε μια τέτοια περίπτωση και θα αντιδράσει έντονα. Και κατά του ΝΑΤΟ αν το ΝΑΤΟ εμπλακεί στην Ουκρανία. Αλλά ποιος θα ευθύνεται για την κλιμάκωση;

Πάμε, τώρα, στο δεύτερο. Στην περικύκλωση της Ρωσίας, πέραν της Ουκρανίας.

Στις Ανιχνεύσεις, πάλι, δημοσιεύθηκε χθες ένα κείμενο του Pierre Razoux από το σημαντικής εμβέλειας γαλλικό ίδρυμα FMES – Institut méditerranéen des hautes études stratégiques, το οποίο υποστήριζε:

«Η πλήρης ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ στις 7 Μαρτίου 2024, μετά από εκείνη της Φινλανδίας (4 Απριλίου 2023), μετέτρεψε τη Βαλτική Θάλασσα σε «λίμνη του ΝΑΤΟ», ενώ πριν από δύο χρόνια ήταν ένας θαλάσσιος χώρος στρατιωτικά κοινός με τη Ρωσία. Το ρωσικό Πολεμικό Ναυτικό στη Βαλτική βρίσκεται τώρα σε αμυντική στάση, στριμωγμένο στις ναυτικές του βάσεις στο Καλίνινγκραντ και την Αγία Πετρούπολη, όπως το ρωσικό ναυτικό στη Μαύρη Θάλασσα βρίσκεται στριμωγμένο στην Αζοφική Θάλασσα από τη συνδυασμένη δράση drones και Ουκρανικών βλημάτων. Ως εκ τούτου, η Ρωσία βρίσκεται σήμερα να διαχειρίζεται την επιμελητεία του ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ που βρίσκεται εντός του ΝΑΤΟϊκού χώρου, όπως ακριβώς το ΝΑΤΟ έπρεπε να διαχειριστεί την επιμελητεία του θύλακα του Βερολίνου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Που βρισκόταν εντός του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

“Τον Φεβρουάριο του 2022, το Κρεμλίνο εισέβαλε στην Ουκρανία. Αύριο, ο Ρώσος πρόεδρος θα μπορούσε να μπει στον πειρασμό να ανοίξει με τη βία τη ρωσική επικράτεια του Καλίνινγκραντ στη Βαλτική, που έχει ήδη μετατραπεί σε ένα «πυρηνοποιημένο» καταφύγιο και μια αδιαπέραστη φούσκα άρνησης περιοχής, και γιατί όχι και το υποτελές έδαφος της Υπερδνειστερίας στα νοτιοδυτικά της Ουκρανίας. Αυτές οι δύο επιχειρήσεις, αν γίνονταν, θα βασίζονταν σε μια αιφνιδιαστική επίθεση από αέρος-στεριά, προκαλώντας έκπληξη στους Ευρωπαίους και το ΝΑΤΟ».

Πιστεύει κανείς πως μια δύναμη σαν την Ρωσία θα ακυρώσει την παρουσία της στο Καλίνιγκραντ και θα υποχωρήσει από την Βαλτική όπου είχε μέχρι σήμερα παρουσία επειδή έτσι το θέλει το ΝΑΤΟ και η Δύση; Και αν δεν θελήσει να υποχωρήσει είναι αυτή που θα έχει κλιμακώσει; Πιστεύετε πως η Ρωσία θα παραδοθεί;

Ας καταλήξω με τον Αμερικανό καθηγητή M. Brenner στον οποίο αναφέρθηκα και προηγουμένως. Γράφει στο άρθρο του:

«Στο σύνολό τους, οι ενέργειες των δυτικών ηγετών – που υποστηρίζονται από τις πολιτικές ελίτ των εθνών τους – είναι ενδεικτικές ενός προτύπου συμπεριφοράς που έχει χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Προκύπτουν από δόγματα που δεν υποστηρίζονται από αντικειμενικά γεγονότα. Πολύ λογικά, αντιφάσκουν μεταξύ τους, είναι ξένα προς τα γεγονότα που τροποποιούν το τοπίο και ριζικά ανισόρροπα στη στάθμιση πλεονεκτημάτων/κόστους/κινδύνων και πιθανοτήτων επιτυχίας.

»Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτόν τον «παραλογισμό»; Υπάρχουν γενικές συνθήκες που επιτρέπουν ή ενθαρρύνουν αυτή την απόκλιση από τον ορθό συλλογισμό. Πρόκειται για μηδενιστικές κοινωνικο-πολιτιστικές τάσεις των σύγχρονων μεταμοντέρνων κοινωνιών μας , την τάση τους για συλλογική υστερία και υπερβολικές συναισθηματικές αντιδράσεις σε ανησυχητικά γεγονότα – 11 Σεπτεμβρίου, ισλαμική τρομοκρατία, ο μύθος της ρωσικής παρέμβασης στις προεδρικές εκλογές του 2016, μεταξύ άλλων τομέων πολιτικής, αλλά και οτιδήποτε έχει να κάνει με τον απειλητικό κινέζικο δράκο, τις τρομακτικές προβλέψεις για τον αναπόφευκτο πόλεμο με τη ΛΔΚ, τους τραβηγμένους ισχυρισμούς ότι ο Πούτιν σχεδιάζει να ξεκινήσει μια ολοκληρωτική εκστρατεία κατάκτησης της Ευρώπης μέχρι τη Μάγχη».

Ωραία, θα πείτε, με τις διαπιστώσεις. Λύσεις υπάρχουν;

Υπάρχουν:

1.-Αναγνώριση της πραγματικότητας στην Ουκρανία και επιδίωξη μιας ορθολογικής ειρήνευσης.

2.-Άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους.

3.-Ανάπτυξη φιλειρηνικών κινημάτων στην Ευρώπη.

4.-Υποστήριξη κινημάτων και κομμάτων στις ευρωεκλογές που επιδιώκουν την ειρήνη.

ΥΓ1: η Ουκρανία χρειάζεται F-16. Λέτε η πρόθεση της Αθήνας να πουλήσει F-16 να συνδέεται με αυτήν την αναγκαιότητα;

ΥΓ2: η ακύρωση της επίσκεψης του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ λέτε να συνδέεται με το ό,τι δεν έχει παραχωρήσει, ακόμη, τους S-300 στην Ουκρανία;

Το άρθρο του αμερικανού καθηγητή ΕΔΩ