Η μηδενιστική Δύση έχει χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας
Για την Ουκρανία και την Παλαιστίνη «Κανένας πολιτικός ηγέτης δεν έχει το θάρρος των πεποιθήσεών του και να δει την πραγματικότητα κατάματα. Γι’ αυτό βλέπουμε μια ολόκληρη σειρά αντιδράσεων που είναι ανεύθυνες, γελοίες και επικίνδυνες».
Οι δυτικοί ηγέτες βιώνουν δύο καταστροφικά γεγονότα: την ήττα στην Ουκρανία και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Το πρώτο είναι ταπεινωτικό, το άλλο ντροπή. Ωστόσο, δεν νιώθουν ούτε ταπείνωση ούτε ντροπή. Οι πράξεις τους καταδεικνύουν έντονα ότι αυτά τα συναισθήματα τους είναι ξένα και ότι είναι ανίκανοι να ξεπεράσουν τα εδραιωμένα όρια του δόγματος της αλαζονείας και των ενδημικών ανασφαλειών. Τα τελευταία είναι και προσωπικά και πολιτικά.
Εκεί βρίσκεται το αίνιγμα. Πράγματι, η Δύση έχει μπει στον δρόμο της συλλογικής αυτοκτονίας. Ηθική αυτοκτονία στη Γάζα, διπλωματική αυτοκτονία – τα θεμέλια που τέθηκαν στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και σε ολόκληρη την Ευρασία, και οικονομική αυτοκτονία – το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που βασίζεται στο δολάριο βρίσκεται σε κίνδυνο, η Ευρώπη αποβιομηχοποιείται. Η εικόνα δεν είναι πολύ όμορφη. Παραδόξως, αυτή η αυτοκαταστροφή πυροδοτείται, παρόλο που δεν έχει συμβεί κανένα σημαντικό τραύμα –εξωτερικό ή εσωτερικό. Εδώ βρίσκεται ένα άλλο σχετικό αίνιγμα.
Ορισμένοι δείκτες αυτών των ανωμαλιών παρέχονται στις πρόσφατες αντιδράσεις της Δύσης, όταν η επιδείνωση των συνθηκών σφίγγει τον έλεγχο – στα συναισθήματα, στις τρέχουσες πολιτικές, στις εσωτερικές πολιτικές ανησυχίες και στους διογκωμένους εγωισμούς όσων βρίσκονται στην εξουσία. Αυτές οι αντιδράσεις εμπίπτουν στην κατηγορία των συμπεριφορών πανικού. Κατά βάθος είναι φοβισμένοι, τρομαγμένοι και νευρικοί.
Είτε είναι ο Μπάιντεν και άλλοι στην Ουάσινγκτον, ο Μακρόν, ο Σουλτς, ο Σουνάκ, ο Στόλτενμπεργκ ή η φον ντερ Λάιεν, κανένας δεν έχει το θάρρος των πεποιθήσεών του ούτε το θάρρος να δει την πραγματικότητα κατάματα. Η ωμή αλήθεια είναι ότι κατάφεραν να θέσουν τους εαυτούς τους και τις χώρες τους σε ένα δίλημμα από το οποίο μπορούν να ξεφύγουν μόνο αν συμμορφωθούν με τα συμφέροντα και τη συναισθηματική δέσμευση που τους έχουν καθορίσει. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε μια ολόκληρη σειρά αντιδράσεων που είναι ανεύθυνες, γελοίες και επικίνδυνες.
Ανίκανοι
Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο είναι το σχέδιο που πρότεινε ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, το οποίο αποτελείται από την τοποθέτηση στρατιωτών από χώρες μέλη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία για να λειτουργήσουν ως κλοιός ασφαλείας.
Τοποθετημένοι γύρω από το Χάρκοβο, την Οδησσό και το Κίεβο, υποτίθεται ότι αποτρέπουν τις ρωσικές δυνάμεις από το να προχωρήσουν προς αυτές τις πόλεις από φόβο μήπως σκοτώσουν δυτικούς στρατιώτες, διακινδυνεύοντας έτσι την άμεση αντιπαράθεση με τη Συμμαχία. Αυτή είναι μια πολύ αμφίβολη ιδέα που αψηφά κάθε λογική και εμπειρία, ενώ προκαλεί τη μοίρα.
Η Γαλλία έχει από καιρό αναπτύξει μέλη των ενόπλων δυνάμεών της στην Ουκρανία, όπου προγραμμάτισαν και χειρίστηκαν εξελιγμένο εξοπλισμό, ιδιαίτερα τους πυραύλους κρουζ SCALP. Πριν από λίγους μήνες, δεκάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν ρωσικό χτύπημα αντιποίνων κατέστρεψε τη βάση τους. Το Παρίσι φώναξε «ιερό έγκλημα» μπροστά στην αθέμιτη συμπεριφορά της Μόσχας, να απαντήσει σε όσους της επιτέθηκαν. Επρόκειτο για αντίποινα για τη γαλλική συμμετοχή στον φονικό βομβαρδισμό της ρωσικής πόλης Belgorod.
O Mακρόν ετοιμάζεται να… αντιμετωπίσει τον Πούτιν! Κανείς στην Ευρώπη δεν μιλάει για ειρήνη σε αντίθεση με την Παλαιστίνη. Μήπως, τελικά, η Δύση ήθελε και προκάλεσε τη σύγκρουση στην Ουκρανία;
Γιατί τότε θα πρέπει να αναμένεται από το Κρεμλίνο να εγκαταλείψει μια δαπανηρή εκστρατεία που περιλαμβάνει ό,τι θεωρεί ζωτικής σημασίας εθνικά συμφέροντα, όταν ένστολα δυτικά στρατεύματα αναπτύσσονται σε μια αμυντική γραμμή γύρω από πόλεις; Μπορούμε να πιστέψουμε σοβαρά ότι τότε θα εξαναγκάζονταν σε παθητικότητα, εκφοβισμένοι από κομψές στολές συγκεντρωμένες κάτω από μεγάλα πανό με το σύνθημα: «Μην τα βάζετε με το ΝΑΤΟ»;
Πεντάγωνο και CIA
Επιπλέον, υπάρχουν ήδη χιλιάδες Δυτικοί που ενεργούν για να ενισχύσουν τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Περίπου 4 έως 5.000 Αμερικανοί εκτελούν βασικές επιχειρησιακές λειτουργίες. Για την πλειονότητά τους, αυτή η παρουσία στην Ουκρανία προηγείται ακόμη και της έναρξης των εχθροπραξιών, πριν από δύο χρόνια, κατά αρκετά χρόνια. Αυτό το απόσπασμα ενισχύθηκε από μια επιπλέον ομάδα 1.700 ατόμων το περασμένο καλοκαίρι. Ήταν ένα σώμα εμπειρογνωμόνων logistics του οποίου η αποστολή ήταν να αναζητήσει και να ξεριζώσει τη διαφθορά στη μαύρη αγορά για κλεμμένες προμήθειες.
Το προσωπικό του Πενταγώνου είναι παρών στον ουκρανικό στρατό, είτε σε μονάδες σχεδιασμού των αρχηγείων, είτε σε επιτόπιους συμβούλους, σε τεχνικούς ή σε ειδικές δυνάμεις. Συνήθως πιστεύεται ότι ήταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί που χρησιμοποίησαν το εξελιγμένο πυροβολικό μεγάλης εμβέλειας HIMARS και τις συστοιχίες αεράμυνας Patriot. Αυτό σημαίνει ότι μέλη του στρατού των ΗΠΑ στόχευσαν – και ίσως πάτησαν τη σκανδάλη – με όπλα που σκοτώνουν Ρώσους.
Επιπλέον, η CIA έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο και ευέλικτο σύστημα ικανό να διεξάγει ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων και επιχειρήσεων πληροφοριών, τόσο ανεξάρτητα όσο και σε συνεργασία με την ουκρανική FSB. Αυτό περιλαμβάνει την καθημερινή τακτική ανταλλαγή πληροφοριών. Από την άλλη, δεν γνωρίζουμε αν η CIA έπαιξε ρόλο στην εκστρατεία στοχευμένων δολοφονιών στο ρωσικό έδαφος.
Βρετανία
Η Βρετανία έπαιξε επίσης ζωτικό ρόλο. Το εξειδικευμένο προσωπικό της χρησιμοποίησε πυραύλους Storm Shadow (αντίστοιχους με τους γαλλικούς SCALP) εναντίον της Κριμαίας και άλλων χωρών. Ομοίως, η MI-6 έπαιξε ηγετικό ρόλο στη μηχανική των πολλαπλών επιθέσεων στη Γέφυρα του Κερτς και σε άλλες κρίσιμες υποδομές. Το κύριο μάθημα που πρέπει να αντληθεί από αυτήν την επισκόπηση είναι ότι η τοποθέτηση των ευρωπαϊκών στρατευμάτων σε βασικές τοποθεσίες ως ανθρώπινων ομήρων δεν είναι πολύ πρωτότυπη. Η παρουσία τους δεν απέτρεψε τη Ρωσία να τους επιτεθεί στο έδαφος ή, όπως στη γαλλική περίπτωση, να τους εντοπίσει στις κατοικίες τους.
Ηλίθιοι
Το δεύτερο στοιχείο είναι η ρίψη από τους Αμερικανούς ενός ασήμαντου φορτίου ανθρωπιστικής βοήθειας στη θάλασσα στα ανοικτά των ακτών της Γάζας. Αυτή η παράξενη ενέργεια είναι και παράλογη και γελοία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο κύριος συνεργός της ισραηλινής καταστροφής στη Γάζα. Τα όπλα τους σκότωσαν 30.000 πολίτες της Γάζας, τραυμάτισαν 70.000 και κατέστρεψαν τα περισσότερα νοσοκομεία. Η Ουάσιγκτον εμπόδισε ενεργά κάθε σοβαρή προσπάθεια να βοηθήσει την UNRWA παρακρατώντας τα κεφάλαια που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων της, ενώ παραμένει σιωπηλή καθώς το Ισραήλ αποκλείει σημεία εισόδου από την Αίγυπτο και σφαγιάζει τους κατοίκους που περίμεναν αποστολή τροφίμων.
Επιπλέον, η Ουάσιγκτον έχει ασκήσει βέτο σε όλες τις προσπάθειες τερματισμού της σφαγής μέσω των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για κατάπαυση του πυρός**. Αυτός ο παραλογισμός της ρίψης παλετών με αλεξίπτωτο από το αμπάρι ενός αεροπλάνου υπογραμμίζει μόνο την αδιαφορία της Αμερικής για τις ζωές των Παλαιστινίων, την περιφρόνησή τους για την παγκόσμια κοινή γνώμη και την θρασύδειλη υποταγή τους στις επιταγές του Ισραήλ.
Χωρίς πίστη ή νόμο
Η τρίτη απόδειξη παρέχεται από τον Ρίσι (σοφός) Σούνακ, πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου. Ένθερμος υπερασπιστής του Ισραήλ, έχει επικρίνει σταθερά τις συγκεντρώσεις για την ειρήνη που διοργανώνονται για να καταγγείλει την επίθεση κατά των κατοίκων της Γάζας, διαδηλώσεις που θεωρεί ότι αποτελούν εμπόδια για μια μακροπρόθεσμη κατάπαυση του πυρός και για μια πολιτική διευθέτηση. Σε αυτό, διαιωνίζει τη μακρά παράδοση της βρετανικής πίστης στον Αμερικανό άρχοντα της. Πρόσφατα, έχει εντείνει τις επιθέσεις του εξισώνοντας τους διαδηλωτές με τα όργανα της Χαμάς. Στις διαδηλώσεις έχουν διεισδύσει τρομοκράτες – τρομοκράτες που αποτελούν απειλή για την ενότητα της χώρας. Τους αποκάλεσε «αντάρτικη κυβέρνηση» και η απόδειξη βρίσκεται στην εκλογική νίκη του περιθωριακού βουλευτή Τζορτζ Γκάλουεϊ, ο οποίος συνέτριψε τους Συντηρητικούς (και τους Εργατικούς) σε ενδιάμεσες εκλογές.
Δεν υπάρχει καμία απόδειξη, φυσικά, ότι μισό εκατομμύριο φιλήσυχοι πολίτες είναι δούρειος ίππος για τους Σαλαφιστές τζιχαντιστές. Αυτή η περιφρόνηση είναι αναπόσπαστο μέρος της αλαζονικής στάσης της αγγλικής υψηλής κοινωνίας, η οποία σε αυτούς τους εξυψωμένους κύκλους μπορεί να μολύνει ακόμη και έναν αρχάριο του οποίου η καταγωγή ανάγεται στον ινδικό Raj.
Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σουνάκ δεν διστάζει να κάνει καυστικές –έστω και ύπουλες– κατηγορίες εναντίον των μουσουλμάνων καταδεικνύει την εμμονή των πολιτισμικών προκαταλήψεων καθώς και την ιστορική επιρροή της αγγλικής ανώτερης τάξης απέναντι σε όσους έχουν χρήματα ή κάποιο κύρος. Ίσως τελικά αυτό να είναι «κοινωνική πρόοδος»…
Αυτό που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για την εξωφρενική δημαγωγία του Σουνάκ δεν είναι η ενισχυτική του επίδραση στην ενοχή της Δύσης στην παλαιστινιακή σύγκρουση. Οι περιφερειακοί πρωταγωνιστές, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, διασκεδάζουν με τις ρητορικές εξάρσεις της Μεγάλης Βρετανίας γνωρίζοντας ότι η τελευταία δεν είναι παρά ο υπηρέτης των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντίθετα, είναι το γεγονός ότι ανοίγει μια ρωγμή στις αρχές της ελευθερίας της έκφρασης και του συνέρχεσθαι στη χώρα. Πράγματι, η δημαγωγία του Βρετανού Πρωθυπουργού σχεδόν ισοδυναμεί με το να λέει ότι οποιαδήποτε δημόσια διαφωνία με τις πολιτικές της Κυβέρνησης της Αυτής Μεγαλειότητας ισοδυναμεί με προδοσία.
Και αξιολύπητοι
Όσον αφορά τη βάναυση εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, είναι δίκαιο να πούμε ότι η συνενοχή των δυτικών κυβερνήσεων, μέσω της αποστολής όπλων και της άνευ όρων υποστήριξης για τις φρικτές καταχρήσεις του Ισραήλ, συνιστά αξιολύπητη συμπεριφορά. Ωστόσο, είναι μάταιο να κουνάμε το δάχτυλο σε μεμονωμένα στοιχεία εντός ορισμένων κυβερνήσεων. Το όλο επεισόδιο είναι γελοίο. Έτσι το αντιλαμβάνεται σχεδόν όλος ο κόσμος εκτός της δυτικής «διεθνούς κοινότητας». Αυτό είναι περίπου τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας.
Ωστόσο, οι πολιτικές ελίτ των εθνών μας φαίνονται αδιάφορες ή/και περιφρονητικές για αυτήν την κρίση. Ελάχιστη σημασία έχει για αυτούς που θεωρούνται από τους «άλλους» απάνθρωποι, υποκριτές και ρατσιστές. Σε πολλά μέρη, αυτές οι έντονες αντιδράσεις ενισχύονται από τραυματικές αναμνήσεις για το πώς υποτάχθηκαν, καταπατήθηκαν και υπέστησαν εκμετάλλεση στο πέρασμα των αιώνων από ανθρώπους που τους δίδαξαν την ανωτερότητα των δυτικών αξιών – όπως συνεχίζουν να κάνουν σήμερα.
Ορισμένες από αυτές τις πρωτοβουλίες αντιπροσωπεύουν σαφώς έναν κίνδυνο για το μέλλον, αυτόν ενός ολοένα και πιο γενικευμένου πολέμου στην Ευρώπη.
Ο Γενς Στόλτενμπεργκ, το γεράκι γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, δήλωσε με τόλμη πριν από μερικές εβδομάδες ότι οι δυτικοί σύμμαχοι θα πρέπει να δώσουν στην Ουκρανία το πράσινο φως να χρησιμοποιήσει τους πυραύλους κρουζ που απέκτησε για να επιτεθεί σε στόχους απευθείας στο ρωσικό έδαφος. Αυτά τα όπλα περιλαμβάνουν το Storm Shadow, το Scalp, τα Tauras μεγάλης εμβέλειας που μπορεί να στείλει σύντομα η Γερμανία και παρόμοιο εξοπλισμό που θα προμηθεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες (ίσως εκτοξευθεί από τα F-16 που ήδη καταφθάνουν).
Άλλοι δυτικοί ηγέτες έχουν εγείρει την πιθανότητα μιας τέτοιας ριζικής παρέμβασης και οι πιο σκληροπυρηνικές φατρίες της Ουάσιγκτον την ευνοούν.
Ο Πούτιν προειδοποίησε ότι μια τέτοια κλιμάκωση από τη Δύση –όπως στην περίπτωση της υποθετικής ανάπτυξης στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία– θα προκαλούσε στρατιωτική απάντηση από τη Μόσχα.
Είναι προφανές ότι οι εχθροπραξίες που θα ακολουθήσουν θα κινδύνευαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο και να φτάσουν στο πυρηνικό κατώφλι.
Στο σύνολό τους, οι ενέργειες των δυτικών ηγετών – που υποστηρίζονται από τις πολιτικές ελίτ των εθνών τους – είναι ενδεικτικές ενός προτύπου συμπεριφοράς που έχει χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Προκύπτουν από δόγματα που δεν υποστηρίζονται από αντικειμενικά γεγονότα. Πολύ λογικά, αντιφάσκουν μεταξύ τους, είναι ξένα προς τα γεγονότα που τροποποιούν το τοπίο και ριζικά ανισόρροπα στη στάθμιση πλεονεκτημάτων/κόστους/κινδύνων και πιθανοτήτων επιτυχίας.
Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτόν τον «παραλογισμό»; Υπάρχουν γενικές συνθήκες που επιτρέπουν ή ενθαρρύνουν αυτή την απόκλιση από τον ορθό συλλογισμό. Πρόκειται για μηδενιστικές κοινωνικο-πολιτιστικές τάσεις των σύγχρονων μεταμοντέρνων κοινωνιών μας , την τάση τους για συλλογική υστερία και υπερβολικές συναισθηματικές αντιδράσεις σε ανησυχητικά γεγονότα – 11 Σεπτεμβρίου, ισλαμική τρομοκρατία, ο μύθος της ρωσικής παρέμβασης στις προεδρικές εκλογές του 2016, μεταξύ άλλων τομέων πολιτικής, αλλά και οτιδήποτε έχει να κάνει με τον απειλητικό κινέζικο δράκο, τις τρομακτικές προβλέψεις για τον αναπόφευκτο πόλεμο με τη ΛΔΚ, τους τραβηγμένους ισχυρισμούς ότι ο Πούτιν σχεδιάζει να ξεκινήσει μια ολοκληρωτική εκστρατεία κατάκτησης της Ευρώπης μέχρι τη Μάγχη.
Οι φιλοπόλεμοι νεοσυντηρητικοί στις ΗΠΑ, ανάμεσά τους και ο Τζο Μπάιντεν, έχουν δημιουργήσει δίκτυο πιστών ομοϊδεατών στις ευρωπαϊκές ελίτ
Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, οι ισχυρισμοί αυτοί τροφοδοτούνται από λανθάνουσες ανησυχίες, δηλαδή φόβο, που δημιουργήθηκε από προηγούμενα επεισόδια μαζικής ψυχοπαθολογίας. Αυτοί οι ισχυρισμοί, που στην πραγματικότητα είναι καθαρές μυθοπλασίες, έχουν φτάσει σε ανώτερους στρατιωτικούς, αρχηγούς κυβερνήσεων και «διανοούμενους» της στρατηγικής σκέψης.
Ας επιστρέψουμε στα συστατικά του πανικού. Σημειώσαμε τον τρόμο –τόσο τον αναγνωρίσιμο όσο και τον άγνωστο– και τα συναισθήματα ανασφάλειας στο υποσυνείδητό μας. Αυτά τα συναισθήματα προκύπτουν από μια μήτρα αλλαγών στο παγκόσμιο περιβάλλον των δυτικών κοινωνιών που μας αποπροσανατολίζουν. Αναπτύσσονται με τη σειρά τους σύμφωνα με το απρόβλεπτο της εξέλιξης της εσωτερικής κατάστασης.
Οι συνέπειες είναι δύο: το πνίξιμο οποιασδήποτε πραγματικής ορθολογικής συζήτησης για αμφισβητήσιμες πολιτικές – αφήνοντας ανεξέλεγκτες υποθέσεις και στόχους – και η δυνατότητα αποφασισμένων ατόμων ή φατριών να επιδιώξουν τον τολμηρό στόχο της αναμόρφωσης του παγκόσμιου γεωπολιτικού χώρου σύμφωνα με τις αμερικανικές ηγεμονικές προδιαγραφές.
Για να γίνει αυτό, οι ηγέτες μας χειραγωγούν και εκμεταλλεύονται τους παράγοντες συναισθηματικής διαστρέβλωσης και πολιτικού κομφορμισμού. Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι οι λεγόμενοι «νεο-συντηρητικοί» στην Ουάσιγκτον (ανάμεσά τους ο Τζο Μπάιντεν ), που έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο πιστών ομοϊδεατών στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.
Τι γίνεται με το αίνιγμα που βρήκαμε σχετικά με την σχεδόν πλήρη απουσία οποιασδήποτε αίσθησης ενοχής ή ντροπής – ιδιαίτερα για τη Γάζα, ή για τον εξευτελισμό στα μάτια του κόσμου; Σε αυτό το μηδενιστικό πλαίσιο , δεν χρειάζεται να τεθούν ζητήματα συνείδησης. Πράγματι, η σιωπηρή απόρριψη προτύπων, κανόνων και νόμων απελευθερώνει το ατομικό εγώ και του επιτρέπει να κάνει αυτό που το υποκινούν οι παρορμήσεις του, οι ιδέες του ή τα εγωιστικά του συμφέροντα. Όταν το υπερεγώ διαλύεται, το άτομο δεν αισθάνεται πλέον υποχρεωμένο να μετρήσει τον εαυτό του με ένα εξωτερικό ή αφηρημένο πρότυπο. Και οι ναρκισσιστικές τάσεις ανθίζουν.
Μια ψυχολογία αυτού του τύπου απαλλάσσει την υποχρέωση να αισθάνεσαι ντροπή. Αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο εάν είμαστε υποκειμενικά μέρος μιας κοινωνικής ομάδας στην οποία η προσωπική κατάσταση και η αίσθηση της αξίας εξαρτώνται από το πώς μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι και αν μας σέβονται. Ελλείψει μιας τέτοιας κοινοτικής ταυτότητας, με την ευαισθησία στην κοινή γνώμη που συνεπάγεται, η ντροπή μπορεί να υπάρχει μόνο στη διεστραμμένη μορφή της λύπης που δεν μπόρεσα να ικανοποιήσω την απαιτητική και καταναλωτική ανάγκη για αυτοϊκανοποίηση. Αυτό ισχύει τόσο για τα έθνη όσο και για τους ηγέτες τους.
*Michael Brenner: Αμερικανός, ομότιμος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ και μέλος του Κέντρου Διατλαντικών Σχέσεων στο SAIS/Johns Hopkins. Διετέλεσε διευθυντής του προγράμματος Διεθνών Σχέσεων και Παγκόσμιων Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Εργάστηκε επίσης στο Ινστιτούτο Υπηρεσιών Εξωτερικών, στο Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και στο Westinghouse. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων που καλύπτουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική, τη θεωρία των διεθνών σχέσεων, τη διεθνή πολιτική οικονομία και την εθνική ασφάλεια.
** Το άρθρο γράφηκε πριν την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για κατάπαυση του πυρός. Αλλά η απόφαση θα μείνει στα χαρτιά γιατί ποιος φαντάζεται πρόθυμο το ΝΑΤΟ να την υλοποιήσει βομβαρδίζοντας το Ισραήλ, όπως βομβάρδισε τη Σερβία χωρίς απόφαση του ΣΑ;
Πηγή : Scheerpost — 08/03/2024
