Ο Μπερνάρ Ρουζιέ προεξοφλεί την εκλογική συνεργασία ενός τμήματος της Αριστεράς με τους μουσουλμάνους
Μια αδιαμφισβήτητη ακαδημαϊκή έρευνα εξετάζει πώς έχουν αναπτυχθεί τα “ισλαμικά οικοσυστήματα” στις λαϊκές γειτονιές.
Το βιβλίο του Μπερνάρ Ρουζιέ με τίτλο “Τα κατακτημένα εδάφη του ισλαμισμού“, αποτελεί μια ψυχρή ακαδημαϊκή έρευνα για τα διάφορα στάδια της “απόκτησης ελέγχου” από ένα συγκεκριμένο τμήμα του Ισλάμ στη Γαλλία. Για να γίνει αυτό, ο συγγραφέας, ένας μεγάλος ειδικός στην ιδεολογία του Σαλαφο-τζιχαντισμού στη Γαλλία και τη Μέση Ανατολή, μελέτησε την εξέλιξη των ιδεολογιών που προέρχονται από τους θεολόγους της Αραβικής Χερσονήσου μέχρι τα εκλογικά προγράμματα στα παριζιάνικα προάστια.
Για αυτόν, αυτή η «απόκτηση ελέγχου» προέρχεται από αυτή των “ισλαμιστών επί του Ισλάμ“. Έχουμε “από τη μία ένα νόμιμο αίτημα, αυτό της κατασκευής τζαμιών και της αναγνώρισης του Ισλάμ ως θρησκείας και από την άλλη την ανάληψη πραγματοποίησης αυτού του αιτήματος από ισλαμιστές μέσω δικτύων τα οποία έχουν μετατρέψει τα «αστικά γκέτο» των μεγάλων γαλλικών οικισμών σε μαχητικούς θύλακες », εξηγεί ο ερευνητής. Έτσι, μέσω τζαμιών, θρησκευτικών σχολείων, ενώσεων ή επιχειρήσεων halal, ένα ριζοσπαστικό Ισλάμ επέβαλε το νόμο του στο Ισλάμ της Γαλλίας, ενθαρρύνοντας τη σύσταση «ισλαμικών εδαφών». Ο συγγραφέας προχωρεί ακόμη περισσότερο, καταγγέλλοντας τη βοήθεια ορισμένων τοπικών εκλεγμένων αξιωματούχων. Τέλος, όπως ο πολιτικός επιστήμονας Gilles Kepel, ο Bernard Rougier πιστεύει ότι τα φαινόμενα ριζοσπαστικοποίησης στη Γαλλία είναι μια λογική επέκταση μιας «Σαλαφιστικής επανάστασης», η οποία έχει επανενεργοποιήσει την πιο συντηρητική σουνιτική κληρονομιά. Στη δεκαετία του 1990, “βλέπουμε, παράδειγμα, να εμφανίζονται Σαυδάραβες ουλεμάδες στο Argenteuil“, εξηγεί. “Με διακριτικό τρόπο, ο Σαλαφισμός εγκαθίσταται και υπαγορεύει το πρότυπο του στα γαλλικά τζαμιά και γενικότερα στα προάστια από τα τέλη της δεκαετίας του 1990″, συνεχίζει.
Το τζαμί στο Aubervilliers. Οι κομμουνιστές εξασφάλιζαν το δήμο χάρις στη συνεργασία τους με τους μουσουλμάνους.
Στο βιβλίο του, ο ερευνητής εντοπίζει τέσσερις δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτά τα «ισλαμικά οικοσυστήματα»: τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, τους Ταμπλιγκί, τους Σαλαφιστές και τους τζιχαντιστές. Αναδεικνύει τον «πολιτικό» χαρακτήρα των πρώτων, που «ενδιαφέρονται για την κατάκτηση του θεσμικού πολιτικού χώρου» και για τον πιο «ιεραποστολικό» χαρακτήρα των δεύτερων. Όσο για τους Σαλαφιστές εκτιμά ότι «αναπτύσσουν απίστευτη συμβολική βία ενάντια στη γαλλική κοινωνία». Το «Σαλαφιστικό Ισλάμ υποθέτει μια ρήξη με τις αξίες των ευρωπαϊκών κοινωνιών λόγω της αυστηρής και άτεγκτης τήρησης των ιερών γραφών», ενώ «περιγράφει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ως αντικείμενο καταστροφικής επιχείρησης του Ισλάμ», συνεχίζει. Η τέταρτη κατηγορία, οι τζιχαντιστές, συνδέεται άμεσα με το «περιβάλλον της ισλαμικής κοινωνικοποίησης» που περιέγραψε ο Bernard Rougier.
Μουσουλμάνοι αντί προλετάριοι
Σύμφωνα με τον συγγραφέα, αυτά τα “ισλαμικά οικοσυστήματα” αναπτύχθηκαν παίρνοντας τη θέση του μεταπολεμικού κομμουνισμού. Το πιο εμβληματικό παράδειγμα είναι το Aubervilliers, το προάστιο του Παρισιού. “Κατά τη διάρκεια της μακράς θητείας του (1983-2003), ο κομμουνιστής Jack Ralite ήταν ένας από τους πρώτους που ασκούσε πολυπολιτισμικότητα και εθνοθρησκευτική πελατεία“, διευκρινίζει ο Bernard Rougier. Ο δήμαρχος άνοιξε έτσι την πόρτα στα θρησκευτικά κινήματα. Ο γαμπρός του και διάδοχός του Pascal Baudet επίσης «στηρίχτηκε σε ισλαμικά δίκτυα» για να επανεκλεγεί. Στην Aubervilliers, μόνο οι μισοί από τους ψηφοφόρους είναι εγγεγραμμένοι και υπάρχει 60% αποχή. Αρκούν λοιπόν, “μερικές εκατοντάδες ψήφοι για να κερδίσει κάποιος τις δημοτικές εκλογές“, περιγράφει ο συντάκτης. “Εκτός από ότι οι κοινοτικοί παράγοντες θα ζητήσουν έπειτα ανταμοιβές όσον αφορά θέσεις εργασίας, θρησκευτικές εγκαταστάσεις κ.λπ.” συνεχίζει, αναφέροντας για παράδειγμα το σχέδιο για την κατασκευή ενός μεγάλου τζαμιού στην πόλη. Είναι επίσης σε αυτή την πόλη που γεννήθηκε ο σύλλογος Citizen Alliance, ο οποίος διοργάνωσε κολύμβηση με το Μπουρκίνι σε μια δημοτική πισίνα της Γκρενόμπλ.
Η συνενοχή της Αριστεράς
Γενικότερα, ο ερευνητής καταγγέλλει τη φιλοφροσύνη μιας συγκεκριμένης αριστεράς με τον κοινοτισμό. “Στις επόμενες εκλογές, στα ψηφοδέλτια της «Ανυπότακτης Γαλλίας», θα υπάρξουν υποψήφιοι από αυτό τον Ισλαμικό ιστό», καταγγέλλει, αναφερόμενος στον αυξανόμενο αριθμό «κοινοτικών ψηφοδελτίων». “Κάποιος Samy Debah, ιδρυτής της CCIF (Σύλλογος Κατά της Ισλαμοφοβίας στη Γαλλία) και υποψήφιος στη Garges-lès-Gonesse, πρόβαλε το ψηφοδέλτιό του για να απειλήσει τις οργανώσεις της αριστεράς ότι θα χάσουν ψήφους. Η αριστερά έχει επίσης καταλάβει το μήνυμα πολύ καλά, καθώς πολλοί από τους εκπροσώπους της ήταν παρόντες στην πορεία κατά της ισλαμοφοβίας. Ένα μέρος της αριστεράς είπε στους Ισλαμιστές: “Εντάξει, σας παίρνουμε στα ψηφοδέλτιά μας, κάνουμε τους απαραίτητους συμβιβασμούς μαζί σας“, εξηγεί. Επιπλέον, πιστεύει ότι σήμερα είναι πολύ δύσκολο για το κράτος να πολεμήσει ενάντια σε αυτή τη μάστιγα. “Ο κίνδυνος είναι ότι κάθε πρωτοβουλία της κυβέρνησης, όπως αυτή για τα αδύναμα σήματα ριζοσπαστικοποίησης, θα καταγγελθεί ως μορφή ισλαμοφοβίας“, λέει με λύπη, αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι “έχουμε περάσει από την άρνηση στην αναγνώριση “, παρά το γεγονός ότι” υπάρχουν πολύ λίγα μέσα “. Για αυτόν, ωστόσο, υπάρχουν αρκετές προσιτές λύσεις: αυστηρότητα έναντι των ριζοσπαστικών ιεροκηρύκων «διευκόλυνση άλλων μορφών κοινωνικών δεσμών σε αυτές τις γειτονιές» επενδύοντας στον «ανθρώπινο παράγοντα» περισσότερο παρά στο «πλαίσιο» και «ενθαρρύνοντας εναλλακτικές ομιλίες για την περιθωριοποίηση αυτού του θρησκευτικού λόγου“. Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν βρεθούν γρήγορα λύσεις, “αυτά τα οικοσυστήματα θα τροφοδοτήσουν την έκρηξη της βίας“, προειδοποιεί ο Bernard Rougier.
Μετάφραση: Ε.Δ.Νιάνιος
