Αντώνης Παπαγιαννίδης: Ζητείται ΕΥΠ, ζητείται και Αστυνομία – με σοβαρούς ανθρώπους στην ευθύνη τους

Υπάρχουν πράγματα που δεν θάθελε κανείς να ακούσει τον εαυτό του να τα λέει. Ακόμη περισσότερο, υπάρχουν πράγματα που δεν θάθελε να διαβάσει να τα έχει γράψει – scripta manent, βλέπετε!

Και όμως, θα το πούμε /θα το γράψουμε. Χρειαζόμαστε μιαν ΕΥΠ, και μάλιστα επειγόντως! Και χρειαζόμαστε Αστυνομία. Όχι απλώς τις δεκάδες χιλιάδες κανονικών αστυνομικών, αλλά χρειαζόμαστε την πλαισίωση υψηλών στελεχών, χρειαζόμαστε προπάντων τις υπηρεσίες αιχμής, όπως ήταν κάποια στιγμή η Αντιτρομοκρατική, σίγουρα η Οργανωμένου Εγκλήματος, είναι και θα είναι πάντοτε η Εσωτερικών Υποθέσεων  (οι καθ’ υπόθεσιν ελεγκτές όσων μας φυλάσσουν…/ απάντηση στο πάγιο quis custodiet Ipsos custodes), είναι όσο περνάει ο καιρός και ανασύρονται σε νοσηρότητες των παρακολουθήσεων και οι υπηρεσίες που γεφυρώνουν ΕΥΠ-Αστυνομία, ακόμη και με το «καπέλο» της αξιοποίησης Κοινοτικών Προγραμμάτων.

Όσο θα προχωράει – ή: δεν θα προχωράει – η διαλεύκανση του τι συνέβη τελικώς με τις παρακολουθήσεις/υποκλοπές/ «επισυνδέσεις» με την ΕΥΠ, με την δικαστική διερεύνηση να σέρνεται (νομοτύπως: η Δικαιοσύνη, ανεξάρτητη πάνω απ’ όλα, έχει ως γνωστόν τους ρυθμούς της και τις προτεραιότητές της!), με τον κοινοβουλευτικό έλεγχο να παραμένει άνευρος και κολλημένος, με τις Ανεξάρτητες Αρχές να περιέρχονται σε δεινή αμφισβήτηση, τόσο θα προκύπτει ζήτημα πειστικής λειτουργίας της ίδιας της ΕΥΠ. Και ευθύνης, ουσιαστικής ευθύνης για την λειτουργία αυτή: ΕΙΤΕ υπήρξαν ρυπαρές πρωτοβουλίες, ΕΙΤΕ κυκλώματα ρυπαρών διαρροών, θάπρεπε να έχει γίνει σαφές ότι η ΕΥΠ (πέραν των ΚΥΠατζήδικων αντανακλαστικών της, που είναι άλλης τάξεως ζήτημα) δυσλειτούργησε, εξετράπη. Οι γραφικότητες – που τις ζούμε κάθε χρόνο – των συνεστιάσεων/μπάλ μασκέ του προσωπικού της Υπηρεσίας, δεν απομακρύνουν την ουσία. Όπως δεν την απομακρύνει η – πελώρια, πέρα από την πολιτική – αναζήτηση ευθύνης/ευθυνών για την ρυπαρή συν ρυπαρή (το λένε, για διαφορετικούς λόγους, το καθένα, τα κόμματα) κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Και διαρκεί.

Όμως χωρίς Υπηρεσίες Πληροφοριών, που να κάνουν την δουλειά τους και όχι «δουλειές» και που να κήδονται της εθνικής ασφάλειας και όχι να την χρησιμοποιούν ως πασπαρτού (με την κάλυψη μιας ή δυο ή όσων εμφωλευμένων Εισαγγελέων δια το νομότυπον…) για βολικές παρακολουθήσεις, δεν μπορεί να λειτουργεί μια χώρα. Μια οποιαδήποτε χώρα. ΕΥΠ χρειαζόμαστε, πλην αποκαθαρμένη και λειτουργική. Και με υπεύθυνο – εδώ αρχίζουν τα δύσκολα – ο οποίος να αναδέχεται την ευθύνη, όχι να την κλωτσάει παρακάτω. Προσοχή! υπεύθυνος ήταν κάποτε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, ήδη Προστασίας του Πολίτη, ήδη υπεύθυνος εχρίσθη και παραμένει ο Πρωθυπουργός.

Αφήνοντας κατά μέρος την πολιτική διάσταση με τον χειρισμό Μητσοτάκη, η αίσθηση ότι η ΕΥΠ αφέθηκε αυτάρεσκα ακαθοδήγητη – άμα υιοθετήσει κανείς την λιγότερο βαριά εκδοχή, άμα παραμερίσει τις υπόνοιες στησίματος και μείνει στην «υψηλή» αδιαφορία – είναι αφεαυτής τραυματιστική. ΕΥΠ χρειάζεται να υπάρχει. Η πυραμίδα της χρειάζεται να είναι σοβαρή: υπ’ αυτήν την έννοια, ιδιαίτερο βάρος στους ώμους των δυο νέων υποδιοικητών που καλούνται να πλαισιώσουν τον πρέσβυ Θέμι Δεμίρη, του συναδέλφου του Ι Ραπτάκη και του (μόλις προ 24ωρων αποστρατευθέντος) πρώην υπαρχηγού ΓΕΣ Γ. Κέλλη. Ενώ η υψηλή πολιτική εποπτεία της, χρειάζεται να είναι σοβαρή, να αναδέχεται την ευθύνη. Όχι  όπως είδαμε να συμβαίνει.

Ανάλογα ισχύουν και περί της Αστυνομίας. Πρώτα-πρώτα, ας αφήσουμε κατά μέρος τα καλολογικά στοιχεία στην ονομασία του σχετικού υπουργείου. Κανείς – μα κανείς! – δεν ενδιαφέρθηκε για «Προστασία του Πολίτη», καθώς ούτε καν σεβασμός του πολίτη επεκράτησε τα τελευταία χρόνια.

Αφήνοντας κατά μέρος τις πιο επιθετικές συμπεριφορές κουμπουροφόρων σωμάτων-αιχμής-τύπου ΔΙΑΣ – αφήνοντας επίσης στην άκρια τις κωμικές πρωτοβουλίες τύπου ΟΠΠΙ/Πανεπιστημιακής Αστυνομίας που σιγά-σιγά εγκαταλείπεται αφού χρειάστηκε να επιχειρεί  προστατευόμενη από ΜΑΤ ώστε να μην λιντσαριστεί,  προσθέστε και την αναποτελεσματικότητα στην εξιχνίαση των υψηλού προφίλ εγκλημάτων (δίπλα στην δολοφονία Γιώργου Καραϊβάζ, εκείνη του προ δεκαετίας Σωκράτη Γκιόλια), βάλετε και το υποτιθέμενο ξανα-άνοιγμα της υπόθεση Μαρφίν, όπου σε πρώτη φάση η δικογραφία που σχηματίσθηκε ήταν τόσο πλημμελής ώστε οδηγήθηκε σε αθωώσεις  στο ακροατήριο. Έτσι φθάνουμε στα τωρινά.

Όπου ώρες – μα ώρες! – μετά την συζήτηση στην Βουλή επί ψήφου μομφής για το (πολλαπλά) συγγενικό ζήτημα των υποκλοπών, ώρες και μετά τις κρίσεις στην Αστυνομία, «εισπράξαμε» από στηλών ΒΗΜΑΤΟΣ και δια γραφίδος Βασίλη Λαμπρόπουλου – εγγύτερου στα interna corporis του ΥΠροΠο δε γίνεται! ποτέ πληροφορία του δεν έχει αληθινά διαψευστεί… – με follow-up στο MEGA για τις συγκλονιστικές συνομιλίες υψηλών κλιμακίων της Αστυνομίας με προβεβλημένα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος/ της Greek Mafia. Συνομιλίες ανέμελες. Απροκάλυπτες. Διαχρονικές.

Ο υπουργός ΠροΠο δήλωσε συνολικά άγνοια – πάντως δεν διέψευσε. Έδειξε απλώς προς τις πρόσφατες αποστρατείες ως ένδειξη ξεκαθαρίσματος. Αρκεί; Το γεγονός ότι ο προκάτοχός του Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είχε παραδώσει υπόμνημα που συνόδευε κάπου 500 φακέλους με συγκεντρωμένα στοιχεία για το  οργανωμένο έγκλημα – Μάϊο του 2021, δηλαδή προ 18μήνου – στον τότε Εισαγγελέα Α.Π. Β. Πλιωτα, μάλιστα εισηγούμενος «ενίσχυση της συνεργασίας με τις κατά τόπους Εισαγγελίες και ορθολογικότερη διαχείριση», πλην όμως και μέχρι σήμερα… μηδέν!, λέει από μόνο του πολλά.

Όσο δε κι αν συμπαθεί κανείς την θέση του Τάκη Θεοδωρικάκου ως πατέρα («συμπαθώ» υπό την έννοια συμπάσχω…) για την υπόθεση άνωθεν παρακώλυσης της σύλληψης παρέας που περιλάμβανε τον γιο του για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών – με διακινηθείσες φωτογραφίες των ναρκωτικών, αλλά και των εμπλεκομένων – και μάλιστα με παρέμβαση της κορυφής της ηγεσίας της Αστυνομίας, το γεγονός και μόνο ότι (και) αυτή η υπόθεση έφθασε στην επιφάνεια ώρες μετά τις κρίσεις – τόνιζε ακόμη περισσότερο την αίσθηση του ανεξέλεγκτου. Αν δεν δούμε άμεσα να ασκούνται ποινικές διώξεις στους εμπλεκομένους, θα μείνουν πίσω βαρύτατες σκιές.

Όχι λοιπόν με πολιτικές κορώνες και επενδύσεις περί «δικαιώματος των πολιτών στην ασφάλεια», αλλά με πολύ προσγειωμένο και ουσιαστικό τρόπο, χρειαζόμαστε Αστυνομία! Πάντως στα κορυφαία και λειτουργικά καίρια κλιμάκια. Αστυνομία που να ξέρει την δουλειά της (και όχι την δουλίτσα εξυπηρετήσεων) και που να μπορεί να την κάνει (και όχι να προβαίνει σε δηλώσεις, με ιμάντα μεταβίβασης στα κανάλια τους ποικίλους συνδικαλιστές). Επικεφαλής, δε, χρειάζεται ανθρώπους που να παίρνουν πάνω τους την ευθύνη. Αφού πρώτα σπάσουν αυγά με δυσάρεστες αλλά απαραίτητες επιλογές.

Αν, δε, επαναπροσγειωθούν κάποτε και οι Υπηρεσίες Πληροφοριών στο Δημοσίας Τάξεως/ΠροΠο, τότε όποιος αναλάβει εκεί θα χρειαστεί να έχει πολλές αντοχές. Αληθινά. Όσο θα φθάνουμε στις κάλπες, θα ανεβαίνει το «Ζητείται ΕΥΠ, ζητείται και Αστυνομία».

TVX