Γράφει η Πωλίνα Ανύφτου
Οσοι δεν ξέρετε γεωγραφία την πατήσατε, όσοι δεν γνωρίζετε την ακεραιότητα των εδαφών και των λαών του κόσμου μάλλον κάτι σας λείπει, και όσοι μετράτε τον κόσμο μόνο με τις στατιστικές απλά έχετε αποτύχει γιατί πολύ απλά οι στατιστικές έχουν γεωγραφική υφή και γεννιούνται μέσα από τη γεωγραφική πρόοδο και πρόσοδο των πηγών ενέργειας και των πηγών του πλούτου. Μα όσοι αδέλφια μου μετράτε τον άνθρωπο σαν γεωγραφικό ών, να ξέρετε πως μόλις επιτύχατε να αποχαρακτηρίσετε τον απλοισμό της σκέψης της ανθρώπινης παρουσίας ως ιστορικής δημιουργίας!
Υποσχέθηκα αυτό το άρθρο μέρες τώρα, μα δεν ήθελα να γράψω κάτι ανάλογο των ημερών γιατί λίγο πολύ όλοι ταλαιπωρούμαστε με τις ευχές, και όλοι αναλύουμε την παρακμή των ανθρώπινων σχέσεων, ενώ αντίθετα άλλοι αναθαρρεύουν για την επάνοδο του πάθους στις ερωτικές σχέσεις με την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης. Τα Χριστούγεννα γεννούν άλλωστε πολλούς πόθους σε όλες τις ηλικίες από τα μικρά παιδάκια που περιμένουν τα δώρα, στους ενήλικες που ποθούν και πονούν για το πως θα τα βγάλουν πέρα ένεκα της κρίσης αυτές τις γιορτινές μέρες, και στους μεγαλύτερους που σίγουρα αναπολούν άλλους δύσκολους καιρούς που όμως υπήρχε αγάπη στην ατμόσφαιρα και αισιοδοξία.
Το θέμα του άρθρου αυτού μου γεννήθηκε σήμερα το πρωί από μια ανάρτηση στα Social Media από την ομάδα «ΟΚ» (Ομάδα Κύπρος), μια ομάδα θετική προς τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) στην Κύπρο, με πηγές πολλάκις γεωγραφικού περιεχομένου και με εκδηλώσεις όπως προσιδιάζουν στη σημερινή πολιτική σκηνή της Κύπρου, μετρίου επιπέδου και χωρίς σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, άκρως κΕνότυπες θα τις χαρακτήριζα. Μη θέλοντας να μακρολογήσω η σημερινή ανάρτηση της ομάδας «ΟΚ» έλεγε το εξής «Το 40% των ανθρώπων ζει σε ομοσπονδίες» αναφέροντας δε χώρες όπως η Ρωσσική Ομοσπονδία, ο Αγ. Χριστόφορος, η Ινδία- αναφερόμενη η ανάρτηση στην έκταση των ομοσπονδιών αυτών και στο μέγεθος του πληθυσμού αυτών, κοινώς πως οι ομοσπονδίες χωρούν σε μεγάλα και μικρά μεγέθη του πληθυσμού, σε μεγάλες και σε μικρές σε έκταση εδαφικές οντότητες μετασχηματιζόμενες σε κρατικές.
Η παραπάνω ανάρτηση με χαροποίησε ιδιαίτερα όχι ως τη σοβαρότητα ή την ομαλότητα παρουσίασης των πραγμάτων και της πραγματικότητας, αλλά ως προς το γεγονός πως επιτέλους στην Κύπρο μαθαίνουμε γεωγραφία, μαθαίνουμε πως υπάρχει ζωή και εκτός Κύπρου και για να επιτύχουμε κάτι καταπιανόμαστε με τη γεωγραφία ως πειστήριο και ως μέσο ομογενειοποίησης των ζητουμένων. Ως Υποψ. Διδάκτορας Γεωπολιτικής αισθάνομαι πως επιτέλους ανοίγουμε τους χάρτες για να μάθουμε τον κόσμο γεωγραφικά, όμως δεν ανοίγουμε τους χάρτες για να μάθουμε τον κόσμο γεωπολιτικά και να μετρήσουμε πως η γεωγραφία έχει παραμέτρους και δη εξαρτάται εκτός από τη Φυσική Γεωγραφία και από την Οικονομική Γεωγραφία και από την Ανθρωπογεωγραφία και δη την τελευταία ως πρωτογενή χώρο μελέτης για τη συμβατικότητα των πολιτειακών διαρρυθμίσεων και πολιτειακών διαβαθμίσεων.
Δυστυχώς η γεωγραφία δεν περιλαμβάνει μόνο εκτάσεις και πληθυσμούς, η γεωγραφία είναι αλληλένδετη με την ιστορική γεωγραφία και τη συνέχεια και τη συνέπεια της Ανθρωπογεωγραφίας στα πλαίσια των χρονικών, ιστορικών και γεωφυσικών αλλαγών που συντελέστηκαν και συντελούνται ώστε οι άνθρωποι να ανταποκρίνονται σε καίρια φυσικά, πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα ώστε να δημιουργούν πόλεις, κράτη, να νομοθετούν, να μεταναστεύουν, να πολεμούν, να οικειοποιούνται και να απαιτούν. Η γεωγραφία ως φυσική επιστήμη έχει σύνδρομα, ένστικτα και ψυχολογικά αίτια και αιτιώδεις συνδέσμους σε όλα της τα γεγονότα και δεν αφήνεται σε στατικούς ρυθμούς χωρίς αμφι-ταλαντεύσεις στους καιρούς ώστε οι αποφάσεις και οι συγκυρίες που την διαμορφώνουν να ακολουθούν στατικές δομές.
Ως εκ των ως άνω θεμιτό θα ήταν να αναφέρω πως δυστυχώς οι ομοσπονδίες δεν είναι δομές που ακολουθούν μια στατικότητα, και δυστυχώς φέρουν και ένα παραπάνω κίνδυνο αλλοίωσης τους μέσα από πολιτειακά επεισόδια και ανακινήσεις. Οι σημερινές ομοσπονδίες ανά τον κόσμο ακόμη και σε περιοχές μη υψηλού κινδύνου μακριά από τα γεωπολιτικά κρηπιδώματα συνελήφθησαν και δημιουργήθηκαν για 3 λόγους, και εξηγούμαι: α) για τη συνένωση εδαφικών οντοτήτων προς βέλτιστην διαχείρισην για γεωγραφικούς λόγους βλ. Πολυνησία, β) προς συνένωση εδαφικών οντοτήτων για διαχείριση του πλούτου βλ. Ελβετία, και γ) προς συνένωση βασιλείων νέων ή ιστορικών βλ. ΗΒ. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις οι ομοσπονδίες φρόντισαν να μελετήσουν ή να γεννήσουν ομόσπονδα κράτη ένεκα κοινής καταγωγής, εθίμων, θρησκείας, προέλευσης και γλώσσας των λαών, εθνοτήτων και μειονοτήτων που τις απαρτίζουν. Ακόμη και η Ρωσική ομοσπονδία στο πέρασμα της με τις πέραν των 30 εθνοτήτων δεν κατάφερε να βρει μια ομαλή διακυβέρνηση από τον Τσαρισμό που σκότωσε την ιδιαιτερότητα των εθνοτήτων, έως τον κομμουνισμό που την πάτησε από την οικονομική δραστηριότητα των εθνοτήτων, έως τη μετα Γέλτσιν εποχή που θρυματίστηκε ο όρος της Ομοσπονδίας ένεκα του οράματος μιας δυνατής στον αντίποδα των ΗΠΑ χώρας.
Στην περίπτωση όμως της Κύπρου δεν είναι ζητούμενο η Ομοσπονδία, δηλαδή δεν θα έχουμε ένα ομόσπονδο κράτος, θα έχουμε ένα ομόσπονδο διζωνικό κράτος. Ένα κράτος το οποίο εξ’ αρχής με μικρές εξαιρέσεις που αφήνονται στη χρονική διακριτική ευχέρεια των συνιστούντων κρατών χωρίζει φυλετικά, θρησκευτικά και γλωσσικά τις δυο μεγάλες κοινότητες της Κύπρου και δεν τους επιτρέπει να συμβιώσουν παρά να διαχειρίζονται μια ανώτατη κεντρική εξουσία. Ένα διζωνικό ομόσπονδο κράτος στο οποίο ο Βορράς προήλθε από παράνομη κατοχή και επιβιώνει με δάνεια από την Αγκυρα, με νερό από τα παράλια της Τουρκίας, με άνω των 150 χιλιάδων Τούρκων εποίκων και με 40 χιλιάδες Τουρκικό στρατό πλήρως εξαρτώμενο από την Τουρκία με καμία προηγούμενη εμπειρία στη διεθνή πολιτική σκηνή και με τους ΤΚ να μην έχουν αναλάβει πολιτειακά αξιώματα σε ένα κοινό κράτος με τους ΕΚ από το 1963. Ένα διζωνικό ομόσπονδο κράτος στο οποίο ο Νότος παραμένει μια πολιτεία με αρχηγό της άμυνας της Έλληνα πολίτη, με μια οικονομία συνδεμένη όχι και με τα πλέον νόμιμα αποθεματικά όπως φάνηκε και από το κούρεμα του Μαρτίου 2013, με χωρίς οιανδήποτε δημογραφική στρατηγική, με πολιτεία ακρωτηριασμένη από την Εκκλησία και τον θρησκευτικό σκοταδισμό, με κυβερνήσεις που εξυπηρετούν στρατούς εγχώριων και ξένων τζακιών και με τον εθνικισμό να σπονσάρεται πλέον ανοικτά ακόμη και από κόμματα που κινούνται υπέρ της ΔΔΟ.
Αυτό το διζωνικό ομόσπονδο κράτος, είναι το κράτος που θα εγγυηθεί την ύπαρξη και τη συνέχιση των δύο κοινοτήτων, λοιπόν, κατά πολλούς! Άραγε είναι το κράτος που θα παράξει ποιοτικό προσανατολισμό ανάμεσα σε 2 κοινότητες που δημογραφικά έχουν ήδη αλλοιωθεί και τα αιτήματα των σε μερικά χρόνια δεν θα είναι πλέον αυτούσια; Ένα διζωνικό ομόσπονδο κράτος που δεν έχει καμία στρατηγική για την επόμενη μέρα και σίγουρα δεν έχει κανένα στόχο να μετατραπεί σε ομοσπονδία σας φαίνεται να έχει τις ίδιες βάσεις με τη Ρωσία; Τις ΗΠΑ; Ή ακόμη και τη Γερμανια; Ή ένα διζωνικό ομόσπονδο κράτος το οποίο προήλθε μετά από παραβίαση των διεθνών κεκτημένων διαφαίνεται πως ουσιαστικά θα παραμερίσει τις αξιώσεις των μελλοντικών κατοίκων του που μονίμως θα ζουν στο αδιέξοδο μιας συνοριακής διευθέτησης και όχι ομοσπονδίας που προσομοιάζει με πολιτειακό Φρανγκεστάιν; Ποιό κράτος ανά τον κόσμο έχει δεχθεί τη διζωνικότητα σαν πυλώνα για ανάπτυξη και ειρήνη;
Θα το επαναλάβω ακόμη μια φορά, όσο οι λύσεις στα παγκόσμια προβλήματα δεν δίνονται στηριζόμενες στον σεβασμό της Ανθρωπογεωγραφίας σε θέση απογαλακτισμού από μητέρες πατρίδες και εγγυήσεις και μακριά από την ικανοποίση οικονομικών συμφερόντων και δραστηριοτήτων δυστυχώς οι ομοσπονδίες και δη οι διζωνικές που ουσιαστικά χωρίζουν φυλετικά αντί να ενώνουν τους λαούς δεν έχουν καμία τύχη, παρά από περιόδους χάριτος που τους δίνονται από το διεθνές κεφάλαιο πριν τον ολοκληρικό διχασμό και τη διχοτόμηση, απόσχιση ή απεδάφιση. Οι λαοί μπορούν να ζήσουν και να νομοθετήσουν όταν ενώνονται και όχι όταν διχοτομούνται με νομοθετήματα και κρατικά status που τα διατηρούν ως υφαίστεια με τεχνητή λάβα. Εως τότε ένα διζωνικό ομόσπονδο κράτος μας εγγυάται μόνο μια μελλοντική δικοινοτική σύρραξη, την οποία και το κεφάλαιο ήδη δρομολογεί!
