του Νικόλαου Παούνη, Βαλκανιολόγου.
Με αφορμή την πρόσφατη εκδήλωση της «Μακεδονικής» ομογένειας στον Καναδά και την ανάρτηση συμβόλων αλυτρωτικού περιεχομένου[1], αλλά και την εσχάτως δημοσιευθείσα συνέντευξη του Προέδρου της αυτοαποκαλούμενης Παμμακεδονικής Διασποράς (Svetski Makedonski Kongres-Светски македонски конгрес)[2], Todor Petrov, επανέρχεται το ζήτημα του Μακεδονικού στο προσκήνιο.
Η Ελλάδα εγκαλείται να επιδείξει τον απαραίτητο πολιτικό ρεαλισμό, και να προχωρήσει σε μια γενναιόδωρη υποχώρηση προς τα αιτήματα της Π.Γ.Δ.Μ. προκειμένου να επιλυθεί το ζήτημα του ονόματος και να αρχίσει η διαδικασία ένταξης στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.
Μέσω του παρόντος προσπαθώ να υπενθυμίσω ότι το μείζον στην υπόθεση της ονοματοδοσίας της Π.Γ.Δ.Μ. δεν είναι το ζήτημα του ονόματος, αλλά το έδαφος.
Τυχόν εκχώρηση του ονόματος από την Ελλάδα συνεπάγεται άμεση παραχώρηση προς την ΠΓΔΜ του λεγόμενου Ιστορικού Δικαίου, ενώ η μετέπειτα διευθέτηση του ζητήματος των προσφύγων (Begalcite)[5], θα δημιουργήσει τη βάση ώστε να υπάρξουν κεκτημένα και ως προς το Εθνικό Δίκαιο.
Αρκετοί Αναλυτές θεωρούν την επιβουλή κατά των ελληνικών εδαφών ουτοπική, εξαιτίας του μεγέθους της Ελλάδας, και του βαθμού της διατιθέμενης ισχύος.
Επιπλέον να μην διαφεύγει της προσοχής μας, το γεγονός ότι ήδη η Ελλάδα υπέστη την πρώτη ήττα σε διεθνές επίπεδο μετά την καταδικαστική απόφαση του Δ.Δ.Χ. κατόπιν της προσφυγής της Π.Γ.Δ.Μ. για την παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Συνεπώς θεμιτός ο Πολιτικός Ρεαλισμός, αλλά ως προς τη νομιμοποίηση της επιβουλής;
Η Ελλάδα οφείλει ωστόσο να αναγνωρίσει ότι το γειτονικό κρατίδιο δικαιούται γεωγραφικού προσδιορισμού καθότι «κατέχει» περισσότερο από το 35% των εδαφών της Μακεδονίας, ωστόσο στην όποια συμφωνία θα πρέπει να εφαρμοστούν δικλείδες ασφαλείας σε ότι αφορά την ιστορική εθνολογική «αποσύνδεση» των σημερινών «Σλαβομακεδόνων» από τους αρχαίους Μακεδόνες, μόνιμες συνταγματικές αλλαγές και εφαρμογή πολιτικής αποποίησης Αναθεωρητισμού (σεβασμός στα υφιστάμενα σύνορα), και τέλος αποφυγή πολιτικών παρεμβάσεων στο εσωτερικό της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα της προστασίας της ανύπαρκτης «Μακεδονικής» μειονότητας.Παούνης Νικόλαος
Βαλκανιολόγος
Ερευνητής Κέντρου Ελέγχου Όπλων1) http://mignatiou.com/2017/08/me-ti-gida-stin-plati-piasane-ton-skopiano-proxeno-parousiase-charti-me-tin-makedonia-tou-egeou/
2) Τίτλος άρθρου: Η αγάπη για την κατεχόμενη πατρίδα δεν θεωρείται Αλυτρωτισμός. http://www.echedoros-a.gr/2017/08/blog-post_47.html#more
3) Todor Petrov za MK News: https://youtu.be/UNtr5CV8nJs
4) Παούνης. ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ. Τεύχος 207, Δεκέμβριος 2011. Ο Αλυτρωτισμός εντός και εκτός Ελλάδας.
5) Αφορά την απέλαση περίπου 50.000 σλαβόφωνων αυτονομιστών και των οικογενειών τους, κυρίως μέλη του NOF και του ΚΚΕ, μετά τη λήξη του ελληνικού εμφυλίου οι οποίοι απώλεσαν την Ιθαγένεια τους, και εξαιρέθηκαν από το Νόμο περί Επαναπατρισμού Πολιτικών Προσφύγων του 1982.
http://www.ekeo.gr/2017/08/%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC/
Στην Αθήνα από την εποχή τού «η Μακεδονία είναι ελληνική» φτάσαμε στο δόγμα «μια λύση κοινά αποδεκτή από όλους με γεωγραφικό προσδιορισμό!».
Στις αρχές του 1992 συγκαλείται η πρώτη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή για το θέμα των Σκοπίων. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός, ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Αλέκα Παπαρήγα και η Μαρία Δαμανάκη, παρουσία του υπουργού εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, συμφωνούν για κοινή γραμμή πλεύσης, σε μια ονομασία που δεν θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της.
Πλέον η «εθνική» θέση είναι η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή.
Κατά καιρούς έχουμε συζητήσει διάφορα ονόματα όπως ”Nova Makedonija”, ”SlavoMaκedonija” , ”Gorna Makedonija”. Δημοσιεύματα του τύπου ισχυρίζονται πως η σημερινή κυβέρνηση συζητάει ονόματα όπως το ‘Novamacedonia” ή το “Uppermacedonia” μονολεκτικά.
Ο βαλκανιολόγος κ Παούνης αναφέρει στο άρθρο του «Η Ελλάδα οφείλει ωστόσο να αναγνωρίσει ότι το γειτονικό κρατίδιο δικαιούται γεωγραφικού προσδιορισμού καθότι “κατέχει” περισσότερο από το 35% των εδαφών της Μακεδονίας, ωστόσο στην όποια συμφωνία θα πρέπει να εφαρμοστούν δικλείδες ασφαλείας». Η ανησυχία του συγγραφέα του άρθρου να ισορροπήσει μεταξύ της «εθνικής» θέσης και της πραγματικότητας είναι εμφανής. Η διολίσθηση του Former Yugoslav Republic of Macedonia σε σκέτο Macedonia είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει τους κινδύνους.
Η διαφοροποίηση της ελληνικής θέσης έγινε και εξαιτίας της πίεσης του αμερικανικού παράγοντα. Οι αμερικανοί και οι γερμανοί θεωρούν τους σλάβους των Βαλκανίων επιρρεπείς στη ρωσική επιρροή, επιθυμούν την ένταξη τους στους ευρωατλαντικούς θεσμούς το ταχύτερο δυνατό. Η πιθανή μελλοντική άνοδος φιλορωσικών κυβερνήσεων στα κράτη αυτά συνιστά κίνδυνο ασφαλείας.
Ας αναλογιστούμε πως η Ελλάδα αγόρασε 40+40+60+30=170 αεροπλάνα F16 αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων και ως πελάτης δεν μπόρεσε να πείσει για το δίκαιο της, τη στιγμή που τα Σκόπια δεν αγόρασαν ούτε μία αμερικανική σφαίρα! Αυτό οφείλεται σε αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων ή σε αδιαφορία των ΗΠΑ μπροστά στη ρωσική απειλή;
Η ονομασία των Σκοπίων δεν έχει σημασία γιατί σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται αυτό το θέμα. Η παραπάνω φράση ανήκει σε έλληνα πολιτικό, έχει όμως σχέση με την ελληνική ιστορική πραγματικότητα; Οι σλάβοι εμφανίστηκαν στα βαλκάνια τον 6ο αιώνα και η πρόσβαση στο αιγαίο υπήρξε ένα διαρκές αίτημα τους, στο αίτημα αυτό ο ελληνικός λαός απάντησε με αξιοθαύμαστη συνέπεια για 14 αιώνες. Ο ελληνισμός δεν παρέδωσε το ζωτικό του χώρο αλλά τον υπερασπίστηκε με αυταπάρνηση! Το θέμα δεν προέκυψε επί Τίτο, ούτε ασφαλώς ξεχάστηκε σε δέκα χρόνια. Η ιστορική ευθύνη που κουβαλάμε μετά από 14 αιώνες είναι κολοσσιαία, συνομιλούμε με την ιστορία. Πως σας ακούγονται αυτά εθνολαικιστικά;
Ο βαλκανιολόγος κ Παούνης αναφέρει στο άρθρο του «Αρκετοί Αναλυτές θεωρούν την επιβουλή κατά των ελληνικών εδαφών ουτοπική, εξαιτίας του μεγέθους της Ελλάδας, και του βαθμού της διατιθέμενης ισχύος. Ένα παράδειγμα αντλούμενο από την εθνική ιστοριογραφία δίνει την απάντηση. Όταν το 1832 η Υψηλή Πύλη αναγνώριζε το μικρό από απόψεως εδαφικής επιφάνειας, ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, ουδείς μπορούσε να προβλέψει ότι 90 έτη αργότερα θα μεταβάλλονταν οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι περιφερειακές συμμαχίες, γεγονός το οποίο θα επέτρεπε στον Ελληνικό Στρατό να προελάσει και να ενσωματώσει την Ήπειρο, τη Μακεδονία τα νησιά του Αιγαίου, αλλά και να αποβιβαστεί στα μικρασιατικά παράλια». Τι θα γίνει εάν εξαιτίας των εσωτερικών προβλημάτων τα Σκόπια διαλυθούν και προκύψει η μεγάλη Αλβανία και η μεγάλη Βουλγαρία; Ο συσχετισμός ισχύος με τη μεγάλη Βουλγαρία είναι ο ίδιος; Ασφαλώς όχι, αλλά πάλι η μεγάλη Βουλγαρία θα υπολείπεται στρατιωτικά της Ελλάδας. Τι θα γίνει εάν στο μέλλον η Ελλάδα αντιμετωπίσει μια τουρκική απειλή και την δουν ως «ιστορική ευκαιρία» η μεγάλη Αλβανία και η μεγάλη Βουλγαρία; Τι τριπλή κατοχή στην Ελλάδα; αυτό είναι ακροδεξιό παραλήρημα… δεν υπάρχει ιστορικό ανάλογο!
Στο ενδεχόμενο ομοσπονδοποίησης της FYROM έχουν αναφερθεί αρκετοί στο παρελθόν και στις προοπτικές που αυτός ανοίγει για την Ελλάδα. Από όσο μπορώ να θυμηθώ ο πρώτος θα πρέπει να ήτανε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Η Ελβετία δεν λέγεται Γερμανία ή Ιταλία ή Γαλλία παρότι υπάρχουν γερμανόφωνοι , ιταλόφωνοι και γαλλόφωνοι. Ομοίως το Βέλγιο δεν λέγεται Φλαμανδία ή Γαλλία παρότι υπάρχουν 60% φλαμανδόφωνοι και 40% γαλλόφωνοι. Εάν τα Σκόπια ομοσπονδοποιηθούν πως θα λέγονται Αλβανία ή Μακεδονία;