Μια σημαντική επέτειος.
Σε αναμμένα κάρβουνα
με ‘’Τραπεζάκια Έξω’’
Ο Κώστας Μπλιάτκας , συγγραφέας του βιβλίου ‘’Διονύσης Σαββόπουλος: Υπόγεια Διαδρομή’’ , θυμάται την παρουσίαση του ιστορικού δίσκου ‘’Τραπεζάκια έξω’’ στη Θεσσαλονίκη, την αξέχαστη συναυλία για τη γενιά του ‘’1-1-4’’ στο Παλέ Ντε Σπόρ, το υπερ-πολιτικοποιημένο κλίμα στο ΑΠΘ και τους ‘’εκδρομείς του εξήντα’’ που τότε γίνονταν σαραντάρηδες μαζί με τον τροβαδούρο τους.
——-
Συμπληρώνονται τριάντα εφτά χρόνια από την κυκλοφορία ενός πολύ σημαντικού δίσκου του Διονύση Σαββόπουλου , τα ‘’Τραπεζάκια Έξω’’ τα οποία παρουσίασε σε μια ιστορική συναυλία στο Παλέ Ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης την 1η Απριλίου 1983.
Ήμουν 25άρης, ρεπόρτερ φοιτητικών θεμάτων και έζησα εκείνες τις εποχές της έντονης πολιτικοποίησης, των προσδοκιών , της διάψευσης και της αμφισβήτησης . Στο πανεπιστήμιο ειδικότερα, όλες τις προηγούμενες μέρες επικρατούσε κλίμα ‘’δημιουργικής αναμονής’’, με γεμάτα κυλικεία και αμφιθέατρα, με καπνό, καφέ, συζητήσεις και αντιπαραθέσεις . Την ημέρα της συναυλίας γίνονταν οι πρυτανικές εκλογές από τις οποίες τελικά εξελέγη ο καθηγητής Δημήτρης Φατούρος, αλλά στα ισόγεια της Νομικής και της Πρυτανείας μπορούσε κανείς δει τις φωτογραφίες και τα ντοκουμέντα από τους αγώνες της γενιάς του 1-1-4 και του 15% για την παιδεία. Ο Διονύσης Σαββόπουλος ολοκλήρωσε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων της γενιάς του , αυτής που ο ίδιος ονόμασες ‘’εκδρομείς του ΄60’’ με τη συναυλία του την οποία μετέδωσε ζωντανά η τότε ΕΡΤ-1 σε σκηνοθεσία της Μίκας Ζαχαροπούλου. ..
Τη θυμάται ακόμα έντονα η Θεσσαλονίκη εκείνη την εκδήλωση. Είκοσι χρόνια μετά τον Ανένδοτο και το ”15% για την Παιδεία”. Εφτά χιλιάδες κόσμος μέσα και άλλοι τόσοι που δεν μπόρεσαν να μπουν. Σπουδαία μπάντα με Μηνά Αλεξιάδη (πιάνο), Γιάννη Χατζή (κρουστά), Βασίλη Παπαβασιλείου (μπάσο) Βασίλη Σαλέα (κλαρίνο), Χρήστο Ζέρβα και Παναγιώτη Καλατζόπουλο (, μπουζούκι και κιθάρες), Γιώργο Δεσποτίδη (βιολί) . Μαζί και η ‘’Οπισθοδρομική Κομπανία’’ με τη νεαρή τότε Ελευθερία Αρβανιτάκη που παράτησε τη δουλειά της στην Αθήνα για να πλαισιώσει τον Θεσσαλονικιό τροβαδούρο.
Πολλοί θυμούνται ακόμα την αποπομπή της ”σαλάτας”- δηλαδή της ανθοδέσμης που προσφέρθηκε επί σκηνής στο Σαββόπουλο -από τον τιμώμενο. ”Ωχ, θα γίνει τώρα ότι και στο φεστιβάλ με το ”Χάππυ Nταΐη”, μουρμούριζαν κάποιοι στις κερκίδες. Άλλοι έχουν ”κρατήσει” εκείνη την τρυφερή σκηνή του βαλς με την Άσπα μπροστά στο πανελλήνιο…
Όλο το νόημα όμως που είχε η βραδιά για τον τροβαδούρο, ακούστηκε στο λογίδριό του όταν τέλειωνε το ‘’Τσάμικο’’ -που ακούγαμε για πρώτη φορά –υπό την συγκλονιστική συνοδεία του κλαρίνου του Βασίλη Σαλέα:
”O,τι απομένει είναι μια συνάθροιση σαραντάρηδων. Στο σπίτι μας όλοι παραπονιούνται ‘’τι έχει αυτός ο άνθρωπος’’ . Τι να έχει αγαπητοί μου συνομήλικοι; Συνδεθήκαμε άπαξ και δια παντός με τη μοίρα αυτού του τόπου και έκτοτε καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα. Τα Συντάγματα άλλαξαν, αλλά ό,τι αγαπήσαμε και ό,τι ονειρευτήκαμε εξακολουθεί να επαφίεται στον πατριωτισμό μας”!.
Τότε ο Διονύσης ήταν ”κακούτσικος”. Δύσκολα τον πλησίαζες για συνέντευξη και αν το κατάφερνες, πρόσεχες μην πετάξεις καμιά κοινοτυπία ή καμιά ”ξύλινη” κομματική ατάκα. Δεν το είχε και πολύ να σε αποπέμψει όπως την …”σαλάτα”.
Πολύ αργότερα το εξήγησε αυτό λέγοντας ότι ”η νεότης, ο σχετικός εγωισμός, η μόδα της αμφισβήτησης” είχαν επιβάλλει ένα βλοσυρό και απρόσιτο ”ύφος και στυλ συμπεριφοράς”.
‘’Από τη μεριά μου βέβαια σίγουρα έφταιγε και η πρόωρη επιτυχία.”, συμπλήρωσε χαμογελώντας .
Στα αποδυτήρια βρήκαμε ένα Σαββόπουλο στο μεταίχμιο του ”καλούτσικου” και του ”καλούτσικου”:
– Μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια για την αποψινή εκδήλωση;
– Φοβάμαι πως όχι….Τέλος πάντων, τι θέλετε να πούμε;
Την άλλη μέρα (Σάββατο 2 Απριλίου 1983) , το ρεπορτάζ της ”Θεσσαλονίκης” φιλοξένησε την παρακάτω δήλωση του Σαββόπουλου:
”Για μένα το θέμα του 1-1-4 δεν αποτέλεσε μια στενά πολιτική υπόθεση. Η γενιά αυτή προέβαλε κυρίως το αίτημα της συμμετοχής στα κοινά. Μόνο που το αίτημα αυτό διατυπώνονταν από πρόσωπα και όχι από ”ετικέτες”. Στις συγκεντρώσεις, ο Κουλάνδρου, ο Τριαρίδης και οι άλλοι μιλούσαν ως συγκεκριμένα όντα και όχι σαν ”φοιτητές”, ”εργάτες”, ”συνδικαλιστές” κ.λ.π. Βέβαια αρκετοί ήταν ενταγμένοι, αλλά παρόλα αυτά δρούσαν σαν άτομα. Το θέμα ήταν οντολογικό”!
Και στη συνέχεια:
”Η κοινωνία παραμένει ανώριμη να δεχτεί τη συμμετοχή του προσώπου στα κοινά. Έτσι αναπόφευκτα αυτοί οι άνθρωποι, οι φοιτητές της δεκαετίας του 60, υποχώρησαν στους τελευταίους κοινωνικούς προμαχώνες: Την οικογένεια και την εργασία .Όπως είδατε όμως απόψε, αυτό δεν τους ικανοποιεί. Κάθονται, σα να λέμε, σε αναμένα κάρβουνα.’’
Φεύγοντας , μετά τη συναυλία, αρκετοί είχαν συγκρατήσει κομμάτια από στίχους των τραγουδιών που μόλις είχαν πρωτακούσει και που σε μερικές εβδομάδες θα ήταν στα χείλη ολονών’’:
-‘’Το ροκ του μέλλοντός μας’’
-‘’ Μπιζανίου κι Αναλήψεως , Αλαμάνα και Γραβιά, Αμέρικα, , Βελεστίνο, Άγιοι Σαράντα…
Η Ελλάδα που αντιστέκεται…’’.
-‘’Είμαι δεκαεξάρης, σας γ…ω τα λύκεια’’.
-‘’Βγάζω τα τραπεζάκια μου έξω’’.
– Τον χειμώνα ετούτο
άμα τον πηδήσαμε
Γι’ άλλα δέκα χρόνια
άιντε καθαρίσαμε…’’
-‘’Εθνική Ελλάδος γειά σου’’.
Πιο πολύ μου έκανε εντύπωση η ‘’διασκευή που ήδη είχε κάνει μια φοιτητριούλα και τραγουδούσε στην παρέα της κατεβαίνοντας τον ‘’σαλίγκαρο’’ στα σκαλιά του Παλέ. :
‘’Να μας έχει ο Θεός γερούς, να συνεδριάζουμε , τα μάτια μας να βγάζουμε’’!
Ήμουν αυτήκοος μάρτυς. Άλλα χρόνια…
(Δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ).
