Της ομάδας σύνταξης του Άρδην & της Ρήξης
Η δολοφονία του 19χρονου φοιτητή Άλκη Καμπανού ήταν μια αποτρόπαιη ενέργεια, όχι γιατί ήταν η πρώτη στον οπαδικό χώρο, αλλά για την βιαιότητά της και τα μηνύματα που μας δίνει για το που οδηγείται η ελληνική κοινωνία.
Τα μεσάνυχτα της Δευτέρας οι επιβαίνοντες δύο αυτοκινήτων σταμάτησαν μια παρέα τριών νεαρών κοντά στο γήπεδο του Άρη στην Θεσσαλονίκη και αφού τους ρώτησαν ποιας ομάδας είναι οπαδοί, στη συνέχεια τους επιτεθήκαν με πρωτοφανή βιαιότητα, σκοτώνοντας τον 19χρονο και τραυματίζοντας σοβαρά τους άλλους δύο. Σε άλλο περιστατικό χθες το απόγευμα στην παραλία της Θεσσαλονίκης μια παρέα δέκα ατόμων πλησίασε δύο αδέλφια έναν 14χρονο και έναν 15χρονο και τους επιτέθηκαν, ευτυχώς παρενέβησαν οι εργαζόμενοι γειτονικού ξενοδοχείου και διέσωσαν τα νεαρά αγόρια από τα χειρότερα.
Τα χθεσινά γεγονότα είναι κρίκοι μιας μακράς αλυσίδας γεγονότων τυφλής βίας μεταξύ οπαδών-μπράβων των δύο μεγάλων ομάδων της Θεσσαλονίκης:
Στις 4/5/2017, στην οδό Αγίου Δημητρίου, ο νεαρός οπαδός του ΠΑΟΚ, Νάσος Κωνσταντίνου, προσπάθησε να ξεφύγει από οπαδούς αντίπαλης ομάδας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Παρασύρθηκε από διερχόμενο όχημα και, λίγες μέρες μετά, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο.
Στις αρχές του 2020, o Βούλγαρος οπαδός Τόσκο Μποζατσίσκι, που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσει τον αγώνα Άρη – ΠΑΟΚ, παρασύρθηκε από αυτοκίνητο κοντά στο Μέγαρο Μουσικής και έχασε τη ζωή του, όταν προσπάθησε να ξεφύγει από ομάδα που του επιτέθηκε με οπαδικά κίνητρα.Έναν χρόνο πριν, βγήκαν πιστόλια για οπαδικές διαφορές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Σε ενέδρα, δύο άτομα τραυματίστηκαν.
Η άγρια συμπλοκή, μέρα μεσημέρι, προκάλεσε την παρέμβαση του εισαγγελέα, η οποία όμως δεν είχε αποτέλεσμα.
Δύο μήνες μετά, νέα άγρια επεισόδια σημειώθηκαν στην περιοχή Χαριλάου με οπαδούς ΠΑΟΚ και Άρη και δεκάδες καταστροφές σε σταθμευμένα οχήματα. Λίγες μέρες μετά, εμπρησμός σε πιλοτή στην Καλαμαριά, αποδόθηκε σε οπαδικές διαφορές.
Και στην Αθήνα συμβαίνουν ανάλογα γεγονότα. Η δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου το 2007 στην λεωφόρο Λαυρίου ύστερα από προγραμματισμένο ραντεβού που είχαν δώσει οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού μας εισήγαγε σε μια νέα εποχή. Τότε 500 περίπου τραμπούκοι οπλισμένοι με μαχαίρια, αεροβόλα, λοστούς κ.λπ. και με ενισχύσεις από το εξωτερικό (Σέρβους και Ρώσους) έδωσαν ραντεβού για να ξεκαθαρίσουν ποιοι θα κάνουν κουμάντο στην πόλη.
Έκτοτε ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν συχνά πυκνά, τις περισσότερες φορές χωρίς νεκρούς, αλλά από στα πρόσφατα γεγονότα της Θεσσαλονίκης υπάρχει μια ουσιώδη διαφορά Στα προηγούμενα μαζεύονταν οι «αρχηγοί», τα πρωτοπαλίκαρα και οι στρατοί των πιο φανατισμένων ή όσοι νεοσσοί ήθελαν να μπουν στα κλειστά κλαμπ των σκληρών, αφήνοντας στην άκρη πιτσιρικάδες και αυτούς που δεν ήταν για τέτοια πράγματα. Λειτουργούσαν δηλαδή ως μαφιόζικες ομάδες, γιατί λίγο πολύ τέτοιες είναι, πέρα από την οπαδική βία «δραστηριοποιούνται» στην προστασία μαγαζιών, στο λαθρεμπόριο, στην διακίνηση ναρκωτικών και κυρίως είναι ένας στρατός απαραίτητος όταν τον χρειαστεί η διοίκηση της ομάδας τους για τις βρώμικες δουλειές.
Στην Θεσσαλονίκη όμως κατά τα φαινόμενα περάσαμε σε επόμενο στάδιο όπου ομάδες που λειτουργούν σαν «μοναχικοί λύκοι» κινούνται σε γειτονιές των εχθρών και ψάχνουν για ιδανικά θύματα, εύκολους στόχους που θα τους μακελέψουν χωρίς μεγάλο ρίσκο για την δική τους ασφάλεια.
Ως συνήθως «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», αν το υπουργείο και ο μονίμως εξαφανισμένος Αυγενάκης δεν τρίξει τα δοντια στις ΠΑΕ, ακυρώνοντας ακόμα και παιγνίδια, αν οι πρόεδροι δεν μαζέψουν τους αρχηγούς των στρατών χούλιγκανς, αν η Πολιτεία με τα όργανά της π.χ. ΕΣΡ δεν πάρει τις άδειες ή αν δεν ταράξει στα πρόστιμα κυρίως ραδιόφωνα που προάγουν την βία, αν δεν κοπούν οι δεσμοί μεταξύ αστυνομίας και στρατών χούλιγκανς, τα επεισόδια τύπου Θεσσαλονίκης θα γίνουν καθημερινότητα.
Η παρακμή μας είναι πολύπλευρη, από την πολιτική σκηνή που κυριαρχούν προσωπικότητες όπως ο Πολάκης, ο Φουρθιώτης κ.λπ. έως την τυφλή βία στους δρόμους. Αν «η κοινωνία των πολιτών», σύλλογοι, φορείς, σωματεία, οι καθημερινοί άνθρωποι εν ολίγοις, δεν παρέμβουν και συνεχίζουν να παρακολουθούν την φθορά που βιώνουμε καθημερινά, στο τέλος όλοι θα φθαρούμε από αυτήν.
Όπως αναφέρει και η ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης, Μένουμε Θεσσαλονίκη: «Αναμφίβολα έχουμε ανάγκη από μια κάθαρση, και για να καταστεί αυτή εφικτή πρέπει να συνοδεύεται από την αναγέννηση των αξιών και ενός οράματος, ακόμα, ικανού να μας απελευθερώσει από την παρακμή»… «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει καθώς βυθιζόμαστε μέσα σε αυτό το καθοδικό σπιράλ, είναι οι ίδιοι να συνηθίσουμε την παρακμή μας, επιδιδόμενοι μόνον σε φραστικές καταδίκες όταν η τελευταία χτυπάει δυνατά την πόρτα της καθημερινότητάς μας. Ως εδώ!»
Πηγές: Φιλόπουλος: Η αλήθεια, Θεσσαλονίκη: Χωρίς τέλος η οπαδική βία εντός και εκτός των γηπέδων
