του Drieu Godefridi, φιλοσόφου και δοκιμιογράφου atlantico.fr
H Παραπληροφόρηση ως ίππος της Αποκάλυψης, δίπλα στον Πόλεμο, την Πείνα, τo Λοιμό και το Θάνατο!
Πολλοί δημοσιογράφοι επιμένουν να φαντασιώνονται τη δουλειά τους όπως ήταν το 1950 ή το 1980. Ωστόσο, η σχέση μας με την πληροφορία έχει αλλάξει. Δομικά.
Όλοι έχουμε πρόσβαση σε πραγματικές πληροφορίες — όπως στον Μεσαίωνα, όπως στην Αναγέννηση, όπως και στην ελληνική αρχαιότητα. Αυτό που έχει αλλάξει είναι το εύρος αυτής της πρόσβασης και η ικανότητά μας να επικοινωνούμε αυτές τις πληροφορίες στον κόσμο —κυριολεκτικά— και άμεσα.
Οντως, η πραγματικότητα αυτής της διάδοσης εξαρτάται από τη δημοτικότητά μας, μεταξύ άλλων από τα κοινωνικά δίκτυα. Αυτή η δημοτικότητα οικοδομείται και χρειάζεται χρόνο. Φυσικά, αυτή η νέα πληροφοριακή πραγματικότητα είναι βαθιά άνιση — όπως κάθε τι ανθρώπινο και φυσικό. Το γεγονός παραμένει: από εδώ και πέρα, μικροί ή μεγάλοι, πλούσιοι ή φτωχοί, χρήστες του tiktok ή του instagram, είμαστε ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι ως «διακινητές» γεγονότων έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους.
Έμαθα περισσότερα για την ανάλυση των επιδημιολογικών δεδομένων από την κρίση του COVID ακολουθώντας τον λογαριασμό του Nassim Nicholas Taleb στο Twitter από ό,τι θα έκανα διαβάζοντας καθημερινά Le Monde, Le Figaro και τις ανείπωτες εριστικές αστειότητες της Libé[ration].
Η μετάβαση από τη μια κυριαρχία στην άλλη πραγματοποιείται σπάνια χωρίς προστριβές. Αυτό είναι το παράδοξο του Θουκυδίδη. Η κυρίαρχη δύναμη πηγαίνει σε πόλεμο με την αναδυόμενη δύναμη, οδηγούμενη από τον φόβο της ανερχόμενης δύναμης του ανταγωνιστή της. Εδώ υπάρχει μια αλήθεια, τουλάχιστον μια γνωσιολογική σταθερά, που ξεφεύγει πολύ από το πλαίσιο των διεθνών σχέσεων.
Το ότι ο παλιός κόσμος της πληροφορίας δεν θα πεθάνει χωρίς να πολεμήσει, το Twitter προσφέρει μια εξαιρετική συνοπτική απεικόνιση.
Συνεργασία με το «Βαθύ κράτος»
Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής εκστρατείας για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών (2020), το Twitter επέτρεψε σε όλους να κοινοποιούν ελεύθερα γεγονότα που γνώριζαν για αυτήν την εκστρατεία, αλλά και απόψεις, αστειότητες. Πολύ τοπικά γεγονότα, όπως πολύ γενικές αναλύσεις.
Αυτό δεν μπορούσε να το ανεχτεί ο παλιός κόσμος. Στην προεκλογική περίοδο, διαμορφώθηκε μια απίθανη αλλά τρομερή κλίκα, μια ευέλικτη και καταναγκαστική συμμαχία ανώτερων στελεχών του Twitter, κυβερνητικών υπηρεσιών, ιδίως του FBI, ΜΚΟ και σχεδόν όλου του «παραδοσιακού» Τύπου για την καταπολέμηση της «παραπληροφόρησης».
Αλίμονο! Αυτή η συμμαχία, που δεν είναι πλέον απίθανο ότι εξελίχθηκε σε συστηματική και δομική, δεν μπορούσε να προβλέψει την εξαγορά του Twitter από αυτό το ελεύθερο (και πλούσιο) ηλεκτρόνιο που είναι ο Έλον Μασκ. Δίκαια μιλούμε για «Αρχεία Twitter», τα οποία αποκαλύπτουν στον κόσμο τις ακόλουθες αλήθειες:
1/ Το «Βαθύ Κράτος», που ορίζεται με την έννοια της ετερογενούς αλλά τέλεια συντονισμένης αρμάδας που μόλις περιγράψαμε, είναι μια παράνομη οντότητα – που συμμετέχει στη δομή της αμερικανικής συνταγματικής τάξης.
2/ Η συνεργασία μεταξύ Twitter και FBI ήταν μόνιμη κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του 2020.
3/ Στο 99% αυτών των περιπτώσεων, οι έκδηλα κομματικοί λογαριασμοί, με σκιώδη αποκλεισμό, απαγόρευση και ακυρωμένα tweets προέρχονταν από υποστηρικτές των Ρεπουμπλικανών.
Πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι Δημοκρατικοί είναι όλοι έντιμοι άνθρωποι, που διακινούν μόνο αποδεδειγμένες, ποιοτικές πληροφορίες, ουδέτερες και ανιδιοτελείς ; Ακόμη και οι πιο εξαγριωμένοι λογοκριτές του Twitter διαπίστωσαν ότι το FBI μερικές φορές υπερέβαλε, ζητώντας τους να ακυρώσουν χιουμοριστικά tweets που αρέσουν σε τρία άτομα. Πριν διαγράψουν το εν λόγω tweet.
Εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας των ΗΠΑ, όλα τα μέσα ενημέρωσης απέκρυψαν το σκάνδαλο του Χάντερ Μπάιντεν για να μην αμαυρώσουν την εικόνα του πατέρα του-υποψήφιου Προέδρου και ευνοήσουν τον «πράκτορα του Πούτιν» Τραμπ. Μοναδική εξαίρεση η εφημερίδα New York Post!…
Στο πλαίσιο αυτής της καλωδουλεμένης συνεργασίας, όλα τα όργανα του κλασικού τύπου εκτός από ένα (η New York Post) αποφάσισαν να θάψουν το φορητό υπολογιστή που είχε ξεχάσει να πάρει από τον επισκευαστή του αυτός ο εκφυλισμένος τοξικομανής Χάντερ Μπάιντεν και ο οποίος όμως αποκάλυψε την έκταση του συμβιβασμού του Μπάιντεν με τα καθεστώτα της Κίνας και της Ουκρανίας. Όλα αυτά, δίνοντας πίστη στην ιδέα ότι ήταν ένας «ρωσικός ελιγμός» (sic). Φυσικά, αυτή η γελοία θεωρία ρωσικής παγίδας δεν είχε καμία βάση στην πραγματικότητα και ήταν τόσο ψευδής όσο ήταν πραγματικός ο φορητός υπολογιστής του Hunter.
Η δημοσιογραφία είναι μόνο μια λέξη, σημασία έχει το πράγμα, δηλαδή η ροή της πληροφορίας. Αυτό προϋποθέτει αφενός την πρόσβαση στα γεγονότα και το συσχετισμό τους, αφετέρου την ορθολογική δόμηση του πραγματικού υλικού (αιτιατική, περιστασιακή εξήγηση κ.λπ.).
Ο Τραμπ…πράκτορας της Ρωσίας!
Πολλοί δημοσιογράφοι αναγνωρίζουν το γεγονός ότι η πρόσβαση σε πραγματικό υλικό δεν εξαρτάται πλέον από αυτούς. Αλλά διεκδικούν την ορθολογική του διάρθρωση, για την οποία «τα δίκτυα», που υιοθετούν χίλιες θεωρίες συνωμοσίας κάθε μέρα, θα ήταν ανίκανα.
Ωστόσο, ακριβώς στη δόμηση του πραγματικού υλικού είναι πιο εμφανής η σημερινή αποτυχία της δημοσιογραφίας. Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Επί τρία ολόκληρα χρόνια, ο κλασικός Τύπος διακινούσε τη θέση ότι η εκστρατεία Τραμπ το 2016 δεν ήταν παρά μια τεράστια «συμπαιγνία» με την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, σε σημείο να κατηγορεί τον Τραμπ για Ρώσο πράκτορα (sic). Τρία χρόνια, εκατομμύρια άρθρα, αφιερώματα, αναφορές, σε όλο τον κόσμο! Όλα ήταν λάθος. Με άλλα λόγια, η πιο τρομερή θεωρία συνωμοσίας που κυκλοφόρησε στη Δύση από το 1945 ήταν το γεγονός του κλασικού Τύπου, σε άμεσο συνδυασμό με άλλες παραμέτρους αυτού που δικαίως αποκαλείται «Βαθύ Κράτος».
Οι κλασικές εφημερίδες δεν πρόκειται να εξαφανιστούν όλες. Θα επιβιώσουν όσες προκρίνουν την αντικειμενική δόμηση του πραγματικού υλικού.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που κάνει η πλειοψηφία των σύγχρονων δημοσιογράφων που όχι μόνο αρνούνται να επιμένουν στα γεγονότα – η γνώμη τους είναι τόσο σημαντική! — αλλά θέτουν τη γνώμη τους πάνω από τα γεγονότα. Λες και το μόνο γεγονός που έχει πραγματικά σημασία ήταν η γνώμη τους, η οποία από μόνη της παρουσιάζει λίγο περισσότερη αξία ή ενδιαφέρον από τη γνώμη της οποιασδήποτε ινσταγκραμ-οπούλου ή του οποιουδήποτε τικτοτ-ίδη.
Αυτή η δημοσιογραφία, που δεν έχει άποψη αλλά διαχέει σύγχυση, δεν έχει μέλλον. Υπάρχει κάθε λόγος να χαιρόμαστε και οι τεράστιες επιδοτήσεις στα παλαιά ΜΜΕ, που πλέον δεν δικαιολογούνται με τίποτα, αξίζει να επανεξεταστούν υπό το φως αυτής της αλήθειας.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://atlantico.fr/article/decryptage/2022-l-annee-ou-le-journalisme-est-tombe-dans-le-coma-drieu-godefridi
Ακόμα ένα καβαλάρη με τη ταμπέλα “Αγγλική γλώσσα.”