της Gabrielle Cluzel
Για το 16ο Νόμπελ Λογοτεχνίας οι Γάλλοι περίμεναν τον Michel Houellebecq και τους προέκυψε Annie Ernaux. «Σε μισό αιώνα-κατά την κριτική-έγραψε διαδοχικά για τον πατέρα της, τη μητέρα της, τον εραστή της, την έκτρωση της, την αρρώστια της μητέρας της, το πένθος της, το υπερμάρκετ της» για να «καταστρέψει τα κοινωνικά καθιερωμένα» όπως δήλωσε η ίδια. Η Αριστερά πανηγυρίζει…
Είναι η Annie Ernaux πραγματικά “MeToo”; Στο βιβλίο της Τα χρόνια (Gallimard, 2008), σχεδιασμένο ως μια σειρά στιγμιότυπων από την παιδική της ηλικία κατά τη μεταπολεμική περίοδο, η Annie Ernaux ειρωνεύεται τη μοίρα ενός 12χρονου κοριτσιού, που δολοφονήθηκε από το γείτονά του επειδή αρνήθηκε να υποκύψει στις ορέξεις του. Και χωρίς να εκφράζει αποτροπιασμό γι’αυτή την τρομερή γυναικοκτονία σε φόντο σεξουαλικής επίθεσης, το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας βεβαιώνει ότι τα μικρά κορίτσια γύρω της «κρυφογελούσαν με [την] ιστορία» εκείνης που «προτίμησε να πεθάνει παρά να συνευρεθεί με ένα αγόρι, αυτό που τόσο λαχταρούσαν να έχουν το δικαίωμα να κάνουν» (sic). Για την Annie Ernaux, λοιπόν, τα μικρά κορίτσια ονειρεύονται να δεχτούν σεξουαλική επίθεση και «χλευάζουν» αυτά που πεθαίνουν επειδή δεν συναίνεσαν…
Το κοριτσάκι είναι η Mαρία Γκορέττι, μια Ιταλίδα αγία, την οποία οι μοναχές ανέφεραν ως παράδειγμα στις οικοτρόφους τους. Και στην Annie Ernaux δεν αρέσει τίποτα περισσότερο από το να δυσφημεί τις μοναχές. Διότι, αν η συγγραφέας τηλεφώνησε, το 2019, σε ένα ζωντανό φόρουμ που δημοσιεύθηκε στη Liberation, για να δείξει αλληλεγγύη προς ορισμένες βιασθείσες ευσεβείς γυναίκες, οι καθολικές καλόγριες δεν βρήκαν ευκαιρία να την ευχαριστήσουν.
Ωστόσο, χάρη στο οικοτροφείο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Yvetot, όπου ήταν μαθήτρια, και στην αδελφότητα της Ιερής Καρδιάς του Ernemont, όπου και δίδαξε, η Annie Ernaux μπόρεσε να εμπλουτίσει τα λογοτεχνικά της χαρίσματα και να αναδειχθεί. Απόδειξη ότι οι μοναχές δεν δούλευαν για την αλλοτρίωση των νεαρών κοριτσιών. Και, πολύ πριν το #MeToo, αυτές οι καλόγριες πρόβαλαν ως μάρτυρα της σεξουαλικής βίας και της σκληρής γυναικοκτονίας τη Mαρία Γκορέττι. Βιαιότητες που η Annie Ernaud αποδραματοποιεί χλευάζοντας τες μέσα από παρεμβαλλόμενους χαρακτήρες, στο βιβλίο της.
Περιέργως, καμία από τις φεμινίστριές μας δεν προσβλήθηκε απ’ αυτό. Είναι πιθανό καμμιά τους να μην έχει διαβάσει Annie Ernaux. Δύσκολο, όμως, να το ξεφύγεις: οι καθηγητές τη λατρεύουν. Εμφανίζεται επίσης, φέτος, μέχρι και στο πρόγραμμα της Eκόλ Nορμάλ Σουπεριέρ, σε ισότιμη βάση με την… Madame de Sévigné. Είναι επίσης πιθανό (ας είμαστε ειλικρινείς) να μην έχουν ακούσει ποτέ για τη Μαρία Γκορέττι – αφού δεν είναι πολύ ευσεβείς ενορίτισες.
Η Annie Ernaux, γνωστή για την αποκρουστική ωμότητα των οικείων περιγραφών της, είναι εμβληματική της γενιάς της. Αυτή που ζητούσε την απελευθέρωση των ηθών, μια σεξουαλική λευκή επιταγή, όπως ερμηνεύτηκε από τον Ντομινίκ Στρως-Καν και τους επιγόνους του, όπου όλες οι γυναίκες – ας είμαστε ευγενικοί – έχουν γραμμένο στο μετωπό τους «κανένας φραγμός»… Η σεξουαλική απελευθέρωση έχει ευτελίσει την πράξη, απoρρύθμισε τις ερωτικές σχέσεις, συνθλίβει τα ενδιάμεσα στάδια: τους αθώους περιπάτους, τις αγνές δηλώσεις αγάπης, τους αρραβώνες… Όπως όλα τα προκαταρκτικά συμβόλαια και οι χρόνοι προβληματισμού πριν την υπογραφή, αυτά είχαν σκοπό να προστατεύσουν τους πιο αδύναμους (σωματικά). Nα πούμε ότι σήμερα, την εποχή του #MeToo, εφαρμογές αφιερωμένες στην αμοιβαία συναίνεση (Yes to Sex, We-Consent, Το Sexwithyou… και άλλα τέτοια ρομαντικά υποβλητικά ονόματα) γνωρίζουν πραγματική επιτυχία μεταξύ των φοιτητών στις ΗΠΑ! Μπορούν επιτέλους να πουν ναι, ξεκάθαρα και επίσημα, αφού το σκεφτούν. Κοντά στην επινόηση του γάμου. Αυτός ο μισητός από την αριστερά γάμος, η οποία, σήμερα, χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το χυμένο γάλα.
Εν τω μεταξύ, σε ένα βιβλίο που εξήρε η κριτική, το οποίο κέρδισε το βραβείο Marguerite-Duras, το βραβείο François-Mauriac της περιοχής Ακιταίν, το Βραβείο Γαλλικής Γλώσσας και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Strega*, το τελευταίο βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας κοροϊδεύει μια γυναικοκτονία και ευτελίζει τη σεξουαλική επίθεση σε μια πολύ νεαρή κοπέλα περιγράφοντάς την ως επιθυμητή. Ο «μικρός» κόσμος της αριστεράς είναι σίγουρα μια τεράστια φάρσα.
* Η Annie Ernaux με το Τα χρόνια – κυκλοφορεί, όπως και άλλα βιβλία της, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο – κέρδισε το βραβείο ευρωπαϊκής λογοτεχνία, ενώ το βραβείο ιταλικού μυθιστορήματος απονεμήθηκε στο La scuola cattolica του Edoardo Albinati . Συνοψίζοντας το θέμα του βιβλίου ο κ. Albinati δήλωσε: «το να γεννηθείς άνδρας είναι αθεράπευτη αρρώστια»!!!
