Ἡ «Ἑστία» ἀφιερώνει τήν Ἡμέρα τῆς Γυναίκας στήν «μητέρα» τῶν Τεμπῶν, Μαρία Καρυστιανοῦ, πού κατάφερε νά κινήσει καί βουνά γιά νά ἀποδοθεῖ δικαιοσύνη στήν μνήμη τῆς κόρης της

ΤΗΝ ἔχουν ἀποκαλέσει «μητέρα» τῶν Τεμπῶν. Μέ τήν πυγμή της ἔχει συγκλονίσει τό πανελλήνιον. Ἔχει καταστεῖ τό σύμβολο τοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἀπόδοση δικαιοσύνης. Τό μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ δέν θά ἤθελε σήμερα νά βρίσκεται σέ αὐτήν τήν θέση.

• Τῆς Μύρνας Νικολαΐδου

Ὡστόσο ἔχει καταφέρει κάτι πού λίγοι θά μποροῦσαν. Ἔχει μετατρέψει τήν ἀνείπωτη θλίψη της καί τήν δικαιολογημένη ὀργή της σέ ἀσυγκράτητη ὁρμή γιά δικαίωση. Μιά ὁρμή, πού κατάφερε νά συμπαρασύρει τήν ἑλληνική κοινωνία, συγκεντρώνοντας πάνω ἀπό 1.3 ἑκατομμύριο ὑπογραφές στό ψήφισμά της γιά τήν ἐνεργοποίηση τοῦ νόμου περί εὐθύνης ὑπουργῶν. Ἡ γυναῖκα, ἡ μητέρα τῆς ἀδικοχαμένης Μάρθης, κ. Καρυστιανοῦ, ἀποτελεῖ μιά σύγχρονη ἡρωίδα, πού μέ τήν ἀποφασιστικότητά της μπορεῖ νά ἐμπνεύσει καί νά κινητοποιήσει ἑκατοντάδες Ἕλληνες. Καί ἡ φετινή

Ἡμέρα τῆς Γυναίκας δικαιωματικῶς τῆς ἀνήκει.

«Εἶμαι μιά μητέρα ἀπό τήν Ἑλλάδα. Ἀπευθύνομαι σέ ὅλες τίς μητέρες καί τούς γονεῖς τοῦ κόσμου. Πιθανότατα ἀρκετοί γνωρίζετε γιά τίς ἀρχαῖες ἑλληνικές τραγωδίες, αὐτό πού συνέβη ὅμως σέ ἐμᾶς εἶναι μιά ἀληθινή τραγωδία ὅπου δυστυχῶς δέν εἴμαστε θεατές μιᾶς παράστασης, ἀλλά τή ζoῦμε πραγματικά» εἶχε ἀναφέρει στήν συγκλονιστική ὁμιλία της ἐνώπιον τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου στίς 14 Φεβρουαρίου.

Καί συνέχισε λέγοντας φωναχτά ὅσα πολλοί ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε ἀναλογισθεῖ τόσες πολλές φορές: «Μιλάω πολιτικά. Ὡς ἐνεργός πολίτης, πού φωνάζει γιά τό αὐτονόητο. Μᾶς ἐνδιαφέρει νά τιμωρηθοῦν οἱ ἔνοχοι πού σκότωσαν μέ τήν διαφθορά καί τήν ἀπραξία τους τά παιδιά μας. Μᾶς ἐνδιαφέρει νά ἀποδοθεῖ δικαιοσύνη καί δικαίωση. Μᾶς ἐνδιαφέρει νά ζοῦμε σέ ἕνα Κράτος Δικαίου, μέ τίς ἴδιες ὑποχρεώσεις καί τά ἴδια δικαιώματα ἀπέναντι στούς νόμους. Μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ κατάργηση τῆς πολιτικῆς ἀσυλίας γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ζωῆς. Γιατί τό ἀκαταδίωκτο εἶναι τό συγχωροχάρτι τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀσυδοσίας καί τοῦ εὐτελισμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἀδέσμευτη λειτουργία τή Δικαιοσύνης. Γιατί ἀλλιῶς γίνεται συνένοχη καί ἔνοχη γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ζωῆς καί τῆς ἀξιοπρέπειας. Καί χωρίς αὐτήν ἡ κοινωνία εἶναι καταδικασμένη. Μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἐλευθερία τοῦ Τύπου γιατί εἶναι θεμελιῶδες δικαίωμά μας νά γνωρίζουμε τήν ἀλήθεια, ὥστε νά βγαίνουν ὅλα στό φῶς ἐκεῖ πού τό ἔνοχο θά ντρέπεται καί θά ξέρει ὅτι θά τιμωρηθεῖ. Ἀλλιῶς βασιλεύει μαζί μέ τήν διαφθορά, τήν ἀσυδοσία καί τήν ἀποδόμηση».

«Θέλω νά ἔρθετε γιά πολύ λίγο στή θέση μας. Νά χάσετε τό πιό ἀγαπημένο σας πρόσωπο ἀπό ἰατρικό λάθος, ἀπό ἀδιαφορία, καί ὁ ἐν λόγῳ γιατρός ἀντί νά παραπέμπεται στή Δικαιοσύνη νά παραπέμπεται στόν Ἰατρικό Σύλλογο. Πῶς θά σᾶς φαινόταν αὐτό; Δίκαιο; Φυσιολογικό;» εἶχε ἀναφέρει πολύ εὔστοχα ἐνώπιον τῆς Ἐξεταστικῆς Ἐπιτροπῆς, ἐκφράζοντας γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀγωνία τοῦ ἁπλοῦ πολίτου, πού παλεύει πλεῖστες φορές μέ τήν γραφειοκρατία γιά νά βρεῖ τό δίκιο του. Πού γίνεται «μπαλλάκι» μεταξύ τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν, πού ἔρχεται συχνά ἀντιμέτωπος μέ τήν κρατική ὀλιγωρία καί ἀναλγησία. Πού νοιώθει ὅτι ἡ «φωνή» του δέν ἀκούγεται.

Στό ἐρώτημα πού τῆς ἀπευθύναμε σέ πρόσφατη συνέντευξη πού παρεχώρησε στήν Φανή Χαρίση τῆς «Ἑστίας τῆς Κυριακῆς» γιά τό τί θά ἔλεγε στόν Πρωθυπουργό ἄν τόν συναντοῦσε σήμερα, ἡ κυρία Καρυστιανοῦ χάνει τά λόγια της. Ἡ σιωπή της διαρκεῖ ἀρκετά λεπτά.

«Μοῦ ἔγινε αὐτή ἡ ἐρώτηση καί στήν ἐξεταστική, δέν ξέρω γιατί ζορίζομαι τόσο πολύ νά ἀπαντήσω σέ αὐτή τήν ἐρώτηση. Εἶναι τόσο ἔντονα αὐτά πού νοιώθω πού δέν ξέρω ποιές λέξεις πρέπει νά πρωτοβγοῦν. Δέν μπορῶ νά ἀρθρώσω λέξη, εἶναι τόσο μεγάλη κατάντια πού βλέπω μπροστά μου. Παντοῦ. Ἔτσι πού κατάντησαν τήν χώρα μου! Νά ζητιανεύουμε γιά δικαιοσύνη, νά φωνάζουμε γιά τά αὐτονόητα, καί νά ἔχουμε αὐτή τήν ἀλαζονική συμπεριφορά, νά μᾶς λένε ψέματα καί νά μήν τούς ἐνδιαφέρει τίποτα! Πρώτη φορά, πραγματικά, βλέπω ἀνθρώπους νά μήν τούς ἐνδιαφέρει τίποτα.»

Ἀδιαφορία, ἀλαζονεία, ἀγῶνας γιά τά αὐτονόητα. Καταστάσεις πού ἔχει βιώσει ὁ ἁπλός πολίτης σέ διάφορες ἐκφάνσεις τῆς καθημερινότητός του. Καί εὔλογα θά ἀναρωτηθεῖ κανείς ἄν πράγματι ἔτσι κατήντησε ἡ κοιτίς τῆς δημοκρατίας. Καί ἄν ἔτσι κατήντησε, μήπως ἦλθε ἡ ὥρα γιά τήν μεγάλη ἐπανεκκίνηση; Ξεκινῶντας ἀπό πρωτοβουλίες σάν τῆς κ. Καρυστιανοῦ; Γιά νά ἀποδειχθεῖ περίτρανα ὅτι μιά γυναῖκα μπορεῖ νά χαράξει καινούργια ἀρχή. Ὅπως ἀκριβῶς λένε οἱ στίχοι τοῦ κ. Νικολόπουλου πού ἔχει τραγουδήσει μέ τήν στεντόρεια φωνή της ἡ Ἑλένη Βιτάλη.