Στην Κύπρο, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα ο ΔΗΣΥ (Δημοκρατικός Συναγερμός), δεξιά και ΑΚΕΛ αριστερά, έχασαν σημαντικό ποσοστό ψήφων. Οι ηγεσίες τους, όμως, δεν θέλουν να αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες τους, όπως γίνεται σε περίπτωση εκλογικής ήττας στα κόμματα όλων των δημοκρατικών χωρών και προσπαθούν να μείνουν στην εξουσία.
Πέραν των προσώπων, το μήνυμα των εκλογών είναι και επιδοκιμασία ή καταψήφιση πολιτικών. Και η πολιτική των δύο αυτών κομμάτων είναι πολύ ενδοτική στο εθνικό ζήτημα.
Ήταν η κακή επίδοσή τους στις εκλογές μια αποδοκιμασία της πολιτικής τους;
Μάλλον, λέει η λογική αλλά όχι, μόνο, στο εθνικό θέμα. Τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα. Συνυπολογίζοντας το εθνικό και προσθέτοντας και άλλα, η μη καλή επίδοση στις εκλογές σημαίνει πολιτική δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων τους.
Αλλά μέχρι εκεί.
Ο πολιτικός επιστήμονας Λευτέρης Κουσούλης, μια από τις αξιόλογες δημόσιες φωνές, λέει πως ό,τι και να πούμε ο λαός είναι εκείνος που αποφασίζει. Και τις κυβερνήσεις ή τις αξιωματικές αντιπολιτεύσεις τις επιλέγει ο λαός.
Ο Αναστασιάδης στην Κύπρο, ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα, ο Τσίπρας προηγουμένως, εξελέγησαν με την ψήφο του λαού.
Ο λαός είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Σήμερα, μάλιστα, με την πληθώρα των επιλογών που έχει δεν δικαιολογείται επίκληση άγνοιας.
Παρά, λοιπόν, το ότι οι κύπριοι γνώριζαν τις θέσεις του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ στο σχέδιο ΑΝΑΝ (το ΑΚΕΛ αναθεώρησε μερικώς) οι κύπριοι καταψήφισαν το σχέδιο στο δημοψήφισμα με συντριπτικό ποσοστό αλλά συνέχισαν να ψηφίζουν τα δύο κόμματα.
Στην Ελλάδα παρότι η πλειοψηφία θεωρεί ενδοτικές προς την Τουρκία τις θέσεις Μητσοτάκη, Τσίπρα, κλπ οι Έλληνες σχολιάζουν αρνητικά τον ενδοτισμό τους αλλά ψηφίζουν και στηρίζουν τα δύο αυτά κόμματα.
Το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει τι άλλο να ψηφίσουμε είναι σαθρό. Αν η κοινωνία δεν εκδηλώσει τη δυσαρέσκειά της στην ακολουθούμενη πολιτική και το τεχνητό αδιέξοδο που δημιουργείται, κανείς δεν θα αναλάβει πρωτοβουλία να εκφράσει κάτι νέο.
Άρα, η ευθύνη για ό,τι συμβαίνει ανήκει αποκλειστικά στο λαό. Ο οποίος ζει στις χαρούμενες ψευδαισθήσεις του. Ψηφίζει πολιτικές με τις οποίες διαφωνεί αλλά νοιώθει μέλος μιας κατεστημένης τεχνητής πλειοψηφίας.
Κανείς δεν του φταίει.
ΥΓ: Αν η πολιτική ηγεσία στην Κύπρο είχε διορατικότητα θα ψήφιζε πρόεδρο της βουλής τον Μαρίνο Σιζόπουλο. Δεν έχει. Είναι αγκυλωμένη στα δικά της μικροκομματικά στερεότυπα.
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, κ. Σαββίδη. Εναλλακτικά, οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν.
“Ψηφίζει πολιτικές με τις οποίες διαφωνεί αλλά νοιώθει μέλος μιας κατεστημένης τεχνητής πλειοψηφίας.”
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα, πάνω από το 60% είναι γαύροι. Πήγα φαντάρος Κόρινθο, Πύργο, Βόλο – γαύροι παντού. Τυχαίο; Δε νομίζω. Αντί να υποστηρίξει την τοπική ομάδα του ο άλλος, δηλώνει Ολυμπιακός. Τι σχέση έχεις με τον Πειραιά, ρε βλάκα;
Αντίστοιχα και στην πολιτική, η μάζα, η ελληναρία, θέλει να ταυτίζεται με τον νικητή. Έχει να κάνει με τα κόμπλεξ και τις φάπες 2 αιώνων.
Επίσης, η χαμηλή πάστα και η αγραμματοσύνη μπορεί και να οδηγήσει μια χώρα στην άβυσσο. Αν θυμάστε πίσω στο 2012, αρκούσαν κάποιες φωτογραφίες των συνδικαλητών της ΔΕΗ παρέα με τον ανεπρόκοπο καταληψία, για να δημιουργήσουν το απαραίτητο ρεύμα και να συμβούν όλα όσα ζήσαμε με τους Συριζαίους.
Πιστεύω ότι οι Έλληνες ψηφίζουν σταθερά τα λεγόμενα “κόμματα εξουσίας”, επειδή πιστεύουν ότι μόνον ένα απ’ αυτά (ίσως και τα δύο μαζί) θα κυβερνήσουν, άρα έχουν την δυνατότητα να τού κάμουν τα ρουσφέτια. Αποστερούν την δυνατότητα αναδείξεως ενός μικρού μεν, πατριωτικού δε κόμματος, διότι δεν ψηφίζουν με γνώμονα μόνο, ή έστω κυρίως, το εθνικό συμφέρον. Πάνω απ’ όλα το τομάρι και το μικροσυμφέρον του ο Έλληνας κι ας προσπαθούν διάφοροι να τον δουν με άλλα μάτια. Ένας πολιτικά ανώριμος λαός είμαστε και τίποτε άλλο.