Στην εποχή μας βλέπουμε τον κόσμο να είναι «ενωμένος» ή καλύτερα δικτυωμένος μέσα από συγκεντρωτικά μέσα ενημέρωσης, με τα οποία παράγεται από κάποιους αυτό που θα γίνει γνωστό ως επίσημη «αλήθεια» και στη συνέχεια θα διανεμηθεί σχεδόν αμέσως, σε όλο τον κόσμο. Οι μάζες, που έχουν μάθει να ζητούν απόλυτες «αλήθειες» που θα ρυθμίζουν την ζωή τους, ώστε αυτοί να μην πολυκουράζουν το μυαλό τους, διαδίδουν αμέσως αυτή την «αλήθεια» όπως την μεταδίδουν τα «επίσημα» μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το αποτέλεσμα είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων να δημιουργεί τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τα γεγονότα. Ο κόσμος θα αντιληφθεί τα γεγονότα έτσι όπως περιγράφονται και μεταδίδονται από αυτή την κεντρική πηγή. Σε ένα τέτοιο κλίμα, εάν κάποιος αντιληφθεί την πραγματικότητα διαφορετικά και συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν λάθη στην «επίσημη» αλήθεια, θα μπει στο περιθώριο, θα του κολλήσουν μια ταμπέλα, θα χάσει φίλους ή και εργασία, θα αισθανθεί άσχημα και ίσως στο τέλος κάτω από το βάρος μιας αυξανόμενης πίεσης, να αναθεωρήσει την στάση του γιατί αυτή «δεν τον ωφελεί».
Ο όχλος θέλει ένα σύντομο και εύπεπτο κατάλογο «καλών/κακών». Και αυτήν την ανάγκη του σήμερα την καλύπτουν κυρίως τα media. Τα media είναι εκεί για να του πουν ποιοι δικτάτορες είναι καλοί και ποιοι κακοί. Ποια βία είναι καλή και ποια κακή. Ποια προϊόντα είναι καλά και ποια κακά. Ποια γνώμη είναι κακή και ποια κακή. Ποιο πρόσωπο είναι καλό και ποιο κακό. Θα του πουν πως το να είσαι «προοδευτικός» είναι καλό, ενώ το να μην είσαι είναι κακό. Και το κυριότερο: πως το να φρονείς διαφορετικά από τους πολλούς είναι εξάπαντος «κακό». Εσύ βεβαίως, δεν θέλεις να είσαι με τους «κακούς». Στην τελική, ποιος δεν θέλει να είναι «καλός»; Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μικρόκοσμους, επικεντρώνονται γύρω από την οικογένεια και τους φίλους και την τοπική κοινωνία και δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από αυτό. Νιώθουν καλύτερα όταν πηγαίνουν με το ρεύμα. Νιώθουν μια ασφάλεια όταν έχουν ζωή που είναι ενταγμένη στα κοινωνικά απόλυτα.
Το φαινόμενο Crowdism
Το Crowdism, προέρχεται από την λέξη πλήθος (crowd). Τα άτομα που ασπάζονται το Crowdism ζητούν να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των πράξεών τους και να ενταχθούν σε πολυπληθείς απρόσωπες ομάδες ως ένα είδος αλληλοβοηθητικής κοινωνίας που θα επιτίθεται σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Αυτό δημιουργεί ένα μυαλό «κυψέλης» που μεγαλώνει και φουσκώνει όπως μια χιονοστιβάδα και σύντομα δημιουργεί ένα μονολιθικό, παρανοϊκό ουτοπικό groupthink. Αν κάποιο από τα μέλη του πλήθους αρχίζει να ξεχωρίζει ή να αμφιβάλει για τις δραστηριότητες ή τις προθέσεις του πλήθους, το πλήθος κατακερματίζεται και χάνει την δύναμή του. Αυτό που κάνει τα πλήθη ισχυρά είναι η ανικανότητα των μελών τους να επικρίνουν ή να προτείνουν κάποιον στόχο που ενώνει τους ανθρώπους, γιατί τα πλήθη είναι καλύτερα όταν έχουν έλλειψη στόχου. Χωρίς υψηλότερο όραμα ή ιδανικό, τα πλήθη εκφυλίζονται ταχέως σε επιδρομείς, αν και παθητικού χαρακτήρα. Φωνάζουν για μεγαλύτερη «ελευθερία». Θέλουν περισσότερο πλούτο. Οτιδήποτε βλέπουν, αισθάνονται ότι θα πρέπει να δοθεί στο πλήθος, όπως αναφέρει το redskywarning.
Στο Crowdism βρίσκουν καταφύγιο άτομα που νιώθουν ανίκανα να πορευθούν από μόνα τους και για αυτό βρίσκουν παρηγοριά στην ηγεσία και τη δύναμη άλλων. Θέλουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο, αλλά φοβούνται να γίνουν αυτοί οι καθοδηγητές και έτσι κάθε άτομο μέσα στο πλήθος μεταβιβάζει την εξουσία του σε άλλους. Το πλήθος επομένως κινείται όχι με βάση κάποιες επιλογές, αλλά με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, αξιολογώντας κάθε απόφαση ως προς το τι έχουν όλοι κοινό. Ένα πλήθος αντλεί τη δυναμική του από την ανάγκη των μελών του, σε συνδυασμό με το φόβο τους για τη δική τους κρίση. Μπορεί να υποστηρίζει τις θέσεις του βίαια, αλλά επειδή ο μόνος μηχανισμός λήψης αποφάσεων είναι ένας φανατικός συμβιβασμός, κινείται παθητικά προς προβλέψιμα ψηφίσματα.
Το Crowdism βασίζεται σε ηλίθιες ιδέες που υπάρχουν και ακούγονται καλές και στο ότι όταν οι άνθρωποι βρεθούν σε πλήθη πέφτουν και προσκυνούν την κρίση των άλλων και πηγαίνουν μαζί με το κοπάδι, οδηγημένοι σε καταστροφικές και απατηλές «λύσεις». Το socializing μας κάνει χαζούς επειδή υπακούμε στο κοινωνικό πρότυπο, όχι στο πρότυπο της πραγματικότητας. Υπάρχει ένα πλήθος βιβλίων που επαινεί «τη σοφία του πλήθους» και άλλες τέτοιες κολακευτικές, πασιφιστικές και καταπραϋντικές ανοησίες. Έχουν την άποψη ότι μέσα από τις ομάδες μπορούμε να κάνουμε μια σωστή επιλογή, επειδή δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανένα άτομο.
Η λογική μας λέει ότι αυτό είναι ανοησία, γιατί αν δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιο άτομο με εξουσία όταν αυτό είναι προσωπικά υπόλογο, γιατί παίρνουμε αυτά τα αναξιόπιστα άτομα και τα βάζουμε σε μια ομάδα όπου είναι εντελώς ανυπόλογα; Γιατί τα πλήθη είναι υπεράνω λογοδοσίας.
Εντούτοις, ενώ η εξουσία του πλήθους είναι το de facto πρότυπο στη Δύση, όπως αντανακλάται στον καταναλωτισμό (οι αποφάσεις των αγορών που προέρχονται από το πλήθος), στη δημοκρατία (οι ηγέτες που προέρχονται από το πλήθος) και στη δημοτικότητα, (οι αξίες που προέρχονται από το πλήθος) τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Το πλήθος δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των ενεργειών του. Η μόνη ανησυχία του είναι να παραμείνει στην εξουσία, έτσι ώστε τα μεμονωμένα μέλη του να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αυξανόμενη προσπάθεια να καταληφθεί πλήρως ο κόσμος από το Crowdism, ώστε να μην υπάρχουν αντίθετες φωνές.
Το Crowdism υπάρχει για έναν και μόνο λόγο και αυτός είναι για να αποφεύγονται οι συνέπειες των ενεργειών εκείνων που αποτελούν το πλήθος. Φοβούνται τυχόν υψηλότερα πρότυπα που θα τους αποκαλύψουν να είναι πιο ηλίθιοι, πιο κοντόφθαλμοι ή λιγότερο ηθικοί σε σύγκριση με άλλους. Θέλουν ένα μηδενικό πρότυπο το οποίο να προσεγγίζει το χαμηλότερο δυνατό ώστε να μην έχουν καμία πιθανότητα αποτυχίας. Η ελπίδα τους είναι να αποφευχθεί οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την πραγματικότητα ή όσους παρατηρούν την πραγματικότητα και για αυτό κάνουν διακρίσεις εναντίον εκείνων που έχουν υψηλότερη νοημοσύνη και την ίδια ώρα τους κατηγορούν ότι αυτοί κάνουν διακρίσεις εναντίων όσων «μειονεκτούν».
Οι Crowdists εργάζονται για να καταστήσουν την κοινωνία μια σειρά γραφειοκρατικών καθηκόντων και για να καταστρέψουν την οικογένεια και έτσι να απομακρύνουν τους πιο έξυπνους ανθρώπους, που απαιτούν από την ζωή περισσότερα από άρτο και θεάματα. Στην θέση τους θέλουν υπάκουους βλάκες υπηρέτες οι οποίοι θα ανακηρύσσονται οι ίδιοι ηγέτες και θα ωθήσουν αμέσως τον πολιτισμό τους σε καταστροφή.
Το πλήθος δεν έχει κανέναν αληθινό ιδεαλισμό και η μοναδική του ιδεολογία είναι αυτή του προσωπικού κέρδους. Είναι από την φύση του αντίθετο στον πολιτισμό, αφού ο πολιτισμός δημιουργεί ένα σύστημα αξιών. Οι Crowdists επιθυμούν να αντικαταστήσουν τον πολιτισμό με τον «πολυπολιτισμό», ο οποίος είναι η ιδέα μιας διευκολυντικής κοινωνίας ή μιας κοινωνίας της οποίας ο μόνος στόχος είναι να ικανοποιήσει τα μέλη της. Σε αυτό το όραμα, δεν χρειάζεται κάποιος κοινός στόχος ή ακόμα και κάποιο πρότυπο της κοινωνίας. Η κοινωνία υπάρχει για να εκπληρώνουν τα μέλη της τις προσωπικές τους ανάγκες και κάθε έλεγχος απαγορεύεται, εκτός αν παραβιάζονται βασικές αρχές του Crowdism.
Οι Crowdists υποστηρίζουν φανατικά τόσο τον διεθνισμό, ο οποίος αρνείται τον τοπικό πολιτισμό υπέρ μιας διεθνούς κουλτούρας οτιδήποτε «νέου» όσο και την πολυπολιτισμικότητα, η οποία αναμιγνύει πολιτισμούς που δεν έχουν τίποτα κοινό χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Το πλήθος δεν αποτελεί ένα νέο σχεδιασμό ή μια νέα απόφαση, όπως και ο καρκίνος δεν αποτελεί έναν σχεδιασμό για έναν νέο οργανισμό. Είναι η έλλειψη απόφασης, η έλλειψη στόχου, η έλλειψη σχεδιασμού.
Η πολιτική ορθότητα, ο νέος διεθνισμός, ο πλουραλισμός / σχετικισμός, τα Ηνωμένα Έθνη («παγκόσμιος φεντεραλισμός»), η δύναμη των «δικαιωμάτων» κλπ είναι κοινωνικές πολιτικές με έναν μοναδικό στόχο: να σβήσουν οποιαδήποτε ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος άλλος δρόμος.
Οι αριστεροί αποτελούν μια εκδοχή crowdist ατόμου ή του ατόμου που αποφασίζει ότι δεν επιθυμεί καμία επίβλεψη από κοινωνικά πρότυπα και έτσι ενώνεται με άλλους σε ένα πλήθος λυντσαρίσματος (mob lynch) για να ανατρέψει τον πολιτισμό, την ιεραρχία και την ηθική.
Οι συντηρητικοί συνήθως κάνουν λάθος για τους μηδενιστές ή για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Crowdists πιστεύουν πολύ στο δικό τους θεό: στους εαυτούς τους και σε μια φανταστική εικόνα που δημιούργησαν για τους εαυτούς τους, που τους λέει ότι είναι «αλτρουιστές» και «υπέρ της ισότητας». Στην πραγματικότητα, τίποτα αυτά δεν είναι.
Όπως ένας απατεώνας που πιάνεται στα πράσα, ένας Crowdist θα αντεπιτεθεί όταν τον ελέγξεις. Θα σε κατηγορήσει αμέσως για αυτό το οποίο εκείνος κάνει. Θα σου επιτεθεί προληπτικάχρησιμοποιώντας εναντίον σου μια κατηγορία για να σε αναγκάσει να παραιτηθείς από κάθε έλεγχο.
Οι Crowdists φοβούνται μήπως ο κόσμος καταλάβει την παγίδα και πιέζουν περισσότερο να μας δέσουν όλους μαζί σε ένα ενιαίο μηχανικό σύστημα, είτε πρόκειται για μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε για κάτι τέτοιο όπως η ΕΕ, έτσι ώστε όλοι να βρεθούμε από κάτω. Είναι μια λεπτή μορφή συλλογικής τιμωρίας. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παρανοϊκή ιδεολογία να δουλέψει αλλιώς, μας λένε, όλοι θα υποφέρουμε.
Ωστόσο, φαίνεται ότι πολλοί δεν συνεργάζονται. Νιώθουν ότι ο σύγχρονος κόσμος που τους έλαχε να ζουν μοιάζει με μια τεράστια έρημο βιομηχανικών απόβλητων, γεμάτη από ασθένειες, εγκληματικότητα, μικροαστική τρομοκρατία, ανθυγιεινό τρόπο ζωής και διαφθορά. Μικρότερες προαστιακές και αγροτικές περιοχές, οι οποίες δίνουν στους ανθρώπους μια επιλογή συμμετοχής, μοιάζουν σαν μικρές «οάσεις». Για να μπεις όμως εκεί, πρέπει να εγκαταλείψεις κάποιες κακές συνήθειες και πολλά δικαιώματα. Αλλά θα βγεις από την έρημο.
Τέτοιου είδους ημι-δημοκρατίες έχουν οργανωθεί από οργανικές ομάδες, όπως η θρησκεία, ο πολιτισμός / η εθνικότητα, η φιλοσοφία και η κοινωνική τάξη ή η κάστα. Μπορεί να μην είναι εχθρικές προς τους ξένους, αλλά δεν θα τους αφήσουν να μπουν μέσα. Δεν θα σου προσποιηθούν ότι θα έχεις «δικαιώματα». Θα έχεις όμως εκεί μια ευκαιρία για μια κανονική ζωή.
Πηγή: redskywarning.blogspot.com
kavvadias Li 1995 – 1ω 27λ 18δ, ελληνικοί υπότιτλοι
Ό Γιώργος Αποστολέρης, σταθμάρχης τής αγάπης έν τάξει πορείας,
γνωρίζει γιατί ό Υπερεαλισμός γεννήθηκε στό Βώλο…
Πλαστοπροσωπία στό ΝΒΑ, όπου
ό Σακίλ Ο’ Νίλ, στά 47 του,
συνεχίζει νά παίζει μέ δύναμη, αθλητικότητα, ύψος καί τεράστιο άνοιγμα χεριών,
ώς Γιάννης Αντετοκούνμπο!…
Αυτό πού σού λέω εγώ(ό Σακίλ Ο’ Νίλ, θά πεί!)!
«Μόνο μια άθεη πικρία θα μπορούσε να οδηγήσει φαινομενικά Χριστιανικά κράτη
να χρησιμοποιήσουν δηλητηριώδη αέρια, ένα όπλο τόσο ολοφάνερα απάνθρωπο.»
«Η αξιολύπητη κατάσταση ανημπόριας στην οποία έχει βυθισθεί η σύγχρονη Δύση
οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο μοιραίο αυτό λάθος: την πίστη ότι
η υπεράσπιση της ειρήνης δεν εξαρτάται από γενναίες καρδιές και σταθερούς άνδρες, αλλά
μονάχα από την πυρηνική βόμβα…»
«Όμως αυτό που ήδη συμβαίνει είναι ότι ο δαίμονας του κακού, σαν ανεμοστρόβιλος,
θριαμβευτικά στριφογυρίζει γύρω από τις πέντε ηπείρους της γης…»
•
•
•
Oί άνθρωποι ξέχασαν τόν Θεό, γι’ αυτό έγιναν όλα αυτά.
Aλεξάντερ Σολτζενίτσυν
vuoren juurella jollain kivellä,
hallitsin ja vahdin sinulle
papinkaapua, sauvaa ja reppua…
καί πάει νά πεί,
στά φινλανδικά:
στή ρίζα τού βουνού σέ κάποια πέτρα,
κρυφά μαστόρευα καί φύλαγα γιά σένα
τό ράσο, τό ραβδί καί τό ταγάρι…
σάν τό σπαθί γιά τόν Θησέα
μ’ έναν άλλον, καλύτερο, τρόπο,
γιά τόν ίδιο σκοπό, πές
νά:
Ξανθή
Μετά από 38 δραστήρια χρόνια στο χώρο της υγείας, έπρεπε να οργανώσω το μετά!! Έτσι
εκτός από τα άλλα ενδιαφέροντα μου άρχισα να γράφω τις συνταγές από τα φαγητά και τα
γλυκά που τρώμε στο σπίτι στην καθημερινότητα μας.
Με αυτό τον τρόπο
θα γίνει μια καταγραφή όσων έμαθα να φτιάχνω από τα παιδικά μου χρόνια,
μιας και η μαγειρική για λόγους επιβίωσης είχε μπει στη ζωή μου πολύ νωρίς,
από τα 12 μου χρόνια στην αρχή των Γυμνασιακών μου χρόνων.
Ελπίζοντας επιπλέον να βοηθηθούν τα παιδιά μου
αναζητώντας τις συνταγές της μαμάς της γιαγιάς κλπ
Θέλω νά πώ:
στά δυσκολότερα χρόνια πού έρχονται καί γιά τό Διαδίκτυο,
οί ελπίδες μου δέν είναι σέ όσους ψάχνουν λεφτά σ’ αυτό, γι’ αυτό, αλλά σέ πρόσωπα καί
παρέες προσώπων σάν τήν
Ξανθή,
ό Θεός νά τήν έχει καλά!
τής Ξανθής, λοιπόν
σπέσιαλ αφιερωμένο:
Μιά ομάδα Ελλήνων φοιτητών μέ τό όνομα «iGEM Thessaloniki» από τό Αριστοτέλειο,
σχεδίασε τόν πρώτο υπολογιστή DNA καί κέρδισε τήν 1η θέση
στόν διεθνή διαγωνισμό Συνθετικής Βιολογίας Igem 2019 στή Βοστώνη,
έναν σημαντικό διαγωνισμό γιά τόν χώρο τής Βιολογίας.
…θα θέλαμε να ξεχωρίσουμε την δήλωση που εκφράζει τον στρατάρχη Χάφταρ,
ως ένα αποτύπωμα περηφάνιας σ’ αυτό το γκρίζο σκηνικό,
από την οποία καλό θα ήταν
έστω και την ύστατη στιγμή
να παραδειγματιστεί το πρόθυμο και δουλοπρεπές πολιτικό προσωπικό της Αθήνας…
«Δεν θα υπάρξει καμία υπογραφή για διάφορους λόγους,
ο σημαντικότερος από τους οποίους είναι η κακή πρόθεση της Τουρκίας,
να επιβάλει τον εαυτό της ως μέρος στη Λιβύη για να νομοθετήσει το παράνομο Μνημόνιο.
Η Λιβύη είναι για τους Λίβυους»
Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Η προδοτική Συμφωνία τών Πρεσπών ήταν ένα καλά μελετημένο έγκλημα.
Γιά νά επιτευχθεί, χρειάστηκαν πολλοί άνθρωποι.
Άλλοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο κι άλλοι ήταν οί κομπάρσοι τής υπόθεσης.
Όλοι όμως έκαναν καλά τήν δουλειά τους.
Εδώ, είμαι εγώ πού τό λέω·
ἄξιος εἴη ὁ μισθός τους.
“Δεν θα δώσω σε κανέναν φάρμακο θανάσιμο, ούτε τέτοια συμβουλή
ούτε σε γυναίκα θα δώσω εκτρωτικό φάρμακο”.
(Όρκος του Ιπποκράτη, 460-377 π.Χ.)
Γιάννης Μαρκόπουλος, Ποίηση: Κ.Χ. Μύρης – Σειρήνες
Μιά πλήρης παρουσίαση(καί ακρόαση):
https://www.discogs.com/release/3108991-Σειρήνες/images
Πρώτη Εποχή – Αρχαία
Ραψωδός
Σειρήνες
Σύντροφοι α΄ Εποχής
Τραγούδι Της Μήδειας
Αργοναύτης
Δεύτερη Εποχή – Βυζαντινή
Ψάλτης
Σειρήνες Άγγελοι
Σύντροφοι β΄ Εποχής
Τραγούδι Της Μαξιμώς
Ακρίτας
Τρίτη Εποχή – Της Ανεξαρτησίας
Κοσμάς
Σειρήνες Ανατολίτισσες
Σύντροφοι γ΄ Εποχής, Κλέφτες
Αυλικός Περίγυρος
Καπετάνιος
Σημάδι (Ορχηστρικό)
Τέταρτη Εποχή – Σύγχρονη
Πρόσφυγας
Σειρήνες Νανουρίστρες
Φιλικός Χορός (Ορχηστρικό)
Ξένη Φωνή
Ταξιδευτής
Σύντροφοι δ΄ Εποχής
νά:
https://www.discogs.com/Γιάννης-Μαρκόπουλος-Ποίηση-ΚΧ-Μύρης-Σειρήνες/master/861775
Ζήτω η Όλγα!
(Ζητώ: «Ζήτω» διότι εζήτησε, καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει· καὶ ὁ αἰτῶν λαμβάνει*, έ;!)
Άρθρο καί βίντεο,
νά: https://www.epilekta.com/2018/01/19-1943-binteo.html
*
Λουκ. 11,9 κἀγὼ ὑμῖν λέγω, αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν·
Λουκ. 11,10 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται.
Λουκ. 11,11 τίνα δὲ ἐξ ὑμῶν τὸν πατέρα αἰτήσει ὁ υἱὸς ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ; ἢ καὶ ἰχθύν, μὴ ἀντὶ ἰχθύος ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ;
Λουκ. 11,11 Ποιός δε πατέρας από σας, όταν το παιδί του ζητήση ψωμί, θα του δώση λιθάρι η όταν θα του ζητήση ψάρι, μήπως αντί ψάρι του δώση φίδι;
Λουκ. 11,12 ἢ καὶ ἐὰν αἰτήσῃ ᾠόν, μὴ ἐπιδώσει αὐτῷ σκορπίον;
Λουκ. 11,12 Η αν του ζητήση αυγό, μήπως θα του δώση αντί αυγού σκορπιόν;
Λουκ. 11,13 εἰ οὖν ὑμεῖς, ὑπάρχοντες πονηροί, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὁ ἐξ οὐρανοῦ δώσει πνεῦμα ἀγαθὸν τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;
Λουκ. 11,13 Εάν, λοιπόν, σεις μολονότι είσθε πονηροί, ξέρετε να δίνετε ωφέλιμα δώρα εις τα παιδιά σας, πόσο μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος, θα δώση το πανάγαθον Πνεύμα εις όσους το ζητούν;” (Και αφού θα δώση το μέγιστον και ύψιστον, δεν είναι λογικόν και ορθόν να σκεφθώμεν ότι πολύ περισσότερον θα δώση τα υλικά αγαθά, που είναι ασυγκρίτως μικροτέρας αξίας;).
«…μην είστε παιδιά μου πλεονέκτες, γιατί η πλεονεξία θα φέρει κακό, θα επιφέρει κρίση!
Γιατί;
Διότι αυτό που περισσεύει δεν είναι δικό σου, δεν είναι δικό μου, αλλά είναι του πτωχού,
είναι της χήρας, του ορφανού, του αρρώστου, του φυλακισμένου ή όποιου άλλου έχει ανάγκη.
Δεν είναι για τις τράπεζες του κόσμου τούτου, αλλά
για αποταμίευση μέσω ελεημοσυνών στις τράπεζες των ουρανών!».
Γέρων Σεραφείμ, στη Μονή των Ποιμένων,
πρός ένα μικρό γκρουπ Ελλήνων προσκυνητών στά Ιεροσόλυμα
~~
Το Τριώδιο είναι ένα από τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας. Στο βιβλίο αυτό περιέχονται σχεδόν κάθε μέρα ύμνοι, που λέγονται Τριώδια, ύμνοι δηλαδή με τρεις ωδές.
Τι είναι οι ωδές; Είναι ομάδες από τέσσερα ως πέντε ή και περισσότερα τροπάρια, που
ψάλλονται όλα με τον ίδιο τρόπο.
Για το λαό επικρατεί η αντίληψη ότι
αρχή του Τριωδίου είναι το ξεκίνημα για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις και τις Απόκριες.
Η Τσικνοπέμπτη είναι γιορτή της ορθόδοξης παράδοσης στην οποία
όπως υποδηλώνει και η λέξη που περιέχει τον όρο τσίκνα,
καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες κρέατος.
Ημερολογιακά εορτάζεται έντεκα ημέρες πριν από την Καθαρά Δευτέρα
σηματοδοτώντας και επισήμως την προετοιμασία των χριστιανών
ενόψει της νηστείας της Σαρακοστής πριν από το Πάσχα.
Λαμβάνει μέρος πάντα τη δεύτερη εβδομάδα των Αποκριών, την αποκαλούμενη Κρεατινή,
την Πέμπτη, λόγω του ότι Τετάρτη και Παρασκευή θεωρούνται ημέρες νηστείας.
Φέτος η Τσικνοπέμπτη «πέφτει» στις 20 Φεβρουαρίου.
Η περίοδος του Τριωδίου αποτελεί το κινητό εκείνο τμήμα του εκκλησιαστικού έτους
που ετοιμάζει τον πιστό για τον άξιο εορτασμό των Παθών και της Αναστάσεως.
Ξεκινά από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου
και φτάνει μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο.
Μέσα στην περίοδο αυτή περιλαμβάνεται και η Μεγάλη Τεσσαρακοστή
καθώς και η Μεγάλη Εβδομάδα.
Η πρώτη, η Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου
προτρέπει τους Χριστιανούς να είναι ταπεινοί, όπως ο Τελώνης.
Η δεύτερη, η Κυριακή του Ασώτου,
διδάσκει την αξία της μετάνοιας και το μεγαλείο της συγχωρέσεως.
Η τρίτη Κυριακή, η Κυριακή της Απόκρεω,
αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία, καθώς επίσης και στη χριστιανική αγάπη.
Ονομάζεται δε έτσι,
επειδή είναι η τελευταία ημέρα που οι Χριστιανοί επιτρέπεται να φάνε κρέας.
Η τέταρτη, η Κυριακή της Τυροφάγου, τ
ο Ευαγγέλιο της ημέρας παροτρύνει τους πιστούς να νηστεύουν,
να συγχωρούν όσους τους έχουν βλάψει και να διάγουν βίο ενάρετο.
Ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα,
με την οποία ξεκινά η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Περίοδος νηστείας, προσευχής, περισυλλογής,
κατά την οποία οι πιστοί προετοιμάζονται για την μεγάλη Εβδομάδα και
την Ανάσταση του Κυρίου.
από NEWSBOMB, νά:
https://www.newsbomb.gr/ellada/story/1046983/apokries-2020-pote-anoigei-to-triodio-pote-peftoyn-tsiknopempti-kai-kathara-deytera
καί τίποτα καταλληλότερο
γιά τήν εισαγωγή στό πνεύμα τής Αγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής
(δέν αναπληρώνει, πάντως, τήν απώλεια επαφής μας μέ τήν Εκκλησία καί τόν Ι. Ναό…)
από τά 38 λεπτά τής ακολουθίας Ύμνων, πού ψέλνει ό μακαριστός Δημήτριος Μαγούρης,
Ικανός καί Εμπνευσμένος Πρωτοψάλτης έν Κωνσταντινουπόλει, π.χ.
Πάτερ ἀγαθέ,
ἐμακρύνθην ἀπὸ σοῦ,
μὴ ἐγκαταλίπῃς με, μηδὲ ἀχρεῖον δείξῃς τῆς Βασιλείας σου·
ὁ ἐχθρὸς ὁ παμπόνηρος ἐγύμνωσέ με, καὶ ᾖρέ μου τὸν πλοῦτον·
τῆς ψυχῆς τὰ χαρίσματα, ἀσώτως διεσκόρπισα·
ἀναστὰς οὖν, ἐπιστρέψας πρὸς σὲ ἐκβοῶ·
Ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου, ὁ δι᾽ ἐμὲ
ἐν Σταυρῷ τὰς ἀχράντους σου χεῖρας ἁπλώσας,
ἵνα τοῦ δεινοῦ θηρὸς ἀφαρπάσῃς(ρέστα, ό χαριτωμένος Ιεροψάλτης πάνω σέ μιά λέξη!…) με,
καὶ τὴν πρώτην καταστολὴν ἐπενδύσῃς με,
ὡς μόνος πολυέλεος – 10λ 15δ (14λ 31δ)
τό στάδιον τών αρετών…
εδώ:
Ό έν αρχή πανάξιος λόγος τού γέροντος Σεραφείμ,
απ’ εδώ: https://www.epilekta.com/2019/03/blog-post_168.html
Militaire.gr: “Γιατί δολοφονήθηκε ο Σουλεϊμανί και ποιες είναι οι επιπτώσεις”
–Λεωνίδας Βατικιώτης – 45λ
Militaire.gr: “Τον καρχαρία δεν τον εξημερώνεις όταν τον ταίζεις”!
Ι. Κοραντής για τα ελληνοτουρκικά – 49λ
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Konstantinos_Davakis.JPG
Νήσος Σάσσων, 21 Ἰανουαρίου 1943 – Tό τελευταῖο ταξίδι τοῦ Σ/χου ΚΩΝ/ΝΟΥ ΔΑΒΑΚΗ
«Όταν γίνεσαι χριστιανός» έλεγε,
«καμιά πραγματική αλήθεια που είχες διδαχτεί μέχρι τότε δεν χάνεται».
π. Σεραφείμ Ρόουζ
«…καὶ παρὰ δύναμιν τολμηταὶ καὶ παρὰ γνώμην κινδυνευταὶ καὶ ἐν τοῖς δεινοῖς εὐέλπιδες.»
από τήν αρχή τού [1.70.3], στό «Θουκυδίδου Ιστορίαι», βιβλίο 1, § 70:
[1.70.1] «Καὶ ἅμα, εἴπερ τινὲς καὶ ἄλλοι, ἄξιοι νομίζομεν εἶναι
τοῖς πέλας ψόγον ἐπενεγκεῖν, ἄλλως τε καὶ μεγάλων τῶν
διαφερόντων καθεστώτων, περὶ ὧν οὐκ αἰσθάνεσθαι ἡμῖν γε
δοκεῖτε, οὐδ’ ἐκλογίσασθαι πώποτε πρὸς οἵους ὑμῖν Ἀθη-
ναίους ὄντας καὶ ὅσον ὑμῶν καὶ ὡς πᾶν διαφέροντας ὁ
ἀγὼν ἔσται.
[1.70.2] οἱ μέν γε νεωτεροποιοὶ καὶ ἐπινοῆσαι ὀξεῖς
καὶ ἐπιτελέσαι ἔργῳ ἃ ἂν γνῶσιν· ὑμεῖς δὲ τὰ ὑπάρχοντά
τε σῴζειν καὶ ἐπιγνῶναι μηδὲν καὶ ἔργῳ οὐδὲ τἀναγκαῖα
ἐξικέσθαι.
[1.70.3] αὖθις δὲ οἱ μὲν καὶ παρὰ δύναμιν τολμηταὶ καὶ
παρὰ γνώμην κινδυνευταὶ καὶ ἐν τοῖς δεινοῖς εὐέλπιδες·
τὸ δὲ ὑμέτερον τῆς τε δυνάμεως ἐνδεᾶ πρᾶξαι τῆς τε γνώμης
μηδὲ τοῖς βεβαίοις πιστεῦσαι τῶν τε δεινῶν μηδέποτε οἴεσθαι
ἀπολυθήσεσθαι.
http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=173
καί πάει νά πεί:
Αλλ’ άλλωστε και ανεξαρτήτως τούτου νομίζομεν ότι έχομεν περισσότερον από κάθε άλλον
το δικαίωμα να ψέξωμεν τους φίλους μας, τόσον μάλλον καθόσον πρόκειται περί ζωτικών
μας συμφερόντων.
Την σπουδαιότητα των συμφερόντων αυτών νομίζομεν ότι δεν αντιλαμβάνεσθε.
Ούτε εσκέφθητε ποτέ ποίου είδους ανθρώποι είναι οι Αθηναίοι, προς τους οποίους
θ’ αναγκασθήτε να πολεμήσετε, και πόσον πολύ, η μάλλον πόσον εντελώς διαφορετικοί
είναι από σας.
Εκείνοι τωόντι είναι νεωτερισταί, ικανοί και εις ταχείαν σύλληψιν νέων σχεδίων
και εις ταχείαν εκτέλεσιν των άπαξ αποφασισθέντων. Ενώ η ιδική σας ικανότης
περιορίζεται εις την διατήρησιν των κεκτημένων, χωρίς τίποτε νέον να επινοήτε
και χωρίς καν να φέρετε εις πέρας το απολύτως αναγκαίον.
Επί πλέον, εκείνοι μεν και τολμούν υπέρ την δύναμιν των, και διακινδυνεύουν παρά τας υπαγορεύσεις της φρονήσεως, και διατηρούν την αισιοδοξίαν των εν μέσω των κινδύνων.
Η ιδική σας αντιθέτως συνήθεια είναι να επιχειρήτε κατώτερα της δυνάμεως σας,
και να δυσπιστήτε και προς εκείνα ακόμη, τα οποία η σκέψις παρουσιάζει ως βέβαια,
και όταν περιπέσετε εις κινδύνους, να νομίζετε ότι ουδέποτε θ’ απαλλαγήτε απ’ αυτούς.
https://www.mikrosapoplous.gr/thucy/vivlia/vivlio1.htm
Από τούς άπιαστους «λόγους τών όντων»(είναι δώρο τής Θείας Χάριτος στήν αγιότητα):
-Η «εις άτοπον απαγωγή» έχει εφαρμογή στη ζωή μας;
Μέρες που είναι, ας θυμηθούμε τον Άγιο Βασίλη. Στην «Εξαήμερο»,
ο Μέγας Βασίλειος μας εξηγεί ότι ο σκύλος δημιουργήθηκε από τον Θεό
για να μας διδάξει την εις άτοπον απαγωγή. Συγκεκριμένα γράφει,
«[…] όταν [ο σκύλος] ψάχνει τα ίχνη του αγριμιού, αν ανακαλύψει ότι αυτά διακλαδίζονται
προς πολλές κατευθύνσεις, εξετάζει μεθοδικά την καθεμιά από αυτές και με τον τρόπο του
σχεδόν διατυπώνει το συλλογισμό του υψηλοφώνως. Μοιάζει δηλαδή να λέει:
Το αγρίμι πήρε ή ετούτη ή εκείνη ή την άλλη κατεύθυνση· αφού όμως
δεν πήρε ετούτη ή εκείνη, σημαίνει ότι πήρε αναγκαστικά την άλλη· κι έτσι
με την εις άτοπον απαγωγή ανακαλύπτει την αλήθεια·
[ούτω τη αναιρέσει των ψευδών ευρίσκει το αληθές].
από συνέντευξη τού Τεύκρου Μηχαηλίδη: https://www.fractalart.gr/teykros-mixailidis/
Από τίς Σελίδες Μαύρης Ιχθιοκαλλιεργητικής Λογοτεχνίας:
«Γιά τούς τόνους φορμόλης, κουβέντα
γιά τούς τόνους χρωμάτων από τά πλυντήρια, κουβέντα
γιά τούς τόνους αντιβιωτικών καί φαρμάκων, κουβέντα
γιά τά ψάρια τά ξενικά πού τά ‘χουν βάλει μέσα στίς μονάδες
καί τά καλλιεργούν καί τά πουλάνε ώς ντόπια, οί αγύρτες
καί δέν τό ξέρει ό κόσμος καί τούς ρίχνουνε τόνους ασταξανθίνης
γιά νά παίρνουν άγρια χρώματα γιά νά ξεγελάν τόν κόσμο, κουβέντα.»,
τού Ιχθυολόγου Χρήστου Λοβέρδου Στελακάτου,
υποψηφίου διδάκτορος Λογοτεχνίας,
άν κατάλαβα καλά,
δέτε κι εσείς
καί πέτε:
γιά τούς τόνους αντιβιοτικών καί φαρμάκων…, λέγει
«άντε, καί σύμβουλος τής Προέδρου τ.δ.», λέω κι εγώ,
πάμε:
μπροστά σέ τόσην ασχήμια,
δεδομένου ότι:
«…στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα.» – O.E.,
π.χ.:
«καὶ τοὺς προμάχους γύρω σου νὰ ἔχῃς τῆς πατρίδος,
κι’ ὄχι Ἑβραίους βρωμεροὺς στὸ γένος καὶ στὸ εἶδος.»
Γεώργιος Σουρής, «Είς τόν Διάδοχον», Νοέμβριος 1886,
τίθεται το ερώτημα: Ποιοί βαριακούνε;
«Αλήτες, προδότες, “πολιτικοί”, η Μακεδονία είναι ελληνική»
Τί θά πεί «γιατί βάνω εισαγωγικά στό «πολιτικοί»;
Διότι «ουδέν τό πολιτικόν στά πέριξ κι ακόμα παραπέρα·
όλα διαχείριση τών νιτερέσων τής μισανθρώπου Πόρνης, τής Εξουσίας, είναι!»,
καθώς
η Πολιτική προϋποθέτει τόν Οπλίτη/Πολίτη ώς Εκκλησιαστή έν Δήμω
κι όχι παρλιαμένταρισμ τών “αντιπροσώπων τού λαού” τής φάκεν κουήν τών εβραίων…
καί είναι έννοια άκρως αντιτιθέμενη στήν μισάνθρωπη Πόρνη, τήν Εξουσία·
όπου η Πολιτική είναι παρούσα, η Εξουσία, είναι υποχρεωτικά νεκρή
-αυτή είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη τών Ελλήνων γιά τήν απελευθέρωση τού ανθρώπου…-
κι αντιστρόφως, “καληώρα”…
η Δημοκρατία δέν είναι αντιπροσωπευτικό σύστημα…·
είναι η ελευθερία πού χαρίζει συναλλήλως τό αυθυπερβατικό άτομο, τό πρόσωπο…
Σάν βγούμε απ’ αυτή τή φυλακή τού ψευτορωμαίϊκου, θά λάβουν τά όνειρα εκδίκηση
«Εάν αποφασίσουμε ότι δέν έχουμε νά χάσουμε τίποτα παρά μόνον τήν ταπείνωση,
τήν καταναλωτική ηδονή καί τήν διαφθορά τού μεταμοντέρνου ευρωπαϊκού πολιτισμού.»
Ωρέ ακόμη ν’ αδιάσουμε τά σουπερμάρκετ;
(«μέ τί λεφτά», έ;! είδες ό Θεός; μάς αγαπάει, γι’ αυτό μάς παιδεύει…)
Διαβάζω τί έγραφε η
Αθηνά Κατσαφάδου
στό μπλόκ της πρίν από δύο χρόνια, ενώ
αισθάνομαι νά φυσά έν’ αλαφρό αεράκι αισιοδοξίας:
Στόν βαθμό όπου ή Ελλάδα
θά καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος τής Τουρκίας,
ό κίνδυνος πολέμου θά απομακρύνεται, οί ψευδαισθήσεις θά αυγατίζουν
καί ή παράλυση θά γίνεται ακόμη ηδονικότερη, έφόσον ή υποχωρητικότητα θά αμείβεται
μέ αμερικανικούς καί ευρωπαϊκούς επαίνους, πού τούς χρειάζεται επειγόντως
ό εκσυγχρονισμένος Βαλκάνιος,
καί επίσης μέ δάνεια καί δώρα γιά νά χρηματοδοτείται ό παρασιτικός καταναλωτισμός.
Υπ΄ αυτές τίς συνθήκες
ό,τι στήν πραγματικότητα θά συνιστά κάμψη τής ελληνικής αντίστασης
κάτω από τήν πίεση τού υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οί Έλληνες θά συνηθίσουν
νά τό ονομάζουν ”πολιτισμένη συμπεριφορά”, ”υπέρβαση τού εθνικισμού” καί ”εξευρωπαϊσμό”.
Πράγματι, τό σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομαχτικό καί ψυχολογικά αφόρητο :
ή ειρήνη σημαίνει γιά τήν Ελλάδα δορυφοροποίηση καί ό πόλεμος συντριβή.
Ή υπέρβαση τού διλήμματος αυτού,
ή ανατροπή τών σημερινών γεωπολιτικών καί στρατηγικών συσχετισμών
απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ τήν επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου,
γιά τόν οποίο ή ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δέν διαθέτει τά ”κότσια”.
Ή ανάλυση τού σοφού Κονδύλη μάς θέτει τό δάκτυλο επί τών τύπων τών ήλων.
Αυτός ό ηράκλειος άθλος καταδικάζει μοιραία τήν δική μας γενιά νά τόν επιτελέσει.
Μπορούμε ; Ναί.
Εάν αποφασίσουμε ότι δέν έχουμε νά χάσουμε τίποτα παρά μόνον τήν ταπείνωση,
τήν καταναλωτική ηδονή καί τήν διαφθορά τού μεταμοντέρνου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ναί.
Τότε μπορούμε. Εάν επανελληνισθούμε. Εάν ξαναθυμηθούμε τό ”Ελευθερία ή Θάνατος”.
Γιατί νομίζετε ότι διώκoνται από τούς ”γνωστούς κύκλους” τό 1821 καί οί οπλαρχηγοί μας ;
4 / 9 / 2017
Αθηνά Κατσαφάδου (απόσπασμα)
νά γράψω μέ πλάγια γράμματα τίς δυό πρώτες αράδες, ήθελα μόνο
σέ λοξούς καιρούς… συμπαθάτε με
Μεταβαίνοντας από τό σκοτάδι στό φώς,
περνώντας από τή νέκρωση στή ζωή:
Α
από τήν ιστορική εβραίϊκη νεκροφορία, πού συνεχίζεται μέχρι τίς μέρες μας:
Τα νέα ήταν ότι, οι εβραίοι εξεγερθέντες,
στην σημερινή Λιβύη (Κυρηναϊκή), στην Αλεξάνδρεια, στην Κύπρο και στην Μεσοποταμία, ξεσηκώθηκαν εναντίον της Ρώμης, σφάζοντας όμως περίπου 1.000.000 Έλληνες!
Το κίνημα των εβραίων είχε ξεκινήσει στην Κυρήνη της Λιβύης όπου
οι εξεγερθέντες κατέσφαξαν τον Ελληνικό πληθυσμό, ισοπέδωσαν την πόλη,
γκρέμισαν τους Ναούς και έφθασαν μέχρι του σημείου να σκάψουν τον δρόμο που οδηγούσε
στο επίνειο της πόλης, την Απολλωνία.
Κάποιος υπεσχέθη ότι θα ηγηθεί των εβραίων της Κυρήνης στον δρόμο προς την Σιών…
Για την Κύπρο όμως, η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Η αντιπαλότητα εβραίων-Κυπρίων ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της υποδουλώσεως της Κύπρου στους Ρωμαίους. Ο Κάτων κατέλαβε την Κύπρο το 56 π. Χ. και κυριολεκτικά την καταλεηλάτησε από κάθε είδος πλούτου οδηγώντας τους Κυπρίους σε πλήρη εξαθλίωση.
Σύμμαχοι των Ρωμαίων σ’ αυτή την καταπίεση ήταν εβραίοι έμποροι, οι οποίοι, ως υπεργολαβία, ανέλαβαν να εκμεταλλεύονται, για λογαριασμό των Ρωμαίων, τα πλούσια ορυχεία χαλκού και κάθε άλλο πλουτοπαραγωγικό πόρο.
Στα επόμενα χρόνια, και μετά το 70 μ. Χ., ο εβραϊκός πληθυσμός της Κύπρου αυξήθηκε κατά πολύ. Έτσι, υπήρχε αρκετό πλήθος για την εφαρμογή στην Κύπρο των σιωνιστικών σχεδίων. Το 117 μ. Χ. λοιπόν κάποιος εβραίος ονόματι Αρτεμίων ηγήθηκε των εβραίων εξεγερθέντων.
Ο Βυζαντινός ιερομόναχος λόγιος και ιστορικός και μετέπειτα Πατριάρχης (1065-1075) Ιωάννης Ξιφιλίνος, ευτυχώς, διέσωσε το γεγονός ότι οι σφαγιασθέντες στο νησί έφθασαν τις 240.000, αφού από αρχαίες πηγές μόνον ο Δίων ο Κάσιος αναφέρεται στην σφαγή αυτή στο περίφημο έργο του ”ΒΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ”. Πρώτη πηγή.
Δεύτερη πηγή,
του περιφήμου Αγγλου ιστορικού Εντουαρντ Γκίμπον (γνωστού ελληνικά ως Γίββων)
που έζησε από το 1737 έως 1794, ήτοι κατά την περίοδο του σκλαβωμένου ελληνισμού.
Το κείμενο αυτό ανευρίσκεται στο μνημειώδες έργο του
“Ιστορία της Παρακμής και Πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας”
και αναφέρεται, ακόμη, στο βιβλίο “Δίκη” (“Trial”) του Μπιλ Γκρίμσταντ,
υπευθύνου των εκδόσεων “Αρυαν Πρες Ινκορπρέιτεντ, έκδοση 1973, Ουάσιγκτον ΗΠΑ.
Ιδού η περικοπή.
“Η ανθρωπότης μένει έκπληκτη από το ρεσιτάλ (σε τρεις πράξεις) των φοβερών κακουργημάτων των Εβραίων, εναντίον των ανυποψιάστων, γηγενών Ελλήνων, οι οποίοι τους θεωρούσαν φίλους.
Οι Εβραίοι πρόδωσαν αυτή τη φιλία και έσφαξαν 220.000 Έλληνες στην Κυρηναϊκή και κατακρεούργησαν 240.000 Έλληνες στην Κύπρο, καθώς και μέγα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού στην Αίγυπτο.
Πολλοί των θυμάτων Ελλήνων, επριονίσθησαν στα δύο από τους Εβραίους σύμφωνα με την παράδοσή τους, ότι ο Δαυίδ επεκύρωσε αυτόν τον τρόπο εκτέλεσεως με το παράδειγμά του.
Κατά τις σφαγές αυτές των Ελλήνων, οι Εβραίοι κατεβρόχθιζαν τις σάρκες των νεκρών, έπιναν το αίμα τους και κατέστρεφαν τα εντόσθια!…”
Αυτά, όσο κι αν φαίνονται απίστευτα, υποβολιμαία ή υπερβολικά, γράφονται από έναν εκ των μεγαλυτέρων ιστορικών συγγραφέων του παρελθόντος που δεν μπορεί να καταστεί ύποπτος “αντισημιτισμού” (στην εποχή του τουλάχιστον), ούτε να κατηγορηθεί για έλλειψη σοβαρότητος, αφού τα έργα του ήταν, είναι και θα είναι μία εκ των σοβαροτέρων πηγών της Αρχαιότητας. (Αυτά από τις ιστορικές πηγές)
από: https://www.pentapostagma.gr/arheio/18257_i-istoria-poy-den-theloyn-na-matheis-i-megali-sfagi-ton-ellinon-apo-toys-ebraioys-38
Β
από τήν αγωνία καί τής Λιβύης γιά ζωή*:
Ένα βίντεο αφιερωμένο στους Έλληνες, για τους κοινούς δεσμούς του παρελθόντος που
θα τους ενώνουν και στο μέλλον με τους Λίβυους, αφιέρωσε το βράδυ της Τετάρτης
ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός του Χαλίφα Χαφτάρ στην Ελλάδα.
Το βίντεο έχει ως θέμα την Κυρήνη, που ήταν αποικία των αρχαίων Ελλήνων στη Λιβύη.
«Στους Έλληνες αδελφούς αφιερώνουμε την πόλη της Κυρήνης στη Λιβύη
το κοινό μας παρελθόν και το κοινό ένδοξο μέλλον μας» σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Η Κυρήνη ιδρύθηκε το 630 π.Χ. από τους Θηραίους με αρχηγό τον Βάττο Αριστοτέλη,
ενώ πήρε το όνομα της από την πηγή Κύρη, που ήταν αφιερωμένη στο θεό Απόλλωνα.
Γρήγορα αναπτύχθηκε κι εξελίχτηκε σε κέντρο του ελληνικού πολιτισμού
στη Βόρεια Αφρική, ενώ αποτελούσε επίσης μεγάλο εμπορικό κέντρο.
Τον 3ο αιώνα π.Χ., στην πόλη ιδρύθηκε η φιλοσοφική Σχολή της Κυρήνης
από τον Αρίστιππο, μαθητή του Σωκράτη.
Η πόλη, που βρίσκεται στην κοιλάδα Jebel Akhdar,
έδωσε στην ανατολική περιοχή της Λιβύης το όνομα Κυρηναϊκή,
το οποίο παρέμεινε μέχρι σήμερα.
Η Κυρήνη αποτελεί από το 1982 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
βλέπε: https://www.pentapostagma.gr/kosmos/6920613_aderfia-mas-ellines-binteo-apo-ton-haftar-afieromeno-stin-ellada
*
Εμείς, γιούργια
γιά τήν ανατροπή τού ιδεολογικού ταβλά
μέ τά κολοσσιαία εβραιομασόνικα ψεύδη τών Δυτικών,
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό
Μανίλα, Πεκίνο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο…
κι ό Θεός μαζί μας!
Αφού πήγαν καλά τά Δύχτια Πόλεων π.χ. Μπουτάρη/…-Καμίνη/…-etc:
Που ρίχνει ο Σόρος 1 δισεκατομμύριο δολάρια – Νέο δόλιο σχέδιο
όξω!…
Δίχτυα
https://1.bp.blogspot.com/-dvBJodIGXxM/XirI6mekywI/AAAAAAACm68/6EXYtRQ6i6YwGYgB2MjYXxMrf2fiJSvEwCLcBGAsYHQ/s1600/jk%2B%25283%2529.jpg
νά:
https://www.epilekta.com/2020/01/pics_24.html
Ρωμέϊκο – Γιώργος Μπιλάλης, διάρκεια 33λ
… τεριρέμ καί τερενούμ,
τών Βυζαντινών καί τών Οθωμανών,
επενδυμένο μέ λέξεις τής κλασσικής Περσικής γλώσσας,
Χέϊ Ντόουστ, «γειά σου ψυχή μου» – στή Βασιλική μου- καί
Χέϊ Γιάρ, «γειά σου αδελφοφίλε μου»,
ειδικά αφιερωμένο στόν Συνθέτη-βράχο τών Νεοελλήνων, τόν Σταμάτη…
μάς εξηγεί ό Δομέστικος((λατ. domesticus = υπηρέτης, θεράπων) Γιώργος Μπιλάλης,
στή συνέχεια τού βίντεο Stamatis Spanoudakis Megaron 2012 ‘Full concert’,
απ’ όπου τό απόσπασμα πού ακολουθεί, μέ τίτλο Δρόμος Βυζαντινός:
Σταμάτης Σπανουδάκης:
Δεν θα έγραφα αυτά τα λίγα λόγια,
αν δεν έβλεπα και άκουγα τι, αλλά κυρίως ποιοί
μας ετοιμάζουν τις γιορτές, για το 1821.
Πόσο απροκάλυπτα πιά, δυστυχώς όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μας
και τα υπάκουα παρακλάδια και παπαγαλάκια τους,
με το πρόσχημα της εορτής των 200 χρόνων,
προσπαθούν και εκ’ δεξιών πια τώρα,
να πληγώσουν και να γκρεμίσουν,
όλα όσα είμαστε, πιστεύουμε
και αγαπάμε.
περισσότερα: https://anastasiosk.blogspot.com/2019/11/1821.html
πάμε:
«νά σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο μου τό διαόλισμα»,
νά:
Ό γιός μου πάει στό στρατό ενώ εγώ δέν πήγα
μόν’ πήγα κι απαλλάχτηκα κι έν τέλει μετανιώνω
καλύτερα στό στράτευμα παρά στούς λουφαδόρους
νισάφι καί η τρέλα τους καί τά τρελοχαρτά τους
Καλός πολίτης γιέ μου, καλό σου στόλισμα
νά σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο τό διαόλισμα
Σάν έργο τρόμου είδαν τήν στρατώνα
οί κλάσεις τού `48 κι εδώ
κινδύνευες ν’ αποκηρύξεις εκεί μέσα
τόν ίδιο σου εαυτό
καί σ’ όλη τή ζωή σου ντρεπόσουνα γι’ αυτό
καί τότε είπα ό έξυπνος γιατί νά τό ρισκάρω
σαφώς τούς εξαπάτησα
δέν υπηρέτησα εγώ επί δικτατορίας
παλιά μου τέχνη στρουθοκαμηλίας
είναι στιγμές πού αμφισβητώ τόν ίδιο μου τόν ανδρισμό
Καλός πολίτης γιέ μου, καλό σου στόλισμα
νά σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο τό διαόλισμα
Κουτσοί στραβοί κι αλλόκοτοι πού δίπλωμα δέν έχουν
μόν’ έχουν τό κορίτσι τους τ’ αμάξι νά οδηγάει
κλειστές καρδιές κι αγιάτρευτες, πώς μπλέχτηκα μαζί τους
εκτός στρατού ελληνικού σάν τόν πρωθυπουργό τους
Καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα
νά σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο μου τό διαόλισμα
Σέ βλέπω μέ τούς φίλους σου καθώς περνάς τήν πύλη
κι άν κάποτε ξεχώρισα, ολόψυχα επιστρέφω
κι άν πάνω απ’ τό Πεντάγωνο μ’ ακούν καί μέ καλέσουν
σέ δίκη κι άν μέ βάλουνε θά `ρθώ καί θά ξοφλήσω
Καλός πολίτης γιέ μου, καλό σου στόλισμα
νά σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο μου τό διαόλισμα
Τό στράτευμα είναι όντως νυχτωμένο
κατώτερο τών ίδιων του αξιών
εξώκοσμο αστοιχείωτο βλαμμένο
μά υπάρχει εκεί ποιόν
στά στρατευμένα μας παιδιά καί στούς πιό πάνω
θά βρείς φιλότιμο Ρωμιών
αυτό είναι πού μάς κάνει ακατανίκητους παιδί μου
κι αυτό είναι πού μέ στρίμωξε
γιά ένα φιλότιμο νά βγώ στή μέση εδώ τού πλήθους
δημόσια νά γδυθώ μέ αυτούς τούς στίχους
στήν επιστράτευση ήμουν απών
τόν Ιούλη τών Κυπριακών
Καλός πολίτης γιέ μου, καλό σου στόλισμα
νά σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο τό διαόλισμα
Μά ό ρίψασπις ό λυρικός στή δύναμη ανήκει
καί άς μήν ήταν στή γιορτή καί στήν ορκωμοσία
τόν όρκο του τόν έδωσε καί άοπλος θητεύει
καί όχι γιά δυό χρόνια απλώς μά γιά όλη τή ζωή του
Καλός πολίτης γιέ μου, καλό σου στόλισμα
νά σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο μου τό διαόλισμα
εκτός στρατού ελληνικού σάν τόν πρωθυπουργό “μας”
Ό γιός μου πάει στό στρατό – 1989
Στίχοι, Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
http://1.bp.blogspot.com/_rKlMJEveyRQ/SeT6OgbgWCI/AAAAAAAAA9E/TBPkFR-QS8Y/s1600-h/%C3%8E%E2%80%98+4.jpg
ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ
Α΄
Ό,τι ξέρετε από τη ζωή μου κράτησε λίγες στιγμές.
Για ό,τι προηγήθηκε κάνετε απλές υποθέσεις.
Το τι ακολούθησε μοιάζει συχνά να μη σας ενδιαφέρει καν.
Μοιάζετε σαν τα μικρά εκείνα παιδιά που κρατιούνται σ΄όλη τη διάρκεια του παραμυθιού
από τη βεβαιότητα του “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”.
Σ’ όλες τις δυσκολίες του ήρωα, σ’ όλα τα βάσανα και τις κακοτυχιές του, σ’ όλα τα λάθη
και τις πτώσεις του σφιχταγγαλιάζετε την σιγουριά της αγαθής έκβασης των πραγμάτων (αρχιτεκτόνημα κάθε καλού παραμυθά)
και διώχνετε σαν ενοχλητική λεπτομέρεια όσα διαμείφθηκαν ενδιαμέσως.
Μακάρι να μπορούσα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Μα τα υλικά της ζωής μου
δύσκολα με έπειθαν πως η συνταγή της θα οδηγούσε σε αγαθή έκβαση.
Σε μια κοινωνία κλειστή και συντηρητική το να είσαι πόρνη σε οδηγούσε πάντα
στη σκέψη πως η ιστορία σου δεν θα μπορούσε να έχει καλό τέλος. Εντάξει,
η παρουσία των Ρωμαίων έδινε την ανακούφιση της σύγκρισης με τα δικά τους ήθη
ωστόσο εγώ δεν ανήκα σε εκείνους.
Είχα το “χάρισμα” και την κατάρα να ανήκω στον εκλεκτό λαό του Θεού. Ξεχώριζα.
Εμείς οι πόρνες και οι τελώνες
έχουμε το προσόν να αισθητοποιούμε μέσα στο σώμα της κοινωνίας την αμαρτία.
Εκείνοι με την παμφάγα, ακόρεστη πλεονεξία, εμείς με την σωματική ηδονή.
Εκείνοι με τα χέρια, εμείς με το υπόλοιπο κορμί. Είναι χρήσιμο σε μια κοινωνία να μπορεί
να εξεικονίζει την αμαρτία σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, σε συγκεκριμένα πρόσωπα.
Επιτρέπει εύκολα σε όλους τους υπόλοιπους να ζουν τη βεβαιότητα της αναμαρτησίας τους.
Δε θέλω απόψε να σας μιλήσω για το τι προηγήθηκε, για το πώς έγινα η Πόρνη.
Η ιστορία μου δεν περιέχει τίποτε εξόχως συγκλονιστικό,
αφήστε που κάθε φορά πρέπει να ακροβατώ στην παρουσίαση των γεγονότων,
στην ερμηνεία τους που με προφανή ή αδιόρατο τρόπο θα σας υποβάλω έτσι
που να επιτρέψω να φανεί ή να εξαφανίσω πλήρως την προσωπική μου ευθύνη.
Ξέρω, από τις συζητήσεις μου με τις συναδέλφους μου αλλά φαντάζομαι κι όλας,
πως η ιστορία μου είναι παράλληλη με κάθε μιας άλλης πόρνης.
Εντάξει, διαφορές υπάρχουν, ωστόσο πάνω-κάτω οι ιστορίες είναι ίδιες.
Τώρα, μετά από τόσα χρόνια μπορώ άνετα να παραδεχτώ πως
η συνταγή είχε κι απ΄ τα δυο συστατικά:
και προσωπική ευθύνη και κοινωνικό εξαναγκασμό.
Κείνο που καίγομαι να σας πω είναι τι έγινε μετά.
Όταν το μύρο τέλειωσε. Όταν τα μαλλιά μου ξαναδέθηκαν,
όταν η συζήτηση του Ραββί με τον Ιούδα έλαβε τέλος.
(Αλήθεια εκείνος ο Ιούδας πολύ μου θύμιζε
τα πρόσωπα κάποιων από τους Φαρισαίους δασκάλους μας.
Κάθε φορά που μίλαγαν για τους φτωχούς και την ανάγκη να τους βοηθήσουμε
αποδεκατώντας τα υπάρχοντά μας σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή,
το βλέμμα τους ήταν περίεργο και μερικές φορές είχα την αίσθηση πως
θέλουν να χαϊδέψουν τις χοντρές κοιλιές τους. Κάτι από το βλέμμα τους μου θύμιζε
το βλέμμα των αντρών που με πλησίαζαν στο πορνικό μου κρεββάτι).
Όλοι έφυγαν κι εγώ απέμεινα σε μια γωνιά.
Δεν είχα πια πού να πάω. Τριγύριζα στους δρόμους.
Μια δυο φορές κινδύνεψα από τη ρωμαϊκή περίπολο.
Με έσωσε ο επικεφαλής που με ήξερε καλά.
Δεν είχα από πού να πιαστώ κείνο το βράδυ.
Η ζωή μου, το “σπίτι” μου, το κρεββάτι μου δεν με κρατούσαν πια.
Ήξερα πως είχα πουλήσει τη σιγουριά της ρουτίνας.
Εκείνο το βράδυ είχα απωλέσει τη δυνατότητα να μείνω όπως ήμουν.
Έτρεμα όταν τον συνάντησα.
Οι δάσκαλοι σε τούτον τον τόπο, σε τούτο το λαό πιάνουν τα άκρα.
Συνήθως τα άκρα της απόλυτης αυστηρότητας. Μα τούτος ήταν γλυκύς και πράος.
Είχα ακούσει πως μίλησε καλά για μας, τις πόρνες.
Το σχολίαζαν κοροϊδευτικά δύο πελάτες μου που περίμεναν στην αίθουσα αναμονής.
(Συνήθως οι πελάτες μου περιμένουν αμίλητοι και νευρικοί σαν τύχει να συναντηθούν.
Μα κείνοι είχαν χάσει κάθε αίσθηση ηθικής και ξένοιαστοι για το τι περίμεναν να κάνουν σχολίαζαν την φράση του Ραββί:
“Οι τελώνες κι οι πόρνες τραβάνε πρώτοι, οδηγοί για τη βασιλεία των Ουρανών”.
Πέταξαν ένα-δυό υπονοούμενα για το ποιόν ενός τέτοιου δασκάλου.
Ο ένας έκοβε κι ο άλλος έραβε.
Μίλησαν και για έναν τελώνη που ο δάσκαλος πήγε σπίτι του κι έφαγε.
“΄Ωρα να τον δούμε και σε δημόσιο χώρο με καμμιά πόρνη” απάντησε ο άλλος.
Τούτη τη φράση την άκουσα καθαρά μιας κι εκείνη ακριβώς την ώρα
άνοιξα την πόρτα μου για να δεχθώ τον ένα απ΄ αυτούς.)
Έτσι μου μπήκε η ιδέα να πάω να τον συναντήσω. Είχα σκοπό να μετρήσω την αντοχή του.
Εννοούσε όσα έλεγε ή ήταν απλώς λόγια;
Η “δουλειά” μου με είχε κάνει να μην πιστεύω τα λόγια των ανθρώπων.
Άκουσα πως θα έτρωγε στο σπίτι ενός Φαρισαίου. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί απέξω.
Είχαν μάθει για την ανάσταση του Λαζάρου και το γεγονός είχε εξάψει τη φαντασία τους.
Άλλοι έβλεπαν στο πρόσωπό του το βασιλιά που θα διώξει τους μισητούς Ρωμαίους
άλλοι τον γιατρό που νικά τον έσχατο εχθρό, το θάνατο.
Ζωηρές συζητήσεις είχαν ανάψει στον περίβολο.
Εγώ περπατούσα βιαστικά και ταυτόχρονα προσεκτικά.
Κρατούσα στα χέρια μου το δώρο μου.
Η αλήθεια ήταν πως η ιδέα δεν ήταν δική μου. Πριν τέσσερις ημέρες η Μαρία,
η αδελφή του αναστημένου Λαζάρου αγόρασε μύρο και του το έχυσε στο κεφάλι.
Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Βέβαια εκείνη ήταν η αδελφή του φίλου του.
Μια καθωσπρέπει γυναίκα με άμεμπτη συμπεριφορά που μάλιστα καθώς άκουσα
την είχε ο ίδιος επαινέσει. Ενώ εγώ; Θα δεχόταν μύρο από εμένα; Εγώ ήμουν πόρνη.
“Πώς μπορείς και συγκρίνεις τον εαυτό σου με τη Μαρία;” άκουγα μια φωνή μέσα μου.
“Τι κοινό έχετε εσεις οι δυο; Εκείνη είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει. Στο κάτω κάτω
ανέστησε τον αδερφό της. Εσύ τι δικαιολογία έχεις; Για ποιο λόγο να του προσφέρεις μύρο; Ύστερα λες πώς τον εκτιμάς. Δεν καταλαβαίνεις σε τι δύσκολη θέση θα τον φέρεις;
Τον εκθέτεις. Τι θα σκεφτεί ο κόσμος; Θα σας θεωρήσουν… Κάποιοι το λένε κιόλας ανοικτά.
Μην πας, δε χωράς εκεί. Κι έπειτα τι θα κάνεις αν σε αποπάρει; Αν σου φερθεί σκληρά;
Θα το αντέξεις; Σε μια Χαναναία γυναίκα μίλησε πολύ σκληρά κάποτε.
Κι εκείνη τι ζητούσε; Τη γιατρειά της κόρης της. Ενώ εσύ … Αλήθεια τι ζητάς εσύ;
Τι ακριβώς θέλεις από το Ραββί;”
Τούτη η τελευταία ερώτηση με ζάλισε περισσότερο από όλες. Τι θέλω; Γιατί πηγαίνω εκεί; Παραλίγο να με σταματήσει. Μα τότε ήταν που την έκανα στην άκρη και όρμησα.
Σαν τρελλή πήρα το κομπόδεμά μου,
το χρήμα που μάζευα όλα τα χρόνια για τα γερατειά μου,
το χρήμα που μάζεψα με αγωνία και αμαρτία,
το χρήμα που εισέπραττα πουλώντας το κορμί και την ψυχή μου
και όρμηξα στον μυρεψό. Είχα ξαναμπεί εκεί πολλές φορές
μα τούτη τη φορά πήγα στο μέρος που είχε τα ακριβά αρώματα, στο βάθος του μαγαζιού. Προσπέρασα τα φτηνά αρώματα που συνήθως ψώνιζα για τις καθημερινές μου ανάγκες,
οι άνθρωποι -οι πελάτες μου θέλουν να μυρίζω ωραία για να ξεχνούν την κάθε είδους δυσωδία της ψυχής τους- και πλησίασα στο άρωμα της νάρδου. Έπειτα έκανα μεταβολή
και γύρισα στη βιτρίνα του μαγαζιού. Εκεί βρίσκονταν δοχεία, αληθινά κομψοτεχνήματα.
Τα έβαζαν στη βιτρίνα οι μυρεψοί για να τραβούν το μάτι. Τα αρώματα δεν ελκύουν
σ’ όποια βιτρίνα κι αν τα τοποθετήσεις. Διάλεξα το ωραιότερο, αλάβαστρο.
Πέρναγε από μέσα του το φως κι άφηνε τις ραβδώσεις του να αντιφεγγίζουν.
Ο μυρεψός κόντεψε να πεθάνει από το φόβο του όταν με είδε να το πιάνω. Του το δωσα
και του ‘πα να το γεμίσει νάρδο ολοκάθαρη.
Με κοίταξε με το βλέμμα που κοιτούν έναν τρελλό. Έμεινε για λίγο ακίνητος κι αμίλητος
κι ύστερα είπε: “Σ’ όλες τις δουλειές ο έρωτας τυφλώνει, μα στη δική σου είναι ολέθριος”.
Με κοίταξε ξανά σαν να ήθελε να με αποτρέψει.
Μέσα του πάλευαν το εμπορικό του δαιμόνιο
με τη λύπηση για κάποιον που σε μια στιγμή ξεπούλαγε τη ζωή του.
Το δικό μου βλέμμα ήταν τόσο αποφασιστικό που ξανάγινε ο απλός έμπορος.
“΄Εχεις να το πληρώσεις” ρώτησε, με στεγνή φωνή τώρα. “Κοστίζει μια περιουσία”.
Τράβηξα το πουγγί μου και το άνοιξα. Το άδειασα επάνω στον μαρμάρινο πάγκο του.
Τα χρυσά νομίσματα κάνουν ένα μουντό θόρυβο, καθόλου χαρούμενο ή καμπανιστό. Ίσως να φταίει το αίμα που ‘χει χυθεί για το χρυσάφι. Δεν τα άγγιξε. Τα μέτρησε με τα μάτια.
Γιατί άραγε; Τα λεφτά τα χρειαζόταν, σε δυο μέρες ήταν Πάσχα.
Μου γέμισε το δοχείο κι έφυγα.
Τα ρέστα τού τα χάρισα. Σε μια τέτοια σπατάλη,
το να πάρει κανείς ρέστα καταντούσε σχεδόν αναίδεια. Τα ρέστα της ζωής μου.
Μπήκα αμίλητη στο σπίτι. Ένιωσα όλα τα βλέμματα να με καρφώνουν. Δεν έλειψαν ούτε τα βλέμματα των μαθητών του. Είχαν καθήσει δεξιά και αριστερά του και με κοιτούσαν.
Δεν σήκωσα τα μάτια παρά για να κοιτάξω Εκείνον.
Τον είχα ξαναδεί πίσω από το μισόκλειστο παράθυρό μου, καιρό πριν, να περπατά στο δρόμο.
Μα τώρα τον έβλεπα πρόσωπο με πρόσωπο.
Ήθελα να κατεβάσω το βλέμμα γρήγορα, μην πάρει την ενέργειά μου για αναίδεια,
μα κάτι μέσα στο δικό του βλέμμα με εμψύχωσε.
Ένιωσα πως το να κοιτάζω εκείνο το σταθερό, ήρεμο βλέμμα
θα μπορούσε να αποτελέσει το ευτυχές υπόλοιπο της ζωής μου.
Τι λέω; το να τον κοιτάζω έφτανε για να γεμίσει μια αιωνιότητα.
Ένας σεισμός με συντάραξε.
Μέσα σε μια στιγμή μονάχα ένιωσα να περνάει εμπρός στα μάτια μου όλη η ζωή μου.
Ένιωσα πως εκεί μπροστά του μπορούσα να την ξαναπαίξω.
Να την ξανακερδίσω ή να την χάσω για πάντα. Δεν ήξερα γιατί, δεν ήξερα πώς,
ήξερα μόνο ότι γινόταν.
Τα όσα ακολούθησαν τα ξέρετε. Τα ξέρουν όλοι εδώ στα Ιεροσόλυμα.
Φορές φορές νιώθω πως τα ξέρει όλος ο κόσμος. Σαν να πραγματοποιήθηκαν τα λόγια του
πως τούτη η πράξη μου θα μολογιέται στους αιώνες. Τα πόδια μου λίγησαν,
τα δάχτυλά μου έλυσαν τα μαλιά μου,
με ένα απαλό ήχο, σαν το αυγό που σπάει, ο αλάβαστρος άνοιξε και
γέμισε το σπίτι από τη μυρωδιά.
Δεν ξέρω αν ήταν η μυρωδιά που έκανε το κορμί μου να θέλει να λιποθυμίσει.
Δεν τόλμησα να αγγίξω σαν τη Μαρία την κεφαλή του.
Στά πόδια του τό χυσα ……….
Αλεξανδρεύς
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ Πολιτεία
Σελιδοδείκτης
Sebastian Barry: Όταν έλειψε η πατάτα, τα ‘χασε όλα η κακομοίρα η Ιρλανδία
Ο πατέρας μου είχε μια μικρή επιχείρηση, έκανε εξαγωγή βουτύρου, το έστελνε σε βαρέλια
από το Σλάιγκο στην Αγγλία. Ό,τι καλό υπήρχε στην Ιρλανδία, έφευγε για την Αγγλία.
Γελάδια, μοσχάρια, γουρούνια, πρόβατα, κατσίκια, στάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, παντζάρια,
καρότα. Λάχανα, όλα όσα θέλει κανείς για να ζήσει. Και στην Ιρλανδία έμενε μόνο η πατάτα.
Όταν έλειψε η πατάτα, τα ‘χασε όλα η κακομοίρα η Ιρλανδία. Ψόφησε της πείνας.
Κουρελιάρα και ξυπόλυτη. Γιατί ούτε κάλτσα να φορέσει στα γυμνά της πόδια δεν είχε.
Ο πατέρας μου ήταν σε λίγο καλύτερη μοίρα από τους υπόλοιπους
και φορούσε μαύρο ημίψηλο, αλλά τριμμένο και παλιό, αφού τα ‘χε φάει τα ψωμιά του
στην Αγγλία πριν φτάσει στα χέρια του. Εμείς στέλναμε τρόφιμα στην Αγγλία και η Αγγλία
μας έστελνε τ’ αποφόρια της και τα κουρέλια της.
Δεν τα ξέρω και καλά, ήμουνα παιδί ακόμα.
Το ’47 η σοδειά πήγε τόσο χάλια, που και ο πατέρας μου βρέθηκε με άδεια χέρια. Πέθανε
η αδερφή μου. Πέθανε και η μάνα μου, στο πέτρινο πάτωμα του σπιτιού μας στο Σλάιγκο.
Το δρόμο μας τον έλεγαν Λάνγκι, στα γαέλικα Λέινα· και η Λέινα ήταν το βασίλειο των
προγόνων μας –έτσι έλεγε ο πατέρας μου. Ήταν ένας άνθρωπος όλο ζωή, όσο ζούσε.
Του άρεσε να τραγουδάει, του άρεσε να χορεύει, του άρεσε να παζαρεύει
με τους καπετάνιους του στις προβλήτες του λιμανιού.
Το βούτυρο συνέχισε να πουλιέται τις μέρες της πείνας, αλλά ο πατέρας μου βρέθηκε χωρίς δουλειά, πώς και γιατί δεν ξέρω· κι όπως είπα, η αδερφή μου και η μάνα μου πέθαναν.
Πέθαναν σαν γάτες του δρόμου, χωρίς κανείς να δώσει πολλή σημασία.
Έτσι κι αλλιώς όλη η πόλη πέθαινε της πείνας.
SEBASTIAN BARRY: ΜΕΡΕΣ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ
«Ένα μενάλο αμερικανικό μυθιστόρημα γραμμένο από έναν Ιρλανδό»
TLS, Books of the Year 2016
«Μόνο οί πέτρες δέν τρώγονται»
Κινέζικη παροιμία
Πρίν από πενήντα χρόνια,
παντού στήν Κίνα,
Στό Ντάϊρεν(Dalian, σήμερα), στή Σανγκάη, στό Τσινγκτάο…, οί πάντες, παντού,
φορούσαν τήν ίδια λαδιά στολή πού βλέπουμε στό τελευταίο βίντεο νά φορά ό δεξιά
(0:42-0:44, τό ύφασμα πού βλέπουμε είναι… εξελιγμένο…), μέ τό κασκέτο καί
ποδήματα από πανί καί λάστιχο(όχι σπορτέξ· ελβιέλο…)
κι ό καθένας βέβαια είχε ένα ποδήλατο!…
Στή Σαγκάη τών εκατομμυρίων κυκλοφορούσαν 5-6 μαύρα αυτοκίνητα όλα κι όλα,
πάντα μέ κινέζο στό τιμόνι κι μιάν €υρωπαιόφατσα στό πίσω μέρος…
Τιμή πρέπει, στά εκατομμύρια τών εγκλείστων τής κινεζικής πόλεως Wuhan,
τής Αδελφοποιημένης μέ τήν Χαλκίδα(https://dimoschalkideon.gr/antiprosopia-tou-dimou-chalkideon-stin-poli-wuhan-tis-kinas/):
A major road going through the streets of the city remains deserted as people stay at home
and avoid transport due to the Coronavirus outbreak,
νά: https://www.youtube.com/watch?v=E0fOqXIsMrw
Κορων-ιός(καί γιά νά μήν λέγεται κορω-νιός, γι’ αυτό ➞)κορων-ο-ϊός, στραβάδια,
παιδ-ό-τοπος, γίναμε,
νά:
https://politis.com.cy/buzzlife/koronoios-i-koronaios-ti-leei-o-giorgos-mpampiniotis/
«ο αγώνας για το ψωμί μου είναι ζήτημα υλικό,
ο αγώνας για το ψωμί του διπλανού μου είναι ζήτημα πνευματικό»* (Ν. Μπερντιάγεφ)
*
πρώτα ήταν αυτό, από τό 2010: http://www.antibaro.gr/article/1187,
εγώ όμως τό πρωτόδα σήμερα, στό Αντίφωνο: https://antifono.gr/τρεις-ιεράρχες/
καί ψάχνοντας γιά τήν προέλευση τής φράσης, βρήκα τήν απόδοση στόν Μπερντιάγεφ,
μαζί μέ φωτογραφία τού θεολόγου Γιώργου Μάλφα καί
μιά παραλλαγή τού κειμένου,
από ομιλία του στόν Ι.Ν. Αγ. Πάντων Περιβόλας Πατρών στις 30- 01-2013,
στό μανιτάρι τού βουνού: http://www.tomtb.com/τρεις-ιεράρχες-και-σχολείο-σήμερα/
ενθύμηση Ρίκας Βαγιάνη:
http://3.bp.blogspot.com/_rKlMJEveyRQ/SeZTKQOBXWI/AAAAAAAAA-U/kJjniyCjAw8/s1600-h/%C3%8E%E2%80%98+29.bmp
ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ
Β΄
Ό,τι ακολούθησε θέλω να σου πω. Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο.
Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους. Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου.
Δεν είχα ούτε σπίτι, δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι
-αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα-,
δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή.
Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή.
Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι,
κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά. Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό του.
Ξεδιψούσα με τα λόγια του. Κάθε μορφή ανθρώπου νέου, γέρου αλλοιωνόταν
για να γίνει τελικά η μορφή εκείνου.
Κείνο το βράδυ πίστεψα ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Όχι μεταξύ τους.
Αλλά γιατί όλοι μοιάζουν σε κείνον.
Είχα ξεχάσει την πείνα, τη δίψα, την κούραση. Έμοιαζε ο χρόνος να χει σταματήσει.
Τα πόδια μου ήταν ελαφρά κι η καρδιά μου γεμάτη δύναμη. Είχε μιλήσει για μένα.
Είχε διαφωνήσει με έναν από τους μαθητές του για χάρη μου.
Είχε δεχθεί την προσφορά μου.
Ένας μόνο λόγος του έμενε σκοτεινός στο μυαλό μου. Είχε μιλήσει για τον ενταφιασμό του.
Λόγος σκοτεινός για έναν νέο άντρα με σφρίγος και ζωντάνια. Λόγος περίεργος για κάποιον
που τόσο αγαπούσε ο λαός ώστε να τον υποδεχθεί όχι απλώς σαν βασιλιά αλλά σαν μεσσία
στην πόλη μας. Λόγος ακατανόητος για τον μόνο που όχι μια αλλά τρεις φορές
είχε νικήσει το θάνατο.
Στην δωδεκάχρονη κόρη του αρχισυνάγωγου, στο μικρό γιο της χήρας και τέλος
στον τριήμερο νεκρό φίλο του είχε αντιπαλέσει με τον ανίκητο εχθρό και τον είχε
κατατροπώσει. Γιατί λοιπόν μιλούσε για θάνατο; Για ενταφιασμό;
Όταν πια τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο κάθισα σε μια γωνιά του δρόμου και περίμενα.
Έκλεισα τα μάτια και τον ένιωσα πλάι μου, είχε ανοίξει την αγκαλιά του και με περίμενε.
Τρόμαξα. έδιωξα τη σκέψη γρήγορα απ’ το μυαλό μου. Το κάκισα που γεννούσε τέτοιες ιδέες. Όμως εκείνος ξαναγύριζε. Με ένα βλέμμα καθαρό, μια όψη λαμπερή, απαστράπτουσα
κράταγε την αγκαλιά του ανοικτή και με περίμενε. Δεν ένιωθα πια η πόρνη.
Δεν ένιωθα καν γυναίκα. Ένιωθα σαν το μικρό παιδί που θέλει να τρέξει πίσω στην αγκαλιά
του πατέρα, στην μόνη αγκαλιά που του πρόσφερε ασφάλεια, σιγουριά, συγχώρεση.
Τον άκουσα να μιλάει.
“Μη φοβάσαι την αγάπη μου, μη φοβάσαι την αγάπη σου, μου είπε.
Ούτε εγώ τη φοβάμαι. Η τέλεια αγάπη πετάει έξω κάθε φόβο. Αυτό είναι το δικό σου κλειδί
για τον Παράδεισο: η αγάπη. Μην το πετάξεις.”
Κάπου εκεί αποκοιμήθηκα.
Δεν θυμάμαι πως κύλησε η επόμενη μέρα. Εκείνο που δε θα ξεχάσω ποτέ
είναι η επόμενη νύχτα. Ήταν αργά, ξημέρωνε. Γύριζα τα βήματά μου στην πόλη
ψάχνοντας να τον δω έστω κι από μακριά. Τα πρώτα κοκόρια είχαν λαλήσει,
όταν άκουσα λυγμούς. Λυγμούς αντρίκιους, βαριούς μαζί μ’ ένα αναφιλητό.
Μέσα στο φεγγαρόφωτο είδα έναν άντρα να κλαίει. Ένας άντρας που κλαίει
είναι πάντα κάτι πολύ ξεχωριστό έστω κι αν είναι μόνος, στο σκοτάδι.
Τον κοίταξα και τον γνώρισα. Ήταν μαθητής του. Ήταν αυτός που στεκόταν πάντα δίπλα του,
ο πιο δυναμικός, εκείνος που θύμωσε με τον Ιούδα που τσιγγουνεύτηκε το δικό μου μύρο.
Το κορμί του συνταραζόταν από τους λυγμούς κι ολότελα παράξενα για μένα
το λάλημα ενός δεύτερου πετεινού έφερε νέο κύμα θλίψης στην ψυχή του.
Ήθελα να τον πλησιάσω, να τον παρηγορήσω και ταυτόχρονα να τον ρωτήσω
τι τον πόναγε τόσο. Μα τον φοβόμουν. Τόσα χρόνια είχα μάθει να φοβάμαι τους άντρες.
Κοίταξα γύρω μου να δω πού βρίσκομαι. Είχα φτάσει έξω από την αυλή του Καϊάφα.
Κόσμος μπαινόβγαινε μέσα στη νύχτα, μα εκείνο που πάγωσε το κορμί μου
ήταν όταν τον είδα. Δεν ήταν όπως εχθές. Τα χέρια του ήταν δεμένα και
στο δεξί του μάγουλο φαινόταν καθαρά το αποτύπωμα μιας παλάμης. Ήταν κουρασμένος.
Ήταν θλιμμένος, μα δυνατός. Γύρισε το βλέμμα και με κοίταξε. Όρκο παίρνω πως
εκεί που στεκόμουν δεν φαινόμουν, κανενός δαυλού το φως δεν έφτανε ως το μέρος μου.
Ωστόσο είμαι σίγουρη πως με κοίταξε και πως -μη με πάρετε για τρελλή- μου χαμογέλασε.
Ένα χαμόγελο πικρό, μα ήρεμο. Ένα χαμόγελο που μου έφτανε για μια ζωή.
Όταν τον πήραν τόλμησα να προβάλλω από το σκοτάδι. Ρώτησα:
-Πού τον πηγαίνουν;
-Σαν ξημερώσει θα τον πάνε στον Πιλάτο, ήταν η απάντηση
μαζί με ένα περιφρονητικό βλέμμα. Ο άντρας με είχε αναγνωρίσει.
Ο ανόητος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι κι εγώ τον είχα αναγνωρίσει…
Αλεξανδρεύς
«Προσωπικά, δεν μετανιώνω που άφησα το ΜΙΤ και γύρισα στην Πάτρα το 1981.
Ήμουν τυχερός που βρήκα καλούς συναδέλφους, συνεργάτες και φοιτητές
και έτσι μπόρεσα και εκμεταλλεύτηκα αυτό που προσφέρει απλόχερα η πατρίδα μας:
Πολύ χρόνο για σκέψη, διδασκαλία, έρευνα και δημιουργία.»
Κώστας Βαγενάς: Ο επιστήμονας που άφησε το ΜΙΤ για την Πάτρα
ανατρέπει τους κανόνες της Φυσικής
«Είς τή μακρυνή Χιλή…», νά(02022020, πού λ. ό λ.):
Ό Βασίλειος ό Μέγας,
στό Ραδιόφωνο πού αγαπήσαμε,
από τόν Ματθαίο Μουντέ:
«Τό βλέπω γιέ μου πώς γεννήθηκες γιά τούς ανθρώπους,
όχι γιά σένα, ούτε γιά μένα, ούτε γιά τόν πατέρα σου…»:
Το βραχώδες ρήγμα μας!
Lambros Pippis Πριν από 10 μήνες
~~
https://www.youtube.com/watch?v=BNj2BXW852g – Dark was the night…
Blind Willie Johnson
https://www.youtube.com/watch?v=J0OM_a9iNG0 – Σκάρος, Κίτσος Χαρισιάδης, 1930
https://www.youtube.com/watch?v=WguP9nS64yA – Μοιρολόϊ, Αλέξης Ζούμπας, 1926
Ένας Αμερικάνος συλλέκτης δίσκων 78 στροφών από την Βιρτζίνια
πάει διακοπές στην Κωνσταντινούπολη,
πέφτει πάνω σε κάτι δισκάκια της δεκαετίας του ’20 με κλαρίνα και βιολιά από την Ήπειρο,
γράφει ένα βιβλίο για τη δημοτική μουσική της Ηπείρου,
του Αλέξη Ζούμπα και του Κίτσου Χαρισιάδη,
τη μουσική μπλουζ του Blind Willie Johnson,
τη μουσική των ουράνιων σωμάτων, του Πυθαγόρα και του Voyager 1,
τη μουσική που παρηγορεί,
τη μουσική που φέρνει κάθαρση,
τη μουσική που θεραπεύει την απώλεια, που απαλύνει τις πληγές της ψυχής,
τη μουσική που προετοιμάζει, που καθησυχάζει.
Ένα συναίσθημα μπολιασμένο στον ήχο που
αφήνει την αίσθηση ότι ο μουσικός που σου παίζει έχει κοιτάξει την άβυσσο
και σου φέρνει πίσω τον αντίλαλο που βγαίνει από το ρήγμα:
αυτή η μουσική είναι το ηπειρώτικο μοιρολόι.
Το έμαθα από έναν Αμερικάνο συλλέκτη δίσκων 78 στροφών από την Βιρτζίνια,
φορ φακ’ς σέικ.
[19/02/2019] Ombledroom.
http://4.bp.blogspot.com/_rKlMJEveyRQ/SeesYNhKOxI/AAAAAAAAA_U/uPKq9S9PyHw/s1600-h/%C3%8E%E2%80%98+31.jpg
ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ
Γ΄
Χαμένη καθώς τριγυρνούσα μέσα στους δρόμους πέρασα το πρώτο κύμα,
τον πρώτο πειρασμό. Τότε δεν ήξερα πως θα ακολουθούσαν κι άλλοι.
Ξεκίνησε σαν μια επίμονη φωνή. Την έδιωχνα, ερχόταν πάλι.
-Καλά να πάθεις! Τι δουλειά είχες εσύ μ’ αυτόν; Τι ζήταγες στο σπίτι του Φαρισαίου;
Κάνεις λάθη! Έκανες ένα ακόμα. Το μεγαλύτερο ίσως. Γιατί δεν γυρίζεις πίσω; Είσαι πόρνη. Φαντάστηκες πως με τα νομίσματά σου θα ξεπληρώσεις το βίο σου;
Κι εκείνος που πίστεψες ποιος ήταν; Ένας αγύρτης! Ένας χαμένος!
Σε λίγο θα χάσει τη ζωή του. Κι εσύ; Εσύ τι θα κάνεις; Πάλι με τους χαμένους; Είχες κάτι.
Μια σταθερή δουλειά. Εντάξει όχι την καλύτερη. Εντάξει, εντάξει τη χειρότερη. Αλλά τώρα,
τι έχεις; Τώρα δεν έχεις τίποτε. Τα έχασες όλα.
Βούιζαν οι φωνές σα σφήκες μέσα στο κεφάλι μου, τόσο δυνατά, τόσο επίμονα
που άρχισα ασυναίσθητα να κουνάω τα χέρια, να κουνάω το κεφάλι για να τις διώξω.
Έκλαιγα. Τα μάτια μου πλημμύριζαν δάκρυα με μια ένταση που ποτέ δεν είχα ξαναζήσει.
Πονούσα.
Τον αγαπούσα και θα τα περνούσα όλα αγόγγυστα για χάρη του
φτάνει μόνο να είχα τη βεβαιότητα της ύπαρξής του.
Σε λίγο λυγμοί ανατάραζαν το κορμί μου ολάκερο,
ένιωθα να συντρίβομαι από το πελώριο “γιατί” που μου εξακόντιζε κείνος που μου ψιθύριζε
-λάθος που κραύγαζε και κάγχαζε και επαιρόταν μέσα στο μυαλό μου.
Ήθελα να φωνάξω μα ήταν ξημέρωμα. Θα με μάζευε η περίπολος
κι εγώ θα χανα οριστικά την ελπίδα να τον ξαναδώ.
Δάγκωσα τα χείλη με δύναμη και μούγκρισα από τον πόνο ως τα κατάβαθά μου.
Όχι από τον πόνο των χειλιών. Από τον άλλο…
Ύστερα σωριάστηκα στο χώμα, υγρό από την πρωινή πάχνη,
μη θέλοντας να συνεχίσω τη ζωή μου.
Τότε τον άκουσα ξανά.
“Η αγάπη σου είναι το κλειδί σου” ξανά ‘πε.
Τον είδα να χαμογελά και να χάνεται μέσα στην αχλύ του πρωινού, εκείνου του πρωινού,
παραμονή Πάσχα.
Έξω από την αυλή του πραιτωρίου στάθηκα με τις ώρες. Δεν με ένοιαζε το να μη μπω μέσα.
Σιγά το μίασμα. Τι σημασία είχε πια το Πάσχα; Έχανα ό,τι είχα και μια γιορτή θα με έκανε να σταματήσω; Μα οι άλλοι; Α! Οι άλλοι έμειναν απέξω.
Ήτανε μίασμα λέει να μπουν μέσα στο πραιτώριο,
να βρεθούν μαζί με τους Ρωμαίους παραμονή τέτοιας γιορτής.
Μα την πίστη μου είμαστε περίεργος λαός. Μας νοιάζει το Πάσχα και το Σάββατο,
μετράμε τα βήματά μας και το μήκος του φορέματός μας και σκοτώνουμε αλύπητα
ό,τι πιο ευγενικό έβγαλε η φυλή μας.
Δεν τρώμε χοιρινά, μα τρέχουμε να κυλιστούμε σα γουρούνια
στα κρεβάτια του αγορασμένου έρωτα.
Είμαστε ικανοί να σταματήσουμε την άνοιξη αν τύχει κι έρθει λάθος μέρα.
Είμαστε ξεχωριστοί, τάχα, και μας αξίζει κάθε εύνοια του ουρανού
μόνο και μόνο γιατί το λέει το αίμα μας.
Κουνάμε στον αγέρα το όνομα του Μωυσή και του Αβραάμ
για να ξορκίσουμε κάθε υποψία ότι μοιάζουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Δουλωθήκαμε στους Ρωμαίους και περιμένουμε πάντα ένα βασιλιά για να μας σώσει.
Κι ωστόσο οι άρχοντές μας γίνανε ένα με τους κατακτητές. Πίνουν και τρώνε μαζί
-δεν εννοώ φυσικά πως κάθονται στο ίδιο τραπέζι, όχι-
απλά τρώνε και πίνουνε μαζί το αίμα του λαού.
Κι ο λαός; Ο λαός καταπίνει ό,τι του σερβίρουν.
Του αρέσει το δόλωμα του “ξεχωριστού”. Τσιμπάει πάντα. Είμαστε λέει ξεχωριστοί.
Εγώ βέβαια στο επάγγελμά μου πάντα τους ξεχωρίζω τους συμπατριώτες μου πελάτες…
……………………………………………………………………………………
………………………………………………….
Όπως απλώνει το λάδι πάνω στο νερό της θάλασσας.
Έτσι άπλωσε στο πλήθος που μαζεύτηκε έξω από το πραιτώριο το μίσος κι η κακία.
Δεν χρειάστηκαν πάνω από πεντέξι ακροβολισμένους φαρισαίους
για να απλωθεί το δηλητήριο.
Κοίταγα το πρόσωπο μιας μεσόκοπης γυναίκας πως άλλαξε σιγά-σιγά.
Όταν ήρθε ήταν κουρασμένη, ξενυχτισμένη.
Φαινόταν καθαρά πως την τραβούσε μια περιέργεια.
Μια περιέργεια σχεδόν παθολογική που έχουμε όλοι μας
σαν πρόκειται να δούμε να αλλάζει η μοίρα ενός ανθρώπου προς το χειρότερο.
Ένας πελάτης μου, Έλληνας,
που του άρεσε να μου κάνει μάθημα κάθε φορά που ερχότανε μαζί μου
(ίσως να νόμιζε πως έτσι ησύχαζε λίγο τις ενοχές του)
έλεγε πως κι ο δικός του λαός είχε αυτό το ενδιαφέρον.
Είδα εκείνη τη γυναίκα να ξυπνά σιγά σιγά,
το πρόσωπό της να χάνει την περιέργεια που μεταβαλλόταν σε μίσος.
Σε λίγο με στριγγή φωνή κραύγαζε: “Πάρτον, πάρτον και σταύρωσέ τον”.
Το πλήθος την ακολούθησε και σε λίγο το ρυθμικό “πάρτον-πάρτον”
έμοιαζε με τον ήχο των καρφιών που καρφώνονταν στα χέρια και τα πόδια εκείνου.
Την έβλεπα να φωνάζει και μόλο που δεν την ήξερα πίστευα πως κάπου την έχω ξαναδεί.
Και τότε… Τότε θυμήθηκα! Τι βάσανο είναι στον άνθρωπο η μνήμη!
Ήταν εκείνη η ίδια γυναίκα….
Στάθηκα δίπλα της και ψιθύρισα: “Ωσανά, ωσανά υιός Δαυίδ”!
Πώς άκουσε τη φωνή μου; Θα ταν η ψυχή της που την ακούμπησε στα αυτιά της.
Με κοίταξε με βλέμμα τρομαγμένο. Ύστερα
πήρε δύναμη από τα “άρον, άρον” που άκουγε γύρω της. Με κοίταξε μ’ οργή.
“Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, είπε. Καλό είναι που το καταλάβαμε.
Που καταλάβαμε την αλήθεια!”
Εγώ την αλήθεια την έβλεπα μπροστά μου. Στεκόταν εκεί στο μπαλκόνι του Πιλάτου.
Ματωμένος, με το χιτώνα να χει κολλήσει πάνω στο κορμί,
με το μέτωπο γεμάτο πηγμένα αίματα, με δυο μάτια γεμάτα πόνο αλλά και βεβαιότητα.
Κρατούσε το κορμί τεντωμένο με την αρχοντιά ενός πρίγκιπα
κι ωστόσο είχε το βλέμμα του στοργικού πατέρα.
Μας κοίταζε όπως ένας πατέρας κοιτάζει ένα παιδί που ατακτεί, που δεν ξέρει τι ζητά.
Ήταν εκεί, θύμα της κακίας μας και μαζί ελεγκτής μας.
Ήταν υπέροχος και άθλιος, ήταν αξιολύπητος κι αξιοζήλευτος.
Ήταν άνθρωπος στην ομορφιά και στην κατάντια του.
http://4.bp.blogspot.com/_rKlMJEveyRQ/SeetfuHoVxI/AAAAAAAAA_c/XtZLj3I8Gtc/s1600-h/%C3%8E%E2%80%98+35%C3%8E%C2%B1.bmp
Αλεξανδρεύς
– Γιατί ό κνιτης είναι αρχαίο τρόλλεϋ;
– Γιατί πάει μόνο όπου πάει η γραμμή· τό σύγχρονο κατεβάζει τούς τρολέδες καί πάει όπου θέλει.
Έχουμε καί νά πεθάνουμε, έ;!
Μή γκσεχνιόμαστε!…
«όταν θά ‘χουμε υποφέρει, «καλημέρα» θά μάς πεί…»* ✔ Babette’s Feast.(1987)
*
«Έλεος καί αλήθεια πάνε μαζί.
Ορθοφροσύνη καί ευδαιμονία αλληλοεξοντώνονται.
Ό άνθρωπος, αδύναμος καί κοντόφθαλμος…
πιστεύει πώς πρέπει νά κάνει επιλογές στή ζωή του.
Τρέμει μπροστά στά ρίσκα πού αναλαμβάνει.
Δέ φοβόμαστε(? σσ). Όμως, όχι.
Η επιλογή μας δέν έχει σημασία.
Έρχεται μιά στιγμή πού τά μάτια σου ανοίγουν.
Καί αντιλαμβανόμαστε…
ότι τό έλεος είναι απέραντο.
Πρέπει νά τό περιμένουμε μέ εμπιστοσύνη…
καί νά τό δεχτούμε μέ ευγνωμοσύνη.
Τό έλεος δέν επιβάλλει όρους.
Καί ιδού! Ό,τι επιλέξαμε…
μάς δόθηκε.
Κι ό,τι…
απορρίψαμε…
επίσης μάς δόθηκε.
Ναί, θά πάρουμε πίσω
ό,τι απορρίψαμε.
Έλεος καί αλήθεια
πάνε μαζί.
Ορθοφροσύνη καί ευδαιμονία…
αλληλοεξοντώνονται.»
από 39:46 έως 33:36, στό Babette’s Feast.(1987).Part 3.(GREEK SUBS),
εδώ: https://www.dailymotion.com/video/x3m1gir
τό ταγκαλάκι τή μαύρη δουλειά του κι εμείς τή δική μας*:
από 31:46 έως 33:36, λέμε!…
*
Τί πάει νά πεί:
και παρά δύναμιν τολμηταί
και παρά γνώμην κινδυνευταί
και εν τοις δεινοίς ευέλπιδες;
Θουκυδίδης*
Πάει νά πεί:
«…όταν προδικάζεις τη νίκη για να πολεμήσεις τότες είσαι ηλίθιος.
Άπαξ και πολεμώ τότε είμαι νικητής». || [1]
ΠαπαΓιώργης Χιωτάκης**
*
τολμηροί πέρα από τις δυνάμεις τους,
ριψοκίνδυνοι εν γνώσει τους και
αισιόδοξοι στις δυσκολίες.
https://i-rena.blogspot.com/2018/05/blog-post_229.html
**
http://www.anogi.gr/p29879?fbclid=IwAR2DuVGhuyYwgGPfgCjaIPYDpHfH6Nwvnj0KurSev00WRMQDq4pdKqQNmyw
[1]
Πτόλεμος, ό πόλεμος
κι όταν μεγαλώσει, λέει
θέλει νά γίνει πτολεμαίος,
νά:
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%86%ce%b1%ce%b9%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf-crowdism-%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ae-%ce%bf%ce%bc%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%b1%ce%bd/comment-page-1/#comment-855037