Του Παντελή Σαββίδη
Από όσα διάβασα τις προηγούμενες ημέρες το πιο ανησυχητικό ήταν η κατάληξη του άρθρου του καθηγητή Κ. Φίλη στην «Καθημερινή» ότι Ρώσοι του διεμήνυσαν πως «η ασυλία σας τελείωσε».
Χωρίς να γίνεται αντιληπτό η Ελλάδα, πράγματι, απολάμβανε μιας ασυλίας λόγω του ονόματος και της ιστορίας της. Διαφορετικά προσλαμβάνεται η Ελλάδα στον κόσμο της Ανατολής και της Δύσης από οποιοδήποτε άλλο κράτος. Ενεργοποιεί θετικά αντανακλαστικά, ακόμη, και στα δύσκολα Βαλκάνια.
Αυτήν την ιδιαιτερότητα δεν γνωρίζω αν την συνέλαβε αλλά σίγουρα δεν την εκτίμησε η Αθήνα. Η σύνθεση της κρίσιμης μάζας που κυβερνά (οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής) έχει αποκλίνει από τον ανθρωπιστικό και οικουμενικό χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού, δεν έχει συναίσθηση και ούτε ενδιαφέρεται για την αναπαραγωγή της ελληνικής συνέχειας ως ιδέας και επιδίδεται σε έναν επαρχιωτικό αμοραλισμό στενού ορίζοντα προσωπικών συμφερόντων. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει συναίσθηση ούτε της χώρας που κυβερνούν, ούτε του λαού της, ούτε της ιστορίας και της παράδοσής του. Ενδεχομένως μερικοί να θέλουν να απαλλαγούν και από αυτά τα βαρίδια.
Αυτή η συμπεριφορά που μετουσιώνεται σε πράξη από τις διεθνείς πρωτοβουλίες του κ. Μητσοτάκη στερεί την χώρα από μια ασπίδα διεθνούς ασυλίας που απολάμβανε. Δεν αρκούσε για να διασφαλίσει την ακεραιότητά της αλλά λειτουργούσε ως soft power. Το τέρμα η ασυλία σας, αυτό διαμηνύει.
Η Ελλάδα, βεβαίως, είναι μια δυτική χώρα, ενταγμένη στους δυτικούς θεσμούς και τις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της στο πλαίσιο αυτής της συμμετοχής τα αντιλαμβάνονται οι πάντες. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται είναι η πρωταγωνιστική επίδειξη αμοραλισμού που στο κάτω κάτω δεν συνάδει με τον πολιτισμό της ελληνικής διαχρονίας. Και εδώ είναι που ο κ. Μητσοτάκης υπερέβη τα εσκαμμένα με την εντολή να μην προσκληθούν Ρώσοι επίσημοι στις εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου. Όποια προσέγγιση και αν έχει κανείς στην συμβολή της Ρωσίας στην ελληνική ανεξαρτησία, υπήρξε μια περίοδος που η Επανάσταση και ο ελληνισμός βοηθήθηκαν γενικότερα. Η αχαριστία δεν ήταν ποτέ ούτε πολιτισμικό ούτε πολιτικό δείγμα αυτής της κοινωνίας. Είναι άλλο να καταγγέλλεις, και καλά κάνεις, μια παράνομη διεθνή πράξη ακόμη και μιας δύναμης όπως η Ρωσία και άλλο η μη αναγνώριση μιας ευεργεσίας. Από τη Ρωσία η Ελλάδα δεν έχασε τίποτε. Από τις ΗΠΑ, την Βρετανία και την Τουρκία απώλεσε το 1/3 της Κύπρου.
Ο κ. Μητσοτάκης και η ομάδα που κυβερνά μαζί του έχουν αλλοιώσει χαρακτηριστικά στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού σε σημείο επικίνδυνο. Η τελευταία συζήτηση στη βουλή αποκάλυψε ότι το κράτος που μας παρουσιάζουν ως «ισχυρή Ελλάδα», κατά αγοραίο προπαγανδιστικό τρόπο, δεν μπορεί, μετά από διακόσια τρία χρόνια βίου, να στείλει δύο τρένα που κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεών του χωρίς τον κίνδυνο να συγκρουστούν. Σε μια εποχή που οι τεχνολογικές δυνατότητες σχεδόν μηδενίζουν αυτόν τον κίνδυνο. Και απαιτούν, με την αλαζονεία που τους διακατέχει, να αποδεχθούμε αυτήν την τραγική κατάσταση.
Η ίδια συζήτηση κατέδειξε, επίσης, την υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής. Ένας οικονομικός παράγων εγκατέλειψε την υποστήριξη της κυβέρνησης και η κυβέρνηση έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Αλλά, μάλλον, εκείνο που την κλόνισε είναι η αίσθηση ότι ο λαός την εγκατέλειψε. Κουράστηκε από την επικοινωνιακή διαχείριση της καθημερινότητάς του. Να βιώνει μια δύσκολη κατάσταση και να του παρουσιάζουν πόσο ευτυχισμένος πρέπει να νοιώθει.
Η εποχή Μητσοτάκη βαίνει και αυτή προς το τέλος της.
Βαίνει προς το τέλος της αυτού εξασθένησε την ήπια ισχύ του ελληνικού ονόματος που, ειδικά, στη Μέση Ανατολή είναι βαθιά ριζωμένο και επηρεάζει θετικά τα συναισθήματα των λαών. Η απροκάλυπτη υποστήριξη και της Ουκρανίας και του Ισραήλ στη Γάζα δεν θα βοηθήσουν καμιά από τις δύο χώρες να κερδίσουν αυτό που επιδιώκουν. Θα μπορούσε να παρασχεθεί διακριτικά η υποστήριξη χωρίς να προκαλεί. Ο κ. Μητσοτάκης θέλησε να το κάνει ηχηρά για να στείλει σαφή μηνύματα προσωπικής αφοσίωσής του ως δεδομένου στα κέντρα που ήθελε να απευθυνθεί.
Τα έστειλε, έστω και σε βάρος της χώρας. Αλλά δεν θα τον βοηθήσουν σε προσωπικό επίπεδο, όπως επιδιώκει. Κανείς στην Ευρώπη δεν θα υποστηρίξει έναν κυβερνήτη που καταγγέλθηκε ότι επι διακυβέρνησής του υποχώρησε το κράτος δικαίου και η ελευθεροτυπία.
Και αντ’αυτού (Μητσοτάκη) Γουλιμής ;;;
Δεν αποκλείεται , αλλά πρέπει και να το επισπεύσουμε ;;;.
Έτσι δεν χάσαμε τον – μετά τον δολοφονημένο κυβερνήτη Καποδίστρια – καλύτερο πρωθυπουργό μας του 19ου αιώνος ,Χαρίλαο Τρικούπη.
Μια κάποια ”ανατριχίλα” δεν μας διαπερνά να διαδεχθεί τον κ. Μητσοτάκη ο -και με Αμερικανική υπηκοότητα- κ. Κασσελάκης;;;
Δέν ὑπάρχει ὁμοιότητα Μητσοτάκη μέ Χαρίλαο Τρικούπη. Μήν τά ἐξομοιώνετε, δέν ἀλλοιώνονται τά πρόσωπα οὔτε ἡ ἱστορία τους.
Παραθέτω ἕνα ἄρθρο γιά τήν ἐποχή τοῦ Τρικούπη.
Οι φοβερές ομοιότητες του 1893 με σήμερα
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 20.05.16 ]
Τό ἄρθρο
http://artinews.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-1893-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html
Η σύγκριση δεν αφορούσε τους Χαρίλαο Τρικούπη και Κυριάκο Μητσοτάκη (αν και δεν γνωρίζουμε τι θα γράψει η Ιστορία ύστερα από 50 χρόνια για τον δεύτερο) ,αλλά εσείς -και όσοι άλλοι -θεωρούν ότι ο κ. Κασσελάκης δεν είναι Γουλιμής έναντι του κ. Μητσοτάκη.
Να το γράψετε τολμηρά και κατηγορηματικά.
Ξέρετε, ἡ ρίζα ὁτιδήποτε ῾Ελληνικοῦ εἶναι οἱ Ἕλληνες.
Βιάζεται πολύ ο κ. Σαββίδης. Κάπου εδώ γύρω θα είμαστε το καλοκαίρι του 2027, οπότε και θα του υπενθυμίσω αυτήν την ανάρτηση.
Επισυνάπτω επιστολή του κ. Δεσποτόπουλου, τ. ακαδημαϊκού και υπουργού Παιδείας, προς την Καθημερινή:
Γράμματα Αναγνωστών
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12.02.2015
ΕΤΙΚΕΤΕΣ: Γραμματα Aναγνωστων
O ρόλος της Ρωσίας
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο σας της 7ης Φεβρουαρίου 2015 δημοσιεύθηκε απίθανη επιστολή, όπου επικρίνεται ψήφος του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος, και με χρήση από τον επιστολογράφο επιχειρημάτων που ενέχουν έκφραση εθνικής αγνωμοσύνης. Ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω τα εξής: Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 περισώθηκε στην έναρξή της με το ρωσικό βέτο, στο Λάιμπαχ, καθώς με αυτό αποτράπηκε η καταστολή της από τα συνασπισμένα εναντίον των επαναστάσεων μεγάλα της Ευρώπης κράτη.
Η Ελληνική Επανάσταση κατορθώθηκε να τελεσφορήσει όχι απλώς με τον ηρωισμό της ηθικής τότε πρωτοπορίας του έθνους και την καρτερία και τις θυσίες του λαού (απωλέσθησαν το εν τρίτο του ενεργού πληθυσμού και τα δύο τρίτα του παγίου κεφαλαίου της απελευθερωμένης τελικά περιοχής), αλλά μόνο αφού ο ρωσικός στρατός είχε κατανικήσει τον τουρκικό στρατό και είχε φθάσει έως την Αδριανούπολη, επαληθεύοντας κάπως την προσδοκία των υποδούλων Ελλήνων «να έρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι, Μωρέα και Ρούμελη» (το από 1830 ελληνικό ανεξάρτητο κράτος περιλάμβανε την Πελοπόννησο, τη Στερεά και ολίγα νησιά του Αιγαίου).
Η Ενωση της Θεσσαλίας και της περιοχής της Αρτας με την Ελλάδα συντελέσθηκε το 1881, αφού είχε προηγηθεί ο ρωσοτουρκικός πόλεμος των ετών 1877-1878, με τις συνθήκες που ρύθμισαν τις συνέπειές του. Αλλά και για την Ενωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα το 1947 πρώτη ευνοϊκή ψήφος στη Διάσκεψη της 10ης Φεβρουαρίου υπήρξε η ψήφος του Ρώσου υπουργού των Εξωτερικών Μολότοφ. Και υπήρξε, νομίζω, προσωπική συμβολή μου γι’ αυτήν• καθώς είχα επισημάνει στον Ρώσο τότε Πρέσβη Ναύαρχο Ροντιόνοφ ισχυρότατα υπέρ αυτής επιχειρήματα, ιστορικά, ηθικοπολιτικά, γεωπολιτικά. Αλλά και ας μη λησμονούμε ότι χώρος κοινωνικής θαλπωρής για τους Ελληνες επί Τουρκοκρατίας υπήρξε η Ρωσία και ότι σε πόλη της Ρωσίας ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία.
Κ. Ι. Δεσποτοπουλος – Ακαδημαϊκός, Πρώην υπουργός Παιδείας
Πολύ αμφιβάλλω αν ο αείμνηστος Δεσποτόπουλος θα διαφωνούσε σήμερα με την απόφαση της κυβερνήσεως -και όλων των κυβερνήσεων των συμμάχων και εταίρων -να φερθεί -ναι ΑΓΕΝΩΣ- προς το ”ξανθό γένος”, το οποίο για τα δικά του συμφέροντα -όπως και οι ΑγγλοΓαλλοι-μας έκαναν ανεξάρτητο κράτος το 1830-,αλλά από το 1870 εμπνεύσθηκε το πανσλαβισμό και έκτοτε ξεσήκωσε όλους τους Βαλκάνιους -ιδιαίτερα τους Βούλγαρους-να μας πάρουν την Μακεδονία και την Θράκη ,με συνεχόμενες κατοχές τους από το 1914-1944 . Ήταν οι χειρότεροι κατακτητές των περιοχών αυτών .
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟ 1974 ΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ -”ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ”- ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ” ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ”ΠΗΓΑΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ”ΑΠΟ ΤΗΣ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ ΩΣ ΤΗΣ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.
Να τελειώνουμε με τους μύθους μας για τους Ρώσους του 19ου αιώνος.
”Είναι δύσκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί”.
Διονύσιος Σολωμός.
Ας είναι αυτό το “ΤΕΛΟΣ” η ΑΡΧΗ του αγώνα επιβίωσης του Ελληνισμού. Μάλλον δεν έχει τέλος ο κατηφόρος των κυβερνώντων. Το αν “η εποχή Μητσοτάκη βαίνει και αυτή προς το τέλος της” σχετίζεται όπως λέτε με το γεγονός ότι το κυβερνάν ανήκει στην Οικονομία. Δεδομένου ότι η Ιδιωτική σφαίρα είναι σαν μαέστρος που κάνει να παίζει η Δημόσια σφαίρα σαν ορχήστρα, το να μπει άλλος ψεύτης-κλέφτης-εθνομηδενιστής στη θέση του πρώτου βιολιού δεν αλλάζει κάτι στη συστηματική καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, που είναι ο τρόπο ύπαρξης της ελληνικής Κοινωνίας, η ψυχή του ελληνικού λαού (και ως εκ τούτου η καλή εικόνα του Ελληνισμού στις διεθνείς σχέσεις).
Οι εθνικές γιορτές δεν μπορεί να αποτελούν πεδίο έκφραση πολιτικών διαφωνιών και αντιπαραθέσεων. Αυτό ισχύει όχι μόνο εντός της εθνικής υπόστασης.
Είναι γεγονός, ότι η τσαρική Ρωσία, όπως και όλες οι χώρες, ασκούσε πολιτική για την εξυπηρέτηση των δικών τις συμφερόντων. Ωστόσο, όπως επισημαίνει και το άρθρο, η συμβολή του Τσάρου, με τις παρεμβάσεις, ήδη από την στιγμή όπου της έναρξης της επανάστασης ακολούθησαν σφαγές Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, αποδείχθηκε καταλυτική τόσο στον περιορισμό των σφαγών, όσο και στην αποσώβηση του κινδύνου να αποτύχει η επανάσταση με την εισβολή των αιγυπτιακών στρατευμάτων αλλά και κατά την παραχώρηση πλήρους ανεξαρτησίας.
Συνεπώς η ενέργεια της κυβέρνησης να μην προσκαλέσει ρώσους εκπροσώπους στις εορταστικές εκδηλώσεις, εκτός από το γεγονός ότι είναι πλήρως ανιστόρητη, επιπλέον:
1. αγνοεί τα αισθήματα του ελληνικού λαού απένταντι στον ρωσικό,
2. παραβιάζει τον χρυσό κανόνα της μή ανάμιξης της πολιτικής συγκυρίας με τον καθολικό και προπαντώς διαχρονικό χαρακτήρα των εκδηλώσεων,
3. δημιουργεί ερωτήματα για την σκοπιμότητα μιας τέτοιας κίνησης.
Εγώ προσωπικά οφείλω να ομολογήσω, ότι θεωρώ εντελώς ανεξήγητη αυτή την στάση και θεωρώ την χώρα μου απολύτως εκτεθιμένη απέναντι στον ρωσικό λαό και στην ιστορία του.
Συμφωνώ απολύτως. Χοντρή διπλωματική και όχι μόνο γκάφα, που δεν ξέρω τίνος ιδέα ήταν. Δεν νομίζω να ήταν έξωθεν εντολή, όπως δεν είναι κι έξωθεν εντολή στον Μητσοτάκη να το παίζει βασιλικότερος τού βασιλέως, εις βάρος των συμφερόντων τής χώρας.
Έτσι! Με το μόνο μυθο που πρέπει να τελειωνουμε είναι με το μύθο Μητσοτάκη. Εάν οι Ρώσοι ήταν πανσλαβιστες παν ορθοδοξιστες η κατι αλλο κοιταγαν το συμφέρον τους. Ο Μητσοτάκης ως χαραριστής και σβαμπιστης κοιτάει το μετασυμφέρον των ανθελληνων.