Γράφει η Μαρία Γιαλαμά
Η Κυριακή των Βαϊων του 2025, σηματοδότησε την εκκίνηση μίας νέας Άνοιξης στις ψυχές των Νεοελλήνων, μίας Άνοιξης φωτός. Μία ολοζώντανη μεταστροφή των βυθισμένων στον ύπνο της θλίψεως Ελλήνων που στα πολυπληθή Μέσα Κοινωνικής Δικτυώσεως, εκδηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους και τον θαυμασμό τους για την εξαιρετικού περιεχομένου τηλεοπτική σειρά με τίτλο, «Άγιος Παϊσιος, από τα Φάρασα στον ουρανό». Μία τηλεοπτική παραγωγή, που ξεκίνησε με περιορισμένες προσδοκίες και ολοκληρώθηκε με ύμνους και διθυράμβους από τους τηλεθεατές, που σε κάθε επεισόδιό της ανεγνώριζαν εικόνες από τις οικογενειακές και πνευματικές τους μνήμες. Μία αναδρομή, σ’ έναν ακόμη ξεριζωμό των Ελλήνων από την πατρώα γή της Καππαδοκίας με καταγραφή των μεγάλων ταλαιπωριών που υπέστησαν, μέχρι να βρεθεί τόπος φιλόξενος γι αυτούς στην ελεύθερη πατρίδα, για να εγκατασταθούν. Μία σειρά εικόνων πόνου, θλίψεως του αποχωρισμού της πατρώας γής και καταγραφή της μεγάλης, δύσβατης πορείας και διαδοχικής εγκαταστάσεως σε μέρη αφιλόξενα, όλων των Ελλήνων προσφύγων των αδούλωτων Πατρίδων. Μέχρι τον τελικό προορισμό, στα φιλόξενα βουνά της Ηπείρου και δή στην περιοχή της πολύπαθης Κόνιτσας. Σ’όλη αυτή την διαδρομή, πολύτιμα κειμήλια είχαν λίγα ρούχα, πολλή πίστη στους αγίους τις εικόνες των οποίων πήραν μαζί τους και εμπιστοσύνη στη βοήθεια της μάνας Παναγιάς και στις ικανότητές τους. Τα ελάχιστα φερόμενα αγαθά, ήταν αυτά που ένωσαν πνευματικά τον τόπο γεννήτορα με την νέα πατρίδα.
Εικοσιτέσσερα επεισόδια μίας σειράς, που απεικόνισαν την πορεία του διωχθέντος Ελληνισμού στον εικοστό αιώνα
Τον διαρκή του Γολγοθά και την αναμενόμενη Ανάσταση. Τον δρόμο της τελειώσεως που οφείλει να ακολουθεί ο κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, μέσα από δύσβατες πνευματικές διαδρομές .Το αίσιο κι ευλογημένο τέλος ,μετά από τις τεράστιες δυσκολίες. Την αγιότητα, που αναδύθηκε μέσα από την απεριόριστη αγάπη για τον άνθρωπο, τον πλησίον, τον άγνωστο και γνωστό, την ταπεινότητα μπροστά στο Θείο των δωρεών του Υψίστου και το φιλότιμο. Αυτό το τόσο Ελληνικό σύνθετο χαρακτηριστικό, ταυτόσημο με την Ελληνικότητά μας, που στην πορεία του Έθνους, πολλοί το εγκατέλειψαν, το απαρνήθηκαν, ακολουθώντας τον ατομισμό. Ήταν η εποχή της «πτώσεως». Έφθασε αυτή η σύντομη σειρά ολιγόωρων επεισοδίων, να θέσει για εκατομμύρια τηλεθεατές τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων και να αφυπνίσει συνειδήσεις, κοιμισμένες ευαισθησίες, ψήγματα πίστεως στον τριαδικό θεό και το φιλότιμο, αυτό το ξεχασμένο Ελληνικό χαρακτηριστικό, που δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα και που περικλείει, όλη την αγάπη, την ανθρωπιά, την ψυχική δύναμη και την διάθεση αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο και όχι μόνον. Το φιλότιμο που ανεβάζει την δημιουργική διάθεση και αποτελεσματικότητα κάθε ομάδος μέσω της προσφοράς ενός εκάστου και δείχνει τον δρόμο πνευματικής ενηλικιώσεως. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι αυτή η πολύτιμη λέξη με τις σπουδαίες έννοιες που κουβαλά στην σύνθεσή της; Διαρκής εκδήλωση αγάπης από τον φέροντα αυτήν ως χαρακτηριστικό, στον άνθρωπο, στο γένος. Αγάπης άδολης, πηγαίας, που αναβλύζει από την ψυχή και δίδεται απλόχερα σ’ όποιον έχει ανάγκη να δροσισθεί απ’αυτήν, με την ταπεινότητα δίπλα της, να φωτίζει το ιερό της καθαρότητος της σκέψης και της καρδιάς.
