ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Ελπίζω να ολοκληρώθηκε ο αντιφασιστικός αγώνας του κ. Μητσοτάκη και να βρει χρόνο να ασχοληθεί με τον Αττίλα 3 που άρχισε στην Κύπρο με το άνοιγμα των Βαρωσίων. Αν και η ΝΔ, από γεννησιμιού της δεν τα πάει καλά με τη μεγαλόνησο. Ο πατριάρχης της ήταν που είπε το περίφημο «η Κύπρος κείται μακράν».

Ο αντιφασιστικός, αντιναζιστικός αγώνας της Νέας Δημοκρατίας προστέθηκε στον αγώνα του Σύριζα «και των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων» από σταλινικούς, μαοϊκούς, τροτσκιστές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, «εκσυγχρονιστές» της αριστεράς κλπ κατά ενός φαντάσματος το οποίο, επειδή ακριβώς άρχισε να εκλείπει, φρόντισαν να το αναστήσουν. Χωρίς αυτό πολλοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Αν εξαιρέσουμε τη Νέα Δημοκρατία που ως αστικό κόμμα δεν πολυσκοτίζεται να αναζητήσει πολιτική σε ένα αστικό καθεστώς, κάνει απλώς διαχείριση, τα υπόλοιπα κόμματα, κυρίως, της αριστεράς περνούν μια σοβαρή κρίση ταυτότητας.

Διότι η αριστερά σήμερα έχει τρείς μορφές.

Η μια είναι η αναρχική η οποία συγκεντρώνει περιθωριακές ομάδες, κυρίως νέων, που ζητούν τρόπο εκτόνωσης διότι, ίσως, δεν πηγαίνουν στο γήπεδο να χειροκροτήσουν και να πετάξουν εκεί μολότωφ. Απαραίτητη συνιστώσα σε μια αστική δημοκρατία για να της δίνει λίγο αλάτι (όταν δεν φθάνει σε επικίνδυνα άκρα) και να της θυμίζει τι σημαίνει εξέγερση αν η αστική αυθαιρεσία ξεπεράσει τα όρια. Οι σημερινοί αναρχικοί ουσιαστικά μετονομάσθηκαν σε αντιεξουσιαστές, απαλλοτριώνοντας ό,τι είχε να κάνει με κάποιας μορφής ιδεολογία.

Η άλλη είναι μια καλογερίστικη, μοναστηριακή εκδοχή του μαρξισμού. Είναι αυτό που λέμε μαρξιστική αριστερά. Και εκφράζεται στην Ελλάδα, κυρίως, από το ΚΚΕ. Το γεγονός ότι πριν μερικά χρόνια αποκατέστησε από παλαιότερο αφορισμό τον Στάλιν διαγράφει και τα χαρακτηριστικά της. Είναι ακίνδυνη και απαραίτητη για το άλλοθι μιας αστικής δημοκρατίας. Φαίνεται να βρίσκεται και σε μια συμφωνία με το σύστημα αλλά, μάλλον, κανείς δεν ασχολείται μαζί της.

Η μαρξιστική αριστερά δεν νοείται να φέρει το όνομα του Μάρξ αν δεν θέτει θέμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και κεντρικού ελέγχου της οικονομίας. Όπως αντιλαμβάνεστε δεν είναι, μόνο αναχρονιστική αλλά, πλέον, φθάνει στα όρια της γραφικότητας. Τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα.  Δεν ξέρω τι θα συμβεί σε έναν κόσμο Τεχνητής Νοημοσύνης.

Η τρίτη και πιο επικίνδυνη αριστερά είναι αυτό το συνονθύλευμα που εκφράζει ο Σύριζα. Λενινιστές, σταλινικοί, τροτσκιστές ,μαοϊκοί, «εκσυγχρονιστές», δικαιωματιστές, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, παλαιοί πασόκοι που είχαν συνηθίσει στην νομή της εξουσίας και δεν μπορούσαν να την στερηθούν, δεξιοί που δεν ικανοποιήθηκαν στους υπουργικούς θαλάμους, άνθρωποι που αναπαράγονται ακόμη με τις φαντασιώσεις του Εμφυλίου και ένα σωρό άλλα στοιχείο ενός μίγματος (μίγματος, όχι ένωσης διότι διατηρούν τις ιδιαιτερότητές τους) είχαν συνασπισθεί για να καταλάβουν την εξουσία. Το πέτυχαν αλλά ελάχιστοι σήμερα θέλουν να θυμούνται εκείνη την εποχή.

Ο μόνος κοινός τόπος όλων αυτών είναι η προβολή του δικαιωματισμού. Αλλά με το δικαιωματισμό δεν συγκροτείς κόμμα εξουσίας. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να τους ενώνει πέραν της αναζήτησης της εξουσίας. Η άσκησή της πριν μερικά χρόνια παρέπεμπε που και που στην πολιτιστική επανάσταση του Μάο. Άνθρωποι χωρίς καμιά δυνατότητα ανέλαβαν υψηλές θέσεις στις οποίες όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν. Και το πλήρωσε η χώρα. Μερικούς από αυτούς ο λαός τους έστειλε στη βουλή.

Αυτό το κόμμα έπεσε στα μαλακά στις εκλογές αλλά τώρα, σιγά σιγά αποκαλύπτονται όχι μόνο οι αδυναμίες των στελεχών του να ανταποκριθούν στον ρόλο που ανέλαβαν αλλά και ο αμοραλισμός, καιροσκοπισμός και μερικές φορές οι αντιλήψεις τους που δεν έχουν καμιά σχέση με τον χώρο τον οποίο, υποτίθεται υπηρετούν. Αρχής γενομένης από τον αρχηγό τους ο οποίος δείχνει καθημερινά ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτε πέραν μιας ομάδας συνδικαλιστών μαθητών.

Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την υπόθεση της «Χρυσής Αυγής» το κόμμα αυτό, το οποίο είναι η αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα, έδειξε τον απύθμενο αριστερό αμοραλισμό του.

Έχοντας συνείδηση πως δεν έχει να προτείνει τίποτε στην ελληνική κοινωνία από την άποψη της εναλλακτικής πολιτικής (εναλλακτικής του κυβερνώντος σήμερα κόμματος) φρόντισε από νωρίς να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις επιβίωσης της ηγεσίας του νεοναζιστικού φαινομένου που αναδύθηκε στην Ελλάδα την περίοδο της κρίσης. Άλλαξε τον Ποινικό Κώδικα φροντίζοντας να επιβιώσει πολιτικά η ηγεσία της «Χρυσής Αυγής». Και αυτό το κατήγγειλε ο υπουργός δικαιοσύνης επι Συριζα Σταύρος Κοντονής. Βεβαίως, δεν απαλλάσσεται των ευθυνών του. Μάλιστα ο κ. Κοντονής κατήγγειλε τον Συριζα και για σταλινισμό.

Γιατί να θελήσει ο Συριζα να σώσει την ηγεσία της «Χρυσής Αυγής»; Διότι κάποιους ανέμους πρέπει να κυνηγά. Φυσούν δεν φυσούν. Ή αν δεν φυσούν θα φροντίσει το κόμμα να φυσήξουν. Διασώζοντας την ηγεσια του νεοναζιστικού μορφώματος.

Φαίνεται, και αυτό αποτελεί ευχή όσων αγωνιούν για ένα υγιέστερο πολιτικό σύστημα, πως ο Συριζα θα αρχίσει να φυλλορροεί.  Θα πάρει χρόνο αλλά, μάλλον, δεν θα μπορέσει με τις προϋποθέσεις που συγκροτήθηκε ως κόμμα να διατηρηθεί ενωμένος. Ο τόσο μεγάλος πολιτικός κατακερματισμός στο εσωτερικό ενός κόμματος προϋποθέτει ικανή ηγεσία. Και ο κ. Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου.

Η παραπάνω περιγραφή του αριστερού πολιτικού χώρου δείχνει το ταυτοτικό αδιέξοδο της αριστεράς. Τι μπορεί να είναι σήμερα αριστερά αφού ούτε η μαρξιστική, ούτε η αναρχική, ούτε η δικαιωματική μορφή της μπορεί να αξιώσει προοπτική κυβερνητικής εξουσίας;

Αυτό είναι ένα ερώτημα. Και ένα από τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος. Η αξιωματική αντιπολίτευση του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι αριστερά, δεν μπορεί να διαμορφώσει σαφή ταυτότητα και τείνει να θρυμματιστεί. Η κυβερνητική εμπειρία της δημιουργεί εφιάλτες.

Κάτι άλλο πρέπει να γίνει.

Το κυβερνών κόμμα έχει δείξει μέχρι σήμερα μια ικανότητα προβλέψεων και διαχείρισης της εξουσίας που το οδήγησε να κερδίσει την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία. Βεβαίως, σ αυτό βοήθησε και η κάκιστη εντύπωση που άφησε η κυβερνητική διαχείριση του Συριζα αλλά φαίνεται πως στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος ενδημεί μια ικανή ομάδα παραγωγής πολιτικής. Υπάρχουν μερικοί τομείς που η πολιτική του κυβερνώντος κόμματος αρχίζει να εξαντλεί τις δυνατότητές της (όπως είναι οι σχέσεις με την Τουρκία και η αναγκαστική, ίσως, εξάρτηση από μεγάλες χώρες της Ε.Ε. και τις ΗΠΑ) αλλά την ιδεολογική ηγεμονία την διατηρεί η ΝΔ και δεν φαίνεται να την χάνει με έναν Συριζα που απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο.

Αυτό είναι επικίνδυνο. Διότι όταν δεν υπάρχει αντιπολίτευση και η κυβέρνηση καταφέρνει πάντα να  εγκλωβίζει τους πολίτες στην πολιτική της, θα το πετύχει και όταν η πολιτική της θα είναι επικίνδυνη.

Και εδώ αναδεικνύεται η μεγάλη ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου, σοβαρού πολιτικού κόμματος που θα μπει δυναμικά στο παιχνίδι της εξουσίας με αξιώσεις να την διεκδικήσει στις επόμενες εκλογές.

Αυτό θα φέρει σε μια ισορροπία την αντιπολίτευση αφού η νέα αντιπολίτευση θα αναλάβει έναν ρόλο  που ο Συριζα δεν μπορεί σήμερα να επιτελέσει και θα αποτελεί, παράλληλα, τροχοπέδη για την κυβέρνηση η οποία δεν θα νοιώθει μόνη στο πολιτικό γήπεδο και θα έχει τον φόβο μήπως χάσει την εξουσία στις επόμενες εκλογές. Έτσι θα συγκρατείται η κυβέρνηση από ορισμένες σκέψεις να προχωρήσει σε επίλυση θεμάτων  που δεν θα έπρεπε και που χωρίς αντίπαλο ενδεχομένως να το έκανε.

Το ΚΙΝΑΛ δεν προσφέρεται, μόνο του, γι αυτόν τον ρόλο. Φέρει αμαρτίες του παρελθόντος και δύσκολα θα το εμπιστευτεί η πλειοψηφία της κοινωνίας. Ούτε και η πρόεδρός του έχει αντίληψη μεγάλου κόμματος. Θέλει ένα μικρό πόλο, τον τρίτο πόλο, για να συμμετέχει στην εξουσία σε περίπτωση που δεν υπάρχει αυτοδυναμία.

Το αδιέξοδο, όμως, της ελληνικής κοινωνίας είναι μια εναλλακτική πειστική λύση στη Νέα Δημοκρατία. Όχι κάποιο συμπλήρωμα.

Και αυτό το αδιέξοδο είναι και επικίνδυνο και δεν φαίνεται να λύνεται

 

 

 

 

 

 

 

 

spot_img

16 ΣΧΟΛΙΑ

  1. ΝΑΙ πράγματι αυτό είναι το αδιέξοδο ,όπως το περιγράφετε στην τελευταία φράση του άρθρου σας ,αλλά αυτό θα λυθεί μετά τις επόμενες εκλογές ,όταν ”κατακαθήσει η στάχτη” από τον συνεχή πόλεμο ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για το όνομα της Προοδευτικής Κεντροαριστερής Συμμαχίας ,στο οποίο επιμένουν αμφότεροι ,γιατί δεν τους ”κάθεται” ο τίτλος ”Εθνικό Κέντρο”.
    Γέρασε βλέπετε και ο κ.Ευάγγελος Βενιζέλος και δεν στηρίζεται οικονομικώς .
    Ίσως να χρειάζεται και ένα σοβαρώτερο -της Ελληνικής Λύσης-κόμμα για να στεγάσει τους ανησυχούντες από την προσφυγομετανάστευση -που θα συνεχισθεί-ανένταχτους πατριώτες ,πρώην οπαδούς των ”συστημικών κομμάτων” ,κυρίως της Πατριωτικής συνιστώσας το ΠΑΣΟΚ.

  2. Κύριε Σαββίδη,πέραν των γενικότερων παρατηρήσεων σας που είναι όπως τις περισσότερες φορές πολύ εύστοχες, σας αξίζουν ειλικρινώς συγχαρητήρια για την οξύνοια που αντιμετωπίζετε στα εκάστοτε σχόλιά σας το μόρφωμα Σύριζα και τον αρχηγό του. Είναι γεγονός ότι η σύγκριση ενός πρωθυπουργού που μιλάει αγγλικά επιπέδου lower και δέν έχει συναίσθηση ότι προκαλεί τη γενική θυμηδία από τους ξένους ομολόγους του, εξευτελίζοντας έτσι και τη χώρα με τον νύν πρωθυπουργό είναι καταλυτική. Εξίσου αληθές όμως ότι η σύγκριση δέν πρέπει να γίνεται σε επίπεδο αναγκαίων τυπικών προσόντων αλλά σε επίπεδο πολιτικής.Σ΄αυτόν τον τομέα και η παρούσα κυβέρνηση υστερεί δραματικά.

  3. Αν και δεν συνηθίζω να σχολιάζω άρθρα, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω συγχαρητήρια στον κ. Σαβίδη για αυτό εξαιρετικό άρθρο του. Σπάνια συναντά κανείς τόσο ειλικρινή και εύστοχη ανάλυση των πολιτικών ζητημάτων, χωρίς να υπάγεται σε κομματικές στρεβλώσεις και αγκυλώσεις. Εύστοχο το άρθρο και στο αίτημά του. Προσωπικά συμφωνώ πλήρως ότι κεντρικό ζητούμενο σήμερα για να βγει η χώρα από το σημερινό αδιέξοδο είναι η δημουργία ενός νέου πατριωτικού, δημοκρατικού και εκσυγχρονιστικού πολιτικού φορέα. Ενός πολιτικού φορέα που θα επαναφέρει το ήθος στην πολιτική και θα υποχρεώσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος να επανατοποθετηθεί.

    • Δυστυχώς Αναστάσιε είναι τέτοιο το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα που μάλλον δεν αρκεί να επανατοποθετηθεί.
      Πρέπει να αντικατασταθεί σχεδόν στο 100% και το ζητούμενο είναι πως θα συμβεί αυτό σε ένα σύστημα που είναι φτιαγμένο να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα και έχει,το λιγότερο, δημοκρατικό έλλειμμα.
      Αυτοι που συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη, που απαιτεί το έθνος για να επιβιώσει σήμερα,πρέπει να “θυσιαστούν” και να βγουν μπροστά.
      Όπως έλεγε και ο αρχαίος φιλόσοφος,αυτός που κυβερνά θα πρέπει να είναι αυτός που δεν θέλει να κυβερνά κατά κάποιο τρόπο.

      • Αυτό τό:
        «…αυτός που κυβερνά θα πρέπει να είναι αυτός που δεν θέλει να κυβερνά…»,
        φέρνει στόν νού, τό ηρακλειτικό:

        ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα.

        Το Εν, το οποίο μόνον είναι η Σοφία, θέλει και δε θέλει να καλείται με το όνομα του Δία.[8]
        20. (33).

        [8]
        Η έννοια των τεσσάρων πρώτων λέξεων αυτού του αποσπάσματος
        έχει ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως·
        σύμφωνα με το αν παρεμβάλλουμε ή όχι ένα κόμμα μεταξύ διαφόρων ομάδων λέξεων,
        προκύπτουν πέντε ερμηνείες:

           α) Ένα πράγμα, το μόνο που είναι σοφό, θέλει και δε θέλει να       καλείται με το όνομα του Δία.

           β) Ένα μόνο πράγμα, η Σοφία, θέλει και δε θέλει να καλείται με το       όνομα του Δία.

           γ) Το Εν, το οποίο μόνον είναι η Σοφία, θέλει και δε θέλει να       καλείται με το όνομα του Δία. (ερμηνεία που προτείνουμε και       που είναι αυτή που υιοθετησε ο Κ. Reinhardt).

           δ) Το Σοφό είναι ένα μόνο και θέλει και δε θέλει να καλείται με το       όνομα του Δία.

           ε) Το Σοφό είναι ένα, θέλει και δε θέλει να καλείται με το όνομα του Δία.

        Ένα άλλο πρόβλημα τίθεται:
        ο Ηράκλειτος χρησιμοποιεί “Ζηνός” ως γενική της λέξης “Ζευς”,
        αντί της συνηθισμένης γενικής “Διός”.
        Μερικοί σκέφτηκαν ότι το έκανε με την πρόθεση να οικειοποιηθεί τη λαϊκή ετυμολογία κατά την οποία “Ζηνός” προέρχεται από το “Ζην”.
        Βρίσκουμε αρκετά παραδείγματα αυτού του παραλληλισμού:
        ο Aισχύλος μέσα στις “Ικέτιδες”, στίχος 584, λέει:

        “Φυσίζοον γένος τόδε
        Ζηνός ἐστιν ἀληθῶς”.

        Μέσα στον Κρατύλο του Πλάτωνα, όπου
        οι ετυμολογικές ταχυδακτυλουργίες μεταφυσικής σημασίας είναι πολυάριθμες,
        διαβάζουμε: “ἔστι δέ οὐ ράδιον κατανοῆσαι, ἀτεχνῶς γὰρ ἔστιν οἷον λόγος τό τοῦ Διός ὄνομα· διελόντες δέ αὐτό διχῇ οἱ μὲν τῷ ἑτέρῳ μέρει, οἱ δὲ τῷ ἑτέρῳ χρώμεθα· οἱ μέν γάρ Ζῆνα, οἱ δὲ Δία καλοῦσιν· (…) συμβαίνει ἂν ὀρθῶς ὀνομάζεσθαι οἷτος ὁ θεός εἶναι δι’ ὂν ζῆν ἀεὶ πᾶσι τοῖς ζῶσιν ὑπάρχει” (396 αβ).
        Οι Στωικοί θα οικειοποιηθούν αυτή την επιχειρηματολογία. Όμως,
        από την άλλη πλευρά,
        όπως “Ζηνός” είναι κοινό μέσα στην Ιλιάδα και τις τραγωδίες,
        άλλοι σχολιαστές σκέφτηκαν ότι ο Ηράκλειτος χρησιμοποιούσε αυτόν τον τύπο χωρίς ειδική πρόθεση, βρίσκοντας τον μόνο καλύτερα προσαρμοσμένο στο ποιητικό του ύφος.

        • τά μεγάλα διαστήματα στή σημείωση [8] τού αποπάνω 3.1.1,
          όπως:

          α) …να καλείται…
          β) …το όνομα….
          γ) …να καλείται… & …και που…
          δ) …το όνομα…

          δέν έχουν κάποια σημασία, καθώς
          πρόκειται μόνο γιά δικό μου τεχνικό σφάλμα

    • Η πρόταση για ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα, που θα τα φτιάξει όλα, δεν είναι ούτε καινούρια, ούτε εφαρμόσιμη, για τον απλούστατο λόγο ότι κι αυτός ο “φορέας” (λέγε κόμμα) θα πρέπει να εκλεγεί, για να εφαρμόσει τα όσα ιδανικά προσδοκούν οι υποστηρίζοντες την ανεδαφική αυτή λύση. Αλλά για να εκλεγεί (ψηφισθεί), πρέπει να τάξει, να πει ψέμματα, να ρουσφετολογήσει κλπ., όπως και οι προηγούμενοι. Διαφορετικά, τι πιθανότητες έχει να κυβερνήσει;

  4. Υπάρχουν άνθρωποι με ήθος -και πόσοι- οι οποίοι όχι με λόγια ,αλλά και δια του παραδείγματός τους να διδάξουν ήθος στην πολιτική και να υποχρεώσουν μάλιστα το σύνολο-κιόλας- του πολιτικού συστήματος-και με ποια και πόσα ΜΜΕ και ποιο διαδίκτυο- να επανατοποθετηθεί και αυτό ,-στην σημερινή Ελλάδα μετά τα 40 χρόνια του εκμαυλισμού ηθών και προσώπων- να μη ακούγεται-γιατί και είναι – ρομαντικό και πόσος χρόνος θα χρειασθεί γιαυτήν την ηθική και πατριωτική μετάλλαξη;;;.

    • Αυτό που ποτέ δεν μας έλλειψε ,σε όλους τους τομείς και αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο για την χώρα,από τις Ε.Δ ως τις επιστήμες κ.ο.κ είναι το ανθρώπινο δυναμικό.
      Στο υπόλοιπο σχόλιο σου συμμερίζομαι τον ίδιο προβληματισμό.

      • Μόνο που το ανθρώπινο δυναμικό των Ε.Δ και των Επιστημών-ιδίως- δρα μεμονωμένως και αναδεικνύεται στο εξωτερικό ,κυρίως τις ΗΠΑ ,την γενέτειρα της ελεύθερης οικονομίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και αξιοκρατίας.
        Για τα ανώτερα στελέχη των Ε.Δ φαντάζομαι να γνωρίζεται ότι διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση της Μεταπολιτεύσεως οι ”ευλύγιστοι” και που και που και κανένας”βασιλιάς των μυρμηγκιών” ,για να εμπνέει την ανιδιοτελή εργατικότητα και την θυσιαστική αγάπη για την Πατρίδα.
        Στην διαδρομή όμως από την Σχολή Ευελπίδων υπολογίσαμε πόσοι άξιοι ,αλλά αλύγιστοι σε κομματικές πιέσεις ,χάνονται αναξιοποίητοι;;;.
        Αλλά αυτή είναι η ζωή.

  5. Με πλειοψηφικό ρεύμα συγκροτούμενο από δημοσίους υπαλλήλους, κρατικοδίαιτους ιδιώτες και συνταξιούχους ή συνταξιοδοτούμενους, ποιά πολιτική ακριβώς περιμένετε να ασκήσει οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας, είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση;

    Όλοι ξέρουμε τί πιστεύει ο Μητσοτάκης. Μήπως, εναλλακτικά σε σχέση με την πρόταση του κ. Σαββίδη, να τον βοηθούσαμε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, εντός και εκτός του κόμματός του, από τις αντιδράσεις αυτού του πλειοψηφικού ρεύματος σε μια πιο τολμηρή φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική πολιτική;

    Ας μην ξεχνάμε ότι όλος ο αστικός πολιτικός χώρος της φιλελεύθερης δεξιάς και του μεταρρυθμιστικού πασόκ συσπειρώθηκε γύρω του από τότε που αναδείχθηκε πρόεδρος της ΝΔ με σκοπό να φύγει ο Σύριζα. Τώρα λοιπόν που έφυγε ο Σύριζα, μήπως αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει να ενεργοποιηθούν αποφασιστικότερα πλάι του αντί να αναζητήσουν νέα πολιτική στέγη, στην οποία θα βρεθούν αντιμέτωποι τα ίδια προβλήματα;

    • Ακριβώς.

      Ο Μητσοτάκης είναι ένας μορφωμένος, μετριοπαθής και ευρωπαϊστής πολιτικός. Ψηφοφόροι όμως στην ελλάδα με αυτά τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, δεν είναι πάνω από 20%. Απέναντί του έχει ένα 60% πασοκοσυριζαίων, καθώς και ένα 20% λαϊκής δεξιάς, στο οποίο υπάρχει ένα κοινό στοιχείο.

      Απίστευτη λύσσα για εξουσία και διατήρηση της κατάστασης ως έχει, με διορισμούς της αγράμματης πλέμπας στο Δημόσιο και σοβιετικού τύπου κρατικοδίαιτη παρασιτική οικονομία.

      Ουσιαστικά η Ελλάδα θα ανασάνει μετά το 2030. Δηλ 37 χρόνια μετά και τους τελευταίους που μπήκαν πριν το ΑΣΕΠ. Οπότε χρειαζόμαστε 3 τουλάχιστον 4ετίες Μητσοτάκη, Γεραπετρίτη, Γεωργιάδη & Πιερρακάκη.

      Αυτά.

      • “Ουσιαστικά η Ελλάδα θα ανασάνει μετά το 2030”

        Αν υπάρχει μέχρι τότε Ελλάδα. Είναι μία πιθανότητα, που δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν από τούς προσκολλημένους σε ταμπέλες, τύπου “νεοφιλελεύθερος”, “ευρωπαϊστής” και τα ρέστα.

        Τα εθνικά, όμως, θέματα, τα οποία είναι και τα μόνα ζωτικής σημασίας, ειδικά τώρα, δεν αντιμετωπίζονται με ταμπέλες. Και φυσικά, ως εθνικό θέμα θεωρώ και την λαθρομετανάστευση, η οποία έχει γίνει λοιμική και θέτει σαφώς σε κίνδυνο την εθνική μας υπόσταση, αλλά και την κρατική και κοινωνική ασφάλεια.

        Δεν βλέπω, λοιπόν, τον Μητσοτάκη να κάνει τίποτε ουσιαστικό για τα εθνικά θέματα, εκτός τού να σκύβει το κεφάλι στις προσταγές τής γερμανοκρατούμενης ΕΕ, ακριβώς ό,τι έκανε και ο προκάτοχός του και όλοι πριν απ’ αυτόν.

        Πώς αντιμετωπίζει για παράδειγμα το δημογραφικό; Εκφράζοντας την ικανοποίησή του που βλέπει την Ελλάδα να εξελίσσεται σε μία χώρα πολυπολιτισμική;

        • Σωστά. Αν υπάρχει Ελλάδα.

          Η χώρα έχει δεκάδες προκλήσεις μπροστά της και ο κόσμος δεκάδες προβλήματα. Η ζωή είναι κάτι απείρως δυσκολότερο από τα δυναμικά συστήματα, που κάναμε στο Πολυτεχνείο. Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει κορωνοϊό, για παράδειγμα;

          Το δημογραφικό σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται με επιδοματάκια πάντως. Ακόμα και η Κίνα (η οποία ειρήσθω εν παρόδω ακολουθεί πιστά το δυτικό τρόπο ζωής), το 2100 θα είναι κατά 400 εκατομμύρια μικρότερη.

          • Πολλαπλώς απειλείται η Ελλάδα. Και ο κορονοϊός είναι είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα και μάλιστα με απρόβλεπτη εξέλιξη. Αλλά αυτό ισχύει για όλον τόν κόσμο, λίγο-πολύ.

            Προς ώρας, πρέπει να δούμε τι θα γίνει με την Τουρκία, την οποία μάλιστα στηρίζουν ΗΠΑ και ΕΕ και η οποία, εκ τής αιτίας αυτής(*), έχει εντελώς ξεσαλώσει. Εμείς από την άλλη έχομε λουφάξει στο καβούκι μας. Τραγικά δύσκολοι καιροί, που απαιτούν πατριώτες και ικανούς πολιτικούς. Δεν τούς έχομε, δυστυχώς.

            (*)Η αποφυγή κυρώσεων αποθρασύνει την Τουρκία

Leave a Reply to anixneuseis Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα