του Γιώργου Τσουκαλά, Δικηγόρου
Δύο χιλιάδες τόσα χρόνια περάσανε πιὰ ἀπό τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνθρωπότητα παρ’ ὅλα αὐτὰ δὲν γλίτωσε τὴν ἔρμη μοῖρα της ἀκόμα!
«— Ἀπὸ ποιοὺς νὰ σωθεῖ; Ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους;» ἀπορήσανε οἱ ἄνθρωποι.
Στὸ διάβα τῶν δύο χιλετηρίδων, οἱ ἄνθρωποι χαλάστηκαν, αὐτοκαταστραφήκανε πολλὲς φορὲς, καὶ ξαναφτιαχτήκανε. Ἄλλωστε πλέον κινδυνεύει νὰ χαλαστεῖ ὁλάκερη ἡ Γῆ, ποιὸς ἀναθυμᾶται τὸν Χριστό!
«— Ποιὸς Χριστός; Σάμπως ὑπῆρξε; Τι να σοῦ κάμει ὁ Ἰησοῦς;» περιγελάσανε πολλοί.
Παρ’ ἐκτός ἴσως ἀπό τὰ μικρούτσικα, ἀθῶα παιδάκια, οἱ μεγάλοι ἄνθρωποι ποτέ δὲν ἐπήρανε τὰ Χριστούγεννα στὰ σοβαρά! Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ ἦτανε καὶ εἶναι γιὰ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους μερικές ἡμέρες ξέφρενου γλεντιοῦ μέσα στὸ καταχείμωνο.
«— Γιατί; Τὶ εἶναι τὰ Χριστούγεννα; Ἔφαγες φαΐ; Πιὲς τῶρα τὸ κρασί!»
Πεθαῖνει ὁ ἄλλος! Ζητιανεῦει! Κοιμάται στὸ κρύο! Συγκλονίζονται κάποιοι…
«—Εἶναι πρόβλημά τους!» ὁ κόσμος θὰ συνεχίσει τὸν δρόμο του, εἶπαν οἱ ἐχέφρονες…
«—Ἔρχεται τὸ φῶς!», μονολογοῦνε ἄλλοι κοιτάζοντας θαμπὰ τὰ χειμερινὰ οὐράνια.
Ἴδια καὶ ἀπαράλλαχτα μὲ τὰ Ἡλιούγεννα, ποῦ πολλοὶ ἀκόμη ἀναθυμοῦνται ἀπὸ τὴν τρανὴ ἀρχαιότητα, τὴν γέννα τοῦ Μίθρα, τὸ ξεγέννημα τοῦ Ἀπόλλωνος, οι άνθρωποι θαρροῦν τὰ Χριστούγεννα, ἔνα πανηγύρι ἀπό τὰ ἴδια, ὅπως ἀκριβῶς τότε, στὶς παλιὲς ἡμέρες, ἀπλῶς τὸ φῶς ξεκινάει να μεγαλώνει μετά τὸ Χειμερινό Ἡλιοστάσιο, ὁπότε οἱ ἄνθρωποι γλεντοκοποῦν γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ ἡλιακοῦ φωτός!
«—Πρωτούγεννα, Ἡλιούγεννα!» ἀναφωνοῦνε συχνὰ πυκνὰ κάποιοι, ψάχνοντας τὸν ἥλιο μέσα στὰ μαυρόπηχτα νέφη…
Γιὰ ποιοὺς τελικά γεννήθηκε ο Χριστός; Ἄν περιτριγυρίσει κανεὶς στὶς πόλεις, σκύψει κανείς στὶς πόρτες τῶν σπιτιῶν, ἀκοῦσει τὶς μιλιὲς τῶν ἀνθρώπων, θὰ καταλάβει γιὰ ποιοὺς πρωτοεῖδε τὸ φῶς ο Χριστὸς, σὲ μιὰ ταπεινὴ φάτνη, ἀπὸ τὴν Παναγιά.
…Ὁ Χριστός δὲν γεννήθηκε γιὰ τοὺς σοφοὺς τῆς Γῆς! Ἐτοῦτοι δὲν Τὸν ἔχουνε ἀνάγκη, μάλιστα, Τὸνε περιφρονοῦνε, λογίζοντας τοὺς ἐαυτούς τους κατὰ πολὺ σοφώτερους. Ὁ Χριστός τοὺς περισπάει ἀπὸ τὶς μελέτες τους καὶ τοὺς διαλόγους τους, εὐφυολογοῦν καὶ Τὸν σατυρίζουν, ἐνίοτε πικραίνονται ποῦ ἦρθε στὴν Γῆ, γιατὶ ἀπαξιώθηκε ἡ ἀνθρώπινη σοφία, ὑποσκελίστηκε ἡ γνώση.
…Ὁ Χριστός δὲν ἦρθε γιὰ τοὺς ἰσχυρούς, τοὺς δυνατοὺς τῆς Γῆς! Ἐδαῦτοι δὲν Τὸν ἔχουνε καμιὰ ἀνάγκη, καθῶς ἡ δύναμὶς τους τούς κάνει ἀσφαλεῖς. Καὶ ἄν κάποιοι ἡγέτες κὶ ἡγεμόνες παραστήσουν δημοσίως πῶς Τὸν ἀγαποῦν, θὰ εἶναι ὡσὰν τοὺς Φαρισαίους, γιὰ τὴν ἐπιδοκιμασία τοῦ πλήθους, πῶς τάχατες εἶναι χρηστοὶ κὶ ἐνάρετοι.
«—Μὴν ἦρθε γιὰ τοὺς νοικοκύρηδες, γιὰ τοὺς πολλούς ἀνθρώπους ποῦ συνιστοῦν τὸν μέσο ἄνθρωπο;» ἀναρωτήθηκαν μὲ κρυφὴ ἐλπίδα, ἀπωθημένο καμάρι οἱ πολλοὶ νοικοκυραῖοι.
…Ὅμως οὖτε οἱ νοικοκύρηδες Τὸν εἶχανε καμιὰ χρεία. Ὁ Χριστούλης δὲν γεννήθηκε μήτε γιὰ τὸν νοικοκυρεμένο, μήτε γιὰ τὸν ἀπλό καὶ μέσο ἄνθρωπο, ἀφοῦ οἱ περσότεροι ἀπ’ ἐτούτους βλέπουν τὸν Χριστό ὡς ἐκεῖ ποῦ φτάνει τὸ μαντήλι ἀπὸ τὸ τραπέζι τους, ἐδεπά κλείνει ἡ πόρτα τους, στὸν ἀτομικὸ κὶ οἰκογενειακὸ θεό, στὴν Ἐστία τους, ποῦ ὑπάρχει μοναχὰ γιὰ τὰ συμφέροντά τους, καὶ γιὰ τὴν διασφάλιση τῆς εὐημερίας τους.
«—Τελικὰ για ποιὸν γεννήθηκε ο Χριστός;», ρωτήσανε αὐτάρεσκα οἱ ἄνθρωποι, ἀπηυδησμένοι.
Τότε μιὰ οἰκεία φωνὴ ἀκούστηκε νὰ ἀντιλαλεῖ μέσα στον χρόνο, ἐρχόμενη ἀπὸ τὸ παρελθὸν…
«— Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι· ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.»
«—Μακάριοι οἱ πενθοῦντες· ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.»
«—Μακάριοι οἱ πραεῖς· ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσιν τὴν γῆν.»
«—Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην· ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται.»
«—Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες· ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.»
«—Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ· ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.»
«—Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί· ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ θεοῦ κληθήσονται.»
«—Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης· ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»…
Ἦταν ὁ Ἰησοῦς!
Μάλλον ὁ Χριστός ἦρθε γιὰ ἐκείνους ποῦ προσπερνᾶμε πηγαίνοντας στὴν χριστουγεννιάτικη ἑορτή! Γιὰ τὸν διωγμένο, γιὰ τὸν ἄστεγο, τὸν ἀπελπισμένο, τὸν ἀνίσχυρο, τὸν ἀγράμματο, τὸν νηστικό, τὸν πονεμένο καὶ τὸν πεινασμένο…
Γεννήθηκε γιὰ ὅσους δὲν ἔχουνε τραπέζι νὰ γλεντήσουν τὰ Χριστούγεννα, κρεββάτι νὰ κοιμηθοῦν στὴν παγωνιὰ τοῦ χειμώνα, ροῦχα νὰ φορέσουν, βιβλία νὰ διαβάσουν… Τοὺς ἀπόκληρους ποῦ κλωτσᾶμε στὸ πλατύσκαλο, καθῶς αὐτοὶ ἀπεγνωσμένα ψάχνουν, νὰ πλαγιάσουν, καὶ γιὰ φαῒ στὰ σκουπίδια. Γιὰ ἐκείνους ποῦ δὲν ξέρουν ἀπό Ἀπόλλωνες καὶ Ἡλιούγεννα, γιατὶ γιὰ αὐτούς οἱ μέρες ποῦ ἀνατέλλουν εἶναι ἴδιες καὶ ἀπαράλλαχτες, γιὰ νὰ τὶς σοφιστοῦνε!
Τελικά ὁ Χριστός γεννήθηκε γιὰ ἐλάχιστους! Οἱ πιότεροι ἄνθρωποι δὲν Τὸν τιμᾶνε, δὲν Τὸν πιστεύουν, ἄλλοι Τὸν μισοῦν καὶ τινὲς Τὸν ἀπεχθάνονται γιατὶ ἀπλούστατα χαλνάει τὴν ἡμέρα τους, ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι οἱ ἄμαχοι ποῦ σκοτώνονται στὸν πόλεμο, οἱ πάμφτωχοι ποῦ πεινᾶνε, ὅσοι ἀδυνατοῦν νὰ πᾶνε στὸ σχολειὸ καὶ στὴν ἀκαδημία, οἱ ἄρρωστοι κὶ οἱ ἄκληροι ποῦ δὲν ἔχουν ποῦ τὴν κεφαλὴ κλῖναι, νὰ πλαγιάσουν καὶ χάνουν τὰ σπίτια τους.
«—Γιὰ αὐτοὺς ἔχει ὁ Θεὸς», σκέφτηκαν ἀδιάφορα καὶ χαιρέκακα, οἱ ἄνθρωποι, καὶ συνεχίσανε τὶς ὠραῖες ζωές τους!
«—Μακάριοι…!»
