του Παντελή Σαββίδη
Τρία είναι τα μεγάλα ζητούμενα που καθορίζουν την ζωή μιας κοινωνίας.
Το πρώτο είναι η ιδεολογία. Και ως ιδεολογία εννοούμε το πλαίσιο αρχών με το οποίο ζει και πορεύεται.
Το δεύτερο είναι η πρακτική καθημερινότητά της. Πως εφαρμόζει στην καθημερινή ζωή της αυτά που πιστεύει.
Και το τρίτο είναι ποια μέλη της στελεχώνουν τους θεσμούς της. Ποια τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους.
Στην Ελλάδα, απο γεννησιμιού του νεοελληνικού κράτους, η ιδεολογία που κυριάρχησε είναι ο μικροελλαδισμός. Το περιβολάκι μας εδώ που κάναμε την επανάσταση και όχι πολλά πολλά με τους απέξω. Ας λένε πως είναι και ομοεθνείς. Μπορεί να τους συμπεριλάβουμε στα ενδιαφέροντά μας αλλά το ντοβλέτι θα είναι δικό μας. Μια μίζερη αντίληψη που αναδύθηκε την επομένη της ίδρυσης του κράτους και κυριαρχεί ως σήμερα. Υπήρξαν και άλλες αντιλήψεις αλλά ηττήθηκαν. Κυριάρχησε η μιζέρια.
Με βάση μια τέτοια ιδεολογία δομήθηκε το κράτος στην εξέλιξή του. Τα ρέματα που καλύφθηκαν και ό,τι άλλο κυριάρχησε ως επιλογή στην “οργάνωση” και δομή του κράτους, επηρεάστηκαν απο αυτήν την ιδεολογία. Οι υποδομές που σήμερα δείχνουν την ανικανότητά τους ήταν αποτέλεσμα αυτών των κυρίαρχων επιλογών.
Οι άνθρωποι που κλήθηκαν να διαχειριστούν αυτήν την ιδεολογία και τις επιλογές της ήταν ανάλογου διαμετρήματος και νοοτροπίας.
Δύσκολα να βρεις και να επιλέξεις κάποιον που υπερέβαινε τα εσκαμμένα. Άντε, ένας Βενιζέλος. Ο Καποδίστριας προϋπήρξε της επιβολής της. Αν κυριαρχούσε, δεν θα την είχαμε.
Οι υπόλοιποι πάνω κάτω διακατέχονταν απο την ίδια μίζερη αντίληψη. Και δημιούργησαν μια Ελλάδα ανάλογη των αντιλήψεών τους.
Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν είναι το αποτέλεσμα επιλογών 200 χρόνων. Δεν είναι της σημερινής κυβέρνησης. Αλλά και η σημερινή κυβέρνηση, δείχνει πόσο ανίκανο είναι το προσωπικό που καλείται να διαχειριστεί μια χώρα με παθογένειες 200 χρόνων.
Οι ηγεσίες των σημερινών κομμάτων διαισθάνονται ότι κάτι σοβαρό πρέπει να αλλάξει. Το εξαγγέλλουν αλλά είναι πολύ μικρές και αδύναμες για να το υλοποιήσουν.
Δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον μικροελλαδισμό τους. Την μικροελλαδική ιδεολογία τους. Το περιβολάκι τους.
Αποτέλεσμα; Αυτό που παρατηρούμε τις τελευταίιες ημέρες. Το τελευταίο διάστημα. Στο Μάτι σφύριζαν αδιάφορα, στα Τέμπη έστειλαν τον ένα συρμό πάνω στον άλλο γιατί δεν ήξεραν ή γιατί αδιαφορούσαν, με τις φωτιές καταστρέφεται η μισή χώρα με τις πλημμύρες η άλλη μισή. Και η δολοφονία του Αντώνη στο πλοίο για Ηράκλειο τα συμπυκνώνει όλα. Τον πέταξαν στη θάλασσα και παρακολουθούσαν πως πνίγεται. Παγεροί και αδιάφοροι. Αν δεν υπήρχαν οι βιντεολήψεις σήμερα όλοι θα πίστευαν πως ένας νέος άνθρωπος προσπάθησε να επιβιβαστεί στο πλοίο, δεν τα κατάφερε και έπεσε στη θάλασσα. Η δημοσιογραφία των πολιτών ξεπέρασε την δημοσιογραφία των επαγγελματιών. Πρέπει να βιώνεις γερά την ζωώδη κατάστασή σου για να πετάς άνθρωπο στη θάλασσα, να τον βλέπεις να πνίγεται και να φεύγεις.
Αυτά είναι αναμενόμενα. Λογικές συνεπαγωγές ενός κράτους και μιας κοινωνίας που δομήθηκαν και εξελίχθηκαν όπως περιέγραψα.
Ξέρετε που βρίσκεται η τραγωδία; Στο ότι το πολιτικό προσωπικό, όλο το πολιτικό προσωπικό, κυμαίνεται στην διανοητική εμβέλεια ενός Βαρβιτσιώτη ή ενός Μητσοτάκη. Αλλά η εμβέλεια αυτή δεν αρκεί για να πάρει στροφή η κοινωνία και η χώρα. Θέλει άλλα πρόσωπα.
Και αυτά τα πρόσωπα στην πολιτική δεν υπάρχουν και στην λοιπή κοινωνία δεν διακρίνονται.
Αποκάλυψη αυτής της αδυναμίας είναι η κυρία που δεν μπορεί να κάνει χωρίς το Costa Navarino ή ο διάττων αστέρας που απασχολεί την επικαιρότητα. Υπάρχει και μια άλλη ομάδα που συγκροτήθηκε στο Δημοκρίτειο. Αλλά αυτή μοιάζει ακόμη με φοιτητικό σύλλογο.
Και, όμως, η Ελλάδα έχει επιχειρηματίες αυτοδημιούργητους που δεν ήταν λαμόγια. Όπως ο Δ.Λ, ή ο Β.Γ ή Γ.Μ για να περιοριστώ σε μερικούς που γνωρίζω στη Βόρεια Ελλάδα. Επιχειρηματίες που πήραν τις μικρές επιχειρήσεις του πατέρα τους και με κόπο τις μεγάλωσαν. Τις έκαναν διεθνούς εμβέλειας.
Γιατί δεν τολμούν να διεκδικήσουν την σωτηρία της χώρας, πλαισιωμένοι απο άλλους εργαζόμενους, εργαζόμενους με ιδρώτα απο το αμόνι μέχρι το πανεπιστημιακό εργαστήριο; Διότι θα κατηγορηθούν απο μια κοινωνία που θεωρεί πως έχει θείω δικαίωμα να υπάρχει. Θα διακωμωδηθούν, θα καταδικαστούν και θα καταψηφιστούν. Και ερχόμαστε και πάλι στην αρχή της δημιουργίας. Στη βάση ποιας παιδείας και ποιας ιδεολογίας δομήθηκε το κράτος και η κοινωνία; Του μικροελλαδισμού. Ε, με αυτήν θα πορευθούμε μέχρι να αλλάξει.
Αλλά δεν θα αλλάξει. Γι αυτήν γράφω τόσο καιρό.
Όλοι οι Έλληνες σήμερα, που γράφουν σε όλα τα ΜΜΕ και στο δημοκρατικό (αφού επιτρέπει να γράφει πας τις ) διαδίκτυο , διαβάζουν και σχολιάζουν ,γνωρίζουν και έζησαν την μετεμφυλιακή Ελλάδα και η αναδρομή τους έπρεπε να αρχίζει από αυτήν και να τελειώνει στο σήμερα, γιατί για όλες τις προηγούμενες ιστορικές και πολιτικές περιόδους διαβάζουμε την Ιστορία , η οποία δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται και δεν ξαναγράφεται , όσο και αν προσπάθησαν και προσπαθούν πολλοί να την ξαναγράψουν .
Στην μετεμφυλιακή λοιπόν Ελλάδα μας είναι απορίας άξιον πως δεν αναγνωρίζουμε τον μόνον μεγαλοελλαδίτη πολιτικό μας ,τον αείμνηστο Κων/νο Καραμανλή , ο οποίος χωρίς να ”κοψομεσιαστεί” ,-όπως ο άλλος μεγάλος μας στην 10ετία του 1910 και χωρίς να μας διχάσει εθνικά-έβγαλε την Ελλάδα μας από τον μοναχικό και μικροελλαδικό της χώρο στην Ευρώπη και ότι ήταν όλοι οι άλλοι , που ζητούσαν και με δημοψήφισμα την έξοδό μας από την τότε ΕΟΚ εκπρόσωποι και κληρονόμοι των πολιτικών της παλαιάς Ελλάδος του μικροελλαδισμού.
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΙΝΕΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ .
Η αλήθεια κείται μακράν
Φέρετε εσείς την αλήθεια πιο κοντά. Θα την δεχθούμε όσο πικρή και αν είναι .
Εγώ θα σας γράψω μια άλλη αναμφισβήτητη αλήθεια για τους μικροελλαδίτες Έλληνες ,που σύμφωνα με το δημοψήφισμα των κ.κ. Τσίπρα-Καμμένου τον Ιούλιο του 2015 ανέρχονται στο 61.31% που ψήφισε ΟΧΙ συν τους 5.80 % που ψήφισε λευκό . Μόνο το 38.69% των Ελλήνων θέλουν την Ελλάδα πέραν της παλαιάς Ελλάδος, για να παύσουν να την ελέγχουν οι ”κοτσαμπάσηδες” και οι λαοπλάνοι .
Υ.Γ Δυστυχώς ,όπως απέδειξαν και οι τελευταίες εκλογές αυτό το ποσοστό παραμένει αμετάβλητο και είναι αυτό που αμύνεται μέχρις εσχάτων ,για να μην αλλάξουν τα πράγματα.
Ευτυχώς το ποσοστό για την Μεγάλη και άλλη Ελλάδα θα αυξηθεί γιατί από τις επόμενες εκλογές θα ψηφίζουν και οι ομογενείς ανά τον κόσμο.
Τρία πουλάκια κάθονταν…
ΟΙ ΦΟΝΙΚΕΣ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΕΣ, Ο ‘ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ’ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟ ΞΕΡΟ ΜΑΣ
Τοξικές κοινωνίες και τοξικοί άνθρωποι υπάρχουν επειδή υπάρχουν βίαιοι τοξικοί θεσμοί, τοξικές δομές, τοξικές ιδέες και τοξικές κοινωνικές σχέσεις, που οδηγούν σε τοξικές ταξικές ταυτότητες. Τοξικές ιδέες, συναισθήματα και συμπεριφορές, όπως η ανασφάλεια, ο φόβος, το μίσος, η περιφρόνηση, η υπεροψία, η κατωτερότητα, ο φθόνος, η ζήλια, η απληστία, η θρησκοληψία, ο ιδεολογικός φανατισμός, ο εθνικιστικός παροξυσμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο φασισμός, ή ψευδαίσθηση περί ‘περιουσιότητας’, με την έννοια της ‘κοσμοσωτήριας’ ελίτ και του ‘ευλογημένου’, του μοναδικού αγαπημένου λαού του ‘θεού’ κ.ά. δεν είναι παρά κοινωνικά αιτιατά και σημαινόμενα.
Όλα αυτά δεν έχουν, παρά τους ισχυρισμούς τοξικών εγκεφάλων, καμία σχέση με την ιστορικά και κοινωνικά διαμορφωνόμενη ανθρώπινη φύση, αφού ένα άτομο που γεννιέται ευάλωτο και ανίκανο να επιβιώσει μόνο του, επιβιώνει και μεγαλώνει φυσιολογικά χάρη στην αγάπη, τη φροντίδα και την αφοσίωση των γονιών του, της οικογένειάς του, του περιβάλλοντός του και της κοινότητας στην αγκαλιά της οποίας γεννήθηκε, αποδίνοντας σε όλους αυτούς την ευγνωμοσύνη του και ανταποδίδοντας το ίδιο και στους δικούς του απογόνους. Ούτε έχουν καμία σχέση με τη λεγόμενη ‘θεία και αθάνατη ψυχή’ του πλατωνικού ιδεαλισμού και των σκοταδιστικων και εξουσιαστικών ιερατείων. Ούτε, φυσικά, έχουν καμία σχέση με τη φυσιολογία του εγκεφάλου, όπως ισχυρίζονται εκείνοι που προσπαθούν να ‘βελτιώσουν’ τον λεγόμενο ‘ατελή άνθρωπο’ με ‘διορθωτικά εμφυτεύματα’, προκειμένου να διαιωνίσουν την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών. Αντίθετα, η συστημική κοινωνική τοξικότητα, εξατομικευμένη με διάφορους τρόπους και μορφές, είναι το αποτύπωμα της υλικής και πνευματικής πραγματικότητας και των τοξικών κοινωνικών συνθηκών στις οποίες ζούμε, πάνω στον εγκέφαλο, στο μυαλό, στο Νου, στη συνείδηση και στην πνευματική μας υπόσταση, που καθορίζουν, ως ‘μαγικά σπήλαια’, ανθρώπινους τύπους, κοινωνικούς ρόλους, συμπεριφορές και ‘ταυτότητες’.
Μήτρα όλων αυτών είναι ο βαθμός τοξικότητας του τρόπου κοινωνικής συμβίωσης, δηλαδή του κοινωνικού συστήματος, ο οποίος καθορίζεται σχεδόν μονοσήμαντα από τον τρόπο παραγωγής και διανομής όλων των απαραίτητων υλικών και πνευματικών αγαθών και συνθηκών ύπαρξης των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Ο τρόπος παραγωγής και κατά συνέπεια ο τρόπος κατανομής του κοινωνικού πλούτου καθορίζεται αποκλειστικά και μονοσήμαντα από τη σχέση της κοινωνίας με τα μέσα παραγωγής, ταυτόχρονα, και από τον αντίστοιχο κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, δηλαδή, από τη θέση κάθε μέλους της κοινωνίας, ατομικά και συλλογικά, σε αυτή τη διαδικασία.
Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι για εκατομμύρια χρόνια η κοινωνικά αυτοδιαχειριζόμενη κοινοτική ιδιοκτησία επί των μέσων παραγωγής εξασφάλισε, μέσω της αμοιβαίας και αλληλέγγυας συνεργασίας, την επιβίωση του είδους και οδήγησε την κοινωνία/ανθρωπότητα αργά αλλά σταθερά από τις σπηλιές στον πολιτισμό. Η εκτροπή προς την κοινωνική ανισότητα, τον ανταγωνισμό, τους πολέμους και την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών επιτεύχθηκε με την, κατά την δουλοκτητική περίοδο, de facto και de jure επιβολή τής ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία κατάργησε τον αταξικό, αυτοδιαχειριστικό κοινωνικό καταμερισμό της Εργασίας. Η ατομική ιδιοκτησία, ως αποκλειστικό προνόμιο του πατέρα, χώρισε τις κοινωνίες σε ‘ελεύθερους’ κατόχους των μέσων παραγωγής και σε ‘δούλους’ ακτήμονες προλετάριους, οι οποίοι για να ζήσουν πουλούσαν και πωλούν ακόμα την εργατική τους δύναμη στα αφεντικά, δηλαδή στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Η εξέλιξη αυτή έκλεισε την περίοδο της πρωτόγονης μητριαρχίας, που βασιζόταν στην κοινοκτημοσύνη και στην αυτοδιαχείριση, και ονομάστηκε πατριαρχία λόγω της πατριαρχικής/ιδιοκτησιακής δομής της κοινωνίας, που βασιζόταν στον άνδρα/πατέρα ως αποκλειστικό ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, για την εποχή εκείνη. Ακολούθησε το ενδιάμεσο στάδιο της μεσαιωνικής φεουδαρχίας με τον υποτιθέμενο ‘θεό’ ως αποκλειστικό ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, με αυτόχριστους εκπροσώπους του τους ίδιους τους δημιουργούς του, για να συνεχιστεί, με την έλευση του καπιταλισμού, η αυθεντική ατομική ιδιοκτησία επί των μέσων παραγωγής, ανεξαρτήτως φύλου. Για την εδραίωση της ‘ιερής ατομικής ιδιοκτησίας’ και την εξασφάλιση της εξουσίας των εκάστοτε ιδιοκτητών, κατέστη αναγκαία η εμφάνιση της μονογαμικής, αλλά μόνο για την γυναίκα, οικογένειας, των οργανωμένων θρησκειών και του ταξικού κράτους με τους αντίστοιχους θεσμικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα τις άγονες αντιπαλότητες και τους κατακτητικούς πολέμους, με κορυφώσεις τις σταυροφορίες, την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και τη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Αποτελεί ιστορική βεβαιότητα ότι η φύσει και θέσει τοξική ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής προκαλεί άμεσα και έμμεσα βίαιες ανισότητες, ανταγωνισμούς και καταστροφικούς πολέμους για να καταλήξει, καταργώντας το Εμείς για χάρη του εγωιστικού Εγώ, στην αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής, στις τοξικές κοινωνίες, στους τοξικούς ανθρώπους και στον τοξικό πολιτισμό. Η θεσμοποίηση όλων των σχετικών, με την σχέση της κοινωνίας και των μελών της με τα μέσα παραγωγής και κατανομής του κοινωνικού πλούτου, κοινωνικών κατηγορημάτων, παίρνει τη μορφή των πολλών τοξικών ταυτοτήτων με τις οποίες τα εκάστοτε σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία εφοδιάζουν τους εςξουσιαζόμενούς τους και τους παρατάσσουν σε τοξικούς στρατούς, ‘έτοιμους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν’, με τις εκάστοτε τοξικές ταυτότητες σφιχτά δαγκωμένες για να αναγνωρίζονται τα κουφάρια τους. Είναι αυτή η τοξική πραγματικότητα που καθιστά τη ζωή μας τοξική και ακρωτηριάζει τη ζωτική μας ανάγκη για αναγνώριση, σεβασμό και αξιοπρέπεια, συνθήκες και καταστάσεις που ταυτίζονται με την κοινωνική ισότητα και την ελευθερία, αφού ελευθερία μεταξύ ανόμοιων ανθρώπων σε σχέση με τα θέλω μας και τα μπορώ μας δεν μπορεί να υπάρξει.
Αφορμή για το δοκίμιο αυτό ήταν το νέο βιβλίο του Francis Fukuyama, με τίτλο ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Το αίτημα της αξιοπρέπειας και η πολιτική της μνησικακίας, το οποίο, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και παρουσιάστηκε παντού με τυμπανοκρουσίες παρουσία του συγγραφέα του. Η κεντρική ιδέα αυτού του βιβλίου του Φουκουγιάμα είναι το ‘αίτημα για αναγνώριση’ και ‘αξιοπρέπεια’ ως αφετηρία για την ‘πολιτική ταυτότητας’. Καθώς το ξεφυλλίζει κανείς προσεκτικά και κριτικά συνειδητοποιεί ότι με τον όρο ‘αξιοπρέπεια’ ο Fukuyama εννοεί την αναγνώριση των εξουσιαστών, η οποία ταυτίζεται με την υποταγή των πολλών στην εξουσία των λίγων. Στο βαθμό που οι πολλοί αρνούνται την υποταγή τους και αγωνίζονται για κοινωνική ισότητα ως προϋπόθεση για την αξιοπρέπειά τους, τότε οι λίγοι, οι εξουσιαστές μνησικακούν εναντίον των πολλών εντείνοντας την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την εξαθλίωσή τους, πράγμα που σημαίνει ότι η ‘αξιοπρέπεια’ των εξουσιαστών αφαιρεί το δικαίωμα και τη δυνατότητα των εξουσιαζόμενων να είναι αξιοπρεπείς, αφού η αξιοπρέπεια και η οικονομική και κοινωνική δουλεία αλληλοαποκλείονται. Πρόκειται για ένα νέο εγχειρίδιο, εγκώμιο της νεοφιλελεύθερης αυταρχικής ιδεολογίας που τα παπαγαλάκια του συστήματος σε όλο τον κόσμο αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν ως ένα must για να είσαι in και ok, γεγονός που πρέπει να υποστεί την βάσανο ενός σοβαρού δημόσιου διαλόγου, για να αποκαλυφθούν οι ταξικές, τοξικές προθέσεις του συντάκτη του και των προστατών του.
Προφανώς ο Φουκουγιάμα αναφέρεται στην κοινωνία του εξουσιαστικού/τοξικού 1%, που καταπιέζει το 99% της ανθρωπότητας, η οποία φαίνεται να υπάρχει στα μυαλά και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ολιγαρχών και των ex officio ιδεολόγων της κοινωνικής ανισότητας. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Φουκουγιάμα, ως κεντρικός υπερασπιστής του ηγεμονικού νεοφιλελευθερισμού, δεν θέλει ή δεν μπορεί, γιατί δεν του το επιτρέπουν τα αφεντικά του να δει ότι υπάρχει και μια άλλη κοινωνία, αυτή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που αγωνίζεται διαχρονικά για την αξιοπρέπεια μεταξύ ίσων και επομένως ενάντια στις δυνάμεις της κοινωνικής ανισότητας και για μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία της ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και του αταξικού ουμανισμού.
Είναι, προφανώς, αυτοί οι διαχρονικοί αγώνες που, από τη μια πλευρά, μετατρέπουν σταθερά τον παραδοσιακό μονοδιάστατο άνθρωπο στον σύγχρονο πολυδιάστατο άνθρωπο, τον homo humanisticus universalis, που είναι σήμερα, στον 21ο αιώνα, ικανός και έτοιμος να αυτοδιαχειρίζεται την ζωή του και την κοινωνιά του και να μην έχει ανάγκη από αφεντικά. Είναι η ίδια εξέλιξη, που από την άλλη πλευρά, τρομάζει τα σκοταδιστικά και αυταρχικά ιερατεία, γιατί αισθάνονται ότι το τέλος τους είναι κοντά και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο με απροκάλυπτη βία, ψέματα, αφορισμούς και γιατροσόφια. Έτσι ο υπαινιγμός του Φουκουγιάμα, που παρουσιάζει ως μνησικακία τους κοινωνικούς αγώνες των δυνάμεων που αρνούνται την κοινωνική ανισότητα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα και οραματίζονται κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια μεταξύ ίσων και για όλους, καταλήγει να είναι ένας αγοραίος παραλογισμός και μια ιδεολογική διαστροφή, που μετά το ‘τέλος της ιστορίας’ μας παρουσιάζεται, με τις τοξικές ‘πολιτικές ταυτότητας’, ως το τέλος της Λογικής.
Είναι αυτές οι αντιλήψεις, τα κρυφά νοήματα και τα παραπλανητικά μηνύματα που προσπαθεί να στείλει, μέσω των οπαδών και των διαφημιστών του σε όλο τον κόσμο, στο συλλογικό υποσυνείδητο των αναγνωστών του, για τόσο σημαντικά ζητήματα, με δόλωμα ένα περίεργο είδος εξουσιαστικής αξιοπρέπειας, ταυτισμένης με την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών, που με με οδήγησαν στην αναζήτηση της ρίζας της συστημικής τοξικότητας, της τοξικότητας του παρακμιακού, απάνθρωπου, καταστροφικού και άρα επικίνδυνου καπιταλισμού, αποτέλεσμα της οποίας είναι το δοκίμιο που κρατάτε στα χέρια σας.
Κι’ όποιος έχει κάτι καλύτερο να προτείνει, ας μην το κρατάει για τον εαυτό του, γιατί η σιωπή, μπροστά στον φόβο της εξουσίας και των φετίχ της, των ‘θείων’ σκιάχτρων, που μας εξοικειώνουν με τον τρόμο και τη φρίκη της ανισότητας, της αδικίας, της προσβολής, της φτώχειας, της πείνας και του βίαιου θανάτου, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά και με τον εφιάλτη της γκροτέσκας καθημερινότητας, δεν είναι χρυσός, αλλά η συνενοχή, ηθελημένη ή αθέλητη, είναι σχεδόν αδιάφορο. Ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, εκτός από εκείνους που μας θέλουν βουβούς, κωφούς, τυφλούς και σκλάβους ανύπαρκτων ‘πανάγαθων θεών’, στο όνομα των οποίων οι ακόμα υπάρχοντες αφέντες και εξουσιαστές σφαγιάζουν την ανθρωπότητα και καταστρέφουν την κοινή μας πατρίδα και το κοινό μας σπίτι, τον μοναδικό και πανέμορφο πλανήτη Γη, την κορωνίδα του αναρχοατελευτητου και μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος
Θεωρώ ότι ήδη στην αρχή του άρθρου διατυπώθηκε κάτι καταρχήν θετικό: ότι η ιδεολογία του κράτους αντιστοιχούσε τόσο στις πεποιθήσεις των πολιτών του όσο και στις πραγματικές δυνατότητες της κοινωνίας να την υλοποιήσει. Συμπερασματικά θα έπρεπε να διαπιστώσουμε ότι οφείλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι με την παρούσα κατάσταση και όχι να διαμαρτυρόμαστε για αυτήν.
Πού οφείλεται αυτό το παράδοξο;
ΦΡΟΝΩ γιατί χρεωκόπησαν οι ιδεολογίες της άλλης πλευράς και γιατί ”δεν έχουμε από που να πιαστούμε” και αυτό δεν είναι παράδοξο ,αλλά υγιές γιατί προέκυψε μετά το 2019 από σκέψη των Ελλήνων, που εδώ και σαράντα χρόνια ”δουλεύτηκαν αγρίως ”από τέσσερες λαϊκιστές , δύο Παπανδρέου και τους Τσίπρα και Καμμένο και αυτό θα συνεχιστεί , γιατί όλοι οι άλλοι είναι εξωπραγματικοί και διχαστικοί .
Καθόλου παράδοξο.
Ξεχνάτε ότι υπάρχει γύρω μας ιδεολογική αυθεντία (=μαλάκυνση) καθώς και το αλάθητο του Πάπα για το ποια είναι η ιδανική κοινωνία και πως θα την κατακτήσουμε/υλοποιήσουμε.
Μια και αναφέρει την απουσία ιδεολογίας ο κ. Σαββίδης, θα έλεγα ότι υπάρχει μία που διατρέχει εγκάρσια όλη τη χώρα.
Η ΤΣΕΠΗ
Μα αυτό λέω και εγώ. Έχουμε την κοινωνία που θέλουμε, οπότε δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να διαμαρτυρόμαστε για αυτό.
Ἄμεση ἀνάγκη βοήθειας ἀπό ὅλους ἐμᾶς γιά ὅλους μας, εἶναι αὐτονόητο, καί ἄμεση ἀνάγκη λειτουργίας τῆς κοινωνίας καί τοῦ κράτους ὅπως πρέπει νά τό ὀργανώσουμε.
Μιά ἀνταπόκριση πού δείχνει τά προβλήματα.
https://www.lifo.gr/stiles/optiki-gonia/apo-tin-kratiki-paralysi-stin-aytoorganosi-martyries-apo-ton-bolo
Διάβασα και εγώ το άρθρο-συζήτηση των προφανώς φίλων- δημοσιογράφου κ. Ν. Ευσταθίου και πανεπιστημιακού κ. Ζήση Κοτιώνη -, κατοίκου Αγριάς-Βολου, στους οποίους θα συνιστούσα και εγώ ότι η καλύτερη ”επένδυσή μας” είναι οι καλοί φίλοι και οι γείτονες , γιατί τα άλλα περί αυτοοργάνωσης έχουν και πολιτική-κομματική χροιά.
Σε όλα τα κράτη και πάντοτε οι άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις σώζονταν και σώζονται από την αλληλοβοήθεια των φίλων και γειτόνων τους σε γειτονιές και χωριά , τα οποία με τους ”Καποδίστρια ”το 1998 και τον ”Καλλικράτη” το 2010 τα στερήσαμε από τις δικές τους Τοπικές Αρχές , γιατί τότε οι χωρικοί (από χωριό είμαι) έλεγαν ”που πρώτα να πάει το Κράτος”, είχαν όμως κοντά τους τον Πρόεδρο της Κοινότητος τους τον παππά, τον δάσκαλο ,τον αστυνόμο ,τον δασονόμο και τον αγροτικό γιατρό-κατά τα άλλα θέλουμε να ξαναδημιουργήσουμε την πρωτοβάθμια ιατρική φροντίδα-.
Υ.Γ Και ο Δευκαλίων με την Πύρρα μόνοι τους σώθηκαν από τον κατακλυσμό της Θεσσαλίας και μη ξεχνάμε το αρχαίο ”το προνοείν και ου το μετανοείν”, το οποίο συμπυκνώνει ότι δεν κτίζεις στα κατσάβραχα και κοντά σε ποτάμια και θάλασσες και αν το κάνεις αναλαμβάνεις και το ρίσκο τέτοιων καταστάσεων .
ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΡΗΤΌ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΣΟΦΟΥΣ . ΑΥΤΟΙ ΟΜΩΣ ΕΛΕΙΨΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ.
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΜΕ -ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΥΣ.