ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ.

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

ΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ”. Στις 22 Νοεμβρίου 2019 οι “Ανιχνεύσεις” είχαν αναδημοσιεύσει σε μετάφραση ένα κείμενο από τον αμερικανικό ιστοχώρο “The Atlantic” με τίτλο “Πως τελειώνει η Αμερική”. Ο τίτλος ήταν του Αμερικανικού περιοδικού.

Λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει το δημοσιεύουμε και σήμερα, μετά τα γεγονότα στο Καπιτώλιο. Είναι μια βαθιά ανάλυση των κοινωνικών αιτιών της αμερικανικής παρακμής.    

Yoni Appelbaum The Atlantic

Φωτογραφία: Sam Kaplan, πρότυπο στύλ: Brian Byrne

Η δημοκρατία εξαρτάται από τη συγκατάθεση των ηττημένων. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, τα κόμματα και οι υποψήφιοι στις Ηνωμένες Πολιτείες ανταγωνίζονταν στις εκλογές με την αποδοχή ότι οι εκλογικές ήττες δεν είναι ούτε μόνιμες ούτε ανυπόφορες. Οι ηττημένοι θα μπορούσαν να δεχτούν το αποτέλεσμα, να προσαρμόσουν τις ιδέες και τους συνασπισμούς τους και να προχωρήσουν στον αγώνα για τις επόμενες εκλογές. Οι ιδέες και οι πολιτικές θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν, μερικές φορές κατάφωρα, ωστόσο,  παρά την εξημμένη ρητορική, η ήττα δεν εξομοιώνεται γενικά με την πολιτική εξόντωση. Η διακύβευση είναι υψηλή αλλά, σπάνια, υπαρξιακή. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, που άρχισαν πριν την εκλογή Τράμπ και επιταχύνθηκαν, αυτό έχει αλλάξει.

“Οι ριζοσπάστες Δημοκρατικοί αντίπαλοί μας, οδηγούνται από το μίσος, τις προκαταλήψεις και την οργή”, δήλωσε ο Trump στο πλήθος στην εκδήλωση για την επανεκλογή του στο Ορλάντο τον Ιούνιο. «Θέλουν να σας καταστρέψουν και θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα μας όπως την γνωρίζουμε». Αυτός είναι ο πυρήνας τoυ προεδρικού παροξυσμού προς τους υποστηρικτές του: Αυτός είναι που στέκεται ανάμεσα σε αυτούς και στην άβυσσο.

Τον Οκτώβριο, με το φάσμα της καταγγελίας (Trump impeachment) να διαγράφεται εναντίον του, έγραψε θυμωμένα στο Twitter: «Αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια καταγγελία, είναι ένα πραξικόπημα, που αποσκοπεί να πάρει τη δύναμη του λαού, την ψήφο του, τις Ελευθερίες του, τη Δεύτερη Τροποποίηση , Θρησκεία, Στρατό, συνοριακό τείχος και τα δικαιώματα που τους έδωσε ο Θεός ως Πολιτών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής” !

Επιπροσθέτως, ανέφερε επίσης μια σκοτεινή πρόβλεψη ενός υποστηρικτή του ότι η καταγγελία “θα προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο, σαν κάταγμα στο Έθνος από το οποίο η χώρα δεν θα θεραπευθεί ποτέ. ”

Η αποκαλυπτική ρητορική του Trump ταιριάζει με το κλίμα των καιρών. Το πολιτικό σώμα είναι πιο περιθωριακό από οποτεδήποτε στο πρόσφατο παρελθόν.

Τα τελευταία 25 χρόνια, τόσο οι κόκκινες όσο και οι μπλε περιοχές έχουν γίνει όλο και πιο βαθιές με τους Δημοκρατικούς να συγκεντρώνονται σε πόλεις και προάστια και τους Ρεπουμπλικανούς να γεμίζουν αγροτικές περιοχές και περιοχές εκτός των προαστίων των πόλεων. Στο Κογκρέσο, όπου τα δύο κόμματα υπερκαλύπτονταν ιδεολογικά, ο  διαχωριστικός διάδρομος έχει μετατραπεί σε χάσμα.

Καθώς τα κόμματα έχουν απομακρυνθεί γεωγραφικά και ιδεολογικά, έχουν γίνει πιο εχθρικά μεταξύ τους. Το 1960, λιγότερο από το 5% των Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων δήλωναν ότι θα ήταν δυσαρεστημένοι εάν τα παιδιά τους παντρεύονταν κάποιον από το άλλο κόμμα. Σήμερα, το ποσοστό είναι 35% των Ρεπουμπλικανών και 45% των Δημοκρατικών, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Θρησκευτικών Ερευνών /  δημοσκόπηση του Atlantic, πολύ υψηλότερο από τα ποσοστά που αντιτίθενται στους γάμους μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών φυλών και θρησκειών.

Καθώς η εχθρότητα αυξάνεται, η εμπιστοσύνη των Αμερικανών σε πολιτικούς θεσμούς, και μεταξύ των, μειώνεται. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από το ερευνητικό κέντρο Pew τον Ιούλιο διαπίστωσε ότι μόνο οι μισοί από τους ερωτηθέντες πίστευαν ότι οι συμπολίτες τους θα αποδέχονταν τα αποτελέσματα των εκλογών ανεξάρτητα από το ποιος  θα κέρδιζε. Πιο περιθωριακά, η δυσπιστία έχει γίνει φυγόκεντρη: Οι ακροδεξιοί ακτιβιστές στο Τέξας και οι αριστεροί ακτιβιστές στην Καλιφόρνια έχουν ξαναρχίσει να μιλάνε για απόσχιση.

Πρόσφατη έρευνα από πολιτικούς επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt και σε άλλα ιδρύματα έχει βρει τόσο τους Ρεπουμπλικάνους όσο και τους Δημοκρατικούς, δυστυχώς, πρόθυμους να χαρακτηρίσουν κτήνη τα μέλη του αντιθέτου κόμματος. “Οι κομματικοί είναι πρόθυμοι να δηλώσουν ρητά ότι τα μέλη του αντιτιθέμενου κόμματος είναι σαν τα ζώα, που στερούνται βασικών ανθρώπινων χαρακτηριστικών”, κατέληξαν οι ερευνητές.

Ο πρόεδρος ενθαρρύνει και εκμεταλλεύεται τέτοιους φόβους. Αυτή είναι μια επικίνδυνη γραμμή για να περάσει. Όπως γράφουν οι ερευνητές, “ο αποανθρωπισμός (αποκτήνωση) μπορεί να χαλαρώσει τους ηθικούς περιορισμούς που κανονικά θα μας εμπόδιζαν να βλάψουμε άλλο ανθρώπινο ον.”

Αναμφισβήτητα η πολιτική βία παραμένει σημαντικά σπανιότερη από ό, τι σε άλλες περιόδους κομματικών διαχωρισμών, μεταξύ των οποίων και τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Αλλά η υπέρθερμη ρητορική βοήθησε να ριζοσπαστικοποιηθούν μερικά άτομα. Ο Cesar Sayoc, ο οποίος συνελήφθη επειδή στόχευε πολλούς εξέχοντες Δημοκρατικούς με βόμβες σωλήνων, ήταν ένας άπληστος τηλεθεατής του Fox News. Σε δικαστικές υποθέσεις, οι δικηγόροι του είπαν ότι εμπνεύστηκε από την υπέρμετρη ρητορική του Trump υπέρ των λευκών. “Είναι αδύνατον- έγραψαν- να διαχωρίσουμε το πολιτικό κλίμα απο την ψυχική ασθένεια του Sayoc” .

Ο James Hodgkinson, ο οποίος πυροβόλησε Ρεπουμπλικανούς νομοθέτες (και τραυμάτισε άσχημα τον βουλευτή Steve Scalise) σε αγώνα μπέιζμπολ, ήταν μέλος της ομάδας του Facebook «Τερματίστε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα» και «ο δρόμος προς την κόλαση είναι γεμάτος με Ρεπουμπλικάνους». Σε άλλες περιπτώσεις, οι πολιτικές διαμαρτυρίες έγιναν βίαιες, κυρίως στο Charlottesville της Βιρτζίνια, όπου ο συνασπισμός «Unite the Right» («Ενώστε τη Δεξιά»), οδήγησε στη δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας. Στο Πόρτλαντ, το Όρεγκον και αλλού, το αριστερό κίνημα “antifa” συγκρούστηκε με την αστυνομία.  Η βία εξτρεμιστικών ομάδων παρέχει όπλα σε ιδεολόγους που επιδιώκουν να προκαλέσουν φόβο στην άλλη πλευρά.

Τι έχει προκαλέσει τέτοια έχθρα; Οι πιέσεις μιας παγκοσμιοποιημένης, μετα-βιομηχανικής οικονομίας. Αυξανόμενη οικονομική ανισότητα. Η υπερβολική δύναμη των κοινωνικών μέσων. Γεωγραφική ταξινόμηση. Οι δημαγωγικές προκλήσεις του ίδιου του προέδρου. Όπως και στη δολοφονία στο Orient Express, κάθε ύποπτος έχει βάλει χέρι στο έγκλημα.

Αλλά ο μεγαλύτερος παράγων μπορεί να είναι η δημογραφική αλλαγή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υφίστανται μια μετάβαση την οποία, ίσως, να μην έχει βιώσει καμία πλούσια και σταθερή δημοκρατία: η ιστορικά κυρίαρχη ομάδα της βρίσκεται στη διαδικασία να γίνει πολιτική μειονότητα και οι μειονοτικές της ομάδες διεκδικούν ισοδύναμα δικαιώματα και συμφέροντα.

Αν υπάρχουν προηγούμενες τέτοιες μεταβάσεις, συνέβησαν εδώ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου κυριαρχούσαν αρχικά οι λευκοί Άγγλοι και η κυρίαρχη ομάδα βρίσκεται στο στάδιο διαπραγμάτευσης από τότε. Ωστόσο, αυτό το παρελθόν δεν είναι παρήγορο. Πολλές από αυτές τις επαναδιαπραγματεύσεις πυροδότησαν πολιτική σύγκρουση ή ανοιχτή βία, και λίγες ήταν τόσο βαθιές όσο αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στη ζωντανή μνήμη των περισσότερων Αμερικανών, η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας ήταν λευκοί Χριστιανοί. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον, και οι ψηφοφόροι δεν είναι αδιάφοροι στην αλλαγή – σχεδόν το ένα τρίτο των συντηρητικών λένε ότι αντιμετωπίζουν “πολλές” διακρίσεις για τις πεποιθήσεις τους, όπως και οι περισσότεροι από τους μισούς λευκούς ευαγγελιστές.

Αλλά περισσότερο σημαντικό από την αλλαγή που έχει ήδη συμβεί είναι η αλλαγή που πρόκειται να έρθει: Κάποια στιγμή στο επόμενο τέταρτο του αιώνα, περίπου, ανάλογα με τα ποσοστά μετανάστευσης και τις φαντασιοπληξίες της εθνοτικής και φυλετικής ταύτισης, οι μη λευκοί θα γίνουν πλειοψηφία στις Η.Π.Α. Για μερικούς Αμερικανούς, η αλλαγή αυτή θα αποτελέσει αιτία για εορτασμό. Για άλλους, μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Αλλά η μετάβαση έχει ήδη προκαλέσει μια απότομη πολιτική αντίδραση, την οποία εκμεταλλεύεται και επιδεινώνει ο πρόεδρος.

Το 2016, λευκοί ψηφοφόροι της εργατικής τάξης, οι οποίοι δήλωσαν ότι η διάκριση κατά των λευκών είναι σοβαρό πρόβλημα ή ότι αισθάνονται ξένοι στη χώρα τους, είχαν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να ψηφίσουν τον Τράμπ, απο εκείνους που δεν πίστευαν το ίδιο.

Τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων του Trump συμφώνησαν ότι “οι εκλογές του 2016 αντιπροσώπευαν την τελευταία ευκαιρία να σταματήσουν την παρακμή της Αμερικής“. Στον Trump βρήκαν έναν υπoστηρικτή.

Το 2002, ο πολιτικός επιστήμονας Ruy Teixeira και ο δημοσιογράφος John Judis εξέδωσαν ένα βιβλίο, “Η αναδυόμενη δημοκρατική πλειοψηφία”, στο οποίο υποστήριξαν ότι οι δημογραφικές αλλαγές – το καφετί της Αμερικής, μαζί με το κίνημα περισσότερων γυναικών, επαγγελματιών και νέων στο Δημοκρατικό μαντρί – σύντομα θα εισέλθουν σε μια “νέα προοδευτική εποχή” που θα καθιστούσε τους Ρεπουμπλικάνους μόνιμη πολιτική μειονότητα. Το βιβλίο υποστήριξε, κάπως θριαμβευτικά, ότι η νέα αναδυόμενη πλειοψηφία ήταν αδυσώπητη και αναπόφευκτη.

Μετά την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, το 2012, ο Teixeira ενίσχυσε τον ισχυρισμό του γράφοντας στο “The Atlantic” ότι «η δημοκρατική πλειοψηφία θα μπορούσε να είναι εδώ για να μείνει». Δύο χρόνια αργότερα, αφού οι Δημοκρατικοί έχασαν στις ενδιάμεσες εκλογές του 2014 ο Judis αναδιπλώθηκε, εν μέρει, υποστηρίζοντας ότι η αναδυόμενη δημοκρατική πλειοψηφία αποδείχθηκε ότι είναι χίμαιρα και ότι η αυξανόμενη υποστήριξη του GOP (σ.σ. Grand Old Party, Μεγάλο Παλιό Κόμμα, παρατσούκλι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος)   από τη λευκή εργατική τάξη θα παρείχε στους Ρεπουμπλικάνους ένα μακροπρόθεσμο πλεονέκτημα. Οι εκλογές του 2016 φάνηκαν να το επιβεβαιώνουν.

Τώρα, όμως, πολλοί συντηρητικοί, καταγράφοντας τις δημογραφικές τάσεις, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Teixeira δεν έκανε λάθος – απλώς, τα είπε πρόωρα. Μπορούν να δουν την πτώση του GOP ανάμεσα στους νεότερους ψηφοφόρους και να αισθανθούν ότι η κουλτούρα στρέφεται εναντίον τους, κατηγορώντας τους σήμερα για απόψεις που ήταν συνηθισμένες χθες. Χάνουν την πεποίθηση ότι μπορούν να κερδίσουν εκλογές στο μέλλον. Οι πιθανότητες είναι σκοτεινές.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει αντιμετωπίσει τη θητεία του Trump περισσότερο σαν ένα διάλειμμα παρά ως αναβίωση, μια σύντομη ανάπαυλα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιβραδύνει την πτώση του. Αντί να αμφισβητεί, απλώς, τις εκλογές, το GOP έχει διπλασιάσει τις προσπάθειές του για να περιορίσει το εκλογικό σώμα και να αυξήσει τις πιθανότητες να διαμορφώσει νομοθετικές πλειοψηφίες με μειοψηφία ψήφων.

Την πρώτη πενταετία αφότου συντηρητικοί δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου κατήργησαν μια βασική διάταξη του νόμου για τα Δικαιώματα Ψήφου το 2013,  39% των πολιτειών που προηγουμένως ο νόμος περιόριζε,  μείωσαν τον αριθμό των εκλογικών κέντρων. Και ενώ ο έλεγχος μιας εκλογικής περιφέρειας για να ευνοηθεί ένα κόμμα είναι μια υπερκομματική αμαρτία, την τελευταία δεκαετία οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν επιδοθεί σε αυτό πιο έντονα.

Στο Ουισκόνσιν το περασμένο έτος, οι Δημοκρατικοί κέρδισαν το 53% των ψήφων στις πολιτειακές νομοθετικές εκλογές, αλλά μόνο το 36 τοις εκατό των εδρών. Στην Πενσυλβάνια, οι Ρεπουμπλικανοί προσπάθησαν να καταγγείλουν τους δικαστές του πολιτειακού Ανωτάτου Δικαστηρίου οι οποίοι είχαν καταρρίψει μια προσπάθεια του GOP να ελέγξει τις εκλογές για το κογκρέσο στην πολιτεία. Ο Λευκός Οίκος του Τράμπ προσπάθησε να αποκρύψει μετανάστες για την απογραφή του 2020, για να μειώσει την εκλογική τους δύναμη. Όλα τα πολιτικά κόμματα κάνουν ελιγμούς προς όφελός τους, αλλά μόνο ένα κόμμα που έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να κερδίσει την ψήφο μεγάλου αριθμού πολιτών θα προσπαθήσει να τους αποτρέψει να ψηφίσουν για να διασωθεί.

Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι πλούσια σε παραδείγματα  κυρίαρχων, κάποτε, ομάδων που προσαρμόζονται στην άνοδο των περιθωριοποιημένων πληθυσμών – μερικές φορές με χάρη, πιο συχνά πικρά και περιστασιακά βίαια. Οι συνασπισμοί κομμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες αναστέλλονται συνεχώς, επαναπροσδιορίζοντας τους νέους άξονες. Κάποτε-  άκαμπτα, τα όρια πίστης, εθνικότητας και τάξης, συχνά πλέον, αποδεικνύονται εύπλαστα. Τα ζητήματα κερδίζουν αξιοπιστία ή ξεθωριάζουν. Χθεσινοί αντίπαλοι γίνονται αυριανοί σύμμαχοι.

Αλλά μερικές φορές, αυτή η διαδικασία ανακατάταξης χαλάει. Αντί να προσεγγίσει και να προσκαλέσει νέους συμμάχους στο συνασπισμό της, η πολιτική δεξιά σκληραίνει, στρεφόμενη εναντίον των δημοκρατικών διαδικασιών που φοβάται ότι θα την υποτάξουν. Ένας συντηρητισμός που προσδιορίζεται ιδεολογικά μπορεί να κρατήσει τη δική του ιδεολογία εναντίον του προοδευτισμού, νικώντας μετατρέπει τις αρχές του και εξελίσσεται σε κάθε γενιά. Ένας συντηρητισμός που ορίζεται από την ταυτότητα μειώνει τον πολύπλοκο λογισμό της πολιτικής σε ένα απλό αριθμητικό ερώτημα – και σε κάποιο σημείο, οι αριθμοί δεν προστίθενται πλέον.

Φωτογραφία: Sam Kaplan, πρότυπο στύλ: Brian Byrne

Ο Τράμπ οδήγησε το κόμμα του σε αυτό το αδιέξοδο και ίσως του κοστίσει την επανεκλογή, υποθέτοντας ότι δεν θα αποφύγει την καταγγελία που διερευνάται εναντίον του. Αλλά η ήττα του Προέδρου πιθανόν, μόνο, να εμβαθύνει την απελπισία που τροφοδότησε την άνοδό του, επιβεβαιώνοντας τον φόβο των υποστηρικτών του ότι η δημογραφική παλίρροια στρέφεται εναντίον τους.

Αυτός ο φόβος είναι η μοναδική μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η αμερικανική δημοκρατία, η δύναμη που ήδη καταστρέφει τα προηγούμενα, ισοπεδώνει τους κανόνες και ρίχνει τα προστατευτικά κιγκλιδώματα.

Όταν μια ομάδα που έχει ασκήσει παραδοσιακά την εξουσία, πιστεύει ότι η έκλειψή της είναι αναπόφευκτη και ότι θα ακολουθήσει η καταστροφή όλων των αξιών της, θα αγωνιστεί για να διατηρήσει αυτό που έχει – ανεξάρτητα από το κόστος.

Ο Adam Przeworski, πολιτικός επιστήμονας που μελέτησε τις μαχόμενες δημοκρατίες στην Ανατολική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ισχυρίστηκε ότι για να επιβιώσουν, οι δημοκρατικοί θεσμοί «πρέπει να δώσουν σε όλες τις σχετικές πολιτικές δυνάμεις την ευκαιρία να κερδίσουν από καιρό σε καιρό στον ανταγωνισμό των συμφερόντων και των αξιών. “Αλλά, προσθέτει, πρέπει να κάνουν και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό:” Πρέπει να αδιαφορούν αν χάσουν κάτω απο ένα δημοκρατικό καθεστώς, το οποίο είναι πιο ελκυστικό απο ένα μέλλον μη δημοκρατικών εκβάσεων.

“Το ότι οι συντηρητικοί – παρά τη σημερινή κατοχή του Λευκού Οίκου , της Γερουσίας, και πολλών πολιτειακών κυβερνήσεων – χάνουν την πίστη τους στην ικανότητά τους να κερδίσουν εκλογές στο μέλλον απειλεί την ομαλή λειτουργία της αμερικανικής δημοκρατίας.  Το ότι πιστεύουν ότι αυτές οι εκλογικές απώλειες θα οδηγήσουν στην καταστροφή τους είναι ακόμα πιο ανησυχητικό. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στην υπερεκτίμηση των κινδύνων.

Δεν είναι και πάλι το 1860 στις Ηνωμένες Πολιτείες – δεν είναι ούτε καν το 1850. Πολλά παραδείγματα από την αμερικανική ιστορία – κυρίως από τον προπολεμικό νότο- προσφέρουν μια ιστορική προειδοποίηση για το πόσο γρήγορα μπορεί να αποδυναμωθεί μια ισχυρή δημοκρατία όταν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πείθεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να κερδίζει εκλογές, αλλά επίσης ότι δεν έχει την πολυτέλεια να τις χάσει. Και ότι δεν μπορεί να τις χάσει.

Η κατάρρευση του κύριου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος απέναντι στον Τραμπισμό είναι προϊόν εξαιρετικά ιδιαίτερων περιστάσεων και μιας ενοχλητικής ηχούς από άλλα γεγονότα. Στην πρόσφατη μελέτη του για την εμφάνιση της δημοκρατίας στη Δυτική Ευρώπη, ο πολιτικός επιστήμονας Daniel Ziblatt παραπέμπει σε έναν καθοριστικό παράγοντα που διακρίνει τα κράτη που πέτυχαν δημοκρατική σταθερότητα από εκείνα που έπεσαν θύματα εξουσιαστικών παρορμήσεων: Η βασική μεταβλητή δεν ήταν η δύναμη ή ο χαρακτήρας της πολιτικής αριστεράς ή οι δυνάμεις που πιέζουν για μεγαλύτερο εκδημοκρατισμό, όσο η βιωσιμότητα της κεντροδεξιάς. Ένα ισχυρό κεντροδεξιό κόμμα θα μπορούσε να απομακρύνει ακροδεξιά κινήματα, αποκλείοντας τους ριζοσπάστες που επιτέθηκαν στο ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Η αριστερά σε καμιά περίπτωση δεν έχει ανοσία στις αυταρχικές παρορμήσεις. Ορισμένες από τις χειρότερες υπερβολές του 20ού αιώνα πραγματοποιήθηκαν από τα ολοκληρωτικά αριστερά καθεστώτα. Αλλά τα δεξιά κόμματα αποτελούνται συνήθως από ανθρώπους που έχουν απολαύσει ισχύ και εξουσία σε μια κοινωνία. Μπορεί να περιλαμβάνουν δυσανάλογους αριθμούς ηγετών – μεγιστάνων επιχειρήσεων, στρατιωτικών αξιωματούχων, δικαστών, κυβερνητών – από τους οποίους εξαρτάται η πίστη και η υποστήριξη της κυβέρνησης. Αν ομάδες που κατά παράδοση απολάμβαναν προνομιούχες θέσεις βλέπουν ένα μέλλον για τον εαυτό τους σε μια πιο δημοκρατική κοινωνία, διαπιστώνει ο Ziblatt, θα προσχωρήσουν σ ‘αυτό. Αλλά αν “οι συντηρητικές δυνάμεις πιστεύουν ότι η εκλογική πολιτική θα τους αποκλείσει μόνιμα από την κυβέρνηση, είναι πιο πιθανό να απορρίψουν την δημοκρατία εντελώς”.

Ο Ziblatt δείχνει τη Γερμανία στη δεκαετία του 1930 -ήταν η πιο καταστροφική κατάρρευση μιας δημοκρατίας τον 20ό αιώνα- ως απόδειξη ότι η μοίρα της δημοκρατίας βρίσκεται στα χέρια των συντηρητικών. Όταν η κεντροδεξιά πάει καλά, μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των οπαδών της, εξοντώνοντας πιο ριζοσπαστικές κινήσεις υποστήριξης. Στη Γερμανία, όπου τα κεντροδεξιά κόμματα εξασθένισαν, «όχι η δύναμή τους, αλλά η αδυναμία τους» έγινε η κινητήρια δύναμη της κατάρρευσης της δημοκρατίας.

Φυσικά, η πιο καταστροφική κατάρρευση μιας δημοκρατίας τον 19ο αιώνα έλαβε χώρα εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία προκάλεσε τις ανησυχίες των λευκών ψηφοφόρων που φοβήθηκαν την παρακμή της δικής τους εξουσίας μέσα σε ένα διαφοροποιημένο έθνος.

Ο Νότος που διατηρούσε τους δούλους άσκησε δυσανάλογη πολιτική εξουσία στην πρώιμη δημοκρατία. Οι πρώτοι Αμερικανοί πρόεδροι – εξαιρουμένων μόνο εκείνων που ονομάζονταν Adams – είχαν δούλους. Δώδεκα από τους πρώτους 16 υπουργούς εξωτερικών προέρχονταν από πολιτείες που διατηρούσαν δούλους. Ο Νότος, αρχικά, κυριάρχησε στο Κογκρέσο, ενισχύθηκε από το γεγονός ότι αριθμούσε τα τρία πέμπτα των υπόδουλων που κρατούνταν ως περιουσιακά στοιχεία για σκοπούς κατανομής.

Η πολιτική στην πρώιμη δημοκρατία ήταν κομματική και φίλερις, κυριαρχείτο από διακεκριμένα συμφέροντα. Αλλά καθώς οι βόρειες πολιτείες εγκατέλειψαν τυπικά τη δουλεία και εν συνεχεία αγκάλιασαν την επέκταση προς τη δύση, αυξήθηκαν οι εντάσεις μεταξύ των πολιτειών που εκθείαζαν την ελεύθερη εργασία και εκείνων των οποίων η τύχη συνδέονταν άμεσα με τη δουλεία, φέρνοντας στο προσκήνιο τη σύγκρουση. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, τα δημογραφικά στοιχεία ήταν σαφώς στην πλευρά των ελεύθερων πολιτειών, όπου ο πληθυσμός επεκτάθηκε ταχέως. Οι μετανάστες ξεχύθηκαν σε ολόκληρο τον Ατλαντικό, βρίσκοντας θέσεις εργασίας στα εργοστάσια του Βορρά και εγκαταστάθηκαν στις μεσοδυτικές φάρμες. Με το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου, οι αλλοδαποί θα είναι το 19% του πληθυσμού των Βόρειων πολιτειών, αλλά μόνο το 4% του πληθυσμού του Νότου.

Η νέα δυναμική έγινε αισθητή για πρώτη φορά στη Βουλή των Αντιπροσώπων, το δημοκρατικότερο θεσμικό όργανο της αμερικανικής κυβέρνησης – και η απάντηση στο Νότο ήταν μια συντονισμένη προσπάθεια να εξαλειφθεί το θέμα της δουλείας από τη συζήτηση. Το 1836, οι Νότιοι Κόγκρεσμαν και οι σύμμαχοί τους επιβλήθηκαν στο Σώμα, αποκλείοντας την εξέταση των αναφορών που μνημόνευαν τη δουλεία, που θα παρέμενε άλλα εννέα χρόνια. Όπως δείχνει ο ιστορικός Joanne Freeman στο πρόσφατο βιβλίο της “Το Πεδίο του Αίματος: Βία στο Κογκρέσο και ο δρόμος για τον εμφύλιο πόλεμο”, οι εκπρόσωποι στην Ουάσινγκτον των πολιτειών στις οποίες ίσχυε η δουλεία στράφηκαν επίσης σε εκφοβισμό, κραδαίνοντας όπλα, προκαλώντας σε μονομαχίες εκείνους που τολμούσαν να αποτρέψουν τον ιδιόρρυθμο θεσμό, ή απλά να τους επιτεθούν στη Βουλή με γροθιές ή καλάμια. Το 1845, μια ομιλία κατά της δουλοχτησίας απο τον Joshua Giddings απο το Οχάιο, αναστάτωσε τόσο τον John Dawson της Λουιζιάνα που ετοίμασε το πιστόλι του και ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να σκοτώσει τον συνάδελφό του. Σε μια σκηνή περισσότερο Σέρτζιο Λεόνε παρά Φρανκ Κάπρα, άλλοι αντιπρόσωποι – τουλάχιστον τέσσερις από αυτούς με δικά τους όπλα – όρμησαν σε άλλες πλευρές, σε μια τεταμένη ατμόσφαιρα. Μέχρι τα τέλη του 1850, η απειλή της βίας ήταν τόσο διαδεδομένη, που τα μέλη εισήρχοντο, συχνά, στο Σώμα οπλισμένα.

Δεδομένου ότι οι  πολιτικοί του Νότου αντιλήφθηκαν ότι οι δημογραφικές τάσεις άρχισαν να ευνοούν τον Βορρά, άρχισαν να θεωρούν την ίδια τη δημοκρατία απειλή. “Ο Βορράς έχει αποκτήσει αποφασιστική υπεροχή πάνω σε κάθε τμήμα αυτής της κυβέρνησης”, προειδοποίησε ο Γερουσιαστής της Νότιας Καρολίνας Τζον Γ. Κάλχουμ το 1850, μια «δεσποτική» κατάσταση, στην οποία τα συμφέροντα του Νότου πρέπει να θυσιάζονται, “ωστόσο  καταθλιπτικές συνέπειες μπορεί να υπάρξουν.”  “Με τη Βουλή να τείνει εναντίον τους, οι πολιτικοί του Νότου επικεντρώθηκαν στη Γερουσία, επιμένοντας ότι η αποδοχή οποιωνδήποτε ελεύθερων πολιτειών θα εξισορροπείτο απο πολιτείες με δούλους, για να διατηρείται ο έλεγχός τους στο σώμα. Κοίταξαν στο Ανώτατο Δικαστήριο – το οποίο μέχρι την δεκαετία του 1850 είχε πλειοψηφία πέντε δικαστών απο τις πολιτείες που διατηρούσαν δούλους- για να προστατεύσουν τη δύναμή τους. Και, μοιραίως, επέστρεψαν στην εξουσία των Βορείων για να καθορίσουν τους κανόνες των δικών τους κοινοτήτων, ξεκινώντας μια μετωπική επίθεση στα δικαιώματα των πολιτειών.

Όμως, ο Νότος και οι συνδιαλεγόμενοι σύμμαχοί του υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Μια κεντροδεξιά συναίνεση, βασιζόμενη στους ιδιοκτήτες των Νότιων φυτειών σε συνδυασμό με τους επιχειρηματίες του Βορρά,  κράτησε, για καιρό, την Ένωση άθικτη. Δεδομένου ότι τα δημογραφικά στοιχεία στράφηκαν εναντίον του Νότου, οι πολιτικοί του άρχισαν να εγκαταλείπουν την ελπίδα να πείσουν τους βόρειους γείτονές τους για το ηθικό δίκαιο της θέσης τους ή για έναν πραγματικό συμβιβασμό.

Αντί να ενισχύσουν την πίστη τους στη δημοκρατία για να προστατεύσουν τον τρόπο ζωής τους, χρησιμοποίησαν την καταναγκαστική δύναμη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για να αναγκάσουν τον Βορρά να στηρίξει τον θεσμό της δουλείας, επιμένοντας ότι όποιος παρέχει άσυλο σε δούλους, ακόμη και σε ελεύθερες πολιτείες, θα τιμωρηθεί: Η Πράξη για τους Φυγόδικους Δούλους του 1850 απαιτούσε από τους αξιωματούχους επιβολής του νόμου στο Βορρά να συλλάβουν όσους διέφυγαν από τις φυτείες του Νότου και να επιβάλλουν κυρώσεις στους πολίτες που τους παρείχαν καταφύγιο.

Το σύμπλεγμα καταδίωξης του Νότου κατάφερε να πετύχει εκεί που οι απολυταρχικοί ακτιβιστές είχαν αποτύχει για δεκαετίες, προκαλώντας την ίδια εχθρότητα προς τη δουλεία που οι Νότιοι φοβήθηκαν. Το θέαμα των ένοπλων στρατιωτών που διαχώριζαν οικογένειες και οδηγούσαν τους γείτονές τους στη δουλεία προκάλεσε την ηθική οργή του Βορρά.

Η ώθηση-έλξη της δημοκρατικής πολιτικής είχε προκαλέσει αποτυχίες στο Νότο τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά η απομάκρυνση του Νότου από την εκλόγιμη δημοκρατία  η επιλογή του υπέρ της πολιτικής των διαχωρισμών θα αποδειχθεί καταστροφική.

Σήμερα, ένα ρεπουμπλικανικό κόμμα που απευθύνεται κυρίως σε λευκούς χριστιανούς ψηφοφόρους μάχεται για μια χαμένη μάχη. Το Εκλογικό Κολλέγιο, το Ανώτατο Δικαστήριο και η Γερουσία μπορεί να καθυστερήσουν την ήττα για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν μπορούν να την αναβάλουν για πάντα.

Οι προσπάθειες του GOP να προσκολληθεί στην εξουσία με εξαναγκασμό και όχι με πειθώ, έχει δείξει τους κινδύνους να προσδιορίζεται ένα πολιτικό κόμμα, σε μια πλουραλιστική δημοκρατία, με βάση την κοινή κληρονομιά και όχι αξίες ή ιδανικά. Δείτε την πίεση του Trump να επιβραδύνει τον ρυθμό της μετανάστευσης, ο οποίος (ρυθμός) έχει εκτιναχθεί θεαματικά, πως μετέβαλε την θέση της κοινής γνώμης η οποία είναι κατά του περιορισμού που επιχειρεί ο Τράμπ. Πριν ο Trump ανακοινώσει την προεδρική του υποψηφιότητα, το 2015, λιγότερο από το ένα τέταρτο των Αμερικανών πίστευε ότι η νόμιμη μετανάστευση πρέπει να αυξηθεί. Σήμερα, περισσότερο από ένα τρίτο αισθάνεται διαφορετικά. Όποια και αν είναι τα πλεονεκτήματα των συγκεκριμένων προτάσεων του Trump για τη μετανάστευση, έχει κάνει λιγότερο πιθανό να τεθούν σε εφαρμογή.

Για έναν λαϊκιστή, ο Trump είναι, αξιοσημείωτα, μη δημοφιλής. Αλλά κανείς δεν πρέπει να νοιώθει άνετα με αυτό το γεγονός. Όσο πιο  πολύ ριζοσπαστικοποιεί τους αντιπάλους του κατά την ατζέντα του, τόσο φοβίζει τους υποστηρικτές του.  Οι υπερβολές της αριστεράς δένουν τους υποστηρικτές του πιο σφιχτά σ αυτόν, ακόμα κι όταν οι υπερβολές της δεξιάς καθιστούν πιο δύσκολο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να διαχειριστεί την υποστήριξη της πλειοψηφίας, επιβεβαιώνοντας τον φόβο ότι το κόμμα περνάει στην έκλειψη, σε έναν φαύλο κύκλο.

Φωτογραφία: Sam Kaplan, πρότυπο στύλ: Brian Byrne

Η δεξιά και η χώρα μπορούν να επανέλθουν από αυτό. Η ιστορία μας είναι γεμάτη απο επιρροές ομάδων που, αφού απορρίπτουν τη δέσμευσή τους στις δημοκρατικές αρχές σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν την κατοχή της εξουσίας, χάνουν τη μάχη και στη συνέχεια ανακαλύπτουν ότι θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν στην πολιτική τάξη που τόσο φοβήθηκαν. Οι Φεντεραλιστές ψήφισαν τις πράξεις περί Αλλοδαπών και Κατασταλτικών Στάσεων, ποινικοποιώντας την κριτική από τη διοίκησής τους. Την εποχή της απελευθέρωσης οι Δημοκρατικοί  στέρησαν τους μαύρους ψηφοφόρους απο το δικαίωμα ψήφου, και οι Προοδευτικοί Ρεπουμπλικανοί απομάκρυναν από την διακυβέρνηση των δήμων τους μετανάστες ψηφοφόρους. Κάθε ένας απέρριπτε τη δημοκρατία εκτός απο το φόβο ότι θα χάσει στις ψηφοφορίες, και απο τον τρόμο του τι θα μπορούσε να προκύψει στη συνέχεια. Και σε κάθε περίπτωση η δημοκρατία επικράτησε, τελικά, χωρίς τραγική επίδραση στους χαμένους. Το αμερικανικό σύστημα λειτουργεί πιο συχνά από  το να μη λειτουργεί.

Τα χρόνια γύρω από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούν ένα άλλο παράδειγμα. Μια πλημμύρα μεταναστών, ιδιαίτερα από την Ανατολική και τη Νότια Ευρώπη, έκανε πολλούς λευκούς Προτεστάντες να αισθάνονται απειλούμενοι. Γρήγορα, το έθνος θέσπισε την Ποτοαπαγόρευση, εν μέρει για να ρυθμίσει τις κοινωνικές συνήθειες αυτών των νέων πληθυσμών, σκηνοθετώντας τις Επιδρομές Palmer, οι οποίες συγκέντρωσαν χιλιάδες πολιτικούς ριζοσπάστες και απελάθηκαν εκατοντάδες, είδε την αναβίωση της Ku Klux Klan ως εθνικής οργάνωσης με εκατομμύρια μέλη, συμπεριλαμβανομένων δεκάδων χιλιάδων που πορεύθηκαν προς την  Ουάσινγκτον D.C . και πέρασε νέους νόμους περί μετανάστευσης, κλείνοντας τις πόρτες προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κάτω από τον Πρόεδρο Woodrow Wilson, το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν στην πρώτη γραμμή αυτής της τοπικής αντίδρασης. Τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρηση του Wilson, το κόμμα αντιμετώπισε μια μάχη μεταξύ του γαμπρού του Wilson και του Al Smith για την προεδρική υποψηφιότητα. Ο Al Smith ήταν ένας Καθολικός ιρλανδικής, γερμανικής και ιταλικής ιθαγένειας της Νέας Υόρκης, ο οποίος αντιτάχθηκε στην Ποτοαπαγόρευση και κατήγγειλε την καταδίκη σε θάνατο χωρίς δίκη. Η σύμβαση δεν πέρασε για περισσότερες από 100 ψήφους, καταλήγοντας τελικά σε έναν σκοτεινό υποψήφιο. Αλλά στον επόμενο αγώνα υποψηφιότητας, τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Σμιθ επικράτησε, παραγκωνίζοντας τις τοπικές δυνάμεις στο κόμμα. Συγκέντρωσε τις γυναίκες που απελευθερώθηκαν πρόσφατα και τους εθνοτικούς ψηφοφόρους των αναπτυσσόμενων βιομηχανικών πόλεων. Οι Δημοκρατικοί έχασαν τον προεδρικό αγώνα το 1928 – αλλά κέρδισαν τους επόμενους πέντε, σε μία από τις κυριότερες διαδρομές στην αμερικανική πολιτική ιστορία. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να προστατεύσουν τα πράγματα που αγαπούσαν, όπως ανακάλυψαν καθυστερημένα οι  Δημοκρατικοί πολιτικοί, δεν  ήταν να κλειδώνουν τους μετανάστες έξω από το κόμμα, αλλά να τους καλούν μέσα.

Εάν το αμερικανικό πολιτικό σύστημα σήμερα μπορεί να αντέξει χωρίς να κατακερματιστεί περαιτέρω, η έρευνα του Daniel Ziblatt υποδηλώνει ότι μπορεί να εξαρτάται από τις επιλογές που κάνει η κεντροδεξιά τώρα. Αν η κεντροδεξιά αποφασίσει να αποδεχτεί κάποιες εκλογικές ήττες και στη συνέχεια επιδιώξει να κερδίσει τους υποστηρικτές της μέσα από την επιχειρηματολογία και την έλξη – και, ουσιαστικά, αποφύγει να καταστήσει τη φυλετική κληρονομιά οργανωτική της αρχή – τότε το GOP μπορεί να παραμείνει ζωντανό. Οι ρωγμές του θα θεραπευθούν και οι προοπτικές του θα βελτιωθούν, όπως και αυτές του Δημοκρατικού Κόμματος στη δεκαετία του 1920, μετά από τον Wilson. Η δημοκρατία θα διατηρηθεί.

Αν όμως η κεντροδεξιά, βλέποντας την δημογραφική αναστάτωση και βρίσκοντας την προοπτική των εκλογικών απωλειών απαράδεκτη, διαρρήξει τις σχέσεις της με τον Τραμπισμό και μια ακροδεξιά που έχει τις ρίζες της στον εθνο-εθνικισμό,  (ethno-nationalism) τότε είναι καταδικασμένη σε ένα μικρότερο ποσοστό ψηφοφόρων και κινδυνεύει να επαναθεωρήσει τα πιο άσχημα κεφάλαια της ιστορίας μας.

Δύο έγγραφα μετά την ήττα του Mitt Romney το 2012, και πριν από την εκλογή του Trump το 2016, θέτουν τα διακυβεύματα και τις επιλογές. Μετά την ήττα του Romney στις προεδρικές εκλογές, η Ρεπουμπλικανική Εθνική Επιτροπή αποφάσισε ότι, εάν έμενε στην πορεία που είχε χαράξει, προοριζόταν για πολιτική εξορία.

Εξέδωσε μια έκθεση που καλεί το GOP να κάνει περισσότερα για να κερδίσει τους “ισπανόφωνους, ασιάτες και νησιώτες του Ειρηνικού Ωκεανού, αφροαμερικάνους, ινδούς Αμερικανούς, ιθαγενείς Αμερικανούς, γυναίκες και νεολαίους”. Υπήρξε ένας ακραίος πανικός σ αυτήν τη σύσταση. Αυτές οι ομάδες αντιπροσώπευαν τα τρία τέταρτα των ψήφων στις εκλογές του 2012.

“Αν το RNC (Republican National Committee) δεν σοβαρευτεί για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, θα χάσουμε τις μελλοντικές εκλογές”, προειδοποίησε η έκθεση. “Τα δεδομένα δείχνουν αυτό.” Αλλά δεν ήταν μόνο οι πραγματιστές μέσα στο GOP που αισθάνθηκαν αυτόν τον πανικό.

Στην πιο ισχυρή δήλωση της δεξιάς πτέρυγας για υποστήριξη του Τράμπ, ο συντηρητικός συγγραφέας Michael Anton δήλωσε στην επισκόπηση των βιβλίων Claremont ότι “το 2016 είναι η εκλογή του Flight 93: φορτώνετε το θάλαμο διακυβέρνησης ή πεθαίνετε.” Η κραυγή απελπισίας του προσέφερε μια ζοφερή ηχώ της δημογραφικής ανάλυσης του RNC. “Αν δεν το έχετε παρατηρήσει, η πλευρά μας έχει χάσει σταθερά από το 1988”, γράφει, υποστηρίζοντας ότι “το κατάστρωμα στοιβάζεται συντριπτικά εναντίον μας.” Κατηγορούσε «την αδιάκοπη εισαγωγή ξένων απο τον Τρίτο Κόσμο», που είχε θέσει τους Δημοκρατικούς ” στο χείλος μιας μόνιμης νίκης που θα απομακρύνει για πάντα την [ανάγκη] τους να προσποιούνται ότι σέβονται τις δημοκρατικές και συνταγματικές λεπτότητες ».

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα αντιμετώπισε μια επιλογή μεταξύ αυτών των δύο ανταγωνιστικών οραμάτων στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Η έκθεση μετά το 2012 περιέγραψε το ιδεολογικό περιθώριο του GOP, προτρέποντας τους ηγέτες του να προσεγγίσουν νέες ομάδες, να τονίσουν τις κοινές αξίες και να ανοικοδομήσουν το κόμμα σε μια οργάνωση ικανή να κερδίσει την πλειοψηφία των ψήφων σε προεδρικό αγώνα. Αντίθετα, το δοκίμιο του Anton όριζε το κόμμα ως υπερασπιστή του “λαού, ενός πολιτισμού” που απειλείται από την αυξανόμενη ποικιλομορφία της Αμερικής. Οι προσπάθειες του GOP για διεύρυνση του συνασπισμού του, φώναξε δυνατά, ήταν μια άθλια παράδοση. Αν χάσει τις επόμενες εκλογές, οι συντηρητικοί θα υποβληθούν σε “εκδικητική δίωξη κατά της αντίστασης και της διαφωνίας”.

Ο Anton και περίπου 63 εκατομμύρια άλλοι Αμερικανοί κατηγόρησαν το πιλοτήριο. Οι σημαιοφόροι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ηττήθηκαν από έναν υποψήφιο που δεν είχε ξοδέψει ποτέ μια μέρα σε δημόσιο αξίωμα και που περιφρονούσε τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αντί να προσεγγίσει ένα διαφοροποιημένο εκλογικό σώμα, ο Donald Trump συνέχισε πιο έντονα στον πυρήνα των Ρεπουμπλικανικών  εκλογικών περιφερειών, υποσχέθηκε να τους προστατεύσει από έναν πολιτισμό και μια πολιτεία που, όπως είπε, στρέφονται εναντίον τους.

Όταν η προεδρία του Trump φθάσει στο τέλος της, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα αντιμετωπίσει την ίδια επιλογή που αντιμετώπισε πριν από την άνοδό του, ακόμη με πιο επείγοντα τρόπο. Το 2013, οι ηγέτες του κόμματος είδαν την πορεία του με σαφήνεια και παρότρυναν τους Ρεπουμπλικάνους να προσεγγίσουν ψηφοφόρους με διαφορετικό υπόβαθρο, των οποίων οι αξίες ταιριάζουν με τα «ιδανικά, τη φιλοσοφία και τις αρχές» του GOP. Ο Τραμπισμός δεν έχει ως προτεραιότητα τις συντηρητικές ιδέες και αρχές και είναι  υπέρ του εθνικού-εθνικισμού. (Ethno-nationalism).

Οι συντηρητικές αρχές της πολιτικής κληρονομιάς της Αμερικής – μια προκατάληψη υπέρ της συνέχειας, μια αγάπη για τις παραδόσεις και τα θεσμικά όργανα, ένας υγιής σκεπτικισμός των αιχμηρών αναχωρήσεων – παρέχουν στο έθνος ένα απαραίτητο έρμα. Η Αμερική είναι ταυτόχρονα μια χώρα συνεχούς αλλαγής και ένα έθνος ισχυρής συνέχειας. Κάθε νέο κύμα μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αλλάξει τον πολιτισμό του, αλλά οι ίδιοι οι μετανάστες έχουν αγκαλιαστεί και έτσι διατηρούν πολλές από τις βασικές τους παραδόσεις. Προς τεράστια απογοήτευση των κληρικών τους, Εβραίοι, Καθολικοί και Μουσουλμάνοι που φτάνουν σε αυτές τις ακτές εκκλησιάζονται λιγότερο, μετατοπίζοντας την εξουσία από τους άμβωνες στα στασίδια. Οι αγρότες και οι εργάτες έγιναν πιο επιχειρηματικοί. Πολλές νέες αφίξεις έγιναν πιο ισότιμες. Και όλα έγιναν πιο αμερικανικά.

Αποδεχόμενοι αυτούς τους μετανάστες και προσκαλώντας τους να προσυπογράψουν τα  ιδρυτικά ιδεώδη της χώρας, οι αμερικανικές ελίτ αποφεύγουν την μετατόπιση. Η κυρίαρχη κουλτούρα της χώρας επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, διευρύνοντας τα όριά της για να διατηρήσει την πλειοψηφία του μεταβαλλόμενου πληθυσμού. Όταν δημιουργήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότεροι Αμερικανοί ήταν λευκοί, Προτεστάντες και Άγγλοι. Αλλά η ασυγκράτητη διαφορά μεταξύ ενός Ουαλού και ενός Σκωτσέζου σύντομα έγινε ολοένα μη ανιχνεύσιμη. Η ίδια η λευκότητα αποδείχθηκε ελαστική, αποκλείοντας πρώτα τους Εβραίους, τους Ιταλούς και τους Ιρλανδούς, και έπειτα επεκτάθηκε για να τους συμπεριλάβει. Οι καθιερωμένες εκκλησίες έδωσαν τη θέση τους σε μια ποικιλία προτεσταντικών αιρέσεων και ο πολλαπλασιασμός άλλων θρησκειών καθιστούσε τη «Χριστιανική» μια συνεκτική κατηγορία, που επεκτάθηκε και στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση. Εάν η λευκή χριστιανική πλειοψηφία της Αμερικής εκλείψει, τότε κάποια νέα πλειοψηφία αναδύεται ήδη για να πάρει τη θέση της – κάποιος νέος, πιο ευρύς τρόπος κατανόησης του τι είναι να ανήκεις στο αμερικανικό κύριο ρεύμα.

Τόσο ισχυρή είναι η έλξη της αμερικανικής ιδέας που μολύνει ακόμα και τους αντιφρονούντες. Οι σουφραζέτες στο Seneca Falls, ο Martin Luther King Jr. στα βήματα του Μνημείου του Λίνκολν και ο Harvey Milk μπροστά από το δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο αναφέρθηκαν στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια ισχυρή ριζοσπαστική παράδοση, αλλά τα πιο επιτυχημένα κοινωνικά κινήματά τους υιοθέτησαν γενικά τη γλώσσα του συντηρητισμού, διαμορφώνοντας τις εκκλήσεις τους για αλλαγή ως έκφραση των ιδεών ίδρυσης της Αμερικής και όχι ως απόρριψη τους.

Ακόμη και σήμερα, μεγάλος αριθμός συντηρητικών διατηρούν το θάρρος των πεποιθήσεών τους, πιστεύοντας ότι μπορούν να κερδίσουν νέους υποστηρικτές στην υπόθεσή τους. Δεν έχουν απογοητευθεί από τoυς επικρατούντες στις κάλπες και δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την ηθική επίθεση υπέρ του εξαναγκασμού. Αγωνίζονται για να ανακτήσουν το κόμμα τους από έναν πρόεδρο του οποίου η επιτυχία χτίστηκε με το επιχείρημα που έπεισε ότι η χώρα τους γλιστρά μακρυά απο αυτούς.

Τα διακυβεύματα σε αυτή τη μάχη στα δεξιά είναι πολύ υψηλότερα από τις επόμενες εκλογές. Εάν οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι δεν μπορούν να πεισθούν ότι οι δημοκρατικές εκλογές θα συνεχίσουν να τους προσφέρουν μια βιώσιμη πορεία προς τη νίκη, ότι θα μπορούν να ευδοκιμήσουν μέσα σε ένα διαφοροποιημένο έθνος και ότι ακόμα και να χάσουν τα βασικά τους δικαιώματα θα προστατευθούν,  τότε ο Τραμπισμός θα επεκταθεί, πολύ αφότου ο Τράμπ αφήσει το γραφείο – και η δημοκρατία μας θα υποφέρει από αυτό.

Ο YONI APPELBAUM είναι ανώτερος συντάκτης στο The Atlantic, όπου επιβλέπει το τμήμα Ιδέες.

Μετάφραση: Παντελής Σαββίδης

The Atlantic

spot_img

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Εντάξει ο άνθρωπος είναι εντελώς κουρούκου (το ξέραμε άλλωστε), η πλάκα είναι όμως κατηγορεί την Πελόσι ότι είναι άρρωστη!

    https://www.iefimerida.gr/kosmos/tramp-treli-i-pelozi-arrostoi-oi-dimokratikoi

    Θα ήταν για γέλια η φάση, αν δεν ήταν όμως πολύ σοβαρή. Διάβαζα τις προάλλες ότι με τσαμπουκά και χωρίς να υπολογίζει τίποτα, έκοψε την Amazon από ένα μεγάλο κυβερνητικό deal για παροχή cloud services. 10 δις δολλάρια το έργο.

    Επιλέχθηκε η Microsoft (αν η θυμάμαι καλά) αντί για την Amazon, τη στιγμή που στο θέμα cloud είναι μίλια πίσω από την Amazon.

    Όλα αυτά επειδή ο Μπέζος εκδίδει τη Washington Post, η οποία του κάνει κριτική. Για γέλια και για κλάματα, η ιστορία με τον πορτοκαλί κλόουν.

  2. Βρε τι μάς λέει ο Appelbaum..της φυλής των Ινδιάνων γαμψομυτηδων να υποθεσω. Ανυσηχει τοσο πολύ πολυ για τη..δημοκρατία που τού εχει ισιωσει η μυτη και μακρυνει σαν του Πινοκιο. Τι τρελος ο Τραμπ και κατ, επεκταση καθε λευκος Χριστιανός, εκ γεννετης φασιστες παιδάκι μου, από κούνια σού λεω. Ευτυχώς που οι..δημοκρατικες δυνάμεις της ανωμαλίας και της παρα φύσην αντίληψης των πραγμάτων, καθοδηγούμενες απο τα μεγάλα πνεύματα του βουνού και της Σχολής (της..Φρανκφούρτης) δεν αφήνουν περιθώρια για αταξίες. Σαλόμ.

  3. μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον(* σσ) ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ τείχεος.
    Ο λαός πρέπει να μάχεται για το νόμο όπως ακριβώς για τα τείχη του.
    100. (47).

    [1]
    όταν οί πληθωρισμένοι «θεοί»(plural number, γιά νά συνεννοούμαστε, έ;!),
    αποδίδονται σέ μετάφραση
    μέ τό ενικόν «θεός»,
    πιάσε τόν μεταφραστή καί κούρευτον, όπως εκείνος αποψιλώνει τό νόημα,
    γιά νά πλέξει μέ τίς τρίχες του ιδεολογική καπνοσακούλα,
    νά ‘χει νά φουμάρει…
    όρα:
    κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων,
    οὔτε τις θεῶν(μονοθεΐα, absent, έ;) οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν,
    ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον
    ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.
    Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους,
    ούτε κανείς θεός(μονοθεΐα, πολυθεΐα έκ πλαγίου ή τρικυμία έν κρανίω φωταδιασμένου; σσ)
    ούτε άνθρωπος τον έπλασε,
    αλλ’ ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια ζωντανή φωτιά,
    που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο. [28]
    Απόσπασμα 52.(30).

    28. Συχνά στηρίχτηκαν σ’ αυτό το κείμενο για να κάνουν τον Ηράκλειτο
    έναν από τους προγόνους του διαλεκτικού υλισμού· αυτή υπήρξε η άποψη του Λένιν και
    του πολύ γνωστού ειδικού Ιωσήφ Στάλιν.
    Όσο για τον Χάιντεγκερ, αντιπαραθέτει τη λέξη ἀείζωον
    με ένα απόσπασμα από το Θέληση για δύναμη όπου ο Νίτσε λέει ότι
    η μόνη άλλη εμφάνιση του εἶναι είναι το ζεῖν (ο. π., σελ. 330).
    από: https://www.mikrosapoplous.gr/heracletus/heracletus5.html

    (* σσ)
    δῆμον, βέβαια
    ώς προϋπόθεση τής Δημοκρατίας(κι όχι τού parliamentarism τής φάκεν κουήν καί πάσης
    εβραιομασονοκοκκινοκωλίασης…),
    συγκροτούν μόνον Εκκλησιαστές[2] Οπλίτες/Πολίτες Π(τ)όλεως
    κι όχι αντιπρόσωποι/representatives
    έχοντες έτσι τούνομα, αλλά εβραιομασονοκοκκινοκωλιασμένη τή “χάρη”,
    τρομάρα μας
    ολουνώνε τών παραμορφωμένων πού είμαστε!…

    [2]
    οί λεγεωνάριοι πού ανακηρύσσουν τόν επόμενο αυτοκράτορα
    χτυπώντας έν παρατάξει τα σπαθιά τους στίς ασπίδες τους,
    όντας, σύν τώ χρόνω όλο καί περισσότεροι, Χριστιανοί,
    απηχούν κάπως, μέν
    δέν είναι πιά, δέ

    Εκκλησιαστές(Φίλοι τής Δημοκρατίας…), καθώς
    είναι μισθωτοί τού imperium…

    «Μήπως ο χριστιανισμός συνδέεται ειδικά
    με τα προβλήματα της δεύτερης ανθρωπολογικής βαθμίδας;»

    κι άς έχουμε καθαρό στό νού μας τό αληθές ότι,
    άν μεγαλούργησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αυτό οφείλεται στό ότι είχαν τόν φόβο
    μήπως καί πάρουν τή ζωή τους λάθος κι έτσι δέν αληθεύσει ό βίος τους,

    γι’ αυτό ψάχνανε ακόμη καί στά ουράνια γιά νομοτέλειες ώστε νά προσανατολισθούν,
    π.χ. τ’ αστέρι τού βοριά,
    μέχρι πού κι αυτό έδειξε τά όριά του μέν,
    πλήν

    βοήθησε, τό κτιστόν κι αυτό, διά τής παρουσίας καί λειτουργίας του,
    νά ανοίξει η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή τ’ ανθρώπου,
    μέσα στήν άγρια ξεπεσούρα τού κόσμου τούτου,
    πρός τόν Άκτιστον

    Ήλιο τής Δικαιοσύνης!

    • έν πρώτοις,
      ήθελα νά πώ ότι

      βαλτός, ό μεταφραστής
      πoλτοποιεί κατ’ έννοιαν τὸν δῆμον
      τού έν αρχή σπαράγματος ηρακλειτικού λόγου,

      όπως κάνει καί μέ τό “ούτε κανείς θεός”,
      στή θέση τού «οὔτε τις θεῶν»,
      τρομάρα του,

      ταυτίζοντάς το μ’ εκείνο τό
      φωταδιασμένο εβραιομασονοκοκκινοκωλιασμένο(μισόθεο/μισάνθρωπο/μισελληνικό, έ;!),
      «Ο λαός»…

    • Λαμπρή ιδέα, κ. Σαββίδη, ιδίως αν έχετε κείμενα εβραϊκά, τα οποία ο Μίλτος μιλά απταίστως. Ξέρετε, είναι γιος τού παλιού μας φίλου, τού Εξαρχείου, ο οποίος επί χρόνια λάμπρυνε το ιστολόγιό σας με έξοχους διθυράμβους για τούς Εβραίους και το Ισραήλ.

Leave a Reply to ΓΣ Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα