ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ; ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

 Πάρις Δερμάτης

Το παράδοξο της ασφάλειας.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την προώθηση της δημιουργίας μίας ουδέτερης ζώνης μεταξύ των δύο συνασπισμών, στην οποία, το βασικό και μόνο χαρακτηριστικό θα είναι η αποστρατικοποίηση, με βάση ισχυρές εγγυήσεις ασφαλείας και από τις δύο πλευρές.

Οι γενιές που ζούμε σήμερα μάλλον δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι θα ακούγαμε κάποια στιγμή τον επικεφαλής μιας στρατιωτικής υπερδύναμης να απευθύνεται προς τις κυβερνήσεις της Ευρώπης και της Αμερικής λέγοντας τους να μην τολμήσουν να προσπαθήσουν να τον σταματήσουν κατά την εισβολή του σε μία φιλική τους χώρα γιατί θα υποστούν συνέπειες που δεν έχουν φανταστεί.

Ούτε, βέβαια, είχαν σκεφτεί ποτέ οι άνθρωποι της γενιάς μας πως το οπλοστάσιο μιας χώρας που έχει στη διάθεσή της σχεδόν 6.000 πυρηνικές κεφαλές θα ήταν δυνατόν να τεθεί σε κατάσταση συναγερμού με πρόσχημα  μια δήλωση κάποιας Υπουργού μιας αλλης χώρας. Και ούτε είχε σκεφτεί κανείς ότι οι Αμερικάνοι πολιτικοί θα προσέφευγαν στην εμπειρία ψυχιάτρων για να εκτιμησουν την ψυχολογική κατάσταση του προέδρου της Ρωσίας, ενώ την ίδια στιγμή, παρά τα υποτιθέμενα σκληρά τους λόγια εναντίον του και εναντίον των πράξεών του, θα πρόσεχαν σχολαστικά τις διατυπώσεις τους ώστε να μην πουν κάτι πολύ ερεθιστικό ή πολύ ταπεινωτικό για αυτόν, φοβούμενοι πως θα αντιδρούσε με ακραίο παραλογισμό, πατώντας το κουμπί των διηπειρωτικών του πυραύλων. Ενώ μάλιστα, απορρίπτουν σε κάθε ευκαιρία, και σε όλους τους τόνους, οποιοδήποτε ενδεχόμενο στρατιωτικής εμπλοκής τους στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Συμπεριφορά που, αν μη τι άλλο, δείχνει πόσο μεγάλο φόβο αισθάνονται και οι ίδιοι, αφού όμως προηγουμένως, είχαν συμμετάσχει σε μία διαδικασία σταδιακής όξυνσης των σχέσεων με την Ρωσία. Κρατώντας μία στάση δηλαδή που -κρινόμενη σήμερα εκ του αποτελέσματος και με βάση τον ανορθολογισμό του αντιπάλου- δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως απολύτως ορθολογική και σώφρων.

Στην πραγματικότητα

ο δυτικός κόσμος με το να απέχει από την υποστήριξη της προστατευόμενής του Ουκρανίας, για την οποία, βεβαίως διατρανώνει προς κάθε κατεύθυνση ότι την θεωρεί, πλέον, αναπόσπαστο κομμάτι του, ουσιαστικά δείχνει να έχει αποτύχει ολοκληρωτικά στο ζήτημα της συλλογικής του ασφάλειας.

Διότι, παρά το γεγονός ότι η ασφάλεια είναι ένα θέμα για το οποίο οι προηγμένες δημοκρατικές χώρες, -υποτίθεται ότι- αντιμετωπίζουν και διαμορφώνουν με επιστημονικό και ορθολογικό τρόπο την πολιτική τους, στην παρούσα περίπτωση η αποτυχία της επιστημονικής, και η έλλειψη της ορθολογικής προσέγγισης είναι καταφανέστατες. Και, αυτός που, προς το παρόν τουλάχιστον, υφίσταται τις τραγικές συνέπειες της αβελτηρίας και της ανευθυνότητας των δυτικών χωρών είναι ο ουκρανικός λαός. (Αλλά, εν μέρει, και ο ρωσικός). Τι ακριβώς δεν πήγε καλά και η ανθρωπότητα δείχνει να μπαίνει σε μία σκοτεινή σήραγγα κίνδυνου για την οποία κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά οδηγεί και αν υπάρχει έξοδος από αυτήν;

Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι ο δυτικός κόσμος με τις ΗΠΑ επικεφαλής, την Ευρώπη ταπεινό και άβουλο ακόλουθο, και με βασικό “εργαλείο” άμυνας το ΝΑΤΟ, παρέβλεψε έναν απλό κανόνα για την ασφάλεια, και ακολούθησε, για πολλές δεκαετίες, λανθασμένη πορεία. Παρέβλεψε, δηλαδή, το γεγονός ότι από ένα σημείο και μετά,

η επιδίωξη υπερπλεονάζουσας ασφάλειας επειδή δεν μπορεί παρά να προσλαμβάνεται από το αντίπαλο μέρος ως επιθετικότητα, έχει ως αποτέλεσμα αντί  να αυξάνει την  πραγματική ασφάλεια, να την μειώνει. Και αυτό είναι το “παράδοξο της ασφάλειας”: η επιδίωξη της απόλυτης ασφάλειας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη!

Στον αριστερό κάθετο άξονα αυτού του απλού σχήματος βρίσκεται η πραγματική ασφάλεια που απολαμβάνει μια χώρα ή ένας συνασπισμός χωρών. Στον δεξιό, οριζόντιο άξονα βρίσκεται η επιδιωκόμενη ασφάλεια από τους ίδιους.

Μία χώρα που δεν έχει την παραμικρή μέριμνα για την ασφάλεια της,  δηλαδή βρίσκεται στο μηδέν του οριζόντιου άξονα, δεν έχει και την παραμικρή πραγματική ασφάλεια, με αποτέλεσμα να βρίσκεται επίσης στο μηδέν του κάθετου άξονα. Είναι έρμαιο των διαθέσεων εξωτερικών παραγόντων και όποιος το επιθυμεί είναι σε θέση να της επιβάλλει την βούλησή του.

Όμως, όσο η μέριμνα για ασφάλεια αυξάνεται  με μετακίνηση προς τα δεξιά στον οριζόντιο άξονα και μέχρι ένα σημείο, (πράγμα που σημαίνει πως η χώρα παίρνει τα κατάλληλα μέτρα και μεριμνά για την προστασία της), τόσο και η πραγματική ασφάλειά της αυξάνεται. Αυτή είναι η περιοχή στην οποία η καμπύλη έχει ανοδική, αν και σταδιακά  μειούμενη, κλίση. Σε κάποιο σημείο, δε, η καμπύλη αρχίζει να οριζόντιωνεται.

Το υψηλότερο σημείο της καμπύλης αντιστοιχεί στην υψηλότερη τιμή του αριστερού κάθετου άξονα, και αυτό είναι το άριστο σημείο, το μέγιστο της ασφάλειας που η χώρα μπορει να επιτύχει-δηλαδή αυτό που πρέπει να επιδιώκει κάθε στιγμή και με κάθε τρόπο η ορθολογική και σώφρων πολιτική. Διότι από εκει και πέρα η καμπύλη αρχίζει να έχει καθοδική κλίση, πράγμα που σημαίνει ότι ενώ η επιδιωκόμενη ασφάλεια μεγαλώνει η πραγματική ασφάλεια υποχωρεί.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Συμβαίνει, διότι, η επιδίωξη υπερβάλλουσας ασφάλειας γίνεται αντιληπτή από την αντίθετη πλευρά ως επιθετικότητα.

Εάν, για παράδειγμα, πιστεύεις ότι ο μόνος τρόπος για να είσαι ολοκληρωτικά ασφαλής είναι να εξοντώσεις το αντίθετο μέρος και εάν το αντίθετο μέρος το έχει αντιληφθεί αυτό και προλάβει να σε εξοντώσει πρώτο εκείνο, προκειμένου να επιβιώσει, τότε καταλήγεις στο σημείο 0 της πραγματικής ασφαλείας, εκεί που η καμπύλη τέμνει, για δεύτερη φορά, τον οριζόντιο άξονα της επιδιωκόμενης ασφάλειας.

Με αυτή την έννοια κάθε κίνηση δεξιότερα και πέρα από εκείνο που ορίζει το μέγιστο σημείο της καμπύλης, όχι μόνο δημιουργεί περισσότερους  κινδύνους από την ασφάλεια που προσφέρει, αλλά και κινητοποιεί έναν μηχανισμό “κατολίσθησης” στην καθοδική πλευρά  της καμπύλης γιατί,  η κάθε, επιπλέον, κίνηση θα εκλαμβάνεται από το αντίθετο μέρος ως αυξανόμενη επιθετικότητα και θα προξενεί ανάλογες αντιδράσεις. Αυτό, με την σειρά του, παρωθεί σε ακόμη μεγαλύτερη “επιδίωξη ασφάλειας” που προκαλεί ακόμη περισσότερες αντιδράσεις από το αντίθετο μέρος με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να προσεγγίζεται το σημείο μηδέν της πραγματικής ασφάλειας.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση που ζούμε σήμερα, με τις δύο από τις τρεις υπερδυνάμεις να έχουν συνολικά στην διάθεσή τους, ετοιμοπαράδοτες, γύρω στις δέκα χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές, με εξασφαλισμένη την αμοιβαία καταστροφή σε περίπτωση σύγκρουσης, αναπόφευκτο είναι αν καταλήξουν στο σημείο 0 της πραγματικής ασφάλειας, να επέλθει η ολική καταστροφή .

Το σφάλμα στο οποίο υπέπεσε ο δυτικός κόσμος στην τριακονταετή πορεία της ανθρωπότητας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ότι, έναντι της Ρωσίας, κινήθηκε σταθερά στην δεξιά πλευρά της καμπύλης, χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για αυτό-κανείς δεν απειλούσε κανέναν σε μείζονα κλίμακα.

Κάθε κίνηση του δυτικού κόσμου ήταν μία κίνηση πλεονάζουσας επιδιωκόμενης ασφαλείας η οποία προσλαμβανόταν από την άλλη πλευρά ως μία κίνηση επιθετικότητας.

Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά παρά τις δεσμεύσεις που υπήρχαν,  ο βομβαρδισμός και η ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας όχι για κάποιον ανθρωπιστικό λόγο αλλά για το Rambouillet 2, η μονομερής απόφαση των ΗΠΑ για κατάργηση της συμφωνίας ΑΒΜ το 2001, η εισβολή στο Ιράκ για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής που διατηρούσε o Σανταμ Χουσεϊν, ή η εγκατάσταση των “αντιπυραυλικών συστημάτων” στην Πολωνία και στην Ρουμανία που ενώ θεωρητικά έχουν ως αποστολή την αναχαίτιση πυραύλων που το Ιράν και η Βόρειος Κορέα ακόμη δεν διαθέτουν, την ίδια στιγμή, με την προσθήση πυρηνικής γόμωσης μπορούν να λειτουργήσουν ως πύραυλοι Κρουζ ικανοί να επιφέρουν το αιφνιδιαστικό και καταστροφικό “πρώτο πλήγμα” στην Ρωσία , είναι κάποιες από τις κινήσεις αυτές.

Τον ίδιο χαρακτήρα, επίσης, έχουν και η  αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συμφωνία για  πύραυλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς το 2019,  η συνεχής πίεση σχετικά με την πώληση του ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, η συζήτηση περί ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και το συναφές ενδεχόμενο δημιουργίας αμερικανικών βάσεων στο έδαφός της.

Όλες αυτές είναι ενέργειες οι οποίες, ακόμη και αν θεωρηθεί ότι αποβλέπουν στην ασφάλεια του δυτικού κόσμου, έχουν το κοινό χαρακτηριστικό πως βρίσκονται όλες στην δεξιά πλευρά της καμπύλης. Κάθε αντίθετο μέρος θα τις εξελαμβάνε ως επιθετικές, πολλώ δε μάλλον ένα καθεστώς το οποίο χαρακτηρίζεται από τον ερμητικά κλειστό και αγκυλωμένο τρόπο σκέψης του όσον αφορά την άμυνα και την ασφάλεια.

Αναπόφευκτο, λοιπόν, αποτέλεσμα ήταν το καθεστώς αυτό να αισθανθεί απειλούμενο και να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε, με αποκλειστικό θύμα τον ουκρανικό λαό. Εκείνον, δηλαδή, τον λαό, τον οποίο ο δυτικός συνασπισμός ισχυριζόταν ότι ήθελε να προστατεύσει, πείθοντας περί τούτου και τους αφελέις (;) πολιτικούς του ηγέτες, πλην όμως τώρα, εκτός από τα ωραία λόγια που του απευθύνει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό για να τον υποστηρίξει, χωρίς να διακινδυνεύσει μία γενικευμένη σύρραξη.

Το χειρότερο από όλα, βέβαια, είναι πως, πέρα από την εκτυλισσόμενη τραγωδια, υπάρχει ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα και αυτό είναι  το πως θα συνεχίσουμε από δω και στο εξής.  Μία πραγματική απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας διαμορφώνεται από το ενδεχόμενο, ο δυτικός συνασπισμός, ερεθισμένος από την βαρβαρότητα της ρωσικής αντίδρασης,  να συνεχίσει να κινείται στη δεξιά πλευρά της καμπύλης. Να θεωρήσει, δηλαδή, πως ο ουκρανικός πόλεμος είναι μία ακόμη αιτία, πιό σοβαρή από όλες τις άλλες, για να επιδιώξει “περισσότερη ασφάλεια” με την έννοια της ένταξης στο ΝΑΤΟ και χωρών που δεν ανήκουν σήμερα σε αυτό, όπως η Σουηδία και η Φινλανδία, με τοποθέτηση, παράλληλως, βαλλιστικών πυραύλων στο έδαφός τους, ώστε να “θωρακιστούν” έναντι της ρωσικής απειλής.

Η πιό πιθανή συνέχεια, φυσικά, σε μία τέτοια περίπτωση, θα είναι να κλιμακωθεί η αντιπαράθεση, με ενδεχόμενη ακόμη και την ολική στρατιωτική σύγκρουση των δύο υπερδυνάμεων με καταστροφικό αποτέλεσμα για την ανθρωπότητα .

Αντίθετα από μία παρόμοια τραγική πιθανή εξέλιξη εκείνο που θα πρέπει να γίνει, έστω και αν είναι δύσκολο πολιτικά στην παρούσα στιγμή, λόγω της έξαψης του θυμικού στις κοινωνίες μας, είναι

η υποχώρηση του δυτικού κόσμου προς το πάνω  μέρος της καμπύλης με την αποδοχή του γεγονότος ότι και η Ρωσία, παρά την κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου που συνιστά η εισβολή της στην Ουκρανία, έχει θεμιτές μέριμνες ασφαλείας που θα πρέπει να διασκεδαστούν.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την προώθηση της δημιουργίας μίας ουδέτερης ζώνης μεταξύ των δύο συνασπισμών, στην οποία, το βασικό και μόνο χαρακτηριστικό θα είναι η αποστρατικοποίηση, με βάση ισχυρές εγγυήσεις ασφαλείας και από τις δύο πλευρές. Η στρατιωτική ουδετερότητα δεν θα αφορά, φυσικά σε καμμία περίπτωση το πολίτευμα ή τον χαρακτήρα του κοινωνικού καθεστώτος. Η Αυστρία, μετά το 1955 ή η Ελβετία (και όχι η Φιλανδία) είναι δύο καλά παραδείγματα για τα χαρακτηριστικά των κρατών  μίας παρόμοιας ουδέτερης ζώνης. Αυτή είναι η μόνη λύση για την αποφυγή της πιθανότητας να ζήσουμε τις επόμενες δεκαετίες σε ένα καθεστώς τρόμου, εντάσεως και, ενδεχομένως, ολικής καταστροφής. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι η επιστροφή και των δυο μερών στο σημείο της καμπύλης ασφαλείας όπου η προσδοκώμενη ασφάλεια θα ισούται με την ανώτερη δυνατή πραγματική ασφάλεια για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, και στους δύο συνασπισμούς.

 

 

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Το αφήγημα του Πούτιν υποχωρεί υπό την ισχυρή αντίσταση των γενναίων Ουκρανών. Ξεκίνησε με αποστρατικοποίηση και αποναζιστικοποίηση (υπονοώντας αλλαγή προέδρου και τοποθέτηση δικτάτορα κυβερνήτη) και τώρα μιλάει για σκέτο αποστρατικοποίηση. Η “ειδική επιχείρηση” δεν πάει καλά και ο Πούτιν δεν έχει καταλάβει καμία μεγάλη πόλη. Η φάλαγγα στο Κίεβο έχει κολλήσει στα 25 χιλμ, και η Οδησσός οχυρώνεται. Η μαρτυρική Μαριούπολη και το Χάρκοβο αντέχουν τους ανελέητους βομβαρδισμούς του μακελάρη. Οι μάχες στις πόλεις θα είναι σκληρές και αναμένονται χιλιάδες νεκροί Ρώσοι. Το Κίεβο θα είναι το Βατερλώ των Ρώσων. Τα κρεματόρια θα καίνε συνέχεια για να μην σταλούν οι νεκροί στη Ρωσία και ξεσηκωθεί η κοινή γνώμη. Ο Πούτιν καταλαβαίνει τι γίνεται και ψάχνει απεγνωσμένα διπλωματική λύση για να βγει από το αδιέξοδο. Η Ρωσία γυρνάει 100 χρόνια πίσω και οι ολιγάρχες θα ζητήσουν επί πίνακι την κεφαλή του Πούτιν.

    Η Ελευθερία και η ανεξαρτησία είναι ευθείες γραμμές, χωρίς καμπύλες, που χαράσσονται με το αίμα των λαών.

  2. Μήπως καμπύλη θα είναι η τροχιά των πυραύλων που θα πέσουν στα κεφάλια μας αν συνεχίσουμε να φοράμε τις παρωπίδες του φανατισμού, κύριε με τις “ευθείες” γραμμές;

Leave a Reply to Χωρίς καμπύλες και στρογγυλέματα Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα