του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Μια παράξενη συγκυρία
Υπάρχει μια παράξενη συγκυρία που, σ αυτήν τη δύσκολη στιγμή, βοηθά την Ελλάδα: η όξυνση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων.
Συμπίπτει με καταλυτικές αλλαγές στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, οι οποίες σηματοδοτούν, με σταδιακές μεταμορφώσεις, το τέλος μιας επώδυνης μεταπολίτευσης που λοιδορήθηκε.
Σαραπέντε χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που πληρώθηκε με την κατοχή της μισής Κύπρου, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο πείραμα. Η ρήξη με το εμφυλιακό κράτος χρειάστηκε την επτάχρονη δικτατορία. Η αμφισβήτηση της μεταπολιτευτικής αριστερής ηγεμονίας απαίτησε την κυβερνητική δοκιμασία μιας, ήπιας, έστω, εκδοχής της. Τώρα, αναζητείται μια νέα κανονικότητα της οποίας τα χαρακτηριστικά δεν είναι σαφή. Τι εννοούμε κανονικότητα;
Από τα μεταπολιτευτικά κόμματα, εκτός του ΚΚΕ που περισσότερο μοιάζει με θρησκευτικό δόγμα παρά με πολιτική πρόταση, το μόνο που επιβίωσε ήταν η Νέα Δημοκρατία. Φαίνεται πως η πιο συγκροτημένη ιδεολογικά πολιτικο-κοινωνική ομάδα είναι η Δεξιά. Ως κοινωνικό πλάσμα, υπάρχει και η λεγόμενη «Δημοκρατική Παράταξη» η οποία, όμως, δεν κατόρθωσε να εκφραστεί με κάποιον πολιτικό φορέα με διαχρονικά χαρακτηριστικά.
Το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου φαινόταν πως θα είχε ημερομηνία λήξης αμέσως μετά το θάνατο του ιδρυτή του. Τηρουμένων των αναλογιών έμοιαζε με τη Γερμανία του Μπίσμαρκ. Απαιτούσε το ταλέντο του ηγέτη του. Μετά το βιολογικό τέλος του άρχισε η αποσύνθεσή του με τη σημερινή εικόνα του να προκαλεί θλίψη.
Κατά το πρότυπο των Βαράγκων, οι πολυπληθείς οπαδοί του, σαν άλλοι Ρως, αναζήτησαν και βρήκαν ηγεσία στις ψευδαισθήσεις που τους δημιούργησε ένα γνωστό στην ιστορία πρότυπο πολιτικού προσώπου. Η απώλεια της εξουσίας προβληματίζει για το μέλλον τους, το οποίο είναι άδηλο. Για πρώτη φορά, οπαδοί της «Δημοκρατικής Παράταξης» που, συνήθως, διακρίνονται από μια κεντρώα πολιτική συνείδηση, θα επιχειρήσουν να συνυπάρξουν με μεγάλα τμήματα μιας «ανανεωτικής» αλλά και παραδοσιακής μαρξιστικής αριστεράς. Η μίξη είναι άγνωστο τι θα αποδώσει.
Προς το παρόν, ο άλλος φορέας που διεκδικεί να εκφράσει τον «δημοκρατικό» χώρο εκτός από μειωμένα ποσοστά φέρει τις αμαρτίες του παρελθόντος του αλλά και στην ηγεσία του βρίσκεται ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της συγκυρίας. Το δυστύχημα είναι πως δεν υπάρχουν εφεδρείες. Ή, καλύτερα, οι εφεδρείες έχουν μικρομεσαία ηγετικά χαρακτηριστικά.
Ο πήχης βρίσκεται χαμηλά και στο μέσο όρο της Βουλής την οποία, κάποτε, κοσμούσε ό,τι καλύτερο διέθετε η ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη, σε κυβερνητικό επίπεδο συντελείται ένα ενδιαφέρον πείραμα που αξίζει να παρακολουθήσουμε τα αποτελέσματά του. Τα υπουργεία στελεχώθηκαν από έναν συνδυασμό πολιτικών και τεχνοκρατών. Αν δεν έρθουν σε ρήξη και καταφέρουν να συνεργαστούν η ιδέα είναι καλή. Η πολιτική διαίσθηση σε συνεργασία με την τεχνοκρατική αντίληψη μπορεί να διαμορφώσουν έναν ενδιαφέροντα μέσο όρο.
Αυτή είναι πάνω κάτω η πολιτική κατάσταση της χώρας που καλείται να διαχειριστεί όλα τα μείζονα προβλήματα που ανέδειξε η μεταπολίτευση και τα οποία, μέχρι σήμερα, δεν έτυχαν σοβαρής αντιμετώπισης: ο συγκεντρωτισμός του κράτους, η γραφειοκρατία στη διοίκηση, η μειωμένη απόδοση, η διαφθορά, η ασέβεια προς τον πολίτη, οι οικονομικές δομές, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών, η αντίληψη για το δημόσιο χώρο, η υποβαθμισμένη παιδεία, οι εκκρεμότητες με τους γείτονες, η προβολή αξιόπιστης αποτροπής από το στράτευμα.
Σ αυτήν, λοιπόν, τη νέα, παράξενη συγκυρία, η παγκόσμια δύναμη, οι ΗΠΑ, έχουν προβλήματα με τον τοπάρχη τους. Και τα προβλήματα είναι σοβαρά, έστω και αν δεν θέλουν να το πιστέψουν στην Ουάσιγκτον.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Ερντογάν αλλά στην Άγκυρα, πιστεύουν πως η χώρα πρέπει να στραφεί προς Ανατολάς, όπως πριν πολλά χρόνια έκανε και το Βυζάντιο.
Η αμερικανοτουρκική ρήξη θα έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά. Βεβαίως, η Τουρκία θα επιχειρεί να εισπράττει και από τις δύο πλευρές αλλά, στην Ουάσιγκτον κάποια στιγμή θα καταλάβουν την αναγκαιότητα να διαμορφώσουν μια άλλη πολιτική.
Ήδη, τα πρώτα σχήματά της έχουν εκδηλωθεί με τις δύο τριμερείς (Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ και Ελλάδα- Κύπρος- Αίγυπτος).
Σ αυτήν τη νέα σκακιέρα, η Ελλάδα δεν μπορεί να μην παίξει. Πρέπει, όμως, να παίξει προσεκτικά και έχοντας κατά νου το πρόσφατο οδυνηρό παρελθόν: το 1922. Η εγκατάλειψη ενός συμμάχου δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο στη διεθνή σκηνή.
Όσο γινόντουσαν αυτά τα παράξενα συγκυριακά που καταγράφει ο κ. Σαββίδης εγώ διάβαζα ότι ο κύριος Μπερνάρντ Αρνώ (ποιος είναι αυτός ρε παιδιά;) ιδιοκτήτης της LVMH, ομίλου εταιριών ειδών πολυτελείας, έγινε λέει ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο σύμφωνα με το Forbes με περιουσία που υπερβαίνει τα 100 δις. Πάνε πολύ καλά οι δουλειές και διάφορες πλούσιες κυρίες ψωνίζουν αρειμανίως από τον κύριο Αρνώ Λουί Βιτόν και Πράντα ενώ σε κάποιους άλλους όπως είναι γνωστό αρέσει να βάζουν κολόνιες Ζιβανζί ακόμα και στα ποδάρια τους. Στο ίδιο άρθρο διάβασα και κάτι άλλα περίεργα, οι τρεις πλουσιότεροι Γάλλοι λέει, που σιγά τώρα και ποιοι είναι οι Γάλλοι, φαντάσου τι βγάζουν οι άλλοι, ο κύριος Αρνώ, ένας που δεν τον θυμάμαι και η κυρία που έχει τη Λορεάλ, είδαν τον τελευταίο χρόνο τις περιουσίες τους ν’ αυξάνονται κατά 50κατι δις.
Με δύο λόγια, πάνε καλά οι δουλειές για τους δισεκατομμυριούχους. Στο μεταξύ στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε αν πρέπει να κατεβάσουμε κι άλλο το αφορολόγητο. Άκουσα χθες στη Βουλή ότι στον κρατικό προϋπολογισμό το μεγάλο κεφάλαιο συμβάλει το 5% γιατί αν φορολογηθεί παραπάνω παίρνει τα μπογαλάκια του και φεύγει και το υπόλοιπο 95% προέρχεται από τους μικρομεσαίους.
Και καθόμαστε τώρα εμείς και παραμυθιαζόμαστε ότι η ομάδα των φιλελεύθερων τεχνοκρατών θα κάνει τα μαγικά της και θα βρέξει χρήμα και δουλειές για τον κόσμο που την ψήφισε. Αυτό έχει τόση λογική όση να βάλεις τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Ρε τι δούλεμα πέφτει στον κόσμο.
Υποτίθεται ότι ο παραδοσιακός ρόλος του κράτους ήταν αυτός του διαμεσολαβητή ανάμεσα στα πλούσια και τα φτωχά στρώματα. Το παιχνίδι έχει στηθεί έτσι ώστε το κράτος είναι ανίσχυρο μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο. Εκβιάζεται απ’ αυτό. Συνδυαζόμενο αυτό με τόνους προπαγάνδας έχουμε τη σημερινή κατάσταση, τα φτωχά στρώματα παραδίδονται στο βιαστή τους αμαχητί, δίνουν γη και ύδωρ, δίνουν κώλο, αρκεί φεύγοντας αυτός ν’ αφήσει κάτι πάνω στο κομοδίνο, ό,τι έχει ευχαρίστηση, δεν είναι καιροί αυτοί για παζάρια.
Οπότε υποθέτω ότι έχει ένα είδος σοφίας η επιλογή της Νέας Δημοκρατίας για κυβέρνηση, αφού δε μπορούμε να το αποφύγουμε ας το απολαύσουμε τουλάχιστον.
Της Αγίας Φανερωμένης, χθές.
Δεν ειναι προσφατο το 1922 -εχουν περασει 97 χρονια απο τοτε- ,αλλα οντως ειναι οδυνηρο ως παρελθον και φυσικα εξυπονοειται οτι η αποκλειστικη ταυτιση τοτε των ελληνικων συμφεροντων με τα Βρετανικα απο το 1915 μεχρι το 1920 και η μοναδικη ”υπακοη” του Ελληνος πρωθυπουργου Ελευθεριου Βενιζελου , παρα τις αντιρρησεις της αξιωματικης αντιπολιτευσεως , των αρμοδιων , αλλα και του ελληνικου λαου , που στις εκλογες του 1920 ουτε βουλευτη εξελεξε αυτον τον Βενιζελο ,εβλαψε καιρια οχι μονο τα εθνικα συμφεροντα , αλλα και τα οραματα της φυλης , γιατι αυτη η Βρετανια με το προσχημα της αλλαγης της κυβερνησεως το 1920 μας εγκατελειψε στην Μ.Ασια , οπου μας εστειλε το 1919 να κανουμε τον ”χωροφυλακα ”μονοι μας .
Μηπως δεν ειναι δειγμα της υποταγης της ελληνικης εξωτερικης πολιτικης η ταυτιση των εθνικων συμφεροντων με τα Ευρωαντλαντικα για να υπογραφει η Συμφωνια των Πρεσπων και η μη εξασφαλιση εμφανους στηριξεως απο αυτα τα Ευρωατλαντικα συμφεροντα της Ελλαδος και της Κυπρου απο τις επιθετικες ενεργειες της Τουρκιας,που συνεχιζονται επι ενα 6μηνο;;;.
Γιατι ”δεν πουλησαμε ακριβωτερα το τομαρι μας” , που λεει και θυμοσοφος ελληνικος λαος;;;.
Τωρα ”ζητει ελεημοσυνη” καθημερινως να δικαιωθει γιαυτην την Συμφωνια ο ΤσιπροΣυριζα, παρ’οτι ουτε καν την ”προμοταρε” ο ιδιος προεκλογικως και ο λαος εξαφανισε τον υπογραψαντα κ. Κοτζια και τους ΚαμμενοΑνελιτες και σχεδον ολους τους αλλους προθυμους για την κυρωση της.
Διδαγμα ζωης προσωπικης και κυριως εθνικης . ”Μη ακουμπας μονο σ’ενα δενδρο , γιατι μπορει να πεσει”.