Που ήσασταν όταν ο Τράμπ παραπέμφθηκε;

Ντέιβιντ Γουίσνερ*.

Συνηθίζουμε να θυμόμαστε τον τόπο μας σε σημαντικά δημόσια γεγονότα- τη δολοφονία του JFK, την πρώτη προσγείωση στο φεγγάρι, τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και ούτω καθεξής.

Θα είναι η ψηφοφορία στην Αμερικανική Βουλή της 18ης Δεκεμβρίου 2019, με την οποία παραπέμφθηκε ο Ντόναλτ Τράμπ, ένα τέτοιο γεγονός;

Ξέρω πού ήμουν, εν μέρει επειδή είναι αποστολή μου να παρατηρώ τέτοια πράγματα. Πήγα για ύπνο αφού άκουσα την παρέμβαση του Τζάστιν Άμας, πρώην Ρεπουμπλικανού από το Μίτσιγκαν, (ανεξάρτητου τώρα),  ο οποίος μίλησε υπέρ της παραπομπής.

Έτσι, ακριβώς, κοιμήθηκα ενώ ψηφιζόταν η παραπομπή. Βλέπετε, παρακολουθώ το κίνημα για την παραπομπή απο καιρό, πριν ο Τράμπ αναλάβει την προεδρία. Ήξερα τι να περιμένω.

Οι περιστάσεις της ενέργειας μου (που μόλις ανέφερα) την Τετάρτη το βράδυ είναι, πράγματι, εμβληματικές των διαδικασιών επιβολής αυτής της παραπομπής.

Δεν είμαι μόνος κατά του κλίματος  αυτού στη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Περισσότερο απο  ό,τι έχει παρατηρήσει κάποιος σχολιαστής,  υπήρξε πρόβλεψη σε ορισμένους κύκλους, από τότε που κέρδισε ο Ντόναλντ Τράμπ τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ το 2016, ότι θα παραπεμπόταν.

Μεταξύ των πολυάριθμων πρωτοφανών χαρακτηριστικών της Προεδρίας του Τράμπ, λίγα προκάλεσαν μεγαλύτερη έκπληξη από το γεγονός ότι άνθρωποι μιλούσαν για παραπομπή ακόμη και πριν ο Τράμπ  αναλάβει τον Ιανουάριο του 2017. Φανταστείτε να απομακρυνθεί από τη θέση του κάποιος, πριν αναλάβει.

Αν μη τι άλλο, οι προσδοκίες αυξήθηκαν τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Ωστόσο, όταν στα τέλη του περασμένου έτους μου ζητήθηκε από έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό να προβλέψω εάν ο Πρόεδρος Τραμπ θα παραπεμφθεί, μετά τον έλεγχο της Βουλής απο τους Δημοκρατικούς στις ενδιάμεσες εκλογές του  2018, δίστασα.

Από τη μία πλευρά, δεν ήμουν σίγουρος αν υπήρξε μια ισχυρή συμπαιγνία με τη Ρωσία στις εκλογές του 2016, επιφυλακτικότητα που δικαιώθηκε από την έκθεση Μούλερ, νωρίτερα, φέτος . Από την άλλη, δεν έχω ακόμη πειστεί για την πολιτική σοφία της παραπομπής αυτού του Προέδρου, ιδιαίτερα τόσο κοντά στις εκλογές του 2020.

Το λέω ανεξάρτητα από τα αδιαμφισβήτητα πρόσφατα αποδεικτικά στοιχεία που προέκυψαν κατά την εκδίκαση της παραπομπής απο τους Δημοκρατικούς σχετικά με τις σχέσεις της Διοίκησης Τράμπ  με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Βολόντιμιρ Ζελένσκι.

Λοιπόν, πώς πρέπει να σκεφτούμε την παραπομπή τώρα που συνέβη;

Η σκέψη μου για το θέμα επηρεάστηκε ιδιαίτερα από δύο εξέχοντες εθνικούς ειδικούς, τον Ντέιβιντ Μπρούκς και την Πέγκυ Νούναν, των οποίων τα διαπιστευτήρια ως ρηγκανικών συντηρητικών είναι άμεπτα.

Ο κ. Μπρούκς ήταν σταθερός στην κριτική του για τη συμπεριφορά του Ντόναλντ Τράμπ ως προέδρου.

Εντούτοις, διερωτάται κατά πόσον η παραπομπή σε αυτό το τελευταίο στάδιο στην πρώτη θητεία του κ. Τράμπ είναι δίκαιη για τους ψηφοφόρους που ψήφισαν υπέρ του το 2016.

Η ετυμηγορία για την Προεδρία του θα πρέπει να κριθεί στις κάλπες όχι στη Βουλή.

Η κα Νούναν είναι επίσης πεπεισμένη για την κακομεταχείριση του κ. Τράμπ στις σχέσεις ΗΠΑ-Ουκρανίας.

Όπως ο Ντέιβιντ Μπρούκς, έχει πλήρη επίγνωση των ελαττωμάτων του χαρακτήρα του Προέδρου.

Αναρωτιέται πώς οι Ρεπουμπλικανοί και στα δύο σώματα του Κογκρέσου μπορούν να αντικρούσουν τις κατηγορίες που κατοχυρώνονται στα δύο άρθρα της παραπομπής που πέρασαν από το Σώμα στις 18 Δεκεμβρίου. Αγνοείτε το προφανές; Η χρεοκοπία αυτής της στάσης είναι αναπόφευκτη, καταλήγει η κα Μούναν. Αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι μέχρι τώρα είναι απίθανο να υποχωρήσουν από την υποστήριξη του Προέδρου Τράμπ.

Θα πρέπει να προσθέσω εδώ ότι δεν αποδέχομαι απαραιτήτως το επιχείρημα του Μάρκ Σίλντς και πολλών άλλων ότι αν η Βουλή των Αντιπροσώπων δεν είχε ενεργήσει ο Πρόεδρος θα ένοιωθε περισσότερο ελεύθερος στις συναλλαγές του ως αρχηγός κράτους. Η υπερβολή δεν είναι καλός σύμμαχος να κάνεις δημόσια πολιτική ή να θέτεις πολιτικά προαπαιτούμενα. Αλίμονο! Η αδιάκοπη εγρήγορση, απο την ημέρα των εκλογών του 2016, για την ημέρα της κρίσης απομείωσε τη μεγάλη σημασία του  ίδιου του γεγονότος της παραπομπής.

Επομένως, η παραπομπή δεν είναι το γεγονός που θα μας κρατήσει να παρακολουθούμε την επανάληψη της συζήτησης στη Βουλή αργά το βράδυ στις τηλεοράσεις στο μέλλον.

Κοιτάζοντας μπροστά ένα πράγμα με ανησυχεί περισσότερο από ένα τραβηγμένο δράμα παραπομπής, περισσότερο ακόμη και από το φάντασμα της ρωσικής ανάμιξης το 2020. Αυτό που θα τραβήξει την προσοχή μου, όχι ως πολιτικό γεγονός στη ζωή μου, θα είναι η θέα του Δημοκρατικού υποψηφίου που θα κερδίσει άνετα τη λαϊκή ψήφο το 2020 και του Ντόναλντ Τράμπ να κερδίζει την εκλογή.

Αυτό συνέβη δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν, (το 2000 και πάλι το 2016) και ένα τέτοιο αποτέλεσμα πιθανότατα θα δώσει τη χαριστική βολή στο αμερικανικό σύνταγμα σε περίπτωση που θα συμβεί ξανά.

Βρισκόμουν στην εθνική τηλεόραση την ημέρα των εκλογών τον Νοέμβριο του 2016. Ολοκληρώνοντας το θέμα μου, ο  δημοσιογράφος με ρώτησε ποιος θα κερδίσει. Είπα κάτι σαν “η Χίλαρι Κλίντον φαίνεται να είναι πιο πιθανό να κερδίσει αλλά μπορεί να κερδίσει και ο Τράμπ.

“Στην πολιτική είναι πάντοτε σοφό να αντισταθμίζεις τα στοιχήματα. Το 2020, ο Ντόναλντ Τράμπ και ο υποψήφιος των Δημοκρατικών θα μπορούσαν να κερδίσουν και οι δύο διεκδικώντας τη νίκη. Και αυτό θα είναι το τέλος όλων .Θα θυμάστε πού ήσασταν την ημέρα που έπεσε η δημοκρατία.

• Ο Ντέιβιντ Γουίσνερ είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο ACT και Εκτελεστικός Διευθυντής στο Dukakis Center

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη “Μακεδονία” της Κυριακής 29 Δεκεμβρίου 2019.