ΠΕΡΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

 του Θράσου Ευτυχίδη.

Υπάρχει Φασισμός στην Ουκρανία; Αν υπάρχει, είναι ο Ζελένσκι ο φασίστας δικτάτορας;

Έχει δικαίωμα ένα άλλο κράτος, να αποκαταστήσει τη δημοκρατική τάξη εισβάλοντας;

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας σε ένα κυρίαρχο κράτος – στην Ουκρανία, έχει ξεκινήσει μια σχετικά ανούσια πρακτικά συζήτηση για το εάν η Ουκρανία είναι φασιστικό κράτος. Ανούσια κύρια ως προς τους όρους με τους οποίους διεξάγεται, αλλά και ως προς το ζητούμενο που δεν είναι άλλο από την αιτιολόγηση της ρωσικής εισβολής.

Εδώ στη χώρα μας, αλλά και αλλού,  η συζήτηση επικεντρώθηκε στην ΑΖΟΦ, λες και το εάν η ΑΖΟΦ είναι φασιστική αποτελεί δικαιολογία για να χαρακτηρισθεί ένα κράτος φασιστικό ή όχι. Προφανέστατα η ύπαρξη ενός ή και περισσότερων σχηματισμών τύπου ΑΖΟΦ δεν μπορεί να χαρακτηρίσει ένα ολόκληρο κράτος. Ναι η ΑΖΟΦ είναι φασιστική αλλά ίσως τα κριτήρια θα πρέπει να είναι πιο επιστημονικά. Αλλά για να φτάσουμε εκεί θα πρέπει να καθορίσουμε τι είναι φασισμός.

Και εδώ ακριβώς υπάρχει ένα τεράστιο μπέρδεμα και διχογνωμία ακόμη και σε αυτούς που προσπάθησαν να καθορίσουν τα χαρακτηριστικά του φασισμού και να δώσουν έναν πρακτικό, επιστημονικά θεμελιωμένο ορισμό.

Οι ορισμοί του Φασισμού

Ας ξεκινήσουμε από την ετυμολογία της λέξης. Ο ελληνικός όρος φασισμός, προέρχεται από την ιταλική λέξη fascismo που ετυμολογείτε από την λατινική λέξη “fasces” (φάσκες) που αποτελούσε ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας που απεικόνιζε ράβδους δεμένους με ένα πέλεκυ. Αποτελούσε σύμβολο εξουσίας των δικαστών στην αρχαία Ρώμη και συμβόλιζε την «ισχύ δια της ενώσεως».

Από τη χρήση της λέξης γίνεται αντιληπτό ότι ουσιαστικά το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε ουσιαστικά από την Ιταλία του Μεσοπολέμου. Αρχικά, ο όρος «φασισμός» που υιοθέτησε ο Μπενίτο Μουσολίνι, αναφερόταν σε ένα πολιτικό κίνημα που συνδέθηκε με τον κορπορατισμό και επικράτησε  στην Ιταλία από το 1922 έως το 1943 υπό την ηγεσία του.

Από εκεί και πέρα εξελίχθηκε, μετασχηματίσθηκε, μεταλλάχθηκε, ώστε ανάλογα με την εποχή και τη χώρα που αναπτύχθηκε το εν λόγω κίνημα που συνδέθηκε κύρια με δικτατορίες να υπάρχουν διάφορα κατά περίπτωση χαρακτηριστικά, αλλά και κοινά σημεία.

Το 1995 ο νομπελίστας συγγραφέας, καθηγητής και διανοούμενος Ουμπέρτο Έκο που έζησε τον Ιταλικό φασισμό ως παιδί, στο δοκίμιο του «Αιώνιος Φασισμός» παραθέτει δεκατέσσερεις γενικές ιδιότητες της  φασιστικής ιδεολογίας.  Υποστηρίζει ότι  δεν είναι δυνατόν να οργανώσει αυτές τις ιδιότητες σε ένα συνεκτικό σύστημα, αλλά  ότι «αρκεί να υπάρχει μία από  αυτές  για να συμβεί η σύμπηξη του  φασισμού γύρω της». Χρησιμοποιεί τον όρο «Ur-φασισμός»  (πρωτογενής φασισμός) ως γενική περιγραφή των διαφόρων ιστορικών μορφών του φασισμού. Οι ιδιότητες αυτές είναι:

  1. Η «Λατρεία της Παράδοσης», που χαρακτηρίζεται από πολιτισμικό συγκρητισμό, ακόμη και με κίνδυνο  εσωτερικών αντιφάσεων. Όταν όλη η αλήθεια  αποκαλυφθεί από την Παράδοση, καμία νέα μάθηση δεν μπορεί να συμβεί, μόνο περαιτέρω ερμηνεία και  εκλέπτυνση.
  2. «Η Απόρριψη του μοντερνισμού»,  η οποία  θεωρεί στην ορθολογιστική ανάπτυξη του Δυτικού πολιτισμού, από τον Διαφωτισμό ως κάθοδο στην διαφθορά. Ο Eco διακρίνει αυτό από την απόρριψη της επιφανειακής τεχνολογικής προόδου, καθώς  πολλά φασιστικά καθεστώτα προβάλλουν  τη βιομηχανική τους ισχύ  ως απόδειξη της ζωτικότητας του συστήματός τους.
  3. «Η Λατρεία της Δράσης για τη Δράση», η οποία υπαγορεύει ότι η δράση είναι αξία από μόνη της, και θα πρέπει να γίνεται χωρίς να είναι  αντανάκλαση της διανόησης. Αυτό, λέει ο Eco, συνδέεται  με τον αντιδιανοουμενισμό και τον ανορθολογισμό  και συχνά εκδηλώνεται με επιθέσεις στο σύγχρονο πολιτισμό και την επιστήμη.
  4. «Η διαφωνία είναι προδοσία» – Ο φασισμός απαξιώνει την πνευματική συζήτηση και την κριτική συλλογιστική ως εμπόδια στη δράση, καθώς και από  φόβο ότι μια τέτοια ανάλυση θα εκθέσει τις αντιφάσεις που ενσωματώνονται σε μια συγκριτιστική  πίστη.
  5. «Ο φόβος της Διαφοράς», την οποία ο φασισμός επιδιώκει να εκμεταλλευτεί και να επιδεινώσει, συχνά με τη μορφή ρατσισμού ή επικλήσεις εναντίον των ξένων και των μεταναστών.
  6. «Έκκληση προς μια Απογοητευμένη Μεσαία Τάξη», φοβούμενη την οικονομική πίεση από τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των κατώτερων κοινωνικών ομάδων.
  7. «Η εμμονή με τη Συνωμοσία» και τη διόγκωση μιας απειλής από  εχθρό. Αυτό συχνά συνδυάζεται με  έκκληση προς την ξενοφοβία, με  φόβο για απιστία και σαμποτάζ από περιθωριοποιημένες  ομάδες  της κοινωνίας (όπως ήταν ο φόβος της  γερμανικής ελίτ  δεκαετίας του 1930  για τις επιχειρήσεις και την ευμάρεια των Εβραίων. Βλ. επίσης αντισημιτισμός). Ο Eco αναφέρει επίσης το βιβλίο του  Πατ Ρόμπερτσον  “Η Νέα Παγκόσμια Τάξη” ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εμμονής σε συνομωσία.
  8. Φασιστικές κοινωνίες ρητορικά εμφανίζουν τους εχθρούς τους ως «ταυτόχρονα πολύ ισχυρούς και πολύ αδύναμους». Από τη μία πλευρά, οι φασίστες υπερπροβάλουν τη δύναμη ορισμένων ελίτ σε δυσμενεια, για να ενθαρρύνουν στους οπαδούς τους  μια αίσθηση της αδικίας και ταπείνωσης. Από την άλλη πλευρά, δείχνουν  την παρακμή αυτών των ελίτ ως απόδειξη την απόλυτης αδυναμίας τους μπροστά στη συντριπτική λαϊκή βούληση.
  9. «Ο ειρηνισμός είναι συναλλαγή με τον Εχθρό» επειδή «η ζωή είναι ένας μόνιμος Πόλεμος» – πρέπει να υπάρχει πάντα ένας πολεμικός αντίπαλος.  Και η φασιστική  Γερμανία  υπό τον  Χίτλερ και η Ιταλία  του Μουσολίνι εργάστηκαν πρώτα για να οργανώσουν  και να καθαρίσουν  τις  χώρες τους και στη συνέχεια  οικοδόμησαν τις πολεμικές μηχανές που χρησιμοποίησαν αργότερα, παρ’ ότι η Γερμανία εμποδιζόταν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών να οικοδομήσει στρατιωτική δύναμη. Η αρχή αυτή οδηγεί σε μια θεμελιώδη αντίφαση εντός του φασισμού: η ασυμβατότητα του απόλυτου θριάμβου  με τον  διαρκή πόλεμο.
  10. «Περιφρόνηση για τους Αδύναμους», η οποία είναι προβληματικά συδυασμένη με τον σοβινιστικό λαϊκό ελιτισμό, κατά τον  οποίο κάθε μέλος της κοινωνίας είναι ανώτερο από τους ξένους, λόγω του ότι ανήκει στην ομάδα.  Ο Eco βλέπει σ’ αυτές τις στάσεις τη ρίζα της βαθιάς έντασης  στην ιεραρχική δομή των  φασιστικών  πολιτευμάτων, καθώς ενθαρρύνουν τους ηγέτες να περιφρονούν τους υφισταμένους τους, μέχρι τον απόλυτο Ηγέτη που έχει το σύνολο της χώρας σε περιφρόνηση επειδή  του επέτρεψε να πάρει την εξουσία με τη βία.
  11. «Ο καθένας έχει την παιδεία να γίνει Ήρωας», το οποίο οδηγεί στην αγκαλιά της λατρείας του θανάτου. Ο ήρωας του Ur-Φασισμού ανυπομονεί να πεθάνει. Στην ανυπομονησία του, πιο συχνά στέλνει άλλους ανθρώπους στο θάνατο.”
  12. «Ανδρισμός», που διοχετεύει το δύσκολο έργο του διαρκούς πολέμου και του ηρωισμού στην ερωτική σφαίρα. Έτσι, οι φασίστες υποτιμούν τις γυναίκες και ταυτόχρονα δεν ανέχονται τις μη καθιερωμένες σεξουαλικές συνήθειες, από την αγνότητα μέχρι την ομοφυλοφιλία.
  13. «Επιλεκτικός Λαϊκισμός» – Ο λαός, αντιληπτός μονολιθικά, έχουν μια κοινή βούληση, ξεχωριστή και ανώτερη από αυτή του κάθε ατόμου. Καθώς καμία  μάζα  ανθρώπων  δεν μπορεί ποτέ να είναι ομόφωνη, ο Ηγέτης προβάλει  ως ερμηνευτής της  λαϊκής βούλησης (αν και πραγματικά την υπαγορεύει). Οι φασίστες χρησιμοποιούν αυτή την ιδέα για να απονομιμοποιήσουν τους  δημοκρατικούς θεσμούς λέγοντας ότι «δεν αντιπροσωπεύουν πλέον τη φωνή του λαού.»
  14. «Νέα γλώσσα» (Newspeak) – ο φασισμός χρησιμοποιεί και προωθεί ένα φτωχό λεξιλόγιο, ώστε να περιοριστεί η κριτική σκέψη.

Πρακτικά μέρος αυτών των χαρακτηριστικών υπάρχουν σε όλες τις ιστορικές περιόδους αλλά και σε μια σειρά  χώρες, χωρίς όμως ποτέ κάποιος να διανοηθεί να κατηγορήσει αυτές τις χώρες ως φασιστικές. Και ακριβώς, ίσως εδώ βρίσκεται το πρόβλημα με τα χαρακτηριστικά του Έκο. Ότι ουσιαστικά δεν αποτελούν κοινά χαρακτηριστικά, ή ότι δε συμβαίνουν όλα μαζί. Αν δε, προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά σε χώρες σήμερα, ίσως και να διαπιστώναμε ότι ο πρωτογενής φασισμός υπάρχει παντού.

Πέρα από τον Έκο όμως ενδιαφέροντες ορισμούς, έχουν δώσει και μια σειρά άλλων ιστορικών, ερευνητών πολιτικών κλπ. Μπορείτε κάλλιστα να τους αναζητήσετε ή να τους βρείτε συγκεντρωμένους στη Wikipedia.

Αδιαμφισβήτητα, ένας από τους πλέον ενδιαφέροντες και επιστημονικούς ορισμούς, είναι αυτός που δίνει ο γνωστός Βούλγαρος Κομμουνιστής ηγέτης Γκεόργκι Ντιμητροφ   και υιοθετεί η 3η Κομμουνιστική Διεθνής το 1935.

Σύμφωνα με αυτόν «Ο φασισμός είναι η μια φανερά τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου… Ο φασισμός δεν είναι ούτε η κυβέρνηση πέρα από τάξεις, ούτε η κυβέρνηση των μικροαστών ή των λούμπεν-προλεταρίων επί του οικονομικού κεφαλαίου. Ο φασισμός είναι η κυβέρνηση του ίδιου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Είναι μια οργανωμένη σφαγή της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κομματιού της αγροτιάς και της διανόησης. Ο φασισμός στην εξωτερική του πολιτική, είναι η πιο άγρια μορφή του σοβινισμού, που καλλιεργεί ζωώδες μίσος εναντίον άλλων λαών».

Αναλύοντας λοιπόν τον παραπάνω επιστημονικό ορισμό θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα, υπάρχει φασισμός στην Ουκρανία; Θα δούμε τι πραγματικά συμβαίνει ξεκινώντας αναγκαστικά από το σημείο καμπής που είναι το 2014. Θα μπορούσαμε να πάμε και λίγο πιο πίσω στο 2005, αλλά επιλέγουμε το 2014 όπου η επιδιωκόμενη αλλαγή στέφθηκε με επιτυχία.

Ο φασισμός προϋποθέτει τον ανοιχτό τρόμο. Υπάρχει ή υπήρχε ανοιχτός τρόμος στην Ουκρανία; Ας δούμε τα γεγονότα:

Τον Φεβρουάριο του 2014, ένα πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε στο Κίεβο. Ακόμη και οι υποστηρικτές του δεν διαφωνούν ιδιαίτερα με αυτό, απλά υποστηρίζουν ότι όλα έγιναν για το κοινό καλό.

Κατά μία εκδοχή υπήρξε προσπάθεια δολοφονίας του απόλυτα διεφθαρμένου μεν, εκλεγμένου δε Προέδρου, κατά μία άλλη απλά φοβισμένος έφυγε από τη χώρα. Το γεγονός σε κάθε περίπτωση είναι ότι μετά την φυγή του, ο Βίκτορας Γιανουκόβιτς απομακρύνθηκε με αντισυνταγματικό τρόπο.

Την αντισυνταγματικότητα αυτού του γεγονότος αναγνώρισε πρόσφατα ακόμη και ο σημερινός πρόεδρος Ζελένσκι, μιλώντας στο ICTV: «Πού γράφεται στο σύνταγμα ότι ο πρόεδρος στερείται τις εξουσίες του λόγω φυγής; Υπάρχει κάτι τέτοιο; Όχι. Αλλά το ανακοίνωσαν, η απόφαση πάρθηκε. Επιπλέον, προκηρύχθηκαν οι εκλογές. (αναφέρεται στις εκλογές του Μαίου του 2015) Και έπραξαν σωστά! Το υποστηρίζω”.

Το κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της αντισυνταγματικής αποπομπής του Γιανουκόβιτς όχι με πλήρη ισχύ (ορισμένοι από τους βουλευτές, όπως ο Τσάρεφ, ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα, κάποιοι εγκατέλειψαν γρήγορα τη χώρα. Ποιος κατείχε την εξουσία μέχρι τις εκλογές που ανέφερε ο Ζελένσκι;

Μια αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση επιλεγμένη κύρια από τις ΗΠΑ (το γνωστό «fuck Europe” της Βικτόριας Νούλαντ) που στηριζόταν στις «ξιφολόγχες» των ταγμάτων εφόδου (εθελοντικών ταγμάτων) με τους αγκυλωτούς σταυρούς, τα τατουάζ τους, αλλά και στην παθητική συμμόρφωση των δυνάμεων ασφαλείας, που δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη και απλώς περίμεναν να δουν τι θα συμβεί, ποιος θα επικρατήσει.

Ποιος νόμος της Ουκρανίας προέβλεπε την εξουσία της μεταβατικής κυβέρνησης Turchinov-Yatsenyuk; Κανένας.

Στην πορεία, σε μια σειρά από πόλεις του Ντονμπάς, κήρυξαν τη δημιουργία τοπικών συμβουλίων και ξεκίνησε η εξέγερση. Τα χαρακτηριστικά της οποίας θα είναι ένα επόμενο κείμενο. Σχηματίσθηκαν «λαϊκές ομάδες» (αρκετά συνταγματικές εκείνη την εποχή) για να προστατευτούν από τον πιθανό κίνδυνο του Δεξιού Τομέα και των παρακρατικών – παραστρατιωτικών.

Υπήρξε παρέμβαση της Ρωσίας στα ανατολικά αυτή την περίοδο; Ναι, θα αναγνωρίσω πως υπήρξε. Συγκεκαλυμμένη μεν, αλλά υπήρξε και αυτό ίσως είναι κατανοητό με δεδομένη την προϊστορία και την πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής.

Στις 11 Μαίου διενεργήθηκαν δημοψηφίσματα για την απόσχιση από την Ουκρανία. Το δημοψήφισμα, ως τρόπος αλλαγής της εδαφικής δομής εξακολουθεί να αναφέρεται στο σύνταγμα της Ουκρανίας και ο νόμος για το δημοψήφισμα υπήρχε μέχρι το 2018.

Τον Απρίλιο του 2014, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας ανακοίνωσε μια αντιτρομοκρατική επιχείρηση (ATΕ) στο Ντονμπάς. Για να ξεκινήσεις μια ΑΤΕ, είναι απαραίτητο σύμφωνα με τη διαδικασία που ορίζει ο ουκρανικός και όχι άλλος, νόμος, να υπάρξει απόφαση των δικαστηρίων, που θα καθορίζει και τους τρομοκράτες. Μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει δικαστική απόφαση για το θέμα.

Εναντίον ποιων λοιπόν και βάσει ποιου νόμου πραγματοποιήθηκε η ΑΤΕ; Μην αναζητήσετε, δε θα βρείτε απάντηση.

Παρακάτω, για την υλοποίηση της ΑΤΕ στάλθηκε στρατός κάτι που βάσει των νόμων της Ουκρανίας και όχι άλλου κράτους είναι αδύνατο. Ο στρατός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αντιτρομοκρατική επιχείρηση, αλλά για επίσημα κηρυγμένο πόλεμο με άλλο κράτος. Πέραν του στρατού στάλθηκαν στα Ανατολικά και παραστρατιωτικά τάγματα μισθοφόρων με φανερές νεοναζιστικές απόψεις που χρηματοδοτήθηκαν από ολιγάρχες της χώρας. Άρχισαν να χτυπούν και να βομβαρδίζουν πόλεις της ίδιας της χώρας τους.

Μετά τα δημοψηφίσματα και τις διακηρύξεις της ανεξαρτησίας των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ» ξεκίνησε μια μαζική στρατιωτική επίθεση. Η Ουκρανία ακύρωσε μέρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Donbass.

Απαγορεύθηκε η λειτουργία του Κόμματος των Περιφερειών (του Γιανουκόβιτς) και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.

Το 2018 ψηφίζεται ο νόμος «Για την επανένταξη του Ντονμπάς», όπου δεν υπάρχει λέξη για τρομοκράτες, αλλά εμφανίζεται ο όρος «ρωσική κατοχική διοίκηση». Ίσως ήταν μια προσπάθεια ετεροχρονισμένης νομιμοποίησης της χρήσης του στρατού, αλλά και πάλι, όπως είπαμε και πριν, ο στρατός μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο όταν κηρύσσεται πόλεμος ή επιβάλλεται στρατιωτικός νόμος. Δεδομένου ότι ο πόλεμος δεν έχει κηρυχτεί σε κανένα κράτος και οι τρομοκράτες εναντίον των οποίων κινήθηκε η ATΕ δεν έχουν εντοπιστεί, αλλά οι εχθροπραξίες πραγματοποιήθηκαν στο εσωτερικό της ίδιας της χώρας με βομβαρδισμό των δικών τους πόλεων από βαρύ πυροβολικό και με τη χρήση πολεμικών αεροσκαφών, μεταξύ άλλων με βομβαρδισμό πολιτικών στόχων, μπορούμε εύλογα να μιλάμε για ανοιχτό τρόμο που δεν βασίζεται σε κανέναν νόμο της Ουκρανίας.

Υπάρχει βέβαια και το άλλο κομμάτι ανοιχτής τρομοκρατίας εντός των εδαφών που ελέγχει το Κίεβο. Στις 2 Μαΐου 2014 σημειώθηκε μαζική άγρια ​​δολοφονία όσων διαφωνούσαν με την πολιτική των νέων αρχών στην Οδησσό. Τον Απρίλιο του 2015, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος της αντιπολίτευσης Oles Buzina σκοτώθηκε. Την ίδια μέρα δολοφονείται και ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης. Οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία – ακτιβιστές του Μαϊντάν και μέλη μιας από τις νεοναζιστικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από τον δήμο του Κιέβου – είναι ελεύθεροι, η εκδίκαση δεν προχωράει ενώ δεν γίνεται καν αναφορά σε αυτούς που παρήγγειλαν τη δολοφονία. Διάφοροι Βουλευτές, επιχειρηματίες και άλλοι πολίτες της χώρας, εξαφανίζονται, αυτοκτονούν ακόμη και με δύο σφαίρες στο κεφάλι!!! Οι υποθέσεις φυσικά κλείνουν γρήγορα. Καμία ευθύνη δεν αποδίδεται σε κανένα.

Από την άλλη, με την κατηγορία της προδοσίας και της βοήθειας σε τρομοκράτες (αν και δεν υπάρχουν τρομοκράτες βάσει του νόμου), δεκάδες δημοσιογράφοι και εκατοντάδες πολίτες άλλων επαγγελμάτων συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Συμμορίες που ελέγχονται από την SBU και το Υπουργείο Εσωτερικών εισβάλλουν στα δικαστήρια εάν οι δικαστές πάρουν «λανθασμένες» αποφάσεις, δηλαδή εάν οι δικαστές προσπαθούν να καθοδηγούνται από νόμους και όχι από πατριωτικές σκοπιμότητες, επιτίθενται σε αντιπολεμικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και συμμετέχουν σε επιδρομές.

Οι μυστικές φυλακές της SBU, όπου κρατούνταν άνθρωποι χωρίς κατηγορία και βασανίζονταν, δεν ανακαλύφθηκαν από τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, αλλά από την Διεθνή Αμνηστία και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Φυσικά αυτά συνέβησαν και από την άλλη πλευρά στις περιοχές των αυτοαποκαλούμενων «ΛΔΛ» και «ΛΔΝ», κάτι που επίσης θα βρείτε στις εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας και του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Επομένως, ναι, η δικτατορία είναι ανοιχτή. δεν περιορίζεται από νόμους και δημοκρατικούς θεσμούς και έχει σαφώς τα χαρακτηριστικά της τρομοκρατικής δικτατορίας, καθώς ο πληθυσμός εκφοβίζεται και καταστέλλεται με τη βοήθεια δυνάμεων ασφαλείας και παραστρατιωτικών ομάδων.

Επόμενο στον ορισμό του φασισμού είναι ο σοβινισμός. Εδώ, δεν χρειάζεται πιστεύω να εξηγήσουμε κάτι. Ένα από τα κύρια συνθήματα της περιόδου είναι το «Ουκρανία – πάνω απ όλους» – η μετάφραση του γνωστού Deuchland Uber Alles. Ακόμη και ο χαιρετισμός «Δόξα στην Ουκρανία – στους ήρωες Δόξα», που  εμφυτεύθηκε στη σύγχρονη Ουκρανική κοινωνία είναι ο χαιρετισμός των Ουκρανών υπερεθνικιστών συνεργών και συμμάχων των ΝΑΖΙ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά τι να σχολιάσει κανείς όταν στην Ουκρανία του σήμερα έχουν ηρωοποιηθεί οι υπεύθυνοι ή εκτελεστές  του ολοκαυτώματος των Εβραίων στο Λβόφ και το Μπάμπι Γιαρ, οι σφαγείς των Πολωνών στο Βολίν. Στην Ουκρανία, του σήμερα, και φυσικά αναφέρομαι και στην περίοδο πριν την ρωσική εισβολή, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης προωθούν την εθνική μισαλλοδοξία προς τους Ρώσους, υιοθετήθηκαν νόμοι που εισάγουν διακρίσεις για τη γλώσσα, τα μέσα ενημέρωσης και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μετατρέποντας τους ρωσόφωνους πολίτες της Ουκρανίας σε ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Σε αντίθεση ακροδεξιοί ή και άλλοι πολίτες που επιτρέπουν στους εαυτούς τους να κάνουν δημόσιες δηλώσεις με λεξιλόγιο εθνικά μισαλλόδοξο δεν διώκονται ποινικά.

Θεωρητικά, στη βάσει της νέας Ουκρανικής Νομοθεσίας απαγορεύεται η χρήση τόσο των φασιστικών όσο και των κομμουνιστικών συμβόλων, αλλά υπάρχει ολόκληρο τμήμα του Ουκρανικού Στρατού – η γνωστή μας ΑΖΟΦ που διατηρεί ως Σύνταγμα Ειδικών Αποστολών πλέον του Υπουργείου Εσωτερικών, τα ναζιστικά σύμβολα και το γνωστό χαιρετισμό.

Τελευταίο δείγμα μιας σειράς νομοθετημάτων με σαφή στόχο να πληγεί η ρωσική μειονότητα της Ουκρανίας, ο Νόμος «Για τους αυτόχθονες λαούς» που ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 2021!, όπου οι Ρώσοι δεν συμπεριλαμβάνονται σ αυτούς. Και εκεί θα βρούμε διακρίσεις υπέρ των αυτόχθονων λαών όπως π.χ. οι Τάταροι.

Τέλος, η εμφάνιση του φασισμού απαιτεί την παρουσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και την οικονομική ολιγαρχία ως ενσάρκωσή του. Πολλοί εξισώνουν εσφαλμένα το τραπεζικό κεφάλαιο με το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι τραπεζικό κεφάλαιο συγχωνευμένο με βιομηχανικό κεφάλαιο με τέτοιο τρόπο ώστε το τραπεζικό κεφάλαιο να κυριαρχεί. Το βιομηχανικό μονοπώλιο χρειάζεται πίστωση. Τα παίρνει από την τράπεζα. Σε αντάλλαγμα, παρέχονται στην τράπεζα όλες οι πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητες της επιχείρησης, γεγονός που οδηγεί αυτόματα στον έμμεσο έλεγχο της τράπεζας επί αυτής της επιχείρησης. Στη συνέχεια, η τράπεζα αγοράζει τις μετοχές του εργοστασίου υπό όρους και αρχίζει να το ελέγχει άμεσα. Πολύ απλά, ένας οικονομικός ολιγάρχης είναι ένας τραπεζίτης που έχει την παραγωγή.

Για παράδειγμα, ο Αχμέτοφ ή ο Καλαμόϊσκι, είναι οικονομικοί ολιγάρχες, αν και σε παγκόσμια κλίμακα είναι πολύ μικροί και ασήμαντοι.

Επιπλέον, για την εμφάνιση του φασισμού, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πρέπει επίσης να είναι ιμπεριαλιστικό. Δηλαδή να έχει τάσεις επέκτασης στο εξωτερικό.

Βασικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι η επικράτηση της εξαγωγής κεφαλαίου έναντι της εξαγωγής αγαθών. Ως εξαγωγή κεφαλαίου, οι επίσημες στατιστικές μας δίνουν την απόσυρση χρημάτων από ολιγάρχες σε offshore. Στην πραγματικότητα, η εξαγωγή κεφαλαίου είναι η αγορά ή η κατασκευή επιχειρήσεων από την οικονομική ολιγαρχία μιας χώρας σε μια άλλη χώρα. Αν μιλάμε για Στατιστική, τότε αυτή είναι η ενότητα «Άμεσες Επενδύσεις», μόνο όχι εντός της χώρας, αλλά εκτός.

Υπάρχει στην Ουκρανία οικονομική ολιγαρχία και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

Η οικονομική ολιγαρχία, φαίνεται πως υπάρχει. Οι Ουκρανοί ολιγάρχες, διαθέτουν ταυτόχρονα τράπεζες και βιομηχανική παραγωγή. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που χρηματοδοτούν και ελέγχουν πολιτικά κόμματα,  αλλά και παραστρατιωτικές ομάδες.

Εδώ και πάλι υπάρχει μια ένσταση όσον αφορά τις τράπεζες. Οι ουκρανικές τράπεζες είναι τέτοιες μόνο ως προς το όνομα, αλλά όχι στη λειτουργικότητά τους. Η τράπεζα είναι ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα που παίρνει πλεονάζοντα χρήματα με τη μορφή καταθέσεων από έναν τομέα της οικονομίας και τα μεταφέρει με τη βοήθεια δανείων σε έναν άλλο όπου υπάρχει έλλειψη.

Δεδομένου ότι οι ουκρανικές τράπεζες δεν δανείζουν την παραγωγή στην Ουκρανία (λόγω των πολύ υψηλών προεξοφλητικών επιτοκίων και των πολύ χαμηλών περιθώριων κέρδους οι παραγωγικές επιχειρήσεις δεν μπορούν πρακτικά να παίρνουν δάνεια), στην πραγματικότητα μετατρέπονται σε τοκογλυφικά γραφεία που δίνουν καταναλωτικά δάνεια, αλλάζουν νομίσματα και παίζουν στα χρηματιστήρια. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τράπεζες.

Το βασικό όμως είναι κάτι άλλο. Σύμφωνα και με τον ορισμό του φασισμού που δώσαμε, ένα υποχρεωτικό χαρακτηριστικό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι η επικράτηση της εξαγωγής κεφαλαίου έναντι της εξαγωγής αγαθών. Αν δούμε τα στατιστικά του υπουργείου Οικονομικών, οι άμεσες επενδύσεις από την Ουκρανία στο εξωτερικό είναι ασήμαντες σε όγκο σε σχέση με τις εξαγωγές αγαθών. Η αναλογία είναι τέτοια που ουσιαστικά αποδεικνύει ότι το ουκρανικό κεφάλαιο δεν αγοράζει περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό και δεν εκμεταλλεύεται ξένους εργάτες. Δεν είναι ιμπεριαλιστικό, δεν υπάρχει οικονομική ολιγαρχία στην Ουκρανία με την επιστημονική έννοια του όρου.

Φυσικά βέβαια, στην καθημερινή ζωή αποκαλούμε τους Παρασένκο, Αχμέτοφ, Πιντσούκ, Καλαμόισκι  και άλλους μεγάλους ιδιοκτήτες της παραγωγής και τραπεζών στην Ουκρανία, ολιγάρχες. Αλλά η λέξη ολιγάρχης στην Ουκρανία δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά πολλά χρήματα και μεγάλη πολιτική επιρροή.

Είναι λοιπόν δυνατόν να συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχει φασισμός στην Ουκρανία; Αν λοιπόν  αποδεχθούμε ότι με την έλλειψη εθνικού κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει φασισμός, τότε θα ξεπλύνουμε από το στίγμα και μια σειρά δικτατορίες του τελευταίου αιώνα όπως στην Ελλάδα των Συνταγματαρχών ή στη Χιλή του Πινοσέτ, χώρες που επίσης δεν είχαν εθνικό κεφάλαιο.

Τότε ποιος είναι ο Δικτάτορας; Είναι ο Ζελένσκι φασίστας δικτάτορας;

Το να χαρακτηρίσεις τον Ζελένσκι φασίστα δικτάτορα είναι αστείο και παγκόσμια πρωτοτυπία … Εβραίος Ναζιστής Δικτάτορας!!! Ακούγεται σαν ανέκδοτο.

Επομένως … τι πραγματικά συμβαίνει; Όντως, η Ουκρανία δεν έχει δικό της, ουκρανικό, οικονομικό κεφάλαιο, αλλά υπάρχει κάποιου άλλου. Οι Cargill, Phillip Morris, Bunge, Kraft, Procter & Gamble, ADM, Pepsico, McDonald’s, Monsanto είναι οι μεγαλύτεροι Αμερικανοί ιδιοκτήτες περιουσιακών στοιχείων στην Ουκρανία με κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων. Αυτό είναι το είδος του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου που λειτουργεί εδώ.

Έτσι, στην Ουκρανία δεν υπάρχει ουκρανικός φασισμός, γιατί δεν υπάρχει δικό του οικονομικό κεφάλαιο. Ωστόσο, όπως είδαμε παραπάνω, ασκήθηκε και ασκείται ανοιχτός τρόμος κατά του πληθυσμού στην Ουκρανία.

Αυτό το είδος φασισμού ονομάζεται φασισμός στην εξωτερική πολιτική. Μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει μια αστική δημοκρατία, αλλά έξω, χωρίς συνέπειες, χωρίς διεθνείς κυρώσεις, βομβαρδίζουν ολόκληρα κράτη, αιχμαλωτίζουν και σκοτώνουν τους ηγέτες τους, αρπάζουν ανθρώπους χωρίς κατηγορία και τους βασανίζουν για χρόνια στη φυλακή του Γκουαντάναμο (εξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πάντα). Οργανώνουν οικονομικά πραξικοπήματα. Δηλαδή, εξωτερικά οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιούν μια ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία και έχουν πλήρη στήριξη και σχέση με το οικονομικό κεφάλαιο.

Επομένως, το μόνο αληθινό συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι υπάρχει φασισμός στην Ουκρανία. Δεν είναι όμως ουκρανικός, αλλά ο αμερικανικός φασισμός στην εξωτερική πολιτική, που πραγματοποιείται διαμέσου της κυβέρνησης της Ουκρανίας που ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω του αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ο Ζελένσκι είναι το μέσο και όχι ο αυτουργός.

Αφού λοιπόν απαντήσαμε στο ερώτημα περί φασισμού στην Ουκρανία, ήρθε η ώρα να απαντήσουμε και στο τελευταίο ερώτημα.

Έχει δικαίωμα ένα άλλο κράτος, να αποκαταστήσει τη δημοκρατική τάξη εισβάλοντας;

Δεν γνωρίζω εάν και κατά πόσο η Ρωσία μπορεί να διεκδικεί δάφνες δημοκρατικότητας που να της επιτρέπουν να κρίνει τους άλλους. Ακόμη όμως κι αν είναι έτσι, δεν υπάρχει κάποιος διεθνής νόμος που να επιτρέπει τη χρήση όπλων για την επιβολή της «αποφασιστικοποίησης».

Επιχειρήματα του τύπου «αποναζιστικοποίηση» και αποφασιστικοποίηση» είναι εντελώς πλαστά και η απάντηση εδώ, είναι κάτι παραπάνω από προφανής. ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ!!!

Σημείωση “Ανιχνεύσεων”: Οι “Ανιχνεύσεις” προσπαθούν να διαφωτίσουν τα γεγονότα απο όλες τις πλευρές. τα άρθρα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο εκφράζουν τους συντάκτες τους. Οι “Ανιχνεύσεις” παίρνουν θέση με δικά τους σχόλια στην ενότητα “Το σχόλιο της ημέρας”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

spot_img

11 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Ο φασισμός φορά αποκλειστικώς Λατίνους λαούς, κυρίως Ιταλίας/Ισπανίας, και την εξειδικευμένη περίπτωση εθνικισμού που ερείζεται στο μεγαλείο της αρχαίας Ρώμης και λατινικής παράδοσης. Επομένως δεν μπορεί να υφίσταται φασισμός πέρα των λατίνων λαών, που δεν έχουνε κάποια λατινική παράδοση για να υποβοσκούσε φασισμός. Οπότε αδόκιμη η χρήση του όρου φασισμού τόσο αλλού όσο και στην χώρα μας.
    Υ.Γ. 1: Φασίστας / φασισμός κλπ : Φασίστας είναι κάποιος που υφίσταται είτε ως συμπαθών, είτε ως μέλος του ιταλικού φασιστικού κινήματος υπό τον Μπενίτο Μουσολίνι από τον Μεσοπόλεμο ως και το 1943, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις βασικές του αρχές δε διέπεται από φυλετικά πρότυπα, όπως στον ναζισμό.
    Υ.Γ. 2: άρθρο wikipedia https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

  2. @ θ.Γ.

    Όχι, αυτό είναι λάθος. Αν διαβάσεις προσεκτικά το άρθρο, θα δεις ότι και ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός είχε σαν πρότυπο τον ιταλικό φασισμό. Η βάση τού φασιστικού συστήματος είναι ο κορπορατ(βι)ισμός. Πέραν αυτού, τα ιδεολογήματα (π.χ. νεκρανάσταση τής αρχαίας Ρώμης στην Ιταλία, ή άλλα αλλού) μπορούν να διαφέρουν. Ακόμη και στην Μ. Βρετανία υπήρξε φασιστικό κόμα.

    Αυτό που είναι μεγάλη ανοησία είναι να βαφτίζουν τον καθένα ναζί, ή νεοναζί, ενώ ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός ήταν ένα φαινόμενο πολύ συγκεκριμένο εν τόπω και χρόνο. Ήταν μία ιδεολογία, που δημιουργήθηκε κατά τον Μεσοπόλεμο από Γερμανούς για την Γερμανία και δεν νοείται χωρίς αυτήν και αυτούς. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο τού Alfred Rosenberg “Ο μύθος τού 2ού Αιώνος”, θα καταλάβει γιατί, ενώ φασιστής μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, “ναζιστής”(*) δεν μπορεί να είναι παρά μόνον ένας Γερμανός.

    (*) Η λέξη “ναζισμός” είναι αγγλική περιπαικτική εφεύρεση, δημιουργημένη από δύο συλλαβές τής γερμανικής σύνθετης λέξης Nationalsozialismus, που σημαίνει εθνικοσοσιαλισμός. Αν την έλεγες στην χιτλερική Γερμανία, εύρισκες τον μπελά σου.

  3. Οι ανιχνεύσεις έχουν δημοσιεύσει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο
    https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%af%ce%bd%ce%b9%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%ce%b9%ce%b2%ce%ac%ce%bd-%cf%83%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%ce%ad%cf%83%cf%89-%ce%bf%cf%85%ce%ba/
    που πιθανόν εξηγεί τα ερωτήματα που τίθενται και τις απαντήσεις.
    Εν τέλει όποιος αγαπά την πατρίδα του και δεν θέλει τη Ρωσική μπότα στον σβέρκο του αποκαλείται φασίστας. Η θεωρία των υπερασπιστών είναι γνωστή: Καταδίκη της εισβολής (20%) και κατανόηση του εισβολέα (80%). Η Ζαχάροβα παίζει το βιολί και οι υπερασπιστές χορεύουν την λίμνη των κύκνων (με μπόλικο αίμα να κυλά) για να διευκολύνονται οι “απαλές” κινήσεις των χορευτών.
    Ενδιαφέρον θα είχε να αναλυθεί ο Ρωσικός φασισμός, αφού εκεί υπάρχει και το προαπαιτούμενο (οικονομικό ολιγαρχικό κεφάλαιο).

  4. «Κορπορατισμός» είναι κάτι ανάλογο του «κολεκτιβισμού», και με τα δύο αυτά να είναι μορφές «συνεταιρισμού» οι οποίοι συνεταιρισμοί ενυπάρχουν στις κοινωνικοοικονομικές δομές οποιουδήποτε είδους πολιτικού συστήματος (κομουνισμού, σοσιαλισμού, φιλελευθερισμού, κλπ). Επομένως ο φασισμός δεν μπορεί να κρίνεται στη βάση πολιτικοκοινωνικοοικονομικών κριτηρίων γιατί σ΄αυτά ΔΕΝ διαθέτει κάποια συγκεκριμένη αποκλειστικότητα, αλλά μόνο στη βάση ιστορικοπολιτισμικών κριτήριων (εδώ τον Λατινικό/Ρωμαϊκό πολιτισμό). Ο Φασισμός είναι, επακριβώς, απόρροια του αυτού Λατινικού πολιτισμικού υποβάθρου (κατ’ αναλογία που και ο Ναζισμός έχει την απαρχή του στον Προτεσταντικό Καλβινισμό, ως θρησκευτικοπολιτισμική του βάση).

    • Η πολιτική οργάνωση τού φασιστικού κράτους είναι ο κορπορατισμός. Είπα εγώ ότι το έχει αποκλειστικότητα; Αυτό που έγραψα ότι είναι λάθος, είναι τον να τον συνδέουμε τον Λατινικό/Ρωμαϊκό πολιτισμό, επειδή, όπως απέδειξα, υπήρξε κι εκτός αυτού, σε χώρες αγγλοσαξωνικές.

      Από πού κι ως πού ο εθνικοσοσιαλισμός (“ζαζισμός”, εξήγησα γιατί η λέξη είναι λάθος, αλλά έχει επικρατήσει) έχει ως θρησκευτικοπολιτισμική του βάση τον Προτεσταντικό Καλβινισμό;

      • “ζαζισμός” => ναζισμός. Συγγνώμη. Σε μία προσπάθειά των οι Άγγλοι να κοροϊδέψουν τον εθνικοσοσιαλισμό, τον είπαν nazi, όπως ακριβώς αποκαλούσαν τον Βοναπάρτη (Μ. Ναπολέοντα) Bony. Πάντα οι λαοί προσπαθούν να γελοιοπούν ό,τι φοβούνται.

  5. Κατ’ αρχάς όσο αφορά το Βρετανικό κόμμα «Βρετανική Ένωση Φασιστών και Εθνικοσοσιαλιστών» προφανώς ήταν υβρίδιο χωρίς καμιά αυθεντικότητα ως προς τον γνήσιο Φασισμό. Περαιτέρω, ο κορπορατισμός (κολεκτιβισμός, συνεταιρισμός, ή τέλος πάντων ο οιοσδήποτε τύπος «συλλογικότητας») είναι συστατικό όλων των πολιτικοκοινωνικοοικονομικών συστημάτων. Τα έχουν όλοι. Επομένως δεν μπορεί να κρίνεται ο Φασισμός πάνω σε τέτοια ευρεία βάση. Αλλιώς τα πάντα θα ήταν ΚΑΙ Φασισμός, και δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο. Όσο για το δεύτερο, ΝΑΙ ο Ναζισμός έχει βάση στον Προτεσταντικό Καλβινισμό, αλλά ευρέως δεν μπορεί να λέγεται. Ο Λούθηρος θα δημοσιεύσει το 1543 ένα φυλλάδιο με τον τίτλο «Wider die Juden und ihre Lugen» «Για τους Ιουδαίους και τα ψέματα τους», προτείνοντας «… την απαγόρευση της ιουδαϊκής λατρείας» και παρότρυνε τους Χριστιανούς να καταστρέψουν τα εβραϊκά σπίτια και τις συναγωγές, να σωπάσουν τους ραβίνους με την ποινή του θανάτου, να κατασχέσουν τον εβραϊκό πλούτο, και να υποχρεώνουν τους νεαρούς Εβραίους σε σκληρή χειρωνακτική εργασία». Οι Ναζί επιδείκνυαν αυτό το βιβλίο του Λούθηρου στις δημόσιες συγκεντρώσεις της Νυρεμβέργης. Η Wikipedia αναφέρεται στο επίμαχο αυτό θέμα σ΄ αυτό εδώ το άρθρο «Debate about Luther’s influence on the Nazis» (https://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Luther_and_antisemitism#Debate_about_Luther's_influence_on_the_Nazis) «The prevailing scholarly view since the Second World War is that the treatise exercised a major and persistent influence on Germany’s attitude toward its Jewish citizens in the centuries between the Reformation and the Holocaust» […] «Luther’s sentiments were widely echoed in the Germany of the 1930s, particularly within the Nazi party. Hitler’s Education Minister, Bernhard Rust, was quoted by the Völkischer Beobachter as saying that: “Since Martin Luther closed his eyes, no such son of our people has appeared again. It has been decided that we shall be the first to witness his reappearance … I think the time is past when one may not say the names of Hitler and Luther in the same breath. They belong together; they are of the same old stamp [Schrot und Korn]”»[…] «Hans Hinkel, the editor of the Luther League’s magazine Deutsche Kultur-Wacht, and the leader of the Berlin chapter of the Kampfbund, paid tribute to Luther in his acceptance speech as head of both the Jewish section and the film department of Goebbel’s Chamber of Culture and Propaganda Ministry. “Through his acts and his spiritual attitude, he began the fight which we will wage today; with Luther, the revolution of German blood and feeling against alien elements of the Volk was begun. To continue and complete his Protestantism, nationalism must make the picture of Luther, of a German fighter, live as an example ‘above the barriers of confession’ for all German blood comrades”» […] «According to Daniel Goldhagen, Bishop Martin Sasse, a leading Protestant churchman, published a compendium of Luther’s writings shortly after Kristallnacht, for which Diarmaid MacCulloch, Professor of the History of the Church in the University of Oxford argued that Luther’s writings were a “blueprint”. Sasse “applauded the burning of the synagogues and the coincidence of the day, writing in the introduction, “On November 10, 1938, on Luther’s birthday, the synagogues are burning in Germany.” The German people, he urged, ought to heed these words “of the greatest antisemite of his time, the warner of his people against the Jews» […] «Luther’s proposals read like a program for the Nazis.” It was Luther’s expression “The Jews are our misfortune” that centuries later would be repeated by Heinrich von Treitschke and appear as a motto on the front page of Julius Streicher’s Der Stürmer. Some scholars have directly attributed the Nazi “Final Solution” to Martin Luther». Άλλο, επιπλέον άρθρο, διαβάστε επίσης και εδώ https://en.wikipedia.org/wiki/Religion_in_Nazi_Germany#Martin_Luther . Είναι προφανέστατο ότι τόσο Ναζισμός όσο και Φασισμός εδραιώθηκαν πάνω στις πολιτισμικές δομές των εθνών που τα ανέδειξαν. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες για να μην θίγονται ιστορικοί πολιτισμοί και κοινωνίες συλλογικά.

    • Το έχω γράψει ήδη, αλλά δεν το διάβασες προσεκτικά: “Η βάση τού φασιστικού συστήματος είναι ο κορπορατ(βι)ισμός. Πέραν αυτού, τα ιδεολογήματα (π.χ. νεκρανάσταση τής αρχαίας Ρώμης στην Ιταλία, ή άλλα αλλού) μπορούν να διαφέρουν”. O κορπορατισμός μπορεί να είναι “συστατικό”, αλλά όχι η βάση και λαλλων πολιτικών συστημάτων.

      Τι πάει να πει “υβρίδιο χωρίς καμιά αυθεντικότητα ως προς τον γνήσιο Φασισμό”; Δεν ακολουθούσε την φασιστική ιδεολογία, εκτός κι αν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε; Η ρουμανική Σιδηρά Φρουρά, ή “Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ” τού Ζελέα Κοντρεάνου τι ήταν, αν όχι καθαρά φασιστική;

      Όσον αφορά στον Λούθηρο και τον αντισημιτισμό του, είναι γελοίο να ισυρίζεται κανείς ότι το είχε σαν … βάση (sic) ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός. Απλώς το χρησιμοποιούσε για να δικαιολογήσει τον αντισημιτισμό του, αλλά ο τελευταίος δεν είναι η βάση τού γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Είναι απλώς μία πτυχή του. Ο Καλβίνος πού μπαίνει εδώ;

      Συνιστώ για ανάγνωση το βιβλίο τού Rosenberg “Der Mythus des 20. Jahrhunderts” (Ο Μύθος τού 20ού Αιώνα) – το έχω ήδη αναφέρει- και για τον φασισμό το βιβλίο τού Stanley G. Payne, “A History of the Fascism 1914-1945” (The University of Wisconsin Press). Βεβαίως υπάρχει και το εξαιρετικό συλλογικό “Theorien Über den Faschismus”, επιμελημένο από τον Ernst Nolte κι εκδομένο από τον οίκο Kiepenheuer & Witsch, 1967, το οποίο διαβάζαμε στο Πανεπιστήμιο.

      Περιττό να επανέλθω.

  6. Δηλαδή για να καταλάβω, η «Βρετανική Ένωση Φασιστών και Εθνικοσοσιαλιστών» και η Ρουμανική «Σιδηρά Φρουρά» ήθελαν να δημιουργήσουν, ή είχαν δημιουργήσει, κάποιον Βρετανικό ή Ρουμανικό «κορπορατισμό» καθότι, κατά τα σχόλιά σου, μόνον έτσι θα οριζόταν ένα Φασιστικό κίνημα στη Βρετανία και τη Ρουμανία. Υπήρξαν ιδεολογίες κορπορατισμού σε Βρετανία/Ρουμανία για να «πατήσει» πάνω τους εκεί κάνας Φασισμός;
    Υ.Γ.1: Η βάση του Ναζισμού είναι βεβαίως ο φυλετισμός, η «φυλετική διάκριση», (μεγαλύτερο μέρος της οποίας αφορά τον γερμανικό αντισημιτισμό και ο λόγος είναι της υπονόμευσης της Γερμανίας από τους εβραίους στον Α’ Παγκόσμιο). Ο φυλετισμός, γενικώς, σαφώς και εδράζει στον πυρήνα της φιλοσοφίας του Προτεσταντισμού περί διαχωρισμού των ανθρώπων και προκαθορισμένης εξέλιξης του κάθενός μας (https://en.wikipedia.org/wiki/Predestination_in_Calvinism ). Εδώ κάποιοι διαφωνούν βεβαίως, ως προς τη Προτεσταντική βάση του Ναζισμού (ισχυρίζονται ότι απλώς τον χρησιμοποίησε για να δικαιολογηθεί), αλλά απ΄ την άλλη μεριά πολλοί συμφωνούν ότι ο Ναζισμός είναι μια ακραία έκφραση της Προτεσταντικής ιδεολογίας.
    ΥΓ.2: Όπου στο σχόλιό μου αναφέρεται «Προτεσταντικός Καλβινισμός» δεν εννοώ βεβαίως το θρησκευτικό αναμορφωτικό δόγμα του Καλβίνου καθαυτό, αυτό έχει να κάνει με θεολογία και μόνον, μην μπερδευόμαστε, αλλά εννοώ την σκληρή/αυταρχική έκφραση του κεντροευρωπαϊκού Προτεσταντισμού που είναι η μάνα του κακού του κεντροευρωπαϊκού πολιτισμού, με την ακραία έκφρασή του τον Ναζισμό. (Όποιος τυχόν έχει διαμείνει/εργαστεί Γερμανία/Ολλανδία καταλαβαίνει τι εννοώ).

    • “είχαν δημιουργήσει, κάποιον Βρετανικό ή Ρουμανικό «κορπορατισμό» καθότι…”

      Τι θα πει “είχαν δημιουργήσει”; Η πολιτειακή βάση τού φασισμού είναι ο κορπορατισμός. Η οργάνωση τού κράτους, όπως αλλού τα κόμματα. Τι δεν καταλαβαίνεις; Ο κορπορατισμός δεν είναι ιδεολογία για να πατήσεις πάνω, αλλά σύστηυμα. Αν στην Ρουμανία και στην Αγγλία τα αντίστοιχα κινήματα είχαν επικρατήσει, ασφαλώς έτσι θα είχαν οργανώσει την δομή διακυβερνήσεως. Απορώ τι δεν καταλαβαίνεις. Τι ήσαν τα Cortes τού Franco; Πώς ήταν οργανωμένο το Estado Novo τού Salazar; Αν δεν έχεις βασικές γνώσεις τού αντικειμένου, ασφαλώς δεν καταλαβαίνεις.

      Η βάση τού εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία ήταν η υπεροχή τής Αρίας Γερμανικής Φυλής. Έχεις διαβάσει Arthur de Gobineau και ιδίως , Houston Stewart Chamberlain, για να δεις τούς προδρόμους τού “ναζισμού”; Πιάσε και διάβασε, διαφορετικά είναι αδύνατον να συνεννοηθούμε.

      Υ.Γ. Δεν χρειάζεται να διαβάσεις Νίτσε, τού οποίου την φιλοσοφία οι εθνικοσοσιαλιστές παραποίησαν εντελώς, παρουσιάζοντάς τον ως μέντορά των. Καμμία σχέση ο “Υπεράνθρωπός” του με την ανωτερότητα τής φυλής κλπ.

  7. «Ο κορπορατισμός δεν είναι ιδεολογία για να πατήσεις πάνω, αλλά σύστηυμα»:
    Ο Φασισμός είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, και μια πολιτική ιδεολογία πάντα προϋπάρχει σε σχέση με ένα εφαρμόσιμο οικονομικοκοινωνικό σύστημα που ενδεχομένως και επιβάλει κατά περίπτωση αφότου η αυτή πολιτική ιδεολογία επικρατήσει σε μια χώρα. Η ιδεολογίες ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΥΝ του οιοδήποτε οικονομικοκοινωνικού συστήματος που ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να επιβάλουν όταν και καταφέρουν να επικρατήσουν. Ο Φασισμός ως πολιτική ιδεολογία ΠΡΟΫΠΗΡΞΕ της πολιτειακής διακυβέρνησης του Μουσολίνι, και αυτός τον επέβαλε στο Ιταλικό κράτος και κοινωνία κατόπιν, αφότου επιβλήθηκε στην εξουσία. Άρα δεν μπορεί να προήλθε, ή έστω να έχει ως προϋπόθεση, ο Φασισμός (=πολιτική ιδεολογία) τον «κορπορατισμό» (=σύστημα οικονομικοκοινωνικής οργάνωσης) που εφαρμόστηκε προφανώς κατά την επικράτηση του Φασισμού, γιατί μια πολιτική ιδεολογία όταν και επιβάλλεται στο κράτος χρειάζεται να εφαρμόσει κατόπιν έναν τρόπο οργάνωσης του κράτους. Εδώ νομίζω μπλέξατε ΑΙΤΙΑ-ΑΙΤΙΑΤΟ. Και αν θα θέλετε να πάμε και κατά γράμμα («κατά τας γραφάς»), η Wikipedia εδώ (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82) αναφέρει : «Ο Φασισμός ΕΠΙΔΙΩΚΟΝΤΑΣ την αναδιάρθρωση της ιταλικής οικονομικής ζωής, εξαπολύοντας παράλληλα πολεμική κατά του σοσιαλισμού του καπιταλισμού αλλά και κατά της ταξικής πάλης, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ μέσω αυτής της ΘΕΩΡΙΑΣ [σ.σ. δηλ. της θεωρίας του «κορπορατισμού»] την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ενός μηχανισμού ελέγχου της οικονομίας δια του ίδιου του κομματικού μηχανισμού και ως επί τω πλείστω του Κράτους, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ να θέσει σε συνεργασία τον εργοδότη και εργαζόμενο κάτω από την κρατική εξουσία. Έτσι ΔΙΑΙΡΕΣΕ τον οικονομικό εργατικό χώρο σε τρεις βασικές ενώσεις: των εργαζομένων (υπαλλήλων, εργατών), των εργοδοτών και των ελευθερίων επαγγελματιών, τις οποίες και ονόμασε συνδικάτα. Κάθε επαγγελματικός κλάδος λειτουργούσε σε ένα μόνο συνδικάτο…κλπ». Ο «κορπορατισμός» ήταν απλά ένας εφαρμόσιμος τρόπος της διακυβέρνησης του Ιταλικού κράτους από την επιβληθείσα σε αυτό πολιτικής ιδεολογίας του Φασισμού. Κοντολογίς, ο Φασισμός δεν προϋποθέτει «κορπορατισμό», ενυπάρχει και χωρίς αυτόν.
    Η αλήθεια είναι, για να κλείνουμε, ότι η φασιστική ιδεολογία (Φασισμός) εκπορεύτηκε από την προϋπάρχουσα Λατινική παράδοση, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να λεχθεί «επισήμως» γιατί προσβάλει τον Λατινικό πολιτισμό και ιστορία. –

Leave a Reply to Επισκέπτης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα