1.-Πολύ αφαιρετικά, η αριστερά έχει τρείς μεγάλες τάσεις.
α) Η μια είναι η αναρχική, η οποία έχει επίσης, πολλές τάσεις. Στην ιστορία του αναρχισμού, ο πρώτος αναρχικός δεν ήταν αριστερός αλλά ακραία φιλελεύθερος.
β)Η άλλη είναι η κομμουνιστική ή μαρξιστική αριστερά, επίσης με πολλές τάσεις.
γ) Η δικαιωματική αριστερά. Και εδώ υπάρχουν πολλές τάσεις.
2.-Σε σχέση με την αριστερά με προβληματίζουν τις μέρες αυτές τρία πράγματα.
α) Η στάση της στο κουρδικό. Ενώ η αριστερά (κάποια μορφή της τέλος πάντων από τις προαναφερθείσες), υποστηρίζει τις μειονότητες και τον ένοπλο αγώνα απελευθερωτικών κινημάτων και ενώ το κάνει για κινήματα και μειονότητες σε διάφορες χώρες δεν το κάνει για τους Κούρδους. Και το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί οι Κούρδοι εξαιρούνται;
β) Έβλεπα, χθες, ένα βίντεο από την επέμβαση της αστυνομίας στο ΑΠΘ και την εκδίωξη των νέων που κατέλαβαν το κτήριο της πρυτανείας και άκουγα μια φοιτήτρια να λέει στον αστυνομικό που την παρότρυνε, στην κυριολεξία, να φύγει: από που να φύγω; Από το πανεπιστήμιό Μου; Και τόνιζε το ΜΟΥ. Δηλαδή, η νεαρή φοιτήτρια έχει δικό της πανεπιστήμιο; Έχουν οι αριστεροί ιδιοκτησία και, μάλιστα, πανεπιστημιακή;
γ) Με όποιον μιλάω που συμμετείχε στο αποτυχημένο “πείραμα Συριζα” και, μάλιστα, από υψηλή θέση, μου λέει για την εξουσιομανία που κατέλαβε τα στελέχη του. Μπροστά στην εξουσία παρέβλεπαν τα πάντα. Με βάση αυτήν την νοοτροπία, είναι περιττό να αναρωτηθούμε γιατί δεν έθεσαν ποτέ το ζήτημα της προστασίας στην Ελλάδα, τούρκων αντικαθεστωτικών. Είτε πρόκειται για αριστερούς, είτε για οπαδούς του Γκιουλέν, είτε για στρατιωτικούς που διώκονται από το καθεστώς.
Το αθηναϊκό κράτος και οι πολιτικοί συντελεστές του, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι αριστεροί, βρίσκεται έρμαιο στην προπαγάνδα του Ερντογάν. Όποτε θέλει το κατηγορεί για υπόθαλψη τρομοκρατών, βαφτίζοντας όποιους θέλει ως τρομοκράτες. Χθες, το επανέλαβε με τους οπαδούς του Γκιουλέν ότι βρίσκονται στην Ελλάδα.
Θα ρωτήσουμε τον Ερντογάν ποιόν τούρκο θα δεχθούμε στην χώρα μας;
Θα αφεθούμε στις ορέξεις του Ερντογάν να βαφτίζει τρομοκράτη όποιον θέλει;
Γιατί κανένα πολιτικό κόμμα δεν παίρνει θέση πάνω σε ένα θέμα ανθρωπιστικό, όπως είναι οι διωκόμενοι πολιτικοί πρόσφυγες;
Θυμάμαι επί δικτατορίας την προστασία που είχαν τύχει Έλληνες αντιστασιακοί και πολιτικές προσωπικότητες σε ευρωπαϊκές χώρες. Μερικοί από αυτούς θα βρίσκονται στην ενεργό πολιτική. Μήπως δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία μας; Μήπως η ανθρώπινη και δημοκρατική ευαισθησία που θα δείξουμε ως κοινωνία θα εκτιμηθεί;
Τα γράφω αυτά γνωρίζοντας καλά πως Ελλάδα και Τουρκία μπορεί να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν, αναγκαστικά, φίλες χώρες, όμως, δεν πρόκειται να γίνουν.
Αλλά, η ζωή δεν είναι γραμμική. Έχει υψηλό βαθμό πολυπλοκότητας.
