Τόπος προσκυνήματος ο τόπος αποκεφαλισμού του Γάλλου καθηγητή από ισλαμιστή μετανάστη.
Και μόνο ο τίτλος του βιβλίου του [Η Παράξενη Αυτοκτονία της Ευρώπης, Μετανάστευση, ταυτότητα, Ισλάμ] τα λέει όλα. Σύμφωνα με τον Ντάγκλας Μάρεϊ*, η Ευρώπη πυροβολεί το κεφάλι της επειδή δεν είναι σε θέση να διατηρήσει την ταυτότητά της, να διαχειριστεί σωστά τη μετανάστευση και να αναγνωρίσει τους κινδύνους που θέτει το Ισλάμ. Αλλά αρκούμενοι σ’ αυτή τη συντόμευση θα αδικούσαμε πολύ τον συγγραφέα, καθώς η έρευνά του ξεπερνά αυτή την απλή διαπίστωση, όσο τρομακτική και αν είναι.
Ντάγκλας Μάρεϊ: Η Ευρώπη αυτοκτονεί επειδή χάνει τη χριστιανική της ταυτότητα και δέχεται ανεξέλεγκτα μουσουλμάνους μετανάστες.
Μας προσφέρει μια εναργέστατη εικόνα του προβλήματος μετά από λεπτομερειακή μελέτη της ιστορίας της ηπείρου, των πολιτιστικών εξελίξεών της, συναντήσεις με πρόσφυγες και πολιτικούς όλων των πτερύγων – ειδικά με τους εχθρούς του. Είτε είμαστε προσκολλημένοι στη δεξιά είτε συμπαθούμε τις ανθρωπιστικές του αξίες, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι Η Παράξενη Αυτοκτονία της Ευρώπης δεν είναι ξενοφοβικό μπουρλότο. Χάρη στη σοβαρότητά του και μερικές από τις αλήθειές του, το βιβλίο σαρώνει στις πωλήσεις (Νο 1 στην Αγγλία) και ο Ντάγκλας Μάρεϊ γεμίζει τα αμφιθέατρα σε όλο τον κόσμο.
Τον συναντούμε στο Ανατολικό Λονδίνο, μόλις επέστρεψε από την Αυστραλία – όπου έδωσε μια σειρά διαλέξεων με τον Δρ. Cornel West, αμερικανική αναφορά στη φιλοσοφία και την ιστορία των θρησκειών – και πριν πετάξει για την Νορβηγία. Δεν αγαπά καθόλου την εποχή του, τη χαλαρότητά της, τα ψέματά της, γι’ αυτό και «πυροβολεί» προς κάθε κατεύθυνση. Οι πολιτικοί, ειδικά οι Γερμανοί, προσκολλημένοι μακροχρόνια στην προθυμία τους να υποδεχτούν χωρίς όρια και σε αναζήτηση λύτρωσης, “για προφανείς λόγους που όλοι γνωρίζουμε”.
Ορισμένες ΜΚΟ, “συνεργοί λαθρεμπόρων στη Μεσόγειο”, δεν μπορούν να κάνουν διάκριση μεταξύ ακραίων ανθρωπιστικών περιπτώσεων και απλής οικονομικής μετανάστευσης. Οι κλαψιάρηδες καλλιτέχνες, που «θέλουν την κάθαρση, αλλά δεν βγαίνουν από το καβούκι τους ούτε συναντούν κανέναν». Ανησυχεί επίσης από την γενίκευση του αντι-δεξιού λόγου, τον οποίο χαρακτηρίζει επικίνδυνο: «Δεν νομίζω ότι το Δημοκρατικό Κόμμα στη Σουηδία είναι άκρα δεξιά, παράδειγμα. Η υστερία στο θέμα αυτό επανεμφανίζεται, καθετί δεξιά της άκρας αριστεράς θεωρείται φασιστικό. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι γιατί, όταν χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε πραγματικά το νεοναζιστικό κίνδυνο, αυτός ο λόγος θα είναι ανίσχυρος. Πώς θα τους ονομάσουμε; Φασιστοφασίστες;»
Η διαχείριση των προσφύγων είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα, και αυτός πρώτος το αναγνωρίζει: «Και ο κύριος λόγος που καταλήγουμε σε αυτό το χάος είναι το ένστικτό μας για καλοσύνη. Όλοι θέλουμε να είμαστε καλοί, να βοηθήσουμε, αυθόρμητα.” Έκανε πολλά ταξίδια σε δομές για να τους συναντήσει. Έχει δει τσακισμένες ζωές, άκουσε τρομακτικές ιστορίες. Καταλαβαίνει τους λόγους που ωθούν τους περισσότερους στη φυγή, αλλά είναι λιγότερο μεγαλόψυχος για το Ισλάμ και τις πολιτιστικές του συνήθειες. Και σπάει ένα ταμπού λέγοντας: «Τα κύματα της μετανάστευσης ανά τους αιώνες έχουν δείξει ότι δεν είναι όλα ίδια. Όταν οι Ουγενότοι ήρθαν στην Αγγλία πριν από αιώνες, είχαν μεγάλη επίδραση στην καθημερινή ζωή. Και σήμερα, εκατό μουσουλμάνοι πρόσφυγες δεν είναι το ίδιο με εκατό βουδιστές. Είναι προφανές για μένα. Αλλά αναγκαζόμαστε να ισχυριζόμαστε το αντίθετο.”
«Στο βιβλίο μου, θέτω αυτήν την ερώτηση: «Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα. Σου αρέσει;”. Σήμερα είναι η Δανία που θέλει να καταργήσει τα «μουσουλμανικά γκέτο» της, σύμφωνα με τον δικό της ορισμό, η Σουηδία που πρόκειται να φέρει το Δημοκρατικό Κόμμα στην εξουσία, οι Γερμανοί που αρχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους. Επικαιρότητα που δεν τον εκπλήσσει προάγγελο ενός μέλλοντος που δεν τον ευχαριστεί καθόλου: «Δεν θα είναι ένα καλό τέλος, φοβάμαι. Το Βερολίνο συνειδητοποίησε ότι η θέση του ήταν ανυπόφορη και οι μετακινήσεις πληθυσμών επιβραδύνθηκαν. Οριστικά; Δεν ξέρω, θα δούμε. Αλλά ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, απίστευτα κοινωνικά ζητήματα μας περιμένουν.”
Ο Douglas Murray, από την άλλη πλευρά, είναι πολύ λιγότερο ομιλητικός για την προσωπική του ζωή. Με τον σχεδόν ανησυχητικό μαγνητισμό και το μεταλλικό του βλέμμα, μερικές φορές φαίνεται ανήσυχος για τους ανθρώπους που τον πλησιάζουν. Και απρόθυμος, επίσης, να θυμηθεί απειλητικά τηλεφωνήματα και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που λαμβάνει, καθώς και τη στενή προστασία που μερικές φορές απολαμβάνει. Λέει: «Χειρότερα από ό, τι πιστεύουν ορισμένοι, αλλά πολύ λιγότερο από ό, τι φαντάζονται άλλοι. Γνωρίζω ανθρώπους στη Γαλλία ή τη Δανία που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τη δική μου ».
Πρώτο στις πωλήσεις στην Αγγλία το βιβλίο του Ντάγκλας Μάρεϊ, Η Παράξενη Αυτοκτονία της Ευρώπης, Ταυτότητα, Μετανάστευση, Ισλάμ.
Του ζητήθηκε ευθέως να είναι όσο το δυνατόν πιο διακριτικός στο θέμα, αλλά προσθέτει: «Συνήθισα τώρα. Αλλά είναι περίπλοκο όταν δεν μπορώ να κάνω δημόσια εμφάνιση. Αποφάσισα να συνεχίσω, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να συμβεί. Εχω την ευχαρίστηση ότι οι άνθρωποι θέλουν να ακούσουν την αλήθεια. Μερικοί δεν μπορούν να πουν τι σκέφτονται και χρειάζονται άλλοι να την πουν για αυτούς. Τουλάχιστον για να βεβαιωθούν ότι δεν είναι τρελοί.”
Philippe Chassepot
*Γεννημένος το 1979, σπούδασε με υποτροφία στο περίφημο Κολλέγιο Ητον πριν ακολουθήσει σπουδές αγγλικής φιλολογίας. Την περίοδο 2007-2011 διηύθυνε το Κέντρο Κοινωνικής Συνοχής. Το 2011 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, Bloody Sunday: Truths, Lies and the Saville Inquiry, για το οποίο βραβεύτηκε. Το 2017 δημοσίευσε την Παράξενη Αυτοκτονία της Ευρώπης.
Πηγή: https://www.letemps.ch/societe/douglas-murray-une-plume-tabou-propos-limmigration
