Τα πράγματα με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι πολύ πιο σοβαρά απο όσο δείχνουν.
Στον ελληνικό δημόσιο λόγο περιοριζόμαστε να αναπαράγουμε τους γνωστούς μανιχαϊστικούς αφορισμούς.
Λόγω βαρεμάρας, προφανώς, γιατί μυαλό, υποτίθεται, διαθέτουμε, δεν ψάχνουμενα δούμε τις λεπτές αποχρώσεις.
Αλλά στις αποχρώσεις βρίσκεται η ουσία.
Έχετε να πείτε κάτι σε βάθος πέραν απο τις προφητείες και τα στερεότυπα σε ποιον ανήκετε;
Ξημερώνουν δύσκολες μέρες.
Οι αμερικανοί θέλουν να μονοπωλήσουν την ηγεμονία. Οι Ρώσοι τους το αρνούνται και οι κινέζοι, είναι ευνόητο να μην το επιθυμούν. Πως θα διαμορφωθεί η νέα ισορροπία ισχύος;
Μπήκαμε, ήδη, στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος δεν θα διεξαχθεί όπως ο Δεύτερος αλλά με άλλα όπλα, πιο σύνθετα και ευέλικτα; Θα δικαιωθεί ο Αινστάιν με την περίφημη ρήση του “δεν ξέρω πως θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αλλά ο τέταρτος θα γίνει με σφενδόνες;”
Στην Ελλάδα, διαμορφώνονται συνθήκες εμφυλίου, όπως και την δεκαετία του 40. Τα δύο μέρη πήραν θέσεις έτοιμα να σφαγούν.
Ένας νέος μακαρθισμός βρίσκεται σε εξέλιξη Κανένας δεν ανέχεται τον άλλο. Ο λόγος είναι πολωτικός και μια σπίθα αρκεί για να ανάψει το μπαρούτι.
Δεν υπάρχει καμιά δύναμη λογικής για να εξισρροπήσει τον ακραίο λόγο και τις πράξεις.
Η ροπή σε ολοκληρωτικής φύσεως αντιλήψεις (αποκλεισμού της άλλης άποψης) είναι εμφανής.
Με ευκολία ο ένας χαρακτηρίζει εχθρό τον άλλο.
Φθάσαμε στο σημείο να αποδεχόμαστε με ευκολία την κατάργηση κατακτήσεων αιώνων του δυτικού πολιτισμού, όπως η πολυφωνία.
Η αντίθετη άποψη εξοβελίζεται. Στην Ελλάδα οι πάλαι ποτέ οπαδοί του πλουραλισμού απορούν γιατί να υπάρχει κανάλι που βρίσκεται εγγύτερα στην ρωσική άποψη για τον πόλεμο. Tην στιγμή που ΟΛΑ τα άλλα αναπαράγουν το ίδιο αφήγημα. Και θεωρούν πως πρέπει να σιωπήσει. Η οπτική μου στον πόελμο είναι η καταδίκη του αλλά δεν συμμερίζομαι τον αναπτυσσόμενο μακαρθισμό που οδηγεί σε ολοκληρωτισμό.
Άνθρωποι κύρους καθυβρίζονται. Όσοι απέμειναν απο αυτούς που μπορούσαν να αρθρώσουν άποψη και πολιτική, εξοβελίζονται με απειλές και αγοραία, λαϊκίστικη απαξίωση.¨Ενας νέος μεσαίωνας διαμοφώνεται.
Όλη αυτή η πνευματική, διανοητική και όποια άλλη υστέρηση κρύβεται πίσω απο την καθιαγιασμένη έννοια του λαού. Ποιός είναι ο λαός και γιατί ο καθένας μπορεί να καλύπτει πίσω απο αυτόν τον μεσαιωνισμό του,τα συμπλέγματά του, την αίσθηση ισχύος του, την κομματική του πρόσδεση, τον φανατισμό του;
Η σύγχρονη τεχνολογία δεν έδωσε, μόνο, τη δυνατότητα σε όλους να εκφράζουν την άποψή τους. Αυτή είναι η θετική πλευρά της εξέλιξης. Η αρνητική είναι πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να βγάλει τα μίση, τα πάθη, την δουλικότητα, την επιθετικότητά του, χωρίς καμιά αίσθηση μέτρου. Και χωρίς καμιά επίπτωση.
Η κλασική παιδεία που θα μπορούσε να αποτελέσει κάποιον καταλύτη ποιότητας στον δημόσιο λόγο έχει υποβαθμιστεί.
Ο λαός συμπεριφέρεται σαν κάτι ανάμεσα σε μια μορφή πρωτόγονου ανθρώπου και πρωτόγονου μεταανθρώπου.
Που θα οδηγήσει αυτός ο πρωτογωνισμός;
Μήπως η δημοκρατία χωρίς παιδεία είναι επικίνδυνο πολιτικό σύστημα; Μήπως εκεί που η δημοκρατία άνθισε, στην αρχαία Ελλάδα, παράλληλα άνθισε και η φιλοσοφία;
Σήμερα ο φιλοσοφικός λόγος θεωρείται γραφικός.
Που πάμε τέλος πάντων; Μπορεί κάποιος να ανακόψει τον κατήφορο; Δικαιούνται οι δυνάμεις να ρίξουν την ανθρωπότητα για άλλη μια φορά σε πολεμικές περιπέτειες; Μήπως ένα φιλειρηνικό κίνημα πρέπει να αναπτυχθεί ΤΩΡΑ;
ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ-ΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΔΥΝΟΣ – ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΘΥΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟ ΤΗΣ 8ΕΤΊΑΣ 1941-1949 ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ – ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ-ΓΡΑΦΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ -ΚΛΙΣΕ ”ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ”,(ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ) ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ”ΑΠΛΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ”.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ (1946-49 ΙΔΙΩΣ) ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΔΙΚΑΙΗ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΝΟΠΛΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΠΟΙΗΣΟΥ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΝΩ ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1946 ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΕΙΟ ΑΠΌ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ 1989.
ΠΑΝΤΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ- ΟΙ ΔΕ ”ΑΨΙΚΟΡΟΙ” ΑΣ ΔΕΧΘΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ-ΛΙΓΟ ΤΟ ΚΑΚΟ – (ΕΞ ΙΔΙΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ).
Ἡ ἀρχαία δημοκρατία μπορεῖ νά γίνει κατανοητή ἄν ἐμβαθύνουμε στήν σχέση της μέ τήν θεολογία.
Στήν ἀρχαία δημοκρατία, θεολογία, πολιτική καί φιλοσοφία συμμετεῖχαν στό κοινωνικό καί ἀτομικό γίγνεσθαι, στά δρώμενα στό θέατρο καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου, πού ἦταν ἀποκαλυπτικά ἀλλά καί συμμετοχικά. Ἡ κοινή γνώμη ἀναζητεῖτο στήν αὐθεντικότητά της, γιατί αὐτό ἦταν τό ζητούμενο καί ὄχι ἡ διαμόρφωσή της.
https://antifono.gr/%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%AF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1/
«Ὅμως τελικός κριτής τῶν συζητήσεων στήν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου ἦταν ὁ λαός. Ὁ λαός, ἀσχέτως μορφωτικοῦ καί οἰκονομικοῦ ἐπιπέδου, ἦταν ὁ τελικός ἀποδέκτης καί κριτής τῶν δημοσίων ἀγορεύσεων.»
Ἡ ἀρχαία ἐποχή πού ἀναπτύχθηκε ἡ δημοκρατία ἦταν μία μεταβατική ἐποχή.
«Ἡ τραγωδία ἀναπτύσσεται λοιπόν σέ μία μεταβατική ἐποχή, κατά τήν ὁποία τό ἐγκόσμιο ἀρχίζει νά ἐπιβάλλεται, ἐνῶ οἱ μνῆμες τοῦ ἱεροῦ εἶναι ἀκόμη ζωντανές.»
Στήν ἐποχή μας, μεταβατική κι αὐτή, τό ἐγκόσμιο ἔχει ἐπιβληθεῖ καί ἔχει ξεχασθεῖ τό ἱερό, πού μοιάζει ἀχρείαστο, ξεπερασμένο ὅπως καί οἱ ἀνθρωπιστικές σπουδές. Σάν νά μήν ὑπάρχει κάτι ὑψηλότερο ἀπό τήν καλοπέραση, σάν νά μήν χρειάζεται ἐγκράτεια, μέτρο, σεβασμός. Ἀποδομοῦνται ἱστορία, ἀρχές, διαφορετικότητες, ἀξίες, σάν νά ἦταν ἄχρηστη ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητος, σάν νά μήν ἔχει ὑπάρξει αὐτή ἡ πορεία.
Ὁ Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει μία Ἑλληνική ἰδιαίτερη μουσική γλώσσα, μέ λόγο καί ποίηση, πού μποροῦμε νά τήν ἀκολουθήσουμε ἀπό τήν ἀρχαιότητα, μετά στό Βυζάντιο, στήν Ἐκκλησιαστική της ἔκφραση μέχρι τήν μελοποιημένη σύγχρονη ποίηση, μία συνεχῆ ἔκφραση Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
https://mikisguide.gr/8335-2/?fbclid=IwAR3awQ15cdVDFzQEZK-q5F-DcEIhT7PLHN9ijgi9wNnIgbFdQEBUq4jQxa4
Πρέπει νά κατανοήσουμε τό σημεῖο πού βρισκόμαστε γιά νά βροῦμε τόν λειτουργικό μας ρόλο, νά ξαναβροῦμε τόν ἀνθρωπιστικό τόνο στήν ἐποχή μας.