ΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ”: Δέχθηκα απο φίλο ένα κείμενο στα αγγλικά και ένα link που παραπέμπει στην ρωσική εκδοχή του. Είναι ένα κείμενο του Петр Акопов και δημοσιεύθηκε ΕΔΩ.
Αν και το κείμενο πρέπει να απηχεί τις απόψεις της ηγετικής ομάδας της Ρωσίας με πληροφόρησαν πως κατέβηκε απο την ανάρτηση. Ο σύνδεσμος, ωστόσο, παραπέμπει στο ρωσικό κείμενο. Οι απόψεις που διατυπώνονται απηχούν απόλυτα την ηγετική ομάδα της Ρωσίας. Και γι αυτό, αν αφαιρέθηκε απο το διαδίκτυο πρέπει να προβληματίσει. Διαβάστε την μετάφραση απο τα αγγλικά την οποία έκαναν οι “Ανιχνεύσεις”.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Петр АкоповΈνας νέος κόσμος γεννιέται μπροστά στα μάτια μας. Η στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία άνοιξε μια νέα εποχή – και μάλιστα σε τρεις διαστάσεις ταυτόχρονα. Και φυσικά, μια τέταρτη, ενδορωσική. Εδώ ξεκινά μια νέα περίοδος τόσο στην ιδεολογία όσο και στο ίδιο το μοντέλο του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος -αλλά αξίζει να μιλήσουμε ξεχωριστά γι αυτό λίγο αργότερα.
Η Ρωσία αποκαθιστά την ενότητά της – η τραγωδία του 1991, αυτή η τρομερή καταστροφή της ιστορίας μας, η αφύσικη εξάρθρωσή της, ξεπεράστηκε. Ναι, με υψηλό τίμημα, ναι, μέσα από τα τραγικά γεγονότα του εικονικού εμφυλίου πολέμου, γιατί τώρα τα αδέρφια που χωρίζονται επειδή ανήκουν στον ρωσικό και ουκρανικό στρατό εξακολουθούν να πυροβολούν ο ένας τον άλλο – αλλά δεν θα υπάρχει πια η Ουκρανία ως αντι-Ρωσική.
Η Ρωσία αποκαθιστά την ιστορική της πληρότητα συγκεντρώνοντας τον ρωσικό κόσμο, τον ρωσικό λαό μαζί – σε όλη της την ολότητα των Μεγάλων Ρώσων, Λευκορώσων και Μικρών Ρώσων. Αν το είχαμε αρνηθεί αυτό, επιτρέποντας στον προσωρινό διχασμό να αποκτήσει έδαφος για αιώνες, όχι μόνο θα προδίδαμε τη μνήμη των προγόνων μας, αλλά θα μας καταριούνταν και οι απόγονοί μας – επειδή επιτρέψαμε τη διάλυση της ρωσικής γης.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανέλαβε -χωρίς σταγόνα υπερβολής- την ιστορική ευθύνη, αποφασίζοντας να μην αφήσει τη λύση του ουκρανικού ζητήματος στις επόμενες γενιές. Εξάλλου, η ανάγκη επίλυσής του θα παρέμενε πάντα το κύριο πρόβλημα για τη Ρωσία – για δύο βασικούς λόγους.
Και το θέμα της εθνικής ασφάλειας, δηλαδή η δημιουργία αντιρωσισμού από την Ουκρανία και η λειτουργία της ως προφυλακής για μια πίεση προς εμάς απο τη Δύση, είναι μόνο το δεύτερο πιο σημαντικό ανάμεσά τους.
Το πρώτο θα ήταν πάντα ένα σύμπλεγμα ενός διχασμένου λαού, ένα σύμπλεγμα εθνικής ταπείνωσης – όταν το ρωσικό σπίτι έχασε για πρώτη φορά μέρος των θεμελίων του (Κίεβο) και μετά έπρεπε να αποδεχτεί την ύπαρξη δύο κρατών, όχι ενός, αλλά δύο λαών. Δηλαδή, είτε να εγκαταλείψεις την ιστορία σου, συμφωνώντας με τις τρελές εκδοχές ότι «μόνο η Ουκρανία είναι η πραγματική Ρωσία», είτε να τρίζεις ανίσχυρα τα δόντια σου, ενθυμούμενος τις εποχές που «χάσαμε την Ουκρανία». Θα ήταν ολοένα και πιο δύσκολο να επιστρέψουμε την Ουκρανία, δηλαδή να επιστραφεί πίσω στη Ρωσία, κάθε δεκαετία που περνά – η διακωδικοποίηση, η απορρόφηση των Ρώσων και μια συμπεριφορά εναντίον των Ρώσων απο τους Μικρορώσους Ουκρανούς, θα κέρδιζε δυναμική.
Και αν παγιωνόταν ο πλήρης γεωπολιτικός και στρατιωτικός έλεγχος της Δύσης πάνω στην Ουκρανία, η επιστροφή της στη Ρωσία θα ήταν εντελώς αδύνατη – θα έπρεπε να πολεμήσουμε το μπλοκ του Ατλαντικού για αυτό.
Τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα – η Ουκρανία επέστρεψε στη Ρωσία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κρατικότητά της θα εξαλειφθεί, αλλά θα ανοικοδομηθεί, θα αποκατασταθεί και θα επιστρέψει στη φυσική του κατάσταση ενα μέρος του ρωσικού κόσμου. Σε ποια σύνορα, με ποια μορφή θα καθοριστεί απο τη συμμαχία με τη Ρωσία (μέσω του CSTO και της Ευρασιατικής Ένωσης ή του ενωσιακού κράτους της Ρωσίας και της Λευκορωσίας); Αυτό θα λυθεί μετά το τέλος της ιστορίας της Ουκρανίας ως αντιρωσικής. Σε κάθε περίπτωση, η περίοδος της διάσπασης του ρωσικού λαού φτάνει στο τέλος της.
Και εδώ ξεκινά η δεύτερη διάσταση της επερχόμενης νέας εποχής – αφορά τις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση. Ούτε η Ρωσία, αλλά ούτε και ο ρωσικός κόσμος, δηλαδή τα τρία κράτη, η Ρωσία, η Λευκορωσία και η Ουκρανία, ενεργούν συνολικά με γεωπολιτικούς όρους. Αυτές οι σχέσεις έχουν εισέλθει σε ένα νέο στάδιο – η Δύση βλέπει την επιστροφή της Ρωσίας στα ιστορικά της σύνορα στην Ευρώπη. Και αγανακτεί δυνατά με αυτό, αν και κατά βάθος πρέπει να ομολογήσει στον εαυτό της ότι δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Πίστευε κανείς σοβαρά στις παλιές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το Παρίσι και το Βερολίνο, ότι η Μόσχα θα εγκατέλειπε το Κίεβο;
Στο ότι οι Ρώσοι θα είναι πάντα ένας διχασμένος λαός; Και την ίδια στιγμή που η Ευρώπη ενώνεται, όταν η γερμανική και η γαλλική ελίτ προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από τους Αγγλοσάξονες και να επικεντρώσουν σε μια ενωμένη Ευρώπη; Ξεχνώντας ότι η ενοποίηση της Ευρώπης κατέστη δυνατή μόνο χάρη στην ενοποίηση της Γερμανίας, που έγινε σε συμφωνία με τη ρωσική καλή βούληση (αν και όχι πολύ έξυπνη). Μετά από αυτό, η αιώρηση στα ρωσικά εδάφη δεν είναι καν το αποκορύφωμα της αχαριστίας, αλλά της γεωπολιτικής βλακείας. Η Δύση στο σύνολό της, και πολύ περισσότερο η Ευρώπη μόνη της, δεν είχε τη δύναμη να κρατήσει την σφαίρα επιρροής της, πόσο μάλλον να πάρει την Ουκρανία. Για να μην το καταλάβετε αυτό, έπρεπε να είστε απλώς γεωπολιτικά ανόητοι.
Πιο συγκεκριμένα, υπήρχε μόνο μία επιλογή: να στοιχηματίσουμε στην περαιτέρω κατάρρευση της Ρωσίας, δηλαδή της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Αλλά το γεγονός ότι δεν λειτούργησε θα έπρεπε να είχε γίνει σαφές πριν από είκοσι χρόνια. Και πριν από δεκαπέντε χρόνια, μετά την ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο, ακόμη και οι κωφοί μπορούσαν να ακούσουν – η Ρωσία επιστρέφει.
Τώρα η Δύση προσπαθεί να τιμωρήσει τη Ρωσία επειδή επέστρεψε, επειδή δεν αποδέχθηκε τα σχέδιά της να επωφεληθεί σε βάρος της, επειδή δεν της επέτρεψε να επεκτείνει τον δυτικό χώρο προς τα ανατολικά. Σε μια προσπάθεια να μας τιμωρήσει, η Δύση πιστεύει ότι οι σχέσεις μαζί της είναι ζωτικής σημασίας για εμάς. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό – ο κόσμος έχει αλλάξει, και αυτό το καταλαβαίνουν καλά όχι μόνο οι Ευρωπαίοι, αλλά και οι Αγγλοσάξονες που κυβερνούν τη Δύση.
Καμία δυτική πίεση στη Ρωσία δεν θα οδηγήσει σε τίποτα. Απώλειες από την ανάπτυξη της αντιπαράθεσης θα υπάρξουν και από τις δύο πλευρές, αλλά η Ρωσία είναι έτοιμη για αυτές ηθικά και γεωπολιτικά. Αλλά για την ίδια τη Δύση, η αύξηση του βαθμού αντιπαράθεσης επιφέρει τεράστιο κόστος – και το κυριότερο δεν είναι καθόλου οικονομικά συμφέρουσα.
Η Ευρώπη, ως μέρος της Δύσης, ήθελε αυτονομία – το γερμανικό σχέδιο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν έχει στρατηγικό νόημα, όσο διατηρεί τον αγγλοσαξονικό ιδεολογικό, στρατιωτικό και γεωπολιτικό έλεγχο στον Παλαιό Κόσμο. Και δεν μπορεί να έχει επιτυχία γιατί οι Αγγλοσάξονες χρειάζονται μια ελεγχόμενη Ευρώπη.
Αλλά η απόκτηση αυτονομίας είναι επίσης απαραίτητη για την Ευρώπη για έναν άλλο λόγο – σε περίπτωση που τα κράτη περάσουν σε αυτοαπομόνωση (ως αποτέλεσμα αυξανόμενων εσωτερικών συγκρούσεων και αντιφάσεων) ή επικεντρωθούν στην περιοχή του Ειρηνικού, όπου κινείται το γεωπολιτικό κέντρο βάρους.
Αλλά η αντιπαράθεση με τη Ρωσία, στην οποία οι Αγγλοσάξονες τραβούν την Ευρώπη, στερεί από τους Ευρωπαίους ακόμη και πιθανότητες ανεξαρτησίας – για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η Ευρώπη προσπαθεί να επιβάλει μια ρήξη με την Κίνα με τον ίδιο τρόπο.
Αν τώρα οι Ατλαντιστές χαίρονται που η «ρωσική απειλή» θα συσπειρώσει το δυτικό μπλοκ, τότε στο Βερολίνο και το Παρίσι δεν μπορούν παρά να καταλάβουν ότι, έχοντας χάσει την ελπίδα για αυτονομία, το ευρωπαϊκό σχέδιο απλώς θα καταρρεύσει μεσοπρόθεσμα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανεξάρτητοι Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται πλέον να χτίσουν ένα νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα στα ανατολικά τους σύνορα – συνειδητοποιώντας ότι θα μετατραπεί σε περιστροφικά στυλό για την Ευρώπη (realizing that it will turn into a pen for Europe). Ο αιώνας (ή μάλλον μισή χιλιετία) παγκόσμιας ηγεμονίας έχει τελειώσει ούτως ή άλλως – αλλά διάφορες επιλογές για το μέλλον της είναι ακόμα δυνατές.
Διότι η οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων -και αυτή είναι η τρίτη διάσταση των σημερινών γεγονότων- επιταχύνεται, και τα περίγραμμά της αναδεικνύονται ολοένα και περισσότερο μέσα από την διευρυμένη κάλυψη της Αγγλοσαξωνικής παγκοσμιοποίησης. Ο πολυπολικός κόσμος έγινε, επιτέλους, πραγματικότητα – η επιχείρηση στην Ουκρανία δεν μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις εναντίον της Ρωσίας εκτός από τη Δύση. Επειδή ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει και καταλαβαίνει τέλεια –
αυτή είναι μια σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, είναι απάντηση στη γεωπολιτική επέκταση των Ατλαντιστών, είναι η επιστροφή της Ρωσίας στον ιστορικό της χώρο και τη θέση της στον κόσμο.
Η Κίνα και η Ινδία, η Λατινική Αμερική και η Αφρική, ο ισλαμικός κόσμος και η Νοτιοανατολική Ασία – κανείς δεν πιστεύει ότι η Δύση ηγείται της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, πολύ περισσότερο πως καθιερώνει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Η Ρωσία δεν αμφισβήτησε απλώς τη Δύση – έδειξε ότι η εποχή της δυτικής παγκόσμιας κυριαρχίας μπορεί να θεωρηθεί πλήρως και τελικά ολοκληρωμένη. Ο νέος κόσμος θα χτιστεί από όλους τους πολιτισμούς και τα κέντρα δυνάμεων, φυσικά, μαζί με τη Δύση (μία ή όχι) – αλλά όχι με τους όρους της και όχι σύμφωνα με τους κανόνες της.
Παραλήρημα.
Delusions of grandeur.
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που δείχνει καθαρά τη ρωσική οπτική. Εντύπωση μου κάνουν δύο πράγματα:
– ότι η “ανάκτηση της Ουκρανίας” με στρατιωτικά μέσα δεν αμφισβητείται. Δεν υπάρχει η λογική της ήπιας ισχύος. Δεν υπάρχει συζήτηση για το τι μπορεί να θέλουν ή να μη θέλουν οι Ουκρανοί. Πώς θα μπορούσε η Ρωσία να εμπνεύσει και να τραβήξει την Ουκρανία προς το μέρος της χωρίς εισβολή.
– παρότι μιλά για το ενδεχόμενο ανεξαρτησίας της Ευρώπης (από τις ΗΠΑ), δεν προτείνει συνεργασία/συμμαχία Ευρώπης-Ρωσίας
Τέλος έχει ενδιαφέρον ότι -όπως κάθε θεωρία- βασίζεται σε ψήγματα αλήθειας.