Του Δημήτρη Γαρούφα*
Στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας υπήρχαν πολλές εθνότητες στα Βαλκάνια αλλά δεν ζούσαν σε γεωγραφικά χωρισμένες περιοχές και μάλλον γι΄ αυτό ο Ρήγας Φεραίος οραματίστηκε από κοινού επανάσταση όλων των βαλκανικών λαών ,διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και δημιουργία ενός μεγάλου πολυεθνικού κράτους με σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με Ελληνική παιδεία γιατί όλες οι ηγετικές τάξεις είχαν Ελληνική παιδεία και μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα.
Το όραμα του Ρήγα Φεραίου για συνεργασία των βαλκανικών λαών υλοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο τον Οκτώβρη του 1912 όταν ΄Ελληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι συμμάχησαν και κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας(η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στις 5-10-1912) την οποία διέλυσαν.΄Ηταν η μόνη φορά που συμμάχησαν τα βαλκανικά κράτη και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και είναι περίεργο γιατί αυτή η επέτειος δεν τιμάται σχεδόν σε καμία βαλκανική χώρα ενώ έπρεπε και να τιμάται αλλά (ειδικά στην Ελλάδα που λόγω της συνεργασίας αυτής διπλασιάστηκε και γεωγραφικά και πληθυσμιακά) και να αποτελεί θεμέλιο για μετέπειτα θεσμοθέτηση αυτής της συνεργασίας.
Υπήρξε βέβαια και μετέπειτα προσπάθεια βαλκανικής συνεργασίας με όραμα την δημιουργία βαλκανικής Ομοσπονδίας που θα έπαιζε ένα πρωτεύοντα ρόλο σε μια ενωμένη Ευρώπη. Αυτό ήταν το όραμα του Αλ.Παπαναστασίου και του Ελ.Βενιζέλου κι΄ έγινε προσπάθεια να προωθηθεί μέσω των βαλκανικών διασκέψεων την περίοδο 1930-1933.Η πρώτη βαλκανική διάσκεψη έγινε το 1930 στην Αθήνα, το 1931 στην Κων/πολη,το 1932 στο Βουκουρέστι και η τελευταία το 1933 στην Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τον ψηφισθέντα κανονισμό η Βαλκανική Διάσκεψη ήταν διαρκής οργανισμός με τον τίτλο αυτό και είχε σαν στόχο σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του καταστατικού « να συντελέσει εις την προσέγγιση και την συνεργασία των βαλκανικών λαών εις τας οικονομικάς, κοινωνικάς, πνευματικάς και πολιτικάς σχέσεις με τελική κατεύθυνση την ένωση των βαλκανικών κρατών(Αλβανίας,Βουλγαρίας,Ελλάδας,Ρουμανίας,Τουρκίας,Γιουγκοσλαβίας). Οι αντιπρόσωποι κάθε χώρας δεν ήταν άτομα με επίσημη κρατική ιδιότητα αλλά εκπρόσωποι διαφόρων οργανώσεων, πρυτάνεις πανεπιστημίων, εκπρόσωποι επιστημονικών φορέων και παραγωγικών τάξεων. Λειτουργούσαν σε 6 επιτροπές και κάθε επιτροπή εισηγούνταν θέματα που θα διευκόλυναν την βαλκανική συνεργασία. Ενδεικτικό του κλίματος που δημιουργήθηκε είναι το ότι η επιτροπή πνευματικής συνεργασίας είχε ζητήσει: σύσταση στα βαλκανικά πανεπιστήμια εδρών συγκριτικού δικαίου, ανταλλαγές φοιτητών και καθηγητών στα βαλκανικά πανεπιστήμια, την μετάφραση σε όλες τις βαλκανικές γλώσσες των δημοτικών τραγουδιών κάθε χώρας ,την ίδρυση βαλκανικής εταιρίας τύπου, την διδασκαλία σε κάθε βαλκανικό πανεπιστήμιο και μιας γλώσσας άλλης βαλκανικής χώρας, τη χρήση του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου για εμπέδωση της βαλκανικής φιλίας. Μάλιστα στην ιδρυτική διακήρυξη το 1930 δήλωσαν μεταξύ άλλων: «η ένωσίς μας ,ιδού το το νέον ιδανικόν όλων των βαλκανικών λαών…» Η προσπάθεια κατέληξε σε υπογραφή ενός βαλκανικού συμφώνου(δεν το υπέγραψε η Βουλγαρία) το οποίο δεν απέδωσε λόγω των τότε διεθνών εξελίξεων και τον παγκόσμιο πόλεμο που ακολούθησε.
Το 1989 με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις βαλκανικές χώρες και τις γεωπολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν δημιουργήθηκε μια ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα να αναβιώσει το όραμα βαλκανικής φιλίας και συνεργασίας με προβολή της κοινής Ευρωπαϊκής προοπτικής .Επειδή ήταν η μόνη χώρα μέλος της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να ζητήσει και να πετύχει να εδρεύουν στην Ελλάδα όλοι οι φορείς της Ε.Ε που θα απευθύνονταν στα Βαλκάνια και ταυτόχρονα να συμβάλλει στην δημιουργία διαβαλκανικών φορέων ,με έδρα την Ελλάδα που θα συνέβαλλαν στην άμβλυνση των αντιθέσεων, στην καλλιέργεια κλίματος φιλίας και συνεργασίας και την προετοιμασία για ένταξη στην Ε.Ε. Αν το είχε κάνει η Ελλάδα θα είχε αναδειχθεί σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή με αναβάθμιση της θέσης της στην Ε.Ε και με ενίσχυση της θέσης της έναντι της Τουρκίας στην περιοχή.
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν το έκανε και δεν στήριξε στον βαθμό που έπρεπε ακόμη και τις διαβαλκανικές ενώσεις που είχαν δημιουργηθεί από επιστημονικούς και επαγγελματικούς φορείς της Θεσσαλονίκης (ένωση βαλκανικών δικηγορικών συλλόγων, δημοσιογραφικών ενώσεων, ειδησεογραφικών πρακτορείων, οικονομικών πανεπιστημίων κλπ.) οι οποίες είχαν μόνιμη έδρα την Θεσσαλονίκη και στον βαθμό που δραστηριοποιήθηκαν συνέβαλλαν σε κάποιο βαθμό στην γνωριμία των λαών και την καλλιέργεια κλίματος φιλίας και συνεργασίας. Ο γράφων έζησε από κοντά την όλη προσπάθεια γιατί υπήρξε για 13 χρόνια(1995-2008) μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας στην «ένωση βαλκανικών δικηγορικών συλλόγων» και στην συνέχεια υπήρξε πρόεδρος του Δ.Σ του ΚΘΒΕ που την περίοδο εκείνη υπέγραψε πρωτόκολλα συνεργασίας με όλα τα κρατικά θέατρα βαλκανικών χωρών με στόχο λειτουργία «ένωσης θεάτρων Ν.Α Ευρώπης» και την συνάντηση των βαλκανικών κρατικών θεάτρων ανά 2 χρόνια με παραστάσεις αρχαίου δράματος( έγινε μια τέτοια συνάντηση τον Ιούνιο του 2007 στην Θεσσαλονίκη με παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους)
Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή την ξεχασμένη επέτειο κήρυξης του πρώτου βαλκανικού πολέμου τον Οκτώβρη του 1912 που η Ελλάδα, Σερβία ,Βουλγαρία και Μαυροβούνιο συμμάχησαν και διέλυσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία…Αν οι διαχρονικά ασκούντες εξουσία στην Ελλάδα είχαν όραμα θα έπρεπε να καλλιεργούν πνεύμα στενής συνεργασίας των βαλκανικών λαών με προβολή της κοινής Ευρωπαϊκής προοπτικής γιατί έτσι ενισχύεται πολλαπλά και η αποτρεπτική ισχύς μας…
- Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» την 9-10-2021
Πολύ καλό άρθρο για να μας θυμίζει ότι η περιοχή των Βαλκανίων είναι εξαιρετικής σημασίας για την Ελλάδα και ότι η Ελλάδα όφειλε και οφείλει να έχει ρόλο leader. Δυστυχώς 200 χρόνια από την επανάσταση ξεχάστηκαν τα Βαλκάνια και η Ελλάδα ανακάλυψε ότι πρέπει να αφήσει το αποτύπωμα της! στην Σαουδική Αραβία και στο Σαχέλ.
Σήμερα, Αλβανία και Σκόπια πρόσκεινται στην Τουρκία, με την οποία η χώρα μας έχει διαρκώς προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά, οι ελληνικές κυβερνήσεις, προφανώς ικανοποιούσες άλλων επιθυμία, δηλώνουν ότι τάσσονται και υπέρ τής ευρωπαϊκής προοπτικής των προλεχθέντων χωρών, αφού προηγουμένως συνέβαλαν στην ένταξή των στο ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα είναι ο καρπαζοεισπράκτορας των Βαλκανίων, συνεπώς δεν μπορέι να παιξει ηγετικό ρόλο. Θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να έχει η ίδια ηγέτες και όχι εθελόδουλα τσουτσέκια. Θα έπρεπε να έχει λαό με όραμα και όχι κομματανθρωπάκια, που πασχίζουν να επιβιώσουν με κανένα ρουσφέτι.
Και μία φραστική διόρθωση, διότι επαναλαμβάνεται δύο φορές στο κείμενο: “η Ελλάδα, Σερβία ,Βουλγαρία και Μαυροβούνιο συμμάχησαν και διέλυσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία…” Δεν διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό συνέβη το 1918. Απλώς, ελευθέρωσαν τα εδάφη των.
Ο κύριος Γαρουφας αναφέρεται στους Βαλκανικούς Πολέμους .
Ο Α’ Βαλκανικός ξεκίνησε στις 8.10.1912 κι έληξε στις 30.5.1913 .
Ο Β’ Βαλκανικός ξεκινήσει στις 15.6.1913 και τελείωσε στις 10.8.1913.
Οι ημερομηνίες αναφέρουν με το παλαιό ημερολόγιο που ίσχυε τότε.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ξυλωσαν κυριολεκτικά την επικράτεια της Μεγάλης Ασθενούς , Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και περιόρισαν την επικράτεια της κυρίως στην Ασιατική πλευρά. Τα εδάφη της διαμοιραστηκαν μεταξύ των αναφερομένων στο άρθρο
του κυρίου Γαρουφα , κρατών.
Η Ελλάδα στους Βαλκανικούς , κατέλαβε με τις στρατιωτικές της δυνάμεις τις περιοχές από τον Όλυμπο και πάνω , δυτικά ως το σημερινό Αλβανικό νησί Σασσον και την Βόρεια Ήπειρο (τα δώσαμε στην Αλβανία με την Συνθήκη της Φλωρεντίας τον 5ο/1914, για να κρατήσουμε όλα τα υπόλοιπα ..) κι ανατολικά όλα τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένων των Ίμβρου και Τενέδου.
Το 1918 τελείωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) ,με μια Οθωμανική Αυτοκρατορία που συγκαταλέγονταν στις ηττημένες Κεντρικές Δυνάμεις να υπογραφεί κατόπιν την Συνθήκη του Μούδρου, αφήνοντας τις Συμμαχικές δυνάμεις Μ.Βρετανια, Γαλλία, Ιταλία κι Ελλάδα να καταλάβουν κι όσα εδάφη της είχαν απομείνει και να διαμοιρασουν τις γεωγραφικές τους αρμοδιότητες – αρμοστείες σε αυτά .
Εμείς αναλάβαμε την Αρμοστεία της Ιωνίας και τον έλεγχο της Ρωμυλίας, δηλαδή της Ανατολικής Θράκης.
Μετά από ένα σωρό αδεξιους χειρισμούς που ξεκίνησαν το 1922 από την τότε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη, που υποστηρίζονταν από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο, οδηγηθηκαμε στην μικρασιατική εκστρατεία κι εντελει στην μικρασιατική καταστροφή και στις 8.9.1922 ο Ελληνικός Στρατός εντελει εκκένωσε τα μικρασιατικά παράλια, αφήνοντας τους εκεί άμαχους Ελληνικούς πληθυσμούς στην τύχη τους.
Στις ίδιες εποχές στην Οθωμανική αυτοκρατορία επικρατούσε η στάση των νεότουρκων υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ η οποία οδήγησε στην κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στην αναγνώριση του Τουρκικού κράτους με την Συνθήκη της Λωζάνης στις 24.7.1923.
Επισήμως το Τουρκικό-Κεμαλικο κράτος ιδρύθηκε στις 29.10.1923.
Είχαν μεσολαβήσει οι ανταλλαγές των πληθυσμών, οι σφαγές των Ελλήνων του Πόντου, οι Πορείες Θανάτου που αποδεκάτισαν τους Ελληνικούς πληθυσμούς της Ανατολίας αλλά κι η σφαγή των Ελλήνων της Σμύρνης μεταξύ 9.9.1922- 16.9.1922…
Η Ρωμυλία δόθηκε στους Τούρκους ως αποζημίωση για τις καταστροφές που είχε προκαλέσει η μικρασιατική εκστρατεία.
Συγγνώμη, επειδή οι απαντήσεις δεν βγαίνουν πια σαν απαντήσεις, αλλά σαν ξεχωριστά σχόλια (πλην λίγων εξαιρέσεων), δεν ξέρω αν απευθύνεσθε σε μένα. Αν ναι, δεν χρειάζεται μάθημα Ιστορίας. Έχω τελειώσει το σχολείο. Η παρατήρησή μου ήταν κάπως ακριβολόγος, αλλά σωστή. Η Ο.Α. διελύθη οριστικά μετά την ήττα της στον Α’ΠΠ. Στους Βαλκανικούς έχασε τα εδάφη της στα Βαλκάνια, αλλά δεν διελύθη.
Να είστε καλά.
Η ακρίβεια τού περιεχομένου τής φράσης(δική μου) πού ακολουθεί,
αποκαλύπτει τήν έκταση καί τό βάθος τής ιστορικής στρέβλωσης
στά όσα μάς επιβλήθηκε νά γνωρίζουμε:
«ό, ντέ καί καλά, “Έλληνας” εβραιος αβρααμ μπεναρογια, πού βάδισε ένοπλος, μαζύ μέ τούς άλλους εβραιοχαζαροτουρκομασόνους, ντονμέδες κ.τ.ό. τού “ατατουρκ”, από τή Θεσ // σαλονίκη πρός τήν Κωνστανττνούπολη, προκειμένου νά πάρουν τόν έλεγχο τής τουρκιάς από τό σουλτάνο,
συγκαταλέγεται στούς μασονολεγόμενους “νεότουρκους” καί πέθανε, συνταξιοδοτημένος, στό ισραηλ.».
ΥΓ
Γιά τή συμφωνία τής Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ εβραιων, βλαχων καί τουρκων
γιά τήν ανεξαρτητοποίηση τής Μακεδονίας υπό ιουδαϊίκη διοίκηση,
όπως καί
για τήν ταύτιση
τής δράσης τού μασονομέγαρου σχήματος πού ακούει στό όνομα
“εταιρεια μακεδονικων σπουδων”
καί τού εντός καί εκτός αυτού δρώντος επί μακρόν, μερτζου
μέ τό μεσελληνικό αποτέλεσμα πού ακούει στό όνομα “συμφωνια των πρεσπων”,
κάποιος/α θά βρεθεί, κάποτε, νά μάς πεί καί νά μάς γράψει!…
Άν θά είναι η κα Παπαδοπούλου,
ακόμα καλύτερα.
Και για το διάστημα να μιλάμε εσύ για τους Εβραίους θα γράφεις. Θα τα σβήνω τα σχόλιά σου μόλις διαβάζω τη λέξη Εβραίος.
Εξαίρετη η προσπάθεια του σαρακατσάνου κ.Γαρούφα ,ιδιαίτερα μετά κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις Βαλκανικές χώρες , κυρίως στην Βουλγαρία ,αλλά στον επίλογο του άρθρου του προσέθεσε και ένα ουτοπικό όραμα για παμβαλκανική συνεργασία, την έλλειψη της οποίας αποδίδει διαχρονικά στις ελληνικές κυβερνήσεις.
Επειδή ο κ.Γαρούφας ήταν και είναι εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών και εναντίον των μεγαλοιδεατικών ονείρων της Αλβανίας ,της Βουλγαρίας-προ της εισόδου της στην Ε.Ε- και κυρίως των Σκοπίων από το 1944, ΕΡΩΤΑΤΑΙ -αυτός και όποιος άλλος- πότε και ποιες ελληνικές κυβερνήσεις είχαν την έγκριση των Ελλήνων να καλλιεργήσουν πνεύμα συνεργασίας με τα Σκόπια ,που διεκδικούσαν ολόκληρη την Μακεδονία ,ή, την Αλβανία ,που ακόμη διεκδικεί την λεγόμενη Τσαμουριά ;;;
Εντάξει να κατηγορούμε τις ελληνικές κυβερνήσεις ,αλλά αφού λάβουμε υπόψη και τους άλλους Βαλκάνιους ,που μέχρι τώρα δεν ήθελαν να χορέψουν το ταγκο ,που χορεύεται με δυο.
Υ.Γ Ο κ.Γαρούφας ξέχασε να περιλάβει τον δολοφονηθέντα αγρίως από το Βενιζελικό παρακράτος το 1920 Μακεδόνα Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος ήταν ένθερμος οπαδός της Διαβαλκανικής συνεργασίας εναντίον της Οθωμανικής Τουρκίας, χωρίς την Βουλγαρία , η οποία από το 1870 ήθελε να ενσωματώσει Μακεδονία και Θράκη και αργότερα με τους Κομητατζήδες αιματοκύλησε και τις δύο.
Μήν ξεχνᾶμε τίς κοινότητες τῶν Ἑλλήνων στίς περιοχές αὐτές, τήν παιδεία τους, τήν κοινωνική καί οἰκονομική τους δράση, τήν ἑλληνική τους συνείδηση.
http://www.ime.gr/projects/migration/15-19/gr/v2/photographs.html
https://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνική_κοινότητα_της_Βενετίας
http://www.ime.gr/projects/migration/15-19/gr/v2/index.html
https://www.kathimerini.gr/society/561436729/paroikiakos-ellinismos-kai-elliniki-epanastasi/
@ Anixneuseis October 9, 2021 At 10:35 pm
Γιατί τό λέτε αυτό,
αγαπητέ κ.
Παντελή Σαββίδη;
Μήπως οί εβραιοι σταυρωτήδες τής Ζωής
δέν ααχολούνται καί μέ τό διάστημα;
Άντε,
καί νά δούμε μιά μέρα τίς Ανιχνεύσεις Σας/μας
στή χορηγία επικοινωνίας(γιατί όχι καί στήν ίδια τήν οργάνωση)
γιά τήν Πορεία Μνήμης Νάουσα – Θεσ // σαλονίκη ή/καί
τό Μουσείο Διαχρονικών Εγκλημάτων τών εβραιων κατά τών Ελλήνων.
Ἐμεῖς καί οἱ ἄλλοι. Ἡ παρακάτω ἀνάρτηση ἀφορᾶ τό 1821 καί μᾶς ἀφορᾶ, νά σκεφτοῦμε γιατί κάποιοι μᾶς βοήθησαν τότε.
«Στην Ελλάδα έφτασαν εθελοντές από κάθε γωνιά της ευρωπαϊκής ηπείρου, ακόμα και από την Αμερική, οι «φιλέλληνες». Hταν πιθανότατα η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που τόσο πολλοί άνθρωποι από τόσο πολλές διαφορετικές χώρες και κοινωνικά στρώματα άφησαν το σπίτι τους για να πολεμήσουν στον πόλεμο κάποιου άλλου, χωρίς να τους αναγκάζει κανένας να το πράξουν και (στη συντριπτική πλειονότητά τους) χωρίς καμία απολύτως προσδοκία μισθοφορικού κέρδους.»
«Eχει διατυπωθεί η άποψη πως αυτοί οι εθελοντές, μαζί με τους πολλαπλάσιους υποστηρικτές του φιλελληνικού κινήματος στις χώρες τους, ήταν οι πρωτεργάτες του μεταγενέστερου φαινομένου της ανθρωπιστικής παρέμβασης. «Oμως η αλήθεια είναι ότι πήγαν στην Ελλάδα για να πολεμήσουν για κάτι που πίστευαν πως ήταν δικό τους, κάτι στο οποίο πίστευαν πως η κοινωνία τους και η κυβέρνησή τους θα έπρεπε να μετάσχουν ενεργά».»
https://www.protagon.gr/epikairotita/i-paragnwrismeni-diethnis-diastasi-tis-epanastasis-tou-1821-44342363043