του Παντελή Σαββίδη
Ο Τράμπ θα δεχθεί τον Ερντογάν στον Λευκό Οίκο για να συζητήσουν εμπορικές συμφωνίες, μεταξύ των οποίων και την αγορά απο την Τουρκία F-35.
Η είδηση προκαλεί αρκετά ερωτήματα στη ρεαλιστική σχολή σκέψης αλλά θα εστιάσουμε σε δύο τρία.
Το πρώτο είναι αν η Τουρκία εγκαταλείψει τους S-400 για να ξαναμπεί στο πρόγραμμα των F-35. Και αν δεν εγκαταλείψει το ρωσικό σύστημα και πάρει τους F-35 μήπως όλη αυτή η φασαρία που τα συνδύαζε ήταν προσχηματική;
Η στρατιωτική λογική λέει όχι, δεν ήταν προσχηματική. Άρα, ο Τράμπ πουλά προηγμένης τεχνολογίας οπλικά συστήματα στον Ερντογάν αδιαφορώντας για το αμερικανικό εθνικό συμφέρον;
Ο Τράμπ έχει ξεφτλίσει τις διεθνείς σχέσεις. Γι αυτόν δεν υπάρχει τίποτε άλλο πλην των δολλαρίων. Στα δολλάρια και στο πόσο θα ωφεληθεί η Αμερική αρχίζει και τελειώνει το ενδιαφέρον του.
Το δεύτερο, και γνωρίζοντας την επιμονή του Ερντογάν, είναι η τεχνογνωσία που θέλει να πάρει η Τουρκία μαζί με την αγορά για να την χρησιμοποιήσει στο δικό της αεροπλάνο, το KAAN. Θα της δοθεί ή θα διευκολυνθεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά της για να φτιάξει τους κινητήρες στους οποίους υστερεί;
Με τον Τράμπ, του οποίου το μάτι γυαλίζει στη θέα ενός δολλαρίου, τίποτε δεν είναι αδύνατον.
Το τρίτο και βασικό που μας ενδιαφέρει είναι ότι ο Ερντογάν έχει προνομιακή σχέση με τον Τράμπ. Του τηλεφωνεί όποτε θέλει, ακόμη και απροειδοποίητα.
Αυτή η σχέση του δίνει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τον έλληνα πρωθυπουργό προς τον οποίο ο αμερικανός πρόεδρος δεν ρίχνει ούτε ματιά στις επίμονες προσπάθειές του Μητσοτάκη να του την αποσπάσει.
Και εδώ τίθεται ένα σοβαρό ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Μήπως με την αρνητική σχέση που έχει ο κ. Μητσοτάκης με τον αμερικανό πρόεδρο ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έπρεπε με δική του πρωτοβουλία να παραχωρήσει την πρωθυπουργία σε στέλεχος του κόμματός του το οποίο θα μπορούσε να χτυπήσει την πόρτα του Λευκού Οίκου; Και να κρατήσει την προεδρία του κόμματος για να ελέγχει, σε κάποιον βαθμό, την κυβέρνηση;
Και αργότερα, όταν οι σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ βελτιώνονταν θα μπορούσε να αναλάβει και πάλι πρωθυπουργός. Αν το κόμμα του διατηρούσε την εξουσία. Άλλωστε πολλά τον βαρύνουν απο την μέχρι σήμερα πρωθυπουργία του.
Αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει καν επικεφαλής της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα ώστε να στέλνονται, έστω, κάποια μηνύματα στην Ουάσιγτκον, ενώ ο Ερντογάν συνομιλεί με τον αμερικανό πρόεδρο όποτε επιθυμεί.
Αλλά στην Ελλάδα, ας έχουμε υπόψη το εξής: η έννοια του εθνικού συμφέροντος έχει εκλείψει. Όλο το πολιτικό σύστημα για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η κατοχή και νομή της εξουσίας. Έστω και με εθνικές παραχωρήσεις. Το μιντιακό κατεστημένο είναι διατεθειμένο να κάνει το άσπρο μαύρο.
Ορισμένοι πολτικοί έχουν κερδίσει δισεκατομμύρια αλλά, ακόμη και έναν βραστήρα θέλουν να τον πάρουν δωρεάν.
Το παρασκήνιο, πάντως, λέει πως η διαδοχή Μητσοτάκη έχει δρομολογηθεί. Ας περιμένουμε να δούμε τις εξελίξεις, ελπίζοντας ότι η χώρα δεν θα έχει υποστεί ανεπανόρθωτης βλάβης συνέπειες.
Αφαλώς δεν είναι μόνον ο Τραμπ που ενδιαφέρεται για το χρήμα. Ξέρετε εσείς κανέναν Αμερικανό, που να έχει άλλα ενδιαφέροντα και να μένει αδιάφορος μπρος στα good green American dollars;
Ο Μητσοτάκης είναι ένας ατάλαντος πολιτικός, που κατάφερε να τα έχει κακά τόσο με τον Τραμπ, όσο και με τον Πούτιν. Αντιθέτως, ο Ερντογάν έχει καταφέρει να τα έχει καλά και με τούς δύο αυτούς, όσο και με την Κίνα. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι κραυγαλαία.
“Ορισμένοι πολτικοί έχουν κερδίσει δισεκατομμύρια αλλά, ακόμη και έναν βραστήρα θέλουν να τον πάρουν δωρεάν”
Όχι τοστιέρα Siemens; 🙂
H Ελλάδα δεν ήταν ποτέ σε χειρότερη κατάση στα εξωτερικά, αλλά και στα εσωτερικά, όπου αναδύεται έντονη οσμή βόθρου. “Κάτι είναι σάποιο στο βασίλειο τής Δανιμαρκίας” λέει ο Άμλετ. Κι εγώ ρωτώ “υπάρχει κάτι που να μην είναι σάπιο στην Δημοκρατία τής Ελλάδος”; Ο Μητσοτάκης έπρεπε να είχε φύγει προ πολλού, αν είχε έστω και ίχνος φιλοτίμου. Αλλά τι φιλότιμο μπορεί να έχει κάποιος, που η κυβέρνησή του δώρισε €32 εκατ. στην εταιρεία του συζύγου τής φόν ντερ Λάιεν, για να έχει την στήριξη μας διεφθαρμένης κι επί πλέον εντελώς άχρηστης Γερμανίδας πολιτικού, που φρόντισαν να τοποθετήσουν στην κορυφή τής ωσαύτως διεφθαρμένης Ευρώπης “μας”;
Πολύ, πολὺ πρωτοριακὴ πολιτικὴ σκέψη καὶ πράξη! Παραιτοῦμαι γιατὶ δέν! Δὲν μπορῶ καὶ δὲν μποροῦμε!!!
Θυμίζει τὸ ὠραῖο: Σταματεῖστε τὸν πλανήτη νὰ κατέβω!!!