του Σάββα Καλεντερίδη.
Ο βασικότερος παράγοντας που καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ δύο χωρών είναι το κοινό συμφέρον. Όταν δε θεωρείται ότι αυτό θα διαρκέσει για πολλά χρόνια, τότε η σχέση αναβαθμίζεται σε στρατηγική.
Σε τακτικό επίπεδο είδαμε να συνεργάζονται χώρες με ετερόκλητη ιδεολογία, όπως η ΕΣΣΔ με τη Γερμανία του Χίτλερ, το Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία, η σουνιτική Τουρκία με το σιιτικό Ιράν κτλ.
Επίσης είδαμε χώρες να συνεργάζονται με οργανώσεις που είτε οι ίδιες είτε σύμμαχοί τους τις χαρακτήριζαν ως «τρομοκρατικές». Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Αλβανοί του UCK και οι Κούρδοι του YPG, με τους οποίους συνεργάζονται οι ΗΠΑ, οι τζιχαντιστές του ISIS και της Αλ Νούσρα, με τους οποίους συνεργάζεται η Τουρκία.
Κάπου εκεί εντοπίζεται και το πρόβλημα που έχει προκύψει και θέτει σε δοκιμασία της σχέση Ουάσινγκτον-Άγκυρας, που ήταν ο ορισμός της στρατηγικής σχέσης, αφού η Τουρκία ήταν χώρα-πυλώνας για την ασφάλεια του ΝΑΤΟ και της Δύσης από το 1952 και μέχρι τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Βασικός παράγοντας που έχει οδηγήσει την Τουρκία να επιλέξει την οδό της ρήξης με τις ΗΠΑ είναι η γενική πολιτική της Ουάσινγκτον για το Κουρδικό.
Η Τουρκία θεωρεί ότι οι ΗΠΑ έχουν ως στόχο την ίδρυση σε πρώτη φάση τεσσάρων αυτόνομων κουρδικών κρατών σε Ιράκ, Συρία, Τουρκία και Ιράν, τα οποία σε δεύτερη φάση θα ενωθούν, δημιουργώντας το Μεγάλο Κουρδιστάν.
Ειδικά, αυτό που έχει «βγάλει από τα ρούχα του» τον Ερντογάν, είναι η συνεχιζόμενη, παρά τις προειδοποιήσεις και έντονες αντιδράσεις, υποστήριξη με όπλα και πυρομαχικά των Κούρδων της Συρίας. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, το τελευταίο δίμηνο οι ΗΠΑ παρέδωσαν στους Κούρδους του YPG περισσότερες από 900 νταλίκες με όπλα και πυρομαχικά, που σημαίνει ότι στόχος είναι η δημιουργία στρατού. Και όταν υπάρχει στρατός, υπάρχει και κράτος, όπως γνωρίζουν οι πάντες σ’ αυτόν τον κόσμο, εκτός από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, που εκλιπαρούν για ένα κράτος στην Κύπρο αφού διαλύσουν οι ίδιες την Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς δικαίωμα στην αυτοάμυνα και ες αεί χωρίς το δικαίωμα να αποκτήσει δικό του στρατό, άρα μη κράτος!
Η κατάσταση αυτή, η δημιουργία δηλαδή ενός δεύτερου κουρδικού κράτους κατά μήκος των συνόρων Τουρκίας-Συρίας, είναι που έχει οδηγήσει τον Ερντογάν στην απόφαση να στραφεί όχι μόνο προς τη Μόσχα, το Ιράν και τον Άσαντ, αλλά ακόμα και στη συνεργασία με τον ISIS, μέχρι πριν από μερικούς μήνες και με την Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, το τελευταίο διάστημα, στην περιοχή Ιντλίμπ της Συρίας.
Αυτή η τελευταία συνεργασία είναι που έχει ενοχλήσει τις ΗΠΑ, οι οποίες, διά στόματος του Μπρετ ΜακΓκάρκ, Ειδικού Απεσταλμένου του προέδρου Τραμπ στο Ιράκ και τη Συρία, κατηγόρησαν ευθέως την Τουρκία ότι στηρίζει ομάδες προσκείμενες στην Αλ Κάιντα, κατατάσσοντας ούτε λίγο ούτε πολύ την Τουρκία στα κράτη που στηρίζουν την τρομοκρατία.
Όπως αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα Habertürk ο Σερντάρ Τουργκούτ, η εξέλιξη αυτή είναι ίσως η πιο επικίνδυνη για την Τουρκία και μπορεί να οδηγήσει σε ρήξη τις σχέσεις των δύο χωρών, καλώντας τες μάλιστα «να μην φθάσουν στο σημείο χωρίς γυρισμό, γιατί αυτό θα είναι εις βάρος των συμφερόντων και της Τουρκίας και των ΗΠΑ».
