Λεοντάρης στο ArmyVoice: Για αυτό δεν θα γίνει ο EastMed

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Λεοντάρης στο AV: Για αυτό δεν θα γίνει ο EastMed Pipeline – Aναλύει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, την ενεργειακή διπλωματία και τα ελληνοτουρκικά

Συνέντευξη στον Μάνο Χατζηγιάννη

“Οι εκλογές θα είναι το σημείο καμπής για τις σχέσεις της Τουρκίας τόσο με την Ελλάδα αλλά και με την Δύση” αναφέρει μεταξύ άλλων στην αποκλειστική του συνέντευξη στο ArmyVoice ο Αντιστράτηγος (εα) Ηλίας Λεοντάρης, Επίτιμος Διοικητής 1ης ΣΤΡΑΤΙΑΣ & Τέως Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ).

Αρχικά με την εμπειρία του σχετικά με το Κυπριακό σχολιάζει την εκλογή Χριστοδουλίδη δείχνοντας εκτίμηση στις ικανότητες του νέου προέδρου και σημειώνοντας πως μπορεί να “γίνει ο πρόεδρος της λύσης”.

Κατόπιν αναλύει τις νέες προοπτικές των αμερικανοκυπριακών σχέσεων μετά και την απόφαση για άρση του εμπάργκο.

Εντύπωση προκαλεί η άποψή του για το μέλλον του αγωγού EastMed για το οποίο πιστεύει πως μια σειρά παραγόντων δεν θα επιτρέψουν την υλοποίηση αυτού του μεγάλου έργου.

Μιλάει επίσης για αβεβαιότητα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και υποδεικνύει μια βασική προϋπόθεση για φανεί αποτελεσματική η νέα εξοπλιστική πολιτική της χώρας μας.

Τέλος υποστηρίζει πως η μείωση των τουρκικών προκλήσεων θα είναι μια παρένθεση και χαρακτηρίζει κομβικές για την γειτονική μας χώρα τις επερχόμενες εκλογές.

 

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:

-Στρατηγέ, πώς κρίνετε την επομένη μέρα των κυπριακών εκλογών; Ο Νίκος Χριστουδουλίδης στις πρώτες του δηλώσεις είπε πως βασική του προτεραιότητα θα είναι «Ο τερματισμός της τουρκικής κατοχής».

Η εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη στο αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής για τη Μεγαλόνησο και αυτό ήταν το ζητούμενο των αδελφών μας ελληνοκυπρίων.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης διεκδίκησε το ύπατο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Με την κατάθεση του προγράμματός του βρέθηκαν τα κόμματα εκείνα τα οποία αποδέχτηκαν τις προτάσεις του, αποδέχτηκαν το σχέδιο του, αποδέχτηκαν το πρόγραμμά του και στήριξαν την εκλογή του.

Στις 28 Φεβρουαρίου το μεσημέρι ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και μεταξύ των άλλων θεμάτων που έχει να αντιμετωπίσει, στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης βρίσκεται το εθνικό θέμα

δηλαδή η συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους και την αδυναμία εξεύρεσης λύσης για 49 χρόνια τώρα καθώς και με τις δεδηλωμένες θέσεις της Άγκυρας και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Τατάρ περί λύσης των δύο κρατών και τη διχοτόμηση του νησιού.

Ο νέος πρόεδρος είναι ένας έμπειρος διπλωμάτης, έχει κυβερνητική θητεία 9 χρόνων κοντά στον πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος την πρώτη πενταετία και ως υπουργός εξωτερικών στη δεύτερη θητεία για τέσσερα χρόνια σχεδόν.

Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζει πολύ καλά τα θέματα, έχει ένα διεθνές δίκτυο επαφών, έχει πολύ καλές προσωπικές σχέσεις, έχει πολύ καλή υποδομή και γνώση της ιστορικής διαδρομής του κυπριακού, λόγω της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και εκτιμώ ότι θα βρει τον τρόπο να δώσει μία νέα πνοή και γιατί όχι να γίνει ο πρόεδρος της λύσης.

Σε ό,τι αφορά στην έκφραση για τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής θεωρώ ότι η δήλωση αυτή αναφέρεται στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από το νησί, είτε ως προαπαιτούμενο είτε ως όρος μετά τη λύση. Η λύση η οποία θα βασίζεται ή και θα εγγυάται τον τερματισμό των εγγυήσεων και την απουσία ξένων στρατευμάτων στο νησί της Κύπρου.

Ωστόσο για κάποιους ο όρος αυτός μπορεί να παραπέμπει και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Θέλω εδώ να επισημάνω και να υπενθυμίσω στους αναγνώστες σας ότι η στρατιωτική λύση, εννοώ οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, έχουν αποκλειστεί ως επιλογή για την επίλυση του κυπριακού εδώ και πολλές δεκαετίες.

Μία λύση λοιπόν που θα εγγυάται τη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη βάση ενός αναθεωρημένου συντάγματος που θα διασφαλίζει τη λειτουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους και θα προάγει την ασφάλεια και την ευημερία των νόμιμων κατοίκων του νησιού εκτιμώ ότι θα φέρει και το τέρμα της τουρκικής κατοχής.

Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο. Είναι δύσκολο να βρεθούν «ευήκοα ώτα» για μια τέτοια λύση στην Άγκυρα. Ωστόσο η λύση είναι το ζητούμενο. Το Κυπριακό είναι το Νο1 Εθνικό Θέμα.

Και ως Εθνικό Θέμα απαιτείται και ΜΙΑ και ΜΟΝΟΝ Εθνική Θέση. Είναι καιρός τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου να κάνουν την υπέρβασή τους και να επιδείξουν την ανάλογη υπευθυνότητα. Να ομονοήσουν τουλάχιστον σε μία ΕΘΝΙΚΗ ΘΕΣΗ. Ασφαλώς και η ελληνική πολιτική σκηνή και πολιτεία έχουν να παίξουν το δικό του ρόλο. Σημαντικό ωστόσο ρόλο έχουν και οι τουρκοκύπριοι κάτοικοι του νησιού.

-Ποια πιστεύετε πως θα είναι η εξέλιξη για το νησί αλλά και για τις ευρύτερες γεωπολιτικές ισορροπίες από την άρση του εμπάργκο των ΗΠΑ;

Θα μπορούσα πολύ συνοπτικά να πω ότι η εξέλιξη μόνο ως θετική προδιαγράφεται. Επιτρέψτε μου πριν αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτό, να επισημάνω μερικά στοιχεία για το τι ήταν αυτό το εμπάργκο.

Η λέξη εμπάργκο χρησιμοποιείται συνήθως για να καταδείξει ότι υπάρχει κάποια απαγόρευση στη διακίνηση κατά κανόνα στρατιωτικού υλικού ή γενικώς στη διακίνηση εμπορικών αγαθών προς μία ή ένα αριθμό χωρών.

Στην περίπτωση της Κύπρου η λέξη εμπάργκο προέρχεται η μάλλον είναι προϊόν ενός νομοθετήματος του κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών με τον τίτλο International Traffic for Small Arms Regulations (ITAR)(2)

Στην πράξη είναι μία νομοθεσία η οποία καθορίζει τους κανόνες τους οποίους οι βιομηχανίες πολεμικού υλικού πρέπει να ακολουθούν για την πώληση πολεμικού υλικού σε διάφορες χώρες του κόσμου στη βάση κάποιων κριτηρίων που έχει αποφασίσει το κογκρέσο. Στη λίστα των χωρών αυτών προστέθηκε και η Κύπρος το 1987. Κακώς ή μάλλον λανθασμένα κάποιοι συνδυάζουν αυτό το εμπάργκο με το 1974.

Στην ουσία της ερώτησης. Είναι γεγονός ότι για πολλά χρόνια υπήρχε μία επιφυλακτικότητα και δυσπιστία και από τις δύο πλευρές. Επιπλέον αυτού η ελληνική πλευρά ορθά αποδίδει, έως και σήμερα, πολλές ευθύνες είτε στην επίσημη αμερικανική κυβέρνηση είτε σε άτομα της αμερικανικής διοίκησης της περιόδου 1974 για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την εισβολή της Τουρκίας και την κατοχή μέχρι σήμερα το 37% των εδαφών της κυπριακής δημοκρατίας.

Χωρίς να διαγράφεται αυτή η άποψη, η κατάσταση σταδιακά άλλαζε και έφθασε η εποχή για μια νέα σελίδα στις σχέσεις των δύο χωρών. Τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη το κλίμα είχε πλέον αναστραφεί και άνοιξε ένας δίαυλος επικοινωνίας.

Ο δίαυλος επικοινωνίας έφερε τακτικές επαφές, οι τακτικές επαφές έφεραν καλύτερο επίπεδο κατανόησης και σε συνδυασμό με τη διάθεση και των δύο να βελτιώσουν το Status των διμερών σχέσεων φτάσαμε σε αυτό που είμαστε σήμερα, δηλαδή στο γνωστό, τον περιβόητο νόμο East Med Act .

Με το νόμο αυτό αίρονται κάποιες απαγορεύσεις από την κυπριακή Δημοκρατία και ανοίγει μια νέα εποχή στις Αμερικάνο-κυπριακές σχέσεις.

Αφορά σε όλους τους τομείς της λειτουργίας του κράτους και βεβαίως ο τομέας της Άμυνας. Στην πρώτη νομοθεσία προβλέπονταν και επιτρεπόταν να γίνει και η διακίνηση στρατιωτικού υλικού αυτό που κατά την αμερικανική ορολογία εντάσσεται στα Non-Lethal Weapons δηλαδή στα oxι φονικά όπλα και ότι ο καθένας κατανοεί.

Ωστόσο το πρώτο ζητούμενο δεν ήταν το στρατιωτικό υλικό και ούτε ήταν δυνατόν να γίνει η μεγάλη αλλαγή μέσα σε μία νύχτα. Το ζητούμενο ήταν να χτιστεί αυτό το νέο περιβάλλον των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

Ειδικότερα στον τομέα της Άμυνας έπρεπε να ξεκινήσουμε από θέματα τα οποία θα βελτιώσουν την κατανόηση και την γνωριμία και θα αναζητήσουν τρόπους με τους οποίους σταδιακά θα χτίζεται και θα διευρύνεται η συνεργασία. Κάποια στιγμή πιστεύω ότι θα φτάσουμε και στην προμήθεια στρατιωτικού υλικού.

Ήδη έχει αρχίσει η στρατιωτική συνεργασία. Αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς εκπαιδεύονται σε διάφορα σχολεία των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ενταχθεί στο «The State Partnership Program (SPP)» του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ.

Η Πολιτεία New Jersey έχει αναλάβει το ρόλο αυτό και ήδη έχει αρχίσει η συνεργασία με δραστηριότητες που ενισχύουν τις στρατιωτικές σχέσεις. Η εθνική φρουρά μόνο να κερδίσει έχει από αυτό. Επιπλέον στην Κύπρο ιδρύθηκε με χρηματοδότηση των ΗΠΑ και λειτουργεί το CYCLOPS.

Στο γενικότερο όμως πλαίσιο η εξέλιξη αυτή καταδεικνύει και την επιστροφή του ενδιαφέροντος των Ηνωμένων Πολιτειών για την περιοχή της Ανατολικής της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται τη θετική ανταπόκριση που έχουν οι τριμερείς συμφωνίες που καθιερώθηκαν τα τελευταία χρόνια με την Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο και όλα αυτά που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή χωρίς να παραλείπεται η προσέγγιση Ισραήλ -Αιγύπτου

και η Συμφωνία του Αβραάμ με τις Αραβικές χώρες. Επιπλέον όπως γνωρίζετε οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετέχουν στο (3+1/ Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ+ΗΠΑ).

Σημαίνει όμως και κάτι ακόμη. Ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν το σημαντικό ρόλο που έχει να παίξει η Κυπριακή Δημοκρατία στο θέμα της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή.

Στην Κύπρο βρήκαν έναν σταθερό συνομιλητή ο οποίος ασπάζεται τις αρχές του δυτικού κόσμου. Από την άλλη πλευρά βεβαίως υπάρχει και η προσδοκία όπως οι ΗΠΑ ασκήσουν την ανάλογη πίεση προς την Τουρκία για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος ,σε συνδυασμό βεβαίως με τις πρωτοβουλίες του ΟΗΕ και της ΕΕ.

Ο νέος πρόεδρος έχει ήδη εξαγγείλει ότι θα επιδιώξει την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην διαδικασία εξεύρεσης λύσης του κυπριακού προβλήματος.

-Μπορεί η “διπλωματία των αγωγών” και τα ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή να εδραιώσουν μια τετραπλή αμυντική συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου; Θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο Αμερικανοί, Ρώσοι και Ευρωπαίοι;

Πολλοί έχουν διερωτηθεί αν η ανακάλυψη των ενεργειακών αποθεμάτων στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας αν είναι ευχή ή κατάρα.

Η κυπριακή Δημοκρατία μετά τις συμφωνίες που πέτυχε για τον καθορισμό της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Ισραήλ και το Λίβανο (είναι σε προχωρημένο στάδιο και η υπογραφή της συμφωνίας καθυστερεί διότι υπάρχει μία διαφορά μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου).

Δυστυχώς όπως επίσης γνωρίζετε δεν έχει οριστεί η ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Αυτό είναι ένα θέμα το οποίο χρήζει ιδιαίτερης συζήτησης θα έλεγα και επανέρχομαι στην ερώτηση.

Ναι, η ενέργεια μπήκε στην διπλωματική ατζέντα και νομίζω ότι ήταν ένας τρόπος ή ένα μέσο αν θέλετε να φέρει τις χώρες της περιοχής πιο κοντά. Είναι χαρακτηριστικό ότι με πυλώνα την ενέργεια έγινε η νέα προσέγγιση μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ.

Είναι λοιπόν ένα θέμα το οποίο βρίσκεται σε καλό δρόμο και για το σκοπό αυτό έχει δημιουργηθεί, το Σεπτέμβριο του 2020, το Φόρουμ Φυσικού Αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο («East Mediterranean Gas Forum – EMGF»), από τα επτά ιδρυτικά μέλη του (Αίγυπτος, Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Ιταλία, Ιορδανία, Παλαιστίνη) και από 1 Μαρτίου 2021 το EMGF θεωρείται επίσημος Οργανισμός.

Στα τέλη του 2020 ήδη η Γαλλία είχε εκφράσει το ενδιαφέρον της να συμμετέχει ως μέλος του Φόρουμ, ενώ οι ΗΠΑ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συμμετέχουν ως Παρατηρητές.

Κύριος σκοπός του είναι να λειτουργήσει ως γέφυρα που θα φέρει κοντά τους παραγωγούς φυσικού αερίου, τους καταναλωτές και τις χώρες διαμετακόμισης, έχοντας ως τελικό στόχο την ανάπτυξη μιας βιώσιμης περιφερειακής αγοράς φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, επ’ ωφελεία των λαών της περιοχής.

Η συμμετοχή των ΗΠΑ και της ΕΕ, ως παρατηρητές, θεωρώ ότι απαντά έμμεσα στο ερώτημά σας. Δηλαδή ευνοούν αυτού του είδους τις συνεργασίες. Ασφαλώς και δε συμπίπτουν απόλυτα αν θέλετε ως προς τους στόχους και τις επιδιώξεις αλλά γενικά ευνοούν αυτές τις συνεργασίες των αγωγών.

Είναι γνωστή η αμερικανική άποψη περί της βιωσιμότητας και κατά πόσο είναι τεχνικά δυνατό να κατασκευαστεί ένας τέτοιος αγωγός όπως ο East Med Pipeline ένα έργο το οποίο έχει αποδεχτεί και χρηματοδοτεί η ΕΕ.

Προσωπικά πιστεύω ότι το κόστος αφενός, ο απαιτούμενος χρόνος κατασκευής αφετέρου και σε συνδυασμό με τη χρονική δέσμευση των χωρών να απεξαρτηθούν από την ενέργεια των υδογονανθράκων και να χρησιμοποιούν μόνο ενέργεια προερχόμενη από εναλλακτικές πήγες, δηλαδή πράσινη ενέργεια, δε θα επιτρέψουν την υλοποίηση αυτού του μεγάλου έργου.

Στους ενεργειακούς αγωγούς ωστόσο εντάσσεται και ο «EuroAsia Interconnector» που θα συνδέει τα εθνικά δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας (Κρήτη), με το ευρωπαϊκό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας και έτσι τερματίζεται η ενεργειακή απομόνωση της Κύπρου.

Μετά την υπογραφή της σχετικής συμφωνία στις 10 Νοεμβρίου 2022, η ανάδοχος εταιρεία προχωρά στο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Αυτόν τον αγωγό υποστηρίζουν και οι ΗΠΑ.

Σε ότι αφορά στη Ρωσία, δεν έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ενεργειακά κοιτάσματα αυτής της περιοχής. Ωστόσο όμως δεν έχει δείξει και καμιά άρνηση. Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση όπως ήδη ανέφερα υποστηρίζει την ανάπτυξη αυτών των ενεργειακών αγωγών.

Ο αστάθμητος παράγοντας ωστόσο στην περιοχή είναι η Τουρκία η οποία επιδιώκει με κάθε τρόπο να αναλάβει αυτή το ρόλο του ενεργειακού διαμετακομιστή με αγωγούς που θα διέρχονται από το έδαφός της και με αυτό τον τρόπο θεωρεί ότι θα παίζει ένα σημαντικό ρόλο στις πολιτικές και κυρίως τις οικονομικές εξελίξεις του μέλλοντος.

Μία τέτοια κίνηση φαίνεται να υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ ( ο γνωστός χάρτης Biden). Δηλαδή ένας αγωγός θα προέρχεται από την νοτιοανατολική Μεσόγειο θα τέμνει την Κύπρο κατά τον άξονα Ν-Β και θα εισέρχεται στην Τουρκία και από εκεί θα διανέμεται το φυσικό αέριο στην Ευρώπη.

Ναι, η ενέργεια είναι μέρος της διπλωματικής ατζέντας και νομίζω ότι οι ΗΠΑ θα την αξιοποιήσουν προς το δικό τους συμφέρον. Άλλωστε αναφορά στο θέμα έκανε και ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία.

-Πολύ μεγάλη συζήτηση γίνεται για την προμήθεια ή μη εκ μέρους της Τουρκίας των μαχητικών αεροσκαφών F-16 από τις ΗΠΑ. Πού οδεύουν πιστεύετε οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις;

Θα αρχίσω την απάντηση από το τέλος της ερώτησής σας και τις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με την Τουρκία.

Από την ημέρα που την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών ανέλαβε ο Πρόεδρος Biden έχουν μπει σε μία νέα εποχή και με αυτό τον τρόπο τελείωσαν οι καλές ημέρες του προέδρου Trump με τον οποίο ο Ερντογάν είχε τη δυνατότητα να επικοινωνεί όποτε το θεωρούσε απαραίτητο.

Βεβαίως ήταν μία προσωπική πολιτική του Trump καθόσον είχαμε παρατηρήσει ότι υπήρχαν κάποιες διαφορές στην προσέγγιση που είχε το Υπουργείο Εξωτερικών και ο κ Pompeo.

Παραδοσιακά η Αμερική θεωρούσε και συνεχίζει να θεωρεί την Τουρκία έναν απαραίτητο σύμμαχο, λόγω της θέσης της στο υπογάστριο της τότε Σοβιετικής Ένωσης και σήμερα της Ρωσίας.

Θεωρεί την Τουρκία απαραίτητη λόγω της γειτνίασης με την με το Ιράν και τη Μέση Ανατολή, θεωρεί την Τουρκία απαραίτητη διότι μπορεί να αποτελέσει ένα ανάχωμα αν θέλετε για τη δύση,

θεωρεί την Τουρκία απαραίτητη λόγω της βάσεως που διατηρεί για πολλά χρόνια στην περιοχή του Ιντσιρλίκ, θεωρεί την Τουρκία απαραίτητη ως σύμμαχο στο ΝΑΤΟ δεδομένο ότι διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς των χωρών του ΝΑΤΟ θεωρεί την Τουρκία απαραίτητη λόγω μιας ιστορικά καλής σχέσης με τη χώρα αυτή.

Η σχέση αυτή όμως διαταράχτηκε αφότου ο Ερντογάν αποφάσισε να ταξιδέψει πατώντας σε δύο βάρκες δηλαδή να ανήκει στη Δύση, να επωφελείται των πλεονεκτημάτων και των προνομίων του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρώπης γενικότερα και ταυτόχρονα να εκμεταλλεύεται ότι και όσο μπορεί τη Ρωσία.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν είδαμε να αναπτύσσει μία ιδιαίτερη σχέση στη στρατιωτική συνεργασία και κυρίως με την προμήθεια του αντιπυραυλικού συστήματος S-400.

Η δικαιολογία ότι αφού η Αμερική δεν μας έδωσε τους PATRIOT έπρεπε να βρούμε κάτι και το βρήκαμε στη Ρωσία, δεν έπεισε κανέναν και κυρίως δεν έπεισε τις Ηνωμένες Πολιτείες και από την αρχή δήλωσαν ότι η ένταξη του συστήματος S-400 στο οπλοστάσιο της Τουρκίας θα δημιουργήσει πρόβλημα και δυσκολίες στη διαλειτουργικότητα με τα άλλα συστήματα και κυρίως τα αμερικανικού τύπου που διαθέτει η Τουρκία.

Παρά τις προειδοποιήσεις αυτές η Τουρκία δεν σταμάτησε τη διαδικασία της προμήθειας. Τότε είδαμε την πρώτη κίνηση από πλευράς Αμερικής που ήταν το πάγωμα της εταιρικής σχέσης το πρόγραμμα F-35 αρχικά και στη συνέχεια ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό της Τουρκίας από το πρόγραμμα.

Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία είχε παραγγείλει 100 F-35 και συμμετείχε στο πρόγραμμα από την φάση της ανάπτυξης του αεροσκάφους και αν δεν κάνω μεγάλο λάθος τα τέσσερα πρώτα αεροσκάφη ήταν ήδη έτοιμα και υπήρχαν Τούρκοι πιλότοι στο Τέξας που εκπαιδεύονταν για να τα φέρουν στην Τουρκία.

Αυτή ήταν η πρώτη αν θέλετε από τις επιπτώσεις της κρίσης των αμερικανών-τουρκικών σχέσεων.

Με την έκρηξη της κρίσης στην Ουκρανία και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ή αν θέλετε την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, όπως την ονομάζει ο Πρόεδρος Πούτιν, είδαμε τη δεύτερη πράξη στο σενάριο.

Είδαμε την Τουρκία να μην ακολουθεί τον δρόμο τον οποίο ακολουθεί τον δρόμο της Δύσης σε ότι αφορά στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και να επιλέγει το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου.

Ενώ δεν καταδικάζει εμφανώς την ρωσική εισβολή, υποστηρίζει την Ουκρανία με τη διάθεση Drones και προσπαθεί να παίξει ένα διαμεσολαβητικό ρόλο για την ειρήνευση. Ωστόσο κατάφερε να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή στις εξαγωγές σιτηρών από λιμάνια της Ουκρανίας.

Συνεχίζει η Τουρκία να παίζει το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου, να εκμεταλλεύεται και τη Ρωσία αλλά και τη δύση η οποία δείχνει ότι αδυνατεί ή δεν θέλει να κουνήσει το δάχτυλο προς την Τουρκία και ο Ερντογάν το εκλαμβάνει ως αδυναμία και δε φαίνεται να υπάρχει πρόθεση αλλαγής στάσης.

Μία άλλη συνέπεια από την κρίση στις σχέσεις της Αμερικής και Τουρκίας είναι και η άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, κυρίως η άρνηση του κογκρέσου να εγκρίνει την πώληση νέων F-16 Viper και την αναβάθμιση υφιστάμενων F-16 στην διαμόρφωση block 70.

Παρά την δεδηλωμένη θέληση του προέδρου Biden η γερουσία διά του Προέδρου της επιτροπής εξωτερικών σχέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών της οποίας προεδρεύει o γερουσιαστής Menendez δεν το επιτρέπει προς το παρόν τουλάχιστον,

και τούτο διότι εκτιμώ ότι κάποια στιγμή κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, είτε διότι οι ΗΠΑ θέλουν να παραμείνει η Τουρκία στο γκρουπ της Δύσης, για να ελέγχεται, είτε λόγω του οικονομικού οφέλους θα δούμε να ανοίγει και η υπόθεση της πώλησης των F-16 με κάποιους όρους που θα θέσει η αμερικανική πλευρά.

Τέλος οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται και από την άρνηση της Τουρκίας να συνηγορήσει στην ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, παρά το μνημόνιο κατανόησης που υπογράφηκε από αυτές τις δύο χώρες. Η Τουρκία θεωρεί ότι δεν ικανοποιούνται ακόμα οι όροι τους οποίους έθεσε και παραμένει αυτή η εκκρεμότητα.

Πού οδηγούνται λοιπόν οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις; Στο αβέβαιο θα έλεγε κάνεις και αυτό προκύπτει και από την πρόσφατη επίσκεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Antony Blinken.

Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες φέρεται να προειδοποίησε την Τουρκία ότι εάν δεν αλλάξει στάση και τακτική μετά τις εκλογές, θα υποστεί τις συνέπειες. Άλλες πηγές ισχυρίζονται ο Blinken ήρθε για να παίξει ένα ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και με πρόθεση να ικανοποιηθούν σε ένα βαθμό αυτά που κατά καιρούς η Τουρκία έχει προβάλει ως διεκδικήσεις.

-Η χώρα μας έχει συνάψει το τελευταίο διάστημα πληθώρα αμυντικών και εξοπλιστικών συμφωνιών. Θεωρείτε πως αν όχι άμεσα, σύντομα οι ισορροπίες με την Τουρκία αλλάζουν;

Το τρίπτυχο Διεθνές Δίκαιο, Διμερείς Συμφωνίες Στρατηγικής και Αμυντικής Συνεργασίας και η Ενίσχυση της Μαχητικής Ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων φαίνεται ότι αποδίδει.

Μετά από μία μεγάλη περίοδο απραξίας στα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων, παρατηρούμε τα τελευταία 2 χρόνια μία ιδιαίτερα μεγάλη κινητικότητα.
Οι συμφωνίες και οι παραγγελίες που ήδη έχουν γίνει αποδίδουν καρπούς.

Τα πρώτα 10 εκ των 24 Α/Φ RAFALE είναι ήδη επιχειρησιακά έτοιμα, τα πρώτα 6 Α/Φ F-16 Blog 70-Viper συμμετέχουν ήδη σε διεθνείς ασκήσεις.

Αν σ’ αυτά προσθέσουμε τη δεδηλωμένη πρόθεση της Ελληνικής κυβέρνησης να προμηθευτούμε και μία μοίρα f-35, τις φρεγάτες τύπου BELHARA που ήδη κατασκευάζονται , το πρόγραμμα για τις κορβέτες που ακολουθεί καθώς και τα αντίστοιχα προγράμματα ενίσχυσης του στρατού ξηράς δίνουν μία καινούργια εικόνα στην κατάσταση των Ενόπλων Δυνάμεων.

Το προϊόν αυτής της κατάστασης είναι η ποιοτική υπεροχή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων έναντι των αντίστοιχων της Τουρκίας.

Αυτή η ποιοτική υπεροχή ενισχύσει την αποτρεπτική μας ικανότητα και φέρνει τη χώρα μας σε θέση ισχύος για τα επόμενα 10-15 χρόνια, τουλάχιστον. Αυτή την ισχύ (Hard Power) θα πρέπει να συνδυάσει η Ελληνική Πολιτεία με τη Διπλωματία και την Αποφασιστικότητα(Soft Power)

ώστε να δημιουργήσει το εργαλείο της Έξυπνης Ισχύος (Smart Power) που θα της δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσει στην υλοποίηση των δηλώσεων και των δεσμεύσεων που αναφέρονται στα κυριαρχικά μας δικαιώματα. «Οι καιροί ου μενετοί».

-Μπορεί η Τουρκία να έχει πληγεί από τους φονικούς σεισμούς ωστόσο οδεύει και προς τις εκλογές. Το ίδιο και η χώρα μας. Τι περιμένετε;

Οι καταστροφικοί σεισμοί των τελευταίων ημερών έφεραν την Τουρκία σε μια δύσκολη κατάσταση.

Από τη μία πλευρά ανθρωπιστική με τις τόσες χιλιάδες των νεκρών, τραυματιών και αγνοουμένων και οικονομική με την καταστροφή τόσων χιλιάδων κτιρίων.

Η εκδήλωση του κύματος αλληλεγγύης και η πρόθεση της χώρας μας να συνδράμει, σε διμερές και ευρωπαϊκό επίπεδο, την παροχή βοήθειας για αποκατάσταση των ζημιών κινούνται στη σωστή κατεύθυνση.

Ωστόσο εκτιμώ ότι η κρίση αυτή είναι μια παρένθεση και η Τουρκία θα συνεχίσει, με μειωμένη ίσως ένταση, την αναθεωρητική και επεκτατική της πολιτική.
Κλείνοντας θεωρώ ότι οι εκλογές θα είναι το σημείο καμπής για τις σχέσεις της Τουρκίας τόσο με την Ελλάδα αλλά και με τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη δύση γενικότερα.

Σε συνδυασμό με τη βοήθεια που υποσχέθηκαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ για την αποκατάσταση των ζημιών εκτιμώ ότι θα δούμε σε ένα μεσοπρόθεσμο ορίζοντα μια ομαλοποίηση των σχέσεων.

Army-Voice gr

spot_img

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Πολύ καλή συνέντευξη του Στρατηγού.
    Οι επιφυλάξεις όμως του Ελληνισμού για τις ΗΠΑ και τις προθέσεις τους δεν πρόκειται να αρθούν ποτέ λόγω της Κυπριακής τραγωδίας στην οποία συνέβαλλαν οι ΗΠΑ. Ότι και να πουν ή κάνουν τώρα είναι αργά και η τουρκική μπότα δεν θα φύγει εύκολα από το νησί. Ανιστόρητος λαός είναι επικίνδυνος λαός και για αυτό οι ΗΠΑ απέτυχαν ως εγγυητής της παγκόσμιας ασφαλείας.
    Ο νέος πρόεδρος της Κύπρου ξεκινά από λάθος βάση ότι η ΕΕ έχει το έρεισμα και δυνατότητα επίλυσης του Κυπριακού. Η Τουρκία δεν θα δεχθεί ποτέ ανάμειξη της ΕΕ αλλά και πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν θέλουν να αναμειχθούν.
    Ο ΟΗΕ δεν θέλει, η ΕΕ δεν μπορεί, οι ΗΠΑ κρατούν αποστάσεις και η Μ. Βρεττανία υποστηρίζει τις Τουρκικές θέσεις.
    Η μόνη προσπάθεια που απομένει είναι μέσω ΝΑΤΟ. Η Κύπρος θα πρέπει να υποβάλλει αίτηση ένταξης και ας αντιδράσει η Τουρκία. Αν αναλάβει εγγυητής το ΝΑΤΟ μπορεί να πιεστεί η Τουρκία να αποσύρει σε βάθος χρόνου τις κατοχικές δυνάμεις.
    Οι ΗΠΑ καλοβλέπουν την επέκταση του ΝΑΤΟ στην ΝΑ Μεσόγειο για να μπορέσουν να μπουν αργότερα Ισραήλ, Ιορδανία, Μαρόκο και Αίγυπτος . Αυτό δηλ. που θέλει η Γαλλία (Μεσογειακή Ένωση) αλλά υπό το ΝΑΤΟ.
    Το ΝΑΤΟ είναι επώδυνο για τους Κύπριους αλλά κάποτε χρειάζεται ρεαλισμός. Ο Παπαδόπουλος έκανε το πρώτο βήμα της ένταξης στην ΕΕ, ο Χριστοδουλίδης ως “ανεξάρτητος” μπορεί να κάνει το επόμενο και να πείσει τον Κυπριακό λαό για αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ.
    Αν πάει στην ΕΕ και σε διπλωμάτες τύπου Μπορέλ ή Σχοινά θα χαθεί στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών και δεν θα κάνει τίποτα. Το είδαμε και με την Αμμόχωστο κλπ.

Leave a Reply to Θύμιος Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα