Ρεσιτάλ ψεύδους από τον πρωθυπουργό και θράσους από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ από την μια, αλλά και μια παράσταση αντιπολιτευτικής μετριότητας που εξαντλήθηκε στην λαγνεία του καταγγελτικού λόγου από την άλλη…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ήταν μια παράσταση χωρίς προτάσεις, χωρίς την ανάδειξη πιεστικών διλημμάτων, χωρίς την κατάδειξη ενός οδικού χάρτη που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ουσιαστική διαφορετικότητα στην κατεύθυνση της πραγματικά ”άλλης” πολιτικής που έχει ανάγκη ο τόπος…
Για άλλη μια φορά, αυτό που επιβεβαίωσε ΚΑΙ αυτή η τριήμερη συζήτηση στην βουλή, είναι ο κορεσμός που επέρχεται ως φυσικό συνεπακόλουθο ενός μοντέλου διακυβέρνησης που παραδέρνει στην αλαζονεία, με τους ”απατημένους” να ξεμυτίζουν στο ξέφωτο, επιδεικνύοντας την βουλιμία τους να παραλάβουν το χρίσμα και την σκυτάλη.
Και φυσικά αυτό που περίσσεψε, ήταν το δικαιολογημένο και ενίοτε ευρηματικό ”κατηγορώ” της αντιπολίτευσης, απέναντι σε συγκεκριμένες πρακτικές, μεθόδους και χειρισμούς που επελέγησαν από την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά παράλληλα με αυτό, ήταν και πάλι παρούσα, η διακομματική συναίνεση στην σιωπή για τις αναγκαίες θεσμικές ανατροπές (και όχι μεταρρυθμίσεις) που έχει ανάγκη ο τόπος για να επικαιροποιήσει και κυρίως να φιλοτεχνήσει ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης, που δεν θα διαχειρίζεται απλώς κονδύλια στην βάση μιας μεταμοντέρνας λογιστικής αντίληψης, αλλά ένα σύστημα αξιών, ένα πανίσχυρο θεσμικό οπλοστάσιο και ένα αδιαπραγμάτευτο πλαίσιο κανόνων στην λειτουργία του κράτους.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αισιοδοξία γι’ αυτά που έρχονται. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μπορεί να εμφάνισε σημαντικά δομικά και λειτουργικά ρήγματα που προφανώς θα επιταχύνουν την πολιτική αποδρομή της, αλλά ο κίνδυνος να πανηγυρίσουμε ικανοποιημένοι γι’ αυτούς που κατακρημνίζονται και φαίνεται ότι θα αποχωρήσουν μέσα στο ανάθεμα του 41% που κακοφόρμισε αιφνίδια και απροσδόκητα, δεν αναβαθμίζεται σε αισιοδοξία και σιγουριά για την πολιτική ποιότητα του αχταρμά που φιλοδοξεί να τους αντικαταστήσει.
Και βεβαίως μπορεί η συζήτηση αυτού του τριημέρου, να ήταν επικεντρωμένη στις συνέπειες της δολοφονικής ανικανότητας ενός τρισάθλιου κρατικού μηχανισμού και της μακαριότητας των διαχειριστών του, ωστόσο, το εύρος της απομείωσης του ηθικού και πολιτικού κεφαλαίου της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν θα πρέπει να αποτιμηθεί αυτοτελώς. Η ικανότητα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης να αποτελέσει σοβαρό και υπολογίσιμο πολιτικό αντιστάθμισμα στον εκφυλιστικό κατήφορο τον οποίο διαχειρίστηκε μια κυβέρνηση σε αποδρομή, ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ θα πρέπει να κρίνεται κατ’ αποκλειστικότητα από τις επικοινωνιακές πιρουέτες του καταγγελτικού της λόγου.
Οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να μην λησμονούν, ότι η συνολική διαχείριση (συμπολιτευόμενη και αντιπολιτευόμενη) κρίσιμων εθνικών, κοινωνικών, θεσμικών και οικονομικών προκλήσεων, που ετέθησαν σε αυτό το κοινοβούλιο, το οποίο ενίοτε επιδίδεται και σε εντυπωσιακούς πυροτεχνηματικούς θεατρινισμούς, υπήρξε ταυτόσημοι.
Αυτή η ταυτοσημία ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ μπορεί να μετασχηματιστεί σε ένα περιβάλλον ικανό να παράξει ψήγματα σοβαρής αντιπολίτευσης ικανής να αποτελέσει τον φορέα που θα επεξεργαστεί και θα προωθήσει την άλλη πολιτική που έχει ανάγκη ο τόπος. Μαζί διαχειρίστηκαν, μαζί υπερψήφισαν και εν τέλει όλοι μαζί νομιμοποίησαν θεσμικά εκτρώματα, εκφυλιστικές προσαρμογές, ρευστές εθνικά πολιτικές, υπαγορευμένες έξωθεν προτεραιότητες, πράξεις μειωμένης Εθνικής βαρύτητας, αλλά και άλλες που κινούνται στο γκρίζο περιβάλλον της Εθνικής μειοδοσίας.
Η σύγκρουση για τα Τέμπη, απλώς επιβεβαίωσε ότι η κυβερνητική διαχείριση, ακόμη και των εγκλημάτων, δεν θέτει ως ύψιστη προτεραιότητα την αποκάλυψη της αλήθειας και την απονομή του Δικαίου, αλλά την προστασία των ”ημετέρων” μέχρι να ξεπεράσουμε τις κακοτοπιές και μετά ”έχει ο Θεός”. Στην Ελλάδα, αυτοί που διαθέτουν ονοματεπώνυμο είναι ΠΑΝΤΑ και ΜΟΝΟ τα θύματα και οι δολοφονημένοι. Ποτέ οι δολοφόνοι τους. Και αυτό το άθλιο καθεστώς, το συντηρεί και το αναπαράγει η ευκολοπιστία μας και η ανοχή μας.
Ας μην επαναλάβουμε λοιπόν και αυτήν την φορά το ίδιο λάθος. Από το φτηνό σοβαροφανές σόου του πρωθυπουργού, έως τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα Κασσελάκη και από τον ρηχό πολιτικό λόγο Ανδρουλάκη έως την φτηνή θεατρική παράσταση της Ζωής, το κυρίαρχο στοιχείο που έβαλε την σφραγίδα του ΚΑΙ σε αυτήν την τριήμερη συζήτηση, ήταν σχεδιασμοί και παρουσίες με το βλέμμα στραμμένο στην νομή της εξουσίας. Οι ρόλοι είναι αυτοί που τροποποιούνται, ανάλογα με την θέση των πρωταγωνιστών στα κυβερνητικά έδρανα. Οι επιδιώξεις ποτέ.
Ας είναι λοιπόν σε όλους μας ξεκάθαρο, ότι η τριήμερη διαδικασία στην Βουλή και οι διαχειριστικές καραμπόλες που την συνόδευσαν, διεύρυναν τα προϋπάρχοντα και δημιούργησαν καινούρια ρήγματα στην κυβερνητική συνοχή και στους νευρώνες της διαπλοκής της με τα επιχειρηματικά συγκροτήματα, αλλά ΔΕΝ ανέδειξαν ένα αντιπολιτευτικό μείγμα ισχύος και σοβαρότητας, που αξίζει τον κόπο να του εμπιστευτούν οι πολίτες το μέλλον της χώρας.
Η ανάγκη ανάληψης μιας σοβαρής πολιτικής πρωτοβουλίας από τους τελευταίους αυτής της γενιάς, για την δημιουργία ενός σοβαρού πολιτικού υποκειμένου, που θα διεκδικήσει με απαιτήσεις ένα σοβαρό μερίδιο στον νου και στις καρδιές των ανθρώπων, παραμένει επίκαιρη αλλά και εξαιρετικά επείγουσα απέναντι στα πολλαπλά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο τόπος.
επίπεδο πεζοδρομίου, από έναν Πρωθυπουργό, άξιο των ψηφοφόρων του, το ίδιο ισχύ για το σύνολο του Έλληνόφωνου κυνοβουλίου