Κυριάκος Παπαδόπουλος: Γιατί μας τα κρύβουν;

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Κυριάκου Παπαδόπουλου

Γράφω αυτό το κείμενο, ξημερώνοντας Σάββατο, 24/12/2022, στο Κουβέιτ, στον Αραβο-Περσικό Κόλπο.

Στην αρχή έγραψα αυθόρμητα (και απροετοίμαστος) το παρακάτω βίντεο στο γιουτιουμπ:

https://www.youtube.com/watch?v=hxRiZYr0cNM

αλλά θεώρησα πως το κείμενο των Άκτων θα διαβαστεί καλύτερα αν παρατεθεί σε γραπτό κείμενο.

~~~

Δεν είμαι μπλοκερ, και ούτε σκοπεύω να γίνω: κάτι με ώθησε, ωστόσο, να κάνω αυτή την δημοσίευση. Κάτι που με τρώει εδώ και μέρες, διαβάζοντας την επικαιρότητα στην Ελλάδα. Θαρρώ πως, μέσα σε αυτή την μιζέρια που βιώνει, ο κάτοικος της πατρίδας μας, θα γλυκαινόταν και θα άλλαζε η διάθεσή του, αν άφηνε στον εαυτό του να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα παρελθόν που θαρρώ πως μας το κρύβουν. Ναι, μας το κρύβουν! Διότι δεν γίνεται, για παράδειγμα, να ασχολούνται με τα κείμενα του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογέννητου στην Λειψία και στην Αυστραλία, και να μην έχει γίνει ούτε μία μεταφορά των κειμένων του στην νεοελληνική, από τους εγχώριους ακαδημαϊκούς δασκάλους και ερευνητές. Και μιλάμε για έναν από τους πιο πληθωρικούς ανθρώπους του Μεσαίωνα, που μας άφησε πλήθος γραπτών κειμένων: σήμερα, αν ρωτήσετε κάποιον άνθρωπο για αυτόν τον αυτοκράτορα, στην καλύτερη περίπτωση θα σας μιλήσει για τον Χάρη Ρώμα,που έπαιζε τον καθηγητή ιστορίας σε δημοφιλή σειρά…

Ακούω και διαβάζω, τέτοιες μέρες, για “Κάλαντα Ελλήνων”, για τα “Κάλαντα του Ελληνισμού”, για την Ελλάδα ως “Μητρόπολη του Ελληνισμού”, και στενοχωριέμαι. Στενοχωριέμαι, διότι δεν μας έχουν μάθει, στο σχολείο, ούτε καν τα βασικά: πως, άλλο πράγμα είναι η εθνική ταυτότητα και άλλο η εθνοτικότητα. Το ελληνικό κράτος και το ελληνικό έθνος ξεκίνησαν να υφίστανται με το πρωτόκολλο του Λονδίνου, στα 1830. Πριν από αυτό, υπήρχε μια πάλη, μεταξύ διαφορετικών τάσεων, για το ποιά θα πρέπει να είναι η σύγχρονη (εθνική) ταυτότητα των Χριστιανών που εξεγέρθηκαν έναντι του οθωμανικού Κράτους. Οι Χριστιανοί αυτοί ήταν, εθνοτικά, Ρωμαίοι, Αλβανίτες, Βλάχοι, Σλάβοι, κ.α. Κυρίαρχη, ωστόσο, εθνοτικότητα ήταν η ρωμαϊκή, η συνέχεια της (πολιτιστικής) ταυτότητας της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας της Ρωμανίας ή της των Ρωμαίων Επικράτειας, όπως την αποκαλούσαν οι κάτοικοί της. Ρωμαίος υπήρξε ο ημικός προσδιορισμός μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων, από τα πρώτα αυτοκρατορικά χρόνια, μέχρι και την ένωση της ελληνιστικής ανατολής με την λατινική δύση, στα χρόνια του Κωνσταντίνου του Μεγάλου (μια ζύμωση που, βέβαια, ξεκίνησε πολύ πιο πριν). Η ρωμαϊκή εθνοτικότητα διαμορφώθηκε μέσα στους αιώνες, για να φτάσει στην Ρουμ Μιλλετ, στην Κοινότητα των Ρωμαίων, υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη, υπό την οθωμανική αρχή: οι Ρωμαίοι της Ρουμ Μιλλετ έπρεπε, ξαφνικά, να συνδεθούν με την ελληνική εθνική ταυτότητα, όπως αυτή άρχισε να διαμορφώνεται στο σύγχρονο κράτος της Ελλάδας. Για παράδειγμα, η των Ρωμαίων Σχολή,στην Τραπεζούντα, μετονομάστηκε σε Ελληνικό Φροντιστήριο, από τον βασιλέα Γεώργιο Α’. Αυτό κόστισε: η ταύτιση των Ρωμαίων του Ευξείνου Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας, της Πόλης, με το εθνικό κράτος της Ελλάδας, και η μετέπειτα αναφορά τους στην συνθήκη της Λωζάνης, είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωσή τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, στον εκτοπισμό τους από τα πάτρια εδάφη. Η ταπεινότης μου, για παράδειγμα, είμαι Τραπεζούντιος και Κωνσταντινουπολίτης τρίτης γενεάς: μάλλον ευτυχής που υπάρχω… Το ίδιο συμβαίνει με εκατομμύρια συμπολίτες μας.

Δεν θα επεκταθώ άλλο σε αυτό το θέμα, σε αυτή το κείμενο. Θα ήθελα μόνο να προσθέσω ότι ο ητικός προσδιορισμός “Γραικός” αναφέρεται στον Ρωμαίο της Κωνσταντινούπολης, και όχι στον αρχαίο Έλληνα, ειδικά από τον καιρό της καρολίγγειας δυναστείας στην Δύση, και μετά. Οπότε, ο Αθανάσιος Διάκος είναι πιο πιθανό να είπε “Ρωμηός γεννήθηκα…” και ο Πουκεβίλ μετέφρασε σε “Γραικός”.

Ζούμε με στερεότυπα. Είναι δύσκολο να εμπεδώσουμε έννοιες που παρεκκλίνουν από το εγχώριο αφήγημα. Δυστυχώς, η πανεπιστημιακή κοινότητα στην Ελλάδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι και αυτή συνένοχη με την ελλαδική παρακμή. Προτείνω την ανάγνωση του βιβλίου του Αντώνη Καλδέλλη “Romanland”, ως αντίδοτο. Είναι γραμμένο στην αγγλική (κι ευχόμαστε γρήγορα να έχουμε μετάφραση και στην ελληνική), και δημοσιευμένο το 2019, από τον εκδοτικό οίκο Harvard University Press, του πανεπιστημίου του Χαρβαρντ.

Αν θέλετε κάτι το χειροπιαστό, που αναδεικνύει το πρόβλημα της ερμηνείας της ιστορίας, μην πάτε πολύ μακριά. Οι εκκλησιές μας, φερειπείν,  δεν είναι χτισμένες με πέτρες και κεραμίδια και διακοσμημένες με πορσελάνινα πιάτα, όπως οι παλαιές. Είναι από μπετόν φτιαγμένες, με μεγάφωνα τοποθετημένα εδώ κι εκεί, άκομψα, και εφοδιασμένες με μικρόφωνα και με κρύο ηλεκτρικό φωτισμό. Οι τοιχογραφίες είναι σε μουσαμά με ακρυλικά χρώματα, και δεν ακολουθούν την τεχνική του φρέσκο (που για να το μάθει κανείς, πρέπει πια να επισκεφθεί την Ιταλία). Τί να πει κανείς και για τον εκφυλισμό της εκκλησιαστικής μας μουσικής (ίσως να ευθύνεται σ’ αυτό η μεταρρύθμιση του 19ου αιώνα, και η απλούστευση της παρασημαντικής, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθούμε τώρα και σε αυτό το δύσκολο θέμα).

Πώς να μιλήσει κανείς, λοιπόν, για την ρωμαϊκή εθνοτικότητα, για αυτό που λένε σήμερα οι εξισλαμισμένοι Ρωμαίοι (εθνοτικά), Τούρκοι (στην εθνική τους ταυτότητα) του Πόντου: “λαλώ Ρωμαϊκά”, “Είμαι Πόντιος Ρωμαίος”, κλ.π., την στιγμή που ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας με τον ψευδεπίγραφο προσδιορισμό “Βυζάντιο”. Άκουγα σε μια συνέντευξη ενός ανθρώπου που γεννήθηκε στον Πόντο να λέει, τουρκιστί, ότι είναι Ρουμ (Ρωμαίος) και γνωστός (και εξαιρετικά συμπαθής και σημαντικός) τουρκολόγος και στρατηγικός αναλυτής μετάφραζε “Έλλην”. Του έκανα ευγενική σύσταση πάνω σ’ αυτό, με αποτέλεσμα να με αποκλείσει από το κανάλι του στο γιουτιουμπ…

Και κάτι το ψηλαφητό, μακριά από το ψευδοκράτος της Ελλάδας.

Τα Χριστούγεννα του 2016 βρήκα τον χρόνο να πετάξω στην Πόλη για ένα τριήμερο, από το Κουβέιτ, για να κάνω Χριστούγεννα. Δεν ήμουν ακόμα οικογενειάρχης, και ήταν πιο εύκολο να κάνω του κεφαλιού μου: ήταν μόλις είχαν γίνει πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις. Παραμονή των Χριστουγέννων, λοιπόν, βρέθηκα από το ζεστό Κουβέιτ στην κρύα και υγρή Πόλη. Το ταξί με μετέφερε στο Σουλταναχμετ, στο ξενοδοχείο Αρκαντια Μπλου: είχα κλείσει δωμάτιο με θέα την Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμι (το οποίο, επί τη ευκαιρία, φτιάχτηκε με υλικά του Ιπποδρόμου). Καπνός έβγαινε από τις καμινάδες των σπιτιών, γλάροι πετούσαν πάνω από τους τρούλους: θυμήθηκα την περιγραφή του Καταλάνου περιηγητού, του Περο Ταφουρ, που λέει ότι οι Γραικοί αρέσκονται στο να κατασκευάζουν τρούλους, και η Κωνσταντίνου Πόλις είναι γεμάτη από τέτοιους. Έβαλα στον υπολογιστή την συνέντευξη του αείμνηστου κυρ Κωνσταντίνου Μαφίδη, που περιγράφει, σε μια εκπομπή του επίσης αείμνηστου Λυκούργου Αγγελόπουλου, τα ρωμαίικα Χριστούγεννα στην Πόλη, με τα κάλαντα και όλα τα όμορφα που κάνανε τότες, που οι Ρωμαίοι ήτανε πολλοί…

Πήγα στον Κεράτιο, στο Φανάρι: ξεπάγιασα: δύσκολο να εγκλιματιστεί το σώμα από την ξηρά ζέστη στο υγρό κρύο. Βρήκα ένα καταφύγιο: “Μπαρμπα Βασίλης”, μια ταβέρνα στο ισόγειο ενός ξενοδοχείου. Μπήκα μέσα, κατά τις δύο το μεσημέρι,και ζεστάθηκα, και γεύτηκα πολίτικους μεζέδες, και κατά τις τέσσερις το απόγευμα πήγα στον εσπερινό στο Πατριαρχείο, όπου χοροστάτησε ο Πατριάρχης του Γένους. Το βράδι, έκανα μια βόλτα γύρω από την Αγία Σοφία: δεν χόρταινα να την κοιτώ,φωτισμένη όπως ήταν, με τα θαλασοπούλια να κάνουν κύκλους πάνω από τους τρούλους της: μου φάνταζαν σαν άγγελοι…

Το πρωί των Χριστουγέννων απόλαυσα Θεία Λειτουργία, Χριστουγεννιάτικη, και γέμισα τις μπαταρίες της ψυχής μου Ρωμαιοσύνη.

~~~

Ιδού τα Άκτα των Χριστουγέννων (*), όπως τελούνταν στα χρόνια της ακμής: απολαύστε τα, και μεταφερθείτε σε έναν τόπο και έναν χρόνο που το Γένος μας, ελεύθερο, δημιουργούσε πολιτισμό. Παράκληση: μπείτε στον κόπο να τα μελετήσετε. Διαδώστε τα. Παντού. Είθε κάποτε να γίνουν και μάθημα στα σχολεία μας.

(*) Το κείμενο στην Wikipedia είναι εξαιρετικά καλό, οπότε εκεί θα βρείτε πληροφορίες για τις πηγές, και πώς θα μπορέσετε να κατεβάσετε το αρχαίο χειρόγραφο (από την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη της Λειψίας) ή το εκτυπωμένο κείμενο του 18ου αιώνος: https://en.wikipedia.org/wiki/De_Ceremoniis

Ἄκτα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. (2t)

Ἐξιόντων τῶν δεσποτῶν ἀπὸ τοῦ παλατίου εἰς τὴν (3)

προέλευσιν καὶ τῆς εἰωθυίας πάσης τάξεως ἐπακολου-

θούσης, γίνεται πρώτη δοχὴ εἰς τὸ Τριβουνάλιον, ἤγουν (5)

εἰς τοὺς Λύχνους, καὶ δέχεται κἀκεῖσε ὁ δημοκράτης

τῶν Βενέτων, ἤγουν ὁ δομέστικος τῶν σχολῶν, μετὰ

καὶ τοῦ περατικοῦ δήμου τῶν Βενέτων, καὶ μήπω τῶν

δεσποτῶν φθασάντων ἐκεῖσε, λέγουσιν οἱ κράκται τὴν

φωνήν, ἦχ. γʹ• «Ἀστὴρ τὸν ἥλιον προμηνύει ἐν Βηθλεὲμ (10)

Χριστὸν ἀνατείλαντα ἐκ παρθένου.»

Δοχὴ αʹ. Καὶ δὴ τῶν δεσποτῶν ἐρχομένων καὶ ἱσταμένων

εἰς τὸν εἰωθότα τόπον τῆς αὐτῶν στάσεως, ἤγουν εἰς τὴν

καμάραν, λέγουσιν οἱ κράκται• «Πολλά, πολλά, πολλά». Ὁ

λαός• «Πολλὰ ἔτη, εἰς πολλά». Καὶ πάλιν οἱ κράκται• (15)

«Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι ἡ ἔνθεος βασιλεία.» Φθογγεῖ καὶ ὁ

λαὸς ἐκ τρίτου• «Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι.» Οἱ κράκται•

«Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι, οἱ θεράποντες τοῦ Κυρίου.» Φθογγεῖ

καὶ ὁ λαὸς ἐκ τρίτου• «Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι.» Οἱ κράκται•

«Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι, ὁ δεῖνα καὶ ὁ δεῖνα αὐτοκράτορες (20)

Ῥωμαίων.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς ἐκ τρίτου• «Πολλοὶ ὑμῖν

χρόνοι.» Οἱ κράκται• «Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι ὁ δεῖνα καὶ

ὁ δεῖνα αὐγοῦσται τῶν Ῥωμαίων.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς @1

(30.) ἐκ τρίτου• «Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι.» Οἱ κράκται• «Πολλοὶ

ὑμῖν χρόνοι σὺν ταῖς αὐγούσταις καὶ τοῖς πορφυρογεν-

νήτοις.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς ἅπαξ• «Πολυχρόνιον

ποιήσῃ ὁ Θεὸς τὴν ἁγίαν βασιλείαν σας εἰς πολλὰ ἔτη.»

Δοχὴ βʹ, πρὸ τῶν πυλῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἤγουν (5)

εἰς τὰς Σχολάς. Δέχεται ἐκεῖσε ὁ δημοκράτης τῶν

Πρασίνων, ἤγουν ὁ ἐκσκούβικος, μετὰ τοῦ περατικοῦ

δήμου τῶν Πρασίνων, καὶ μήπω τῶν δεσποτῶν φθασάν-

των ἐκεῖσε, λέγουσιν οἱ κράκται τὴν φωνήν, ἦχ. γʹ•

«Ὁ ἀμήτωρ ἐν οὐρανοῖς, ἀπάτωρ τίκτεται ἐπὶ τῆς (10)

γῆς.» Ἄλλο• «Ὁ φυτουργὸς τῶν ἀνθρώπων φιλάν-

θρωπος καταδέχεται ἄνθρωπος γεννηθῆναι.» Καὶ δὴ

τῶν δεσποτῶν ἐρχομένων καὶ ἱσταμένων εἰς τὸν εἰωθότα

τόπον τῆς αὐτῶν στάσεως, ἤγουν εἰς τὴν καμάραν,

λέγουσιν οἱ κράκται• «Πολλά, πολλά, πολλά». Ὁ λαός• (15)

«Πολλὰ ἔτη, εἰς πολλά.» Οἱ κράκται• «Πολλοὶ ὑμῖν

χρόνοι, ἡ ἐκλογὴ τῆς Τριάδος.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς ἐκ γʹ•

«Ἅγιε.» Οἱ κράκται• «Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι, ὁ δεῖνα

καὶ ὁ δεῖνα αὐτοκράτορες Ῥωμαίων.» Φθογγεῖ καὶ ὁ

λαὸς ἐκ τρίτου• «Ἅγιε». Οἱ κράκται• «Πολλοὶ ὑμῖν (20)

χρόνοι, οἱ θεράποντες τοῦ Κυρίου.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς

ἐκ γʹ• «Ἅγιε.» Οἱ κράκται• «Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι, ὁ

δεῖνα καὶ ὁ δεῖνα αὐγοῦσται τῶν Ῥωμαίων.» Φθογγεῖ

καὶ ὁ λαὸς ἐκ γʹ• «Ἅγιε.» Οἱ κράκται•

«Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι, δεσπόται, σὺν ταῖς αὐγούσταις καὶ τοῖς (25)

πορφυρογεννήτοις.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαός• «Πολυ-

χρόνιον ποιήσῃ ὁ Θεὸς τὴν ἁγίαν βασιλείαν σας εἰς

πολλὰ ἔτη.»

Δοχὴ γʹ, ἔνδοθεν τῆς Χαλκῆς• δέχεται ἐκεῖσε ὁ δημο-

κράτης τῶν Βενέτων, ἤγουν ὁ δομέστικος τῶν σχολῶν, (30)

μετὰ τοῦ περατικοῦ δήμου τῶν Βενέτων, καὶ μήπω τῶν

δεσποτῶν φθασάντων ἐκεῖσε, λέγουσιν οἱ κράκται τὴν @1

(31.) φωνήν, ἦχ. γʹ• «Σειρὰς ῥηγνύων τῆς ἁμαρτίας σπαργα-

νοῦται Θεὸς ἐν φάτνῃ.» Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας ἄκτα

ᾄδονται παρά τε τῶν κρακτῶν καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ

ἐν ταῖς λοιπαῖς δοχαῖς.

Δοχὴ δʹ, ἔξωθεν τῆς Χαλκῆς• δέχεται ἐκεῖσε ὁ δήμαρχος (5)

τῶν Βενέτων μετὰ τοῦ δήμου τοῦ Λευκοῦ, καὶ λέγουσιν

οἱ κράκται τὴν φωνήν, ἦχ. γʹ• «Ἀστὴρ προτρέχει καὶ

λάμπει ἐν σπηλαίῳ, τὸν Δεσπότην τοῦ ἡλίου τοῖς μάγοις

καταμηνῦσαι• βρέφος γὰρ ὤφθη, καὶ σὰρξ ἐκ τῆς Παρθέ-

νου, τὴν παλαιὰν παρακοὴν τοῦ Ἀδὰμ ἐξαφανίζων. Αὐτὸς (10)

τὸ κράτος ὑμῶν, δεσπόται, εἰς μῆκος χρόνων φυλάξῃ

εἰς ἀνέγερσιν Ῥωμαίων.» Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας ἄκτα

ᾄδονται παρά τε τῶν κρακτῶν καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ

ἐν τῇ αʹ δοχῇ εἴρηται.

Δοχὴ εʹ, εἰς τὸν λεγόμενον Ἀχιλλέα, πλησίον τῆς (15)

μεγάλης πύλης τῆς Μελέτης• δέχεται ἐκεῖσε ὁ δήμαρχος

τῶν Πρασίνων μετὰ τοῦ δήμου τοῦ Ῥουσίου, καὶ λέγουσιν

οἱ κράκται τὴν φωνήν, ἦχ. αʹ• «Ὁ ἀμήτωρ ἐν οὐρανοῖς•

ἀπάτωρ τίκτεται ἐπὶ τῆς γῆς.» Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας

ἄκτα ᾄδονται παρά τε τῶν κρακτῶν καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς (20)

καὶ ἐν ταῖς λοιπαῖς δοχαῖς.

Δοχὴ ϛʹ, εἰς τὸ ὡρολόγιον τῆς Ἁγίας Σοφίας• δέ-

χονται ἐκεῖσε ὁ δήμαρχος τῶν Βενέτων μετὰ τοῦ δήμου

τοῦ Λευκοῦ, καὶ λέγουσιν οἱ κράκται τὴν φωνήν, ἦχ. γʹ•

«Τὸν ἐν Ἐδὲμ παράδεισον ἠνέῳξεν ἐν Βηθλεὲμ ἡ (25)

Παρθένος, ἐξ ἧς ὁ Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν εὐδόκησε

τεχθῆναι• σαρκωθεὶς γὰρ ἐξ αὐτῆς φιλανθρώπως τῆς

πικρᾶς ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς γεύσεως τῆς ἁμαρτίας• τὸν

γλυκασμὸν τῆς ἀφάτου αὐτοῦ μεγάλης ἐξουσίας καὶ τὴν

ἐν κρυφίῳ τρυφὴν ἐξ αὐτῆς Σωτῆρα ἡμῶν εὑρηκότες, (30)

σύμφοιτοι γεγόναμεν τῆς θείας αὐτοῦ κληρονομίας.» @1

(32.) Καὶ δὴ τῶν δεσποτῶν ἐρχομένων καὶ ἱσταμένων εἰς τὸν

εἰωθότα τόπον τῆς αὐτῶν στάσεως, ἤγουν εἰς τὸ

ὡρολόγιον, λέγουσιν οἱ κράκται• «Πολλά, πολλά, πολλά.»

Ὁ λαός• «Πολλὰ ἔτη, εἰς πολλά.» Οἱ κράκται• «Ὁ τῶν

πάντων Ποιητὴς καὶ Δεσπότης.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς (5)

ἐκ τρίτου• «Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι». <Οἱ κράκται>• «Ὁ

τεχθεὶς ἐκ Παρθένου ἁγίας.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς ἐκ γʹ.

«Πολλοὶ ὑμῖν χρόνοι.» Οἱ κράκται• «Τοὺς χρόνους ὑμῶν

πληθύνῃ σὺν ταῖς αὐγούσταις καὶ τοῖς πορφυρογεννήτοις.»

Ὁ λαός• «Πολυχρόνιον ποιήσῃ ὁ Θεὸς τὴν ἁγίαν βασιλείαν (10)

σας εἰς πολλὰ ἔτη.»

Ὑποστροφὴ τῶν δεσποτῶν (12t)

ἀπὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας πρὸς τὸ παλάτιον. (13t)

Τῶν δεσποτῶν στεφομένων ὑπὸ τοῦ πατριάρχου ἐν τῷ (14)

εἰωθότι τόπῳ τοῦ Ἁγίου Φρέατος ἔνδον τοῦ βήλου, (15)

λέγουσιν οἱ κράκται τὴν φωνήν, ἦχ. γʹ• «Ἀστὴρ τὸν ἥλιον

προμηνύει» καὶ τὰ ἑξῆς. Καὶ δὴ τῶν δεσποτῶν ἐξιόντων

καὶ ἱσταμένων, λέγουσιν οἱ κράκται• «Καλῶς ἤλθετε, τὸ

πρόβλημα τῆς Τριάδος.» Φθογγεῖ καὶ ὁ λαὸς ἐκ γʹ.

«Καλῶς ἤλθετε». Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας ἄκτα ᾄδονται (20)

παρά τε τῶν κρακτῶν καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ ἐν ταῖς

λοιπαῖς δοχαῖς προείρηται• τὸ δὲ τελευταῖον ἄκτον

λέγουσιν οἱ κράκται• «Προσκυνήσαντες τοῦ τεχθέντος

Χριστοῦ τὴν δόξαν». Καὶ ὁ λαός• «Πολυχρόνιον ποιήσῃ

ὁ Θεὸς τὴν ἁγίαν …» (25)

Δοχὴ δευτέρα, ἔξω τοῦ θόλου τῆς σιδηρᾶς πύλης•

δέχεται ὁ τοῦ μέρους τῶν Πρασίνων δήμαρχος μετὰ

τοῦ δήμου τοῦ Λευκοῦ, καὶ λέγουσιν οἱ κράκται τὴν φωνήν,

ἦχ. γʹ• «Ὁ οὐρανὸς τὸν ἀστέρα πέμπει καθοδηγῶν τοὺς

μάγους ἐν τῇ γεννήσει, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον εὐτρεπίζει (30)

ὑποδέξασθαι τὸν τῶν ὅλων ποιητήν• ἀλλ’ αὐτὸς ὁ τὴν @1

(33.) ἡμετέραν προσλαβόμενος σάρκα ἐκ τῆς Παρθένου, τὴν

ὑμῶν θεόστεπτον βασιλείαν φυλάξῃ ἐν τῇ πορφύρᾳ.»

Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας ἄκτα ᾄδονται παρὰ τῶν κρακτῶν

καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ ἐν τῇ πρώτῃ δοχῇ τῆς ὑπο-

στροφῆς εἴρηται. (5)

Δοχὴ τρίτη, ἔνδοθεν τῆς Χαλκῆς• δέχεται κἀκεῖσε ὁ

δημοκράτης τῶν Βενέτων, ἤγουν ὁ δομέστικος τῶν

σχολῶν, μετὰ καὶ τοῦ περατικοῦ δήμου τῶν Βενέτων, καὶ

λέγουσιν οἱ κράκται τὸν ἀπελατικόν, ἦχ. γʹ• «Τὸν ἐν

Ἐδὲμ παράδεισον ἠνέῳξεν ἐν Βηθλεὲμ ἡ Παρθένος», καὶ (10)

τὰ ἑξῆς. Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας ἄκτα ᾄδονται παρά τε τῶν

κρακτῶν καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ ἐν τῇ πρώτῃ δοχῇ

τῆς ὑποστροφῆς εἴρηται.

Δοχὴ τετάρτη, εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ἤγουν

εἰς τὰς Σχολάς• δέχεται κἀκεῖσε ὁ δημοκράτης τῶν (15)

Πρασίνων, ἤγουν ὁ ἐκσκουβίτος μετὰ καὶ τοῦ περατικοῦ

δήμου τῶν Πρασίνων. Καὶ λέγουσιν οἱ κράκται τοῦ

περατικοῦ τὴν φωνήν, ἦχ. γʹ• «Ὁ πάσης κτίσεως

πληρωτὴς καὶ δεσπότης ἀκενώτῳ κενώσει τῇ πρὸς ἡμᾶς

ἐκκενοῦται, ἵνα τὸν ἄνω πληρώσῃ κόσμον ἐκ τοῦ ἡμῶν (20)

κατωτάτου γένους ὁ ζωοδότης αὐτὸς τὸ κέρας ὑμῶν,

δεσπόται, ἀνυψώσῃ ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, τὰ ἔθνη

πάντα δουλώσῃ τοῦ προσφέρειν, ὡς οἱ μάγοι, τὰ δῶρα τῇ

ὑμῶν βασιλείᾳ». Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας ἄκτα ᾄδονται παρά

τε τῶν κρακτῶν καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ (25)

δοχῇ εἴρηται.

Δοχὴ πέμπτη, εἰς τὸ Τριβουνάλιον, ἤγουν εἰς τοὺς

Λύχνους• δέχεται ἐκεῖσε ὁ δημοκράτης τῶν Βενέτων,

ἤγουν ὁ δομέστικος τῶν σχολῶν, μετὰ καὶ τοῦ περατικοῦ

δήμου τῶν Βενέτων, καὶ λέγουσιν οἱ κράκται τὸ ἀπελα- (30)

τικόν, ἦχ. γʹ• «Ἀστὴρ προτρέχει καὶ λάμπει ἐν σπη-

λαίῳ» καὶ τὰ ἑξῆς. Τὰ δὲ τῆς εὐφημίας ἄκτα ᾄδονται @1

(34.) παρά τε τῶν κρακτῶν καὶ τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ ἐν τῇ

πρώτῃ δοχῇ εἴρηται.

Εἰδέναι δὲ δεῖ ὅτι, κατὰ τὸν τύπον καὶ τὴν τάξιν ταύτης

τῆς ἑορτῆς, γίνονται αἱ δοχαὶ καὶ εὐφημίαι τῆς τε ἑορτῆς

τῶν Φώτων καὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Πάσχα καὶ τῆς ἑορτῆς (5)

τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς καὶ τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορ-

φώσεως, καὶ ἀπιόντων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ τῶν δεσποτῶν

καὶ πάλιν ἀπ’ αὐτῆς ὑποστρεφόντων ἐν τῷ παλατίῳ. @1

 

spot_img

12 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Κυριάκο,

    Εδώ και πάνω από 10 χρόνια σε θυμούμαι να γράφεις τα ίδια και τα ίδια. Σού έχουν απαντηθεί σε διαφόρους ιστοτόπους, εντούτοις δεν εννοείς να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει ρωμαϊκή εθνικότητα, αλλά μόνο ρωμαϊκή υπηκοότητα. Άτομα διαφόρων εθνικοτήτων, Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι κλπ. μπορούσαν να έχουν την ρωμαϊκή υπηκοότητα, χωρίς αυτό ν΄ αλλάζει την εθνικότητά των. Λόγω μακράς παραμονής σου (κυρίως) στην Αγγλία, μάλλον μπερδεύεις κάποιες έννοιες τής ελληνικής, διότι προσπαθείς να τις μεταφέρεις από τα αγγλικά.

  2. Κύριε Κυριάκο Παπαδόπουλε,

    Γράφετε πράγματα σωστά για τα οποία σας συγχαίρω, αλλά και πράγματα εντελώς λάθος που πρέπει τάχιστα να αναιρεθούν.

    1) Γράφετε: “Διότι δεν γίνεται, για παράδειγμα, να ασχολούνται με τα κείμενα του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογέννητου στην Λειψία και στην Αυστραλία, και να μην έχει γίνει ούτε μία μεταφορά των κειμένων του στην νεοελληνική, από τους εγχώριους ακαδημαϊκούς δασκάλους και ερευνητές.”
    Σωστότατο, αλλά δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη. Εδώ ψάχνεις να βρεις στα βιβλιοπωλεία την Αλεξιάδα της Άννας Κομνηνής ή έργα του Προκοπίου και συνειδητοποιείς ότι τα αντίτυπα των λιγοστών εκδόσεων που έχουν κυκλοφορήσει στην Ψωροκώσταινα έχουν πλέον εξαντληθεί και δεν γίνονται επανεκδόσεις!
    Δυστυχώς το ανθελληνικό κράτος δεν έχει προβεί ως όφειλε (π.χ. μέσω της Ακαδημίας Αθηνών ή κάποιου Πανεπιστημίου κλπ) σε καμία επίσημη, κριτική, μεταφρασμένη και σχολιασμένη έκδοση, αν όχι ολόκληρης, τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής γραμματείας μας (αρχαίας και βυζαντινής). Βέβαια το κρατικό χρήμα μια χαρά καταφέρνει να βρίσκεται και να επιχορηγεί άλλου περιεχομένου εκδόσεις*.

    2) Γράφετε: “η συνέχεια της (πολιτιστικής) ταυτότητας της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας της Ρωμανίας ή της των Ρωμαίων Επικράτειας, όπως την αποκαλούσαν οι κάτοικοί της”

    Όχι! Πρόκειται για μεγάλη παρεξήγηση. Ποια Ρωμανία; Επιτέλους όσοι ασχολούνται με το Βυζάντιο και την ταυτότητά μας, ας καταλάβουν ότι αυτή η ονομασία εμφανίζεται απειροελάχιστες φορές στην βυζαντινή γραμματεία και σε λίγα ποντιακά δημοτικά τραγούδια- ουσιαστικώς είναι ανύπαρκτη. Το κράτος λεγόταν Βυζάντιο. Ούτε Ρώμη, ούτε Νέα Ρώμη, ούτε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πρόκειται για μία Κοσμόπολη η οποία παίρνει το όνομά της από τη πρωτεύουσα, η οποία αδιαλείπτως ονομάζεται Βυζάντιο ήδη από τον αποικισμό των Μεγαρέων.
    Τα έχει αποδείξει ο καθηγητής Κοντογιώργης όλα αυτά και δεν χωράει σοβαρή αμφισβήτηση.

    3) Γράφετε: “Οπότε, ο Αθανάσιος Διάκος είναι πιο πιθανό να είπε “Ρωμηός γεννήθηκα…” και ο Πουκεβίλ μετέφρασε σε “Γραικός”.
    Όμως το τραγούδι του Διάκου καταγράφεται στην συλλογή του Φωριέλ (ή Φοριέλ). Ο Πουκεβίλ δεν δημοσίευσε συλλογή ελληνικών δημοτικών τραγουδιών. Χρειάζεται διεξοδική έρευνα, για να συμπεράνουμε αν περιλαμβανόταν ή όχι η λέξη “Γραικός” στην γλώσσα των δημιουργών του δημοτικού τραγουδιού εκείνη την εποχή, δεδομένου ότι το εν λόγω άσμα γράφηκε μέσα στην Επανάσταση (ας μην το μπερδεύουμε με τα προεπαναστατικά δημοτικά).

    4) Γράφετε: ” ταύτιση των Ρωμαίων του Ευξείνου Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας, της Πόλης, με το εθνικό κράτος της Ελλάδας, και η μετέπειτα αναφορά τους στην συνθήκη της Λωζάνης, είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωσή τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, στον εκτοπισμό τους από τα πάτρια εδάφη.”

    Μάλλον προβληματική αυτή η θέση. Αν οι Ρωμηοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν ταυτίζονταν με τους Ελλαδίτες, απλώς οι Τούρκοι θα τους είχαν σφάξει όλους μια ώρα αρχύτερα. Η Μεγάλη Ιδέα έσωσε ό,τι κατάφερε να σωθεί από τον ευρύτερο, μεγάλο ελληνισμό. Η συνύπαρξη Ρωμιών και Τούρκων είχε αποδειχθεί αδύνατη πολύ πριν το 1919 (και εννοείται πολύ πριν το 1821). Οι σφαγές των Νεοτούρκων ξεκίνησαν ήδη το 1909. Οι Κεμαλικοί δεν ήθελαν στο έδαφός τους χριστιανούς, όπως και να λέγονταν οι τελευταίοι. Απόδειξη συνιστά το γεγονός ότι τα ίδια και χειρότερα έκαναν και στους Αρμενίους, οι οποίοι δεν είχαν κράτος για να κατηγορηθούν ως “όργανα αλυτρωτισμού”. Οπότε η αποφυγή ταύτισης Ρωμηού και Έλληνα δεν θα μας έσωζε από το τούρκικο μαχαίρι.

    5) Το σημαντικότερο όλων. Γράφετε:”Το ελληνικό κράτος και το ελληνικό έθνος ξεκίνησαν να υφίστανται με το πρωτόκολλο του Λονδίνου, στα 1830″
    Η διατύπωσή σας αυτή θυμίζει την αντίληψη περί εθνογένεσης μέσω κρατικής οντότητας, δηλαδή το εθνομηδενιστικό ιστοριογραφικό ιδεολόγημα (Λιάκος και Σία). Αν εννοείτε ότι η ονομασία “Ρωμηός”, η οποία μας όντως συνδέει με την ρωμαϊκότητα, το Βυζάντιο και την Ορθοδοξία, παρακάμφθηκε επίτηδες ένεκα αρχαιολατρείας κλπ, εντάξει υπάρχει κάποια βάση στην διατύπωσή σας. Πράγματι η αντίληψη του Κοραή μας οδήγησε στην αποδοχή ενός παλαβού ιστορικού άλματος 1500 ετών σχεδόν, αλλά ο Παπαρρηγόπουλος έβαλε τα πράγματα στην θέση τους, οπότε το ζήτημα είναι λήξαν.
    Αν εννοείτε όμως ότι το ελληνικό έθνος είναι νέο δημιούργημα (του 19ου αιώνα) που κατασκευάστηκε από μία ανάμικτη βαλκανική κοινότητα, λυπάμαι αλλά κάνετε μεγάλο λάθος. Προϋπόθεση για να είσαι Ρωμηός είναι να είσαι Έλληνας. Εντός του βυζαντινού κράτους οι μη Έλληνες χριστιανοί αργά ή γρήγορα λάκισαν από την ρωμαϊκότητα, διαμορφώνοντας δικά τους θεολογικά δόγματα (προχαλκηδόνιοι κλπ), οι δε Σύροι και οι Αιγύπτιοι, τα μόνα μεγάλα και ιστορικά έθνη της Ανατολικής Μεσογείου μετά τους Έλληνες, σύντομα εξισλαμίσθηκαν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους. Τα υπόλοιπα περί βαλκανικών λαών είναι ανυπόστατα, διότι αυτοί είτε ήταν εχθροί των Ελληνορωμαίων (οι Βούλγαροι κυρίως αλλά και οι Σέρβοι), είτε ήταν ανύπαρκτοι ως διακριτά έθνη (Αλβανοί, Βλάχοι).

    Παρά τις όποιες διαφωνίες που έχω με το άρθρο σας,
    καλά Χριστούγεννα και χρόνια πολλά!

    ————————–
    *Για παράδειγμα το ΙΤΕ χρηματοδοτούσε μέχρι το 2011 και συνεχίζει να έχει υπό την ομπρέλα του τις εκδόσεις με τον παραπλανητικό τίτλο “Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης”, οι οποίες ανάμεσα σε βιβλία όντως επιστημονικά, εκδίδει και βιβλία προπαγάνδας των αστέρων του εθνομηδενισμού (Τάσου Κωστόπουλου συμπεριλαμβανομένου).
    Φτάσαμε λοιπόν στην ξεφτίλα να περιμένουμε την καλή πρόθεση κάποιων ιδιωτών εκδοτών, μπας και πλησιάσουμε στοιχειωδώς την δική μας, ελληνική γραμματεία.
    Τι να πει κανείς…

  3. Αγαπητέ Επισκέπτη: την απάντηση στην δίνει (αναλυτικά) ο συγγραφεύς του παρακάτω πονήματος:

    https://www.hup.harvard.edu/catalog.php?isbn=9780674986510

    Μέτρησες μια δεκαετία; Καλό αυτό! Είναι σημαντικό να εμμένουμε στις θέσεις μας, όταν αυτές πατούν σε γερά θεμέλια. Να είσαι καλά που με παρακολουθείς, και ασχολείσαι (που σημαίνει ότι με αγαπάς!).

    Αγαπητέ Α.Δ.Δ.: δεν υπήρξε κράτος “Βυζάντιο”. Το κράτος ήταν ρωμαϊκό. Η εθνοτική ταυτότητα, η ρωμαϊκή, γεννήθηκε μέσα σε αυτό, πριν (κατά τον Χρήστο Μαλατρά) από το γνωστό Έδικτο του Μάρκου Αυρηλίου, περί ρωμαϊκής ταυτότητας. Από εκεί και μετά, δεν εξαρτώταν από αυτό. Νομίζω ότι για τα υπόλοιπα, θα ήταν γόνιμο να συμμετάσχεις στις συζητήσεις μας στο μπλογκ του Σμερδαλέου (Smerdaleos – WordPress): θα λάβεις (με χαρά) απαντήσεις από εξειδικευμένους ιστορικούς. Κάποιοι από αυτούς είναι διάσημοι, αλλά κρύβονται με ψευδώνυμα.

    Χρόνια Πολλά!

    • “που σημαίνει ότι με αγαπάς!”
      Μην αμφιβάλλεις καθόλου! Πάντα μού ήσουν και είσαι συμπαθέστατος, ασχέτως αν διαφωνούμε στο συγκεκριμένο.
      Δεν απαντά και ούτε μπορεί να απαντήσει ο σύνδεσμός σ’ αυτό που γράφω, ότι δηλαδή ότι το “Ρωμαίος” δεν είναι εθνικότητα, αλλά υπηκοότητα και μόνο. Τούς λόγους με παραδείγματα τούς αναφέρω παραπάνω (για πολλοστή φορά).

  4. Επισκέπτη, αγαπητέ,

    Ο σύνδεσμός είναι σύνδεσμος σε επιστημονικό βιβλίο, και όχι σε άρθρο γνώμης. Πρέπει να το διαβάσεις καλά και σωστά, για να έχεις τεκμηριωμένη άποψη. Δεν δέχεται το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ να δημοσιεύσει ό,τι να ‘ναι. Περνούν τα βιβλία από ένα σωρό κριτές (critical reviews). Οπότε, μην αμφιβάλλεις για την ορθότητα των αναφορών: είναι ό,τι πιο επιστημονικά τεκμηριωμένο, πάνω στο θέμα της εθνοτικότητας, έχει γραφεί μέχρι σήμερα. Επίσης, το “λαλώ ρωμαϊκά” και το “είμαι Πόντιος Ρωμαίος”, που το ψελλίζουν και το τραγουδούν ακόμα και σήμερα (εξισλαμισμένοι) κάτοικοι χωρίων της Τραπεζούντας, στις “ρωμαίικες τραγωδίες”, δεν υποδηλώνει υπηκοότητα, αλλά εθνοτική συνείδηση. Υπηκοότητα πού;

    Δεν είναι δέκα χρόνια που ασχολούμαι, όπως γράφεις: από παιδί, μ’ έκανε εντύπωση γιατί ο προπαππούς μου ο Βασίλειος αποκαλούσε τον εαυτόν του Ρωμαίο (υπήρξε διδάσκαλος, στην Τραπεζούντα, και ήρθε στην Χαλκηδόνα και μετέπειτα στην Καλαμαριά, ως πρόσφυγας, με την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένου του παππού μου). Από πάντα με απασχολούν αυτά που είδα και άκουσα από τους προγόνους μου που, δόξα τον Θεό, τους πρόλαβα ζωντανούς.

    Θαρρώ πως δεν είσαι μακριά από τον να βρεις μιαν άκρη διότι σε ενδιαφέρει το αντικείμενο, αρκεί να επικεντρώνεσαι λίγο στις λεπτομέρειες, όταν μελετάς, χωρίς ωστόσο να χάνεις την γενική εικόνα. Προς το παρόν, αντιστέκεσαι, για λόγους ιδεοληπτικούς. Είναι φυσική η αντίδρασή σου, και κατανοητή.

    Η Άννα Νοταρά, όταν γράφει την διαθήκη της στην Βενετία, γηραιά γυναίκα (στις αρχές του 16ου αιώνα), κάποιον λόγο έχει να λέει:

    Πρώτον. Να με μνημονεύουν εμέ και τους αυθέντας τους γονείς μου και τους εδικούς μου κατά την τάξιν των Ρωμαίων Χριστιανών. Ακόμη, να κτίσουν ή να καλλιεργήσουν μίαν εκκλησίαν ρωμαίϊκην εις τους τόπους της αυθεντίας της Βενετίας, με τρόπον ότι πάντοτε και αιωνίως να είναι ρωμαίϊκα και εις ιερείς Ρωμαίους, χωρίς αναντιότιτι, δια τας ψυχάς των αυθεντών των γοναίων μου και των εδικών μου και δια την ημετέραν ψυχήν. Ακόμη, να εξαγοράσουν έναν αμάλωτον από τους Τούρκους, Χριστιανόν, και να τον ελευθερώσουν για την ψυχήν της κερα Φροσύνης, της αδερφής μου, καθώς το επάφεικεν εν τη ώρα του θανάτου αυτής.

    Πάντως, δεν αναφέρεται σε θέματα υπηκοότητας, διότι τους Βενετσιάνους (ήταν πολίτης Βενετίας) τους θεωρούσε Φράγκους.

    Σε εθνοτικότητα αναφέρεται, η ευλογημένη αυτή γυναίκα, στην οποία οφείλουμε την διάσωση πολύ σημαντικών εικόνων, την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Βενετία, και άλλα πολλά-πολλά…

    Με εκτίμηση, σεβασμό και πολύ αγάπη,

    Κυριάκος

    Υ.Γ. Θα είμαστε σε επαφή, χωρίς πίεση. Γράψε στο μπλογκ του Smerdaleos, στο wordpress.

    • Φίλε Κυριάκο,

      Δεν είπα εγώ ότι ασχολείσαι δέκα χρόνια, αλλά ότι εγώ σε θυμάμαι περίπου τόσα. Κάπου υπάρχει μπέρδεμα ,μεταξύ ρωμηών-χριστιανών, εξ ου και το ρουμ-μιλέτ, και εθνικότητος, όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Εβραίος, Έλλην, Γαλάτης μπορούσαν να είναι Ρωμαίοι υπήκοοι, υπήκοοι τού Ρωμαίου Αυτοκράτορος, να έχουν την ρωμαϊκή υπηκοότητα (σχέση πολίτου προς το κράτος/ηγεμόνα), αλλά δεν τούς καθιστά αυτό ομοεθνείς. Νομίζω είναι σαφές και αδιάψευστο αυτό. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως όλες οι αυτοκρατορίες (πλην Γερμανικής και Ιαπωνικής) ήταν πολυεθνική. Τι σημαίνει αυτό;

      ΥΓ: Μήπως πρέπει να ξεκαθαρίσομε πρώτα τι εννοούμε με την λέξη εθνικότητα, για να μην γίνεται μπέρδεμα. Ίσως Ρωμαίοι στην εθνικότητα να μπορούσαν να χαρακτηρισθούν μόνον οι κάτοικοι τού Λατίου, οι γηγενείς Ρωμαίοι, αλλά όχι όλοι οι Ρβμαίοι υπήκοοι. Κάτι γίνεται λάθος με την μετάφραση, γι αυτό σού είπα μην παραλληλίζεις με αγγλικά κείμενα.

      Δώσε μου το URL του Smerdaleos, διότι το ψάχνω, αλλά δεν το βρίσκω.

      Ανταποδίδω τα αισθήματα στο ακέραιο.

      • Έδωσα πηγή, όπου οι έννοιες εθνοτικότητα vs εθνικότητα (εθνοτική καταγωγή vs εθνική ταυτότητα/ιθαγένεια) ορίζονται και αναλύονται με παραδείγματα. Αν δεν σε άρεσε ο Καλδέλλης, διάβασε τον Στουραϊτη:

        Roman identity in Byzantium: a critical approach, Byzantinische Zeitschrift 107/1 (2014) 175-220.

        Να διαβάζουμε επιστημονικά κείμενα, όχι απλά εκθέσεις ιδεών!

        • Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις και “την γλώσσα μάς έδωσαν ελληνική”, λέει ο ποιητής, όχι “ρωμέικη”.

          Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη “εθνοτικότητα”.

          “εθνική ταυτότητα/ιθαγένεια” Άλλο εθνική ταυτότητα και άλλο ιθαγένεια. Η δεύτερη, στην νομική γλώσσα, είναι ταυτόσημη με την υπηκοότητα.

          Να είσαι καλά, φίλε Κυριακέ, αλλά δεν θα επανέλθω.

  5. Αγαπητέ κ. Παπαδόπουλε,

    Γράφετε:
    “δεν υπήρξε κράτος “Βυζάντιο”. Το κράτος ήταν ρωμαϊκό”. Μπορείτε να υποδείξετε το ποσοστό των αναφορών στην βυζαντινή (ή αν θέλετε ελληνορωμαϊκή ή ανατολικορωμαϊκή) γραμματεία στην οποία η πρωτεύουσα του κράτους αποκαλείται κάτι άλλο εκτός από “Βυζάντιο” ; Επίσης πόσες αναφορές έχουμε στα κείμενα αυτά σε κράτος με το όνομα “Ρώμη” ή “Ρωμανία” ; Η πολιτική ταυτότητα του Βυζαντίου ναι, αναμφιβόλως ήταν ρωμαϊκή, γιατί ο τίτλος της ρωμαϊκότητας ήταν το κλειδί για την οικουμενική ηγεμονία. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
    Για την ιστοσελίδα του Smerdaleos, ευχαριστώ για την υπόδειξη, τον έχω διαβάσει εκτενώς εδώ και πολλά χρόνια, επίσης έχω διαβάσει και τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις σας εκεί, αλλά λυπάμαι δεν θα πάρω:
    Ο άνθρωπος αυτός είναι καραμπινάτα τοποθετημένος στην εθνομηδενιστική σχολή και έγραφε (δεν ξέρω αν συνεχίζει να γράφει) με έπαρση και με δηλητηριώδες πνεύμα ειρωνείας κατά οποιασδήποτε τεκμηρίωσης της εθνικής μας συνέχειας. Δεν πιστεύει ούτε σε Έθνος , ούτε σε Γένος, ούτε στην Ορθοδοξία (εξάλλου δηλώνει άθεος). Όλα αυτά του φαίνονται εθνικιστικά και οπισθοδρομικά. Δικαίωμά του οπωσδήποτε, ο καθένας έχει τις απόψεις του, αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρει να κάθομαι να αποκρούω τις ιδεοληψίες του και τις εμμονές του. Ούτε ψάχνω την απόλυτη ταύτιση απόψεων: μου αρκεί κάποιος να είναι έντιμος, εμβριθής και αντικειμενικός ως ιστορικός (ο Smerdaleos βέβαια δεν είναι ιστορικός, ιατρική σπούδαζε), αλλά με τον συγκεκριμένο με χωρίζει αγεφύρωτη απόσταση στην αντίληψη της ιστορίας, γιατί πολλές φορές παραβιάζει την κοινή λογική. Επιπλέον ενίοτε γινόταν αγενής.
    Πάντως αν εσάς σας ενδιαφέρει η Ρωμιοσύνη, όπως φαίνεται από το κείμενό σας, τότε μάλλον ξανασκεφτείτε την αξιολόγησή σας για την εν λόγω ιστοσελίδα. Ο Ρ….νιο (καταλάβατε ποιος) περίμενε ότι θα βρει κάποιο κοινό πεδίο μαζί του και απέτυχε οικτρά. Τζάμπα κόπος δηλαδή. Δώστε περισσότερη βάση στον Κοντογιώργη (και αυτός κάνει λάθη, αλλά είναι επιστήμονας, όχι blogger).

    Τέλος δεν μου απαντήσατε για τις άλλες παρατηρήσεις που έκανα. Ας πούμε, ποια είναι η τοποθέτησή σας για την τέταρτη παρατήρηση;
    Πιστεύετε ότι αν είχαμε συνεχίσει να λεγόμαστε Ρωμηοί (ή Ρωμιοί) και δεν είχε επικρατήσει η ονομασία “Έλληνας” στο ελλαδικό κράτος, οι μικρασιάτες χριστιανοί/ Ρωμηοί/ Έλληνες θα είχαν γλυτώσει από τους Τούρκους; Η προοπτική μεταμόρφωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε κοινό ρωμαίικο – τούρκικο κράτος με δημοκρατικά χαρακτηριστικά (π.χ. κατά τα ιδεολογήματα του Ίωνα Δραγούμη) ήταν ρεαλιστική;

    • Τί να απαντήσω… Για εθνοτικότητα έγραψα, για εθνικότητα γράφει ο παραπάνω φίλτατος. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε (και το γράφω με σεβασμό, αλλά είναι πρόβλημα πια, στον δημόσιο λόγο: δεν υπάρχει υπόβαθρο για συνεννόηση!).

Leave a Reply to Α.Δ.Δ. Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα