Η (πολιτική) κότα και το (κοινωνικό) αυγό

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
του Κωνσταντίνου Καραγιαννίδη*
2023-03-13

σκίτσο του @CPapanikos για το Ελλάδα 24 (16/3/2023)

Τί πιο κοινότυπο, μετά από μια τραγωδία του μεγέθους του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, να αναζητούμε τους υπευθύνους. Και τί πιο σύνηθες, για εμάς τους Έλληνες, πάντα να πρέπει να ευθύνεται κάποιος τρίτος, εκτός από τον εαυτό μας!

Θα αποφύγω να ασχοληθώ με την προσπάθεια προσδιορισμού των αιτίων του δυστυχήματος, καθώς αυτή είναι μια απαιτητική διαδικασία, που βασίζεται σε προσεκτική και εξειδικευμένη έρευνα πολλών δεδομένων και δεν είναι δυνατόν να εκφέρουμε γνώμες για τόσο σοβαρά θέματα χωρίς γνώσεις και στοιχεία (ειρήσθω εν παρόδω ότι η επιλεκτική διαρροή στοιχείων της ερευνητικής διαδικασίας είναι ανεπίτρεπτη και θα έπρεπε να τιμωρείται παραδειγματικώς!).

Θα ήθελα να τονίσω μόνον, ότι τέτοιας κλίμακος συμβάντα σπανίως οφείλονται σε μοναδική αιτία, αλλά προκαλούνται από ατυχή συνδυασμό πολλών αστοχιών. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να μην επιδοθούμε στην επιλογή βολικών εξιλαστηρίων θυμάτων.

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό, ωστόσο, να σχολιάσω την κοινωνική οργή και αντίδραση που προέκυψε ως απόρροια του θλιβερού γεγονότος, κυρίως όταν επιχειρείται να αποδοθούν σε αυτήν χαρακτηριστικά εναντιώσεως στην κακή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.

Υφίσταται πράγματι, λοιπόν, διάσταση κοινωνίας και κράτους; Αν ναι, πού οφείλεται αυτή; Υπάρχει προοπτική να αμβλυνθεί; Και το κυριώτερο: τί είδους κράτος οραματίζεται η κοινωνία και τί είδους κοινωνία διαμορφώνει το κράτος;
 

Το τελευταίο ερώτημα παραπέμπει στο γνωστό σόφισμα της κότας και του αυγού: το κράτος μορφοποίησε μία κοινωνία στα μέτρα του, ή η κοινωνία παρήγαγε έναν θεσμό που να ανταποκρίνεται στα δικά της πρότυπα; Εξ άλλου υπάρχει και το προηγούμενο της θεωρίας του ανθρωπομορφισμού των αρχαίων θεών. Αν οι κοινωνίες, λοιπόν, υπήρξαν ικανές να σχηματοποιούν θεούς καθ’ ομοίωσιν, γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τους κρατικούς θεσμούς;

Στην ιστορική διάσταση των αντιφάσεων κράτους και κοινωνίας, στον ελλαδικό χώρο, είχα αναφερθεί στο άρθρο μου για το ’21. Στην σημερινή εποχή, όμως, νομίζω ότι οι όποιες ιστορικές αντιθέσεις, ως αποτέλεσμα μακροχρόνιας οσμώσεως, συνέκλιναν στην καθιέρωση κοινών αρνητικών – δυστυχώς – χαρακτηριστικών (π.χ. πελατειακές σχέσεις πολιτών-κομμάτων).

Την σύγκλιση αυτήν συμπύκνωσε, με το χαρακτηριστικό ευθύ ύφος του, ο Θεόδωρος Πάγκαλος στην περιλάλητη φράση του “όλοι μαζί τα φάγαμε“. Την οποία, ωστόσο, δεν θεωρώ ακριβή, ως αποτυπώνουσα μόνον το ήμισυ της αλήθειας. Θα ήταν ολοκληρωμένη αν είχε διατυπωθεί ως “όλοι μαζί τα φάγαμε, απλώς δεν φάγαμε όλοι το ίδιο“. Ώστε να διακρίνεται πως η συμμετοχή στο νοσηρό αυτό πελατειακό σύστημα δεν εξασφάλιζε απαραιτήτως και ίδια προνόμια για όλους, κάποιοι ήταν πιο ωφελημένοι από άλλους, χωρίς αυτό να απαλλάσσει, βεβαίως, τους λιγότερο προνομιούχους από τις ευθύνες τους.

Το εμπειρικό (διότι η θεωρητική του τεκμηρίωση είναι δύσκολη και δεν έχω τον χρόνο και τα επιστημονικά εφόδια να ασχοληθώ με αυτήν) συμπέρασμά μου για την τρέχουσα κατάσταση είναι πως βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο διαιωνίσεως των μειονεκτημάτων μας, καθώς η κοινωνία προάγει πολιτικούς που θα εξυπηρετήσουν συντεχνιακά/προσωπικά (μικρο)συμφέροντα, ενώ αυτοί οι πολιτικοί φροντίζουν να συντηρούν την προβληματική κατάσταση της κοινωνίας που τους ανέδειξε. Ώστε η διέξοδος από την παρακμή να είναι δυσχερέστατη, αφού αμφότερα τα μέρη της συνδιαλλαγής εξυπηρετούνται με την υφισταμένη κατάσταση.

Ακολούθως, θα παραθέσω μερικά παραδείγματα, που στοιχειοθετούν το ως άνω πόρισμά μου.

(α) Περίπτωση RADAR Περαίας Θεσσαλονίκης

Στις 17/12/1997 συνέβη ένα αεροπορικό δυστύχημα, που έχει αρκετές ομοιότητες με το πρόσφατο σιδηροδρομικό. Πρόκειται για την πτώση του ουκρανικού Yakovlev στα Πιέρια όρη (στην περιοχή της Άνω Μηλιάς, πλησίον της κορυφής “Πέντε Πύργοι”), συντριβή που θα είχε πολλές πιθανότητες να αποφευχθεί, εάν το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης διέθετε RADAR. Και γιατί δεν διέθετε; Παρότι ο εξοπλισμός είχε αγορασθεί προ ετών, παρέμενε αποθηκευμένος διότι κάτοικοι, δημοτικές αρχές και οικολογικές οργανώσεις αντιδρούσαν στην εγκατάστασή του και εμπόδιζαν την διαδικασία με δικαστικές προσφυγές (άλλη μια παθογένειά μας η χρονοβόρα τελεσιδικία…)! Έπρεπε να χαθούν 70 ζωές για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες και να καμφθούν οι αντιδράσεις, ώστε να υλοποιηθεί το έργο.

Οι παράγοντες που εναντιώνονταν στο RADAR δεν φέρουν έμμεση ευθύνη για το δυστύχημα; Και αν το κράτος ήταν πιο στιβαρό και επέβαλλε με μεγαλύτερη πυγμή την έγκαιρη ολοκλήρωση του έργου, μήπως οι ίδιοι που – μετά το δυστύχημα – το κατηγόρησαν για ολιγωρία, θα το έψεγαν για αυταρχισμό; Αυτή η αντιφατικότητα ως προς το τί θέλουμε και η νοοτροπία της αντιδράσεως ως αυτοσκοπού είναι ολοκάθαρη σε δυο δημοσιεύματα του “Ριζοσπάστη” της εποχής εκείνης: στο πρώτο (19/12/1997) στηλιτεύει την χρονοτριβή των κρατικών οργάνων, ενώ στο δεύτερο (07/03/1998) συμπαρίσταται στους διαδηλωτές κατά του RADAR!!!

(β) Περίπτωση διαδηλώσεων για τα Τέμπη

Παρότι σαφές, καθολικώς αποδεκτό αίτημα δεν υπήρξε στις κινητοποιήσεις αυτές και ήταν περισσότερο εκδηλώσεις συναισθηματικής εκτονώσεως και απόπειρες πολιτικής καπηλείας, θα δεχθώ την υπόθεση πως το κεντρικό τους πρόταγμα ήταν η παροχή ασφαλών συγκοινωνιών από το κράτος και κατ’ επέκταση ο εκσυγχρονισμός των μηχανισμών του ιδίου του κράτους.

Μήπως, όμως, πολλοί εκ των οψίμως ευαισθητοποιημένων σήμερα, έθεταν τροχοπέδη στην τωρινή απαίτηση με την προτέρα στάση τους;

Όταν οι ηθοποιοί εξεβίαζαν, μόλις μερικές ημέρες πριν, την αναγνώριση τίτλων σπουδών από σχολές ιδιωτικές (άλλη αντίφαση αυτή, αλλά δεν είναι του παρόντος…) και μη ελεγχόμενες από πουθενά, όσον αφορά το επίπεδό τους, ως ισότιμους των ΑΕΙ για διορισμό στο δημόσιο, σε τί διαφέρουν από το καταγγελλόμενο πελατειακό και αναξιοκρατικό σύστημα που τοποθέτησε σταθμάρχη σε κομβική θέση έναν – κατά τα φαινόμενα – μη προσοντούχο;

Πώς περιμένουν οι εκπαιδευτικοί να αλλάξει αυτό το κράτος, όταν αντί να διδάσκουν με το παράδειγμά τους την αίσθηση καθήκοντος στους μαθητές, τους ωθούν σε απώλεια μαθημάτων (είτε με απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε με συνέργεια σε καταλήψεις) και σε ψευτοεπαναστατικές πορείες, άνευ ουσιαστικού νοήματος; Αν και οι εκπαιδευτικοί αγνοούν την καίρια σημασία του ήθους που θα εμφυσήσουν και της παιδείας που θα παράσχουν για την ουσιαστική πρόοδο της κοινωνίας και αντ’ αυτών επιλέγουν πορείες στους δρόμους με ευφυολογήματα σε πανώ και κόκκινες/μαύρες σημαίες, τότε δεν διαφαίνεται καμμία ελπίδα ανακάμψεως…

Όταν οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών απορρίπτουν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη για αξιολόγησή τους, πώς τολμούν να κατηγορούν το κράτος ότι δεν λειτουργεί σωστά; Ποιός οργανισμός επιτυγχάνει εύρυθμη λειτουργία χωρίς αξιολόγηση των στελεχών του;

Γενικότερα οι συνδικαλιστές, που είναι εκ των κυρίων υπαιτίων της υποβαθμίσεως του κρατικού μηχανισμού και των ΔΕΚΟ και θεμελιώδης λίθος του πλέγματος πελατειακών σχέσεων, πως περιμένουν να διορθωθούν τα κακώς κείμενα; Με αθρόες και αέναες προσλήψεις και παροχές από… “λεφτόδεντρα”; Διότι κάθε υγιής οργανισμός, που θέλει να είναι αποτελεσματικός, βασίζεται στην αξιοκρατία και στην χρηστή διαχείριση. Όμως αυτά δεν προκύπτουν εξ ουρανού, κατακτώνται με διαρκή αξιολόγηση και αυστηρό προγραμματισμό, τα οποία μπορεί να συνεπάγονται και απολύσεις! Αλλά η μονιμότητα στο δημόσιο και η μη διάκριση των υπαλλήλων του βάσει της παραγωγικότητός τους είναι εκ των ων ουκ άνευ για τους συνδικαλιστές, που κατά τα λοιπά υποκρίνονται πως ενδιαφέρονται για το σύνολο και όχι για τους ιδίους…

Εν ολίγοις, αν η οργή και η αόριστη επίκληση σε αλλαγές, που ώθησαν τον κόσμο να διαδηλώσει, είχαν συγκεκριμενοποιηθεί σε ορισμένα πρακτικά μέτρα που θα έπρεπε να επιβληθούν στον δημόσιο τομέα (π.χ. αξιολόγηση, διαρκής εκπαίδευση, απολύσεις, εξορθολογισμός δαπανών, μετρίαση των συνδικαλιστικών προνομίων, αυστηρές προϋποθέσεις έως απαγόρευση απεργιών, κλπ) δεν ξέρω πόσοι θα παρέμεναν στους δρόμους για να τα υποστηρίξουν…

(γ) Γενική εκλογική συμπεριφορά

Η εκλογική συμπεριφορά μας δεν υπαγορεύεται συνήθως από λογική επεξεργασία και κριτήρια αξιοσύνης/ικανοτήτων των υποψηφίων, παρά από ιδιοτελή κίνητρα και από την επιρροή επικοινωνιακών τεχνασμάτων.

Προσοχή, δεν αναφέρομαι στην επιλογή κόμματος (η υποστήριξη του οποίου έχει καταντήσει, εν πολλοίς, προκαθορισμένη απόφαση οπαδικής/συναισθηματικής φύσεως, όπως η υποστήριξη σε ένα αθλητικό σωματείο…), παρά στην ανάδειξη ακαταλλήλων εκπροσώπων εντός του ΙΔΙΟΥ κόμματος.

Ενδεικτικό, αλλά – δυστυχώς – όχι μοναδικό παράδειγμα. Στις ευρωεκλογές του 2019, σε μεγάλο κόμμα υπήρξαν συνυποψήφιοι ένας πρώην διπλωμάτης εγνωσμένου κύρους και ένας πρώην ποδοσφαιριστής (τα ονόματα παραλείπονται ακριβώς διότι η περίπτωση δεν είναι μοναδική και είναι άσκοπο να εστιάσουμε μόνο στα συγκεκριμένα πρόσωπα). Χρειάζεται να αναφέρω ποιός εξελέγη πανηγυρικώς; Και τα ψηφοδέλτια στις ευρωεκλογές είναι ενιαία για όλη την επικράτεια, επομένως δεν συντρέχουν δικαιολογίες για ιδιαίτερη αντιμετώπιση μιας υποψηφιότητος, λόγω εντοπιότητος ή ειδικών συνθηκών.

Μπορεί κάποιος να αντιτείνει ότι – για τους δικούς τους σκοπούς – τα ΜΜΕ και οι κομματικοί μηχανισμοί προώθησαν τον ποδοσφαιριστή, έναντι του διπλωμάτη, αλλά αποτελεί αυτό δικαιολογία για όποιον πολίτη δεν αφιέρωσε ένα απόγευμα να μελετήσει τα βιογραφικά των υποψηφίων; Δηλαδή, αποποιούμαστε κάθε προσωπική ευθύνη και προσβλέπουμε σε ένα πατερναλιστικό κράτος που οφείλει να μας καθοδηγεί πλήρως, άλλως το θεωρούμε αποτυχημένο; Διότι πριν ζητήσουμε ευθύνες από το κράτος για παραλείψεις του, ας αναλογιστούμε μήπως εμείς, με την εκλογική μας πρακτική (και όχι μόνον…), έχουμε συντελέσει στην διαιώνιση της σήψεώς του.

Και ο άρτι παραιτηθείς υπουργός προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία στο εκλογικό σώμα να αποδείξει αν είναι συνυπεύθυνο ή όχι. Αν τον επανεκλέξει, ποιός τον εμποδίζει να ισχυριστεί κατόπιν πως η εξέλιξη αυτή ήταν μια “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” που τον απήλλαξε των όποιων ευθυνών του;

Από τα προαναφερθέντα (και άλλα παρόμοια, ων ουκ έστιν αριθμός) καταλήγω πως το όποιο αίτημα για αλλαγή του κράτους προτάσσεται κατά καιρούς, από διαφόρους κοινωνικούς φορείς ή πολίτες, είναι μάλλον προσχηματικό. Η υπόρρητη επιδίωξή μας είναι να αλλάξουν οι “άλλοι”, χωρίς “εμείς” να εμποδιζόμαστε στην αυθαιρεσία και την ασυδοσία!

Στην άποψη αυτή συνηγορούν κάποια ενδιαφέροντα σταχυολογημένα αποφθέγματα των Θεοδώρου Ζιάκα και Κων/νου Τσάτσου, για την (διαχρονική) εγωιστική νοοτροπία του ελληνικού λαού, επί των οποίων αξίζει να δοθεί η δέουσα προσοχή.

Ενώ, ειδικότερα για τον δημόσιο τομέα (περί ου ο επίκαιρος λόγος), στην καλλιέργεια μιας στρεβλής αντιλήψεως εστιάζει και ο Δημήτρης Κουλουριάνος, ο δεύτερος – κατά χρονική σειρά – υπουργός Οικονομικών του ΠαΣοΚ (ανέλαβε τον Ιούλιο του 1982, μετά την παραίτηση του Μανώλη Δρεττάκη και άντεξε στην θέση του μόλις 14 μήνες, πριν παραιτηθεί και αυτός), ο οποίος σε συνέντευξή του στο “Βήμα”, το 2011, δήλωσε: “∆ηµιουργήθηκε µια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αµοιβή από την προσπάθεια. Η αµοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώµατος.

Υπάρχει, εν τέλει, οδός διαφυγής από το τέλμα; Θεωρητικώς, μια ευρεία αλλαγή σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο (το ένα συμπαρασύρει το άλλο) μπορεί να προέλθει:

  1. Κάτωθεν, συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις να συγκροτήσουν μια κρίσιμη μάζα (ποσοτική και ποιοτική) που θα πιέσει με αποτελεσματικό τρόπο για μεταρρυθμίσεις.
  2. Άνωθεν, ευτυχής συγκυρία να οδηγήσει στην ανάληψη εξουσίας από ηγετική ομάδα με όραμα, που θα κυβερνήσει χωρίς να αποβλέπει στην παντί τρόπω εξασφάλιση επανεκλογής.
  3. Έξωθεν, οι αλλαγές να επιβληθούν από υπερκρατικούς/εξωκρατικούς φορείς, στους οποίους συμμετέχουμε (π.χ. ΕΕ, NATO), κατά το πρότυπο των “μνημονίων”. [*]

Εξυπακούεται, πως πιθανός συνδυασμός των ανωτέρω τάσεων θα διευκόλυνε τον επιδιωκόμενο μετασχηματισμό και θα επετάχυνε το αποτέλεσμα.

Είναι ακόμη πιο προφανές, ωστόσο, πως οι πιθανότητες να δρομολογηθεί κάποια ευνοϊκή εξέλιξη είναι (ακόμη) αμελητέες. Με την εξαίρεση εξωτερικών παραγόντων, που ίσως πιέσουν για συγκεκριμένους τομείς ενδιαφέροντος (π.χ. για την ανάπτυξη των σιδηροδρομικών δικτύων έχουν συμφέρον NATO και COSCO, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν την στρατηγική σημασία λιμένων, στους οποίους έχουν επενδύσει), ούτε ισχυρές παρουσίες διαφαίνονται στο πολιτικό σκηνικό, ούτε κυρίαρχα κοινωνικά ρεύματα, που να επιζητούν ευρείες μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις. Την στασιμότητα της κοινωνίας ενισχύει και η φυγή δυναμικού μέρους της στο εξωτερικό.

Αν και αυτό το μισό – περίπου – εκατομμύριο Ελλήνων, που μετανάστευσε μετά το 2010, ίσως και να αποτελεί το μοναδικό ψήγμα αισιοδοξίας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν εμφορούνται από τον φανατισμό των προηγουμένων γενεών Ελλήνων μεταναστών, που κατέφθαναν σωρηδόν, με μισθωμένες από τα κόμματα πτήσεις (οι οποίες επεβάρυναν περαιτέρω τα ελλείμματα της “Ολυμπιακής”…), για να ψηφίσουν κατά παραγγελία και να απέλθουν. Πρόκειται, ως επί το πλείστον, για ανθρώπους μικρής/μέσης ηλικία και υψηλής καταρτίσεως, που εγκατέλειψαν την χώρα είτε για αναζήτηση καλυτέρων συνθηκών εργασίας, είτε για να μην υποκύψουν στο φαινόμενο των πελατειακών σχέσεων. Η δε επαφή τους με ευνομούμενα κρατικά περιβάλλοντα στο εξωτερικό και η διαμονή τους εκεί, που τους αποσυσχετίζει από εξαρτήσεις με εγχώρια συμφέροντα, τους καθιστά ιδανικούς για να προωθήσουν θετικές αλλαγές στο ελλαδικό γίγνεσθαι. Ίσως γι’ αυτό το κομματικό μας κατεστημένο κάνει το παν για να δυσχεράνει την συμμετοχή τους σε εκλογές…

Παρά ταύτα, ακόμη και αν εκπληρωθούν κάποιες προϋποθέσεις και εκκινήσει μια υγιής μεταρρυθμιστική προσπάθεια, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αλλοτριώσεως, όσο πιο εμπεδωμένα είναι τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και οι κακές νοοτροπίες. Τον κίνδυνο αυτόν, της μετατροπής ενός φορέα πολιτικής αλλαγής σε κατεστημένο παρόμοιο (ή και χειρότερο) από αυτό που προτίθεται να εκδιώξει και την δυσκολία καταπολεμήσεως της “φαυλοκυκλικής φύσης του πολιτικού πεδίου“, έχει περιγράψει ο Θεόδωρος Ζιάκας στο έξοχο δοκίμιό του “Τα δύο τέρατα και η αριστερά” (που προφανώς δεν αφορά κατ’ αποκλειστικότητα την “αριστερά”).

Στο τέλος, δεν απομένει τίποτε περισσότερο από την προτροπή του Ίωνος Δραγούμη για προσωπική δράση: “Ναι, σύ θα σώσης το Ρωμέικο, ω Φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ’ αυτόν έλαχε να σώση το έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί, και θα το σώση όποιος μπορέση.” (από το “Μαρτύρων και Ηρώων αίμα“). Είναι η ίδια παραίνεση που εξέφρασε μερικές δεκαετίες αργότερα ο Jοhn F. Kennedy: “ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country” (διάγγελμα μετά την προεδρική ορκωμοσία, στις 20/01/1961). Ενώ την επίτευξη προσωπικών στόχων, ως εναρκτήριο βήμα για τους σημαντικότερους συλλογικούς, είχε επισημάνει – με την απαράμιλλη θυμοσοφία του – και ο Κολοκοτρώνης, διηγούμενος την απόφασή του να σταματήσει το κάπνισμα: “όρσε μωρέ άνθρωπος, που θέλει να λευτερώσει τον τόπο του και δεν μπορεί να λευτερωθεί ο ίδιος από ένα συνήθιο…“.

Πριν αναφωνήσουμε με περισσή ευκολία, λοιπόν, “φταίει το κράτος!” ή “πού είναι το κράτος;”, ας κοιτάξουμε τον καθρέπτη μας και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πρωτίστως τον εαυτό μας. Η αλλαγή της κοινωνίας και των θεσμών της ίσως επέλθει συνεπεία συσσωρευμένων μεμονωμένων αλλαγών…

[*]

Τα “μνημόνια” έχουν αναχθεί από πολλούς σε αποκλειστική αίτια της κακοδαιμονίας μας, των τελευταίων ετών.

Η δική μου οπτική  – εν συντομία – είναι διαφορετική (ίσως και αιρετική). Τα “μνημόνια” υπήρξαν μια θεραπεία σε προϊούσα (και μάλιστα βαρυτάτη) ασθένεια (υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι πριν το 2010 όλα έβαιναν καλώς στην Ελλάδα;), η οποία – στο οικονομικό πεδίο – συνίστατο στην εδραίωση του μοντέλου του “παρασιτικού καταναλωτισμού” (κατά Παναγιώτη Κονδύλη). Χωρίς καν να θίξουμε άλλες πτυχές του προβλήματος, όπως η ηθική και πνευματική.

Το αν η “μνημονιακή αγωγή” υπήρξε επιτυχής ή όχι είναι άλλη συζήτηση, πάντως, επ’ ουδενί ήταν εκείνη που προξένησε την “νόσο”. Και αν η εφαρμογή των “μνημονιακών” επιταγών υπήρξε ανεπιτυχής, ευθύνη δεν έχουν μόνον οι “κακοί” ξένοι, αλλά και οι Έλληνες πολιτικοί που προέκριναν αναποτελεσματικά “ισοδύναμα” ημίμετρα, για περιορισμό του “πολιτικού κόστους” (π.χ. αύξηση της φορολογίας, αντί περικοπής δημοσίων δαπανών), μεταθέτοντας, όμως, το πρόβλημα στους διαδόχους τους…

Σε κάθε περίπτωση, το προσβλητικό της υποθέσεως ήταν όχι ότι μας εξανάγκασαν οι ξένοι να λάβουμε μέτρα, αλλά πως αποδειχθήκαμε ανίκανοι να φροντίζουμε τα του οίκου μας, χωρίς την απειλή κάποιας εξωτερικής δαμοκλείου σπάθης. Είναι τραγελαφικό πως μέχρι το 2010 δεν υπήρχε καν καταγραφή των υπαλλήλων που απασχολούσε ο δημόσιος τομέας!!! Το “μνημόνιο” έπρεπε να το είχαμε υιοθετήσει ιδία πρωτοβουλία, πριν η κατάσταση οδηγηθεί σε αδιέξοδο και αναγκαστούν να επέμβουν τρίτοι.

ΥΓ1:

Σε μια πάλη μεταξύ κατεστημένης παρακμής και προτάσεων/πρωτοβουλιών για πρόοδο (πραγματική, όχι κατ’ όνομα) έχω την αίσθηση πως η εν Ελλάδι κρατούσα “αριστερά” έχει τον ρόλο της βαλβίδας ασφαλείας του “συστήματος”, αποτρέποντας οποιαδήποτε μεταβολή θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απειλή για κεκτημένα συντεχνιακά προνόμια. Και αυτό παρά την περί του αντιθέτου προπαγάνδα της, που – δυστυχώς – βρίσκει ευρεία απήχηση.

Όποια ανατρεπτική (με την καλή έννοια) και ακηδεμόνευτη προσπάθεια εκδηλωθεί, αναλόγως των φαινομενικών χαρακτηριστικών της (αν προσομοιάζουν περισσότερο σε “αριστερή” ή “δεξιά” ρητορική), η “αριστερά” θα επιδιώξει είτε να την ποδηγετήσει, είτε να την συκοφαντήσει ως “φασιστική”/”αντιδραστική”, προκειμένου να την θέσει στο περιθώριο.

Στις συγκεκριμένες διαδηλώσεις για τα Τέμπη, αν δεν ανελάμβαναν “αριστερές” παρατάξεις και σωματεία τον ρόλο του οργανωτή, προσπαθώντας να προσεταιρισθούν ένα εκδηλούμενο κύμα οργής, ενδεχομένως η συμμετοχή του κόσμου να ήταν μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη (με σοβαρά προτάγματα, δηλαδή, και όχι ουτοπικές θεωρίες, αναχρονιστικά συνθήματα και ανεξήγητο μένος κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας).

Οι κόκκινες σημαίες στις κεφαλές των πορειών έχουν διττό ρόλο:

  • Αφ’ ενός προσφέρουν ψυχολογική εκτόνωση σε όσους – εκτός τόπου και χρόνου – φαντασιώνονται λαϊκά κινήματα και επαναστάσεις.
  • Αφ’ ετέρου αποθαρρύνουν την συμμετοχή της σιωπηρής πλειονότητος και την κρατούν δέσμια ενός διλήμματος τύπου Σκύλλας ή Χάρυβδης, ήτοι: ανοχή στο παρόν διεφθαρμένο κομματικό σύστημα (του οποίου η κοινοβουλευτική “αριστερά” αποτελεί αναπόσπαστο μέρος), ή σύμπραξη με ανισόρροπους τυχοδιώκτες, με σκοπό την αντίδραση για την αντίδραση και άδηλες μελλοντικές περιπέτειες.

Και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η (πολιτική) ζωή συνεχίζεται αδιατάρακτη…

ΥΓ2:

Τραγική και εξευτελιστική συνάμα η στάση του πολιτικού κόσμου, που συναγωνίζεται επί πτωμάτων (στην κυριολεξία!) για αποκόμιση κομματικών κερδών, εν όψει εκλογών. Με κορωνίδα την ανεκδιήγητη κυβερνητική απόφαση για αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων με… διορισμό στο δημόσιο!!! Όπως ακριβώς το έθεσε ο Κουλουριάνος… μια θέση στο δημόσιο αντιμετωπίζεται ως δικαίωμα, όχι ως σύνολο καθηκόντων και ευθυνών, για την εκτέλεση των οποίων απαιτούνται συγκεκριμένα προσόντα. Όλα στον βωμό της επανεκλογής, δίχως τον παραμικρό σεβασμό στους δυστυχείς νεκρούς!

*Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννίδης είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών

spot_img

9 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Εντάξει , λόγω των επαγγελματικών γνώσεων του ο κ. αρθρογράφος δεν μπορεί -καθώς ομολογεί – να καταλήξει στους υπευθύνους του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, αλλά μάλλον το αποφεύγει για να μη θεωρηθεί μονόπλευρος στις εκτιμήσεις και θίξει το περιβάλλον του -συγγενικό και επαγγελματικό – το οποίο είναι της κοσμοθεωρίας του-μαζί με τους περισσότερους Έλληνες- που εξέφρασε και τραγούδησε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ” φταίμε και εμείς ,φταίτε και εσείς ,φταίει και ο Χατζηπετρής”.
    ΟΜΩΣ με την εξαιρετική σύνθεση και η ανάλυση των γεγονότων στο μακροσκελές άρθρο του υποδεικνύει τους περισσότερο υπευθύνους (ένας εκ των οποίων ο συγκεκριμένος σταθμάρχης)-κανένας δεν είναι αθώος του αίματος της σημερινής κατάντιας μας -αλλά δεν τους κατονομάζει .
    Έτσι συμπληρώνει την φράση του κ. Πάγκαλου ”όλοι μαζί τα φάγαμε” με το ”απλώς δεν τα φάγαμε όλοι το ίδιο” ,αλλά δεν συνεχίζει με το ποιοι και πότε έφαγαν περισσότερο.
    Επίσης ”αυτοί οι πολιτικοί φρόντιζαν να συντηρούν την προβληματική κατάσταση της κοινωνίας που τους ανέδειξε” χωρίς να συμπληρώνει ποιων κομμάτων και ποιοι ήταν και είναι αυτοί.
    ΚΑΙ τέλος ”ποιες κυβερνήσεις συγκεκριμένως υποστήριζαν και υποστηρίζουν τα μέτρα, που απέρριπταν και απορρίπτουν οι συνδικαλιστές και οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι στους δρόμους αδιαφορώντας για τις ελευθερίες των άλλων συμπολιτών τους πάσης ηλικίας;;;.
    Υ.Γ Εάν ένας ελεύθερος επαγγελματίας , όπως ο κ. αρθρογράφος- που δεν νομίζω ότι είναι υπάλληλος του Δημοσίου- δεν είναι συγκεκριμένος οδοδείκτης για το προτιμότερον πρακτέον ή το σίγουρα αποφευκτέον κυρίως τώρα στις προσεχείς εκλογές ,
    ΠΟΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΙΩΝΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΝΗΜΕΡΩΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ;;;.
    ΠΟΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΟΡΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑΤΑ ΚΑΘΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ;;;.

  2. Κύριε Σ.Α.Ν.,

    Αν και – υπό άλλες συνθήκες – δεν θα απαντούσα σε σχόλιο που αποπνέει κομματικό φανατισμό, θα κάνω μια εξαίρεση, επειδή πρόκειται για παρέμβαση σε δικό μου κείμενο.

    Κατ’ αρχάς, επί προσωπικού, είμαι περίεργος να μάθω τί σας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι “αποφεύγω να καταλήξω στους υπευθύνους του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, για να μην θεωρηθώ μονόπλευρος και θίξω το συγγενικό και επαγγελματικό περιβάλλον μου”! Μα, αν είχα σκοπό να τηρήσω ισορροπίες, γιατί να μπω καν στον κόπο να εκφραστώ δημοσίως και μάλιστα επωνύμως; Και ακόμη πιο περίεργος είμαι να μάθω από εσάς ποιά είναι αυτά τα άτομα του περιβάλλοντος μου που δεν θέλω να θίξω!!!

    Ευελπιστώ ότι εκφρασθήκατε έτσι εν τη ρύμη του λόγου, χωρίς ιδιαίτερη περισυλλογή, αλλά καλό θα ήταν να μην είστε τόσο επιπόλαιος στα συμπεράσματά σας.

    Επί της ουσίας. Αν καταλαβαίνω καλώς, θα σας ικανοποιούσα αν κατονόμαζα το ΠαΣοΚ ως γενεσιουργό αίτιο όλων των φαινομένων που μας προβληματίζουν. Εδώ ενίσταμαι. Διότι εσάς φαίνεται πως σας ενοχλεί το κόμμα ΠαΣοΚ, ενώ εμένα με ενοχλεί η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΠαΣοΚ, που έχει επικρατήσει – δυστυχώς – και σε κάθε άλλο κόμμα. Εκτός αν θεωρείτε, επί παραδείγματι, ότι ο νόμος Παυλόπουλου, για τους συμβασιούχους, που γιγάντωσε αδικαιολογήτως τον δημόσιο τομέα, υπήρξε ευεργετικός, ενώ ο νόμος Πεπονή, για το ΑΣΕΠ, είχε αρνητικές επιπτώσεις, μόνο και μόνο λόγω κομματικής ταυτότητος των εισηγητών τους!

    Ειρήσθω εν παρόδω, πως το παράδειγμα προς αποφυγήν, που μνημόνευσα, με τον ποδοσφαιριστή και τον διπλωμάτη, αφορά το κόμμα που εμφανώς υποστηρίζετε. Σας θυμίζω, επίσης, ότι το ΠαΣοΚ, που έχετε αναγάγει στο απόλυτο και μόνο κακό, είχε στις τάξεις του κι έναν Μιχάλη Χαραλαμπίδη, έναν Μανώλη Δρεττάκη, έναν Δημήτρη Κολουριάνο, έναν Στέλιο Παπαθεμελή, έναν Αλέκο Παπαδόπουλο, σεβαστές προσωπικότητες, στην περιθωριοποίηση ή εξοβελισμό των οποίων δεν υπήρξε άμοιρος ευθυνών ο λαός.

    Άρα μην επιχειρείτε να ανακαλύψετε μανιχαϊστικά δίπολα “καλών” και “κακών” κομμάτων. Το ζητούμενο είναι να επικρατήσει αξιοκρατία στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ των κομμάτων και να αναδεικνύονται άξιοι εκπρόσωποι ένθεν κακείθεν.

    Διότι, τότε, μπορεί να φθάσουμε κάποτε το επίπεδο της Κύπρου και του ευχάριστου διλήμματος που αντιμετώπισε στις δικές της εκλογές, να πρέπει να επιλέξει πρόεδρο μεταξύ δύο ισαξίων προσωπικοτήτων, εγνωσμένου κύρους (Χριστοδουλίδης ή Μαυρογιάννης). Ή να επανέλθουμε στο παλαιότερο δικό μας δίλημμα Παπανούτσος (Ένωση Κέντρου) ή Γεωργούλης (ΕΡΕ), για την διαχείριση της Παιδείας, όπως επισημαίνει ευστόχως ο Χρήστος Γιανναράς.
    https://www.kathimerini.gr/opinion/1076529/epomeni-proklisi-i-paideia/

    Και αυτή είναι η ελάχιστη υπηρεσία που ένας ταπεινός ιδιωτικός υπάλληλος φιλοδοξεί να προσφέρει στην πατρίδα του: να πείσει τους συμπολίτες του να αξιολογούν την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ των επιδόξων πολιτικών ταγών, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθετήσεως.

    ΥΓ:
    Η επιστήμη, για να αποφανθεί σαφώς πρέπει να διαθέτει πληθώρα δεδομένων, τα οποία να έχει επεξεργασθεί με την μέγιστη επιμέλεια και μεθοδικότητα. Με διαρροές σε ΜΜΕ και κουτσομπολιά στο FB/Twitter δεν προκύπτουν επιστημονικά πορίσματα.
    Εξ άλλου, πρόθεσή μου ήταν να θέσω κάποιες σκέψεις ΠΡΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ, όχι να αυτοαναγορευθώ σε αλάθητο Πάπα!

  3. Συμφωνώ με το κείμενο, αλλά όχι με το ισοπεδωτικό συμπέρασμα στο τέλος. Η κυβέρνηση έπραξε αυτό, διότι είναι ένοχη και δεν είναι θέμα “έκατσε στη βάρδιά μας” όπως έλεγε η ανεκδιήγητη Δούρου. Έχει ευθύνη, οπότε θεωρεί (ορθά κατ’ εμέ) ότι πρέπει να αποζημιώσει τους συγγενείς και να απαλύνει λίγο τον δυσβάσταχτο πόνο χαροκαμένων οικογενειών.

    Το ίδιο πράττει συχνά-πυκνά με αθλητές (τις προάλλες άκουσα για τον Τεντόγλου), πρακτική με την οποία γελάω μέσα από την καρδιά μου. Θυμάμαι τα χάλια την περίοδο της Ολυμπιάδας, με διορισμούς στον στρατό, όταν στη συνέχεια είχαμε τα ντοπέ σκηνικά, όπου γίναμε ρόμπα σε όλη την υφήλιο.

    Ο Κουλουριάνος (μια και τον αναφέρατε), είχε δώσει μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική συνέντευξη πριν μερικά χρόνια, όπου έλεγε χαρακτηριστικά για τους συνδικαλιστές που μπουκάρανε μέσα στο γραφείο του απαιτώντας φράγκα, διορισμούς κ.ο.κ. Αυτή είναι η Πασοκική νοοτροπία που διέβρωσε οριζόντια την κοινωνία, για πάρα πολλά χρόνια. Σε αυτό συμφωνούμε όλοι πιστεύω.

    Προσωπικά δεν έχω αυταπάτες ότι θα αλλάξει κάτι σύντομα στην Ελλάδα. Έχοντας ζήσει στο εξωτερικό για μερικά χρόνια (μεταπτυχιακά & δουλειά), θα έλεγα ότι υπάρχει τεράστια διαφορά στην κουλτούρα, στις συμπεριφορές, στην καθημερινότητα, στην ανατροφή των τέκνων κ.ο.κ. Για την παιδεία δεν μιλάει κανείς στο Ελλαδιστάν, για τα προγράμματα σπουδών, για τα φροντιστήρια – γενικώς είναι λίγο ταμπού αυτά τα θέματα.

    Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς, αν υπάρχουν φροντιστήρια στην Ευρώπη; Εγώ δεν είδα εκεί που πήγα. Τι σημαίνει φροντιστήρια άλλωστε; Δεν είναι καλοί οι δάσκαλοι & οι καθηγητές; Ε, να τους αλλάξουμε τότε. Σωστά;

    Θέλω να πω ότι δεν είναι ΜΟΝΟ τα Τέμπη, το πρόβλημα της χώρας. Απλά έκατσε η στραβή στη βάρδιά μας. Έτσι δεν είπε η Δούρου;

  4. Ευχαριστώ πολύ για την μακροσκελή απάντησή σας κ. Καραγιαννίδη. .Το εκτιμώ πολύ και θα σας απαντήσω και εγώ δια βραχέων.
    Συμφωνούμε απολύτως ότι το ΑΝΔΡΕΟΠΑΣΟΚ άφησε το πνεύμα -την νοοτροπία παντού – αλλά αυτή η νοοτροπία δεν θα υπήρχε χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Και τώρα η ΠΑΣΚΕ συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ πρωτεύει στις σχετικές συνδικαλιστικές εκλογές και τώρα ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στην Μαγνησία χορήγησε με εντολή του μηνιαία αναρρωτική άδεια στον ανευθυνοϋπεύθυνο επιθεωρητή του ΟΣΕ στην Λάρισα .
    Όλους όσους μνημονεύσατε από τους πρώην Πασόκους τους υπολήπτομαι βαθιά- ο κ. Χαραλαμπίδης είναι συντοπίτης μου από τον Έβρο και ο κ. Παπαθεμελής συμπολίτης μου στην Θεσσαλονίκη- η δε μόνη ένστασή μου -την οποίαν και διετύπωσα στους ίδιους – είναι γιατί αφού κατάλαβαν νωρίτερα την φενάκη του ΠΑΣΟΚ παρέμειναν σαυτό και κυρίως δεν την κατήγγειλαν στον ελληνικό λαό για να το βάλει στο χρονοντούλαπο του αναχρονιστικού σοσιαλισμού και το στήριξαν δια της σιωπής τους και το 2009 και έκτοτε -ειδικά τώρα που το κληρονόμησε σε μεγάλο ποσοστό ο ΤσιπροΣύριζα, τον οποίον και ο κ. Βενιζέλος έπαυσε να τον πετροβολεί-.
    Κάποιες φωνές υψώνουν οι κυρία Διαμαντοπούλου και ο κ. Φλωρίδης .
    Όπως διαπιστώνετε παρακολουθώ και τα του ΠΑΣΟΚ, γιατί και το άκουσα και το έζησα στα 35 χρόνια περίπου της κυβερνητικής του πορείας από τα 50 κοντά της Μεταπολιτεύσεως.
    Θα αναφερθώ και στον νόμο Παυλόπουλου -επειδή τον αναφέρατε ως κακό παράδειγμα- , ο οποίος κ. Παυλόπουλος με πρωθυπουργό τον κ. Κώστα Καραμανλή- αν δεν σφάλλω- έκανε το 2005 αορίστου χρόνου κάπου 40.000 υπαλλήλους (με αυτούς δεν γιγαντώθηκε φυσικά το ήδη γιγαντωμένο από τους ”πρασινοφρουρούς” Δημόσιο) , τους οποίους βρήκε με ορισμένου χρόνου (έχω και συγγενή μου ) από την 2ετία 2003-2004 του κ. Σημίτη και οι οποίοι φυσικά γύρισαν οι περισσότεροι την πλάτη στην Ν.Δ στις εκλογές του 2009.
    Καταλήγοντας υμνολογώ τους Γεωργούλη και Παπανούτσο (με το ”ακαδημαϊκό” απολυτήριο του οποίου πέτυχα στην Νομική ) αλλά αυτοί ουδέποτε διαχώρισαν την εκπαιδευτική πολιτική σε ”προοδευτική” και ”συντηρητική” ,ούτε ψήφισαν το μονοτονικό , ούτε τα μαθητικά συμβούλια από το Δημοτικό , ούτε κατήργησαν την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και φυσικά βδελύσσονταν τις καταλήψεις των πάσης κατηγορίας Σχολείων.
    Υ.Γ Για το δυστύχημα των Τεμπών έπρεπε όλοι οι μορφωμένοι Έλληνες να συμφωνούσαμε ότι ο πρώτος υπαίτιος- σταθμάρχης της Λαρίσης – είναι δεδομένος και από την Δικαιοσύνη και όχι να ανατρέχουμε από της επομένης – για λόγους καθαρά πολιτικών σκοπιμοτήτων- και στον Δημιουργό Θεό μας , που ”αν δεν έκανε τον άνθρωπο που εφεύρε το τρένο” δεν θα είχαμε δυστύχημα.
    ΣΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΚΑΙΟΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ. Χάρηκα που ”τα είπαμε”.
    Καλό Σαββατοκύριακο .

  5. Κύριε “Banned Member”,

    Ως προς την παρατήρησή σας για το “ισοπεδωτικό συμπέρασμα στο τέλος”, υποθέτοντας πως αναφέρετε στο ΥΓ2, να διευκρινίσω πως η αντίρρησή μου έγκειται στο συγκεκριμένο μέτρο του διορισμού στο δημόσιο, όχι στην εν γένει αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων.

    Παρότι και για την σπουδή της τελευταίας έχω μια γενικότερη επιφύλαξη, αν – όντως – οφείλεται σε ευθιξία και αίσθηση χρέους, ή στην ανάγκη δημιουργίας θετικών εντυπώσεων, με τις εκλογές επί θύραις. Υπάρχει, άλλωστε, το προηγούμενο με την κυνική ομολογία Π. Δούκα, για τις αποζημιώσεις των πυροπλήκτων του 2007.
    https://www.youtube.com/watch?v=Aa71aPX9P5I

    Την πλήρη συνέντευξη Κουλουριάνου την παραθέτω και στο κείμενο, με υπερσύνδεσμο, τον οποίον θα επαναγράψω για ευκολία εντοπισμού.
    https://www.tovima.gr/2011/10/09/finance/d-koyloyrianos-to-xreos-o-andreas-kai-egw/

    Και επειδή πάλι καταλήξαμε στο δημόσιο να διασαφηνίσω στον κύριο Σ.Α.Ν. τους λόγους της αντιθέσεώς μου στον νόμο Παυλόπουλου. Δεν έχω πρόχειρα τα αριθμητικά στοιχεία, ούτε έχω λόγο να αμφισβητήσω τα ποσοτικά μεγέθη που ανέφερε ο ίδιος, αλλά η διαφωνία μου αφορά στην ποιοτική διάσταση του νόμου. Τί εννοώ;

    Οι περισσότεροι εκ των τότε συμβασιούχων δεν απασχολήθηκαν στο δημόσιο επειδή αυξήθηκαν οι αρμοδιότητές του και οι υπηρεσίες του, αλλά επειδή πολλοί μόνιμοι υπάλληλοι ήταν παντελώς ακατάλληλοι να διαχειριστούν νέες τεχνολογίες και θέσεις ευθύνης. Κι επειδή ούτε απολύσεις είναι δυνατές, ούτε θεσμοθετημένα μέτρα εξαναγκασμού ΔΥ σε επιμόρφωση, καταφύγαμε στο ημίμετρο των συμβασιούχων, ως προσωρινή λύση, ώστε να καλυφθούν τα όποια κενά.

    Αντί, λοιπόν, κάποια κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία της εκκρεμότητος με τους συμβασιούχους για να βάλει τάξη στο δημόσιο συνδυάζοντας την εισαγωγή της Πληροφορικής (έπρεπε να προκύψει η συγκυρία του κορωνοϊού και του Πιερρακάκη για να ευοδωθεί αυτή!) και τον εξορθολογισμό του νομικού πλαισίου για τους ΔΥ, ο Παυλόπουλος εφήρμοσε απλώς την πεπατημένη των μονιμοποιήσεων!

    Και πέρα από την απώλεια μιας ακόμη ευκαιρίας εκσυγχρονισμού, η άλλη ποιοτική επίπτωση ήταν το μήνυμα που εξεπέμφθη ότι ο δημόσιος τομέας θα παραμείνει προνομιακό πεδίο προεκλογικής πολιτικής και όχι ένα σύνολο οργανισμών που πρέπει να παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες στον Έλληνα πολίτη. Για τον ίδιο λόγο ενοχλήθηκα και από την πρόσφατη υπόσχεση για τις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών, όπως παρόμοια απαρέσκεια μου προκαλούν οι… “πανηγυρτζίδικες” αποδόσεις βαθμών αξιωματικών σε αθλητές.

    • Γράψατε πολλά -περιττά- για τον νόμο Παυλόπουλου, που έγινε βάσει και Οδηγίας της Ε.Ε – αλλά δεν γράψατε ότι τότε ούτε η κυβέρνηση Σημίτη -που τους προσέλαβε ΟΛΟΥΣ με θητεία ορισμένου χρόνου- ούτε η κυβέρνηση Καραμανλή είχαν υπουργό τον κ.Πιερρακάκη, ίσως γιατί τότε ήταν πρόωρα.
      Όσο για την τάξη στο Δημόσιο με ένα ΠΑΣΟΚ και τις άλλες ”δημοκρατικές” δυνάμεις στο πεζοδρόμιο και με θέσεις κλειδιά στο Δημόσιο δικές τους δεν επανιδρύεις το κράτος λάφυρο τους από το 1981.
      Σας επαναλαμβάνω και πάλι ότι υπολήπτομαι όλους όσους αναφέρατε από το ΠΑΣΟΚ αλλά θα ήθελα να αναφέρετε και όσους δεν μας ”μίλησαν εγκαίρως ” και μας κατέστρεψαν και μας καταστρέφουν ΦΑΝΕΡΑ μέχρι τώρα, ιδίως το απολειφάδι του ο ΤσιπροΣυριζα.
      Υ.Γ Ουδείς αλάθητος ,αλλά ” βρε διάβολε” ας επισημάνουμε τους μονίμους με συνεχείς διαμαρτυρίες και θυμωμένους καταστροφείς της Πατρίδος μας για να καταλάβουν και αυτοί τα σφάλματα τους .Δεν ζητάμε πολλά.
      ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΠΡΟΣΗΜΑ ”ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ” ,”ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ” ΚΑΙ Ό,ΤΙ ΑΛΛΟ.

  6. Πολλά ἐνδιαφέροντα σημεῖα σέ αὐτή τήν ἀνάλυση.

    “Η ελληνική ατομικότητα είναι ο αμιγέστερος ατομικός τύπος ανθρώπου που εμφανίστηκε στην ιστορία. Ο πολιτισμικός αυτός τύπος έχει θετικά και αρνητικά. Τα θετικά αναγνωρίζονται στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής καμπύλης του, ενώ τα αρνητικά τα βλέπουμε να υπερτερούν στην καθοδική της πλευρά, κατά την οποία το ‘Εγώ’ αυτοτοποθετείται υπεράνω κάθε συλλογικής αξίας. Είναι το άτομο που έχει χάσει μέσα του την ικανότητα του συλλογικώς υφίστασθαι. … Η φαυλοκρατία, για να αναδυθεί και να εμπεδωθεί, καλλιέργησε έντεχνα και υπέρμετρα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής ατομικότητας.”

    Στήν σημερινή ἑλληνική κοινωνία παρατηροῦνται δύο τύποι, ἀξιόλογοι ἄνθρωποι μέ μόρφωση, κοινωνική καί ἀτομική, ὑπεύθυνοι σέ ὅ,τι κάνουν, μακριά ἀπό πολιτικούς χώρους. Καί ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν χάσει κατά τήν γνώμη μου τήν ἱκανότητα τοῦ συλλογικῶς ὑφίστασθαι, ἀλλά δέν τήν ἔχουν βρεῖ ἀκόμα.
    Θά τοποθετήσω τήν δεύτερη ὁμάδα στήν ἔλλειψη παιδείας, στό ἀπαίδευτο περιβάλλον τους, στήν μή ἀξιοποίηση τῶν ταλέντων τους ἀπό μία ἀδιάφορη γι αὐτό παιδεία, παιδεία πού ἀγνοεῖ τό κοινωνικό συμφέρον γιά ἀξιοποίηση τῶν ταλέντων, τήν περαιτέρω κομματική ἐκμετάλλευση, ἄνθρωποι χωρίς ἀξιοποιημένα ταλέντα ἕρμαια κομματικῶν ὑποσχέσεων. Τό δημόσιο συνήθως εἶναι χῶρος προσιτός γιά αὐτήν τήν ὁμάδα. Τό δημόσιο πού ξεκίνησε κάποτε ὡς χῶρος ἀντικομμουνιστικῶν κομματικῶν τοποθετήσεων. Ἄνθρωποι πού εἶναι μακριά ἀπό τόν ἀνταγωνισμό τοῦ παραγωγικοῦ μοντέλου καί τῆς ἀγορᾶς, πολλοί ὅμως εἶναι καί αὐτοί πού σέ αὐτό τόν χῶρο ἔχουν προσόντα, φιλότιμο καί κοινωνική καί ἐθνική συνείδηση.

    Κοινωνική καί ἐθνική συνείδηση καί παιδεία τά ζητούμενα.

    «Σε κάθε περίπτωση, το προσβλητικό της υποθέσεως ήταν όχι ότι μας εξανάγκασαν οι ξένοι να λάβουμε μέτρα, αλλά πως αποδειχθήκαμε ανίκανοι να φροντίζουμε τα του οίκου μας»
    Πράγματι εἶναι ἀπορίας ἄξιο πῶς τόσους σύγχρονους ἱκανώτατους Ἕλληνες δέν τούς ἀξιοποίησαν καί ποῦ ὀφείλεται αὐτό.

    Δέν διδάσκονται καί ἀπό τούς προηγούμενους ἄξιους.
    Πόσοι μένουν στά ὀνόματα, πόσοι ἐμβαθύνουν στό ἔργο τοῦ Καποδίστρια;

    ¨Δεν εννοώ την φιλίαν ή την έχθρα, παρά ως φιλία ή έχθρα προς το έργο μου. ¨
    Κ. Καβάφης

    “Στη ρίζα της βρίσκομε το μοιραίο αντικοινωνικό ‘εγώ’ του Έλληνα.

    Στή ρίζα της βρίσκουμε τήν ἀνισότητα. Γνωστή ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἡ προσπάθεια γιά ἀθανασία, γνωστή ἡ ἱστορία τῶν Σπαρτιατῶν Διόσκουρων. Στίς 17 Μαρτίου 1821 στήν πλατεία Ταξιαρχῶν τῆς ᾿Αρεόπολης Λακωνίας ὑψώθηκε ἡ πρώτη σημαία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης ἀπό τόν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη καί τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ´ πρῶτα ὑπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ἔπειτα ὑπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ´.

    «Έξωθεν, οι αλλαγές να επιβληθούν από υπερκρατικούς/εξωκρατικούς φορείς, στους οποίους συμμετέχουμε (π.χ. ΕΕ, NATO), κατά το πρότυπο των “μνημονίων”.»

    ᾿Αφοῦ δέν ´θεωρούμε δεδομένο πως το ελλαδικό κράτος συνιστά προασπιστή του ελληνισμού ´, ἄν περιμένουμε νά καλυτερεύσουμε διά τῆς ἐνσωματώσεώς μας σέ ὁμαδικούς φορεῖς ὅπως Ε.Ε. χωρίς τήν πολιτισμική ἱστορία μας καί τήν ἑλληνική συνείδησή μας, τότε κινδυνεύουμε μὲ ἐξαφάνιση τῶν ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν μας.

    “Όλοι ζητούσαν ελευθερίες, όλοι ζητούσαν Σύνταγμα, όλοι διεκδικούσαν δικαιώματα, όλοι αλληλοκατηγορούνταν για να εξοντώση ο ένας τον άλλο και, κατ’ ουσία μόνο νόμο και τάξη και δικαιοσύνη δεν γυρεύανε.”
    Τό ἴδιο παρατηρείται καί τώρα, προσπάθειες ἐνοχοποίησης ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, προσπάθειες ἀλληλοεξόντωσης, σέ δημόσιο χῶρο ἰδιοκτησίας ὅλων.

    Τά χρέη ἀποκρύβονται ἀπό τόν λαό, ἀποτελοῦν μέσον ἀλληλοενοχοποίησης, κρύβονται κάτω ἀπό τό χαλί καί ἀντί νά βρεθοῦν λύσεις σάν σέ ἕνα νοικοκυρεμένο σπίτι πού μάλιστα διαθέτει θησαυρούς, γίνονται ξεπούλημα ὡς αποτέλεσμα ἀδιαφορίας.

    Περίσσεψε ἡ πονηριά σ᾿ αὐτόν τόν τόπο.
    Ἱερός τόπος, ἔχουν τόσους μεγάλους νά θαυμάσουν καί νά μελετοῦν τό ἔργο τους καί ἀντί γι αὐτό ἐπικρατεῖ ἡ μιζέρια, ἡ μετριότητα, ἡ κουτοπονηριά. Πολιτισμός αἰώνων καί φυσικές ομορφιές πού ἔρχονται ἀπό παντοῦ οἱ ξένοι νά θαυμάσουν καί ἡ κοινωνία δέν ἔχει ὁδηγό νά ἀγαποῦν τόν τόπο, νά δείχνουν σεβασμό στόν πολιτισμό, νά τόν μαθαίνουν καί νά τόν δείχνουν στούς ἄλλους, νά κάνουν τό καλύτερό τους, νά φανοῦν ἀντάξιοι.
    Μάνα ἡ πατρίδα, δέν ἀλλάζουμε μάνα, δέν θά γίνουμε ἄλλοι, μᾶς γνωρίζει ἡ μάνα μας.
    Ἔρωτας ἡ πατρίδα καί ἀπαιτεῖ ἄνδρες πού θά κόψουν τόν ὀμφάλιο λῶρο, θά ἀνδρωθοῦν, θά ἐρωτευθοῦν, θά ἀναλάβουν εὐθῦνες. Περί αὐτοῦ ὁ λόγος.

  7. Κυρία Ελένη Π.,

    Καίριες οι επισημάνσεις σας και κάθε μία τους έναυσμα για περαιτέρω εμβάθυνση.

    Θα ήθελα να σταθώ μόνο στον φόβο σας πως “κινδυνεύουμε με εξαφάνιση των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών μας”, αν δεχθούμε εξωκρατικές πιέσεις για να βελτιωθούμε. Θα έλεγα ότι στην ιστορική μας διαδρομή, ως έθνος, μακροχρόνιες υπήρξαν οι περίοδοι που τελούσαμε υπό στυγνή υποδούλωση ή ήμασταν υποκείμενοι σε ξένα πολιτειακά σχήματα. Παρά ταύτα αποδειχθήκαμε ανθεκτικοί.

    Εξ άλλου, η σύνθεση είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τον ελληνικό τρόπο σκέπτεσθαι, δεν βλέπω, λοιπόν, γιατί να μην είμαστε δεκτικοί σε έξωθεν επιρροές, αν αυτές θα βοηθούσαν την εξελικτική μας πορεία και την εξάλειψη οθωμανικών καταλοίπων στην συμπεριφορά μας.

    Κύριε Σ.Α.Ν.,

    Έχετε δίκιο ότι δεν εξιστόρησα πλήρως τα διαμειφθέντα περί τους συμβασιούχους, αλλά – στον περιορισμένο χώρο ενός σχολίου – επέλεξα να επικεντρωθώ σε πτυχές του ζητήματος που θεώρησα σημαντικές για την συζήτηση.

    Νομίζω, πάντως, πως επιβεβαιώνεται πάλι η ρήση του Θ. Παγκάλου, την οποία δεν φαίνεται να συμμερίζεστε. Διότι έχει μεν ευθύνη εκείνος που δημιούργησε το πρόβλημα (κυβέρνηση Σημίτη, εν προκειμένω), αλλά και εκείνος που είχε την ευκαιρία να το επιλύσει, αλλά δεν απετόλμησε καν, παρά τις υποσχέσεις του (κυβέρνηση Καραμανλή και οι προεκλογικές της μεγαλοστομίες της για “επανίδρυση του κράτους”).

    Κι εδώ έγκειται η αξία της προσθήκης που έκανα, ότι μπορεί η κατανομή ευθυνών να μην είναι 50-50, αλλά σίγουρα δεν είναι και 100-0 (το αν είναι 70-30, 90-10, ή οτιδήποτε, αφήνω να το κρίνει ο καθείς μας).

    Κάποτε, όμως, θα πρέπει να σταματήσουμε να αναζητούμε άλλοθι στους προηγουμένους. Κάθε κυβέρνηση κρίνεται για τα δικά της πεπραγμένα, σε αντιπαραβολή με τις θεωρητικές της ικανότητες και τις εξαγγελίες της. Αλίμονο αν, επειδή είχαμε την ατυχία να κυβερνηθούμε επί πενταετία από τον ανεκδιήγητο πολιτικό θίασο του ΣυΡιζΑ (μακράν η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολιτεύσεως), δεχθούμε να θέσουμε τον πήχυ των απαιτήσεών μας τόσο χαμηλά για κάθε επόμενο…

    • Κύριε Κωνσταντίνε Α. Καραγιαννίδη,
      Δέν θεωρῶ ὅτι λείπουν οἱ σπουδαῖοι συμπατριῶτες μας ἤ ὅτι ὑστεροῦν οἱ Ἕλληνες σέ κάτι, τό ἀντίθετο. Ὅταν οἱ καλύτεροι Ἕλληνες πού πηγαίνουν ἔξω διαπρέπουν καί στό ἐσωτερικό θέλουμε βοήθεια ἀπό ξένους χρεωνόμενοι, εἶναι ἔξυπνη στάση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ; Ἄν μείνουν στό ἐσωτερικό αὐτῆς τῆς χώρας οἱ ἀνήμποροι καί οἱ ἀνήμποροι μετανάστες μέ κρατική συνείδηση αὐτοί ἀλλά ὄχι ἐθνική συνείδηση, εἶναι ἡ καλύτερη εἰκόνα τῶν ῾Ελλήνων; Οἱ ἀπανταχοῦ Ἕλληνες πῶς διατηροῦν τήν ἐθνική τους συνείδηση;
      ¨ Παρά ταύτα αποδειχθήκαμε ανθεκτικοί. ¨. Δέν ἀποδειχθήκαμε ἀνθεκτικοί χωρίς καλλιέργεια. Τά ἀρχαῖα καταπληκτικά δημιουργήματα γύρω μας μᾶς κράτησαν ζωντανούς, αὐτά φώτισαν τούς ξένους διανοούμενους μαζί μέ τά ἀρχαῖα κείμενα, μέ τίς ἀρχαῖες μνῆμες ζωντανές καί μέ τήν ᾿Εκκλησία. Στήν Τουρκοκρατία στά δύσβατα καί δυσπρόσιτα νησιά κατέφυγαν οἱ ὑποδουλωμένοι Ἕλληνες αὐτοσυντηρούμενοι καί τώρα αὐτά τά ἴδια νησιά εἶναι περιζήτητα γιά διακοπές καί ὁ ῾Ελληνικός χῶρος πόλος ἕλξης ξένων ἐνεργειακῶν συμφερόντων.
      Προοδεύσαμε πάντα μέ πολύ ἄξιους ἡγέτες, στρατηγούς, φιλοσόφους, ποιητές, μέ ἑλληνική γλώσσα καί ὅραμα τόν ἄνθρωπο καί τήν ἐλευθερία, μέ τήν συνείδηση ἀπό τίς ρίζες τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, γνωρίζοντας καί ἄλλους πολιτισμούς καί ἀφομοιώνοντας κατάλληλα ἀλλά μέ ἐλευθερία.
      Ἔχουμε προοδεύσει πολύ ἀπό τότε πού εἴμαστε ὑπόδουλοι, δέν εἶχε ὁ Κολοκοτρώνης ὀθωμανικά κατάλοιπα οὔτε τότε πού ἀπαντοῦσε στόν Ναύαρχο Χάμιλτον, ἀλλά αὐτή ἡ ἰδιαιτερότητά μας δέν μεταφράζεται εὔκολα. Χρειάζεται μία βαθύτερη κατανόηση, σάν αὐτή πού προσπαθοῦσαν οἱ τεχνίτες τῶν πρωτοβυζαντινῶν ψηφιδωτῶν νά ξυπνήσουν τοποθετώντας τίς χρυσές ψηφίδες ὄχι ἐπίπεδα, ὥστε νά ἀντανακλᾶται τό φῶς πρός ὅλους. Μπορῶ νά πῶ καί σάν αὐτή πού ἔχουν κάποιοι καί ἀνοίγουν μέ τά ἠλεκτρονικά καί ψηφιακά μέσα τήν γνώση σέ ὅλους.

Leave a Reply to Κων/νος Α. Καραγιαννίδης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα