Η παγκόσμια δικτατορία των κυρώσεων

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

Για τη σχέση της Ρωσίας με τη δημοκρατία δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες. Όμως από ένα κράτος με παρελθόν την τσαρική ηγεμονία επί αιώνες, τον “πολεμικό κομμουνισμό” μετά τον εμφύλιο σε συνθήκες μάλιστα περικύκλωσης και αποκλεισμού που απογύμνωσε τη σοβιετική δημοκρατία, την πλήρη οικονομική κατάρρευση και την απειλή της διάλυσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας με το τέλος του Ψυχρού πολέμου, θα ήταν ανεδαφικό να περιμένουμε δημοκρατικότερη διακυβέρνηση. Μάλιστα ο Ρόμπερτ Κάπλαν μας εξηγεί γιατί η Αμερική και η Βρετανία ανέπτυξαν δημοκρατικότερο πολίτευμα: διότι η θάλασσα τις προστάτευε από “χερσαίους εχθρούς της ελευθερίας” σε αντίθεση με ηπειρωτικά κράτη που παρέμειναν καλά εξοπλισμένα το ένα ενάντια στο άλλο και σε συνεχή στράτευση γεγονός που επηρέαζε και την πολιτική της διακυβέρνησής τους. Όμως οι ΗΠΑ  που αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται ως το προπύργιο του “ελεύθερου” κόσμου έχουν επιβάλλει μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου μια παγκόσμια δικτατορία με εξοντωτικά οικονομικά μέτρα  σε όσους εναντιώνονται στις αποφάσεις τους. Με άλλα λόγια όταν το αμερικάνικο Κογκρέσο αποφασίζει την επιβολή οικονομικών κυρώσεων εναντίον  ενός κράτους, κυρώσεις που αφορούν τον νομισματικό, εμπορικό, βιομηχανικό και στρατιωτικό τομέα, η απόφαση αυτή ισχύει για τα κράτη όλου του κόσμου σε βάρος του συγκεκριμένου κράτους, άσχετα αν η εφαρμογή των κυρώσεων αντιστρατεύεται τα εθνικά τους συμφέροντα. Στην αντίθετη περίπτωση μη εφαρμογής των κυρώσεων σαν να πρόκειται για δικές τους αποφάσεις, τους επιβάλλονται μέτρα αποκλεισμού, ιδιαίτερα στις εταιρείες που τολμούν. Σε σημείο ώστε ο πρόεδρος Μπάιντεν να απειλεί σήμερα ακόμη και την Κίνα στην περίπτωση που παραβλέψει τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όσον αφορά τις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, η εφαρμογή των αμερικανικών κυρώσεων θεωρείται αυτονόητη χωρίς δεύτερη σκέψη. Απλά, οι ηγεσίες τους για να δικαιολογήσουν στους λαούς τους την απεμπόληση της εθνικής τους κυριαρχίας και την υποτακτικότητά τους, επικαλούνται κάθε φορά πάγιες αρχές και αξίες του ανθρωπισμού, της ελευθερίας της δημοκρατίας.

Η δικτατορία των κυρώσεων επιβλήθηκε μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου αναδεικνύοντας έτσι μια από τις θετικές πλευρές του όσο ίσχυε. Απεδείχθη όμως προσφορότερη για τις ΗΠΑ έναντι της “ισορροπίας του τρόμου”, όταν ήλεγχε ένα τμήμα μόνον του πλανήτη, διότι σήμερα με τις κυρώσεις αφενός προσπορίζονται τεράστια κέρδη ενώ αφετέρου, πέραν των κρατών τις οποίες στοχεύουν, οι κυρώσεις αποδυναμώνουν οικονομικά και τις ευρωπαϊκές χώρες, ίσως μάλιστα να στοχεύουν περισσότερο σε αυτό. Να λοιπόν ο σοβαρότερος λόγος που η Ευρωπαϊκή Ένωση έπρεπε να προχωρήσει στην εμβάθυνση και ενοποίησή της, ο ίδιος λόγος που οι ΗΠΑ μετήλθαν τα πάντα για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη.

Η αρχή έγινε με το Νόμο Ντ’ Αμάτο τον οποίο ψήφισε το αμερικανικό κογκρέσο στις 23 Ιουλίου του 1996 και προκάλεσε τότε θύελλα αντιδράσεων στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και τον Καναδά καθώς προέβλεπε ότι οποιαδήποτε μη αμερικανική εταιρεία πραγματοποιεί επενδύσεις ύψους άνω των 20 εκατομμυρίων δολαρίων στον πετρελαϊκό τομέα του Ιράν ή της Λιβύης θα υφίστανται σοβαρότατες κυρώσεις από την Ουάσινγκτον. «Το νομοσχέδιό μας προσφέρει στις ξένες εταιρείες μια απλή επιλογή, είχε δηλώσει στο Newsweek ο ρεπουμπλικάνος βουλευτής Μπέτζαμιν Τζίλμαν, πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών σχέσεων. Μπορούν να κάνουν μπίζνες είτε με τις ΗΠΑ είτε με το Ιράν και τη Λιβύη αλλά όχι και με τους μεν και με τους δε». Ο νόμος αυτός ήταν απαίτηση των αμερικανικών εταιρειών πετρελαίου που έβλεπαν να υποσκελίζονται από τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές τους στο Ιράν τη Λιβύη και το Ιράκ λόγω της πολιτικής της Ουάσινγκτον απέναντι στις χώρες αυτές. Οι κυρώσεις δηλαδή προστάτευαν τα αμερικανικά συμφέροντα σε βάρος των ευρωπαϊκών, πέραν των συμφερόντων των χωρών που έπλητταν άμεσα.

Όταν στις 28 Σεπτεμβρίου 1997 η γαλλική πετρελαϊκή εταιρεία Total αγνόησε το νόμο Ντ’ Αμάτο και υπέγραψε στην Τεχεράνη ένα κολοσσιαίο συμβόλαιο ύψους 2 δις δολαρίων, την επομένη η αμερικανίδα ΥΠΕΞ Μαντλίν Ολμπράιτ απαίτησε από τον Γάλλο ομόλογό της να ακυρωθεί το συμβόλαιο. Αντί γιαυτό, το ίδιο βράδυ ο Γάλλος πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν, εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό κανάλι TFI ασυνήθιστα οξύς: «Οι αμερικανικοί νόμοι εφαρμόζονται στις ΗΠΑ και όχι στη Γαλλία» διακήρυξε και πρόσθεσε: «Αλλοίμονο αν οι νόμοι που ψηφίζουν οι Αμερικανοί βουλευτές για τους Αμερικανούς έπρεπε να ισχύουν για τους Γάλλους και τις γαλλικές επιχειρήσεις… Η Ε.Ε. είναι αλληλέγγυα με τις θέσεις μας, γιατί κανένας δεν δέχεται την ιδέα ότι οι ΗΠΑ, μπορούν να κάνουν να περάσει ο δικός τους νόμος σε παγκόσμια κλίμακα.. » Αλλά και ο εκπρόσωπος της Κομισιόν χαρακτήρισε “παράνομες και απαράδεκτες|” τις αμερικανικές κυρώσεις. Ακόμη και ο τότε Έλληνας ΥΠΕΞ Θόδωρος Πάγκαλος σε επίσκεψή του στο Ιράν τον Αύγουστο του 1996, στη συνέντευξη Τύπου, αφού επισήμανε ότι το θέμα των κυρώσεων δεν αφορά τη χώρα μας διότι δεν έχει επιχειρήσεις που θα προβούν σε τέτοιου είδους επενδύσεις στο Ιράν, πρόσθεσε πως «δεν θεωρούμε ότι είναι κανείς εξουσιοδοτημένος να αποφασίζει μονομερώς για τις συνθήκες, βάσει των οποίων θα διεξάγεται το διεθνές εμπόριο”.

Όμως, αυτές οι αντιδράσεις στην αρχή επιβολής του Νόμου Ντ’ Αμάτο εξαφανίστηκαν στη συνέχεια. Σήμερα όλες οι χώρες συμπαρατάσσονται με την Ουάσιγκτον αφού μη αποδοχή των κυρώσεων που προκρίνουν οι ΗΠΑ σε κάθε περίπτωση, επισύρουν κυρώσεις και εναντίον τους που καλύπτουν όλα τα οικονομικά πεδία. Απλά για να δικαιολογήσουν την άκριτη αποδοχή των κυρώσεων, καίτοι αυτές αντιστρατεύονται τα εθνικά τους συμφέροντα, παπαγαλίζουν τις δικαιολογίες της Ουάσινγκτον για την επιβολή των κυρώσεων: Επικαλούνται ανθρωπιστικούς λόγους, για τους οποίους ο Καρλ Σμιτ, επέκρινε τους δυτικούς ότι χρησιμοποιούν την έννοια της «ανθρωπότητας» ως ένα ιδεολογικό όπλο ιμπεριαλιστικής επέκτασης και θεωρούσε την ανθρωπιστική ηθική ως όχημα οικονομικού ιμπεριαλισμού. Ομιλούν περί ελευθερίας και δημοκρατίας. Ο Γουίλιαμ Ρας θαύμαζε τον τρόπο με τον οποίο το αμερικανικό σύστημα είχε κατορθώσει να κερδίσει την παγκόσμια ηγεμονία εξισώνοντας τα ιδιαίτερα συμφέροντά του με ηθικούς κανόνες που ήταν καθολικά δεσμευτικοί, έτσι ώστε «η αντίθεση στην αμερικανική ηγεμονία να σημαίνει την αντίθεση στο καλό όλων και στα κοινά συμφέροντα της ανθρωπότητας» Πώς συνέβη αυτό; «Σε ό,τι αφορά τις καθοριστικές πολιτικές έννοιες, εξαρτάται από το ποιος τις ερμηνεύει, ποιος τις ορίζει και ποιος τις χρησιμοποιεί» μας λέει ο Καρλ Σμιτ. «Μία από τις πιο σημαντικές διαστάσεις της νομικής και πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας, συνεχίζει, είναι το γεγονός ότι όποιος έχει την πραγματική εξουσία μπορεί να καθορίσει το περιεχόμενο των εννοιών και των λέξεων». Ενώ λοιπόν ο Πούτιν εγκαλείται για τη δικτατορική διακυβέρνηση της Ρωσίας, που ασφαλώς σε συνθήκες πολέμου θα γίνει σκληρότερη, οι ΗΠΑ έχουν επιβάλλει τη δικτατορία των κυρώσεων πλανητικά, αξιοποιώντας κάθε κρίση, που ίσως γιαυτό δημιουργούν, όχι μόνον για την επιβολή των συμφερόντων τους αλλά για την προώθησή τους σε βάρος των “συμμάχων” τους, δηλαδή την περαιτέρω αποδυνάμωσή τους. Αυτός είναι ο “ελεύθερος” κόσμος;

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

26/3/2022

 

 

 

 

 

spot_img

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Δεν επέβαλαν δικτατορία κυρώσεων οι ΗΠΑ κατά της Ρωσίας ,αλλά εθελοντικά αποδέχθηκαν και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις των κρατών -κυρίως της Ευρώπης ,που μας ενδιαφέρει- και οι οποίες θα κριθούν με την λήξη της κυβερνητικής θητείας τους, με πρώτη την κυβέρνηση του Μακρόν της Γαλλίας σε δύο μήνες, όπως θα κριθεί και ο κ Πούτιν για την αναγκαιότητα της υπερβολικής δύναμης ισχύος που επέδειξε και συνεχίζει να επιδεικνύει σαυτόν τον πόλεμο εναντίον του μέχρι το 1991 ”αδελφού ” του ρωσικού ουκρανικού λαού .
    Όλα εδώ πληρώνονται και αλίμονο στα θύματα και κυρίως στα παιδιά την ελπίδα και του ΘΕΟΥ για την γη μας..

  2. Εθελοντικά με την έννοια πως γνωρίζουν ότι θα συνθλιβούν σε διαφορετική περίπτωση, όπως και συμβαίνει. Στη Δύση έχουμε την εντύπωση ότι επειδή γίνονται εκλογές αυτό και μόνον σημαίνει Δημοκρατία. Αναλογιστείτε πώς εκλέχθηκε η Φον ντερ Λάιεν, τί γίνεται με τα δημοψηφίσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους θεσμούς της. Άρωμα δημοκρατίας.

  3. ”ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΣΠΩΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΟΔΟΣΑΦΑΙΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΣΑΥΤΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ,ΕΙΔΑΛΛΩΣ- ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΑΙΞΕΙ- ΘΑ ΗΤΤΗΘΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΑ ”
    ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΑΣ .
    ΟΙ ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΚΕΙΑ ,ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
    ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ . ”Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΛΛΕΙΨΕΙ ΑΛΛΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ”.
    ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Leave a Reply to Μακροδημοπουλος Δημητρης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα