του Αντώνη ΑνδρουλιδάκηΗ επίθεση στην Καρυστιανού ως συμπτωματολογία μιας παρηκμασμένης πολιτικής κουλτούρας.
Ο Καμύ είχε εντοπίσει, με χειρουργική ακρίβεια, έναν από τους σκοτεινότερους μηχανισμούς του ανθρώπινου ψυχισμού και των κοινωνιών λέγοντας πως «Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει».
Αυτή η φράση δεν περιγράφει μόνο μια υπαρξιακή μάχη. Περιγράφει την αντίδραση των υποταγμένων απέναντι σε όσους αρνούνται να ζήσουν γονατιστοί.
Και αυτή η δυναμική εξηγεί σχεδόν τέλεια το φαινόμενο της επιθετικότητας απέναντι στη Μαρία Καρυστιανού.
Η Μαρία Καρυστιανού προκαλεί τόση εχθρότητα γιατί κάνει κάτι που οι περισσότεροι δεν αντέχουν να δουν. Αντιστέκεται εκεί όπου οι άλλοι έχουν παραδώσει τα όπλα.
Η δύναμή της, η καθαρότητά της, η επιμονή της, η αδιαπραγμάτευτη αναζήτηση της αλήθειας, ξεσκεπάζουν όχι απλώς το πολιτικό σύστημα, αλλά την υποταγή πολλών σε αυτό.
Γι’ αυτό η επίθεση δεν είναι απλώς πολιτική. Είναι υπαρξιακή.
Η παρουσία της υπενθυμίζει στον καθένα τι δεν έκανε, τι δεν τόλμησε, πότε υποχώρησε, πού ντράπηκε, πού βολεύτηκε.
Η Καρυστιανού λειτουργεί σαν καθρέφτης της ατομικής και συλλογικής μας υποταγής και ανεπάρκειας.
Κι αυτό είναι αφόρητο για όσους έχουν χτίσει την ταυτότητά τους πάνω στη συμβατότητα, στην υποταγή, στην προσαρμογή.
Ο Καμύ θα έλεγε όποιος δεν τολμά να αντισταθεί, μισεί εκείνον που τολμά.
Γι’ αυτό και τα emoji γελάκια, ο κυνισμός των διαδικτυακών σχολίων, οι χυδαίες ύβρεις, η παρανοειδής δυσπιστία στις προθέσεις της ή οι σοβαροφανείς αναλύσεις που την εγκαλούν για το “πολιτικό της λίγο” και οι λοιδορίες για τους υποτιθέμενους συνεργάτες της. Ο συστημικός οχετός έχει ανοίξει διάπλατος και…σας εύχετε καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.
Και βέβαια οι συστημικοί πολιτικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι που την στοχοποιούν ή την υπονομεύουν δεν το κάνουν επειδή διαφωνούν μαζί της. Το κάνουν επειδή εκθέτει τη θεσμική γύμνια τους.
Η κυρία Καρυστιανού μιλά για ευθύνη όταν οι ίδιοι την αποφεύγουν, μιλά για δικαιοσύνη όταν εκείνοι βρίσκουν πρόσχημα, μιλά για αλήθεια όταν εκείνοι ζουν από τη διαχείριση του ψεύδους, μιλά για αξιοπρέπεια όταν εκείνοι -χρόνια τώρα- υπογράφουν την υποταγή.
Καταλαβαίνουμε ότι για έναν πολιτικό παράγοντα που η καριέρα του στηρίζεται στο να μη θίγει κανέναν συστημικό “ογκόλιθο”,
μια γυναίκα που θίγει τα πάντα -δικαστές, θεσμούς, κυβερνήσεις, Ευρώπη- είναι πραγματικά εφιάλτης.
Γιατί δείχνει στον λαό ότι δεν είναι όλοι το ίδιο, ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν φοβούνται.
Και αυτό είναι πολιτικά καταστροφικό για όσους έχτισαν καριέρες που βασίζονται στον φόβο και την αδράνεια.
Κι ύστερα είναι όλη αυτή η μεγάλη τέχνη της μικρότητας που τόσο ανθεί στην έρμη πατρίδα μας. Η επίθεση των πάσης φύσεως σχολιαστών του διαδικτύου.
Δημοσιογράφοι, opinion makers, σχολιαστές στα social, όλοι αυτοί που βγάζουν χολή απέναντί της, στην πραγματικότητα αμύνονται απέναντι σε ένα απλό γεγονός: Η γυναίκα αυτή δεν εξαρτάται από το σύστημα. Εκείνοι εξαρτώνται.
Η κυρία Καρυστιανού τους θυμίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που
δεν δέχονται χορηγίες, δεν προσκυνούν κόμματα, δεν κολακεύουν εξουσίες, δεν ζουν από χαρτζιλίκια ισχυρών, δεν σιτίζονται στο πρυτανείο των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, δεν ανησυχούν μην χάσουν την καβάντζα που βολεύτηκαν και δεν φοβούνται την κοινωνική σύγκρουση.
Η ύπαρξή της κάνει τη δική τους ύπαρξη να μοιάζει ανούσια,
ηθικά άδεια, δειλή και απονοηματοδοτημένη.
Γι’ αυτό αντιδρούν με λύσσα. Όχι επειδή δεν συμφωνούν μαζί της.
Αλλά επειδή τους ακυρώνει ως ηθικά υποκείμενα.
Ακόμη και το “ανώνυμο μίσος” στο διαδίκτυο δεν είναι “τυχαίο”.
Είναι το καθαρότερο παράδειγμα αυτού που περιέγραψε ο Καμύ:
η μικρότητα που μισεί εκείνον που σηκώνει ανάστημα.
Ο απλός άνθρωπος που είναι εγκλωβισμένος στην αίσθηση ότι “τίποτα δεν αλλάζει”, ότι “όλοι ίδιοι είναι”, ότι “δεν γίνεται τίποτα”, βλέπει ξαφνικά μπροστά του μια γυναίκα που κάνει το αδύνατο δυνατό. Τα βάζει με το πολιτικό σύστημα, τα βάζει με τη δικαιοσύνη, τα βάζει με την ΕΕ, τα βάζει με τη διαφθορά και δεν λυγίζει.
Αυτό γεννά φθόνο, όχι θαυμασμό. Ή μάλλον “έναν φθόνο ως κατακερματισμένο θαυμασμό” όπως έλεγε ο kierkegaard.
Διότι αποκαλύπτεται η προσωπική αδράνεια και υποταγή του καθενός.
Σύμφωνα με τον Καμύ ο καταπιεσμένος που δεν μπορεί να εξεγερθεί, στρέφεται εναντίον εκείνου που εξεγείρεται.
Εν τέλει η κυρία Καρυστιανού δέχεται επιθέσεις από όλες τις πλευρές γιατί απειλεί όλους τους κώδικες αυτής της χώρας. Δεν φοβάται την εξουσία και άρα απειλεί τους ισχυρούς. Δεν φοβάται την κοινωνία και άρα απειλεί τους υποταγμένους. Δεν δέχεται χρηματοδοτήσεις και άρα απειλεί τους εξαγορασμένους. Δεν παριστάνει τη δήθεν “ανεξάρτητη” και άρα απειλεί τη εξαρτημένη δημοσιογραφία. Δεν παίζει πολιτικά παιχνίδια και άρα απειλεί τα συστημικά κόμματα. Δεν σιωπά και άρα απειλεί τους βολεμένους. Δεν υποκύπτει και άρα απειλεί τους υποταγμένους.
Η Μαρία Καρυστιανού είναι επικίνδυνη όχι επειδή είναι ριζοσπαστική, αλλά επειδή είναι ανεπηρέαστη.
Και σε μια κοινωνία που έχει μάθει ότι όλα αγοράζονται και όλα ελέγχονται, το ανυπότακτο πολιτικό υποκείμενο είναι πάντα ανεξέλεγκτο μέγεθος.
Η τελική αλήθεια είναι πως η Καρυστιανού δεν μισείται επειδή υπερβάλλει. Μισείται επειδή θυμίζει σε όλους μας την αλήθεια που βίωσε στον πυρήνα της υπαρξης της.
Το πολιτικό σύστημα την μισεί γιατί εκθέτει τη φαυλότητά του.
Η διανόηση την φοβάται γιατί εκθέτει τη δειλία της.
Η ανωνυμία τη στοχοποιεί γιατί εκθέτει τη λύγισή της.
Η επίθεση λοιπόν δεν στρέφεται σε εκείνη Στρέφεται σε αυτό που αντιπροσωπεύει. το δικαίωμα ενός ανθρώπου να μην υποκύπτει.
Και αυτό, όπως διέγνωσε ο Καμύ, είναι αρκετό για να γεννήσει την πιο άγρια μορφή εχθρότητας σε όσους έχουν μάθει να ζουν γονατισμένοι.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην σελίδα του κ. Ανδρουλιδάκη στο fb
Εξαιρετικό άρθρο! Εύγε στον αρθρογράφο. Διαβάζοντάς το, νομίζει κανείς πως φωτογραφίζει γνωστά και μη εξαιρετέα ανθρωπάρια, που από το πρώτο άρθρο που δημοσιεύτηκε για κείνην εδώ μέσα, έσπευσαν να την ειρωνευτούν, διότι τούς πείραζε την “εξουσία”, χωρίς την οποία δεν μπορούν να ζήσουν.
Καταπληκτικό άρθρο…θα συμφωνήσω…..μακαρι να βγει μπροστά η ίδια … ένα σύνθημα : αξιοκρατία κ θεσμοί….ολα τα αλλά θα ακολουθήσουν
Πολλή στήριξη της κυρίας Καρυστιανού από τον ”Δρόμο της Αριστεράς” , που δυστυχώς πολύ λίγους Έλληνες επηρεάζει και θα ”κάψει” τα φτερά της.
Σε κάθε περίπτωση η όποια πολιτική κίνηση της κυρίας Καρυστιανού θα είναι ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ και δύσκολα θα ”συνταχθεί” σε κόμμα με οικονομική στήριξη και που θα έχει πρόγραμμα για όλα τα θέματα -εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά- για να συμμετάσχει στις επόμενες εκλογές που θα έχουμε σε 15 μήνες, ενώ ”φθείρεται” και από τους συγγενείς των άλλων θυμάτων των Τεμπών.
Ό,τι θέλουμε δεν γίνεται εδώ και τώρα-για να ξέρουμε τι λέμε-.
Η κυρία Καρυστιανού δεν μιλάει ούτε για Δεξιά ούτε για Αριστερά. Μιλάει για το αυτονόητο το οποίο θεωρούμε αναγκαίο όλοι μας αλλά δεν τολμούμε να προβάλλουμε και βρισκουμε διέξοδο μέσα από συμβιβασμούς και συναλλαγές. Τον λόγο της τον έχει ανάγκη η κοινωνία τον έχουμε ανάγκη όλοι μας. Αλλιώς και η θυσία των 57 θα πάει χαμένη
” Μιλάει για το αυτονόητο το οποίο θεωρούμε αναγκαίο όλοι μας”
ΟΛΟΙ μας; Είσαι σίγουρος;
Εννοώ αυτούς που δεν βλέπουν την πολιτική ως συμφέροντα μικρά και μεγάλα. Η μεγάλη πλειοψηφία την βλέπει ως συμφέροντα, έτσι μάθαμε έτσι μας έμαθε το πολιτικό σύστημα, το επέβαλε. Όμως και αυτοί, όλοι μας δηλαδή αντιλαμβανόμαστε το αυτονόητο, τί πρέπει να γίνει.