Η “κρίση” στο Καζακστάν.- Ποιός έχασε και ποιός κέρδισε;

Γράφει ο Ιωάννης Κόντης (*)          

Το Καζακστάν, χώρα της κεντρικής Ασίας, η ένατη χώρα σε μέγεθος στον κόσμο, με έκταση 2.724.900 τ.χλμ, με πληθυσμό περί τα 19 εκατομμύρια, [10 εκατ. Καζάκοι, 2 εκατ. Ρώσοι και οι λοιποί Ουκρανοί, Γερμανοί, Ουζμπέκοι, Τάταροι, Ουιγούροι κλπ, συνολικά 131 διαφορετικές φυλές].

Παλαιά πρωτεύουσα ήταν η Αλμάτι και νέα πρωτεύουσα από τον Μάρτ. 2019 η Νουρσουλτάν, (τέως Αστανά) προς τιμήν του Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεβ. Θρησκεία: 70% μουσουλμάνοι, 26% χριστιανοί, 4% διάφοροι. Ανεξαρτητοποιήθηκε το 1991 με πρώτο πρόεδρο τον Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεβ. Σημερινός Πρόεδρος ο Κασίμ Τζομάρτ Τοκάγιεφ.

Είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο σε παραγωγή ουρανίου, χρώμιου, μόλυβδου, και ψευδάργυρου, η τρίτη σε μαγγάνιο, η πέμπτη σε χαλκό. Εξάγει επίσης σίδηρο, άνθρακα, φωσφορίτη, χρυσό, διαμάντια και υδρογονάνθρακες.

Το ΑΕΠ της χώρας ξεπερνάει τα 120 δις. δολάρια. Το νόμισμα είναι το τένγκε με ισοτιμία 1ευρώ προς 400 τένγκε περίπου. Πολίτευμα: Προεδρική Δημοκρατία. Επικρατεί μεγάλος αυταρχισμός της πολιτικής εξουσίας και μεγίστη διαφθορά. Υπάρχουν κόμματα, αλλά κυβερνά πάντα το κόμμα Νούρ Οτάν=Πατρίδα, του Ναζαρμπάγιεβ. Ανήκει στον ΟΗΕ, ΟΥΝΕΣΚΟ, την ΚΑΚ, τον Οργ. για Ασφ & Συνεργ. Ευρώπη, Οργανισμό της Σαγγάης, Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας κ.α. Προσωπικά πίστευα, ότι ήταν θέμα χρόνου η έκρηξη κάποιας μορφής κρίσης στο Καζακστάν, όπως ακριβώς πίστευα για την Λευκορωσία και Ουκρανία.

Το 2005 επισκέφτηκα το Καζακστάν δύο φορές, όπου διαπιστεύτηκα ως Ακόλουθος Άμυνας και μελέτησα την χώρα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου. Μάλιστα, επειδή ο Επιτελάρχης του Γενικού Επιτελείου του Καζακστάν τύγχανε να ήταν φίλος και συμμαθητής μου στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας 1998-2000, είχα εκεί μία πολύ καλή και εγκάρδια ενημέρωση και φιλοξενία. Την περίοδο εκείνη, η πολιτικο-οικονομική κατάσταση στην Ρωσική Ομοσπονδία είχε ήδη βελτιωθεί σημαντικά στα πέντε έτη διακυβέρνησης του προέδρου Πούτιν, καθώς επίσης και στο Καζακστάν, με την απολυταρχική διακυβέρνηση Ναζαρμπάγιεβ.

Η φιλία και συνεργασία των δύο χωρών ήταν άψογη, όπως στα σοβιετικά χρόνια. Όμως, πάντοτε στην εξωτερική πολιτική των χωρών υπήρχαν και θα υπάρχουν οι σφαίρες επιρροής. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, θεωρώ απολύτως βέβαιο, ότι η πρόσφατη υποκίνηση σε στάση των πολιτών του Καζακστάν προκλήθηκε από τις ΗΠΑ, με σύμπραξη της Τουρκίας, προκειμένου να την αποσπάσουν από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και να βρεθούν στο “μαλακό της υπογάστριο”, και όχι (όπως λένε οι πολλοί), από το “βαθύ κράτος” που είχε στήσει ο προκάτοχος του Τοκάγιεφ, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της χώρας Καρίμ Μασίμοφ, μαζί με το νούμερο δύο των μυστικών υπηρεσιών Σαμάτ Αμπίς, αμφότεροι του περιβάλλοντος Ναζαρμπάγιεφ.

Η επιρροή του Ναζαρμπάγιεφ ήταν κυρίαρχη σε όλη την νεότερη ζωή του Καζακστάν, τουλάχιστον μέχρι την εξέγερση. Δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Ο χρόνος της εξέγερσης επιλέχθηκε κατάλληλα για να συμπέσει με την ώρα που διακυβεύεται το πολύ σοβαρό θέμα των σχέσεων Ρωσίας και Ουκρανίας. Οι ΗΠΑ επιζητούν να θέσουν το Καζακστάν στην σφαίρα επιρροής τους, αυτή την πλουσιοτάτη χώρα με τόσους θησαυρούς στο υπέδαφός της, με τους εξαιρετικά διεφθαρμένους κυβερνητικούς [σημειώνω ότι ολόκληρη η οικογένεια του 81 ετών Ναζαρμπάγιεφ, κόρες, γαμπροί, συγγενείς καθώς και νεοφανείς πάμπλουτοι και άνευ ελέγχου ολιγάρχες, λυμαίνονται την χώρα], με εκτενή σύνορα με την Ρωσία και Κίνα και με πολλά εκατομμύρια πολιτών να βρίσκονται πολύ κάτω από το όριο της φτώχιας.

Η κρίση (εξέγερση ή επανάσταση) ξέσπασε στις 4 Ιαν. 2022, όταν χιλιάδες πολίτες βγήκαν κατ’ αρχάς άοπλοι στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για την άνευ λόγου και αιτίας αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου, το οποίο παράγει η χώρα σε τεράστιες ποσότητες και μάλιστα το εξάγει. Ήταν μία παντελώς άστοχη και άκαιρη απόφαση, τον χειμώνα και ενώ σχεδόν τα πάντα στην χώρα κινούνται με φυσικό αέριο και η χώρα θερμαίνεται από αυτό. Με την έκρηξη της εξέγερσης, η άστοχη απόφαση περί της ανατιμήσεως του φυσικού αερίου αποσύρθηκε άμεσα με παρέμβαση του προέδρου Τοκάγιεβ, που δήλωσε ευθέως, πως το υπόβαθρο των διαμαρτυριών δημιουργήθηκε από την αποτυχία του κράτους να καταπολεμήσει τη φτώχεια και να εξασφαλίσει δίκαιη κατανομή του εισοδήματος.

Οι εξεγερθέντες ακολούθως ζήτησαν, ως αναμένονταν άλλωστε, την παραίτηση της κυβερνήσεως. Αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τον Τοκάγιεβ και έτσι η κρίση γενικεύθηκε σε όλη την χώρα. Προσωπικά με εξέπληξε το μέγεθος αλλά και η βιαιότητά της. Δεν μπορεί να συγκριθεί -βέβαια- με την εξέγερση στην πλατεία Χρεσάτικ του Κιέβου τον Φεβρ. 2014, όπου εξεδιώχθη βιαίως ο εκλεκτός της Μόσχας εκλεγμένος πρόεδρος Βίκτωρ Γιανουκόβιτς.

Εκεί η ίδια “ειρηνοποιός δύναμη”, οι ΗΠΑ, με τον γνωστό μας κ.Πάϊατ, έπραξαν το “θαύμα” τους, αφού ουσιαστικά απέσπασαν από τον σφιχτό εναγκαλισμό της Μόσχας “την αδελφή” Ουκρανία, αφήνοντας πίσω δεκάδες νεκρούς και ερείπια. Στην Ουκρανία η κρίση ήταν τοπικού χαρακτήρα, επειδή συνέβη μόνον σε μια πλατεία του Κιέβου, ενώ η βίαιη εξέγερση στο Καζακστάν, ξεκίνησε μεν στις νότιες και δυτικές περιοχές, αλλά σαν αστραπή, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη σχεδόν την τεράστια χώρα.

Το τεράστιο μέγεθος της εξέγερσης προσδιορίζεται αριθμητικά από τους κατ’εκτίμηση 50.000 και πλέον διαδηλωτές σε όλη την χώρα, [πολλοί εκ των οποίων ήσαν καλά εκπαιδευμένοι μαχητές], οι οποίοι, ενώ αρχικώς διαμαρτύρονταν για την αύξηση της τιμής του αερίου, ακολούθως, εξοπλιστήκαν άμεσα με ελαφρύ οπλισμό και πυρομαχικά που μετέφεραν ειδικά για το σκοπό αυτό φορτηγά αυτοκίνητα στους δρόμους, από τους διοργανωτές.

Έτσι η βίαιη εξέγερση μετατράπηκε σε ένοπλη στάση για την κατάλυση της εξουσίας στην χώρα. Οι στασιαστές επιτέθηκαν σε όλα σχεδόν διοικητικά κυβερνητικά και λοιπά σημαντικά δημόσια κτήρια, τα οποία τα κατέστρεψαν και τα έκαψαν. Να σημειωθεί πως οι αντιπολιτευόμενοι λογαριασμοί στα social media είχαν κάνει λόγο για ανθρώπους του οργανωμένου εγκλήματος και μπράβους που στρατολογήθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες για να δράσουν προβοκατόρικα, λεηλατώντας καταστήματα στο Αλμάτι. Τους ισχυρισμούς των διαδηλωτών επιβεβαιώνει η σύλληψη ενός διαβόητου Καζακστανού μαφιόζου, του “Άγριου Αρμάν”, ο οποίος μετείχε στις ομάδες που προκάλεσαν τα επεισόδια.

Η χώρα περιήλθε σε πλήρες χάος, η κυβέρνηση έδειχνε να μην μπορεί να αναχαιτίσει τους στασιαστές. Η παλιά πρωτεύουσα Αλματί αλώθηκε, κατελήφθη το εκεί διεθνές Α/Δ, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, χιλιάδες καταστήματα και τράπεζες λεηλατήθηκαν, τα αγάλματα του πρώην προέδρου Ναζαρμπάγιεβ κατεστράφησαν, στους δρόμους εξελίχθησαν σκληρές μάχες με τις δυνάμεις της τάξεως και τον στρατό, με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, ενώ οι στασιαστές έφθασαν στο σημείο να αποκεφαλίσουν και μερικούς αστυνομικούς.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι πολλά ένοπλα άτομα “δεν μιλούσαν καζακικά ή ρωσικά”. Είναι προφανές σε κάθε υποψιασμένο παρατηρητή, ότι αυτό δεν ήταν κάτι αυθόρμητο, αλλά αντιθέτως κάτι επιμελώς και προσεκτικά προετοιμασμένο. Η όλη επιχείρηση της εξέγερσης ήταν πολύ καλά οργανωμένη και σχεδιασμένη από ειδικούς, οι δε στασιαστές (τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ αυτών), γνώριζαν καλά την χρήση πυροβόλων όπλων, το έδαφος, τους στόχους που θα πληγούν, είχαν επικοινωνία και συντονισμό ενεργειών μεταξύ τους.

Ο τρόπος και ο χρόνος ενεργείας των στασιαστών, τα χρησιμοποιηθέντα μέσα καθώς και η ταχύτης εξελίξεως της όλης ενεργείας, καταδεικνύουν τον υψηλό βαθμό εξειδίκευσης, τουλάχιστον των πρωτεργατών της στάσης, και την ύπαρξη πλήρως οργανωμένου σχεδίου.

Θα ρωτούσε κάποιος: καλά, οι Ρώσοι δεν γνώριζαν τίποτε; Αιφνιδιάστηκαν; Θεωρώ βέβαιο, ότι υπηρεσίες πληροφοριών της Ρωσίας γνώριζαν πάρα πολλά. Πιθανόν να μην γνώριζαν τον ακριβή χρόνο, το ακριβές μέγεθος και τη βιαιότητά της. Οι υπηρεσίες ασφαλείας του Καζακστάν όμως, υστέρησαν πολύ στο έργο τους. Δεν είναι τυχαίο, ότι στις 5 Ιανουαρίου, ο πρόεδρος Τοκάγεφ απέλυσε τον Καρίμ Μασίμοφ, άνθρωπο του Ναζαρμπάγιεφ, τότε επικεφαλής της ισχυρής Επιτροπής Εθνικής Ασφαλείας. Στη συνέχεια ο Μασίμοφ συνελήφθη ως ύποπτος για προδοσία.

Εδώ ας διερευνήσουμε το υποτιθέμενο ερώτημα και τις απορρέουσες συνέπειές του: Εφόσον οι Ρώσοι γνώριζαν τι θα συνέβαινε, γιατί δεν έκαναν απολύτως τίποτα ενωρίτερα, για να αποτρέψουν αυτό που μόλις συνέβη;

Προκειμένου να δώσουμε μια πραγματική και λογική απάντηση σε αυτό, θα πρέπει πρώτα να ξαναδούμε επί τροχάδην τι συνέβη στη Λευκορωσία, Γεωργία και Αρμενία προσφάτως.

Ο Πρόεδρος Λουκασένκο, είχε σχεδόν την ίδια εξωτερική πολιτική με τον Πρόεδρο Τοκάεφ του Καζακστάν, δηλαδή αυτό που αποκαλείται «εξωτερική πολιτική πολλών κατευθύνσεων», όπως λαϊκά λέμε στην χώρα μας “το έπαιζε ταυτόχρονα σε δύο ταμπλώ”. Η ΗΠΑ και τα υποτελή τους κράτη στην ΕΕ, προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Λουκασένκο, ο οποίος, δεμένος χρόνια με την εξουσία, δεν είχε άλλη επιλογή, από το να στραφεί στη Ρωσία για άμεση βοήθεια για επιβίωση.

Η Ρωσία, φυσικά, τον υποχρέωσε να δεχθεί όρους, όπως: “την από εδώ και εμπρός αρίστη συμπεριφορά προς την Μόσχα” και την “πλήρη εγκατάλειψη της εξωτερικής πολιτικής  των πολλών κατευθύνσεων”. Τι επακολούθησε; Η αντιπολίτευση άμεσα συντρίφτηκε, ο Λουκασένκο επικράτησε και η Ρωσία με τη Λευκορωσία έχουν κάνει σημαντικά περαιτέρω βήματα προς το κοινό τους μέλλον. Πιστεύω λοιπόν, ότι  ο πρόεδρος Πούτιν δεν επέδειξε καμία αδυναμία, όπως λένε μερικοί, ότι άφησε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να προσεγγίσουν και να διαλύσουν τις χώρες στη ρωσική περιφέρεια. Δεν θα το επιτρέψει ποτέ αυτό. Το γνωρίζω πολύ καλά. Αποτελεί δόγμα για την Ρωσία η ύπαρξη μιας “ουδετέρας ζώνης” (buffer zone) πέριξ των Δυτικών και νοτίων συνόρων της. Το ίδιο έγινε το θέρος του 2008 με τον Σαακασβίλη στην Γεωργία.

Οι ΗΠΑ έπεισαν το ανδρείκελο αυτό να προσπαθήσει να αποσπάσει την Βόρειο Οσσετία από την Ρωσία. Του υποσχέθηκαν μάλιστα πλήρη στρατιωτική υποστήριξη. Αποτέλεσμα: Τα Ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν άμεσα στην Γεωργία και σταμάτησαν μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Τυφλίδα. Οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν παντελώς μόνο τον Σαακασβίλη.

Η Λευκορωσία και η Γεωργία θα σκεφτούν πολύ να “σηκώσουν κεφάλι” για πολλά χρόνια στην Μόσχα. Θα σας θυμίσω επίσης και τον αιθεροβάμονα Αρμένιο πρόεδρο Πασινιάν, ο οποίος παραγνωρίζοντας την πολύ αδύναμη στρατιωτική ισχύ και θέση της χώρας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, [27 Σεπ. μέχρι Δεκέμβριο 2020] προέβαινε σε επικριτικές δηλώσεις για την φίλη Ρωσία, και αυτό, μέχρι να επιτεθούν -οι κατευθυνόμενοι από άλλα κέντρα αποφάσεων- Αζέροι. Τότε, έχασε το χρώμα του, έχασε το Ναγκόρνο Καραμπάχ μια για πάντα, άλλαξε τελείως πολιτική, που δεν ήταν άλλη, από το να στραφεί στη Ρωσία, ζητώντας επειγόντως βοήθεια και πολιτική επιβίωση.

Μόλις ενεπλάκη η Ρωσία ως διαιτητής, ο πόλεμος σταμάτησε αμέσως και οι μέχρι τότε αήττητοι “Μπαϊρακτάρ” σταμάτησαν να πετούν. Η ηρεμία απεκαταστάθη πάραυτα. Ο Ερντογάν, το ΝΑΤΟ και οι παρατρεχάμενοί τους, βουβάθηκαν τελείως. Είναι, ή δεν είναι αυτό το αποτέλεσμα η απόδειξη της ισχυρής Ρωσίας; Και τώρα προσέξτε την γλυκιά εκδίκηση του Πούτιν. Άφησε τον ίδιο τον Πασινιάν, που τυχαίνει να είναι σήμερα ο επικεφαλής του  Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (κάτι αναλογικά σαν τον Στόλτενμπεργκ του ΝΑΤΟ, δηλαδή ένα επίσημο φερέφωνο χωρίς πραγματική εξουσία), να ανακοινώσει επισήμως την στρατιωτική επιχείρηση του Οργανισμού στο Καζακστάν. Λειτούργησε άψογα η περίφημη εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, και έβαλε αρχικά τον Λουκασένκο, τον Πασινιάν και τώρα τον Τοκάεφ, δηλαδή όλους τους πρώην πολυ-διανυσματικούς στην εξωτερική τους πολιτική Προέδρους, να εκλιπαρήσουν τη Ρωσία για βοήθεια και μετά να την λάβουν, να εγκαταλείψουν τις πρώην πολυ-διανυσματικές πολιτικές τους, και να ενταχθούν στο “άρμα” της Μόσχας.

Τα παραπάνω απαντούν στο ερώτημα πως αντέδρασαν οι Ρώσοι στην κρίση, εφόσον γνώριζαν περί αυτής. Αυτό ήταν το προφανές πολιτικό τίμημα, το κέρδος της Ρωσικής Εξωτερικής Πολιτικής καθώς και ο άριστος τρόπος εκδήλωσής της, ήτοι, να είναι πλήρως προετοιμασμένη να επέμβει στρατιωτικά την κατάλληλη στιγμή.

Γνωρίζουμε, ότι από αρχάς Δεκεμβρίου 2021, οι Ρώσοι έχουν συγκεντρώσει περί τους 100.000 άνδρες και μηχανοκίνητα στα σύνορα της Ουκρανίας, (αργότερα και στη Λευκορωσία και Κριμαία), έτοιμους να εισβάλλουν στο Ουκρανικό έδαφος και να καταλάβουν την ανακηρυχθείσα αυτόνομη περιοχή Ντομπάς (δηλαδή του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ).

Λόγω όμως των υφισταμένων σαφών πληροφοριών περί εξεγέρσεως στο Καζακστάν, οι ετοιμοπόλεμες Αερομεταφερόμενες Ταξιαρχίες και οι Ταξιαρχίες Ειδικών Δυνάμεων, ήταν σε αναμονή μεταφοράς τους πλησίον των αεροδρομίων, πλήρως και καταλλήλως επανδρωμένες και εφοδιασμένες για σκληρό χειμερινό αγώνα, υπό προειδοποίηση για αναχώρηση μερικών ωρών. Η επιχείρηση στο Καζακστάν δεν θα ήταν όπως στη Συρία, όπου υπήρχαν διάσπαρτα στρατεύματα των ΗΠΑ, της Τουρκίας και άλλων χωρών, τα οποία παρεμπόδιζαν μία συντριπτική επιχείρηση επέμβασης της Ρωσίας κατά των Ισλαμιστών και παρακρατικών, για να τους “τσακίσουν” σε λίγες ημέρες. Στο Καζακστάν προσφέρετο πεδίο δράσης ελεύθερο άμεση και καταιγιστική επέμβαση των Ρωσικών δυνάμεων, που ήταν έτοιμες να συντρίψουν κάθε αντίσταση. Αναμένονταν μόνον η επίσημη αίτηση βοήθειας του Καζακστάν στον Οργανισμό

Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας [Collective Security Treaty Organization (CSTO) ή Ρωσικά: Организация Договора о коллективной безопасности] που θα υπέγραφε ο Πρόεδρος Τοκάγιεβ. Η Μόσχα θα επενέβαινε μόνον κατόπιν επισήμου προσκλήσεως του Οργανισμού και όχι μονομερώς, για να μη δημιουργήσει ένα νέο μέτωπο διαμάχης και προστριβών με την με την Δύση, δηλαδή αυτό που όλοι ονομάζουν  “παγκόσμια δημοκρατική δυτική κοινότητα”.

Καλόπιστα θα με ρωτήσετε: Και ποιά είναι η αυτή η “παγκόσμια δημοκρατική δυτική κοινότητα”;

Θα σας απαντήσω ευθέως και χωρίς περιστροφές: Την ονομάζω Αγγλο-σιωνιστική Αυτοκρατορία. Είναι αυτή που προσπαθεί να επιβάλλει παγκοσμίως την νέα τάξη πραγμάτων, έχοντας τα δικά της “λεγόμενα” διεθνή δικαστήρια για να δικάζει όπως αυτή θέλει “τα λάθη” των λαών και των ηγετών τους, τις δικές της εκδοτικές τράπεζες των κυρίαρχων τραπεζογραμματίων του κόσμου, τα δικά της χρηματιστήρια για να κοστολογεί και ελέγχει τα παγκόσμια αγαθά και να φορολογεί την διακίνηση του παγκoσμίου πλούτου, τις δικές της τράπεζες (όρα BIS – Bank for International Settlements) για να συγκεντρώνει τον παγκόσμιο πλούτο από τους “ελευθέρους” κατ’ ευφημισμόν πολίτες των υποτακτικών κρατών, που λειτουργούν με τις κατ’ επίφασην “δημοκρατικές” κυβερνήσεις τους, είναι αυτή που κατέχει τα 3/4 των παγκοσμίων αποθεμάτων χρυσού και πολυτίμων μετάλλων, αυτή που βρίσκεται πίσω την Λέσχη Bilderberg και τις λοιπές “αόρατες δομές” που επιλέγουν, τοποθετούν και χειραγωγούν τους ηγέτες των υποτελών χωρών, αυτή που επεμβαίνει στρατιωτικά σε ανεξάρτητα κράτη, παντελώς αδικαιολόγητα, και κατά την κρίση της, για να  τιμωρήσει τους “κακούς ηγέτες” προβαίνοντας σε πρωτοφανείς γενοκτονίες, χρησιμοποιώντας ως εκτελεστικό όργανο το ΝΑΤΟ και τον υποχείριο ΟΗΕ (όρα: Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, κέρας Αφρικής, Γεωργία, Ουκρανία, Λευκορωσία, κλπ, αυτή που αποφάσισε να νοθεύσει δημογραφικά τον πληθυσμό της Ευρώπης μεταφέροντας λαθρομετανάστες από το Μπάγκαντές, το Πακιστάν και την υποσαχάρια Αφρική και πρόσφυγες από το Ιράκ και Συρία, αυτή που προστάζει την νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, τις υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, τις παρελάσεις υπερηφάνειας των γκέϊ, αυτή που απαξιώνει τις διαμορφωθείσες διαιώνιες Αξίες του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στηριγμένες στην Χριστιανική θρησκεία και την Ελληνική Φιλοσοφία, αυτή που οδηγεί την ανθρωπότητα στην πανθρησκεία και ιδιαίτερα στον απο-Χριστιανισμό, και άλλα. Η θρασύτητά της έσπασε κάθε όριο, όταν άτομα που την υπηρέτησαν, όπως ο Βρετανός Μπλέρ, ο πρόεδρος Μπούς, ο Κόλινς Πάουερ, ο Χόλμπρουκ, η Ολμπράϊτ, ο Ανάν, ο Ομπάμπα, κ.α. αντί να οδηγηθούν στο λεγόμενο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα πολέμου κατά της ανθρωπότητας, όχι μόνον δεν τους ακούμπησε κανείς, αλλά μερικοί εξ αυτών πήραν και το βραβείο Νόμπελ.

Τι τραγικό!! Αυτή είναι λοιπόν η Αγγλο-σιωνιστική Αυτοκρατορία. Φθίνουσα μεν, αλλά υφίσταται. Όλες οι άλλες χώρες στον δυτικό κόσμο απολαμβάνουν το μέγα “προσόν” ότι είναι με το μέρος των “καλών” και ότι είναι τιμή να αποτελούν τους υποτελείς συμμάχους, δηλαδή “μαριονέτες” του συστήματος της νέας τάξης πραγμάτων. Κάποια καλυτέρα θέση ίσως διεκδικεί η Γαλλία, αλλά και αυτή συνεχώς παρεμποδίζεται να αναδειχθεί.

Επισημαίνω, ότι οξυδερκές, προκλητικό και προφητικό, όπως αποδείχτηκε, είναι το βιβλίο του Samuel Huntington, που αναλύει με εξαιρετικό τρόπο την παγκόσμια πολιτική και εξηγεί, ότι οι πολιτισμοί έχουν αντικαταστήσει τις ιδεολογίες, ως την καθοριστικής σημασίας δύναμη σε θέματα γεωπολιτικής. Το βιβλίο του “Η Σύγκρουση των Πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης” που πρωτοεκδόθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, προέβλεψε την ανασυγκρότηση των χωρών ανά τον κόσμο σύμφωνα με πολιτισμικές σφαίρες επιρροής ή “πολιτισμούς”, και σήμερα πλέον αποτελεί ένα κλασικό έργο διεθνών σχέσεων.

Ευφυές -λοιπόν- το σχέδιο του Πούτιν, προκειμένου να μην κατηγορηθεί ότι επεμβαίνει ενόπλως σε άλλη χώρα. Στη συνέχεια της εξέγερσης, την 5η Ιανουαρίου ήρθε η είδηση, ​​ότι ο Πρόεδρος Τοκάγιεβ απηύθυνε έκκληση στον Οργανισμό Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, [ιδρύθηκε τον Μαϊ. 1992. Συμμετέχουν: Ρωσία, Αρμενία, Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Αρμενία, Τατζικιστάν και Κιργιστάν), ο οποίος μέχρι τώρα ήταν ένας μάλλον χαλαρός οργανισμός σαν το ΝΑΤΟ, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, με δήλωσή του στις 4 Δεκ. 2019 ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ονόμασε «εγκεφαλικά νεκρό», προσερχόμενος μάλιστα στη Σύνοδο της Συμμαχίας.

Την 6η Ιαν., η Ρωσία ξεκίνησε άμεσα μια  τεράστια στρατιωτική αεροπορική γέφυρα για να μετακινήσει τις ετοιμοπόλεμες δυνάμεις στο Καζακστάν. Εκτελέστηκαν περισσότερες από 108 σχετικές πτήσεις. Αρχικώς, κατάλληλες δυνάμεις αλεξιπτωτιστών δημιούργησαν αερο-προγεφυρώματα για την σταθεροποίησή τους και μετά κατέλαβαν τα μεγάλα αεροδρόμια και άλλα κομβικά σημεία στήριξης. Από την Ρωσία μετακινήθηκαν: Υπομονάδες της 45ης Ταξιαρχίας Ειδικών Δυνάμεων, η 98η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία Φρουρών (-) και η 31η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία Φρουρών. Οι Ρώσοι, στο πλαίσιο της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, απαίτησαν να συμμετάσχουν για την τήρηση των προσχημάτων και ανεξάρτητα μικρά τμήματα Ειδικών Δυνάμεων Αρμενίων, Κιργιζίων και Τατζίκων, τα οποία μεταφέρθηκαν με Ρωσικά μεταγωγικά Αφη για άμεση δράση. Ενδιαφέρον είναι, ότι και οι Λευκορώσοι (που δεν συμμετέχουν στη Συνθήκη Συλλογικής Ασφάλειας), έστειλαν επίσης μια ενισχυμένη δύναμη από την επίλεκτη 103η Ανεξάρτητη Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία Φρουρών τους.

Λαμβάνοντας υπόψη τις τρέχουσες εντάσεις της Ρωσίας με τη Δύση για την Ουκρανία, η ταχύτητα με την οποία στάλθηκαν αυτές οι δυνάμεις στο Καζακστάν, πιστεύω ακράδαντα όπως σας προανέφερα, ότι αποτελούν σαφώς μια αριστοτεχνικά προετοιμασμένη στρατιωτική επιχείρηση.

Θα αναφέρω λίγα λόγια σχετικά με τις στρατιωτικές δυνάμεις του  Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας που επιχείρησαν στο Καζακστάν: Οι δυνάμεις της Ρωσίας και της Λευκορωσίας (περίπου 3.000 Ρώσοι και 500 Λευκορώσοι), αποτελούν την στρατιωτική ελίτ των χωρών τους, κορυφαίοι και σκληραγωγημένοι στη μάχη επαγγελματίες, άρτια εκπαιδευμένοι και άριστα εξοπλισμένοι. Οι άλλες δυνάμεις αποτελούν μικρότερα τμήματα, κυρίως για διακόσμηση των δημοσίων σχέσεων, παρά για οτιδήποτε άλλο. Η Αποστολή των στρατευμάτων ήταν:

Να συντρίψουν πλήρως οποιονδήποτε στασιαστή (δυτικό μαχητή, εθνικιστή ή ισλαμιστή) και να αποκαταστήσουν την τάξη.

Να προστατεύσουν τα διοικητικά κτήρια και τις βασικές εγκαταστάσεις του Καζακστάν και ασφαλώς της Ρωσίας στο κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ.

Να διευκολύνουν τις δυνάμεις ασφαλείας και τις στρατιωτικές δυνάμεις του Καζακστάν να καταστείλουν πλήρως την στάση και να αποσυρθούν με μελλοντική διαταγή, αφού παραδώσουν την διαφύλαξη τις τάξης στις δυνάμεις ασφαλείας του Καζακστάν.

Να στείλουν ένα πολιτικό μήνυμα στις δυνάμεις ασφαλείας του Καζακστάν, ότι εμείς φυλάμε την πλάτη σας, μην ανησυχείτε, κάντε τη δουλειά σας τώρα ήσυχα.

Να στείλουν ένα πολιτικό μήνυμα στους εξεγερμένους: είτε θα καταθέσετε τα όπλα, είτε θα φύγετε στο εξωτερικό, είτε θα πεθάνετε εδώ.

Να στείλουν ένα πολιτικό μήνυμα στις ΗΠΑ και την Τουρκία, ότι ο Τοκάεφ τώρα είναι ο δικός μας άνθρωπος, τον χάσατε μαζί και αυτή τη χώρα. Να στείλουν ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα σε ολόκληρη την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο.

Να στείλουν ένα μήνυμα σε ηγέτες, όπως ο Ερντογάν ή ο Βούτσιτς που εφαρμόζουν αυτή την πολιτική, ότι θα καταλήξει πολύ άσχημα για εκείνους αν δεν αλλάξουν στάση εγκαίρως.

Η αποστολή των Δυνάμεων ολοκληρώθηκε επιτυχώς την 8η Ιανουαρίου. Η Αστυνομία του Καζακστάν έχει ανακοινώσει ότι περισσότεροι από 7.000 άνθρωποι έχουν συλληφθεί σε σχέση με τις ταραχές.

Αξιολογώντας την απειλή της Ρωσίας προερχομένη από το Καζακστάν, κρίνεται ως λίαν επικίνδυνη, διότι: α) έχει τεράστια ανοιχτά και απροστάτευτα σύνορα 7.600 χιλιομέτρων, β) υπάρχει μία ισχυρή “παντουρκική βάση” υποστηριζόμενη σθεναρώς από την Τουρκία, στην προσπάθεια της τελευταίας να οργανώσει και να διευθύνει τα Τουρκόφωνα κράτη ως μία μεγάλη περιφερειακή δύναμη από το Αιγαίο και τα Βαλκάνια μέχρι την Κίνα (αυτό άρχισε από τον Τοργούτ Οζάλ), γ) υπάρχει ένας εξίσου ισχυρός υπόγειος σύνδεσμος από διάφορους μη κρατικούς, ακόμη και κρατικούς παράγοντες στην περιοχή με πολλούς τακφιρίτες(*), [Τακφιρισμός, ονομάζεται «η μειονοτική Ισλαμική ιδεολογία» που πρεσβεύει τη δολοφονία άλλων Μουσουλμάνων που δηλώνονται ως άπιστοι] και δ) υπάρχουν έντονες εθνοτικές εντάσεις μεταξύ των τουρκογενών Καζάκων και των Καζάκων πολιτών της ρωσικής μειονότητας στον βορά της χώρας.

Το εγχείρημα της Αγγλο-σιωνιστικής Αυτοκρατορίας να κατακτήσει τη Λευκορωσία θα ήταν πράγματι πολύ κακό για την Ρωσία, αλλά το να κατακτούσε το Καζακστάν… θα ήταν -πιστεύω- ολέθριο. Έτσι, η άμεση και προβλέψιμη συνέπεια της εξέγερσης, που ο Τοκάεφ διδάχθηκε τώρα πολύ καλά, είναι, ότι η μοίρα του πλέον εξαρτάται από τη Ρωσία, όπως ακριβώς και του Λουκασένκο.

Τίποτε δεν χαρίστηκε στον Τοκάγιεβ και το Καζακστάν. Από πληροφορίες που συνέλλεξα, η Ρωσία για την αποκατάσταση της τάξης ζήτησε και έλαβε: 1) Ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του Κράτους να είναι η Ρωσική και όχι η Τουρκική όπως επέμενε ο Ερντογάν στον Τοκάγιεβ, καθώς επίσης να μην εγκαταλειφθεί το κυριλλικό αλφάβητο έναντι του λατινικού. 2) Αναγνώριση της κτήσης της Κριμαίας από την Ρωσία, σε αντιδιαστολή με όσα ο Ερντογάν ζητούσε από τον Τοκάγιεβ να κάνει. 3) Αυτονομία της μεγάλης ρωσικής μειονότητας του Καζακστάν (περιοχή του Ορεμπούργκ βόρεια, όπου το 75% και πλέον του πληθυσμού είναι Ρωσικής καταγωγής) και 4) Παραχώρηση ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στο έδαφος του Καζακστάν σε βάθος χρόνου.

Όπως αντιλαμβανόμαστε η Ρωσία επικράτησε στο Καζακστάν πολιτικο-στρατιωτικά με μία θαυμάσια κίνηση “ματ”, όπως λέμε στο σκάκι. Ταυτοχρόνως, κατάφερε μία θανάσιμη μαχαιριά στην μεγάλη ιδέα του παντουρκισμού του Ερντογάν για την ένωση των τουρκόφωνων χωρών, μετά το μέγα τραύμα που δέχθηκε στο Καζακστάν. Παρεμπιπτόντως αναφέρω, ότι η Ρωσία έχει επίσης μια πολύ βαθιά διείσδυση σε όλους τους ηγέτες στην περιοχή και δη στους τουρκόφωνους.

Ο αντίκτυπος αυτού που μόλις συνέβη στο Καζακστάν, αντηχεί ήδη σε ολόκληρη την Κεντρική Ασία.

Είναι λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης επωφελές ή όχι για το Κρεμλίνο; Πιστεύω ότι αποτελεί θρίαμβο για τη Ρωσία: Χωρίς να πραγματοποιήσει στρατιωτική εισβολή, αλλά απλώς επέμβαση μετά από αίτηση προς στρατιωτική βοήθεια, χωρίς απώλειες, χωρίς την μεσολάβηση δυνάμεων αλλοτρίων χωρών, η Ρωσία επέτυχε μεγάλη διεθνή νίκη. Κέρδισε το Καζακστάν και εξασφάλισε το μαλακό της υπογάστριο στον νότο. Επίσης επέτυχε να “σπάσει” κυριολεκτικά την πολυ-διανυσματική πολιτική των τριών ηγετών γειτονικών του χωρών και τους μετέτρεψε σε πιστούς και ευγνώμονες εταίρους του. Αυτό ήταν το μείζον αποτέλεσμα της κρίσης του Καζακστάν!

Συμπεράσματα:

1) Η στάση στο Καζακστάν ήταν ταυτόχρονα μια εξέγερση μεγάλης κλίμακας που πυροδότησαν οι ΗΠΑ και ταυτοχρόνως μια απόπειρα πραξικοπήματος.

2) Υπάρχουν συντριπτικά στοιχεία, ότι οι Ρώσοι είχαν επίγνωση του τι ερχόταν και επέτρεψαν το χάος να επιδεινωθεί αρκετά, ώστε να δώσει μόνο μία πιθανή επιλογή στον Τοκάεφ: να κάνει έκκληση για παρέμβαση του Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας και ακολούθως να επέμβει η Ρωσία.

3) Η εξαιρετική ταχύτητα της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης αιφνιδίασε τους πάντες και κανένα από τα μέρη που συμμετείχαν σε εκείνη την εξέγερση/πραξικόπημα (ΗΠΑ, Τακφιρίς(*) και Τούρκοι) δεν είχε χρόνο να αντιδράσει για να αποτρέψει την ταχεία ανάπτυξη των εξαιρετικά ικανών δυνάμεων, δυνάμεων που στη συνέχεια κατέστησαν ικανές τις δυνάμεις ασφαλείας του Καζακστάν να ανασυνταχθούν και να αναλάβουν τον έλεγχο της χώρας.

4) Επεμβαίνοντας ο Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας άνευ ουδεμιάς αντιδράσεως των ηγετών της Αγγλο-σιωνιστικής Αυτοκρατορίας, κατεδείχθη για μία ακόμη φορά, μετά το Αφγανιστάν, η σοβαρή αδυναμία επιτεύξεως  διεθνών επιτυχιών.

5) Οι ΗΠΑ (μαζί με όλους τους υποτελείς τους) κατόπιν αυτού, θα προσπαθήσουν να τρομάξουν  τη Ρωσία με συνομιλίες για «κυρώσεις» για την Ουκρανία. Είναι απολύτως βέβαιον, ότι οι Ρώσοι δεν θα υποχωρήσουν από τις κόκκινες γραμμές που έθεσαν με απόλυτο τρόπο, και αν οι Δυτικοί συνεχίσουν, θα έχουμε οδυνηρές εξελίξεις φέτος στην περιοχή του Ντομπάς.

6) Η Δύση απέτυχε να μετατρέψει το Καζακστάν σε «ρωσικό Αφγανιστάν» και η Ρωσία δεν θα το επιτρέψει αυτό και για την Ουκρανία.

7) Η Τουρκία απέτυχε να μετατρέψει το Καζακστάν σε τουρκικό υποτελές κράτος. Οι Τακφιρίς(*), με την καθοδήγηση της Τουρκίας και άλλων εξωθεσμικών κέντρων, ήθελαν να μετατρέψουν το Καζακστάν σε κάποιο είδος Εμιράτου.

8) Οι Ρώσοι θα επιβάλλουν κάθαρση στη σάπια πολιτική νομνκλατούρα του διεφθαρμένου Καζακστάν. Η FSB [Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας] και η GRU [Γενική Διεύθυνση Πληροφοριών των ΕΔ] θα έχουν τώρα το ελεύθερο χέρι για να καθαρίσουν την κατάσταση με τον ίδιο τρόπο που οι Ρώσοι καθάρισαν το τοπίο γύρω από τον Λουκασένκο και τον Άσαντ (στην περίπτωση αυτή με τη βοήθεια του Ιράν), αθόρυβα και πολύ αποτελεσματικά. Όσον αφορά τους Καζάκους ολιγάρχες του Ναζαρμπάγιεβ και τους αξιωματούχους που βοήθησαν την εξέγερση, είτε είναι νεκροί, είτε στη φυλακή, είτε ήδη βρίσκονται εκτός Καζακστάν, και πολύ γρήγορα θα συναντήσουν την τύχη τους.

9) Οι ηγέτες οι οποίοι έπαιζαν “το παιχνίδι των πολλών ακτίνων” στην εξωτερική τους πολιτική, ενώ είχαν στενές σχέσεις με την Μόσχα, έλαβαν το μάθημα και θα σκεφτούν πολύ να το ξαναδοκιμάσουν. Ας μη λησμονούμε, ότι οι Αμερικανοί, διά του στόματος Ντόναλντ Τράμπ διατύπωσαν ευθέως και πιό άκομψα το ίδιο δόγμα: “Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”.

10) Κατά την προσωπική μου άποψη, οι Καζάκοι θα τα πάνε στο μέλλον πολύ καλύτερα με τους Ρώσους, από ότι οι Ουκρανοί. Εκτιμώ, ότι θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες για να επαναπροσεγγίσουν η Ουκρανία και η Ρωσία.

11) Αν και η Κίνα με την Ρωσία είναι γείτονες, αλλά και οικονομικοί και πολιτικοί ανταγωνιστές στο Καζακστάν, είναι βέβαιον, ότι η Κίνα απολύτως και κατηγορηματικά θα αντιταχθεί να καταληφθεί το Καζακστάν από τις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, είτε από τους τακφιρίτες ή τους παντουρκιστές.

(*)

-Πτυχιούχος Τμήματος Οικονομικών Σπουδών ΑΠΘ

-Πτυχιούχος Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας ΔΠΘ

-Πτυχιούχος Ανωτάτης Σχολής Πολέμου

-Πτυχιούχος Ανωτάτης Στρατιωτικής Ακαδημίας του Γενικού Επιτελείου

Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας

-Ακόλουθος Άμυνας της Ελλάδος στην Μόσχα, 2004-2006 με παράλληλη

Διαπίστευση στο Καζακστάν, Λευκορωσία, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν και

Τουρκμενιστάν

Σημειώσεις από τη Βικιπαίδεια

(*) Τακφιρί (αραβικά: تَكْفِيرِيّ, takfīriyy λιτ. “αφοριστικός”) είναι ένας όρος που δηλώνει έναν μουσουλμάνο που αφορίζει έναν από τους ομοθρήσκους του, δηλαδή που κατηγορεί έναν άλλο μουσουλμάνο, ότι είναι αποστάτης. Εφόσον σύμφωνα με τις παραδοσιακές ερμηνείες του νόμου της σαρία, η τιμωρία για την αποστασία είναι η θανατική ποινή, και πιθανώς αιτία διαμάχης και βίας στη μουσουλμανική κοινότητα (Ummah), μια αβάσιμη κατηγορία τακφίρ ήταν μείζονα απαγορευμένη πράξη (χαράμ) στην ισλαμική νομολογία, με ένα χαντίθ που δηλώνει ότι αυτός που κακώς δηλώνει έναν μουσουλμάνο άπιστο, είναι ο ίδιος αποστάτης. Τακφιρισμός λοιπόν, έχει ονομαστεί «η μειονοτική ιδεολογία» που πρεσβεύει τη δολοφονία άλλων Μουσουλμάνων που δηλώνονται ως άπιστοι».Η ίδια η κατηγορία ονομάζεται τακφίρ, προέρχεται από τη λέξη καφίρ (άπιστος) και περιγράφεται ως όταν «αυτός που είναι μουσουλμάνος και χαρακτηρίζεται ακάθαρτος». Ο αποστάτης είναι μουρτάδ. Κατ’ αρχήν, στο κυρίαρχο σουνιτικό Ισλάμ, η μόνη ομάδα που είναι εξουσιοδοτημένη να ανακηρύξει έναν μουσουλμάνο καφίρ (άπιστο) είναι ο ουλαμάς, και αυτό γίνεται μόνο εάν έχουν ληφθεί όλες οι προβλεπόμενες νομικές προφυλάξεις. Η αβάσιμη κατηγορία τακφίρ, ήταν μια σημαντική απαγορευμένη πράξη (χαράμ) στην ισλαμική νομολογία. Παραδοσιακά, το τακφίρ χρησιμοποιήθηκε κατά των αυτοαποκαλούμενων Μουσουλμάνων που αρνούνταν ένα ή περισσότερα από τα βασικά δόγματα του Ισλάμ. Ισλαμικά κινήματα και ομάδες, όπως η Αχμαντίγια, έχουν ονομαστεί καφίρ και έχουν πέσει θύματα τακφίρ από πολλούς μουσουλμάνους επειδή κατηγορούνται ότι αρνούνται τη βασική αρχή του Τελειότητας της Προφητείας.Στην ιστορία του Ισλάμ, μια αίρεση που ξεκίνησε τον 7ο αιώνα Κ.Χ., γνωστή ως Χαριτζίτες, έκανε τακφίρ και αποτέλεσε πηγή εξέγερσης ενάντια στα πρώτα χαλιφάτα για αιώνες. Από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το τακφίρ έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για την «επικύρωση της βίας εναντίον ηγετών ισλαμικών κρατών» που δεν επιβάλλουν τη σαρία ή αλλιώς «κρίνονται ανεπαρκώς θρησκευόμενοι». Αυτή η εφαρμογή του τακφίρ έχει γίνει μια «κεντρική ιδεολογία» των εξτρεμιστών τζιχαντιστών ουαχαμπί-σαλαφιτών εξτρεμιστικών και τρομοκρατικών ομάδων, ιδιαίτερα της Αλ Κάιντα και του ISIL/ISIS/IS/Daesh, που έχουν βασιστεί στις ιδέες των μεσαιωνικών ισλαμιστών μελετητών Ibn Taymiyyah και Ibn Kathir, και εκείνων των σύγχρονων ισλαμιστών ιδεολόγων Sayyid Qutb και Abul A’la Maududi. Η πρακτική έχει καταγγελθεί ως παρεκκλίνουσα από τις κύριες μουσουλμανικές ομάδες και τους κύριους ισλαμιστές μελετητές όπως ο Hasan al-Hudaybi (π. 1977) και ο Yusuf al-Qaradawi.__________________________________________________________________

Πάντως, αν και η επίσημη τουρκική κυβέρνηση υποστήριξε τον πρόεδρο Τοκάγεφ, υπήρξε μία ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση ενός συμβούλου του Ερντογάν με το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών. Σχολιάζοντας την αποστολή (ρωσικών κυρίως) δυνάμεων του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας, ο  İhsan Şener δήλωσε πως το Καζακστάν θα επιστρέψει στην «στείρα καταπίεση» των Ρώσων, μιλώντας για «παραβίαση της ανεξαρτησίας» της χώρας.

Οι Ρώσοι δεν άφησαν αναπάντητη την πρόκληση του, με τον Σεργκέι Λαβρόφ να μιλά για «ακατανόητη δήλωση», ζητώντας εξηγήσεις. Όπως έδειξε η οργισμένη ρωσική αντίδραση που προηγήθηκε στον παντουρανιστικό… χάρτη που είχε παρουσιάσει ο Μπαχτσελί στον Ερντογάν, η Μόσχα δεν επιθυμεί τον ηγεμονικό ρόλο “παρείσακτων” δυνάμεων (βλέπε Τουρκία) σε αυτό που η ίδια θεωρεί ως ζωτικό της χώρο. Και βλέποντας την αμέριστη ευγνωμοσύνη που της έχει πλέον ο Τοκάγεφ, ανακοίνωσε την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από το Καζακστάν, θέλοντας να διαψεύσει τους Αμερικανούς και έτερους “παρείσακτους” για “μακροχρόνια ρωσική κατοχή” της χώρας.