του Άγγελου Συρίγου Το 2012 η Τουρκία έθεσε την τελευταία κατά σειρά διεκδίκησή της έναντι της Ελλάδος. Δέκα ημέρες πριν τις ελληνικές εθνικές εκλογές δημοσίευσε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως απόφαση εκχωρήσεως αδειών έρευνας και εκμεταλλεύσεως στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ για την ανατολική Μεσόγειο. Οι άδειες περιελάμβαναν μεγάλα τμήματα της υφαλοκρηπίδας της Ρόδου και της Καρπάθου, ολόκληρη σχεδόν την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου και την κυπριακή ΑΟΖ δυτικά του νησιού.
Είχε προηγηθεί μικρότερης εκτάσεως διεκδίκηση της Τουρκίας στην ίδια περιοχή το 2008.
Πως προστατεύει η Ελλάδα τα δικαιώματα που έχει εντός της απολύτως προσδιορισμένης γεωγραφικά περιοχής που διεκδικεί η Τουρκία; Ο καθηγητής -και ένας από τους μεγάλους δασκάλους μου στο διεθνές δίκαιο- Χρήστος Ροζάκης απαντά: μόνο με διάλογο (βλ. σχετ. «Η μεγάλη Χίμαιρα, οι συντεταγμένες και το διεθνές δίκαιο της θάλασσας», Καθημερινή, 3 Δεκεμβρίου 2017).
Ο διάλογος έχει σκοπό να πείσει την Τουρκία να προχωρήσει σε συμφωνημένη οριοθέτηση στην περιοχή. Αλλιώς, οποιαδήποτε άλλη κίνησή μας, θα οδηγήσει σε «ένοπλη ρήξη» με την Τουρκία. Αυτή η στάση εμφανίζεται ως συμμόρφωση προς τα άρθρα 74 και 83 της Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982.
Εκεί πράγματι ορίζεται ότι η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, σε περιπτώσεις που υπάρχει θαλάσσια στενότητα, πρέπει να γίνεται με συμφωνία των ενδιαφερομένων μερών. Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα αποφασίζει επιτέλους να εφαρμόσει τη σύμβαση του 1982 που προς το παρόν μόνον επικαλείται.
Κατά την κρατούσα σε Αθήνα και Λευκωσία αντίληψη, στη συγκεκριμένη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου εφάπτονται η κυπριακή ΑΟΖ με την ελλαδική και την τουρκική υφαλοκρηπίδα. Επομένως πρέπει να υπάρξουν συμφωνίες οριοθετήσεως και με τις τρεις χώρες. Αυτό όμως είναι αδύνατον μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας και απεδείχθη αδύνατον (μέχρι σήμερα, τουλάχιστον) μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.
Μονομερής οριοθέτηση
Σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, Ελλάδα και Κύπρος μπορούν να προχωρήσουν σε οριοθέτηση και να σταματήσουν λίγο πριν το τριεθνές σημείο συναντήσεως των ορίων με την Τουρκία, ευελπιστώντας ότι στο μέλλον θα συμφωνήσει και η Άγκυρα. Στο άρθρο μου που προκάλεσε την αντίδραση του κ. Ροζάκη («Πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται», Καθημερινή, 26 Νοεμβρίου 2017), είχα αναφέρει ότι εάν μας ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις και η ένταση, μπορούμε να προχωρήσουμε σε μία τέτοια οριοθέτηση.
Εάν μας ενδιαφέρει η ουσία –δηλαδή να δηλώσουμε διεθνώς τα ακριβή όρια της υφαλοκρηπίδας μας στην περιοχή για να τα προστατεύσουμε κατ’ ελάχιστον- καλυπτόμαστε εναλλακτικώς από την κατάθεση των σχετικών συντεταγμένων στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ.
Παράλληλη κατάθεση των κυπριακών συντεταγμένων για την ΑΟΖ στην ίδια υπηρεσία θα οδηγούσε σε έμμεση αλλά σαφέστατη οριοθέτηση. Η μονομερής κατάθεση γεωγραφικών συντεταγμένων είναι μία πρακτική που ακολουθείται από τα κράτη, ελλείψει συμφωνίας, ως ελάχιστη κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους σε θαλάσσιες περιοχές πέραν των χωρικών υδάτων.
Μόνον στην περιοχή μας συντεταγμένες έχουν καταθέσει μονομερώς η Ισπανία (1998 & 2000), η Ιταλία (2011), η Κροατία (2005), το Ισραήλ (2011) και ο Λίβανος (2011). Ούτε πόλεμος έγινε, ούτε απειλές πολέμου διατυπώθηκαν. Αυτά ως προς το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική.
Θα μας κάνουν πόλεμο
Το επιχείρημα του κ. Ροζάκη όμως εκτός από νομικό είναι και πολιτικό: διάλογος με την Τουρκία για οτιδήποτε μπορεί να την ενοχλήσει αλλιώς θα μας κάνει πόλεμο. Ο διάλογος με την Τουρκία είναι καλοδεχούμενος αλλά να ξέρουμε τα όριά του. Από το 1974 έχουμε συζητήσει με την Άγκυρα επί 30 συνολικά χρόνια (1975-80, 1988, 1990-93, 1996-1998, 1999-2017).
Ειδικά οι λεγόμενες «διερευνητικές συνομιλίες» έχουν κλείσει 15 χρόνια (2002-σήμερα). Για ποιο λόγο δεν τα έχουμε βρει έως τώρα; Να το θέσω κυνικά (για να καταλάβουμε και πως διεξάγεται ο διάλογος όλα αυτά τα χρόνια): διότι οι απαιτήσεις της Τουρκίας ξεπερνούν κατά πολύ εκείνα που η Ελλάδα είναι διατεθειμένη να «δώσει» σε μία διαπραγμάτευση.
Η Τουρκία είναι ένας δύσκολος γείτονας. Θεωρεί ως αιτία πολέμου (casus belli) την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, παραβιάζοντας βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου. Για αυτό προτάθηκε η κατάθεση συντεταγμένων στον ΟΗΕ αντί της συμφωνημένης οριοθετήσεως με την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν χρειάζεται, όμως, μόνοι μας να επεκτείνουμε το casus belli σε οτιδήποτε εικάζεται ότι μπορεί να ενοχλήσει την γείτονα. Καταλήγουμε στο ότι η Τουρκία μπορεί επισήμως να διεκδικεί τα πάντα σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο αλλά εμείς να περιμένουμε τη λύση μόνο με το διάλογο.
Ύστερα, όμως, από τόσες δεκαετίες αδιέξοδου διαλόγου, η επίκλησή του χρησιμεύει μόνον ως άλλοθι για την ακινησία μας που πλέον είναι κραυγαλέα. Είμαστε το μόνο από τα 149 παράκτια κράτη του πλανήτη που δεν έχει επεκτείνει τα χωρικά του ύδατα στα 12 μίλια. Θεωρούμε ότι περιττεύει η κήρυξη ΑΟΖ επειδή δεν είναι δυνατή η οριοθέτησή της.
Δεν θεσπίζουμε ευθείες γραμμές βάσεως στις ακτές μας. Δεν κάνουμε αλιευτική ζώνη 12 μιλίων παρ’ ότι η Κομισιόν έχει σχετικό νομικό πλαίσιο. Μέχρι το 2011 και τον νόμο 4001 (γνωστό ως νόμο Μανιάτη) είχαμε εγκαταλείψει οποιαδήποτε σκέψη για εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογοναναθράκων σε θαλάσσιες περιοχές ακόμη και στο Ιόνιο ή στο νότιο Κρητικό.
Ο κόσμος προχωρά, το διεθνές δίκαιο εξελίσσεται, νέοι θεσμοί προκύπτουν, η τεχνολογία επιτρέπει την έρευνα σε μεγάλα θαλάσσια βάθη κι εμείς αρκούμαστε σε ρητορικές αναφορές για τη Σύμβαση περί Δικαίου της Θάλασσας που δεν εφαρμόζουμε. Είναι καιρός να αλλάξουμε σελίδα χωρίς φοβικά σύνδρομα περί πολέμων αλλά παράλληλα με σύνεση και προσοχή.
Πηγή: Καθημερινή
Έχουν καμία σχέση η Ισπανία, η Κροατία, η Ιταλία, το Ισραήλ και ο Λίβανος με την Ελλάδα; Ποιό ρόλο “παίζει” η Κομισιον σε όλα αυτά; Ξεχάσαμε τη στάση των ευρωπαίων ΣΥΜΜΑΧΩΝ στον νικηφόρο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που κατέληξε σε μπούμερανγκ για την Ελλάδα, στη μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε η χώρα; Ο Ντέιβιντ Χάρβει αναφέρεται στις “17 αντιφάσεις του κεφαλαίου” στη κατάρα των “πλουτοπαραγωγικών πηγών”. Γιατί κατάρα; Διότι αν δεν έχεις τις δυνάμεις να υπερασπιστείς τις πλουτοπαραγωγικές σου πηγές τότε γίνεσαι υποχείριο των ξένων συμφερόντων, όπως έχουν γίνει όλες οι πλουτοπαραγωγικές χώρες, πλην των ισχυρών κρατών του Πρώτου Κόσμου. Αν τα ξένα συμφέροντα ενδιαφερονται για τα πετρέλαια πιστεύει κανείς ότι οι ευρωπαίοι θα νοιάζονται αν τα πετρέλαια ανήκουν στη μια ή στην άλλη πλευρά του Αιγαίου ώστε να μας υπερασπιστούν; Και ποιός θα υπερασπιστεί ένα αδύναμο κρατίδιο όπως η Κύπρος και τις επιλογές της ελληνοκυπριακής ελίτ που αποσκοπούν στη διαχείριση και μόνον των συμβολαίων αφού η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου θα αποτελεί ξένη υπόθεση; Ξεχάσαμε το 1974, όταν την Ελλάδα την κυβερνούσε στρατιωτική κυβέρνηση – χούντα, ευλογημένη μάλιστα από την Ουάσινγτον; Καλά είναι τα μεγάλα λόγια από την Αθήνα. Εδώ δεν γίνεται διαγωνισμός ποιός είναι ο μεγαλύτερος πατριώτης αλλά ποιός είναι απόλυτα νηφάλιος ώστε μέσω της λογικής να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα. Γιατί δεν προσφεύγουμε στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης, σύμφωνα με την πρόταση του τ. προέδρου κ. Στεφανόπουλου αφού είμαστε τόσο βέβαιοι για το δίκιο μας; Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του “περί πολέμου’ στο επίμετρο για τα ελληνοτουρκικά διαπιστώνει ότι το γεωπολιτικό δυναμικό της χώρας μας μειώθηκε μέσα σε 70 χρόνια, από το 1922 μέχρι το 1992 (Β. ‘Ηπειρος) κατά 70%. Ο ελληνισμός συρρικνώθηκε στα κρατικά όρια της Ελλάδας από τα τεράστια λάθη της πολιτικής ηγεσίας από τον λανθάνοντα πατριωτισμό μερικών πολιτικών που ξεσπίτωσε εκατομμύρια ‘Έλληνες από τις πατρογονικές τους εστίες. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Εύχομαι να μη μπούμε στο 2018 με αυτά τα μυαλά. Ταυτίζομαι πλήρως με τις απόψεις του κ. Ροζάκη.
Σημερα οχι σχολια. Μονο ευχες για καλη χρονια για ολους και την Πατριδα μας την ”φοβισμενη”,οπω κατεδειξε και η αμεση κυβερνητικη αντιδραση για ακυρωση της χορηγησεως ασυλου σε ενα απο τους οκτω Τουρκους ικετες στρατιωτικους ,μετα τον απλο ”βρυχηθμο” του Τουρκου πρωθυπουργου κ. Γκιλντιριμ. Σε κατι τετοιες φοβιες βασιζεται και η οποια φοβια του κ. ΡΟΖΑΚΗ. Μηπως ομως παραωριμασε το θεμα των ΑΟΖ και πρεπει η πολιτικη ηγεσια -ολων των κομματων-να συζητησει επαρκως το θεμα και να παρει αποφασεις, που να τις ανακοινωσει και στον λαο, για να μη καταγραφουν αντικρουομενες αποψεις οι κ.κ. καθηγητες;;;. Οσο για την Χαγη , προσφευγουν στο Δικαστηριο μονο αν υπογραφεί συνυποσχετικο για την βουληση προσφυγης και την αποδοχη της δικαιοδοδιας του, το οποιο δεν υπογραφει η Τουρκια, γιατι δεν επεκυρωσε και την Συμφωνια για το Δικαιο της Θαλασσης. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ,με καθε καλο.
Βλέποντας τόν Μακροδημόπουλο νά κόβει φλέβες γιά τίς απόψεις τού Ροζάκη,
έριξα μιά ματιά στά πέριξ
κι όποιος μπορεί νά φωτίσει καλύτερα τά ισχύοντα
καλείται νά τό πράξει…
από τού χρόνου, πιά
Καλή Χρονιά νά ‘χουμε:
Ρόζενσταϊν-Ροζάκης Λ., επιχειρηματίας,
αναφέρεται μεταξύ τών ονομάτων 163 οικονομικών μεγαλοδοσιλόγων τής Κατοχής,
βλ. http://aera2012.blogspot.gr/2012/04/oikonomikoi.html
«Συγκεκριμένες και λιγοστές είναι και οι παρέες τού πρώην πρωθυπουργού,
ιδιαίτερα από τότε που απώλεσε την πρωθυπουργία. Ο ευρωδικαστής και πρώην υπουργός του,
Χρήστος Ροζάκης-Ροζενστάιν…»
Γεννήθηκε σάν Τζιρόπουλος,
βαφτίστηκε Χρήστος καί
αναγνωρίστηκε μέ τό ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ
«Περί νομιμοποιήσεως τού εξωγάμου τέκνου τού Λαζάρου Ροζενστάϊν ή Ροζάκη»
τής 3ης Ιουλίου 1943, σάν Χρήστος Ροζάκης-Ροζενστάϊν,
βλέπε καί
«Τον Χρ. Ροζάκη τον θεωρώ ως κατ’ εξοχήν εγχώριο θεωρητικό της παγκοσμιοποίησης,
αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο. Είναι μια πολιτική γνώμη και μόνο.
Το ότι είναι εβραϊκής καταγωγής είναι μάλλον συμπτωματικό και βεβαίως
δεν διακατέχομαι από ρατσιστικές αντιλήψεις
για να το θεωρώ καθοριστικό εκ προοιμίου των όποιων αντιλήψεών του.
Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι ο πατέρας του υπήρξε οικονομικός δοσίλογος κατά την Κατοχή, ως προμηθευτής των γερμανικών αρχών κατοχής και ως παρανόμως πλουτίσας.»
Δεν αμφιβάλλω γιαυτά που λες. Αλλά και ο πατέρας του Ράλλη ήταν πρωθυπουργός της κατοχής όμως ο Ράλλης στο μικρό διάστημα που ήταν πρωθυπουργός μετά τον Καραμανλή έκανε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για τους εργαζόμενους που ποτέ δεν θα βλέπαμε από τον Καραμανλή που δεν ήταν γιός δοσίλογου. Μη ξεχνάμε ότι οι Εβραίοι μέχρι τον Β’ Π.Π. είχαν την πνευματική ηγεμονία στον κόσμο. Η πλειοψηφία των κορυφαίων πνευματικών ανδρών μέχρι τότε ήσαν Εβραίοι. Από το 1948 και μετά που συγκεντρώθηκαν στο Ισραήλ και μεταβλήθηκαν σε υπερασπιστές των δυτικών συμφερόντων έχασαν αυτή την ακτινοβολία και περιορίστηκαν σε ρόλο χωροφύλακα της Μ. Ανατολής και κατ’ εξοχήν διαχειριστές του κεφαλαίου. Προσωπικά φοβάμαι τον κούφιο πατριωτισμό που δεν στηρίζεται στην αξιολόγηση των δυνατοτήτων. Και άλλοι ξεκίνησαν για την Κόκκινη Μηλιά αλλά στο τέλος έστειλαν του Ίωνες στον βυθό της θάλασσας. Καλή Χρονιά.
«Ξεχάσαμε το 1974, όταν την Ελλάδα την κυβερνούσε στρατιωτική κυβέρνηση – χούντα, ευλογημένη μάλιστα από την Ουάσινγτον;»,
γράφει ό Μακροδημόπουλοος στό 1, όμως
ό «Τζόν Γουέϊν» γίνεται εύκολα αντιληπτός σέ μέρη μακρινά, όπως καί
οί κοκκινόκωλοι τής φάκεν κουήν κι όλοι οί σκυλόφραγκοι, γι’ αυτό
η αρχαία μήτρα τού ναζισμού israel über alles πού ελέγχει τόν κρατικό μηχανισμό τους
κινεί τούς κατά τόπους φυτευτούς εβραίους καί τά τοπικά θερμοκήπια τής εβραιομασονίας
μέ τόν εισοδίστικο καί διαβρωτικό τρόπο πού έχει ξανααναφερθεί εδώ μέσα:
A nation can survive its fools, and even the ambitious. But
it cannot survive treason from within.
An enemy at the gates is less formidable, for he is known and carries his banner openly. But
the traitor moves amongst those within the gate freely, his sly whispers rustling through…all the alleys, heard in the very halls of government itself.
For the traitor appears not a traitor; he speaks in accents familiar to his victims, and he wears their face and their arguments, he appeals to the baseness that lies deep in the hearts of all men. He rots the soul of a nation, he works secretly and unknown in the night to undermine the pillars of the city, he infects the body politic so that it can no longer resist. A murderer is less to fear. The traitor is the plague.,
χρεώνοντας τά αποτελέσματα στόν «Τζόν Γουέϊν» etc, “φυσικά”
καί νά ένα δείγμα δωρεάν,
από τά μέσα:
Γιατί, όμως, τον κυνηγούσε ακόμη η CIA(τόν Μπόλαρη σσ);
Γιατί του έστειλε «εκτελεστή» το 1985 και γιατί, δέκα χρόνια μετά, άλλοι πράκτορες
προσπάθησαν να τον συλλάβουν. Όπως λέει,
δεν ήθελαν να μιλήσει για την προδοσία της Κύπρου και
για την πτώση του Παπαδόπουλου, καθώς πίστευε και πιστεύει ακόμη πως
ήταν έργο της Mossad.
Αυτός, για τον ίδιο, ήταν ο βασικός λόγος
και όχι επειδή είχε αποδράσει από τη φυλακή όπου εξέτιε ποινή κάθειρξης 8,5 ετών
για τη συμμετοχή του στο λεγόμενο «πραξικόπημα της πιτζάμας»
κατά του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
– Λέτε ότι ξένες δυνάμεις δημιούργησαν το πρόβλημα και έφεραν τη Μεταπολίτευση;
«Όχι άλλες ξένες δυνάμεις, εννοώ αποκλειστικά η Mossad και
να το δικαιολογήσω γιατί, υπάρχει και το τεκμήριο.
Η εποχή εκείνη ήταν επί προέδρου Nixon, αλλά κυβερνούσε αποκλειστικά ο Henry Kissinger. Αυτός εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία αυτή ότι η Αμερική ήταν τελείως ακυβέρνητη(σκάνδαλο Γουότεργκέϊτ πού έριξε τόν Νίξον από τήν Προεδρία τών ΗΠΑ σσ) και υλοποίησε το δικό του σχέδιο. Το είχε προαναγγείλει, για τον πόλεμο των έξι ημερών, εν συνεχεία τη σταθεροποίηση,
εν συνεχεία αυτό και το άλλο. (…)».
– Ο γαμπρός του Ιωαννίδη ήταν Εβραίος και λέγανε τότε ότι ήταν και πράκτορας της Mossad εδώ.
«(…) Στην ουσία, χρησιμοποιήθηκε ο Ιωαννίδης, μέσω του Αλαζράκη, που
ήταν ένας σύνδεσμος της Mossad. Ο Αλαζράκης ήταν ο αγγελιοφόρος,
ήταν ο μεταδότης, του έδιναν εντολές,
πήγαινε πες του Ιωαννίδη τάδε κ.λπ.
και με την “πιτζάμα”, λοιπόν, είχε πλήρως επικρατήσει ο σχεδιασμός της Mossad».
νά, ό σύνδεσμος:
http://lefteria.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8407.html
καί στήν αρχή «Μακροδημόπουλος», βέβαια
Πού κολάει ο Μακροδημόπουλος διερχόμενε;
στό Μακροδημόπουλοος τής τρίτης αράδας τού 4