AΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Χτες δεν ακούστηκε η σπηλαιώδης φωνή της. Βγήκα στις δύο το πρωί, στις τρεις. Ούτε η βαριά φιγούρα της να ψάχνει στους κάδους και να κόβει με το βλέμμα τα αυτοκίνητα σαν τσομπάνισσα που φυλάει το βοσκοτόπι της. Κοίταξα και το πρωί στο μαρμάρινο κατώφλι που κουλουριάζει τα σκεπάσματά της. Όλα πεντακάθαρα, μόνο λίγα ξερά φύλλα. Αυτή θα ήταν, είμαι σχεδόν σίγουρη, η βροντόφωνη βαριά παρουσία, που κάποια αδικία ασήκωτη την έφερε στο δρόμο να μη δέχεται τίποτα από κανένα, ούτε καν τη μιλιά, και να εκτοξεύει δικογραφίες ολόκληρες, λογαριασμούς, αθροίσματα, χρωστούμενα, με πάθος άσβεστο, με μάτια τυφλά και άρθρωση που σου καρφώνει τις λέξεις σαν βελάκια στο μέτωπο.
Στην είδηση δεν υπήρχε ούτε το όνομά της, ούτε κανένα άλλο στοιχείο ταυτότητας. Την πήρε κάποιο ασθενοφόρο. Τέλος. Την αντέγραψαν πολλές σελίδες. Η μία με τη λέξη “σοκ” στον τίτλο, που κάποιος νεαρός συντάκτης νομίζει ότι είναι καλό εύρημα να την πετάει παντού, για να το ζωηρέψει. Σοκ δεν έχει. Έχει κενό. Μια γυναίκα που έβγαλε το χειμώνα στο μαρμάρινο κατώφλι, έφυγε μέσα στην άνοιξη, αφήνοντας μισούς τους λογαριασμούς από τα περιουσιακά της και χωρίς κανείς να της απαντήσει για τις διεθνείς συνωμοσίες, την αχαριστία και την εξουσία που καταπίνει τον άνθρωπο.
Μάτια γαλάζια, νερένια. Εύσαρκη, στόμα σφιγμένο, μάγουλα κάποτε ρόδινα –έζησε άραγε κάποτε στον καθαρό αέρα κι έτρωγε απ’ όλα τα καλά- δέρμα ξερό, μαλλιά περισσότερο λευκά, άκοπα για χρόνια, πλεγμένα από την τριβή σε μια πλατιά τζίβα. Ενδυμασία απροσδιόριστη, κυνηγετική ή αγροφύλακα. Περηφάνεια. Δεν δέχεται τίποτα από κανένα, ιδίως από τις φιλάνθρωπες κυρίες και τα παιδάκια τους. Πετάει επιδεικτικά στα σκουπίδια το φαγητό που της αφήνουν. “Μη διανοηθείς!” κραυγάζει σε όποιον κάνει να ζυγώσει με κάτι στο αλουμινόχαρτο ή χάρτινη σακούλα από το φούρνο.
Το βράδυ σκαλίζει τον κάδο της κάτω μεριάς της πλατείας, τους πολλούς της απάνω μεριάς τους αφήνει για τους περαστικούς ψωμοσυλλέκτες που βουτάνε το χέρι μέσα γρήγορα χωρίς να σταθούν και ρίχνουν ό,τι βρίσκουν στη σακούλα. Ψάχνει το δικό της κάδο τα χαράματα, γιατί όσο κι αν έχει χτίσει γυάλινο κύβο γύρω της, τη νοιάζει αν τη βλέπουν. Για την Παναγία και το Χριστό δεν είπε ποτέ τίποτα. Δεν ζητούσε παρηγοριά, μόνο δικαιοσύνη, σαν νέος απλήρωτος δικηγόρος που ξιφουλκεί για ένα φιλότιμο και για να φτιάξει τον κόσμο.
Δεν έχει νόημα να μη βλέπουμε τις αλλαγές, λέει οικονομολόγος που θα ξέρει σίγουρα πολλά και η φωτογραφία του δείχνει αυτοπεποίθηση και ακριβό κοστούμι. Στα επόμενα χρόνια η Ελλάδα θα συρρικνωθεί και θα γίνει ελκυστικός προορισμός για ψηφιακούς μετανάστες. Οι νέοι θα είναι πιο φτωχοί από τους γονείς τους, οι γονείς θα αφήνουν χρεωμένα σπίτια, τα μωρά δεν θα μπορούν να γεννηθούν λόγω αφραγκίας και οι γέροι δεν θα πρέπει να αργούν να πεθάνουν, γιατί τα γηροκομεία στοιχίζουν πολύ, γιατί λένε ότι οι γέροι βαριούνται κι όλο ζητούν να φάνε. Ο κύριος με την αυτοπεποίθηση λέει να μη φοβόμαστε τις αλλαγές. Κάθε χρόνο θα χάνονται πενήντα χιλιάδες, τελικώς θα εξαερωθούμε. Πρέπει να προβλέψουμε τους τρόπους, πώς να διαιωνιστεί η αφραγκία για να μη γεννηθούν τα μωρά που περιμένουν να πάρουν σειρά και πώς να πέφτει μια κλωτσιά στους γέρους στα κρυφά για να ξεκολλάνε και να φεύγουν. Ο κύριος με την αυτοπεποίθηση θα είναι ευχαριστημένος γιατί δεν ανήκει ούτε στη μία, ούτε στην άλλη κατηγορία. Στα νησιά που έχει τα σπίτια του, κανένας άλλωστε δεν ανήκει στις κατηγορίες αυτές. Συστήνει ρεαλισμό και προετοιμασία: περισσότερες μπέημπυ σίτερ και περισσότερα γηροκομεία με άριστη –συγγνώμη- γρήγορη εξυπηρέτηση. Λέει σαρδόνια, γιατί αυτός ξέρει, «οι αλλαγές δρομολογούνται, αν δεν έχουν ήδη δρομολογηθεί». Αλλαγές από ποιόν κύριε τζιτζιφιόγκε, ποιός τις εψήφισε αυτές τις αλλαγές; Ξέρεις τι θα πάθεις αν σε περιλάβει η γυναίκα από το μαρμάρινο κατώφλι και σε στριμώξει για το Σύνταγμα; Νομίζει ότι είναι ασφαλής. Όμως δεν τα λογάριασε καλά. Μαζί με τις αλλαγές που ξέρει, έρχονται κι άλλες αλλαγές. Με μια απλή ασθένεια τα ατίθασα παιδιά του θα πάρουν τις υπογραφές για να τον στείλουν μια ώρα αρχύτερα στην τέλεια ξενοδοχειακή εγκατάσταση, όπου οι γέροι τρώνε για να μη βαριούνται και οι ακέραιοι από πάσης απόψεως ιδιοκτήτες αυτό δεν μπορούν να το επιτρέψουν.
