Του Παντελή Σαββίδη
Μόλις ο Τράμπ απέσυρε το πέπλο με το οποίο τους κάλυπτε η Αμερική τόσα χρόνια, οι ευρωπαίοι έδειξαν την γύμνια τους. Αδύναμοι και παρακλητικοί θυμίζουν παρακμασμένους λαούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Προσπάθησαν να δουν πόσες χιλιάδες στρατιωτών μπορούν να διαθέσουν για να τους στείλουν να «διατηρήσουν» (έτσι λέγεται ο όρος, peace keeping) την ειρήνη στην Ουκρανία αλλά δεν συγκέντρωναν ούτε το 1/6 όσων χρειάζονται. Και απευθύνθηκαν στην Τουρκία! Ευρωπαϊκή κατάντια.
Θυμάμαι όταν στα πρώτα στάδια της ανόδου του ο Ερντογάν δήλωνε βάλτε μας στην Ε.Ε. γιατί διαφορετικά η Τουρκία έχει και άλλες επιλογές απορούσα με το τι έλεγε. Ήξερε καλά ο Τούρκος και τι έλεγε και τι έπραττε. Τόσο η παρακμασμένη Βρετανία όσο και η Τουρκία προσπαθούν να εισέλθουν στην Ευρώπη από μια πλαγία οδό. Σήμερα τους διαμηνύει πως ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν υπάρχει χωρίς την Τουρκία!
Ο βρετανός πρωθυπουργός κάλεσε «Διάσκεψη Προθύμων» στο Λονδίνο στην οποία συμμετείχαν χώρες με μηδαμινό στρατιωτικό εκτόπισμα. Όχι, όμως, την Ελλάδα που και στρατό έχει και βρίσκεται ψηλά στις στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ. Με αφορμή την καλούμενη νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης με αρχιτέκτονες την ιδεοληπτική Κάλλας και την Ούσρουλα φον Ντερ Λάϊνεν, η Βρετανία προσπαθεί να αδράξει την ευκαιρία και να δημιουργήσει ένα νέο ευρωπαϊκό πυρήνα στον οποίο θα ανήκει και η ίδια και η Τουρκία, η βαρβαρότητα της πολιτικής της οποίας θυμίζει τις αγγλικές δόξες του παρελθόντος.
Από κοντά και ο αποπροσανατολισμένος Γάλλος Μακρόν που θέλει να διαθέσει την πυρηνική του ασπίδα για να καθίσει με ηγετικές αξιώσεις στο τραπέζι και δίπλα τους ένα σωρό κομπάρσοι σε ένα θέατρο που ο Αμερικανός δεν θέλει να το δει. Ο Τράμπ και η κυβέρνησή του που και τρελοί δεν είναι- όπως τους θέλει το παρωχημένο αφήγημα- και ξέρουν τι ζητούν, θέλουν λογικούς εταίρους στην Ευρώπη που να είναι ικανοί να διαπραγματευτούν με τη Ρωσία – ακόμα κι αν αυτό το μήνυμα στενοχωρεί την Κάλλας και τα άλλα γεράκια του πολέμου στη γηραιά ήπειρο, ώστε να ρίξουν το ενδιαφέρον τους στην Ασία και τον Ειρηνικό έχοντας εξασφαλισμένα τα νότα τους. Το μήνυμα είναι σαφές. Και αφορά και τον δικό μας ηγεμόνα. Όσο παραμένει στη θέση του αποτελεί πρόβλημα για τη χώρα σε μια στιγμή που η ηγεσία της έπρεπε να αναζητήσει μια θέση στο νέο ευρωπαϊκό θέατρο. Δεν τον ενδιαφέρει. Τον ενδιαφέρει να αξιοποιήσει την θέση του για «καμιά δουλειά» έστω και αν η χώρα απαξιώνεται. Δυστυχώς, έχει, ακόμη οπαδούς.
Είναι σύνηθες φαινόμενο, όμως, στην νεότερη ιστορία αυτού του τόπου. Και το 1920 οι τότε «σύμμαχοι» (η απόδοση του όρου στους αγγλογάλους της εποχής προσβάλλει το περιεχόμενο της λέξης) διεμήνυσαν στους προγόνους του να μην επαναφέρουν τον βασιλιά διότι θα έβρισκαν αφορμή να αφήσουν τα ελληνικά στρατεύματα χωρίς υποστήριξη.. Προτίμησαν, όμως, να ικανοποιήσουν την φιλοβασιλική ιδεοληψία τους από την σωτηρία του ελληνισμού που είχε εγκατασταθεί στην περιοχή πριν 3000 χρόνια. Τόσο καλά. Δεν άλλαξαν καθόλου, μάλλον, χειροτέρεψαν οι «ηγέτες» που κυβερνούν την χώρα.
Μια επιστροφή της Βρετανίας στο κέντρο της Ευρώπης, μέσω της αρχιτεκτονικής ασφάλειας και η πραγματοποίηση του τουρκικού ονείρου να μπει στην καρδιά της ηπείρου από τότε που το επιχείρησε για τελευταία φορά το 1683 (πολιορκία της Βιέννης) και δεν τα κατάφερε, θα είναι μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη για την ευρωπαϊκή ήπειρο που δεν πρέπει να ολοκληρωθεί. Τότε, χώρες ζηλόφθονες και εχθρικές μεταξύ τους, κατέπνιξαν τις διαφορές τους για να αποκρούσουν τις στρατιές του Ισλάμ και τους άγριους συμμάχους τους. Ευτυχώς το πέτυχαν. Κάτι ανάλογο πρέπει να συμβεί και σήμερα, έστω και αν οι συνήθεις υπονομευτές της ενότητας της ηπείρου, οι βρετανοί, δεν το θέλουν. Ίσως το θελήσουν οι Αμερικανοί. Ίσως η Ουάσιγκτον σώσει για άλλη μια φορά την ήπειρο που, μονίμως, επιδιώκει να αυτοκτονήσει. Φθάσαμε στο σημείο να περιμένουμε από τους, συνήθως, φιλοπόλεμους Αμερικανούς να επιβάλλουν την ειρήνη σε μια πολυβασανισμένη χώρα, την Ουκρανία, παρακάμπτοντας τα γεράκια του πολέμου, όπως η Εσθονή Κάλλας, Ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για την Άμυνα, που θέλει να διαμελίσει τη Ρωσία (η Εσθονία ολόκληρη είναι σαν μια γειτονιά της Μόσχας), ο βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, που θέλει να στείλει βρετανικά στρατεύματα στην Ουκρανία, ο Δανός ομόλογός του Mette Frederiksen που σκέφτεται ότι «η ειρήνη μπορεί να είναι πιο επικίνδυνη από τον πόλεμο» (φυσικά, όταν στέλνει βορά στα κανόνια του Πούτιν Ουκρανούς για να αποδυναμώσει, όπως νομίζει, τη Ρωσία) ή, τα υποτίθεται εμβληματικά έντυπά τους όπως ο Economist, ο οποίος αποκαλεί την πιθανή αμερικανο-ρωσική συμφωνία για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ουκρανία «τον χειρότερο εφιάλτη της Ευρώπης».
Στον δεύτερο χρόνο της Επανάστασης ο Καποδίστριας που γνώριζε καλά τις ευρωπαϊκές αυλές συμβούλεψε τους επαναστατημένους Έλληνες να είναι προσεκτικοί στον χαρακτήρα που θα λένε ότι θα δώσουν στην πολιτεία τους διότι η απολυταρχική Ευρώπη η οποία κυριαρχούσε και αντιμάχετο τις φιλελεύθερες ιδέες θα μπορούσε να υπονομεύσει την προσπάθειά τους. Γι αυτό και ο ίδιος ονόμασε προσωρινό το πολίτευμα το οποία διαμόρφωσε όταν ανέλαβε την ηγεσία. Τους είπε, ακόμη, πως οφείλουν να γνωρίζουν πως έχουν δύο εχθρούς: την Τουρκία και την απολυταρχική, τότε, Ευρώπη.
Η σημερινή πολιτική ηγεσία και όσοι την ακολουθούν ας γνωρίζουν πως δεν μπορεί να οδηγήσουν την χώρα πουθενά, αντιθέτως, την υπονομεύουν αφού δεν έχουν την αποδοχή ούτε της Ουάσιγκτον, ούτε της Μόσχας, ούτε καθώς φαίνεται της Ευρώπης.
Η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρώπη θα αποτελέσει καταστροφή για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Γι αυτό πρέπει να αποτραπεί. Ποιος, όμως, θα αναλάβει την σχετική πρωτοβουλία; Ο κ. Μητσοτάκης; Τον ακούει κανείς;
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη” το Σάββατο 8 Μαρτίου 2025 με τίτλο: “Η Τουρκία στην καρδιά της Ευρώπης”;
Ευτυχώς που η μικρά, αλλά με αυξημένο το ένστικτο αυτοσυντήρησης Κύπρος έθεσε ζήτημα συμμετοχής Τουρκίας στην προσπάθεια δόμησης αρχιτεκτονικής ασφαλείας της ΕΕ.
Πολύ ωραία το έθεσε ο κύριος Λυγερός έχει «ξεμείνει από καύσιμα η κυβέρνηση».
Όταν Αμερικανοί φοιτητές ρώτησαν τον Στόλτεμπεργκ για την ανοχή του απέναντι στην Τουρκία με τους S-400 την Φιλορωσική και Φιλοιρανική πολιτική απάντησε: Δείτε την γεωγραφία της Τουρκίας, δείτε τις στρατιωτικές δυνατότητες της Τουρκίας (πόσα όπλα αγοράζει) και το σημαντικότερο δείτε την συνεισφορά της Τουρκίας στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και τους παρουσίασε τον χάρτη. Και συμπλήρωσε η μόνη χώρα που ακολουθεί τις ΗΠΑ στις επιχειρήσεις είναι η Τουρκία. Εγώ σαν ΓΓ προσπαθώ να βοηθήσω τις ΗΠΑ! Τα ίδια λένε και στην Ευρώπη Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία. Τι στρατό βάζει κάθε κράτος πάνω στο τραπέζι.
“Όχι, όμως, την Ελλάδα που και στρατό έχει και βρίσκεται ψηλά στις στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ.” Δεδομένου ότι η Ελληνική πολιτική διαχρονικά είναι η μη αποστολή δυνάμεων στο εξωτερικό (αυτό θέλει ο λαός και όχι φέρετρα) η Ελλάδα δεν τυγχάνει προσκλήσεων και συζητήσεων για ειρηνευτικές διαδικασίες. Ότι δίνει παίρνει ή μάλλον ότι δεν δίνει δεν παίρνει. Η Τουρκία δίνει στρατό και παίρνει πολιτική υποστήριξη ή ανοχή στα δικά της θέματα.
Οι Ευρωπαίοι πρόθυμους ψάχνουν όχι ειρηνοποιούς των Βρυξελλών. Τώρα αν πετύχει κάτι με την διπλωματία των τραπεζωμάτων (Ντερ λάιν , Μακρόν) καλό θα είναι αλλά δύσκολο. Το αισιόδοξο είναι ότι ο Τράμπ δεν επαίνεσε ακόμα τον Ερντογάν και δεν έχει εκφραστεί ο Ρούμπιο για την Τουρκία. Ευτυχώς που ο Ερντογάν έκανε το μεγάλο λάθος και συγκρούεται με το Ισραήλ.
Ας μη περιμένουμε αποδοχή και της ωμής -που λένε-πραγματικότητος και εσείς αναφέρετε στο σχόλιό σας ,γιατί τότε θα δείξουν κατανόηση και για τις ενεέργειες ή συγγνωστές παραλείψεις της σημερινής κυβερνήσεως , την οποίαν με ένα ”πασοκικό” σύνθημα (έχει ξεμείνει από καύσιμα) απαξίωσε ο .συνώνυμος κ. Λυγερός .
Είναι να μη σε πάρουν στο στόμα οι ”κουτσομπόληδες και οι κουτσομπόλες”.
Λανθασμένα , αλλά νομίζουν πως αυτοί που ”βγήκαν στους δρόμους” θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές τον αχταρμά και την παιδική παρέα των κομμάτων της Αντιπολίτευσης , με αρχηγούς που ούτε καφέ πίνουν όλοι μαζί.
Υ.Γ Όταν δεν συνεννοούνται και δεν πείθουν και την άλλη πλευρά πως θα πλειοψηφίσουν στις εκλογές και στην κοινωνία για να συγκυβερνήσουν -ωϊμέ-; .
Επίσης η Ρωσία έχει δεθεί εντελώς στο τουρκικό άρμα. Ακόμα να κάνουν την παραμικρη αναφορά για τις σφαγες στην Συρία το rt και sputnik. Πριν από το Δεκέμβρη συνέχεια αναφορές για την Συρία. Ή έχουν αίσθημα συνένοχης η ξεκάθαρα είναι με το πλευρό των τουρκων λόγω του ότι είχαν συμφωνήσει και την καθαιρεση Ασαντ και για τις σφαγες ολων των μη μουσουλμανων (οι αλαουιτες λένες δεν ειναι μουσουλμανοι). Και μου μην μου πείτε ότι άνοιξαν τις βάσεις για τους αμάχους. Εάν θέλανε θα τους είχαν λιώσει τους τσέτες με τον οπλισμός που έχουν στις βασεις κ το κακό θα ήταν πολύ μικρότερο. Το έχουμε ξαναδεί αυτό. Σμύρνη 22. Κ αυτή θα είναι η τύχη της Συρίαςγενικά. Η βασανιστική εξόντωση όπως της μικρασιας. Οι ίδιοι είναι, οι Τούρκοι είναι. Πάλι υπάρχουν οι ίδιες σχέσεις Τουρκίας δύσης Ρωσίας. Μόνο που οι μη μουσουλμανοι της Συρίας οι απόγονοι των Ελλήνων της Αντιοχείας ίοπως οι ίδιοι λένε δεν έχουν ούτε καν ένα κράτος όπως είχαν οι μικρασιατες την Ελλάδα. Οι ρωσοι πάντως από τους Τούρκους θα το βρουν το κακό τους και τότε κανένας μη τούρκος της ανατολής δεν θα τους βοηθήσει γιατί δεν θα υπάρχει χριστιανός Αλεβίτης κούρδος στην ανατολή πλέον. Ένας πολύ καλός μου φίλος στην Γερμανία Αλεβίτης από την λαοδικεία μου λέει ότι τα θυνατα είναι 10.0000 κι υπάρχουν 15.000 αγνοούμενοι. Μας τελειώνουν. Οι τελευταίοι θα είναι η Ελλάδα.
Η αποτυχία της γραικοφραγκικής πολιτικής (πρόκειται για την πολιτική των Φαναριωτών και του Ιγνατίου Ουγγροβλαχίας) να χρησιμοποιεί την Δύση (Αγγλία, Φραγκία, ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ) ή την Ρωσία, προκειμένου να αναχαιτίσει την Τουρκία, οφείλεται [μας γράφετε] στην ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, που αδυνατεί να διαχειριστεί προβλήματα τέτοιου γεωστρατηγικού μεγέθους.
Ωστόσο όμως την ίδια πολιτική ήσκησαν όχι μόνον όλοι οι πολιτικοί (πλην του Καποδίστρια, του Βενιζέλου από το 1928 έως 1932 και του Παναγή Τσαλδάρη από το 1932 έως 1935) από Μαυροκορδάτου έως των νυν, αλλά και όλοι οι κατά καιρούς στρατιωτικοί δικτάτορες ή εκλεγμένοι πρωθυπουργοί, ακόμα και οι κληρικοί που ανέλαβαν κρατικά αξιώματα, στα διακόσια χρόνια του γραικοφραγκικού κράτους.
Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να ήταν μετριότητες και ανθυπομετριότητες;
Δεν πρέπει να εξετάσουμε κάποτε ότι κάποιο πρόβλημα μπορεί να έχει η πολιτική αυτή του Ιγνατίου Ουγγροβλαχίας;
Δεν πρέπει κάποτε να σκεφτούμε μήπως η πολιτική αυτή δοκιμάστηκε διακόσια χρόνια και οδήγησε εδώ που οδήγησε;
Είναι παράξενο να μην αναρωτιώμαστε ποτέ γιατί ο Βενιζέλος, που υπήρξε ο κορυφαίος εκπρόσωπος της πολιτικής αυτής, άλλαξε πολιτική το 1928;
H συνήθης ανάλυση απλά κατακρίνει τον Μητσοτάκη επειδή δεν ήταν αρκετά εγκρατής προς την ουκρανική στήριξη. Είναι μια ρηχή ανάλυση αφού και εγκρατής να ήταν, πάλι ξεκρέμαστοι θα μέναμε. Ριζική αλλαγή πολιτικής αντί να ψάχνουμε έναν πιο “ικανό”(στην πραγματικότητα πιο τυχερό) διαχειριστή.
Δεν το λέμε στρατιωτικό εκτόπισμα αλλά…αποτύπωμα!!
Και γιατί να μην το πούμε εκτόπισμα; Νέος όρος. τον εισάγουμε εμείς.