Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Όπως παντού, έτσι και στην εξωτερική πολιτική, η δικτατορία είτε υπο την ηγεσία Παπαδόπουλου είτε υπο την ηγεσία Ιωαννίδη υπήρξε καταστροφική για τη χώρα.
Είναι τραγικό. Ο θεσμός που συγκροτήθηκε για να φυλάττει την ασφάλεια και ακεραιότητα της χώρας υπήρξε ο καταλύτης για την σύγχρονη καταστροφή της. Και με το πραξικόπημα του ’67 και με την εξωτερική και αμυντική πολιτική της χούντας. Ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος του μετεμφυλιακού συστήματος. Αυτό το σύστημα, και την τραγική κατάληξή του με τη δικτατορία, πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει, ακριβά, ο ελληνισμός.
Η χώρα οδηγήθηκε στη δικτατορία σε ένα κλίμα εθνικού διχασμού, ( σαν και αυτό που κινδυνεύουμε, ακόμη και τώρα, να περάσουμε), το οποίο εκμεταλλεύθηκαν υπηρεσίες των ΗΠΑ για να επιβάλλουν τα ανδρείκελά τους.
Έκαναν τη δουλειά τους, τα στήριξαν και όταν ήρθε η ώρα αντικατέστησαν τον Παπαδόπουλο και την παρέα του με τον Ιωαννίδη και την πιο σκληρή δική του παρέα.
Και οι δύο «έδωσαν» στην Τουρκία με την άφρονα πολιτική τους.
Στο εσωτερικό έκαναν τους σκληρούς, βασανίζοντας και εκτελώντας έλληνες δημοκρατικούς πολίτες.
Στο εξωτερικό, μόλις αγρίευε η Τουρκία της παρείχαν τα πάντα.
Κατά μία ιστορική ερμηνεία οι ΗΠΑ, ή, κάποιες υπηρεσίες τους, ενθάρρυναν, και υποστήριξαν, το πραξικόπημα Παπαδόπουλου τον Απρίλιο του 1967 ενόψει του πολέμου των Έξη ημερών του Ισραήλ. Όντας υποχείριό τους, θα τους παρείχε κάθε διευκόλυνση.
Τα μυαλά του Παπαδόπουλου πήραν αέρα. Επειδή στηρίχθηκε στο πραξικόπημα από τις ΗΠΑ νόμισε πως θα μπορούσε να είχε μια καταλυτική επιτυχία και στο κυπριακό για να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα και να έχει την αποδοχή της κοινής γνώμης. Τόσο μπορούσαν, τόσο καταλάβαιναν, τόσα έκαναν.
Το αποτέλεσμα ήταν, χωρίς να έχουν καταλάβει τον εξωτερικό περίγυρο, να επιδιώξουν ελληνοτουρκική συνάντηση στην Κεσσάνη και στην Αλεξανδρούπολη (Σεπτέμβριος του ’67) και να θέσουν όρους που δεν θα αποδεχόταν η Τουρκία (Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με διαπραγμάτευση μιας τουρκικής βάσης στο νησί), πιστεύοντας πως η Άγκυρα θα φοβόταν να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί τους, λόγω της σταθερότητας του καθεστώτος τους και της ρευστότητας που παρουσίαζε το τουρκικό πολιτικό τοπίο. Τι να πει κανείς!
Οι Τούρκοι κάγχαξαν, τους είπαν να εγκαταλείψουν την ιδέα της Ένωσης και αντιπρότειναν αυτά που μέχρι σήμερα επιδιώκουν ως λύση του κυπριακού.
Η πολιτική τους απειρία τους έκανε να χειριστούν κάκιστα και μια τοπική τουρκική πρόκληση στην Κοφίνου που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με αστυνομικές δυνάμεις. Έστειλαν τον Γρίβα με τους άνδρες του με αποτέλεσμα μια αδικαιολόγητη κλιμάκωση γνωστή ως «γεγονότα της Κοφίνου». Το αποτέλεσμα ήταν να απειλήσουν οι Τούρκοι με απόβαση, να φοβηθεί η δικτατορία στην Αθήνα, να παρέμβουν οι ΗΠΑ και να δοθεί λύση αρνητική για την Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτών που αποδέχθηκαν οι δικτάτορες ήταν και η απόσυρση της μεραρχίας που είχε στείλει, το 1964, με πολύ κόπο στη μεγαλόνησο ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Ο Παπαδόπουλος, παρά τις διεθνείς αντιδράσεις και τις σποραδικές αντιστάσεις του ελληνικού λαού, ήλεγξε τις εξελίξεις με την αμερικανική υποστήριξη. Η Ουάσιγκτον ήταν το μόνο στήριγμα που είχε η δικτατορία.
Με ένα νόθο δημοψήφισμα, καθιέρωσε νέο σύνταγμα με το οποίο ήταν, ως πρόεδρος, απόλυτα κυρίαρχος. Με το Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη επιχείρηση να πάρει κάποια φιλελεύθερα μέτρα αλλά οι αμερικανοί δεν στήριξαν την προσπάθειά του.
Αυτήν τη φορά αρνήθηκε να χρησιμοποιήσουν οι ΗΠΑ τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα για τον 
ανεφοδιασμό των ισραηλινών στον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ.
Ενθάρρυνε, λοιπόν, η CIA τον Ιωαννίδη να ετοιμαστεί για τη διαδοχή και ο θλιβερός ταξίαρχος βρήκε κατάλληλη τη στιγμή, με τη φοιτητική εξέγερση στο Πολυτεχνείο, να πραγματοποιήσει νέο πραξικόπημα. Διοικούσε από τα παρασκήνια με πολιτική κυβέρνηση και δεν κατάλαβε πόσο εγκληματική, για τη χώρα, ήταν η πολιτική του ακόμη και όταν παραιτήθηκαν ο υπουργός των εξωτερικών Σπυρίδων Τετενές, ο Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Άγγελος Βλάχος και ο Γενικός Διευθυντής Ιωάννης Τζούνης.
Ο Ιωαννίδης ήταν κολλημένος με τον Μακάριο και την Κύπρο. Τον ενθάρρυνε και ο ανεκδιήγητος ελληνοαμερικανός πράκτορας της CIA Γκάς Αβράκοτος και προχώρησε στο πραξικόπημα στο νησί παρά τις προειδοποιήσεις για τις συνέπειες.
Άνθρωποι πολιτικά ανίκανοι έκλεισαν ένα τραγικό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας με μια εθνική καταστροφή. Την πληρώνουμε, ακόμη και σήμερα, και θα συνεχίσουμε να την πληρώνουμε.
Και το, επίσης, τραγικό: Όταν, τέλος πάντων, το καθεστώς, κατέρρεε, σκέφθηκε να προχωρήσει σε επιστράτευση. Τα αποτελέσματα ήταν οικτρά.
Καλά από πολιτική δεν γνώριζαν. Αλλά εγκατέλειψαν και το στρατό;
Αυτοί, λοιπόν, οι υπεύθυνοι της εθνικής καταστροφής, προσπαθούν να παρουσιάσουν ως μύθο την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πολλοί Έλληνες, ίσως και λόγω της απαράδεκτης, πολλές φορές, δημόσιας συμπεριφοράς ανθρώπων που συμμετείχαν στην εξέγερση και την εξαργύρωσαν ποικιλοτρόπως, είναι ευεπίφοροι στα κελεύσματά τους.
Πολυτεχνείο, όμως, όχι μόνο υπήρξε αλλά ήταν και το αποκορύφωμα της αντίδρασης του ελληνικού λαού κατά της χούντας.
Γι αυτό, μην το πυροβολείτε.
Ειναι πολυ επιδερμικη , απλοικη και συντομη αυτη η αναδρομη στα πεπραγμενα της εξωτερικης πολιτικης της 7ετους στρατιωτικης δικτατοριας , που πλησιαζει την πραγματικοτητα ,μονο ως προς το τελευταιο εκβαν του 5νθημερου του πραξικοπηματος εναντιον του Μακαριου και της επεμβασεως της Τουρκιας στην Κυπρο.
Εξάλλου τα αρχεια του Υπουργειου Εξωτερικων εκεινης της περιοδου συνεχιζουν να ειναι μυστικα.
Το υπολοιπο διαστημα ασκηθηκε η γνωστη οπως παντα Ελληνικη εξωτερικη πολιτικη με την παραμονη μας στο ΝΑΤΟ , με την Ελληνοτουρκικη προσεγγιση και -δια του γνωστου ασματος του Πυθαγορα ”Εγω Χριστο και εσυ Αλλαχ και ομως και οι δυο μας αχ και βαχ”-,που ειχε και την εξαρση της εθνικης ανεξαρτησιας της τον Οκτωβριο του 1973 με την αρνηση του Παπαδοπούλου στην καθοδο απο τον Ελληνικο εναεριο χωρο των Αμερικανικων αεροπλανων απο την Γερμανια προς το Ισραηλ για βοηθειά του στον πολεμο γιομ κιπουρ -οπως τον ειπαν- .
Η συναντηση της Αλεξ/πολεως εγινε για να απομακρυνθει απο την Κυπρο η αντισυμβσατικως -βασει των Συμφωνιων Ζυριχης και Λονδινου- μυστικη καθοδος το 1964 Ελληνικης Μεραρχιας , η οποια δεν μπορουσε να διατηρηθει εκει περαν της νομιμου Ελληνικης Δυναμης Κυπρου (ΕΛΔΥΚ) ,που συνυπηρχε στο νησι με την ΤΟΥΡΔΥΚ απο το 1960.
ΟΥΔΕΙΣ ”πυροβολει” το Πολυτεχνειο ,ΑΛΛΑ ,καθως -ορθως γραφετε -”ενεθαρρυνε λοιπον η CIA τον Ιωαννιδη για να ετοιμαστει για την διαδοχη και ο θλιβερος ταξιαρχος βρηκε καταλληλη την στιγμη ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΙΗΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ στο Πολυτεχνειο να πραγματοποιησει νεο πραξικοπημα” .
Ακριβως αυτη η παραγραφος ειναι που παραγει εκτοτε -και γιατι οχι και τωρα – την διχοστασια μεταξυ των Ελληνων δημοσιογραφων ,αναλυτων και των Ελληνων γενικως ,τουτεστιν ”Μηπως η CIA ,που παγκοσμιως ειναι παραδεκτο οτι ” χωνει παντου την μυτη της ” ”δημιουργησε ,η, αφησε να δημιουργηθει η φοιτητικη εξεγερση στο Πολυτεχνειο εκμεταλλευομενη τα ανυποτακτα ελληνικα νιατα ΟΠΟΤΕ γιορταζουμε 46 χρονια τωρα μια καλοστημενη φοιτητικη εξεγερση με πορεια , που καταληγει και στην Αμερικανικη Πρσβεια ,η οποια μπορει και να καγχαζει ,αλλα την βολευει αυτη η διατηρουμενη διχονοια των Ελληνων ,γιατι -μη ξεχναμε -οτι με τετοια ”στημενη” διχονοια απο το 1915-1922 χασαμε τις αλησμονητες πατριδες στην Μ.Ασια και την Αν.Θρακη;;;.
Ποιος μπορει να ”παρει ορκο” -μετά βασιμων πληροφοριων-για το αντιθετο;;;.
Αγαπητέ κ. Σαββίδη,
Είναι από τις ελάχιστες φορές που θα διαφωνήσω μαζί σας, ως προς την κατακλείδα σας.
Δεν νομίζω ότι το “Πολυτεχνείο” επιχειρείται να απαξιωθεί από νοσταλγούς της δικτατορίας. Έχει απαξιωθεί στην συνείδηση του κόσμου από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του!
Διότι πολλοί εξ όσων συμμετείχαν διέπραξαν μία μεγάλη ύβριν. Προσπάθησαν (και κατάφεραν εν πολλοίς) να αναγάγουν τα γεγονότα του 1973 σε υψίστης σημασίας συμβάν της ελληνικής ιστορίας (ισότιμο ή και ανώτερο του έπους του 1940), ώστε να εξυψώσουν και τις δικές τους προσωπικότητες. Και η ύβρις συνεπάγεται νέμεσιν. Η οποία νέμεσις άργησε αρκετές δεκαετίες, αλλά κατέληξε στην σημερινή χλεύη και περιφρόνηση αυτών των γεγονότων.
Κατά τον ίδιο τρόπο που η δικτατορία ευτέλισε έννοιες, όπως η φιλοπατρία και η θρησκευτικότητα, οι συμμετασχόντες στο Πολυτεχνείο, το 1973, ευτέλισαν την ίδια τους την προσπάθεια, με τον μετέπειτα πολιτικό τους βίο. Διότι ορθή η κριτική στην εξωτερική πολιτική της δικτατορίας, αλλά, μετά το 1974, έχουμε να υπερηφανευθούμε για κάποια επιτυχία στο πεδίο αυτό; Μήπως στην οικονομία ή στις επιστήμες; Δεν τολμώ καν να αναφέρω την δημόσια τάξη. Ή μήπως η πορεία αυτής της χώρας προς την παρακμή συνεχίστηκε απρόσκοπτα;
Κανένας οπαδός της δικτατορίας δεν υπηρέτησε την νοσταλγική αναπόληση αυτού του καθεστώτος περισσότερο από τους τότε πολεμίους του. Ομολογώ ότι ανεφώνησα πολλές φορές “Πού είσαι ρε Παπαδόπουλε;”, την περίοδο 2005-06, όταν έχασα μία ολόκληρη ακαδημαϊκή χρονιά, ως φοιτητής, εξ αιτίας των κινητοποιήσεων και καταλήψεων κάποιων χαϊδεμένων περιθωριακών (υποκινούμενων από κόμματα και καθηγητές), που θεωρούσαν εαυτούς συνεχιστές της “γενιάς του ’73”.
Το μόνο που μπορεί να αποκαταστήσει το κύρος της μνήμης του “Πολυτεχνείου” είναι όσοι έντιμοι απέμειναν από την γενιά εκείνη να σταματήσουν να διατρανώνουν τον αγώνα τους εναντίον εκείνης της δικτατορίας και να στραφούν κατά των τότε συντρόφων τους, που μεταλλάχθηκαν πολύ γρήγορα σε καθεστώς, μετά το 1974, με πρόταγμα αυτό που δεν κατόρθωσε ποτέ να εμπεδώσει το νεοελληνικό κράτος από συστάσεώς του, την ΕΥΝΟΜΙΑ.
ΥΓ1: Ακόμη προσπαθώ να αντιληφθώ την λογική όσων εξεγέρθηκαν τότε, σε μία περίοδο που οδεύαμε προς εκλογές, με τον Μαρκεζίνη (κατ’ εμέ από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα στην Ελλάδα και με σημαντικό συγγραφικό έργο) και όχι νωρίτερα ή μετέπειτα, όταν οι συνθήκες ήταν χειρότερες. Παραθέτω, άνευ λοιπού σχολιασμού, μία μαρτυρία γνωστού διπλωμάτη της εποχής, για τα γεγονότα του 1973 και τις αιτίες τους, από επιστολή του στο “Βήμα”.
https://www.tovima.gr/2011/07/02/politics/to-polytexneio-i-xoynta-kai-o-kisingker/
ΥΓ2: Επειδή στην εκδήλωση του ΣΑΑΠΘ γίνεται αναφορά στο “κίνημα του Ναυτικού” και το “Βέλος”, μήπως αυτό είναι μία άλλη ύβρις προς την Ιστορία; Το ΠΝ διατηρεί δύο πλοία-μουσεία, το “Αβέρωφ” και το “Βέλος”. Είναι συγκρίσιμα αυτά που συμβολίζει το κάθε πλοίο; Και γιατί το “Βέλος” να τύχει τόσο μεγάλης προβολής, ενώ το “Λέσβος”, με ηρωική και παράτολμη δράση στην Κύπρο, ένα έτος αργότερα, όπως και ο κυβερνήτης του Χανδρινός παραδόθηκαν στην λήθη (ο δε Χανδρινός τελούσε υπό διαρκή δυσμένεια); Άξιζε περισσότερο να μεταφερθεί στις επόμενες γενεές το γεγονός ενός εμφυλίου κινήματος από το παράδειγμα ενός ανδρός και ενός πληρώματος που εξετέλεσαν στο ακέραιο το υπέρτατο καθήκον έναντι της πατρίδος, υπό τρομερά αντίξοες συνθήκες;
Συγχαρητήρια για το σχόλιό σας, με το οποίο συμφωνώ απολύτως. Το Πολυτεχνείο ήταν μία φάρσα στημένη από τούς Αμερικανούς, η δε γενιά τού Πολυτεχνείου έφτιαξε την γενιά των 300 ευρώ.
Και όντως, η κατάσταση βάδιζε προς σταδιακή εξομάλυνση, μετά την ανάληψη τής πρωθυπουργίας από τον Μαρκεζίνη. Θα καταλήγαμε ενδεχομένως σ’ αυτό που λένε “σφικτή δημοκρατία” (βλέπε Σιγκαπούρη), αλλά καλύτερα αυτή, παρά την πλήρη κατάργηση κάθε εννοίας κράτους και την σημερινή πολιτική, κοινωνική, εθνική, ηθική και οικονομική του κατάντια.