Δημήτρης Μακροδημόπουλος: Η διάσκεψη για τη Λιβύη στο Παρίσι και η Ελλάδα

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

Το οξύμωρο στη διάσκεψη για τη Λιβύη που συνήλθε στο Παρίσι με θέμα την επίλυση της πολιτικής κρίσης στη βορειοαφρικανική χώρα εντοπίζεται στη σύνθεση των κρατών που συνήλθαν. Διότι παρέστησαν οι ηγέτες των κρατών που πρωτοστάτησαν στη διάλυση της Λιβύης, (Γαλλία, ΗΠΑ, Βρετανία) όχι μόνον διπλωματικά με την επιβολή ζώνης απαγόρευσης των πτήσεων αλλά και στρατιωτικά με τον απηνή αεροπορικό βομβαρδισμό των κυβερνητικών δυνάμεων του Καντάφι ανατρέποντας τους συσχετισμούς σε βάρος του. Ηγέτες χωρών που συμμετείχαν επικουρικά στην πολεμική επιχείρηση ως μέλη του ΝΑΤΟ, χώρες του Αραβικού Συνδέσμου που καίτοι κυβερνώνται από δικτάτορες ή σεΐχηδες, είχαν στραφεί κατά του Καντάφι, αφρικανικές χώρες του Σαχέλ γαλλικής επιρροής κοκ. Με άλλα λόγια τα κράτη που διέλυσαν τη Λιβύη συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι με πρόσχημα τη σωτηρία της, δηλαδή την υπέρβαση των αδιεξόδων που οι ίδιες δημιούργησαν στη χώρα και στον λαό της. Ό,τι συνέβη και στη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη πέρυσι, ότι συμβαίνει κατά κανόνα στις διασκέψεις για την επίλυση των προβλημάτων που δημιουργεί η Δύση σε χώρες του Τρίτου Κόσμου για οικονομικούς, πολιτικούς και γεωπολιτικούς λόγους (Συρία, Λίβανος, Αφγανιστάν, κ.α.). Όμως από τη στιγμή που το έδαφος μιας χώρας για την οποία συγκαλείται η διάσκεψη, αποτελεί πεδίον αντιπαράθεσης συμφερόντων των εμπλεκομένων στη διάσκεψη κρατών, είναι προφανές ότι το αδιέξοδο θα συνεχίζεται. Γιαυτό η Λιβύη,  ούτε με τις εκλογές του 2012, ούτε του 2014 μπόρεσε να υπερβεί τα αδιέξοδά της, ούτε στις επικείμενες εκλογές θα το κατορθώσει. Γιατί συμμετείχαν τόσοι πολλοί; Για να νομιμοποιούν τα συμφέροντα των λίγων προσδίδοντας διεθνή χαρακτήρα στις αποφάσεις.

Και η Ελλάδα που συμμετείχε; Η Ελλάδα όπως απέδειξε το τουρκολιβυκό μνημόνιο το 2019, απώλεσε τα μέγιστα με την διάλυση της Λιβύης με αποτέλεσμα να ακολουθεί σήμερα ασθμαίνουσα τη Γαλλία προσδοκώντας την  ακύρωση του. Σε τι βάθος χρόνου θα πρέπει να αναζητηθεί η ευθύνη, η αβελτηρία δηλαδή της χώρας μας να ρυθμίσει το θέμα της ΑΟΖ με τη Λιβύη προτρέχοντας της Τουρκίας; Μας το αποκαλύπτει ο Ελμαχντί Ελμαρτζεπί, μόνιμος αντιπρόσωπος της κυβέρνησης Σάραζ της Λιβύης στον ΟΗΕ, δηλαδή της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Λιβύης που σύναψε το μνημόνιο με την Τουρκία. Σε επιστολή του προς τον ΟΗΕ υπερασπίστηκε το μνημόνιο Ερντογάν ενώ παράλληλα κατηγόρησε την Ελλάδα ότι προσπάθησε στο παρελθόν να διεκδικήσει επήρεια που δεν της ανήκει. «Από το 2004, γράφει, η Λιβύη διεξήγαγε τέσσερις γύρους διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα με τη συμμετοχή εμπειρογνωμόνων και από τις δύο χώρες. Οι διαπραγματεύσεις αυτές δεν επέφεραν κανένα αποτέλεσμα, διότι η Ελλάδα επέμενε να καθορίσει τη θαλάσσια δικαιοδοσία της έναντι της Λιβύης με βάση τα εξαιρετικά μικρά ακατοίκητα νησιά χωρίς νομική σημασία. Η Ελλάδα επέμενε να σχεδιάσει μια διάμεση γραμμή βασιζόμενη σε αυτές τις υπερβολές των νησιών και αρνήθηκε να εφαρμόσει την αρχή της αναλογικότητας που χρησιμοποιείται διεθνώς σε τέτοιες καταστάσεις. Η αλληλογραφία μεταξύ των δύο πλευρών συνεχίστηκε μέχρι το 2014. Δυστυχώς η Ελλάδα αγνόησε εντελώς τα δικαιώματα της Λιβύης και έσπευσε με τους συμμάχους της στο Φόρουμ Φυσικού Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου να συνάψει συμφωνίες και να εκμεταλλευτεί τις περιφερειακές εντάσεις για να επιβάλει de facto μονοπώλιο στην παραγωγή, υγροποίηση και μεταφορά αερίου (προφανώς εννοεί τον East Med)» (Καθημερινή 10/1/2020). Τα ανωτέρω επιβεβαιώνει ο Χρήστος Ροζάκης  στο βιβλίο του «Η  Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και το Διεθνές Δίκαιο»: «Η αδυναμία προσέγγισης των δύο μερών (Ελλάδας – Λιβύης) στο θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών πρέπει να οφείλεται στις διαμετρικά διαφορετικές απόψεις τους σε σχέση με τη μέθοδο οριοθέτησης: η Λιβύη υποστηρίζει ότι η μέθοδος οριοθέτησης πρέπει να είναι η ευθυδικία – τη στιγμή που η Ελλάδα υποστηρίζει σταθερά τη μέση γραμμή – και αντιτίθεται σε απόδοση πλήρους επήρειας των ελληνικών νησιών νοτίως της Κρήτης και των ακτών της Πελοποννήσου (Στροφάδες, Σαπιέντζα, Σχίζα, Γαύδος, Χρυσή, Κουφονήσι)».

Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει διαβάζοντας άρθρο του Χρήστου Ροζάκη πάλι, με τίτλο «Το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης και τα ελληνικά νησιά» (Καθημερινή 8/12/2019), είναι ότι η Λιβύη προσέφυγε δύο φορές στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τη μια με την Τυνησία (1982) και την άλλη με τη Μάλτα (1985) για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή η Τρίπολη ακολουθούσε τον δρόμο της διεθνούς Δικαιοσύνης για την επίλυση των θαλάσσιων διαφορών με τα γειτονικά κράτη. Στην Αθήνα λοιπόν εναπόκειτο επί τόσες δεκαετίες να συμφωνήσει και να πορευτεί με την Τρίπολη στη Χάγη. Με την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία δέχτηκε μειωμένη επήρεια των Στροφάδων (32%). Γιατί δεν το έπραξε και τότε; Με αποτέλεσμα η Άγκυρα να αξιοποιήσει τον εμφύλιο που μαίνονταν στη Λιβύη και να συνυπογράψει μαζί με την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση του Σάραζ το μνημόνιο προσθέτοντας αξεπέραστα προβλήματα στην Αθήνα και στη Λευκωσία.

Συμπέρασμα: Αποδεικνύεται ότι το παρελθόν συνυπάρχει στο παρόν και καθορίζει τα όριά του. Η ιστορία φτιάχνεται πάντα και από χαμένες ευκαιρίες. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους στην Αθήνα για τις σημερινές επιλογές τους στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

15-11-2021

 

 

 

spot_img

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. H ευθυδικία στα εξωτερικά μας θέματα και κυριαρχικά μας δικαιώματα είναι ένας εξωδικαστικός συμβιβασμός .
    Αλλά όποιος αρμόδιος κρατικός λειτουργός αποφασίσει να την δεχθεί πρέπει (όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις οικογενειακής ιδιοκτησίας συγκαλούνται τα μέλη της οικογένειας, τα οποία αφού συμφωνήσουν εξουσιοδοτούν τον πατέρα ”για να μη έχουν τράβαλα με την Δικαιοσύνη-όπως λέγεται”-να δεχθεί τον εξωδικαστικό συμβιβασμό) προηγουμένως να ερωτήσει τον ελληνικό λαό και σε θετική απάντησή να προβεί σε εξωδικαστικό συμβιβασμό, βάσει ευθυδικίας ,με την αχόρταγη από το 1912 Τουρκία, .
    Ώσπου να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός ας μείνει η ευθυδικία στα επιστημονικά συγγράμματα του κ.Ροζάκη και των ομοφρόνων του ,που δέχονται να μην έχει ΑΟΖ η Γαύδος -πολύ κοντά νότια της Κρήτης- ,ενώ η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982/1994 καθορίζει ΡΗΤΩΣ ότι και τα νησιά έχουν ΑΟΖ.
    ΚΑΙ όλα αυτά για να είχαμε κάνει το χατήρι της Λιβύης,-της οποίας σχεδόν όλοι οι ηγέτες σπούδασαν μεν στην Ελλάδα – ,αλλά ”τα βρήκαν” με την Ερντογανική Τουρκία ,χωρίς να υπολογίσουν, οι αγνώμονες ,τις10ετείς συζητήσεις-διαπραγματεύσεις τους μαζί μας από το 2004-2014.

  2. Για τη Λιβύη μιλάμε και τις συνέπειες της φοβίας του πολιτικού κόστους που έχει εθνικές συνέπειες. Με την Ιταλία εφαρμόστηκε η μέση γραμμή; Τελικά πόσες διαστάσεις έχει αυτός ο περίεργος πατριωτισμός που καλλιεργείται; Από το 1991 και μετά δεν χάσαμε τον Ελληνισμό της Βόρειας Ηπείρου με τα αρχικά λάθη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και αρχιτέκτονα τον Σαμαρά; Στις πρώτες εκλογές του 1991 στην Αλβανία η ομογένεια εξέλεξε 18 βουλευτές και πρόσφατα μόνον 2. Και όχι μόνον αυτό. Διασφαλίζουμε τον εναέριο χώρο της Αλβανίας και απαιτούμε την ένταξή της στην ΕΕ. Γιατί; Διότι αυτό μας υπαγορεύουν οι ΗΠΑ. Έχει η Αθήνα εθνική πολιτική; Αυτό πώς λέγεται; Μας πιπιλίζουν τα τελευταία χρόνια για τα προσδοκώμενα οφέλη από τους υδρογονάνθρακες αλλά προφανώς μας εμπαίζουν. Με τα ραφάλ και τις φρεγάτες θα φέρει η Αθήνα τις εκατοντάδες χιλιάδες των παιδιών μας από το εξωτερικό ή με την ανάπτυξη; Ό,τι είναι δεξιό δεν είναι σώνει και καλά εθνικό. Η απλή λογική υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα.

  3. Κανένας δεν υποστηρίζει- εγώ πάντως όχι- ό,τι ”δεξιό”-δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά εθνικά συμφέροντα- είναι και εθνικό (ο Σολωμός έγραψε ότι το αληθές είναι εθνικό),αλλά δεν είναι λογικό και δημοκρατικό-αν μη τι άλλο-όποιος αρμόδιος αποφασίζει να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία και εθνικά δικαιώματα,-που στο κάτω-κάτω δεν είναι δικά του – να ερωτά προηγουμένως τους ιδιοκτήτες Έλληνες ;;;.
    Σαυτό θα συμφωνεί σίγουρα και ο έγκριτος και δημοκράτης καθηγητής Διεθνών Σχέσεων κ.Ροζάκης και αν αμφιβάλλουμε ας τον ερωτήσουμε.
    Υ.Γ Χάρηκα που ”τα λέμε” κ.Μακροδημόπουλε.,καλή σας συνέχεια.

  4. Νομίζω πως αν δεν γίνει η οριοθέτηση τίποτα δεν είναι δικό μας. Επικαλούμαστε συνεχώς το διεθνές δίκαιο. Επομένως στη Χάγη επαφίεται η ερμηνεία του. Στην ελληνοτουρκική διαμάχη έχουμε ένα παραλογισμό, τη γαλάζια πατρίδα και έναν μαξιμαλισμό, τον χάρτη της Σεβίλης. Μόνον η Χάγη μπορεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Εκτός αν θέλουμε να συνεχίσουν τα δυνητικά κυριαρχικά μας δικαιώματα να ταυτίζονται πρακτικά με το μηδέν.

  5. H Χάγη δεν είναι ευθυδικία με απλή Συμφωνία και να μη ξεχνάμε ότι έχει επιλεγεί από τον Κων/νο Καραμανλή από το 1976 και υποστηρίζεται από τότε μέχρι τώρα ,αλλά η Τουρκία δεν την θέλει ,γιατί αρκετοί-δυστυχώς- στην Ελλάδα θέλουν απ’ευθείας Συμφωνία ,με την Τουρκία ,αλλά Πρέσπες και αυτό σίγουρα δεν θα γίνει αποδεκτό ,χωρίς πολιτική αστάθεια ,κάτι που πρέπει να ανησυχεί όλους τους Έλληνες..

  6. Ευχαριστώ Δημήτρη για τις πληροφορίες, τόσο στο κείμενο όσο και στα σχόλιά σου!

    Είναι αντικειμενικά σίγουρο, πως, διαθέτουμε ένα από τα πλέον επιτήδεια και αρπακτικά συστήματα εξουσίας που γνώρισε η ανθρωπότητα!
    Αν παρατηρείς τα γεγονότα, όσα τουλάχιστον φτάνουν σε γνώση του καθενός, ως υποκείμενο της εξουσιαστικής αυτής δομής δεν έχεις παρά νοιώθεις υπερήφανος.
    Εάν είσαι μέρος του μηχανισμού, όπως για παράδειγμα αυτό το ιστολόγιο και οι συντελεστές του, απλώς παίζεις ένα ρόλο.
    Εάν τέλος τα παρατηρείς ως ένας πολίτης που προσπαθεί να κρατηθεί κάπως μακριά από αυτά τα συστήματα, αναπόφευκτα δε γλυτώνει κανείς μας στην ουσία, τότε είναι να σε πιάνει φρίκη!

Leave a Reply to Μακροδημόπουλος δΗΜΉΤΡΗς Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα