πηγή: Εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”
Του Παντελή Σαββίδη
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα είναι η αδυναμία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να διαχειριστεί ακόμη και την καθημερινότητα. Γιατί τα περί «οράματος» και «στόχων» ανήκουν πια στη σφαίρα της φαντασίας.
Ο κ. Μητσοτάκης υπήρξε πολιτικό προϊόν μιας εποχής που η κοινωνία ήθελε να απαλλαγεί από τον Τσίπρα. Κι αποδείχθηκε χειρότερος: αποδόμησε κάθε αρμό που κρατούσε, έστω στοιχειωδώς, σε συνοχή την ελληνική κοινωνία.
Η χώρα δεν έχει μόνο μια κυβέρνηση που δεν λειτουργεί· δεν έχει ούτε αντιπολίτευση. Ιδίως αξιωματική, που θα μπορούσε να σηκώσει το πολιτικό βάρος της εναλλακτικής πρότασης. Έτσι, η κοινωνία δεν περιμένει πλέον διέξοδο από τους αντιπάλους της κυβέρνησης, αλλά από τους ίδιους τους βουλευτές της και, κυρίως, τα προβεβλημένα στελέχη της.
Η παρακμή έχει εμφανισθεί και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Δημοκρατικοί, εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δύο εσωτερικές τάσεις —την προοδευτική πτέρυγα που εκπροσωπεί ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ζόχραν Μαϊντάνι και τη μετριοπαθή, «μην ξαναπείτε τη λέξη σοσιαλισμός», της κυβερνήτριας της Βιρτζίνια Άμπιγκεϊλ Σπανμπέργκερ— έχουν χάσει το νήμα της κοινωνικής επαφής.
Κάπως έτσι και το ΠΑΣΟΚ, μετά το 1996, ενσωμάτωσε τους προθύμους στο σημιτικό ρεύμα και εξόρισε όσους επέμεναν στην κοινωνική, εθνική και περιφερειακή διάσταση της πολιτικής του. Σήμερα έχει απομείνει ένα κόμμα κεντρώας και δεξιάς κατεύθυνσης, με αρκετά στελέχη του να έχουν το βλέμμα στραμμένο προς το Μαξίμου αν και ο κυβερνητικός κατήφορος ίσως τους οδηγήσει σύντομα σε αναδίπλωση.
Στη Νέα Δημοκρατία, το πρόβλημα του κ. Μητσοτάκη είναι η επόμενη ημέρα και οι προσωπικές συνέπειες από την διεφθαρμένη διαχείριση της οκταετίας του. Υπάρχει ανησυχία ότι η μετάβαση δεν θα είναι ομαλή.
Πέρα, όμως, από τα εσωκομματικά, αυτό που απασχολεί την κοινωνία είναι η πολιτική των κομμάτων: πώς απαντούν στα πραγματικά, λαϊκά ζητήματα.
Ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης κέρδισε γιατί μίλησε για τα αυτονόητα των πολλών: στέγη, μετακινήσεις, εργασία, αξιοπρεπείς μισθούς. Μίλησε για τη ζωή των ανθρώπων. Έβαλε στο κέντρο της πολιτικής τον άνθρωπο.
Η νίκη του δείχνει ότι υπάρχει χώρος για μια τρίτη οδό, πέρα από τον εξαντλημένο φιλελευθερισμό και τον τοξικό τραμπισμό· μια πολιτική που αφουγκράζεται τα κοινωνικά προβλήματα και επιχειρεί να τα λύσει, όχι να τα διαχειριστεί επικοινωνιακά.
Στην Ελλάδα, η κατάχρηση της έννοιας του «φιλελευθερισμού» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέληξε σε πρωτοφανή συγκέντρωση εξουσίας στην Αθήνα. Όλα ελέγχονται από το Μέγαρο Μαξίμου· κάθε θεσμός, δημόσιος ή ιδιωτικός, λειτουργεί υπό ένα πλέγμα διαπλοκής και εξάρτησης.
Η περίπτωση των ΕΛΤΑ είναι χαρακτηριστική: ο μοναδικός δημόσιος θεσμός που έφερνε την επαρχία σε επαφή με την κοινωνία επιχειρήθηκε να κλείσει, για να παραδοθεί ο χώρος του σε ιδιώτες. Η αντίδραση του κόσμου και των βουλευτών —που ωστόσο φέρουν κι αυτοί ευθύνες— ανάγκασαν τον κ. Μητσοτάκη να υποχωρήσει.
Ανάλογη νοοτροπία φαίνεται και σε μικρότερες, αλλά αποκαλυπτικές, πρακτικές: η μετακίνηση είκοσι ανθρώπων από την Αθήνα για την τηλεοπτική κάλυψη της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, ενώ θα μπορούσε να γίνει αξιοπρεπώς από την ΕΡΤ3, είναι μια μικρή, συμβολική εικόνα της κρατικής σπατάλης και του αθηναϊκής νοοτροπίας. Ο «αθηναϊκός ολοκληρωτισμός» δεν είναι απλώς διοικητικό πρόβλημα· είναι νοοτροπία εξουσίας που παράγει παρακμή και τοξικότητα.
Αυτή η τοξικότητα φάνηκε ανάγλυφα στην υποδοχή της νέας Αμερικανίδας πρέσβεως Κίμπερλι Γκιλφόιλ. Η άφιξή της μετατράπηκε σε κοσμικό γεγονός, σε ένα θέαμα λαϊφστάιλ με φωτογραφίες και θαυμαστικά σχόλια, λες και υποδεχόμασταν σταρ της ποπ κουλτούρας και όχι διπλωμάτη μιας υπερδύναμης.
Η ίδια προφανώς ευνόησε αυτή την εικόνα, η οποία όμως αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: την εγχώρια εθελοδουλία. Τον ελλαδικό πολιτισμικό τριτοκοσμισμό ο οποίος ενθαρρύνεται από τα κυβερνητικά δίκτυα.
Κι όμως, πίσω από τα φώτα, το διπλωματικό διακύβευμα είναι σοβαρό. Και εκεί θα δοκιμασθεί η διαχείρισή του από την νέα πρέσβη.
Σε ό,τι αφορά τα γεωπολιτικά, η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Τουρκία. Αλλά θα επιδιώξει την ανάσχεσή της. Το ζητούμενο είναι ποια θα είναι η γραμμή ανάσχεσης. Σ αυτήν την αμερικανική προσπάθεια, το «Μεσογειακό Τόξο» Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ – είναι εργαλείο της στρατηγικής της, όχι ελληνική πρωτοβουλία. Η νέα πρέσβης αυτόν τον ρόλο θα υπηρετήσει· όχι τις φαντασιώσεις των Ελλήνων θαυμαστών της.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα οφείλει να αναπτύξει δική της γεωπολιτική πρόταση στο πλαίσιο της Δύσης.
Μια πολιτική με τρεις γωνίες: Κρήτη – Κύπρος – Θεσσαλονίκη.
Η Κρήτη ως ενεργειακός και ναυτικός κόμβος, η Κύπρος ως κρίσιμο σημείο ισορροπίας στην Ανατολική Μεσόγειο, και η Θεσσαλονίκη ως πύλη των Βαλκανίων και της Ευρώπης, κόμβος υποδομών και πολιτισμικού εκσυγχρονισμού. Ένα τρίγωνο που μπορεί να αναβαθμίσει τον ελληνικό ρόλο, αρκεί να απεγκλωβιστούμε από τον αθηναϊκό συγκεντρωτισμό.
Η παγκοσμιοποίηση, ως ιστορικό φαινόμενο, βρίσκεται πια σε φάση διάλυσης ή μετασχηματισμού. Το μοντέλο της απρόσκοπτης ροής κεφαλαίων, που ισοπέδωσε κοινωνίες και διέλυσε τα κράτη, έχει εξαντλήσει τη δυναμική του.
Στη θέση του αναδύεται μια πολυκεντρική πραγματικότητα, όπου τα κράτη και οι τοπικές κοινωνίες αποκτούν ξανά ρόλο και νόημα.
Μέσα σ’ αυτή τη νέα φάση, η ταυτότητα επιστρέφει ως θεμελιώδης αξία. Όχι η ταυτότητα του αποκλεισμού, αλλά εκείνη της αναγνώρισης και της αξιοπρέπειας. Από αυτήν ο άνθρωπος αντλεί νόημα, ρίζες και ευθύνη.
Υπάρχει όμως και η τοπική ταυτότητα: εκείνη της πόλης, του τόπου όπου γεννιέσαι, ζεις και μεγαλώνεις. Οι κυβερνήσεις σήμερα δεν αναπτύσσουν εθνικές πολιτικές· ευνοούν το Κέντρο. Γι’ αυτό η ανάδειξη των πόλεων πρέπει να γίνει κεντρικό ζήτημα του εθνικού κράτους. Η Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα, μπορεί να εκφράσει μια νέα πρωτοβουλία αυτογνωσίας και αποκέντρωσης, ικανή να σπάσει την ηγεμονία της Αθήνας και να αναδείξει την άλλη Ελλάδα – εκείνη που ακόμη αναπνέει, δημιουργεί και επιμένει.
Κύριε Σαββίδη,
Ζούμε με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και ποστάρουμε την εξιδανικευμένη ζωή μας στο Facebook και στο Instagram.
Ένα κλικ και ένα ποστάρισμα μεσολαβεί πριν οποιαδήποτε ουσιαστική εκδήλωση της προσωπικότητάς μας.
Η γκλαμουριά κατήντησε βασική οδός έκφρασης της καθημερινότητας, πρέπει να την λαμβάνουμε πλέον σοβαρά υπόψη και όχι προνόμιο του ερχομού της πρέσβεως. Στο επίπεδο της πρέσβεως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το πόσο έχει εισχωρήσει αυτή η στερημένη από πηγαία και βαθύτερα συναισθήματα νέα πραγματικότητα.
Πελαγοδρομούμε αναζητώντας υποκατάστατη επαφή και μάλιστα ενός εξιδανικευμένου εγώ.
Αυτά ισχύουν για όσους έχουν facebook, instagram και δέν ξέρω τί άλλο. Υπάρχουν όμως πολλοί άνθρωποι που κάνουν λελογισμένη χρήση της τεχνολογίας, ( χρησιμοποιούν το μέιλ αντί των social media), ή έχουν το παραδοσιακό κινητό.
Tο αν υπάρχει χώρος για μια τρίτη οδό με την εκλογή του Μαντάνι μένει να αποδειχθεί στην πράξη. Πιθανόν να είναι ένας Νεοϋορκέζος Τσίπρας.
Δεν πειράζει τόσο πολύ ο Τσίπρας. Αποδομήθηκε, αν και προσπάθησε. Δεν τον ψήφισα ποτέ, γιατί θεωρώ ότι πάνω απολα πρέπει να χεις ιδεολογία και μετά με βάση την ιδεολογία σου πολιτική.
Όμως ο Μητσο, είναι απλώς ανελέητος. Αισχρός και ολιγιστος. Οδηγεί το άρμα στον γκρεμό. Και εμείς απλώς ακολουθούμε. Χωρίς ιδεολογία και χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς μελέτη και χωρίς αγάπη για την πατρίδα. Η πατρίδα μας προδίδει άρα κι εμείς δεν έχουμε πατρίδα. Θέλουμε να πάμε αλλού. Να διώξουμε τα παιδιά μας αλλού. Όλος ο κόσμος μεταναστεύει για να ζήσει καλύτερα. Εμείς είμαστε ένα πολύ καλό παράδειγμα του είδους. Οι Εβραίοι πρώτα, οι έλληνες αμέσως μετά. Τι να το κάνεις ένα κράτος που μόνιμα σε προδίδει;;;; Αχ… οι πληγές είναι πολύ βαθιές. Ο βιασμός εξαιρετικά βίαιος. Η χώρα, το έθνος, που έδωσε τα φώτα στην ανθρωπότητα, με την συνέργεια βέβαια άλλων πολιτισμών, πρέπει να χάσει την εθνικότητα του. Δεν υπάρχει έλληνας πλέον. Ελληνική παιδεία του 5 πχ και μόνο. Περικλής και Αλέξανδρος. Ούτε έλληνες, ούτε τίποτε. Καταντήσαμε υπηρέτες που μαζεύουμε τα ψυχούλα κάτω από το τραπέζι. Και όποια μεγάλα μυαλά δίνουμε, απλά επιτείνουν την διαφθορά και την παρακμή μας. Γιατί ποτέ δεν κατορθώσαμε εμείς να τα εντάξουμε.
Και είτε Αθήνα, είτε Θεσσαλονίκη, είτε Κρήτη, είτε Αχαια, η διαφθορά, η παρακμή, το γελοίο του κράτους, της δικαιοσύνης και των υπολοίπων θεσμών, ακριβώς το ίδιο θα ήταν.
Άλλωστε εσείς της Θεσσαλονίκης, πρώτοι από όλους ψηφίζετε το αθηναϊκό κράτος. Όσο πιο βόρεια ανεβαίνεις, τόσο πιο συντηρητικά.
Η Θεσσαλονίκη πήρε τις ευκαιρίες και τις κλώτσησε. Τώρα έχει αντικατασταθεί από την Αλεξανδρούπολη, η πόλη δέχθηκε με ρεαλισμό το νέο γίγνεσθαι και προοδεύει.
Η Θεσσαλονίκη έψαχνε και ψάχνει να βρει ρόλο. “Όλα” ή “τίποτα” οπότε πήρε το “τίποτα”. Με το “αντί” δεν προοδεύει χρειάζεται το “συν” που δεν το πιστεύει.
Εν κατακλείδι όσο μάχεται την Αθήνα θα πηγαίνει πίσω.
Μακάρι να πάει καλά η Αλεξανδρούπολη και ας εξαφανιστεί η Θεσσαλονίκη. Θα έχουμε δύο καλά. Θα ενισχυθεί η συνοριακή γραμμή της χώρας και θα ικανοποιηθούν τα ένστικτα πολλών σαν και εσάς. Μην ξυπνήσουν, όμως, κάποια στιγμή οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης. Θα είναι πολύ οδυνηρό για όλους σας.
Η Αθήνα προσπαθεί συνεχώς να βελτιώσει την Θεσσαλονίκη αλλά το σύνδρομο του Ελευθερίου Βενιζέλου λειτουργεί ως αναστολή προόδου και ευημερίας. Δεν γίνεται να εγκαταληφθεί το μητροπολιτικό κέντρο της Ελλάδας των 5 εκατομμυρίων για να φανούν κάποιοι.
Η Θεσσαλονίκη του ενός εκατομμυρίου με την ανάπτυξη που έχει προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής από την Αθήνα.
Το πρόβλημα είναι άλλο, η εξουσία και ο έλεγχος των αποφάσεων. Εκεί ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος θα είναι πάντα δεύτερος.
Το πρόβλημα όπως το θέσατε είναι δική σας διατύπωση και άποψη. Το πρόβλημα όπως το θέτουμε είναι ότι η ανάπτυξη μιας χώρας δεν μπορεί να γίνει μονοπολικά. Πρέπει να δοθεί ρόλος σε κάθε πόλη αναλόγως των ιδιατεροτήτων της. Η λογική σας θα οδηγήσει σε μια χώρα 8 εκατομμυρίων συγκεντρωμένη γύρω απο την Αθήνα. Αν αυτό επιζητείτε, πηγαινετε καλά. Σε λιγότερο απο μια γενιά θα επιτευχθεί. Βγαίνει απο το σχόλιό σας και ένα αλαζονικό στυλ για να μας υπενθυμίσετε ότι είμαστε μια αποικία. Είμαστε αλλά δεν το δεχόμαστε και αντιδρούμε. Και μερικοί απο εμάς το λέμε.
Μια πολύ απλή ερώτηση: τι δεν έχει η Θεσσαλονίκη και έχει η Αθήνα. Φάνης
Ευχαριστώ για την συνομιλία
Το θέμα δεν είναι το ποια πόλη έχει την πρωτοκαθεδρία.
Το θέμα είναι η πολιτική της χώρας θα ήταν αλλιώς;;;;
Εμένα αυτό με ενδιαφέρει.
Αν ήταν αλλιώς έστω και τα Ζαγοροχώρια, μου αρκούσαν για πρωτεύουσα.
Θεωρείτε στ´αληθεια ότι είτε Θεσσαλονίκη είτε Αθήνα είτε Ναύπλιο είτε Ηράκλειο, είτε Αλεξανδρούπολη και Φιλιππούπολη, θα είχε καμία σημασία στην πολιτική της χώρας;;; Στην ΜΗ πολιτική, βασικά….