του Παντελή Σαββίδη
Ο Γιαβούζ Μπαϋντάρ είναι ένας διακεκριμένος τούρκος δημοσιογράφος σε αναγκαστική υπερορία. Αν επιστρέψει στην τουρκία το πιθανότερο είναι να συλληφθεί.
Σε ένα κείμενό του το οποίο αναδημοσιεύουν οι Ανιχνεύσεις σχολιάζει το κλείσιμο ενός ακόμη καναλιού στην Τουρκία, του Tele1 channel, το οποίο ετέθη υπο κρατική διαχείριση. Ήταν ένα απο τα ελάχιστα κανάλια που ασκούσε κριτική στον Ερντογάν με τον οποιο συναγελάζεται η πλέον απαράδεκτη μορφή της Ευρώπης. Φυσικά και η απαράδεκτη μορφή της Βρετανίας υπο τον Εργατικό και…σοσιαλιστή Στάρμερ.
Ο Στάρμερ επισκέφθηε τον Ερντογάν την ημέρα που ο φυλακισμένος δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου προσήγετο σε δίκη με την κατηγορία της συνεργασίας με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες! Και ο Στάρμερ όχι, μόνο, δεν είπε λέξη αλλά προσπαθούσε να πουλήσει όπλα στον Ερντογάν.
Έτσι, απο τα 25 κανάλια στην Τουρκία απέμειναν μόνο δύο που ασκούν μιας μορφής αντιπολίτευση στην τουρική κυβέρνηση.
Στο αρθρο του ο Μπαϊντάρ αναφέρει και άλλες χώρες που ασκούν, όχι, πλώς, πίεση στα ΜΜΕ αλλά ασφυκτικό έλεγχο και κατηγορούν τους δημοσιογράφους ως πράκτορες και άλλα παρόμοια.
Μεταξύ των κυβερνήσεων που ασκούν πίεση χωρίς μέχρι στιγμής άμεση κατασταλτική παρέμβαση τύπου Ερντογάν είναι και η ελληνική
Στην Ελλάδα με το επιχείρημα ότι τα Μέσα για να επιβιώσουν χρειάζονται την κρατική αρωγή, εξαγοράζονται απο την κυβέρνηση με λίστες τύπου Πέτσα, κανάλια και άλλα μέσα ενημέρωσης καθώς και εργαζόμενοι δημοσιογράφοι υποχρεώνονται σε μια καθημερινή εξύμνηση μιας καθόλα αποτυχημένης κυβέρνησης που οδηγεί τον τόπο σε συνεχή αδιέξοδα.
Υπαρχουν, βεβαίως, και ορισμένοι δημοσιογράφοι οι οποίοι δεν έχουν φθάσει, απλώς, στα άκρα. Προκαλούν συνειδητά την λογική της κοινωνίας. Το φαινόμενο μοιάζει περισσότερο ψυχιατρικό παρά εξαγοράς.
Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα βρίσκεται αυτήν την στιγμή σε πλήρη απαξίωση. Είναι δύσκολο να αντιστραφεί το κλίμα. Ο κυβερνητικός έλεγχος απο το καθεστώς Μητσοτάκη είναι ασφυκτικός.
Δυστυχώς, κάτω απο την αγανάκτηση που της εχει δημιουργήσει η άθλια συμπεριφορά μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων η κοινή γνώμη έχει πολωθεί και απαξιώσει και κάθε προσπάθεια μέσων να σταθούν με αξιοπρέπεια και δεοντολογία στο τοξικό περιβάλλον που δημιούργησε η κυβέρνηση.
Αλλά η δύναμη που διαθέτει η δημοσιογραφία πηγάζει αποκλειστικά απο την υποστήριξη απο την κοινωνία. Χωρίς αυτήν παραδίδεται στην εξουσία. Και η κοινωνία με όσα βλέπει δεν είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει καμιά δημοσιογραφική προσπάθεια.
Οπότε καταλήγουμε στο τρομερό αδιέξοδο το οποίο αναπράγει τον κυβερνητικό καθεστωτισμό.
Για να επανέλθουμε στην Τουρκία, δεν μπορούμε να απορρίψουμε καθολικά έναν λαό 85 εκατομμυρίων μεταξύ των οποίων υπάρχουν 30 εκατομμύρια Κούρδοι, 15 εκατομμύρια αλεβίτες και άλλες λαότητες που αναπαράγουν αναγκαστικά και επιφανειακά την ιδεολογία του τουρκισμού.
Η ιδεολογία του τουρκισμού διέρχεται κρίση και ο πρώτος που το αντιλήφθηκε είναι ο φασίστας Ντεβλέτ Μπαχτσελί ο οποίος ζητά την προσέγγιση των κούρδων και την κοινή συμπόρευση και την αποφυλάκιση του Κούρδου ηγέτη Σελαχατίν Ντεμιρτάς τον οποίο φυλάκισε ο Ερντογάν. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απέρριψε τις παρέμβάσεις της Τουρκίας και ζήτησε την απελευθέρωσή του.
Όσο μπορούμε να συμπαραστούμε στους τούρκους δημοσιογράφους που στέκονται κριτικά απέναντι στο ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ερντογάν καθώς και στο δημοκρατικό τμήμα της τουρκικής κοινωνίας. Υπάρχει.
Ο κόσμος είναι απογοητευμένος απο την δημοσιογραφία. Αλλά η παντελής έκλειψή της θα είναι άβυσσος. Ο λόγος στην κοινωνία.
Δεν πρόκειται να εξαλειφθεί η δημοσιογραφία.
Αλλά σε χαλεπούς καιρούς, καιροί με απόλυτη δυσπιστία στους θεσμούς, θεσμοί οι οποίοι υποκλίνονται στην υποκρισία, τρέφονται από αυτήν και χρησιμοποιούν την δύναμη τους για να χειραγωγήσουν και μάλιστα με πασιφανή λόγο, λόγο που ο καθένας καταλαβαίνει ότι είναι στρατευμένος στην λάθος πλευρά, τότε εμπιστοσύνη καμία. Όχι ότι δεν γινόταν από αμνημονεύτων… Πρέπει να ψάχνεις σε πολύ βαθιά νερά. Να αναλύεις, να προσπαθείς να καταλάβεις, τί ο Καθείς προσπαθεί να σου περάσει. Και η εποχή δεν ενδείκνυται. Η εποχή της πληροφορίας είναι πάρα πολύ γρήγορη. Το καθετί πρέπει να αναλύεται και να διηλυζεται. Ο χρόνος είναι λίγος. Μεταξύ της πλήρους απαξίωσης των ανθρώπινων ορίων διαβίωσης που είχαν κατακτηθεί μετά τον ΒΠΠ και του χρόνου που σου απομένει να φιλτράρεις τις ειδήσεις, η απόσταση είναι απαγορευτική.
Αυτό όμως που έχεις, είναι η αίσθηση του στραβού. Τα πάντα γίνονται στραβά. Όταν λέω τα πάντα, εννοώ, αυτήν την πίκρα στο στόμα, του ανήμπορου να αντιδράσει, του τύπου, ξέρω τι είναι δίκιο αλλά δεν μπορώ να το πετύχω. Την πίκρα εντέλει του να μην έχεις ένα ιδεολογικό αποκούμπι. Αυτό που θα σου επιτρέψει να αναταθείς. Σίγουρα θα έρθει. Ο άνθρωπος πάντα φτιάχνει ιδεολογίες για την επιβίωση του. Ιδεολογίες, μακρόπνοες για το καλό του κόσμου, των λαών. Απλά είμαστε σε έναν μεσαίωνα, που το μόνο που ελπίζω είναι να μην αποδειχθεί φοβερά αιματηρός. Γιατί τα μέσα είναι πλέον πανίσχυρα και οι μάζες αποδιοργανωμένες.
Πάντα θα υπάρχουν οι δημοσιογράφοι -ειδικά στην Ελλάδα – που ”τρέφεται” από την εποχή των καφενείων από το ”κουτσομπολιό”, μόνο που τώρα ”τους παραβγαίνουν” και αυτοδίδακτοι και άσχετοι (ιδίως με το τίκ- τόκ) και θα εξαναγκασθούν να ”κυνηγήσουν” περισσότερο την έρευνα από την ”επί πολής ” περιγραφή των γεγονότων και εν τέλει ” όσοι αντέξουν” -όπως ισχύει για όλα τα επαγγέλματα.
Οι Ανιχνεύσεις μας ”πάνε καλά” ,ζήτω οι Ανιχνεύσεις.