Δημήτρης Μακροδημόπουλος: Ποιός κυβερνά τη Γερμανία και την Ευρώπη;

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

Το γερμανικό περιοδικό Spiegel αναφερόμενο στην πρόσφατη ομιλία του καγκελαρίου Όλαφ Σολτς για την άμυνα, όταν πέραν των 100 δις ευρώ του ειδικού ταμείου που ανήγγειλε τον περασμένο Μάρτιο δεσμεύτηκε για μια ισχυρή Μπούντεσβερ, απέδωσε την ομιλία του όχι μόνον στην προσέγγιση με την Ουάσινγκτον αλλά στην προσπάθειά του να γεφυρώσει τις διαφορές του με την Πράσινη υπουργό Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ η οποία επιμένει να ζητάει ενεργότερη στρατιωτική συνδρομή στην Ουκρανία. Είναι όμως δυνατόν μία πολιτικός επικεφαλής των Πρασίνων να είναι φιλοπόλεμη; Μπορεί μία/ένας οικολόγος που θεωρεί επίκεντρο της πολιτικής το περιβάλλον, που στρατεύεται στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής για να διασωθεί ο πλανήτης μας, ώστε να συνεχίσει να επιβιώνει το ανθρώπινο είδος, να πρωτοστατεί στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία, προωθώντας την καταστροφή και τον θάνατο; Πώς μπορεί  να υποστηρίζει ότι “πρέπει να καταστρέψουμε τη Ρωσία”, όταν οι Πράσινοι εμφανίστηκαν αρχικά ως ένα φιλειρηνικό κίνημα; Πώς λοιπόν προέκυψε η Αναλένα Μπέρμποκ ως ΥΠΕΞ, μια αδόκιμη και εντελώς άπειρη πολιτικός που κατηγορήθηκε μάλιστα την προεκλογικά για τις ανακρίβειες του βιογραφικού της;

Σήμερα, οι Πράσινοι, είναι το χειρότερο πολεμοκάπηλο κόμμα της γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής, σύμφωνα με τον Όσκαρ Λαφοντέν.  Όμως τί σημαίνει Πράσινη/ος; Είναι ένα πολιτικό διαβατήριο από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά. «Η πολιτική οικολογία αποκρίνεται σε μια πολύ ισχυρή και εντελώς θεσμική απαίτηση, μας λέει ο Ενζο Τραβέρσο… Μπόρεσε ωστόσο να αναπτυχθεί σαν αυτόνομο πολιτικό ρεύμα επειδή υπήρχε ελεύθερος χώρος… μετά την κατάρρευση των επαναστατικών ουτοπιών». Τον “ελεύθερο χώρο” μετά την κατάρρευση “των επαναστατικών ουτοπιών” πλήρωσαν αφενός τα μεταφασιστικά κόμματα τα οποία λαϊκίζοντας υιοθέτησαν αριστερές εξαγγελίες χωρίς να απαρνηθούν τον ρατσισμό και αφετέρου τα οικολογικά που είχαν ειρηνικό χαρακτήρα. Όμως, η οικολογία μόνη της δεν μπορεί να αποτελεί ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση. Αποτελεί αναπόσπαστη παράμετρο της πολιτικής αλλά δεν μπορεί  να επικαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας ώστε να αυτονομηθεί. Γιαυτό είναι σε ιδεολογική σύγχυση και μπορεί να στεγάζει τους πάντες από τη μια άκρη του πολιτικού φάσματος έως την άλλη..

Τελικά, ποιός κυβερνά τη Γερμανία; Διότι η Γερμανία έφθασε στο σημείο να χαρακτηρίζεται ο ομοσπονδιακός πρόεδρος της χώρας Φρανκ Βάλτερ Σταινμάιερ ανεπιθύμητος να επισκεφθεί το Κίεβο, να προσβάλλεται ασύστολα και κατ’ επανάληψη, όπως και ο καγκελάριος, από τον πρέσβη της Ουκρανίας Άντριι Μέλνικ χωρίς αυτός να απελαύνεται ως ανεπιθύμητος αλλά αντίθετα η Αναλένα Μπέρμποκ να επισκέπτεται το Κίεβο. Μπορεί αυτή η χώρα που ταπεινώνεται αδιαμαρτύρητα στο όνομα των επιδιώξεων άλλων δυνάμεων να ηγείται της ΕΕ; Με υπουργό Οικονομικών τον επικεφαλής των Φιλελεύθερων Κρίστιαν Λίντνερ με ξεκάθαρες νεοφιλελεύθερες απόψεις, τον Ρόμπερτ Χάμπεκ, συμπρόεδρο των Πρασίνων, αντικαγκελάριο και υπερυπουργό Οικονομίας και Περιβάλλοντος και την Αναλένα Μπέρμποκ, την άλλη συμπρόεδρο των Πρασίνων, ως υπουργό Εξωτερικών, ποιά περιθώρια απομένουν στους Σοσιαλδημοκράτες ώστε να ασκήσουν τη δική τους πολιτική όταν η οικονομία και η εξωτερική πολιτική ελέγχονται από κυβερνητικούς εταίρους με διαμετρικά αντίθετη ή και ασαφή πολιτική; Και όλα αυτά για ποιό λόγο; Για να ηγείται της κυβέρνησης ο Όλαφ Σολτς, ώστε να διατείνονται οι σοσιαλδημοκράτες ότι κυβερνούν; Όμως, πόσο μπορεί να διαφέρει η πολιτική ενός συνασπισμού του Σοσιαλδημοκρατών με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους έναντι της πολιτικής ενός συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών, πάλι με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους, όταν δηλαδή οι δύο από τις τρεις συνιστώσες κάθε συνασπισμού θα παραμένουν οι ίδιες και θα επιβάλλουν τους όρους τους; Η Γερμανία  και σε σημαντικό βαθμό η ΕΕ, είναι όμηροι του νεοφιλελεύθερου Κρίστιαν Λίτνερ και μιας φιλοπόλεμης “πράσινης” Αναλένας Μπέρμποκ.

Η Γερμανίδα ΥΠΕΞ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της σε Αθήνα και Άγκυρα, αξιοποίησε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις για να επιτεθεί κατά της Άγκυρας εγκαταλείποντας την πάγια διαμεσολαβητική πολιτική της Γερμανίας, όχι επειδή αγάπησε την Ελλάδα, αφού η  κυριαρχία των ελληνικών νήσων είναι κατοχυρωμένη από διεθνείς συνθήκες, δηλαδή διασφαλίζεται από το Διεθνές Δίκαιο, αλλά λόγω της τουρκικής πολιτικής στην ουκρανική κρίση. Διότι είναι εντελώς αντίθετη από τη δική της φιλοπόλεμη πολιτική, υποδεικνύοντας μάλιστα τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει μια χώρα ηγέτιδα της Ευρώπης, όπως η Γερμανία: Διαμεσολάβησε, η Τουρκία, στις διαπραγματεύσεις των εμπολέμων σε Αττάλεια και Κωνσταντινούπολη ως χώρα κοινής εμπιστοσύνης. Πρωταγωνίστησε, μαζί με τον ΟΗΕ  στη μεταφορά των σιτηρών από τα ουκρανικά λιμάνια, μπορεί και συνομιλεί με τις εμπόλεμες χώρες διότι δεν επέβαλε κυρώσεις αποτρέποντας έτσι και τις συνέπειες του πολέμου σε βάρος του τουρκικού λαού. Ο Όσκαρ Λαφοντέν στο άρθρο του “Η Γερμανία ενεργεί σαν υποτελής των Αμερικάνων στον πόλεμο της Ουκρανίας” έγραφε: «Είναι ώρα να μην αφήνουμε τις πρωτοβουλίες ειρήνευσης στον Ερντογάν», υπονοώντας ότι αυτό αποτελεί καθήκον της Ευρώπης με το τεράστιο εκτόπισμά της στο διεθνές προσκήνιο που θα μπορούσε να επιβάλλει την ειρήνη, και όχι της Τουρκίας, μιας χώρας με ασήμαντη επιρροή, γιαυτό οι προσπάθειες της είναι ατελέσφορες. Οι συμφωνίες του Μινσκ ακόμη υφίστανται ως ειρηνική διέξοδος στον πόλεμο, όμως οι εγγυήτριες χώρες, Γερμανία, Γαλλία, έχουν “λιποτακτήσει’.

Η ουκρανική κρίση επιβεβαίωσε με τον πλέον ηχηρό τρόπο το έλλειμμα ηγεσίας στην ΕΕ. Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα λέγαμε ότι η ΕΕ μεταβλήθηκε στην 51η Πολιτεία των ΗΠΑ. Ενώ ο πόλεμος ήταν η ευκαιρία να απαγκιστρωθεί από τη μέγγενη της Ουάσινγκτον, αξιοποιώντας τον ρόλο της Γερμανίας και της Γαλλίας ως εγγυητριών δυνάμεων των Συμφωνιών του Μινσκ, διαχωρίζοντας πλήρως της θέση της από τις ΗΠΑ, κατόρθωσε με την πειθήνια πολιτική της να εγκλωβιστεί στα αμερικανικά συμφέροντα απεμπολώντας τα συμφέροντα των λαών της και την ευρωπαϊκή προοπτική. Ενώ ο πόλεμος διεξάγεται στην Ουκρανία, ήδη ο μεγάλος θριαμβευτής είναι οι ΗΠΑ και ο μεγάλος ηττημένος οι ευρωπαϊκοί λαοί και το μέλλον τους, χωρίς να συμμετέχουν ενεργά στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

22/9/2022